Γράψε ένα μικρό ποίημα με αφορμή το πληκτρολόγιο

Εκτάκτως το φτωχό μου ποίημα το αφιερώνω στον φίλο Χρήστο (DAVIS) επειδή ξέρω οτι τραβά ενα μεγάλο ζόρι αυτές τις μέρες .
Πατέρας είναι αυτός.....

Γαμώ το Χριστόφορο τον Κολόμβο... έχω κάνει κεφάλι πάλι με τους ...
Ας μεγαλώσω λίγο το ... μικρό τραγούδι.

Γαμώ τον Ανανία μου
γαμώ τον Ανανία μου
γαμώ τον Ανανία μου
γαμώ.

Εκεί που καταντήσαμε
εκεί που καταντήσαμε
εκεί που καταντήσαμε
εκεί.

Βρακί δεν έχω δεύτερο
βρακί δεν έχω δεύτερο
βρακί δεν έχω δεύτερο
βρακί.

Κράνιος έγραψε: Όλοι θέλουν να μας σώσουν!! Έλεος!
Επειδή κανένας δεν πρόκειται να μας σώσει, δε θα ξαναποστάρω στο αντίστοιχο θέμα. Σύμφωνα με τον Αντρέ(α) Μπρετόν, το πείραμα με το ποίημα του Εμπειρίκου θα γίνει εδώ. Ανοίγω τον προντζέκτορα:


Κόρη


Το σπίτι βρίθει από χαρά
Καθώς λαγήνι πλήρες γάλακτος στον ήλιο
Ένα κορίτσι στο παράθυρο κρυφά
Δίνει τα στήθη της στα περιστέρια.


Γιομάτα σφύζουν τα βυζιά
Και στέκουν όρθιες οι ρώγες
Τα πιπιλίζουν τα πουλιά
Κι αίφνης το γάλα ξεχειλίζει


Για να καταλάβουμε την πολιτική και την βραδείαν ανάφλεξη των ερωτογενών ζωνών της αστικής και περιαστικής τάξης των βούρλων, θα κάνουμε ένα πείραμα σοκαριστικό, κάτω από τις οδηγίες του Ανδρέα Εμπειρίκου, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος Έλληνας ψυχαναλυτής, που εξάσκησε την ψυχανάλυση. Εμπειρικός λοιπόν και επιστήμων, εκτροχιάζει τη συζήτησή μας ο Εμπειρίκος, ενώ ο Κράνιος περιμένει να φωτογραφίσει τις γκριμάτσες και τις ξινίλες.

Όντας μέσα στο υποσυνείδητο του εκλογικού σώματος ακούω σπαραχτικά κλάματα, γοερά κατ' άλλους, μάλλον μωρού που βρίσκεται στη δοκιμασία του απογαλακτισμού.
Ακούω να καδουλιάζουνε τυρί, πιο πέρα πήζουν τώρα το γάλα και το σταυρώνουν για επιτυχία, άλλοι αραδιάζουν σε τεζάχια φέτες που στάζουν βούτυρο και τις αλατίζουν με αλάτι χοντρό... Ακούω αναστεναγμούς, ρεψίματα ξεδιάντροπα ηχηρά, και γενικά επικρατεί μια χορτασίλα χαλαρωτική που φέρνει σε ύπνο. Φωτογραφίζω με τρεις φωτογραφικές μηχανές ταυτόχρονα. Τους φραπέδες με τα μακριά καλαμάκια τους προσφέρουμε δωρεάν.

Ορέ τι μας νοιάζει Ανδρέα Εμπειρίκο τι θέλουν οι φτωχοί; Έλα να κάνουμε το υπερρεαλιστικό μας ταξίδι στην τρέλα, γαμώ τα λεφτά τους και γαμώ τα κεφάλαιά τους μέσα, απολαμβάνοντας την μαζική τούτη ψυχανάλυση. Να σου βάλω λίγο κρασί ακόμα; Γάλα; Πάς καλά;

!

Σημειώνω:
1. Τη σουρεαλιστική συμπεριφορά του ελεύθερου αυτού Έλληνα
2. Τη σουρεαλιστική συμπεριφορά των φυτών
3. Σουρεαλισμός = πέρα από την πραγματικότητα. Διαφωνώ: Σουρεαλισμός ίσον ελεύθερη επιλογή της πραγματικότητας που θέλουμε.
4. Κι ο Πάπας παραιτήθηκε. Η Γη γυρίζει. Οι δεινόσαυροι κατέρρευσαν από το βάρος τους.
5. Όσοι γνωρίζετε καλά αγγλικά, μεταφράστε το βίντεο και ανεβάστε το πάλι. Μεταφράστε το σ' όλες τις γλώσσες. Είναι το καλύτερο βίντεο που έχω δει τα τελευταία χρόνια.
6. Ευχαριστώ το Χρήστο ( DAVIS ) που δημοσίευσε το βίντεο αυτό στον τοίχο της κοινότητας. Χρήστο, σ' ευχαριστώ από καρδιάς ωραίε Έλληνα. Το 'βαλα εδώ για να το βλέπουν και οι επισκέπτες του kalliergo. Ας το βάλουν οι φίλοι μας σ' όποιο θέμα ταιριάζει. Στις πατάτες; Στις ντομάτες; Στα βλήτα; Στα σύκα; Στ' ανέκδοτα; Από τη φύση του το βίντεο αυτό μπαίνει παντού.

«Το εμβατήριο της τηγανητής πατάτας»
Του Ευγένιου Τριβιζά:

Οι κίνδυνοι μεγάλοι ,
πολλές οι απειλές,
για να βρούμε τις πατάτες
τις τηγανητές!

Χώμα δε βλέπω πουθενά,
λάδι ούτε στάλα!
Μας λείπουν οι πατάτες
και τα υλικά τα άλλα!

Κι όμως έχουμε κουράγιο,
λιγούρα και ελπίδα
ότι κάποτε θα φάμε
τη διπλή μερίδα!

Εμπρός, λοιπόν, εμπρός!
Πάμε! Πάμε! Πάμε!
Έφτασε ο καιρός
πατάτες για να φάμε!

Κι αν προλάβετε, παιδιά,
στο διάλειμμα κρυφά
φάτε γρήγορα κι εσείς
μια μεγάλη τηγανιά!


Ασφαλώς η Άντζελα Δημητρίου δε θα καταλάβει τι θέλει να πει ο ποιητής.
Η Άντζελα μια μέρα είδε, λέει, στην τηλεόραση κάτι «βρακοσυλλέκτες». Πολύ στενοχωρήθηκε που φτάνουν στο σημείο να ψάχνουν στα σκουπίδια να βρούν εσώρουχα.

Ξεχύθηκε στον αγέρα μια αγωνία θανάτου
Κι είναι από μάρμαρο τα πρόσωπα κάτω απ’ τον ήλιο
Αβυσσαλέες οι σιωπές και σκονισμένα τα παραμύθια
Σκληρός πια ο κόσμος κλεισμένες έχει τις πόρτες
Θα πορεύεται εσαεί τούτη η παρέα δίχως τέλος
Με το δικό σου το μνήμα που ξεϋφαίνει την κάθε λάμψη
Και που σκληραίνει τον αβάσταχτο πόνο
Που κατατρώει τη ζωή τούτες τις ώρες τις εσπερινές
Κι όταν στους καιρούς που θα ‘ρθουν θα ‘χει γεράσει η ανάμνηση
Κάθε σπιθαμή τούτης της γης θα κουβαλάει επάνω της
Ένα όνειρο πραγματοποιημένο που σε μια μύχια αρμονία,
Θα ‘χει με σένα κάποια πιστή ομοιότητα

Μετάφραση από τα Κορσικανικά: Δημήτρης Αναγνωστόπουλος

Κράνιος: Ευχαριστώ μια φίλη μου καλή που μου το έστειλε.




ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ACQUAVIVA:
Στις 15 Νοεμβρίου 1987, ο Ghjuvan Battista Acquaviva [Γκιούβαν Μπατίστα Ακουαβίβα], 25 ετών, δολοφονήθηκε ύπουλα από έναν αποικιοκράτη ονόματι Roussel, λίγα χιλιόμετρα δυτικά της πόλης Bastia. Ο νεαρός Ghjuvan Battista, μόλις λίγους μήνες πριν, είχε πάρει την απόφαση ν'αφήσει το σπίτι του και να ενταχθεί στο Εθνικοαπελευθερωτικό Μετώπο της Κορσικής (FLNC) ώστε να αγωνιστεί για την απελευθέρωση της πατρίδας του από τη γαλλική κηδεμονία.
Οι αρχές του Γαλλικού κράτους υποστήριξαν ότι ο θάνατός του οφειλόταν σε ατύχημα, ενώ παράλληλα οργάνωσαν τη φυγάδευση του Roussel. Οι γονείς του Acquaviva κατέφυγαν στη δικαιοσύνη διεκδικώντας να ριχτεί φως στις ακριβείς αιτίες θανάτου του γιου τους. Η γαλλική δικαιοσύνη όμως δεν κατέληξε σε έκδοση αποφάσεως. Ακόμη και η Ευρώπη αρνήθηκε να δώσει συνέχεια στην υπόθεση.
Ο νεαρός Ghjuvan Battista Acquaviva έγινε σύμβολο πατριωτισμού για τους Κορσικανούς. Το όνομά του μάλιστα δόθηκε επισήμως σε ένα αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου του Corti.
[Δημήτρης Αναγνωστόπουλος]

Εδώ που η θάλασσα λαμπυρίζει και ο άνεμος φυσά δυνατά
πάνω σε μια παλιά ταράτσα μπροστά στον κόλπο του Σορέντο
ένας άνδρας αγκαλιάζει μια κοπέλα, μετά αρχίζει να κλαίει
έπειτα καθαρίζει τη φωνή του και ξαναρχίζει το τραγούδι (να τραγουδά)

Σε αγαπώ πάρα πολύ
μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις
τώρα πια μια αλυσίδα
που λιώνει το αίμα μέσα στις φλέβες, ξέρεις.

Είδε το φως στη μέση της θάλασσας, σκέφτηκε τις νύχτες εκεί στην Αμερική
αλλά ήταν μόνο οι βάρκες και η άσπρη γραμμή ενός έλικα
ένιωσε τον πόνο στη μουσική και σηκώθηκε από το πιάνο
αλλά όταν είδε το φεγγάρι να έρχεται από ένα σύννεφο
ακόμη κι ο θάνατος φαινόταν γλυκός
κοίταξε στα μάτια του κοριτσιού εκείνα τα μάτια (που ήταν) πράσινα όπως η θάλασσα
έπειτα ξαφνικά ένα δάκρυ έτρεξε και πίστεψε ότι θα πνιγόταν.

Σε αγαπώ πάρα πολύ
μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις
τώρα πια μια αλυσίδα
που λιώνει το αίμα μέσα στις φλέβες, ξέρεις.

Δύναμη των στίχων όπου κάθε δράμα είναι ψεύτικο
που με λίγο μέικ απ και μίμηση μπορείς να γίνεις κάποιος άλλος
αλλά δυο μάτια που σε κοιτάνε τόσο κοντά και πραγματικά
σε κάνουν να ξεχνάς τα λόγια μπερδεύοντας τις σκέψεις
έτσι το καθετί γίνεται μικρό ακόμη κι οι νύχτες εκεί στην Αμερική
γυρνάς και κοιτάς τη ζωή σου σαν μια γραμμή ενός έλικα
αλλά, ναι, είναι η ζωή που τελειώνει αλλά δεν το σκέφτεται και πολύ
αντιθέτως ένιωθε πια ευτυχισμένος και ξανάρχισε το τραγούδι του.

Σε αγαπώ πάρα πολύ
μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις
τώρα πια μια αλυσίδα
που λιώνει το αίμα μέσα στις φλέβες, ξέρεις.


Ο Lucio Dalla έγραψε το τραγούδι αυτό για να τιμήσει τον μεγάλο τενόρο Enrique Caruso το 1986. Είναι μια ρομαντική αφήγηση των τελευταίων χρόνων του τενόρου στο Σορρέντο και τη Νάπολι.

Qui dove il mare luccica
E tira forte il vento
Sulla vecchia terazza
Davanti al golfo di surriento

Un uomo abbraccia una ragazza
Dopo che aveva pianto
Poi si sciarisce la voce
E ricomincia il canto

Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene sai
E una cantena ormai
Che sciogliei sangue dint’e vene sai

Vide le luci in mezzo al mare
Pens alle notti l in Àmerica
Ma erano solo le lampare
E la bianca scia di un’elica

Sent il dolore nella musica
E si alz dal pianoforte ma quando vide uscire
La luna da una nuvola
Gli sembro pi dolce anche la morte

Guardo negli occhi la ragazza
Quegli occhi verdi come il mare
Poi all’improvisso usci una lacrima
E lui credette di affogare

Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene sai
E una cantena ormai
Che sciogliei sangue dint’e vene sai

Potenza della lirica
Dove ogni dramma un falso
Che con un po’di trucco e con la mimica
Puoi diventare un altro

Ma due occhi che ti guardano
Cos vicini e veri
Ti fan scordare le parole
Confondono I pensieri

Cos diventa tutto piccolo
Anche le notti l in Àmerica
Ti volti e vedi la tua vita
Dietro la scia di un’elica

Ma si la vita che finisce
E non ci penso poi tanto
Anzi si sentiva gi felice
E ricomincio il suo canto

Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene sai
E una cantena ormai
Che sciogliei sangue dint’e vene sai

!

Στη Μαρτόπολη των παιδικών τους χρόνων.
Στο Σελινούντα των ορμητικών
συνεκβολών των χειμάρρων.
Τα παιδιά καραδοκούν με σφεντόνες και στόκες,
δε μεταναστεύουν τα κοκκινολαίμια κι οι σουσουράδες.

Εκκωφαντικά τα βατόμουρα
εκχυλίζουν σε κάδες και πατητήρια νοικοκυραίων.
Κεραυνοί συλλέγονται σε φαρέτρες αλεξικεραύνων,
για πανηγυριώτες ευκαιριακών εκστάσεων.
Για συνεστιάσεις Αχαιών συναθλουμένων
στ’ αλώνια και στα παραγώνια.

Από δημοσιευμένη ποιητική συλλογή του Κράνιου (1989). Το ποίημα αυτό το αφιερώνω στο φίλο μου το Γιάννη. Και στο φίλο μου τον Κώστα, που έχω καιρό να μάθω νέα του αφιερώνω ένα τραγούδι που του άρεσε.
Ο ήλιος σήμερα έλαμψε. Κι όμως κάτι με καταβάλει... Καθώς το βράδυ σιγά σιγά σαρώνει τις διάφανες εντυπώσεις της μέρας και χαμηλώνει τα φώτα, τα μαλλιά μου μακραίνουν, κοιτάζω τα παντελόνια με τις καμπάνες στη ντουλάπα, κοιτάζω τις φωτογραφίες που με δείχνουν σαν πρίγκηπα περιπλανώμενο σε στέκια, δρόμους, παλιά σπίτια με ξύλινο πάτωμα, σκαλίζω τα βινύλια...

Στίχοι: Πάνος Ηλιόπουλος
Μουσική: Στέλιος Βαμβακάρης
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος

Οι μπαγλαμάδες να παίζουν Ντύλαν
κι ο Πίτερ Χάμιλ διπλοπενιές
ο Τομ Γουέιτς με τα κλαρίνα
και τα νταούλια να παίζουν Γιες
να παίζουν Γιες

Βάλ' το παράθυρο στην πρίζα
κάλεσε το καλοριφέρ
δώσ' τη μπουγάδα στην εφορία
γράψ' ένα σύνθημα στο ασανσέρ
στο ασανσέρ

Άνοιξε γκάζι με το μυαλό σου
βάλε ταχύτητα με την καρδιά
η φαντασία στην εξουσία
δώσε τα ρέστα σου για μια βραδιά
για μια βραδιά.

Nοιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τον ανήσυχο φίλο ''και ποιητή'' Αντρέα για την τόσο φιλική και νοσταλγική αφιέρωση!
Τα ορμητικά νερά του Σελινούντα με οδηγούν απόψε στην απέναντι μεριά του Κορινθιακού στην Μαρτόπολη των δικών μου παιδικών χρόνων,εκεί που με περιμένουν στο ζεστό παραγώνι τους παλιοί Βοιωτοί συναθλούμενοι για μια συνεστίαση αναμνήσεων.
Στα χέρια μου θα κρατώ το εκχύλισμα της καρδιάς μου ,μετουσιωμένο σε οινόπνευμα το καράβι του πνεύματος που θα μας ταξιδέψει!
Φίλε Αντρέα σε ευχαριστώ!

Το άλλο σώμα


(Δημοσιεύτηκε το 1997)

Το αφιερώνω σ’ όλους τους αθεράπευτα ερωτευμένους


Δείτε την αγάπη μου
τρυφερή και ευέλικτη
που σαλπίζει την επανάσταση των κοριτσιών
την ιστορική αναγκαιότητα των συγκρούσεων
δείτε την αγάπη μου.
Προσφέρω το σώμα μου
να καεί ως θυμίαμα
στις εισόδους των πολυορόφων κτιρίων
προσφέρω το σώμα μου.
Δείτε τα ξύλινα παιχνίδια
τα πάνινα μπογαλάκια
τους βόλους και τους πέτρινους πύργους.
Τα σκοινιά στα πανύψηλα δέντρα
τα ξυλογέφυρα και τη γλίνα
που ζυμώνουν και ψήνουν στον ήλιο.
Τα μούργα πρόσωπα και τους λεκέδες
λεκέδες από τ’ απίδια
τα χειμωνάπιδα, τα σταφύλια
τις τηγανίτες, τα καρπούζια
τα μήλα, το λάδι.
Δείτε τα κόκκινα καλαμπόκια.

Μπήχτε φωνή του ντελάλη
πως ο ήλιος ανέτειλε πάλι
άλμα επί κοντώ επιχειρώντας
στη μαστουρωμένη φαντασία των ηλιθίων αστών.

Δείτε τ’ άλογα που καλπάζουν.
Δείτε το χιόνι που υποχωρεί
και το στάρι ανορθώνεται μαύρο
και τους λαγούς που κορφολογάνε
τ’ ανοίματα στα προσήλια δάση.
Δείτε τι ωραίος που είμαι
γυμνός απάνω στο πλατάνι
στο βούλιαγκα μακροβούτι σκεπτόμενος
δεκαεφτά χρονών αμούστακο παλικάρι.

Προσφέρω το σώμα μου.
Σ’ ανάμνηση κρυφών επισκέψεων
στο περιβόλι της Εδέμ
διαρρήκτης στο κελάρι που φυλακίσανε
το άλλο σώμα του έρωτά μου.