Γράψε ένα μικρό ποίημα με αφορμή το πληκτρολόγιο

Όταν μιαν άνοιξη.... (Ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη )

Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει
θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά
και θα 'ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου
παλιέ μου φίλε

Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις
μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου
κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη, πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας,
ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητο
θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας
και τα όνειρά μας

Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες
μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περισσότερο
από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου
παλιέ μου φίλε

TEIXH

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.




Ο Καβάφης τό έγραψε το 1897


Με τη δικιά τους πένα οι Pink Floyd μιλούν για τον τοίχο και το τούβλο. Αυτός ο τοίχος δεν είναι σαν τα τείχη του κάστρου. Είναι κολλημένος επάνω στον άνθρωπο. Σαν όστρακο...
Another Brick in the Wall

[/b]

Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί,
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τα κουρασμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.

Πως κοίτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός
τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει
ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πως πετούσε παρασταίνει.

Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μεσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.



Το ποίημα αυτό αφιερώνω στους φίλους μου. Τα Άνθη του Κακού (πρωτότυπος τίτλος στα γαλλικα Les Fleurs du Mal) είναι συλλογή ποιημάτων του Σαρλ Μπωντλαίρ. Πρωτοκυκλοφόρησε σε τρεις διαφορετικές εκδόσεις μεταξύ 1857 και 1868. Εξαιτίας της πρώτης έκδοσης ο Μπωντλαίρ καταδικάστηκε για προσβολή της δημοσίας αιδούς, και έξι από τα ποιήματα του απαγορεύτηκαν.
Το έργο του αυτό, που σήμερα θεωρείται ως το κυριότερο του Μπωντλαίρ, ασχολείται με τους κατοίκους της μεγαλούπολης και την ανία που περιστασιακά αισθάνονται. Επηρέασε το έργο του Ρεμπώ, του Βερλαίν και του Μαλαρμέ και αναγνωρίζεται σήμερα ως η απαρχή της μοντέρνας ευρωπαϊκής ποίησης.

Αυτό που σε πειράζει

Ο στίχος έχει πλάτος και ύψος
δεν έχει μήκος, δεν έχει βάρος.
Είναι λείος και κρύος και πικρός
αυτιστικός και χασομέρης.
Κόβει τα χέρια, εκρήγνυται
και διαχέεται στο διάστημα.

Έχει ορίζοντα και κρίσιμες ώρες
κοιμάται και ξυπνάει
και θρέφεται με τη σιωπή.
Ο στίχος είναι η σιωπή
δεν είναι λόγος, δεν είναι λογική.

Είναι κάτι που γίνεται και χαλάει
κάτι που δουλεύει νευρικά
κόβοντας το χρόνο σε φέτες
κάτι που σκοτώνει το χρόνο.

Ο στίχος δεν είναι μουσική
δεν είναι τίποτα.

Ο στίχος είναι στίχος
αυτό που σε πειράζει
την ώρα που λιάζεσαι σα βόδι.

Από το αρχείο του Κράνιου, γύρω στο 1983

Όταν κάτι πρωινά η θάλασσα είναι λάδι
Θέλω να περπατήσω ξυπόλητος απάνω της

Τώρα μες στο μυαλό μου έτσι τη βλέπω.
Και λίγο κυρτή.

Όποιος θέλει ας ακολουθήσει
Μόνο, αυτή η μελαγχολία πρέπει να γίνει χαρά
Αλλιώς βουλιάζεις...



Χθες το απόγευμα είχα φύγει.

.

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες" Γ. Σεφέρης




Ο ανέμελος κότσυφας

Πάλι μια τρύπα στο νερό και σήμερα.
Πάω να δω τι απόγιναν οι χτεσινές.
Κάποιοι μου κλέβουν το νερό.

Ο Κωσταντίνος ο μικρός κι' ο Αλέξης ο αντρειωμένος,
και το μικρό Βλαχόπουλο, ο καστροπολεμίτης,
αντάμα τρων και πίνουνε και γλυκοκουβεντιάζουν,
κι' αντάμα έχουν τους μαύρους των 'ς τον πλάτανο δεμένους.
Του Κώστα τρώει τα σίδερα, τ' Αλέξη τα λιθάρια,
και του μικρού Βλαχόπουλου τα δέντρα ξερριζώνει.
Κ' εκεί που τρώγαν κ' έπιναν και που χαροκοπούσαν,
πουλάκι πήγε κ' έκατσε δεξιά μεριά 'ς την τάβλα.
Δεν κελάϊδούσε σαν πουλί, δεν έλεε σαν αηδόνι,
μόν' ελαλούσε κ' έλεγε ναθρωπινή κουβέντα.

"Εσείς τρώτε και πίνετε και λιανοτραγουδάτε,
και πίσω σας κουρσεύουνε Σαρακηνοϊ κουρσάροι.
Πήραν τ' Αλέξη τα παιδιά, του Κώστα τη γυναίκα,
και του μικρού Βλαχόπουλου την αρραβωνιασμένη."