Γράψε ένα μικρό ποίημα με αφορμή το πληκτρολόγιο

Μια συγγνώμη…..

Μια μέρα που τριγύριζα σε δάση και λιβάδια
με χίλιες σκέψεις στο μυαλό μα την καρδιά μου άδεια

Γυρεύω μέρος να σταθώ λίγο να ξαποστάσω
όσα βαραίνουνε το νου μια στάλα να ξεχάσω

Μια ροδαριά συνάντησα μια τριανταφυλλένια
η ομορφιά της έδιωξε κάθε δική μου έγνοια

Σκύβω μυρίζω τον ανθό, το χρώμα της ζηλεύω
να κόψω δυό τριαντάφυλλα στη σκέψη μου παλεύω

Κάνω να πιάσω ένα κλαδί, τα αγκάθια με αγκυλώνουν
σαν φίδια με τυλίγουνε τα χέρια μου ματώνουν

Το αίμα τρέχει ποταμός πώς να το σταματήσω
σε ένα λουλούδι σιωπηλό δύσκολο να μιλήσω

Φωνή ακούω σιγανή απ τα κλαδιά να βγαίνει
παράξενη μου φάνηκε και κάπως λυπημένη

Μη μου τα κόβεις ξένε μου, τα ρόδα μου να ζήσεις
να τα μυρίσεις όσο θες μα μη μου τα στερήσεις

Ξένε σαν ήρθες μοναχός στα μέρη τα δικά μας
σου δώσαμε ότι καλό είχαμε στην καρδιά μας

Τα ρόδα μου σαν τα παιδιά τάχω μεγαλωμένα
αυτά έχω μόνο συντροφιά, στον κόσμο άλλον κανένα

Το ακριβό τους άρωμα, το χρώμα απ την ψυχή μου
σου τα χαρίζω απλόχερα μα ποια είναι η αμοιβή μου;;

Να κόψεις μόνο θέλησες τα ρόδα τα δικά μου
αντί για ένα ευχαριστώ, ραγίζεις την καρδιά μου

Τα αγκάθια με πονέσανε σαν βάτα με αγκυλώσαν
μα ποιο πολύ τα λόγια της τα μάτια μου βουρκώσαν

Δυο λέξεις ψάχνω για να βρω, μια κουβέντα μόνο
εγώ που νόμιζα κανείς, άλλος δεν έχει πόνο

Αμίλητος την κοίταζα με τις πληγές στα χέρια
τα λόγια της λες κι ητανε στο στήθος μου μαχαίρια

Το μονοπάτι μου τραβώ και φεύγω μακριά της
μα ένοιωθα πως μύριζα για μέρες το άρωμα της.

Σαν ελάχιστη συγγνώμη, το αφιερώνω σε μια άγρια τριανταφυλλιά που συνάντησα πριν από μερικούς μήνες στις πλαγιές ενός βουνού.
Διέπραξα ένα μικρό ‘’έγκλημα’’ κι έκοψα μερικά από τα κλαδιά της για να εντυπωσιάσω τάχα κάποιους φίλους…..

Κράνιος έγραψε: Ένας δικός μου μύθος

Αλτ τις ει;
Σήκω ψηλά και τα δυο σου χέρια.
Πες το Πάτερ ημών.
Κάνε στροφή εκατόν ογδόντα μοίρες.
Φεύγεις, ε;
Κι εγώ περίμενα να μου προτείνεις το χέρι.
Να μου πεις την ιστορία της ζωής σου.

Ήταν η σκιά σου.
Λευκή σκιά σαν ανταύγεια.
Κι εγώ πυροβολώ ό,τι κινείται.
Σου αδειάζω μια τελαμώνα
κι έγινες καπνός.

Με κομμένη την ανάσα σε ψάχνω.
Το σκοτάδι που αμόλησες
κάνει χιόνια στα μάτια μου.
Ένα στυλό κρατάω.
Μην πανικοβάλλεσαι.
Πλάκα σου κάνω.

Έλα να κάνουμε τσιγάρο.
Να μου κρατήσεις συντροφιά
αυτή την ώρα που είμαι μόνος.
Κατάμονος μέσα στη νύχτα.
Κι έξω τα σκυλιά γαβγίζουν.
Η γη κάνει την κουρδουμπίτσα της.
Κι ένα χαλασμένο ρολόι του τοίχου.
Ερημιά μπροστά μου,
το τετράδιο μαραθώνιος.

Αλτ τις ει αναγνώστη;
Ποιος στο διάολο με διαβάζει;
Πόσος χρόνος πέρασε
μέχρι να λάβεις αυτή τη σελίδα;
Πού ήσουνα όταν την έγραφα;
Γιατί χρειάστηκε να σου γράψω;
Υπάρχει περίπτωση να μου απαντήσεις
έστω μ’ ένα παρασύνθημα στο δρόμο;

Αλτ τις ει;
Δείξε μου τα ματωμένα σου πόδια.
Γύρνα το στομάχι σου
να δω αν είναι άδειο όπως λες.
Κόψε τις φλέβες σου,
κάνε κάμψεις,
πες τι σε οδήγησε ως εδώ.
Έχω μια κάποια αόριστη υποχρέωση
προς όλους γενικώς.
Πρέπει να σ’ εξετάσω διεξοδικά.
Να μάθω αν είσαι εγκληματικό στοιχείο.
Να σε περάσω μέσα
ή να σε διαολοστείλω.

Φυλάω σκοπιά απόψε στις εσχατιές.
Η ώρα είναι περασμένη,
θα κοιμόμουνα τώρα κανονικά.
Μα τ’ όνομά μου είναι γραμμένο
στην κατάσταση.
Λιμάρω τα νύχια μου να ξυστώ
να πονέσω να κλάψω να θυμηθώ.
Να τραγουδήσω στο τέλος
χτυπώντας το πέλμα μου στον τοίχο.

Αλτ τις ει;
Ο Καρυωτάκης ο Βαν Γκογκ ο Καραϊσκάκης;
Ο Βρούμπελ; Ο Φρανσουά Βιγιόν;
Ο Παλαμάς ο Εμπειρίκος
ο Ελύτης ή ο Ρίτσος;
Ο Τσιτσάνης η Μπέλλου
η Μπουμπουλίνα ο Μπελογιάννης;
Η γυναίκα της Πίνδου;
Η Θάτσερ ή ο Νεύτωνας;

Αλτ τις ει;
Αναγνώστη ηρέμησε,
δεν είσαι ο δεκανέας αλλαγής.
Είσαι κάτι που κινείται
μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Ένας τελείως υποθετικός αναγνώστης.
Ένας δικός μου μύθος.

Κράνιος

Φίλε αναγνώστη
Ναι, εσύ ο φιλήσυχος και καλός άνθρωπος, ο υπεράνω πάσης υποψίας, ο έντιμος κι εργατικός,
εσύ που δε έχεις καμιάν ευθύνη για την πορεία του κόσμου,
εσύ που κοιτάς τη δουλειά σου (?),
εσύ που δεν έχεις ιδέα τι λέω και παρακολουθείς από την κλειδαρότρυπα,
εσύ που λες ότι δεν καταλαβαίνεις, ενώ καταλαβαίνεις λες το συμφέρον σου...
Τι γνώμη έχεις για το αύριο; Θα υπάρξει; Και πώς;
Σε πονάει το κεφάλι σου ε; Σου βάζω δύσκολα ε;
Αλλά έρχεσαι κρυφά και παρακολουθείς τα δρώμενα σαν τρουποφράχτης...
Τι γνώμη έχεις για τον Κράνιο;
Πρέπει να στα κάνει λιανά και φλατ σαν αφίσες με γυμνά κορίτσια κι αυτοκίνητα;
Να τα κάνει ιλουστρασιόν και με κορδέλες;
Να στα γράφει πάντα με ομοιοκαταληξίες και κοσμητικά επίθετα;
Να στα μεταφράζει στ' αγγλικά που αρέσουν;
Να στα πει στα γαλλικά;
Στα τούρκικα;
Να στα διανθίζει με ανέκδοτα και με παραβολές;
Να στα σερβίρει ζεστά ή τα θέλεις κρύα;
Να τα εξαγάγει και να τα εισάγει από Γερμανία;
Να τα στρογγυλεύει ή να τ' αφήσει έτσι με γωνίες;

Να στα λέει στον ενεστώτα ή στον αόριστο;




" ....Τι είναι άραγε ρινοκερίτιδα; Είναι μήπως οι ιστορικοί συμβιβασμοί ολόκληρων κοινωνιών; Η μαζική υποβολή στην προπαγάνδα; Η παντοδυναμία του τηλεοπτικού λόγου που φτάνει να υποκαθιστά τη φωνή και τη σκέψη μας οδηγώντας μας σε μία «κόλαση του εαυτού»; Ή, μήπως, τέλος είναι το μακάριο πλήθος των ελάχιστα ευαίσθητων ανθρώπων που αφήνεται στον κομφορμισμό ανάγοντας την απάθεια σε αρετή;..." . Αυτά διάβασα στο Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, αλλά… πολλοί ρινόκεροι φέρνουν τη βαρυχειμωνιά! Δεν καταλαβαίνεις τίποτ' απ' αυτά; Τόσο δύσκολο είναι να σου μιλήσουμε πια;

Μητέρα

Μητέρα λέξη μαγική
πολύτιμο πετράδι
ένα στολίδι της ψυχής
και της ζωής το χάδι.

Του κόσμου ο ήλιος και το φως
που τις καρδιές φωτίζει
κι’ ένα φιλί της η ψυχή
μ’ αγάπη πλημμυρίζει.

Μητέρα λέξη όμορφη
γλυκιά ονειρεμένη
στις δυσκολίες της ζωής
μεγάλη αγαπημένη.

Τι πιο γλυκό και όμορφο
όταν φιλί σου δίνει
και δυνατό παυσίπονο
η ευχή της που σ’ αφήνει.

Το δάκρυ της πόσες φορές
δεν κύλησε με πόνο
και πόσους αναστεναγμούς
δεν άφησε στο χρόνο.

Πόσες φορές δεν έκλαψε
δεν πόνεσε η καρδιά της
δεν βρήκες καταφύγιο
μέσα στην αγκαλιά της.

Και ο χριστός μας στο σταυρό
είπε προτού πεθάνει
την Παναγιά μητέρα μου
πρόσεχε Ιωάννη.

Κράνιος έγραψε:

Ο Κράνιος δεν ήτανε παρά μυθοπλασία
και του Αράτου φάντασμα των μεταγενεστέρων
έγραψε τα «Φαινόμενα», κι ας ήταν εικασία,
για την καταστερέωση και φάσεις των αστέρων.

Όμως το πήρε η τρόικα για να το μεταφράσει
και τούχωσαν μνημόνια, δανειακές συμβάσεις,
και κείνος επροσπάθησε να τους υπερκεράσει
αλλά δεν είχε τίποτ’ από φίλους και προσβάσεις.

Ο Κράνιος έγιν’ Άρατος, όπως το Σπύρο Λούη
και τρέχουν πίσω σα σκυλιά ωσάν να τονε φάνε
κι εκειό το χρέος έμπηξε και ούτε τους ακούει.
Βυζαίνουνε το δάχτυλο κι αυγό μελό ρουφάνε.

Του γράψανε, τους έγραψε κανονικά κι ωραία
και τώρα ακόμα κάθεται και σίγουρα τους γράφει
στ’ αρχαία του συγγράμματα. Τον ψάχνουν στην ...Κορέα!
Του ανεβάσανε τα σπρέντ αλλά πηγαίνουν στράφι.


**Φειδιππίδης, Ευκλής, Άρατος, Ακαΐπικος και Λούης, καμιά σχέση με τον Πουλόπουλο που πτώχευσε.

Για να κλείσω οριστικά τις δημοσιεύσεις στο 1453. Η Πόλη χάθηκε.

Κράνιος έγραψε: Δημήτρη...

Αυτοκτόνησε η Σάρα Κέην. Στη σύντομη ζωή της κάποιοι που θεωρούν εαυτούς αρμοδίους να μας αξιολογούν όλους εμάς και να μας κατατάσσουν και να μας βάζουν ταμπέλες όπως βάζουμε εμείς στα κυπελάκια του σπορείου μας .... κάποιοι τη θεώρησαν τρελή κι αδέσποτη, την αγνόησαν, την πολέμησαν.... Τα πλήθη δε γέμισαν τα στάδια...

Αυτοκτόνησε; Τη δολοφόνησαν;


"Πού$τηδες".
H τελευταία λέξη, που βγήκε από το στόμα της Φλέρυς Νταντωνάκη, στο Νοσοκομείο Μεταξά, λίγο πριν η ανορθόγραφη λέξη «ΑΠΝΙΑ», καταγραφεί στον ιατρικό επίλογο της, σε τελευταίο στάδιο καρκινοπαθούς Ελευθερίας Παπαδαντωνάκη, ήταν η λέξη «Πού$τηδες», όπως μαρτυρούν οι συγγενείς ασθενούς, από το διπλανό κρεβάτι.

Δεν ήξεραν ποιά ήταν η Φλέρυ Νταντωνάκη. Δεν είχαν ακούσει ποτέ κανένα της τραγούδι.

Διαβάστε στο σύνδεσμο Πού$τηδες για να καταλάβετε το γιατί δε θέλω να με ξέρει κανείς. Αν δεν το καταλάβετε δεν πειράζει.
Ζητώ από τους λίγους που μπορούν να διαβάσουν αυτά που λέω, να σωπάσουν...

Την αγάπη μου στο φίλο μου το Δημήτρη...

Αυτός ο μάγκας ο Κράνιος αν είναι πατρινός πολύ γουστάρω. Κάποιοι τον έχουν βάλει στο μάτι και του τη βγαίνουν. Ϊσα ρε .... Σηκωθήκανε τ' αγγούρια να πηδήξουν το μανάβη...
Μιλάω για το κάρμα του. Το είδα τυχαία. Και τότε είδα και το δικό μου. Μα εγώ δεν έχω εδώ ούτε φίλους ούτ' εχθρούς.
Μήπως επειδή τον ψάχνω και θέλω να τον γνωρίσω;
Μήπως έχουμε σεκιουρητάδες εδώ;
Κύριε Ηλία;
Τι συμβαίνει;
Μπορούν κάποιοι πονηροί να μας χαλάνε την ηρεμία μας και την απόλαυση, δίχως να μας λένε και ποιο το πρόβλημα;
Για να ξέρω. Αν είναι έτσι να μην έρχομαι.

antilogos σ' ευχαριστώ κι εγώ.

Το κάρμα του Κράνιου αποτελεί ένα γρίφο. Τουλάχιστον για μένα. Αλλά αν το καλοσκεφτείς το ,96 , σαν απόλυτος αριθμός μετράει ... και μάλιστα πολύ.

Ποιος ξέρει. Αλλά δε νομίζω. Κάποιοι θέλουν να δημιουργήσουν ίσως εντυπώσεις.

Ό,τι κι αν είναι, αυτό προσβάλλει τη νοημοσύνη μας. Διαβάζω όλες τις δημοσιεύσεις εδώ κι απολαμβάνω τα γραπτά του Κράνιου. Νοιώθω ότι κάποιοι με κακοχαρακτηρίζουν γι αυτό. Αν δεν είχα διαβάσει τόσα κείμενά του και πρόσεχα το κάρμα, μάλλον θα είχα αρνητική εντύπωση.

Εγώ δε θέλω να έχω πλην πέντε όμως. Ο Κράνιος δεν ξέρω. Μάλλον τους έχει γραμμένους αυτούς που δεν μπορούν να του απαντήσουν στα ίσα.

Σας ευχαριστώ. DAVIS συμφωνώ.
Για να είμαι ειλικρινής, με παραξένεψε όταν είδα το δικό μου.
Στρατό; Ωραίο αυτό.

Scripta manent

Ίσως θα έπρεπε να μας απαντήσει κι ο διαχειριστής. Μιλώ για το δικό μου κάρμα. Ίσως έχω κάνει κάτι λάθος. Για να μην το επαναλάβω από άγνοια. Πέντε αρνήσεις στην περίπτωσή μου, μάλλον είναι πολλές.

Αρχαίος; Και λοχαγός; Ατύχησα λοιπόν. Βλέπω πλάκα τα γαλόνια DAVIS. Μάλλον μιλάω με το στρατηγό
Αν είναι έτσι δεν έχω καμιά τύχη.
Παρακαλώ. Εξακολουθώ να θεωρώ χυδαιότητα και προσβολή να μου βάζει κάποιος αποδοκιμασία ενώ δε γράφει και δε διαφωνεί μαζί μου σε κάτι.
Όσο για τον Κράνιο δεν έχω εγώ κανένα δικαίωμα να τον υπερασπιστώ. Αλλά εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω. Μήπως κάποιοι απλώς κάνουν πλάκα; Κι αν είναι έτσι, μήπως πρόκειται για σκουπιδότοπο εδώ;
Παρακαλώ.
Αν κάνετε πλάκες μεταξύ σας, δεν σας έχω δώσει κάποιο δικαίωμα κύριοι να με προσβάλετε. Αν έχετε μια κλειστή παρέα, πείτε το. Να ζητήσω και συγνώμη. Διότι εγώ ήρθα να μάθω, να διαβάσω και να ξεστραβωθώ για την καλλιέργεια των φυτών. Και ίσως, όταν νοιώσω αρκετά καλά, να σας δώσω και τα δικά μου φώτα, από τις δικές μου γνώσεις κι εμπειρίες. Τα γενικά θέματα είναι κατά τη γνώμη μου για να περνάμε ευχάριστα. Δεν ήρθα να μαλώσω με κανέναν.

Κάρμα ή ό,τι άλλο, το θεωρώ προσβολή, όταν δε συνοδεύετε από κάποια φανερή δυσαρέσκεια. Αυτά.