Γράψε ένα μικρό ποίημα με αφορμή το πληκτρολόγιο

Γκρεμισμένα όνειρα

Έχει ακούσει κανείς
Τον θόρυβο απ’ τα όνειρα
Που πέφτουν επί γης
Όταν γκρεμίζονται Έτσι απλά
Όταν δεν έχεις κανέναν συντροφιά

Έχει ακούσει κανείς
Τον ήχο της σιωπής
Πάντα κάτι έχει για να σου πει
Όταν μόνος είσαι μέσα στη ζωή
Αυτή σε βρίσκει σ’ ανοίγει τη ψυχή

Γκρεμισμένα όνειρα
Και μια σιωπή
Με μυαλά παμπόνηρα
Τέρμα αμαρτωλοί
Γκρεμισμένα όνειρα
Πέφτοντας ηχούν
Μια καρδιά αυτόχειρα
Έχουν για ν’ ακούν

Έχει ακούσει κανείς
Το κλάμα της καρδιάς
Όταν το μέσα σου πληγώνεις
Δακρύζεις και πονάς
Μα δεν μιλάς νιώθεις ακουμπάς
Και πάνω απ’ όλα Αγαπάς

Κάποτε πριν απο χίλια χρόνια

Γεμάτος πόθο για ταξίδια, ταραγμένος
Απ'όνειρα ξυπνώ κομματιασμένα
Να ψιθυρίζει ακούω ξαφνιασμένος
Ενα μπαμπου μεσάνυχτα ήδη περασμένα.

Αντι να αναπαυτώ, να γαληνέψω
Με βγάζει απ'τον παλιό μου το ρυθμό
Και να ορμήσω με ωθεί, να ταξιδέψω
Στην απεραντοσύνη να χαθώ.

Κάποτε πριν απο χίλια χρονια
Υπήρχε κάπου ενας κήπος, μια πατρίδα
'Οπου σε μια βραγιά, μεσ'απ' τα χιόνια
Πουλί θαμμενο άλλλοτ' εκεί, τους κρόκους είδα.

Σαν πουλί θα' θελα μακριά να φτερουγίσω
Απ'της ζωής μου τα σεσμά να αλαργέψω
Στα χρόνια εκείνα πάλι πίσω να γυρίσω
Τη λάμψη τους τη χρυσαφιά να ξαναζωντανέψω.

(ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ)

Σαν πουλί θα' θελα μακριά να φτερουγίσω
Απ'της ζωής μου τα σεσμά να αλαργέψω
Στα χρόνια εκείνα πάλι πίσω να γυρίσω
Τη λάμψη τους τη χρυσαφιά να ξαναζωντανέψω.

Ζωή με χτύπησες εκεί που πονώ περισσότερο.....

ΣΤΑΥΡΟΣ έγραψε: Σαν πουλί θα' θελα μακριά να φτερουγίσω
Απ'της ζωής μου τα σεσμά να αλαργέψω
Στα χρόνια εκείνα πάλι πίσω να γυρίσω
Τη λάμψη τους τη χρυσαφιά να ξαναζωντανέψω.

Ζωή με χτύπησες εκεί που πονώ περισσότερο.....

ειναι ενα παρα πολύ ωραίο ποίημα..... (βλεπεις το διαβασα )

δεν ειχα τετοιο σκοπο...

Τα πρώτα λουλούδια

Πλάι στο ρυάκι απο χθές
Μετά τις κόκκινες ιτιές
Ανειπωτη απλώνεται ομορφιά
Λουλούδια κίτρινα εχουν ανοίξει
Τα ματια τους τα χρυσαφιά.
Κι εγώ, που κάθε αθωότητα εχω πια πνίξει
Νοιωθω μνήμες να σαλευουν στην ψυχή μου τώρα
Απ'της ζωής μου της αυγής τη χρυσαφένια ώρα
Να με κοιτούν με λουλουδένια μάτια φωτεινά.
Λουλουδια ειχα σκοπό να κόψω, το μετανιώνω
Να κόψω ουτε ένα δεν τολμώ, το χέρι δεν απλώνω
Και στο σπιτι γυρνώ με χέρια αδειανά.

(ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ)

ΑΓΓΕΛΙΕΣ

Διατίθεται ἀπόγνωσις
εἰς ἀρίστην κατάστασιν,
καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.
Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.

Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπον
ἔδαφος πωλεῖται
ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.

Καὶ χρόνος
ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.

Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον
Ὥρα: Πᾶσα.
Κική Δημουλά

Το ηλεκτρονικό αυτό πιεσόμετρο είναι γερμανικής τεχνολογίας ειδικά σχεδιασμένο για την ελληνική αγορά.
Κλιτς. Κλιτς. Συστολική ή μεγάλη πίεση. Τρακόσα/σαράντα/έξι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!.......

Υδροστατική πίεση
του Κράνιου, σήμερα. (Χθες του την είχε δώσει.
Πατούσε δίεση
αντί γι αστεράκι, και δεν μπορούσε να ξεκλειδώσει).

Του κόσμου η ώσμωση
μέσω ημιπερατής μεμβράνης
τονε φλόμωσε. Έτσι! ... του έκανε την κόμωση.
και δεν μπορείς τίποτα για την υγεία του να συμπεράνεις...

Το μόνο επαγωγικό συμπέρασμα:
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ. Το μυαλό του κουρκούτι.
Τελείως αδιέξοδος. Δε δέχεται ούτε κέρασμα.
Ακούει μόνο Tutti frutti

Αν

Αν δακρύσεις άπλωσε το χέρι σου
πιάσε ένα σύννεφο δώσε του το δάκρυ
και πες του να σου δώσει το ταξίδι του...

αν νοιώσεις μοναξιά και κρύο
δες το φεγγάρι είναι τόσο μόνο..

κι αν αργεί να φέξει τι μ αυτό
σαν θες να δεις το φως κοίτα τον ήλιο
π' ανατέλλει απ' την καρδιά σου..

Πάλι αν ν' αντέξεις δεν μπορείς
μη φοβηθείς τα μάτια κλείσε
μπορεί ξανά να ονειρευτείς...

αν έρθει κρύο στη ψυχή και πέσεις
και λυγίσεις σκέψου του ήλιου η θαλπωρή
την άλλη μέρα πως θα ΄ρθεί...

αν έχω εγώ το φως για να ζεστάνω
την καρδιά σου τι θέλω ακόμα..?

..μονάχα να ..το δάκρυ σου να σκούπιζε ο θεός
εγώ μικρός για να σηκώσω τόσο βάρος


Απο την ποιητική συλλογη (Μάτια μου θάλασσα) του Γιάννη Παππά

Νομίζω ότι είμαι γεννημένος να κάνω βλακείες στη ζωή μου. Να πολεμώ μ' ανεμόμυλους, με πρόβατα, και να μου τις βρέχουν κάπου κάπου οι νοικοκυραίοι.
Φταίνε τα βιβλία που διάβασα φαίνεται. Ήταν γεμάτα υπερβολές και ήρωες. Το αποτέλεσμα το βλέπετε. Έχετε μπροστά σας έναν αντιήρωα, έναν πεινάλα, έναν αποτυχημένο, έναν φτωχό ... πλην όμως με ευγενική καταγωγή....

Η Γη γυρίζει ... ή μπας κι έχω πάλι εκείνο το βάσανο με τον ίλιγγο;...


Αφιερώνω αυτή την ... όξωμολόγηση σ' όσους δεν κατάφερα ν' απογοητεύσω ακόμα....

Παρακολουθώντας τη δημοτικότητά μου να κατρακυλάει, γελώντας σα μεθυσμένος που του τέλειωσε το ποτό, ένας διακοσμητικός θεός με κουρέλια...


Η Γη γυρίζει ... ή μπας και πέθανα; ...

Ποιος είμαι τέλος πάντων;;;... Ραβδί ή σπαθί κρατάω; ...

Η Άνοιξη


Τα σύννεφα χαθήκανε γοργά .

Ο παγωμένος ο βοριάς έχει λουφάξει

Και τ’ άνθη στα κλαριά της μυγδαλιάς

τη σκέπασαν, θαρρείς,, μ’ ολόλευκο μετάξι.


Ο κότσυφας που μέχρι χθες βουβός

μεσ’την αυλή μας μοναχός στριφογυρνούσε,

τραγούδι σήμερ’άρχισε ο τρελός

κι ολημερίς γλυκά το ταίρι του καλούσε.


Μεσ’τις βραγιές ξεπρόβαλαν δειλά

τουλίπες,μαργαρίτες κι ανεμόνες,

του Ήλιου να χαρούνε τα φιλιά

γιομάτες πρωινής δροσιάς σταγόνες.


Παντού όπου γυρίσεις για να δεις,

θα δεις τα πάντα νά ναι ανθισμένα ,

ως και στου πάρκου τις απόμερες γωνιές,

ζευγάρια να γυρνάν αγκαλιασμένα.!



Τ ι να’ ναι αυτό που τόσο ξαφνικά, τη φύση, έχει , ξυπνήσει ;

Μη ψάξεις για να τόβρεις στα χαρτιά !

Η ΑΝΟΙΞΗ παιδιά έχει’ α ρ χ ί σ ε ι !!



Ποίημα του Θεόδωρου Μεσσηνέζη