Γράψε ένα μικρό ποίημα με αφορμή το πληκτρολόγιο

Τελικά είμαστε ταλαντούχα παρέα, γιατί εκτός από καλλιεργητές είμαστε και ποιητές.Μωρέ μπράβο μας

Μ’ αρέσει να kalliergo κρεμμύδια και μαρούλια
να φκιάνω αυλάκια και βραγιές, κι εδώ κι εκεί κουτρούλια.

Γιατ’ είμαι πολυμήχανος κι αγύριστο κεφάλι
σκάβω παλεύω μέχρι που να μου λυθεί τ’ αφάλι.

Kalliergo τις πιπεριές αγγούρια και ντομάτες
σα νάταν αγαπητικές ξανθές και μαυρομάτες.

Και μελιτζάνες όμορφες ποτίζω και φουσκίζω
και στα φασόλια (κλαρωτά) το γείτονα ξεσκίζω.

Κι οι φίλοι στο kalliergo μου λένε το ‘να τ’ άλλο
και πότε τα χειμερινά είναι καιρός να βάλω.

Το πότισμα τ’ αυτόματο με μάθανε να κάνω
κι ιδέες βάζουνε πολλές γι ακόμα παραπάνω.

Τους λέω για τα δέντρα μου και για κρασί κι αμπέλια
κι άλλοτε πλάκες κάνουμε και βάζουμε τα γέλια.

Και τη δια βίου μάθηση την έχω κάνει πράξη
κι άνθρωπο στο kalliergo δεν έχω εγώ πειράξει.

(Καμιά φορά οι άνθρωποι όταν πολύ πονάνε
φωνάζουνε και σκούζουνε και λένε ό,τι νάναι.

Δεν είμαι ούτε λόγιος μα ούτε και γιουρούκος
και μ’ όλα αυτά που γίνονται ... κι εγώ θα γίνω τούρκος.

Και γράφω κι εξανίσταμαι όπως μ’ αρέσει. Κι όπως
μου κατεβαίνει. Δηλαδή αλά Κρανίου τόπος... )

Γεια σου Κράνιε άρχοντα. Πολύ μ'αρέσεις. Πολύ σε διαβάζω. Πολύ σε πάω!! Είσαι η άλλη φωνή το καλλιεργώ! Ηλία τον Κράνιος και τα μάτια σου!,

[/b]
Έλληνες ανεπρόκοβοι έρχεται πείνα – έρχεται πανικός
σηκωθείτε από καρέκλες και πολυθρόνες. Ξεκαλουπώστε.
Αφήστε τις ατέρμονες συζητήσεις και τις αρλούμπες γενικώς.
Αφήστε τις αποδείξεις, τις μελέτες, τα επιχειρήματα, τα ουτοσώστε...

Γράφω γράφεις γράφει, λέω, αναφέρομαι στο εξής,
τελείωσαν τα ψέματα, μας τέλειωσαν τα ευρώ, τ’ αλεύρι...
Κινάω για το χωράφι. Τι ... μπασίστας, πληκτράς και μπουζουκτσής...;
Τι θα φάμε σήμερα; Αύριο; Θα περιμένουμε το Δεκέβρη;

Νερό, πέτρες, χώμα θα πιάνω και μάλαμα θα γίνεται.
Ξεχνώ τι έκανα χτες – προχτές , το ημερολόγιο και τις αργίες,
ξεχνώ τις διακοπές, τα χασμουρητά, τα λάβετε- φάγετε.
Και να σας έχω να κοιταζόμαστε... (Να μου κάνετε τις αγίες...)...

Τι με κοιτάς και γελάς; Θέλεις να μιλάμε εις το διηνεκές;
Και περιμένεις συνέχεια να σου λέω τι να κάνεις άνθρωπέ μου;
Αν είσαι κύμβαλο αλλαλάζον, και το κεφάλι σου άδειος τενεκές,
δεν μπορώ να σ’ ακούω να με εκλιπαρείς, πε μου και πε μου....

Κρανίου τόπος, στις 31 Αυγούστου το 2012

Κράνιος έγραψε: Λόγια φυλαγμένα παλιώνουνε στο κελάρι της μουσικής

Ξημέρωσε φθινόπωρο.
Βροχή στο αυγινό ετούτο του Σεπτέμβρη.
Μελαγχολία και κατήφεια στην καρδιά μας.
Και στην αγάπη μας το τέλος έχει φτάσει.
Δε θέλω ποτέ να με ξεχάσεις.

Εκεί που περπατούσαμε
στην άμμο του γιαλού κι αλλού σε μονοπάτια
θα ρθει το κύμα κι ο καιρός τα βήματά μας
θα μας τα σβήσει και ποτέ δε θα βρεθούμε.
Δε θέλω ποτέ να με ξεχάσεις.

Ανοίγω το παράθυρο
τον ήλιο δε μπορώ να κλείσω στην καρδιά μου
ανεμοβρόχι και τα φύλλα παγωμένα
θα με φιλήσεις και θα φύγεις μια για πάντα.
Δε θέλω ποτέ να με ξεχάσεις.

Το ποίημα αυτό το ΄γραψα κρατώντας μια κιθάρα ακουστική, κι έχει μια μουσική που μόνον εγώ ξέρω, τόσο θλιμμένη μουσική, που ποτέ δεν άφησα να την ακούσει άλλος. Πάνε πάρα πολλά χρόνια, κι ήμουν νέος και ... λαμπρός νέος και λαμπρός κιθαρωδός! Δεν ήξερα κιθάρα, συνέχεια μάθαινα. Και μάθαινα φτιάχνοντας δικά μου τραγουδάκια.
Αυτό το τραγουδάκι είναι ένα κλάμα. Δεν έχει γραφτεί ποτέ σε χαρτί. Είναι μέσα στο μυαλό μου. Μιλάει για μια καλοκαιρινή αγάπη. Είναι όμως μεταφορά. Κλαίει γι αυτά που νομίσαμε ότι μπορούμε να κρατήσουμε και που είναι αυτό αδύνατον. Είναι αδύνατο να κρατήσουμε το χρόνο, το Καλοκαίρι, την αγάπη. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε την αναπνοή μας για πολύ, θα σκάσουμε.
Κι έμεινε στη μνήμη μου χάρις στη μουσική που το συνοδεύει, στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το τραγουδάω συγκινημένος από μέσα μου. Ίσως πρώτη φορά το εξομολογούμαι. Δεν είμαι μουσικός ούτε λογοτέχνης, είμαι ένας συνηθισμένος τύπος της πουλημένης γεννιάς του Πολυτεχνείου, της προδομένης γεννιάς εκείνων των χρόνων που κάθισα στην άκρη μου από σεβασμό στους φίλους μου. Της γεννιάς του βιβλίου και της κιθάρας, ... Είναι ένα κλάμα το τραγούδι αυτό , όμως δεν ήθελα και δε θέλω ποτέ να τους ξεχάσω. Κι αυτό από μόνο του πυροδοτεί τη μνήμη, οριοθετεί τα συναισθήματα και τις εποχές. Ευχαριστώ όποιον δικαιολογήσει αυτά τα γραφτά μου που σε μένα τον ίδιο φαντάζουν ασυναρτησίες σουρρεαλιστικές.

Ένας χρόνος πριν. Με τσάκισε το παράπονο Αντιγόνη και Κατερίνα. Γιατί μέσα σ' αυτό το χρόνο δεν κατάφερα τίποτα σπουδαίο κι αξιομνημόνευτο. Οι χίμαιρες του καλοκαιριού με παραπλανήσανε όσο και η ηχομόνωση του χιονιού το χειμώνα που πέρασε ανεπιστρεπτί. Όλα περάσανε βολίδα. Και δεν ερωτεύτηκα όσο έπρεπε. Δεν πολέμησα όσο γενναία έπρεπε. Δε στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων. Ήμουν απλά ένας τροβαδούρος που ... "... που πρέπει είτε να τον σαπακιάζεις στο πρώτο ακόρντο η να του φοράς την κιθάρα κολάρο αν είναι δικιά του..." κατά πως γράφει κάποιος νέος κάπου στον κόσμο έξω...
Είμαι ένας βλάκας και μισός, αφού δεν μπόρεσα να ξεπεράσω τις παιδιάστικες ευαισθησίες μου. Θα μου έδινα ευχαρίστως ένα μαντήλι να φυσήξω τη μύτη και τα δάκρυα, και θα μου ζητούσα ποσωδήποτε να μου υποσχεθώ ότι θα πάω σ' ένα ψηλό καμπαναριό να πω αντίο στη μέτρια έως χάλια ματαιότητά μου... Σήμερα ανυπερθέτως. Αλλά δε θα κάνω τίποτα. Θα μείνω να δω τι θα γίνει παρακάτω με τον κόσμο. Και θα πειράζω όλους μέχρι να με πετάξουν κλωτσηδόν έξω από τον παράδεισο των ψευδαισθήσεων....
Η ανικανοποίητη περιέργειά μου η αρρωστημένη με κάνει να ζω.

Χρόνια πολλά στις Αντιγόνες μου όλες. Άντε, πηγαίνετε να μαζέψετε κυκλάμινα για σας, και για μένα φύλλα φθινωπωρινά.

Για τον αμπελουργό και φίλο Ιωάννη τον DOMVO ,μιάς και αρχινά σήμερα το τρύγημα!!!!

-Ο Γιάννης ο αμπελουργός
κι οινοποιός και κηπουρός.
(-Σ όλη τη χώρα (και όχι μόνο)ξακουστός.)
-Τρυγάει στο αμπέλι
σταφύλια όλο μέλι.
-Γλυκά και μυρωδάτα
με μούστο όλα γεμάτα.
-Κρατά στο ένα χέρι
το κοφτερό μαχαίρι.
-Τα κόβει και τα αφήνει
στου τρύγου το κοφίνι.
-Γλυκές κοπέλες βάζει
που είναι όλο νάζι.
-Και τραγουδώντας να πατούν
το μούστο να γλυκάνουν.
-Γλυκόπιοτο να βγει κρασί
να ειν και μυρωδάτο.
-Για να γλυκαίνει το λαιμό
όσων θα το γευτούνε.
-Είτε ψαράδες ειν αυτοί
είτε τσοπαναραίοι.
-Και της δικιάς του φαμελιάς
πούναι νοικοκυραίοι.
-Είτε απ το kalliergo
τους φίλους πούχει κάνει.
-Είτε κι από της Δόμβραινας
ολόγυρα τα μέρη!!!!!!!

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

Κώστας Τριπολίτης

Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,
κατάφερε το σταυρωτό του Νότου αστέρι
σωρός να πέσει, να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.

ΟΙ ΕΠΤΑ ΝΑΝΟΙ ΣΤΟ S/S CYRENIA
Στην Έλγκα
Colombo 1951
Ποιητική συλλογή Τραβέρσο (1975)
Νίκος Καββαδίας

Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου



Θα με δικάσει ο κούκος και τ' αηδόνι
μα στην Αγιάσο σταυρουδάκι μου χρυσό
τις νύχτες που θα πέφτει άσπρο χιόνι
οι Τσέτες θα κρεμάνε το Χριστό

Στον ουρανό που κάναμε ταβάνι
δε βλέπουμε τις νύχτες ξαστεριά
κουρσάροι, Φράγκοι, Βενετσιάνοι
μας πούλησαν για γρόσια και φλουριά

Στην Τροία μεγαλώνουνε τα στάχια
και στην Αγιάσο σε μιαν έρμη εκκλησιά
ζωγράφισε ο Θεόφιλος με αίμα
το χάρο να φοράει θαλασσιά

Αφιερώνω ένα τραγούδι στους αγαπημένους μου φίλους. Στους χαμένους ποιητές. Σ' αυτούς που μ' αναζητούν στο καφενείο και με χάνουν στις αλάνες ... Ο κύκλος των χαμένων ποιητών με ψάχνει τον τελευταίο καιρό.
Αντέχω. Τότε π' αγάπησα αυτό το τραγούδι δεν είχα φράγκο στην τσέπη. Και τι έγινε; Φίλους και φίλους πολλούς έχω χάσει. Για κάποιον άγνωστο λόγο εγώ συνεχίζω να υπάρχω.
Εδώ είμαι και πάλι......
Καλησπέρα σ' όλους.
Παραμιλάω.
Μη μ' ακούτε.