Γράψε ένα μικρό ποίημα με αφορμή το πληκτρολόγιο

Τι να πεις για το παλικάρι. Πήρε πάνω του την δικιά μας ανικανότητα να τους στείλουμε στον διάολο. Αθάνατος.

Είναι μια ευκαιρία

Από τη συλλογή: «Για την Ελένη την Ιφιγένεια»


Μ αύρα που είναι
τα βουνά
κι ανταριασμένα
κι η βροχή
κρόσσια
στο τζάμι
το τζάκι
εσβησε.

Μ όνος μου
σ’ ένα ντιβάνι
κοντά
στο παράθυρο
το κρύο
κατεβατός
και το χιόνι
σα στάχτι
θα σκεπάσει
το σπίτι.

Ε ίμαι ζωάκι
φοβισμένο
έρμο
χαμοκέλι
μνήμη
προθύστερη
περιέχω
λόγια ερωτικά
που πρόκειται
να εκστομίσουν
οι βάρβαροι.

Σ κόρος
ροκανίζει
τ’ αστέρια
κι εγώ
περπατώντας
στα νύχια
ξυπόλητος
ανοίγω την πόρτα
βγαίνω
και ξόρκια
στη νύχτα
με χειρονομίες
αραδιάζω.

Ε ίμαι φαντάζομαι
ζευγολάτης
κι αύριο
στ’ απόβροχο
θα βγω
να περπατήσω
στις οψιμιές
που έσπειρα
στα ξένα
χωράφια.

Ο ι γείτονές μου
απουσιάζουν
δεν έχει απάγκιο
το νοικοκυριό μου
ξενητευτήκανε
όλοι.

Ό λο τ’ απόγιομα
έβρεχε
κοιμήθηκα
μέσα
στην υποχρεωτική
απραξία.

Π ώς θα περάσω
το βράδυ μου
το μυαλό μου
φάκνα
μυρικάζω
ταξίδια
με τρένα
με νταλίκες
με άλογο.

Κ λαρίνα
τζιτζίκια
τζου μποξ
αηδόνια
κρεβατομουρμούρες
σαν ηχώ
επιστρέφουν
απ’ όλα
τα σημεία
του χρόνου.

Μ ια εικόνα
μόνο
γυναίκα
νόνα
κι ένα παιδάκι
κρατά
το φουστάνι της.

Ό λα τώρα
σωπαίνουν
το φόντο
είναι χρώματα
από λάσπη
καθαρή
το σπίτι
μέλαθρο
για φαμελιά
πολυάριθμη.

Α ναθαρρεύω
κι η άνοιξη
μου φωνάζει
γυμνή
αφροδίτη
στο ημερολόγιο
του τοίχου.

Μ ια εικόνα
μόνο
δε φτάνει
ακολουθούν
εκκωφαντικές
εκρήξεις
σαν ηλιοβασιλέματα
σα ρουπάκια
που φλέγονται
σε φθινοπωρινές
ηλιόλουστες
μέρες.

Α κολουθούν
βουερές
εκτινάξεις
πυργίσκων
σα σημαδούρες
σε κορυφογραμμές
σα βαβέλ
καστρίτσια
γυάλινα
γεμάτα παραμύθια
ενορχηστρώνονται
σ’ απέραντους
μουσαμάδες.

Π λούσια τα ελέη
κι η Μαρτόπολη
γκρεμίζει
τα τείχη
υποχωρούν
οι επιφυλάξεις
τα βιώματα
μεταλλάσονται
σε υπέροχες
φόρμες.

Σ πάνε
τα περιγράμματα
το σπίτι
εργαστήριο
γίνεται
ζούγκλα
συναισθημάτων
το φως
συλλαμβάνεται.

Ε κατομμύρια
σημεία φυγής
μετωπικές
αναλύσεις
κι ο σωρός
με τα χαρτιά
σαν αθεμονιά
ή και πυραμίδα
του Χέοπα.

Κ οίτα, η ζωή
απόπειρα είναι
να πετάξεις
«Πουλί στο διάστημα»
και μια ευκαιρία»
να μετέχεις
στο αύριο.


Πάτρα, 16 Απρίλη το 1994. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1997, σε ανθολογία. Κρανίου τόπος τώρα, 25 Απρίλη του 12....

Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Παραδοσιακό
Εκτελέσεις: Στις 6 Μαΐου
Χορεύεται «στον τόπο»


Τ’ αυγά και τα καλάθια και τα ψυγεία μας
που τάχαμε να τρώμε, και την υγεία μας

Πο πο πο πο τα πήρανε. Πολιτικάντη τύραννε.
Πο πο πο πο χανόμαστε. Τ’ ακούς ακατανόμαστε...

Ψιλά δεν έχω μία. Στα κρύα του λουτρού!
Γιατρέ μου τι να φάω; Του λέω του γιατρού!

Πο πο πο πο τρομάρα μου γαμώ την κουταμάρα μου
Πο πο πο πο τι γιένεται και σαν ψωμί μου φαίνεται

Μιαν λιόλουστην ημέρα, μια μέρα Κυριακή,
μια Κυριακή του Μάη, θα δείτ’ εσείς εκεί!

Πο πο πο πο τη βρώμα τους... Δε θα τους βρει το γιόμα τους.
Πο πο πο πο τη φάρα τους, θα πάθουν τη λαχτάρα τους.


Πέμπτη 3 Μαΐου το 2012, Κρανίου τόπος


Αφιερωμένο εξαιρετικά. Να ζήσουν τα ψηλά βουνά και τα ψηλά καμπαναριά!

[/b]


’Σ όλον τον κόσμο ξαστεριά, σ’ όλον τον κόσμο ήλιος
και 'ς τα Καλάβρυτα ψηλά μαύρο, παχύ σκοτάδι,
καϊμένα μου Καλάβρυτα, Κρανιά κατακαϊμένη,
τι φέτο εκάμαν τη βουλή καταραμένοι ανθρώποι
κ' εβάλανε τα σύνορα 'ς το Σελινούντα απάνου
κι’ αφήκανε όξω την Κρανιά και πήρανε τον κάμπο,
κι’ αφήκαν τα Καλάβρυτα και πήρανε την Πάτρα,
κι' αφήκανε τον Κράνιο με τ’ άλογό του μόνο.


Κι’ όσοι κλέφτες τ' ακούσανε, πάνε να προσκυνήσουν.
Ο Κράνιος όμως μοναχά δεν πάει να προσκυνήση.
Ράχη σε ράχη περπατεί, λημέρι σε λημέρι.
"Εγώ ραγιάς δε γίνουμαι,δεν προσκυνώ ξεφτίλες.
Ελάτε, παλληκάρια μου, όλοι να συναχτήτε,
τι έχω να κάμω πόλεμο με τούτους τους διαβόλους,
να δείξουμε τη λεβεντιά και την παλληκαριά μας,
να ιδή ντουφέκι κλέφτικο, τα βόλια μας πού πέφτουν,
να μη περνούν να τυραγνούν αδύνατους ραγιάδες."


Ταηδόνια της Ανατολής και τα πουλιά της Δύσης
κλαίγουν αργά, κλαίγουν ταχιά, κλαίγουν το μεσημέρι,
κλαίγουνε την Ελλάδα μας την πολυκρουσεμένη,
οπού τήνε κρουσέψανε τοις τρεις γιορταίς του χρόνου,
του Χριστουγέννου για κηρί, και του Βαγιού για βάγια,
και της Λαμπρής την Κυριακή για το Χριστός ανέστη.


Τα παλληκάρια του Μοριά κ’ οι γέμορφαις της Πάτρας
ποτές δεν καταδέχονταν χαράτσι να πλερώνουν,
και τώρα πώς κατάντησαν σκλάβοι τς Αγκελαμέρκελ!
Κλαίγουν οι μαύροι τη σκλαβιά, οπού είναι σκλαβωμένοι,
κλαίγουν και τον ξεχωρισμό, το πώς θα ξεχωρίσουν.
Ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει!
Αφήνει η μάννα το παίδι και το παιδί τη μάννα,
χωρίζει κ’ εν’ αντρόγυνο, μια μέρα ανταμωμένο,
να πάν εργάτες μακριά στην κρύα Γερμανία
γιατί τους κάμαν Αφρική και τους θερίζ’ η πείνα.


Της νύχτας οι αρματωλοί και της αυγής οι κλέφταις
ολονυχτίς κουρσεύανε και ταις αυγαίς κοιμώνται.
Κοιμώνται 'ς τα δασά κλαριά και 'ς τους παχιούς τους ήσκιους.
Είχαν αρνιά και ψένανε και βράζανε τσου τράγους,
κι είχαν το μαύρο το κρασί, που πίν' τα παλληκάρια.
Κι ο Κράνιος έβγαλε φωνή, κι ο Κράνιος τους λέει:

"Καλά τρώμε και πίνουμε και λιανοτραγουδάμε,
δεν κάνουμε κ’ ένα καλό, καλό για την ψυχήν μας;
-ο κόσμος φκειάνουν εκκλησιαίς, φκειάνουν και μοναστήρια,
- να πάμε να φυλάξουμε 'ς της Τρίχας το γιοφύρι,
που θα πέραση η τρόικα με τους αλυσωμένους
-να κόψουμε τους άλυσους να βγουν οι σκλαβωμένοι,
να βγη της χήρας το παιδί, π' άλλο παίδι δεν έχει,
π' αυτή το χει μονάκριβο 'ς τον κόσμο ξακουσμένο".

Κράνιος: Μιαν αναφορά κάνω στην παράδοση. Για να μην ξεχνάμε τις καταβολές μας. Σήμερα μπορούμε ν' αγωνιστούμε χωρίς άρματα, κουμπούρες και μαχαίρια. Δε θα βγάλουμε όμως και τους παλιούς αυτούς απροσκύνητους τρελούς! Αν όμως σκύβουμε το κεφάλι μας και δεχόμαστε το κάθε τι που μας πασάρουν αδιαμαρτύρητα, μπορεί μια μέρα να τρέχουν τα παιδιά μας στα όρη και στα βουνά, χωρίς να είναι επιλογή τους. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο σύστημα που αποχαιρετάμε!

Μπρου μπρου μπρου η μηχανή του
η χαλασμένη μηχανή
άναψε και θα καούμε
και το καπό του δεν ανεί.

Ντριν ντριν ντριν τα ξυπνητήρια
τώρα χτυπούν όλα μαζί.
Σβήνουν όλα τα λαμπάκια.
Να ζει κανείς ή να μη ζει;


Από το κούφιο βιβλίο που είναι χοντρό, με εκκωφαντικό εξώφυλλο, με τίτλο:

Όλα γίνανε πολύ γρήγορα. Δεν πρόλαβαν οι μάγκες να επαναλάβουν για εκατομμυριοστή φορά τα ... επιχειρήματά τους. Και θέλουν λέει να κάνουμε πάλι εκλογές. Μα... το πάρτυ τέλειωσε. Έκλασ’ η νύφη – σκόλασ’ ο γάμος!
Παπαγάλος χοντρός είπε: Τι τις θέλατε κι εσείς τις εκλογές;

Α ρε ξεφτέρι Φαταούλα
πώς σου τη βγάλαν την κουκούλα...
και κλαίνε τα παπαγαλάκια.
Δε βρήκαν άλλα ψηφουλάκια;.....

Ο Νοστραντάμους είπε φέτο
πως θα σας φύγει το κλαπέτο!
Τόσον καιρό κι εγώ σας κραίνω:
Φευγάτε... ! Έρχεται το τρένο....

Σας το ‘χα πει κι εγώ εξάλλου:
με τόση πλύση εγκεφάλου
ο ψηφοφόρος θα λαλήσει
και θα βρει μόνος του τη λύση!

Εσείς εκεί, σαν τα κοκόρια
μα τώρα ήρθανε τα ζόρια
και με την ίδια την κουτάλα
θα σας τσακίσουν την κεφάλα!

Με υποβρύχιο που γέρνει
μακριά η θάλασσα σας παίρνει.
Ή θα πετάξτε απ’ την ταράτσα;
Σκληρή του Έλληνα η ράτσα!

((((Ή με το ελικοπτεράκι
αφήνοντας πίσω σας τον Άκη)))

Τάσος Λειβαδίτης
...
Κύριε αμάρτησα ενώπιόν σου
ονειρεύτηκα πολύ έτσι ξέχασα να ζήσω
μόνο μ’ ένα μυστικό που τόχα μάθει από παιδί
ξαναγύριζα στον πραγματικό κόσμο
αλλά κανείς δεν με γνώριζε σαν τους
θαυματοποιούς που χάρισαν όλη μέρα
το χαμόγελο στα παιδιά και το βράδυ
γυρίζουν στη σοφίτα τους πιο φτωχοί
κι απ’ τους αγγέλους.

Zήσαμε πάντοτε αλλού
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει ερχόμαστε, για λίγο . . .
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.

Από τη συλλογή Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου (1953)

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ;;; ή
ΧΡΥΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ;;; να ξυπνήσουμε ;;;

Ολημερίς στον κήπο μου γυρίζω και μυρίζω
άνθη πολλά και λούλουδα με αγάπη τα φροντίζω

Άνθη φυτρώνουνε παντού σε κήπους και λιβάδια
μα από τα φώτα βρέθηκα μες τα πηχτά σκοτάδια

Καμιά φορά στον κήπο μας φυτρώνουνε κι αγκάθια
που για να ξεριζώσουμε χοντρά φοράμε γάντια

τα άνθη τούτα του κακού, ποιος άραγε μυρίζει
ποιος τάχα αποφάσισε, για ποιους τα προορίζει;;

ποιος πείτε μου φαντάστηκε πως θάρθει τέτοια μέρα
αυτοί που μας προδίνανε σηκώσανε παντιέρα

σταυρούς τα μπράτσα γέμισαν, φορέσανε κουκούλες
κι από σωτήρες ψεύτικους γεμίσαμε μπαμπούλες

Οι Γερμανοί ξανάρθανε, ή μήπως κάνω λάθος;;
μαύρα κοράκια κράζουνε με αρρωστημένο πάθος

τρόμος με πιάνει και θυμός, λύπη κι απελπισία
πώς τούτοι δώ οι λήσταρχοι ζητάνε κι εξουσία

Καλάβρυτα και Δίστομο, Μάλεμε και Κομμένο
για αυτούς που θυσιάστηκαν δακρύζω και σωπαίνω

χιλιάδες ητανε οι νεκροί για την ελευθερία
τα κόκκαλα τους τρίζουνε με αυτή την τραγωδία

Σταυρούς γεμάτα βρίσκονται αμέτρητα μνημεία
μα αυτοί δε σεβαστήκανε κράζουνε με ειρωνεία

μέγιστος είναι ξεπεσμός να ψάχνουν σωτηρία
αυτοί που τους διαλέξανε, κρύβονται στη γωνία

απελπισμένοι νοιώσανε, ψήφο είπαν να τους δώσουν
όμως αργά ή γρήγορα πικρά θα μετανιώσουν

ακόμα και στον διάβολο εδώσανε προσφάι
μα λύκο για τα πρόβατα δεν βάζεις να φυλάει

Ας είναι τούτο αφορμή πολλοί για να ξυπνήσουν
να νοιώσουνε τον κίνδυνο και να επαγρυπνήσουν

Το φίδι μέσα απ το αυγό αν φύγει και ορμήσει
το δηλητήριο σκορπά, σ’ όποιον θα συναντήσει

Τέτοιοι προστάτες μακριά πρέπει να κρατηθούνε
αφού μονάχα με μπουνιές και ξύλο επικρατούνε

Αγρύπνια πρέπει νάχετε στη σκέψη και στην πράξη
δύσκολο είναι για να μπει η χώρα αυτή σε τάξη

Αν ζούσανε σαν Έλληνες αρχαίοι στην Αθήνα
δε θα επιβιώνανε ούτε για ένα μήνα!!

Ζούνε μονάχα στα κρυφά και μέσα στο σκοτάδι
και μόνο φίλο θα ‘χανε ... Ε,, τον ... Αλκιβιάδη!!

“..Όλοι οι άνθρωποι είναι καταγραμμένοι και ήσυχοι. Βρίσκονται καταχωρημένοι κανονικά στα βιβλία με ημερομηνίες και ονόματα.. Ενώ εμείς όλο από πάνω ερχόμαστε και δείχνουμ’ αόριστα. Είναι τα πιστοποιητικά μας αμφίβολα, είναι οι δρόμοι μας γρίφοι. Άγραφη είναι η ληξιαρχική μας σελίδα. Άγραφη αφού δεν μας γνώρισε και μήτε την ξέρουμε. Την αξιοπρέπεια, την τιμή, το δικαίωμα, τα κάνουμε εμείς λαθρεμπόριο γιατ’ είναι μονοπωλημένα τα είδη τους. Κυκλοφορούν χωρίς τα ένσημά τους στα χέρια μας τα’ απαγορευμένα αυτά πράγματα. Τάχουν αυτοί κάνει φίρμα τους. Τα βάζουν και στα εμπορικά τους ταμπέλα. Ο Θεός: είδος οικόσημο. Η αρετή. Σπεσιαλιτέ-ειδικότης… Μα ποιος θα μπόραε να ψήσει αντάμα τους κάστανα. Μητ’ ο διάολος…
Να. Για δαύτο γυρίζουμε. Είμαστε της ζωής μεις οι μούργοι.. Εμείς καλλιεργούμε μόνο από έρωτα προς την ελευθερία το ψέμα-ένα ψέμα όλο ποίηση, μιαν αναποδιά όλην οίστρο-ενώ αυτοί είναι αυτόδουλοί του και σκλάβοι του…
Να, γι’ αυτό γκιζιρνάμε. Μήτε σπείρουμε, μήτε θερίζουμε γιατί για μας είναι τα χώματα μπρούτζινα και νικέλινη η γη μας. Τα Έθνη, οι πολιτείες, οι τόποι, δεν έχουνε σύνορα στον δικό μας τον χάρτη και τα δυο ημισφαίρια μας πέφτουνε λίγα. Η ζωή μας δεν ανέχεται όρια. Εμείς ένα σύνορο ξέρουμε: της ζωής και του θανάτου. Μια πατρίδα γνωρίζουμε: των σολών μας το πάτι. Είμαστε εμείς οι πολίτες του απείρου, κ’ έχουμε και μεις μια σφραγίδα: τον πάτο μας. Μ’ αυτήν σφραγίζουμε μεις τα πιστοποιητικά της τιμής των..”

ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΑΙΜΠΑ "Το θείο τραγί ''