Γράψε ένα μικρό ποίημα με αφορμή το πληκτρολόγιο

Στην ομάδα των χαμένων ποιητών προσπαθούμε να γελάσουμε ... αλλά...


Προσπαθώ να γελάσω
με μια γαργαλιέρα μίνι
και με τη φαντασία μου να πλάσω
την πίτα ολόκληρη από ένα ψίχουλο που έχει μείνει.

Προσπαθώ να γελάσω
μα έχει ξεραθεί το πρόσωπό μου και το δέρμα,
έχει αφυδατωθεί τ’ άντερό μου, δε μπορώ ούτε να κλάσω,
και μου λένε δε φτάσαμε ακόμα στο τέρμα.

Προσπαθώ να γελάσω
μα, η κοιλιά μου δεν είναι για πολλά, κλωτσάει.
και προσπαθώ με τη φαντασία μου να πλάσω
μια φρυγανιά και λίγο τσάι.

Κρανίου τόπος, 10 Φεβρουαρίου 2012.

Οι ώρες είναι κρίσιμες...
Μόνο αν τα λόγια είναι έμπνευση και πρόσταγμα για πράξεις...
Μόνον τότε τα λόγια και τα ποιήματα είναι χρήσιμα...

ilias έγραψε: Οι ώρες είναι κρίσιμες...
Μόνο αν τα λόγια είναι έμπνευση και πρόσταγμα για πράξεις...
Μόνον τότε τα λόγια και τα ποιήματα είναι χρήσιμα...

Δε μπορώ να διαφωνήσω. Είμ' ασήμαντος μπροστά στους γίγαντες. Κάνω έν' αφιέρωμα στο Διονύσιο Σολωμό, τον εθνικό μας ποιητή. Κι αυτόν η πείνα τον είχε απασχολήσει. Δεν ήταν φτωχός. Όσο όμως ακούγονταν τα κανόνια στο Μεσολλόγγι δεν έτρωγε.

Απόσπασμα από το αριστούργημα του Διονυσίου Σολωμού
"Ελεύθεροι Πολιορκημένοι"

-«Ἐκεῖ ῾ρθε τὸ χρυσότερο ἀπὸ τὰ ὀνείρατά μου·
μὲ τ᾿ ἅρματ᾿ ὅλα βρόντησα τυφλός του κόπου χάμου.
Φωνή ῾πε: «Ὁ δρόμος σου γλυκὸς καὶ μοσχοβολισμένος·
στὴν κεφαλή σου κρέμεται ὁ ἥλιος μαγεμένος·
παλληκαρᾶ καὶ μορφονιέ, γειά σου, καλέ, χαρά σου!
Ἄκου, νησιά, στεριὲς τῆς γῆς, ἐμάθαν τ᾿ ὄνομά σου! -
Τοῦτος, ἄχ, ποῦ ῾ν᾿ ὁ δοξαστὸς κι ἡ θεϊκιὰ θωριά του;
Ἡ ἀγκάλη μ᾿ ἔτρεμ᾿ ἀνοιχτὴ κατὰ τὰ γόνατά του».
Ἔρριξε χάμου τὰ χαρτιὰ μὲ τσ᾿ εἴδησες τοῦ κόσμου
ἡ κορασιὰ τρεμάμενη . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Χαρὰ τῆς ἔσβυε τὴ φωνὴ ποὖν᾿ τώρα ἀποσβυμένη·
ἄμε, χρυσ᾿ ὄνειρο, καὶ σὺ μὲ τὴ σαβανωμένη!
Ἐδῶ ῾ναι χρεία νὰ κατεβῶ, νὰ σφίξω τὸ σπαθί μου,
πρὶν ὅλοι χάσουν τὴ ζωή, κι ἐγ᾿ ὅλη τὴν πνοή μου·
τὰ λίγα ἀπομεινάρια τῆς πείνας καὶ τσ᾿ ἀντρείας,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
γκόλφι νὰ τά ῾χω στὸ πλευρὸ καὶ νὰ τὰ βγάλω πέρα,
ποὺ μ᾿ ἔκραξαν μ᾿ ἀπαντοχή, φίλο, ἀδελφό, πατέρα·
Δρόμ᾿ ἀστραφτὰ νὰ σχίσω τοὺς σ᾿ ἐχθροὺς καλὰ θρεμμένους,
σ᾿ ἐχθροὺς πολλούς, πολλ᾿ ἄξιους, πολλὰ φαρμακωμένους·
νὰ μείνῃς, χῶμα πατρικό, γιὰ μισητὸ ποδάρι·
ἡ μαύρη πέτρα σου χρυσῆ καὶ τὸ ξερὸ χορτάρι.»
ς χαρὲς στὴν πίκρα φυτρωμένες,
ὅμως γιὰ μένα στὴ χαρὰ τρεῖς πίκρες ριζωμένες».



Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει
λαλεί πουλί παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε, στα μάτια η μάνα μνέει,
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:
"Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ' έχω εγώ στο χέρι;
Οπού εσύ μου 'γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει".

νὰ μείνῃς, χῶμα πατρικό, γιὰ μισητὸ ποδάρι·
ἡ μαύρη πέτρα σου χρυσῆ καὶ τὸ ξερὸ χορτάρι

Κι ο Προκρούστης ο ληστής ήθελε την ισότητα.

Εξομολόγηση


Παπα... , μια χώρα αγάπησα,
μου λέγαν ήτανε τρελή,
κι έτσι μια μέρα σκέφτηκα
να φύγω αλλού σαν το πουλί.
Καλά, τι συλλογάσαι;

-Αν την αγάπησες πολύ
μέσα στο χρέος θα ‘σαι!

Μα τη ζωή μου πέρασα
πίνοντας ξύδι και χολή
κι εσένα που την πρόδωσες
στρώνει τραπέζι και χαλί
στην κλίνη της κοιμάσαι.

-Αν την αγάπησες πολύ
ο κερατάς της θα ‘σαι!

Και τώρ’ αφού μαθεύτηκε
στου παπαδιάκου την αυλή,
και τη βρωμιά της λούστηκε,
γύφτοι πλακώσανε πολλοί.
Μην κάνεις πώς λυπάσαι.

-Δεν την αγάπησες πολύ,
καταραμένος να ‘σαι.


Κρανίου τόπος, τελευταίες μέρες του Χειμώνα. Μέσα στις τελευταίες προσπάθειες να την κάνω μ' ελαφρά πηδηματάκια για όπου γης και πατρίς. Ανδρέας

Τα παιδάκια

Ποτέ δε θα παρατήσω
τα παιδάκια τα καημένα
μην τάχα σαν κι εμένα
κι εκείνα δεν πεινούν;

Θα τα ταΐζω πάντα
προστάτης τους θα γίνω.
Ποτέ δε θα τ’ αφήνω
στους δρόμους να γυρνούν.

Ακόμα κι αν τα βλέπω
πως τα παιδεύουν άλλοι,
θα τα ταΐζω πάλι
με θάρρος σταθερό,

Θα προσπαθώ με γάλα,
και ψωμάκι να τα γιάνω
κι ό,τι μπορώ θα κάνω
να τα παρηγορώ.

Σκλαβιά

Βλέπω στ’ αντικρινό μου παραθύρι
όσες φορές το μάτι μου στραφεί
μια γλάστρα κι ένα δίπλα ποτηστήρι
και μια γριούλα να κάθεται κουφή.

Στη γλάστρα ανθοβολούν χιονάτοι κρίνοι
κι αργοσαλεύουν φύλλα σπαθωτά
και στην καρέκλα το τσαγάκι της να πίνει
τη γριούλα και να χάνεται μετά.

Βλέπω τη γριούλα και τους κρίνους
κι άθελα νιώθω λύπη στην καρδιά.
Παίρνω τα κορναρίσματα για θρήνους
παίρνω για στεναγμούς την ευωδιά.

Φαντάζομαι στον κόσμο τ’ άνθη τ’ άλλα
ελεύθερα ν’ ανθίζουν να μαδούν,
άλλα γερόντια στα πάρκα τα μεγάλα
ασκλάβωτα, σιγά να περπατούν.

Φαντάζομαι και θλίβομαι ακόμα
νοιώθω, πως είν’ απάνθρωπη σκλαβιά
για τα κέρδη οι γλάστρες με το λίγο χώμα,
για τις γιαγιούλες τα διαμερίσματα κλουβιά.


Κρανίου τόπος, ... ευχαριστώ Ιωάννη Πολέμη. Ανδρέας

Μπροστὰ στὶς Καρυάτιδες, τὶς μαρμαρένιες κόρες,
σταθήκαμε θαυμάζοντας κι οἱ δυό μας ὧρες κι ὦρες.
Ἀκίνητα τὰ μάτια σου ἔδειχναν κάποια λύπη
γιὰ κείνη ποὺ μᾶς ἔκλεψαν κι ἀπὸ τὶς ἄλλες λείπει,

στὴ ξενιτιά, στὴν σκοτεινιά, στὰ πέρατα τοῦ κόσμου.
Μὰ ἐγὼ τὶς ἔβρισκα σωστές, ὅλες σωστὲς ἐμπρός μου
κι ἔλεγα πὼς θὰ γύρισε κι ἐκείνη ἀπὸ τὰ ξένα
γιατὶ μετροῦσα, ἀγάπη μου, μαζὶ μ᾿ αὐτὲς καὶ σένα.

Του Ιωάννη Πολέμη. Μου το έδωσε να το ποστάρω. Ευχαριστώ Γιάννη.

Ας καλέσωμεν λοιπόν εκ νέου, ω Ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες, την ελευθερίαν εις την κλασικήν γην της Ελλάδος! Ας συγκροτήσωμεν μάχην μεταξύ του Μαραθώνος και των Θερμοπυλών! Ας πολεμήσωμεν εις τους τάφους των Πατέρων μας, οι οποίοι, διά να μάς αφήσωσιν ελευθέρους, επολέμησαν και απέθανον εκεί! Το αίμα των τυράννων είναι δεκτόν εις την σκιάν τον Επαμεινώνδου Θηβαίου, και του Αθηναίου Θρασυβούλου, οίτινες κατετρόπωσαν τους τριάκοντα τυράννους, εις εκείνας του Αρμοδίου και Αριστογείτωνος, οι οποίοι συνέτριψαν τον Πεισιστρατικόν ζυγόν, εις εκείνην του Τιμολέοντος, όστις απεκατέστησε την ελευθερίαν εις την Κόρινθον και τας Συρακούσας, μάλιστα εις εκείνας τον Μιλτιάδου και Θεμιστοκλέους, του Λεωνίδου και των τριακοσίων, οίτινες κατέκοψαν τοσάκις τους αναριθμήτους στρατούς των βαρβάρων Περσών, των οποίων τους βαρβαροτέρους και ανανδροτέρους απογόνους πρόκειται εις ημάς σήμερον, με πολλά μικρόν κόπον, να εξαφανίσωμεν εξ ολοκλήρου.
Αλέξανδρος Υψηλάντης

Την 24ην Φεβρουαρίου 1821, εις το Γενικόν Στρατόπεδον του Ιασίου

Η δικαστική μονομαχία ( λατινιστί justitia) είναι μια γερμανική μέθοδος απονομής δικαιοσύνης που κράτησε μέχρι το 16ον αιώνα.

Τα δυο μέρη της διαφοράς αγωνίζονται σε μονομαχία. Ο νικητής της μονομαχίας αυτής ανακηρύσσεται ότι έχει δίκιο. Είναι η δικαιοσύνη του Μεσαίωνα. Ξεκινούσαν με κονταρομαχία και συνέχιζαν μάχη σώμα με σώμα!
Εκεί θα γυρίσουμε! Ξεχάστε το οδόντα αντί οδόντος, λατινικό δίκαιο, αστικό δίκαιο κι άλλες τέτοιες βλακείες. Τώρα θα επικρατήσει το δίκιο του ισχυροτέρου. Ο νόμος της ζούγκλας. Ο άμαχος πληθυσμός είναι χαμένος από χέρι.


Β. Κορνάρου – Ερωτόκριτος:

"...Με βούκινα από την αυγή στη Χώρα διαλαλούσι,
οι ανήμποροι και τα μωρά παιδιά να φυλακτούσι
κι αν εις το φόρον ή μωρό ή ανήμπορος προβάλει,
κι από κιανένα σκοτωθεί, φονιά μην τον εβγάλει...."