Μια ιστορία θα σας πω…

Να σας πω κι εγω μια ιστορια, μαλλον πολλες μικρες θυμησες, παιδικες, εικονες με αρωμα.Δεν μεγαλωσα επαρχια, γεννηθηκα εκει μα σαν σποροφυτο με πηραν και με μεταφυτεψαν στην πρωτευουσα, σε προαστειο. Το χωριο μας 150 χιλιομετρα, καθε αργια εστω και μονοημερη πηγαιναμε στο χωριο και το καλοκαιρι , ολο.Θυμαμαι τα χωρια , ηταν χωρια, με ζωα στις αυλες, και γαιδουρια και κοτουλες και κατσικες. Φουρνιζε η θεια μου τα καρβελια στον φουρνο με τα ξυλα και μοσχομυριζε ο τοπος και παντα εφτιαχνε μικρουτσικα καρβελακια , ενα για καθε κουτσουβελο, το παιρναμε καυτο και χοροπηδουσε στα χερακια μας. Γυναικες, γυναικες μανες κορες νυφες αδερφες συνυφαδες, ολες μαζι ζεσταινανε νερο στο καζανι με ξυλα και πλενανε ολημερις, γεμιζε ο τοπος μπουγαδες!! λουλουδια παντου!! πιτσιρικια παντου!! Γυρνουσανε τα απογιομα απο τα χωραφια, ο θειος μου απανω στο γαιδουρι και η θεια μου απο πισω με τα ποδια, τρεχαμε ενα γυρω ολα γιατι παντα ο μπαρμπα βαγγος μας εφερνε ενα μεταλλικο κουβα γεματο μελωμενα συκα (αλλη γευση ειχαν τοτε τα παιδικα μου συκα!!) Τα μεσημερια που ολοι κοιμοντουσαν εκανα βολτες και μου αρεσε να τρωω μπουρνελια, τρελενομουν για μπουρνελια , ηταν γεματο το χωριο, τωρα δεν ειναι ουτε μία μπουρνελια!! μια μερα με πηρανε μαζι τους στο μποστανι με τις ντοματες, δεν θα το ξεχασω ποτε! κοντουλα εγω, ψηλες αυτες, χαθηκα μεσα τους, και το αρωμα τους θεε μου!! θα μεινει για παντα στα ρουθουνια του μυαλου μου!! εκοψα μια και την ανοιξα στα δυο, η σαρκα ηταν οπως λεγανε, ζαχαρωμενη (πως να το περιγραψω αυτο? μονο οποιος τοχει δει ξερει-πλεον δεν υπαρχουν τετοιες) και σαν λοιμασμενο εχωσα την μουρη μου και,, δεν ετρωγα παρα την ρουφαγα! κι υστερα κι αλλη, κι αλλη,, ειχα παθει...αμοκ, δεν μπορουσα να σταματησω. Και τον χειμωνα, πως μπορω να ξεχασω εκεινο το πελωριο τζακι με τα τεραστια κουτσουρα και ΟΛΟΙ καθισμενοι ενα γυρω, να λενε ιστοριες οι μεγαλοι και να κρεμονται απο τα χειλη τους οι μικροι. Ημουν ευτυχισμενη στο χωριο. Εγω ζηλευα τα χωριατοπουλα που ειχαν ολα αυτα και αλλα τοσα και κεινα ζηλευαν εμενα, την πρωτευουσιανα. Η θεια μου και η καθε θεια ολονων ντρεποταν που ταν το σπιτι φτωχικο, που ειχε ζωα που επρεπε να μοχθει, που δεν ειχε πλυντηριο, τηλεοραση..... Μετα εκανα καποια χρονια να παω στο χωριο, λογω εφηβειας, ,,,λογω,,,, Οταν γυρισα ξανα να βρω αυτες τις εικονες σοκαριστηκα, το τζακι δεν υπηρχε πια, υπηρχε μια σομπα που βρωμαγε, τα ξυλινα παντζουρια και η διπλη ξυλινη πορτα (τι ωραια που ηταν!!) ειχε αντικατασταθει με αλουμινενια και τιποτα δεν υπηρχε ουτε παιδια , ουτε μπουγαδα, ουτε γαιδαρος παει και ο φουρνος αλλα... ειχαν ανεβει κοινωνικα, πλησιαζαν τους Αθηναιους, τρομαρα τους!!! Μετα απο χρονια το μετανιωσαν μα ητανε αργα...

Πολύ όμορφα τα είπες Κατερίνα.
Ξεχώρισα τα:

"Γυναικες, γυναικες μανες κορες νυφες αδερφες συνυφαδες, ολες μαζι ζεσταινανε νερο στο καζανι με ξυλα και πλενανε ολημερις, γεμιζε ο τοπος μπουγαδες!! λουλουδια παντου!! πιτσιρικια παντου!!"

"Η θεια μου και η καθε θεια ολονων ντρεποταν που ταν το σπιτι φτωχικο, που ειχε ζωα που επρεπε να μοχθει, που δεν ειχε πλυντηριο, τηλεοραση"

"Οταν γυρισα ξανα να βρω αυτες τις εικονες σοκαριστηκα, το τζακι δεν υπηρχε πια, υπηρχε μια σομπα που βρωμαγε, τα ξυλινα παντζουρια και η διπλη ξυλινη πορτα (τι ωραια που ηταν!!) ειχε αντικατασταθει με αλουμινενια και τιποτα δεν υπηρχε ουτε παιδια , ουτε μπουγαδα, ουτε γαιδαρος παει και ο φουρνος"

"αλλα... ειχαν ανεβει κοινωνικα, πλησιαζαν τους Αθηναιους, τρομαρα τους!!! Μετα απο χρονια το μετανιωσαν μα ητανε αργα..."

Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον τις ιστορίες των φίλων συγκαλλιεργητών
(καθότι κι εγώ παιδί του χωριού) και βρίσκω θαυμάσιο που μοιραζόμαστε
τις εμπειρίες μας.
Λίγο πολύ όλα τα χωριά,σε όποια γωνιά της Ελλάδος κι αν βρίσκονται,
μοιάζουν μεταξύ τους.Λίγο οι ασχολίες των ανθρώπων διαφέρουν,άλλοι
με τα ζώα,άλλοι με τα χωράφια,ανάλογα το υψόμετρο και τις δυνατότητες
που προσφέρει ο κάθε τόπος.
θέλω λίγο να σταθώ στην τελευταία παράγραφο της Κατερίνας "οταν
γύρισα ξανά.............τρομάρα τους."
Το ότι ανέβηκε το επίπεδο της ζωής αυτών των ανθρώπων δεν ειναι κακό.
Μέχρι το ογδόντα περίπου η ζωή του αγρότη ήταν πολύ δύσκολη και
σκληρή. Είναι πολύ δύσκολο να γυρνάς από το καπνοσπάσιμο,να βελονιάζεις
τον καπνό όλη μέρα και τ απόγευμα να βάζεις καζάνι και μπουγάδα, ή να
ζυμώνεις μια σκάφη ψωμιά.είναι δύσκολο να ζεσταίνεις μόνο ένα δωμάτιο
κι όλοι,νέοι,γέροι να είναι εκεί, να φυσάει και να μπάζουν τα πορτοπαρα-
θυρόφυλλα.
Χαίρομαι ειλικρινά που όλ αυτά άλλαξαν,που γλύτωσαν όλες οι γυναίκες του χωριού
από τη μπουγάδα και τις άλλες χειρωνακτικές δουλειές.
Είναι εύκολο για μας να λέμε "τι ωραία που ήταν,γιατί δεν έμειναν έτσι " και μετά από λίγο να πατάμε το κουμπί του πλυντηρίου.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμασταν παιδιά και όλα μας φαινόταν ρόδινα.
οι ευθύνες όμως και η δουλειά ήταν στις πλάτες αλλονών.
Μακάρι να μπορούσαμε να βρούμε τη χρυσή τομή,ας γίνουμε και λίγο
Αθηναίοι,δεν πειράζει, αλλά να κρατήσουμε και λίγο απ την
παράδοσή μας.

Να 'μαι πάλι.Μάλλον ήρθε κι η σειρά μου ...μια ιστορία να σας πω...

Γεννήθηκα κι εγώ σ'ένα μεγάλο χωριό,μια κωμόπολη,
κάπου στα Σέρρας.
Οι περισσότεροι στο χωριό ήταν γεωργοί και λίγοι κτηνοτρόφοι.
Είχαμε και λίγους δημόσιους υπαλήλους,δασκάλους,μαγαζάτορες κτλ.
εμεις καλλιεργούσαμε καπνά,σιτάρια,κριθάρια και λίγα ζαχαρότευτλα,ή βαμβακι ,η καλαμπόκι αναλόγως τι ζητούσε η αγορά.
Στην αυλή μας είχαμε και λίγα ζωντανά για να έχουμε το δικό μας γάλα
και αυγά.Το καλοκαίρι που οι μεγάλοι πήγαιναν στο χωράφι,τα πρωινά
εγώ είχα τη φροντίδα τους.μεταξύ των άλλων είχαμε και μια αγελάδα,
ένα όμορφο ,καλό και υπάκουο ζώο.Κάθε πρωί σηκονόμουν και πήγαινα
την αγελάδα σ' ένα σημείο του χωριού όπου μαζευόταν όλα τα ζώα κι'
από κει ο γελαδάρης τις πήγαινε στη βοσκή και γυρνούσαν αργά το απόγευμα.Μετά πότιζα και τάιζα τα υπόλοιπα ζώα. Μια χρονιά η αγελάδα
γέννησε δίδυμα,( πράγμα σπάνιο για όσους δεν ξέρουν) μάλιστα πήραμε και βραβείο.Αυτά λοιπόν τα δίδυμα ήταν η αδυναμία μου και τα φρόντιζα αποκλειστικά εγώ.θα ήμουν 10 -11 χρονών.Τα δύσκολα όμως ήρθαν
οταν πλησίασε ο καιρός να τα πουλήσουμε.Σα να ήταν χθες θυμάμαι
ΤΟ κλάμα που έριξα όταν ήρθε το φορτηγό να τα πάρει.....


συνεχίζεται

Στέλλα καλησπέρα και σε σένα.

Συμφωνώ εν μέρει σε αυτά που καταθέτεις στο θέμα.
Έχω ζήσει στο πετσί μου αυτό που λένε αγροτική ζωή όχι απλά σαν ξένοιαστο παιδί που έπαιζε μόνο κρυφτό και ‘’μακριά γαιδούρα’ στα πράσινα λιβάδια. Και μιλάμε για συμμετοχή εκατό τοις εκατό.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι μάλιστα πως οι γονείς μας έδειχναν τέτοια ‘’εγκληματική’’ εμπιστοσύνη που να μας δίνουν ένα γαϊδούρι φορτωμένο με άχυρα να βαδίσουμε σε ένα μονοπάτι τρεις ώρες δρόμο και την άλλη μέρα να γυρίσουμε πίσω. Και όλα αυτά σε ηλικία δώδεκα χρονών.
Από την άλλη έρχομαι στο σήμερα και στο επίπεδο ζωής όπως χαρακτηριστικά περιγράφεις. Ζούμε καλά σίγουρα όπως ζούμε και ποιοτικά ;; Νομίζω ότι κάπου εκεί χάσαμε και το δρόμο μας γιατί δεν κρατήσαμε τον ‘’κουβάρι της Αριάδνης ΄΄. Ξεκόψαμε από το παρελθόν μας, τις ρίζες μας, τα βιώματα μας(πολλοί ντρεπόμαστε και κρυβόμαστε από αυτά). Ξεκόψαμε από τη φύσηε πειδή νοιώσαμε ότι δεν είμαστε πλέον κομμάτι της(η ‘’ποιότητα’’ της ζωής μας δεν συνάδει με τα χώματα και τα σκαλιστήρια).

Και δυστυχώς τα περάσαμε και στα παιδιά μας.

Δέχομαι ότι ο κόσμος των παιδιών μας είναι μακράν διαφορετικός από τον δικό μας. Όμως μήπως το χάσμα μεταξύ μας αντί να μικραίνει, μεγαλώνει (αν και νομίζουμε ότι συμβαίνει το αντίθετο). Μήπως , λέω μήπως, τα παιδιά(και τα δικά μου) ζούνε σε μια ‘’απέραντη ξενοιασιά (δική μας ευθύνη) και κάποια στιγμή θα βγουν στην κοινωνία ανέτοιμα μα πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους όταν έχουν μάθει να σκέφτονται άλλοι αντί γι αυτά;;

Στέκομαι στο τελευταίο που είπες.
‘’Μακάρι να μπορούσαμε να βρούμε τη χρυσή τομή, ας γίνουμε και λίγο Αθηναίοι, δεν πειράζει, αλλά να κρατήσουμε και λίγο απ την παράδοσή μας’’ και θα συμπλήρωνα: εμείς που ζήσαμε άλλου είδους δυσκολίες και καταστάσεις ας πάρουμε ότι καλό νοιώθουμε ότι υπάρχει και ερχόμενοι στο σήμερα να βρούμε τρόπους(υπάρχουν !!) να το δώσουμε και στις επόμενες γενιές.

Στελλα, εγραψα ενα κειμενο -απαντηση στο δικοσου μα οταν ηταν να το δημοσιευσω κατι εγινε και χαθηκε, μου ειπε πως εληξε η συνδεση μου και επρεπε να ξανασυνδεθω, ομως με προλαβε ο Σταυρος και με καλυψε απολυτα με οσα αναφερει, αυτα ελεγα κι εγω σαν ουσια , εκεινος ομως τα γραψε πολυ πιο ωραια, ευχαριστω Σταυρο.

κατερινα γεωργαντα έγραψε: Στελλα, εγραψα ενα κειμενο -απαντηση στο δικοσου μα οταν ηταν να το δημοσιευσω κατι εγινε και χαθηκε, μου ειπε πως εληξε η συνδεση μου

και επρεπε να ξανασυνδεθω, ομως με προλαβε ο Σταυρος και με καλυψε απολυτα με οσα αναφερει, αυτα ελεγα κι εγω σαν ουσια , εκεινος ομως τα γραψε πολυ πιο ωραια, ευχαριστω Σταυρο.

Κατερινα και γω στην αρχη εχανα αυτα που εγραφα (ειμαι λιγο αρχαρια στους υπολογιστες.μετα εμαθα το κολπο).
Γραφεις το κειμενο και πριν το δημοσιευσεις κανεις δεξι κλικ πανω στο κειμενο επιλεγεις "επιλογη ολων", ξανακανεις δεξι κλικ και επιλεγεις "αντιγραφη" και μετα υποβολη. Αν σου βγαλει η συνεδρια εληξε, πας παλι στο φορουμ βρισκεις το θεμα που ηθελες να απαντησεις και αντι να ξαναγραψεις κανεις δεξι κλικ και επιλεγεις "επικοληση". Αυτο να το κανεις παντα.
Ελπιζω να ημουν κατανοητη.

Εγώ πάντως τα γράφω σε κείμενο word και τα κάνω αντιγραφή και επικόλληση στο πλαισιο του κειμένου.

Ες αυριον τα σπουδαία.

Καλή σας νύχτα .

Εισαι προχωρημενος! Θα το ψαξω αυριο.
Καλη σου νυχτα.

Εγώ γράφω κατευθείαν απάντηση θέματος και υποβολή.



εύχομαι να μπορέσουμε να τα συνδιάσουμε όλα και το επίπεδο ζωής και
την ποιότητα και την παράδοση.
Ας σπείρουμε στις καρδιές των παιδιών μας ό,τι καλό έχουμε και νοιώθουμε
κι' αυτό όταν έρθει η ώρα του και ωριμάσει θα βλαστήσει και θα βγει το καλύτερο.