Μια ιστορία θα σας πω…

Έχω περάσει τόσα στη ζωή μου. Τα σημερινά προβλήματα μοιάζουν αστεία σε μένα. Αντέχω. Θα επανέλθω μετά από αρκετό καιρό. Μην ανησυχείτε για το φίλο σας τον Κράνιο. Δεν τα πήρα στο κρανίο. Απλά πρέπει να δουλέψω σκληρά αυτό τον καιρό. Αν δεν είμαι συνεπής με τους φίλους μου στο kalliergo δε σημαίνει τίποτα. Γεια χαρά. Επανέρχομαι δριμύτερος. Ανδρέας, ή αλλιώς πως Κράνιος.

Ανδρέα, εύχομαι να είσαι σύντομα ξανά κοντά μας, πιο δυνατός και πιο ξένιαστος.
Τα λόγια σου ενέπνευσαν και εμπνέουν πολλούς από εμάς!

Ανδρέα καλημέρα οπου και να εισαι.

Η παρέα μας μοιάζει λίγο λειψή μετά απο τη δική σου σιωπή, αλλά ξέρω οτι κάπου εδώ θα βρίσκεσαι. Οι ιστορίες μας συνεχίζονται επειδή ειμαι σίγουρος οτι κι εσύ τόχεις ανάγκη να τις ακούς.

Απέδειξες οτι εχεις δύναμη ψυχής.

**Η θέση σου ειναι κρατημένη ετσι κι αλλιώς, οποτε νοιώσεις την ανάγκη γράψε.

Οι φίλοι ειναι στη χαρά, οι φίλοι και στη λύπη
κι αν εχεις φίλους στη ζωή, τίποτες δε σου λείπει.

Καλη δυναμη Κρανιος.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σ΄ένα κεφαλοχώρι ή κωμόπολη όπως θέλαμε να τη λέμε τη δεκαετία του ’60. Τότε τα σπίτια ήταν σχεδόν όλα μέχρι δίπατα (δύο πατώματα-ορόφους) και φυσικά είχαν αρκετό χώρο για ακάλυπτο-κήπο. Εκεί οι περισσότεροι όλο και κάτι θα φυτεύανε. Είχαν το μπαξεδάκι τους δηλαδή δίπλα τους, αλλά κάποιοι είχαν και σε άλλο μέρος πιο εύφορο. Κάτι τέτοιο συνέβαινε και στην οικογένειά μας. Ο πατέρας μου είχε τον μπαξέ με τα ζαρζαβατικά του. Έχω επομένως ανάμνηση με την γλυκιά, ζουμερή και ευωδιαστή ντομάτα, το αγγουράκι, τις πιπεριές αλλά και το κολοκύθι που θα σας πω παρακάτω πως μας άρεσε να το χρησιμοποιούμε. Όμως οι πιο προσωπικές κηπουρικές στιγμές μου είναι εκείνες που σαν ιστορία θέλω να σας πω. Τέσσερις (4) στον αριθμό.
Η πρώτη που θυμάμαι ήταν τον Ιούνιο που τελείωνα το νηπιαγωγείο. Και όπως θυμάστε όλοι οι των -άντα και- ήντα από τα σχολεία, τον Ιούνιο κάναμε τις Γυμναστικές επιδείξεις. Το θέμα ήταν ένας ύμνος στη γη που τη δουλεύουμε και παράγει κλπ… Τραγούδι σχετικό λοιπόν και στον πρωταγωνιστικό ρόλο η δασκάλα διάλεξε εμένα που έκανα τον κηπουρό. Τυχαίο; Δε νομίζω. Λέτε τότε να μου μπήκε το «μικρόβιο»; (έχει και Φωτογραφία) .
Η 2η εκτυλίσσεται 2-3 χρόνια μετά. Παππού μου εγώ δε γνώρισα. Ο αδελφός του παππού μου, που μας αγαπούσε και ήθελε να τον φωνάζουμε παππού, είχε ένα μπαξέ λίγο έξω από το χωριό και τα καλοκαίρια με έπαιρνε μαζί του να τον «βοηθάω». Μάλλον παρέα ήθελε. Με την τσάπα εκείνος με ένα μικρό σκαλιστήρι και ένα πλεχτό καλάθι εγώ, κατευθύναμε το νερό που έτρεχε άφθονο στο αυλάκι και γυρνούσαμε με φορτωμένο το καλάθι .Ήξερα όλα τα κατατόπια του μπαχτσέ. Μια μέρα είπε να ρθει μαζί μας κι ένας ξάδελφος μεγαλύτερος κατά 3 χρόνια. Εγώ βιαστικός προπορευόμουν και τον οδηγούσα προς το κτημα. Τοπαιζα ο παλιός . Κάποια στιγμή βλέπω κάτι διαφορετικό στο δρομάκι πάω να κάνω ένα μεγαλύτερο βήμα για να το αποφύγω, γλιστρώ και βρίσκομαι κάτω. Από πίσω ακούω μια τσιρίδα από τον ξάδερφο και μια φωνή « Φ ί δ ι » . Πανικός….

Συνεχίζεται ….

vasiliki έγραψε: Και μενα δεν μου αρεσε τοτε Αντιγονη. Και γω ζηλευα που καποια αλλα παιδια πηγαιναν αλλου διακοπες, πηγαιναν στη θαλασσα, σε μεγαλες πολεις.
Οταν εφυγα απο το χωριο ημουν 15 χρονων και πηγα στην Αθηνα,Εκει σπουδασα, δουλεψα και πριν λιγο καιρο γυρισα παλι.
Ειμαι ανθρωπος που μου αρεσει η ησυχια.Μου αρεσει πολυ το βουνο. Σς αλλους αρεσει θαλλασα. Οπου μεγαλωσε κανεις. Ακομα και δω που ειμαι δεν μπορω να κοιμθω το μεσημερι χωρις ωτοασπιδες.

και εγώ Βασιλική του βουνού είμαι....ενώ κατάγομαι από νησί....και όλα τα καλοκαίρια τα πέρναγα στη θάλασσα και έχω και εγώ πολλές αναμνήσεις από τον μπαξέ της γιαγιά μου ....σε ένα χώρο που έβαζαν όλοι και μοιράζονταν το νερό.....

όταν πήγα στο βουνό το ερωτεύτηκα....δεν το αλλάζω.....δεν μου λείπει η θάλασσα.....και εγώ κάθομαι με τις ώρες και χαζεύω το Καντήλι....το βουνό....και είμαι και παράμερα.....και μου αρέσει η ησυχία.....δεν αντέχω το κέντρο, την Αθήνα.......

Το πηγάδι του παππού Μιχάλη

Αυτός είναι ο άλλος μου παππούς. Ο πατέρας της μάνας μου. Ζούσε σε άλλο χωριό, αρκετά μακριά και λίγο τον γνώρισα. Ήταν σχετικά φτωχός, κι είχε μεγάλη φαμελιά να θρέψει. Ήταν όμως πολυμήχανος. Αυτό που ήξερε πολύ καλά να κάνει ήταν οι ξύλινες κατασκευές. Όχι πως ήταν ξυλουργός. Απλά πράγματα. Σκάφες για πλύσιμο στο χέρι, κρεβατάκια για μωράκια, μαγγούρες, πλάστες, τραπέζια, σοφράδες, ξύλινες θήκες για καρβέλια ψωμιού, βαρέλες, κρασοβάρελα κτλ. Ήταν ευχάριστος άνθρωπος, αγαπητός, ψάλτης και δεινός τραγουδιστής δημοτικών τραγουδιών, και φίλος με όλους τους συγχωριανούς του.

Ο παππούς αυτός, κοντά στο χωριό, είχε ένα μικρό και σχετικά κατηφορικό χωραφάκι ξερικό. Αφού παρατήρησε ότι στο χωράφι του φύτρωναν κάποια αγκάθια που τα λένε νεράγκαθα, αποφάσισε να σκάψει με τα χέρια του ένα πηγάδι για να βρει νερό. Πήγε λοιπόν κι έσκαψε στο κάτω μέρος του χωραφιού, στην κολαριά όπως τη λένε στα χωριά μας, δέκα εκατοστά, κι ύστερα σταμάτησε. Πήγε στο πάνω μέρος του χωραφιού κι άρχισε να σκάβει επίμονα.

Οι συγχωριανοί του που τον έβλεπαν τον ρώτησαν τι κάνει εκεί. Τους λέει αυτό κι αυτό. Άρχισαν όλοι να τον περιγελούν. Είσαι τρελός για δέσιμο Μιχάλη. Βαριέσαι να πας να δουλέψεις και χαζεύεις. Αυτό δεν είναι δουλειά που κάνεις. Και πού θα βρεις νερό, μες τη ράχη του χωραφιού; Στην κολαριά έπρεπε να σκάψεις! Χα χα χα χα.... Όμως αυτός εκεί!

Το μάθατε; Ο Μιχάλης σκάβει στο νεράγκαθο να βρει νερό! Τι λέτε ρε; Δεν υπάρχει νερό εκεί. Του σάλεψε! Κρίμα, κι έχει τόσα παιδιά. Και πού σκάβει; Στο πάνω μέρος; Σας τόλεγα ότι είναι μουρλός ο άνθρωπος! Ποτέ δεν ήταν και καλά! Όλο φιλοσοφίες σκέφτεται. Ρε, μην ψάχνει για κανένα θησαυρό; !

Τότε κι ο παππούς τους είπε κάτι που να το βουλώσουν! Τους είπε: Σκέφτηκα να σκάψω για να βρω νερό στο κάτω μέρος του χωραφιού, καλώς ή κακώς. Ε, γι αυτό δέχομαι όποια κριτική κι αν μου κάνετε! Πήγα λοιπόν τη Δευτέρα κι άρχισα να σκάβω. Όταν με πήρε ο ήλιος κολάτσισα, ήπια και λίγο κρασάκι, κι έγειρα λίγο. Με πήρε ο ύπνος. Βλέπω λοιπόν στον ύπνο μου τον Αϊ Νικόλα, ολόιδιο όπως στο εικόνισμα στην εκκλησία, όρθιο δίπλα μου να με κοιτάει. Κρατούσε μια μαγκούρα και με σκουντάει. Εγώ τρόμαξα! Μου λέει «Πού σκάβεις Μιχάλη; Εδώ που σκάβεις δεν έχει νερό. Έλα κοντά να σου δείξω πού να σκάψεις να βρεις νερό». Σηκώθηκα λέει, τον ακολούθησα και πήγε εκεί που σκάβω τώρα. «Εδώ έχει νερό Μιχάλη», και χτύπησε με τη μαγκούρα του! . Ξύπνησα κι έκανα το σταυρό μου! Είπα, τι όνειρο ήταν αυτό;! Είπα, άγιε μου Νικόλα θα κάνω ό,τι μου λες! Καταλάβατε τώρα τι κάνω; Κοιτάτε καλύτερα τη δουλειά σας! Εγώ κάνω ό,τι μου είπε ο άγιος. Εκτός κι αν εσείς δεν έχετε ιερό και όσιο.

Ο παππούς έσκαψε, βρήκε νερό, έχτισε πηγάδι μεγάλο. Αντλία δεν υπήρχε. Έφτιαξε μόνος του ένα μηχανισμό σαν το μύλο στο λούνα πάρκ, με κουβάδες, και, με το μουλάρι του που ερχότανε γύρω γύρω, ανέβαζε το νερό. Ήταν ένας περίπλοκος μηχανισμός με γρανάζια, άξονες περιστροφής κτλ , όλα ξύλινα. Προτίμησε το ξύλο, επειδή ο ίδιος κάτεχε την τέχνη και είχε και τα εργαλεία. Δε χρησιμοποίησε σίδερο, επειδή έπρεπε να πληρώσει σιδερά, αλλά κι επειδή ... το σίδερο σκουριάζει! Το ξύλο δε σαπίζει; Όχι, έλεγε ο παππούς! Το σωστό ξύλο μένει αθάνατο.

Όλο το σύστημα το έκανε ξύλινο. Τότε άρχισαν να λένε ότι θα σαπίσει σ’ ένα χρόνο! Όμως αυτός γελούσε τώρα! Ήταν γνώστης των ξύλων. Ο κέδρος που είναι κομμένος σε φεγγάρι δε σαπίζει ποτέ. Δε σάπισε κι η δουλειά του πήγαινε μια χαρά. ! Έκανε το μικρό του χωράφι ποτιστικό.

Είκοσι χρόνια δούλεψε το βαβυλωνιακού τύπου πηγάδι του παππού. Τα ξύλα του έμοιαζαν αθάνατα. Κι ένα βράδυ, στα χρόνια της καταραμένης γερμανικής κατοχής, κάποιος ανεπρόκοβος απ’ αυτούς που λέγαμε πριν (που τον περιγελούσαν) πήγε με το τσεκούρι του και του τόκανε κομμάτια! Ο παππούς δεν βρήκε το κουράγιο να το ξαναφτιάξει. Κι αν τόκανε θα του το άφηναν;

Η μάνα μας έχει διηγηθεί την ιστορία. Θυμάται το πηγάδι τους με μεγάλη περηφάνια. Πιστεύει ότι πράγματι ο πατέρας της είδε τον Αϊ Νικόλα. Εμάς δε μας πέφτει λόγος. Δύο ώρες χρειάζονταν για να ποτίσουν όλο το χωράφι, περίπου δύο στρέμματα. Έβαζαν περιβόλι όλες τις εποχές του χρόνου. Το καλοκαίρι όμως ήταν το νερό που έδινε ζωή στο χωράφι τους. Έτρωγε η οικογένειά τους, έτρωγε κι όλο το χωριό. Δεν εμπορεύονταν τίποτα.

Κάποια φορά, σ’ ένα βιβλίο είδα ένα σχέδιο που έδειχνε έναν τέτοιο μηχανισμό άντλησης νερού από πηγάδι. Έδειχνε και πώς ακριβώς λειτουργούσε, πώς γύριζαν τα ζώα και πώς ανέβαιναν οι ξύλινοι σταθεροί κουβάδες. Έγραφε ότι είναι ένας μηχανισμός που τον χρησιμοποιούσαν οι βαβυλώνιοι. Ήταν σε βιβλιοθήκη και δεν υπήρχαν τότε φωτοτυπικά μηχανήματα. Εγώ τα έχω κρατήσει στο μυαλό μου. Ο παππούς κάπου το είχε δει, σε βιβλίο ή πραγματικό. Ή του το είχε περιγράψει κάποιος.


ΥΓ.Την ιστορία την είχα γράψει στο word. Δεν την είχα δημοσιεύσει διότι έψαχνα να βρω μια εικόνα τέτοιου μηχανισμού στο ίντερνετ. Αν τη βρει κάποιος ας τη δημοσιεύσει. Προς το παρόν δίνω την ιστορία χωρίς εινονογράφηση.
Καλημέρα σε όλους. Πάντα μαζί σας.

3ο Επεισόδιο: όλα καλά τα ζαρζαβατικά. Το καλύτερο όμως που είχαμε και για παιχνίδι ήταν η κολοκύθα. Και την έχω συνδέσει με την καλύτερη μέρα της βδομάδας την Κυριακή. Όταν λοιπόν βρίσκαμε, μας έδιναν οι δικοί μας, μια κατάλληλη κολοκύθα, κόβαμε ένα κομμάτι από πάνω, βγάζαμε το περιεχόμενο που ήταν φαγώσιμο και τη σκληρή φλούδα τη κάναμε κολοκυθοφάναρο (φωτογραφία). Κόβαμε κομμάτια για να γίνουν τα μάτια, το στόμα και μέσα στερεώναμε ένα κερί. Πόσοι και πόσοι δεν ευχαριστιούνταν με την κατασκευή αυτή. Τις Κυριακές λοιπόν, συνήθως το σούρουπο και μέχρι αργά το βράδυ, μαζευόμασταν παρέες στην αυλή από κάποιο σπίτι ή αλάνα της γειτονιάς και με το φανάρι στη μέση λέγαμε τα δικά μας. Συντροφιά μας τότε ήταν και ο ήχος μουσικής από το Juke box του καφενειου του κυρ-Αλέκου. Είχαμε μάθει και τα γούστα φίλων μας ή γνωστών. Ακούγαμε τη «Συννεφούλα» του Σαββόπουλου και λέγαμε ο Κώστας το βαλε, το «δε βαριέσε αδελφέ» ο Χρήστος…
4ο Επεισόδιο: μεγαλώνοντας αρχίσαμε να επεκτεινόμαστε σε όρια άλλων χωριών. Βόλτες και σκανδαλιές ήταν γεμάτες το κεφάλι μας. Είχαμε βάλει στόχο ένα καλό μποστάνι με καρπούζια και πεπόνια κοντά στο ποτάμι όπου την πρώτη φορά που πήγαμε, ανοίξαμε δυο-τρία που όπως ήταν φυσικό ήταν άγουρα. Την επόμενη φορά βρήκαμε πολύ λιγότερα, είχαν μαζευτεί προφανώς από τον ιδιοκτήτη και τότε σε κάποια από αυτά που απομείνανε για να μεγαλώσουν και ωριμάσουν, χαράξαμε τα αρχικά μας για να «ξέρει ο ιδιοκτήτης πως είναι δικά μας». Στο δρόμο της επιστροφής βρήκαμε μια φουντουκιά γεμάτη. Φάγαμε πολλά αλλά πήραμε και για το δρόμο. Την άλλη μέρα αλλά και τις επόμενες ο ιδιοκτήτης ρωτούσε έντονα όλους να του μαρτυρήσουν ποιοι ήταν στο ποτάμι . Λες και του πήραμε την παραγωγή. Ευτυχώς δεν έτυχε να μας δει κανείς.
Αποχαιρετώ με δυο καλές κουβέντες που κράτησα για το τέλος:
«Ο Χρόνος πετάει από πάνω μας αλλά αφήνει τη σκιά του πίσω».
«Κάθε πράμα στον καιρό του και ο καιρός περνάει».

Καλησπέρα στους συνοδοιπόρους μας.

Βλέπω πιάσανε οι ψύχρες σιγά σιγά. Εχετε μαλλινά για τον φετινό χειμώνα;;

Απο οτι φαίνεται θάναι βαρύς.

Μια ιστορία θα σας πω…

Τώρα και χρόνια μπήκανε ξένες λέξεις στο λεξιλόγιο μας και σιγά σιγά ξεχνούμε τις αντίστοιχες ελληνικές ( ρε ξενομανία που μας έφαγε!).
Ας πούμε η λέξη drive in (drive in cinema, drive in restaurant, κλπ, κλπ).
Αυτό που θυμάμαι πάντως ότι εμείς εκεί στα ορεινά της Κρήτης προηγούμασταν της εποχής και είχαμε καθιερώσει το drive in shopping.
Nα σας πω τι εννοώ.
Εμείς τα συνολάκια μας (ρούχα, παπούτσια κλπ) τα προμηθευόμασταν με πολύ πρωτοποριακό τρόπο.
Υπήρχε ένας έμπορος , ο κυρ Μανώλης που ήταν φίλος με όλους τους χωριανούς, όμως έμενε σε ένα άλλο χωριό.
Κάθε Κυριακή πρωί ξεκινούσε με τον γάιδαρο του φορτωμένο με ρούχα-παπούτσια, ανδρικά γυναικεία , παιδικά, και μετά από μια δίωρη διαδρομή μέσα σε ένα δύσβατο μονοπάτι, έφτανε στην πλατεία του χωριού μας. Κανόνιζε τον χρόνο του με τέτοιο τρόπο που να φτάνει στο χωριό μόλις τέλειωνε η λειτουργία και να έχει όσο γίνεται περισσότερους πελάτες. Άπλωνε την πραμάτεια του στο πεζούλι της πλατείας και οι κυράδες έχανε την ευκαιρία να διαλέξουν (ήταν ας πούμε το shopping therapy της εποχής).
Βέβαια επειδή ο κυρ Μανώλης ήταν φίλος με ολους και καλός άνθρωπος, έκανε πάντα μεγάλες ευκολίες (εννοείται άτοκα !!).
Έτσι κι αλλιώς την επόμενη Κυριακή θα ητανε πιστός στο ραντεβού και δεν ειχε κανένα φόβο οτι θα χάσει τα λεφτά του.
Μεταξύ αλλων θυμάμαι ότι πολλές φορές του κάναμε και το τραπέζι επειδή έφευγε από το χωριό αργά μετά το μεσημέρι και να μην ειναι ο φουκαράς νηστικός !!

Η χαρά μας όταν μας αγόραζαν έστω κι ένα ζευγάρι κάλτσες ητανε πολύ μεγαλύτερη από αυτή που εχουνε οι σημερινοί πιτσιρικάδες που γυρνάνε βαριεστημένα με τις ώρες στα απρόσωπα MALL.

Καληνύχτα...

Αλλη μια μικρη ιστορια. Θυμαμαι ημουν πολυ μικρη και πηγαμε με τη μανα μου στο βουνο. Βρηκαμε τα μισα γιδια που εβοσκαν και μου λεει η μανα μου...κατσε εδω και γω παω να βρω τ'αλλα.....μη φυγεις....σ'αυτο το λιθαρι κατσε να σε βλεπω......περιμενα..... περασε πολυ ωρα κι αρχισε να βασιλευει ο ηλιος. Νομιζω φοβηθηκα εκει περα μονη και ξεκινησα για το χωριο.
Στο δρομο βρηκα εναν κυριο και τον ρωτησα πως να παω στο χωριο....μου ειπε.... και με ρωτησε τινος εισαι....του ειπα.
Αργοτερα συναντησε τη μανα μου που μ'εψαχνε και της ειπε οτι ειχα φυγει. Ησυχασε η γυναικα. Δεν θυμαμαι να με μαλωσε, ουτε τοτε ουτε αλλη φορα.