Μια ιστορία θα σας πω…

Ανοιχτή επιστολή στο Σταύρο

Σταύρο καλή σου μέρα
αν και είναι μεσημέρι.

Μια ιστορία θα σου πω...( Για το Σταύρο και όχι μόνο)

Πριν πολλά χρόνια, δε θυμάμαι ακριβώς, τη δεκαετία του 80 ήτανε, είχα ανοίξει ένα δημόσιο διάλογο μ’ έναν άγνωστο. Έγραψα κάτι σε μια εφημερίδα, και μου απάντησε κάποιος μέσα από το ίδιο έντυπο ύστερα από μερικές μέρες. Εγώ απάντησα με ποιητικό λόγο, κι αυτός ανταποκρίθηκε πάλι με ποιητικό λόγο. Άντε πάλι και πάλι, πάντα με μικρά ποιήματα, πολύ συμπυκνωμένος λόγος, κι ο διάλογος εξελίχτηκε σε πολύ υψηλού επιπέδου στην κυριολεξία. Έγινε μια κόντρα στο τέλος, ποιος θα διατυπώσει τις απόψεις του με όσο γίνεται καλύτερο ποιητικό λόγο. Είμαι βέβαιος ότι κανένας δεν καταλάβαινε τι λέμε, ίσως και κανένας να μη μας διάβαζε, ποιος ξέρει. Εμείς μόνο ξέραμε ότι διεξάγεται αυτός ο διάλογος!

Πήγαινα στην εφημερίδα, συναντούσα το δημοσιογράφο που γνώριζα, του έλεγα ότι έχω κάτι για τη στήλη του, κι αυτός –ένας στόκος, αλήθεια ένας ανίκανος και αγράμματος, που είχε όμως την ευθύνη για μια ολόκληρη σελίδα της εφημερίδας- μου έλεγε απλώς «Ανδρέα, όταν μου μείνει χώρος διαθέσιμος», «Εντάξει ρε συ» του έλεγα. Τις επόμενες μέρες κοίταζα την εφημερίδα, μη φαντάζεσαι ότι την αγόραζα, κι έβλεπα την απάντηση. Τότε την αγόραζα, κι ετοίμαζα την απάντησή μου. Κάθε φορά γινόμουν και καλύτερος. Κι αυτός απαντούσε. Και κάθε φορά γινόταν και καλύτερος! Ύστερα από μερικούς μήνες είχαμε γίνει τρομεροί!

Ο άγνωστος αυτός ... αντίπαλος, είχε γίνει ένα φιλαράκι! Περίμενα με αγωνία την απάντησή του. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και σ’ αυτόν. Το ιδιόμορφο του πράγματος είναι ότι εγώ υπέγραφα με τ’ όνομά μου. Εκείνος είχε ψευδώνυμο! Δε θα το πω.

Καθώς οι μήνες περνούσαν, κι είχαμε ανταλλάξει ίσως πάνω από εκατό, δεν ξέρω, ποιήματα ο καθένας, αποφάσισε να μου πει γεια χαρά! Τον προκάλεσα, του έγραψα κι άλλα μερικά ποιήματα..., αδύνατον! Χάθηκε. Δεν έμαθα ούτε κατάλαβα ποτέ γιατί. Μπορώ να υποθέσω οτιδήποτε. Δε μου προανήγγειλε τη διακοπή αυτή, απλώς δε μου απάντησε ποτέ ξανά!

Σε μένα έμειναν τα μικρά αυτά ποιήματα. Ήταν μικρά προφανώς για να χωράνε σαν παραγέμισμα στη σελίδα της εφημερίδας, για να περνάμε απαρατήρητοι! Τρομερό, ε;!


Δεν είχα γράψει ποτέ ποιήματα στη ζωή μου! Δεν είμαι ποιητής, ούτε δημοσιογράφος, ούτε συγγραφέας! Ούτε ξανάγραψα ποτέ. Μόνο τώρα στο kalliergo μου γεννήθηκε έτσι αυθόρμητα πάλι αυτή η επιθυμία! Την ιστορία αυτή Σταύρο σου την κάνω δώρο. Αληθινή ιστορία! Δείχνει κάτι από τα μυστήρια που συμβαίνουν μέσα στην ψυχή των ανθρώπων, κάτι που δε μπορούμε να ξέρουμε. Τις απέραντες δυνάμεις και ικανότητες που διαθέτουμε χωρίς να το υποψιαζόμαστε!

Το φίλο μου αυτόν στην εφημερίδα δεν τον γνώρισα ποτέ! Δεν ξέρω πώς ήταν. Μικρός; Μεγάλος; Χοντρός; Άντρας; Γυναίκα; Καθηγητής πανεπιστημίου; Οδοκαθαριστής; Εισοδηματίας κοπρίτης; Ανάπηρος; Στρατιωτικός; Πιλότος της Στρατιωτικής Αεροπορίας; Ομοφυλόφιλος; Ένας κατάκοιτος; ... Ένας γνωστός μου; Μια γυναίκα ερωτευμένη μαζί μου; Σημειώνω μάλιστα και πάλι: Αυτός/ή με ψευδώνυμο, εγώ με τ’ όνομά μου στην εφημερίδα! Αυτός/ή με ήξερε, εγώ μαύρα σκοτάδια! Μέχρι σημείου που σκέφτηκα κάποια φορά: Αντρέα, λες να είναι ο δημοσιογράφος, ο υπεύθυνος της σελίδας; Μου φαινόταν και μου φαίνεται αδιανότητο. Άλλες φορές είπα: Λες να είναι κάποιος που εργάζεται μέσα στην εφημερίδα; Λες να είναι κάποιος επώνυμος λογοτέχνης; Λες να είναι ένας καθηγητής μου και συνεχίζει να με διδάσκει ελληνική γλώσσα; Μην είναι κάποιος παιδικός μου φίλος;...

Είμαστε φίλοι Σταύρο. Ίσως φίλοι φίλοι. Ίσως φίλοι σαν το φίλο μου εκείνον με τα ποιήματα. Το φίλο μου που μ’ έβαλε στο τρόκολο να γίνω λίγο λίγο καλύτερος. Λίγο λίγο καλύτερος στον ποιητικό λόγο. Λίγο λίγο καλύτερος άνθρωπος. Λίγο λίγο να σηκωθούμε, λίγο ψηλό τε ρα, λιγο ψηλΌ τε ρααααα..... ΛΙΓΟ ΨΗΛΌΤΕΡΑΑΑΑ...

Όλοι μαζί. Ποτέ κανένας μόνος του... Τουλάχιστον δυο δυο... Κράνιος

Προχθές έψαχνα πληροφοριες για το αρδευτικό σύστημα για μια εργασία.
Ανάμεσα σε όλα τ άλλα βρήκα κι αυτές τις φωτο και θυμήθηκα το πηγάδι του
παππού του Ανδρέα -Κράνιου.




Ανδρέα,ίσως σε βοηθήσουν να φανταστείς πως ήταν το πηγάδι του παππού σου.

σημείωση για το βιντεάκι. Αγγλικά δεν γνωρίζω αλλά απ ότι κατάλαβα λέει για τους κρεμαστους κήπους της Βαβυλώναςκαι πως ποτίζονταν. Αν τώρα λέει και κάτι άλλο ο Θεός βοηθός.

[/size][/b]


Προμήνυμα εμφύλιου πολέμου. Ελαιογραφία του Dali.

1. Ο Σαλβαντόρ Νταλί γράφει για έναν ψαρά του Πορτ Λιγκάτ. Κάθε πρωί πήγαινε στο στέκι που έπιναν κάτι ζεστό οι ψαράδες, πριν βγουν για δουλειά. Ύστερα αυτός άραζε. Όταν γύριζαν οι άλλοι του δίνανε ψάρια ελεημοσύνη, του γεμίζανε ένα καφάσι, από αλληλεγγύη! Είχε τη γυναίκα του και τέσσερα παιδιά, τον λυπόντουσαν. Να μην τονε στείλει η γυναίκα του. Ε, αυτός ο ψαράς μονολογούσε συχνά: Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Τα τελευταία δέκα χρόνια δεν έχω καθόλου όρεξη για δουλειά!!
2. Τα μεσημέρια οι ισπανοί χωρικοί, γράφει αλλού ο Νταλί, εξαφανίζονταν από την πιάτσα. Όλοι πήγαιναν για το μεσημεριανό τους φαγητό στο σπίτι τους. Ύστερα από καμιάν ώρα άρχιζαν να εμφανίζονται πάλι ένας ένας, μ’ ένα ξυλάκι στο στόμα για οδοντογλυφίδα. Κανένας δεν ήξερε ποιος έφαγε και ποιος δεν είχε τίποτα να φάει! Μάλλον οι περισσότεροι είχαν την οδοντογλυφίδα για να δείξουν ότι φάγανε!
3. Είναι δυο εικόνες που μας περιγράφει ο μεγάλος αυτός διανοούμενος, και μας δίνει ανάγλυφα τη νοοτροπία ενός λαού, και τη συμπεριφορά του, λίγο πριν ξεσπάσει ο μεγάλος ισπανικός εμφύλιος. Τα άλλα τα γράφει η ιστορία. Αφού φαγωθήκανε μεταξύ τους, τους έκατσε στο σβέρκο ο φασίστας, φίλος του Χίτλερ, στρατηγός Φράνκο, για 40 χρόνια!
4. Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος ήταν τρομερός. Είναι μια πράξη στο θέατρο του Β παγκοσμίου πολέμου, εισαγωγική. Ο Έρνεστ Χεμινγουέι μιλάει γι αυτόν τον πόλεμο, στο μυθιστόρημα «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα». Τι για ποιον χτυπάει; Χτυπάει για σένα και για μένα! Χτυπάει για όλους! Άμα την ακούσεις να χτυπάει, μη ρωτήσεις ποιος πέθανε!


Γκουέρνικα, του Πικάσσο, Μάιος του 1937

5. Γκουέρνικα(1): Πόλη των Βάσκων, στη βόρεια Ισπανία. Στις 26 Απρίλη 1937 βορβαδίστηκε από αεροπλάνα, μέρα που είχε λαϊκή αγορά και ήταν γεμάτη κόσμο. Δυο χιλιάδες νεκροί και πλέον. Η πόλη καταστράφηκε ολοσχερώς. 26 γερμανικά μαχητικά και 3 ιταλικά, 32 τόνοι εκρηκτικά.
6. Γκουέρνικα(2): Έμεινε γνωστή από τον ομώνυμο πίνακα ζωγραφικής του Πικάσσο. Πρόκειται για μια ασπρόμαυρη φορητή τοιχογραφία επικών διαστάσεων (3,5 Χ7,8 μέτρα) και συνταρακτικής δύναμης, ασπρόμαυρη, πένθιμη και αντιπολεμική. Είναι το πιο γνωστό έργο του Πικάσσο το έφτιαξε σαν καταγγελία της καταστροφής αυτής της πόλης από τις δυνάμεις του Φράνκο και των φίλων του. Το έργο αυτό για να σωθεί από τους εχθρούς του, φυγαδεύτηκε στην Αμερική! Για να καταλάβει κάποιος τη δύναμη αυτής της τοιχογραφίας πρέπει να την ‘εχει απέναντί του. Μοιάζει να ήρθε από το διάστημα! Σήμερα βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία, στη Μαδρίτη.
7. Γκουέρνικα(3): Για να καταλάβουμε την πόλωση εκείνης της εποχής, σας λέω μόνον τούτο: Λίγο μετά το βορβαδισμό της πόλης, το Βατικανό εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία ισχυρίστηκε ότι την βασκική πόλη Γκουέρνικα (δημοκρατική) τη σφυροκόπησαν με πυροβολικό οι ίδιοι οι δημοκρατικοί σαν ... προβοκάτσια! Σήμερα όλοι ξέρουν ποιοι έκαναν το τρομερό αυτό έγκλημα και κανένας δεν το αρνείται. Προσωπικά έχω παρακολουθήσει σε ταινία συνέντευξη από έναν πιλότο γερμανό, που είχε λάβει μέρος. Περήφανος δήλωνε, ύστερα από αρκετές δεκαετίες, ότι ήταν μια εύκολη δουλειά για την οποία του είχαν δώσει, εκτός των άλλων, και μία Πόρσε!

Σαλβαδόρ Νταλί, 1904-1989 (Dali Salvador): Μεγάλος ισπανός ζωγράφος και πολυγραφότατος συγγραφέας του περασμένου αιώνα.
Έρνεστ Χεμινγουέι: Μεγάλος αμερικανός συγγραφέας. Βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.
Πορτ Λιγκάτ: Μικρό ψαροχώρι της Καταλονίας.

Ο Μήτσος αφήνει την περιουσία του και το χωριό του και πάει στην Αθήνα

Ένας χωρικός συγκεκριμένος – πώς και γιατί έφυγε από το χωριό του και πήγε στην Αθήνα για να γίνει εργάτης σ’ εργοστάσιο.

Η ιστορία αυτή είναι αληθινή. Γράφω ακριβώς αυτά που είδα και γνώρισα από κοντά εγώ ο ίδιος, μέσα σε τρία χρόνια 1967-68-69, τότε που πήγαινα στο Γυμνάσιο, σ’ ένα κεφαλοχώρι του Νομού Αχαΐας. Δε θα πω τ’ όνομα του χωριού, και τ’ όνομα του χωρικού θα το αλλάξω. Ας πούμε λοιπόν είναι η ιστορία του ... Μήτσου. Καμία σχέση με τους δέκα μικρούς Μήτσους, - εδώ μιλάμε για πραγματικά γεγονότα που ξεπερνάνε τη φαντασία και τη σκηνοθεσία. Δεν υπάρχει καμιά υπερβολή. Είναι προσωπικές μου αναμνήσεις.

Το χωριό: Είναι ένα κεφαλοχώρι, ημιορεινό. Χωρίζεται στη μέση από ένα λαγκάδι, έτσι το λέγανε. Το λαγκάδι στην πραγματικότητα είναι ένα μικρό ποτάμι, με πολλές μικρές πηγές σε διάφορα σημεία της διαδρομής του. Τα καλοκαίρια πιάνουν όλο το νερό αυτού του ποταμού, το γυρίζουν σ’ αυλάκια και ποτίζουν τα χωράφια τους. (Σήμερα δεν ξέρω ακριβώς τι γίνεται με το νερό του ποταμού ή δε θέλω να σας πω ό,τι ξέρω).
Το λαγκάδι αυτό, στο κέντρο του χωριού έχει πηγές, πλατάνια και πλατεία. Τότε είχε και μια βρύση, (έτσι την έλεγαν). Δεν ήταν βρύση, ήταν πηγή. Εκεί πήγαιναν κι έπαιρναν νερό, με στάμνες, με ξύλινες βαρέλες, με πλαστικά μπιτόνια, με τα χέρια, με τα ζώα κτλ. Νερό στα σπίτια δεν υπήρχε, δεν υπήρχε δίκτυο νερού. Εκεί στις πηγές, στα πλατάνια, μέσα στις μεγάλες πλακολιθιές, οι γυναίκες έπλεναν τα ρούχα.
Το χωριό βρίσκεται ριζωμένο στο βουνό, και κάτω απλώνεται ο κάμπος. Εύφορα χωράφια, πηγές σε πολλά σημεία, αμπέλια, ελιές, μεγάλα βοσκοτόπια, ήπιος χειμώνας... Ανηφορίζοντας προς το βουνό, χωράφια με ελιές ως απάνω, ύστερα χωράφια ποτιστικά, δεντροπερίβολα με μηλιές, και πιο ψηλά εύφορα χωράφια «στο βουνό», βοσκοτόπια, μόνιμα βοσκοτόπια, καλύβες πέτρινες, αποθήκες, χειμωνιάτικοι σταύλοι, κλπ.
Το χωριό ήταν ένα πλούσιο κεφαλοχώρι, είχε αστυνομία, γυμνάσιο τριτάξιο, αγροτικό γιατρό, ιδιωτικούς γιατρούς με ιατρεία, πάρα πολλά καφενεία, δύο μεγάλες εκκλησίες, νερόμυλο μέσα στο χωριό, ελαιοτριβεία, σιδεράδικα, παντοπωλεία. Το διέσχιζε μεγάλος επαρχιακός δρόμος (όπως και τώρα) και περνούσαν λεοφωρεία (ΚΤΕΛ) κάθε δυο τρεις ώρες καθημερινά. Είχε ακόμα και ταξί. Η απόσταση από μεγάλο αστικό κέντρο, τότε, μισή ώρα με το λεοφωρείο! Καλό χωριό;

Ο πατέρας του Μήτσου ήταν ένας νοικοκύρης προκομμένος.Είχε τρία παιδιά, το Μήτσο και δυο κορίτσια. Μεγάλο πέτρινο σπίτι, διόροφο, το ισόγειο για αποθήκη.
Είχε εκατοντάδες στρέμματα στον κάμπο, κι άλλα τόσα στο βουνό. Θα σας πω δύο μόνο: Ένα χωράφι με 300 μηλιές, με νερό, ψηλά στο βουνό, το πρώτο χωράφι στο αυλάκι, περίπου εκατό μέτρα από την πηγή. Ενα χωράφι 50 στρέμματα στον κάμπο, με πηγή μέσα στο χωράφι, το μισό χωράφι ποτιστικό από την πηγή αυτή. Στην πηγή ένας πλάτανος θεόρατος.
Είχε μεγάλο κοπάδι πρόβατα, σταύλους και χορταποθήκες. Είχε, είχε... Όσα κι αν έχει ο άνθρωπος, κάποια στιγμή τον καλεί ο κύριος... Πέθανε. Έμειναν τα τρία παιδιά ορφανά από πατέρα. Όχι μικρά, ο Μήτσος σχεδόν 30, τα κορίτσια μικρότερα.
Ο Μήτσος. Τι να σας πω για το Μήτσο; Εγώ τον γνώρισα όταν είχε πεθάνει ο πατέρας του, κι είχε γίνει αρχηγός της οικογένειας, σαν άντρας! Είχε ένα τεράστιο άλογο,μαύρο, και καβάλα πήγαινε στα χωράφια του. Οι γείτονές του και οι συγγενείς του λέγανε ότι αυτό το χαζό θα διαλύσει την περιουσία του πατέρα του. Προφανώς τώρα δεν είχε ζευγάρι άλογα, το ένα το είχε πουλήσει! Τα χωράφια τα άφηνε ακαλλιέργητα, τα νοίκιαζε για βοσκή. Το κοπάδι έγινε μικρό, τόσο μικρό που χώραγε στο ισόγειο του σπιτιού του. Πάντρεψε τις αδερφές του δίνοντας ένα χωράφι ας πούμε στην καθεμία (λεπτομέρειες δεν ξέρω) κι άρχισε να μιζεριάζει ραγδαία. Και μια μέρα έφυγε για την Αθήνα. Ένας ξάδερφός του του βρήκε δουλειά σε εργοστάσιο! Τα χωράφια έμειναν έρμα. Το σπίτι άρχισε να μοιάζει με ερείπιο...
Τρία χαρακτηριστικά γεγονότα για να καταλάβετε το Μήτσο!
1. Το πηγάδι. Κάτι πονηροί πηγαδάδες του είπαν ότι το νερό είναι λίγο σε κείνο το χωράφι με την πηγή και τον πλάτανο στον κάμπο, αυτό που περιέγραψα πιο πάνω. Άνοιξαν ένα πηγάδι πάνω από την πηγή, του πήραν πάρα πολλά λεφτά, και του παράτησαν το πηγάδι άχτιστο. Σ’ ένα χρόνο το πηγάδι, που φυσικά ήταν μονίμως γεμάτο νερό μέχρις απάνω κι έτρεχε το νερό, αφού ήταν πηγή ντε, άρχισε να χώνετε, να πέφτει το χώμα και να χώνετε... Τι το ήθελε το πηγάδι όταν έβγαινε ένα καλό αυλάκι νερό; Αν ήθελε να ποτίσει όλο το χωράφι του μέχρις απάνω αρκούσε μια δεξαμενή και μια πομόνα (αντλία).
2. Το αρνί τίγκα στο σκατό. Έμενα στη γειτονιά του Μήτσου. Ένα πρωί βρώμισε όλη η γειτονιά από βόθρο. Η Βρώμα έφτασε στον ουρανό. Όλοι οι γείτονες άρχισαν να βλαστημάνε και ... γρήγορα να εντοπίζουν την εστία του κακού! Στο περιβόλι του κάτω από το σπίτι του ο Μήτσος είχε φτιάξει ένα βόθρο, μια πρόχειρη τρούπα στη γη (περιμένατε τίποτα σπουδαίο; ) ,πάνω από την τρούπα είχε βάλει κάτι παλιόταβλες, και για να κρύβεται να κάνει την ανάγκη του είχε κλείσει γύρω γύρω με κάτι καλάμια και παλιούρια! Είχε και πόρτα: Μια παλιοκουρελού σαν κουρτίνα. Και στον κήπο είχε το κοπάδι (ο Θεός να το κάνει κοπάδι!) Ένα αρνί, 15 κιλά περίπου, που το μεγάλωνε για το Πάσχα, πέρασε την κουρελού, μπήκε στην ... τουαλέτα του Μήτσου, πάτησε στις σάπιες παλιόταβλες, κι έπεσε στη γούβα με τα σ..τά! Ο Μήτσος το είδε από το παράθυρο, τρέχει και μόλις το πρόλαβε, παραλίγο να του πνιγεί, όπως έλεγε! Το τράβηξε και το πήρε σβάρνα από το μαλλί το καημένο, και διασχίζοντας τη γειτονιά και το χωριό, βλαστημώντας και καταριώντας την τύχη του τη μαύρη, το πήγαινε προς το λαγκάδι, στα πλατάνια, να το πλύνει. Είναι από τις πιο συνταρακτικές φάσεις του Μήτσου. Τα γέλια, οι βλαστήμιες, οι μούντζες, η τρελή βρώμα, ο Μήτσος με το αρνί λουσμένοι ... Θεέ μου. Αν ήταν καμιά γυναίκα έγκυος θα έχανε το παιδί από τα γέλια που πέσανε!
3. Οι μηλιές. Έμειναν ακλάδευτες, απεριποίητες, όμως το μήλο ήταν φοβερό. Ο Μήτσος έψαχνε κανέναν έμπορο να πουλήσει το μήλο. Οι έμποροι του έλεγαν, αφού δεν υπήρχε δρόμος για αυτοκίνητο, θα το αγόραζαν το μήλο, μόνο εάν το μάζευε και τους το έφερνε στο χωριό, στο δρόμο! Ε, αυτό ήταν αρκετό για να του γίνει εκεί... Ούτε το έδινε σ’ άλλον. Οι μηλιές έμειναν ξερικές. Ο Μήτσος έγινε εργάτης στην Αθήνα και ζούσε καλά όπως μαθαίναμε, κι όλα καλά κι όλα ωραία. Του προσφέρανε λεφτά, κάνανε διαπραγματεύσεις, τίποτα. Τις μηλιές τις άφησε να ρημάξουν. Όπως εξ άλλου όλα του τα κτήματα!

Μια απορία: Όλους η φτώχεια τους έκανε να φύγουν από τα χωριά τους; Οι Μήτσοι είναι δέκα, είκοσι, είκοσι χιλιάδες, ένα εκατομμύριο;

Γεια σου Κράνιος,

Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον την ιστορία του "Μήτσου".

Το σίγουρο είναι ότι η Αθήνα και οι άλλες μεγάλες πόλεις είναι γεμάτες από "Μήτσους".

Πως όμως τα φέρνει η ζωή... Άρχοντας ο Μήτσος στην πόλη, άρχοντας και στο χωριό αν δυσκολέψουν τα πράγματα στις πόλεις. Τι εννοώ;

Τουλάχιστον ο Μήτσος κάπου έχει να γυρίσει.
Το ότι δεν πούλησε τα χωράφια ενώ του τα ζητούσαν, μπορεί και να τον σώσει στα δύσκολα.

Με αφορμή τη Γκουέρνικα και όσα σωστά γράφεις φίλε Κράνιος, να θυμίσω ότι και οι σύμμαχοι κατά τη διάρκεια του Β' ΠΠ έκαναν πραγματικά εγκλήματα βομβαρδίζοντας γερμανικές πόλεις.
Για αυτές όμως τις καταστροφές δε ζωγραφίστηκαν πίνακες, ούτε αυτές οι καταστροφές έγιναν σύμβολα.

Ο πρώτος που εφάρμοσε το δόγμα του στρατηγικού βομβαρδισμού στο Β' ΠΠ, ήταν ο Άγγλος πτέραρχος Σερ Άρθουρ Χάρρις - γνωστότερος ως "Bomber" ή "Butcher" (χασάπης).

Η αποθέωση της καταστροφής έγινε σε δύο γερμανικές πόλεις.
Το Αμβούργο τον Ιούλιο του 1943 (48.000 νεκροί, 1.000.000 άστεγοι)
Τη Δρέσδη το Φεβρουάριο του 1945 (135.000 νεκροί)

Τη σκυτάλη των στρατηγικών βομβαρισμών πήραν οι Αμερικάνοι, βομβαρδίζοντας το Τόκιο το Μάρτιο του 1945 (130.000 νεκροί).

Κι αυτά είναι μόνο τρία από άπειρα εγκλήματα που έγιναν κατά το Β' ΠΠ από τους συμμάχους, αλλά ελάχιστοι τα γνωρίζουν.

Στο πόλεμο δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Απλά την ιστορία τη γράφουν οι νικητές.

Ηλία έχεις δίκιο. Όμως το θέμα δεν είναι τόσο ... στενό, δεν είναι τόσο ... δεν ξέρω πώς να το πω... Δεν είναι ατομικό. Δείχνει τι έχει γίνει σ' όλη την κλίμακα. Ηλία με στρίμωξες.. και μόλις τσίμπησα κάτι, λίγο φαΐ με πολύ κρασί@@@ Τράκαρα, το βλέπεις; Δεν ξέρω
Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα, μάλλον τα χωράφια δεν τα πούλησε, διότι κανένας δεν τα ήθελε, δεν ξέρω, ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ. Αυτός ο τελείως αργόστροφος χωρικός είχε μια μεγάλη περιουσία, ιδιαιτέρως στον κάμπο.
Σταύρο αν μιλήσεις θα σου στρίψω τα.... Μόνο ο Σταύρος μπορεί να καταλάβει! Μπορεί και να να μη ζει σήμερα ο Μήτσος, αυτός τέλος πάντων ο μ..ς! Ας είναι καλά το ανθρωπάκι, δε μου έφταιξε εμένα τίποτα. Ο παππούς μου θα έλεγε "σχώραμε θέ μου". Ίσως η περιουσία του λόγω της θέσης που κατέχει, ένα μεγάλο μέρος της τουλάχιστον, να έχει πουληθεί αντί μεγάλου, υπερτιμημένου, ποσού! Αυτό όμως είναι μάλλον άσχετο με την ιστορία μας. Μου βάζεις δύσκολα.
Άφησέ με ήσυχο άνθρωπέ μου!! Ααααα....

Η ουσία είναι ότι και σήμερα αν γύριζε αυτός στο χωριό του, θα τα έκανε ρόιδο! Δηλαδή δεν ήταν ποτέ σε θέση να εκμεταλλευτεί την περιουσία του. Εύχομαι τα παιδιά του, αν έχει, ή τα εγγόνια του, αν έχει,(ααααααααααΑΑΑΑ...)

Ηλία είσαι πειραχτήρι. Το έχω προσέξει από την πρώτη στιγμή! Εντάξει! Η απάντησή μου είναι: ΟΠΟΥ Ο ΦΤΩΧΟΣ ΚΙ Η ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ! Ικανοποιήθηκες τώρα παλιάνθρωπε; Ε, παλιάνθρωπε!

Ακόμα κι εγώ ο Κράνιος, που είμαι ανοιγμένο γράμμα, αφήνω να καταλάβει ο καθένας... ανάλογα με τα εργαλεία που διαθέτει! (IQ). Εγώ το λέω αυτό: "δε θα σώσω εγώ ο μικρός, το κρανάκι, τον ΚΟΣΜΟ!" "Συν Αθηνά και χείρα κείνη", λάθος: "Συν Αθηνά και χείρα κίνει". Το πέτυχα να το γράψω επιτέλους! Ξέρω 'γω τώρα τι μου λέτε... Πάω να κάνω ένα τσιγάρο, που με όλα αυτά το ανάβω δυο τρεις φορές την ημέρα....
Ηλία, με το συμπάθειο, είσαι καλό παιδί, πάρε με όταν ξεζαλιστώ...

Ηλία!;;;;; Είσαι καλά;!!! Θέλεις να φρικάρω;!!!! ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΑΣΕ ΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΝΑ ΠΑΡΩ ΜΙΑ ΤΖΟΥΡΑ, Ν' ΑΝΑΨΩ ΕΝΑ ΤΑΜΠΑΚΟ!!!!! Έχεις δίκιο απόλυτο κι εγώ υπογράφω. Ο πόλεμος είναι ... να πάει και να μη γυρίσει! Δεν υποστηρίζω καμιά πλευρά. Τι νόημα έχει εξ άλλου;

Πρόσεξε, μόνο το φασισμό και τον Φράνκο,(όργανο του φασισμού. Ο φασίστας έδωσε την Πόρσε, κι ήταν αμερικάνος διάολε!)...., μόνο το φασισμό το διάολο καταριέμαι!

Κι επισημαίνω και τη θέση του Βατικανού. Του ΠΑΠΑ. Του πατούλη! Ούτε πρακτορείο ειδήσεων να ήτανε! Και μην μου πείτε ότι δεν ξέρω τι λέω! Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους θρησκευόμενους κάθε θρησκείας και κάθε ... ιδεολογίας. Εδώ μιλάμε για απλή ιστορία, απλή μέθοδο των τριών! Παραθέτουμε γεγονότα, όχι κάτι άλλο. Για να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο πόλεμος είναι ο διάολος ο ίδιος. Και οι άνθρωποι που τον ανακινούν, τον προκαλούν, είναι ο διάολος σε πολλά κομμάτια, ... Και οι άνθρωποι που πολεμούν βρίσκονται στου διαβόλου τα κατάστιχα.

Έγραψα. Κι ό γέγραψα γέγραψα! Ήταν η αρχή του Β Παγκοσμίου Πολέμου! Στο ίδιο Σκηνικό. Ήταν η εισαγωγή του. Κι εσύ Ηλία, γιατί τα γράφεις αυτά; Θέλεις να μαθαίνουν κι άλλοι την ιστορία; Είσαι καλά μωρέ! Είσαι σοβαρός; Πάω για τσιγάρο!................................

Ηλία έφυγα@ πππάω για τσιγγγάρο. Δεν είμ' εδώ! Η Αντραμουπάη θα με φάει! Καπνίζω κρυφά! Δεν την ενδιαφέρει η υγεία μου αλλά τα λεφτά που καίω, λέει.... Λέει, λέει, λέει,... αλλά ποιος την ακούει@@Α:ε;:::::; Ήθελα να βάλω ένα αρωματικο ! το πέτυχα. Χαίρετε.

Κράνιος έγραψε: Ηλία έφυγα@ πππάω για τσιγγγάρο. Δεν είμ' εδώ! Η Αντραμουπάη θα με φάει! Καπνίζω κρυφά! Δεν την ενδιαφέρει η υγεία μου αλλά τα λεφτά που καίω, λέει.... Λέει, λέει, λέει,... αλλά ποιος την ακούει@@Α:ε;:::::; Ήθελα να βάλω ένα αρωματικο ! το πέτυχα. Χαίρετε.

Περιέγραψες με επιτυχία την αρμονία και ηρεμία που επικρατεί και στο δικό μου σπιτικό. Θα πω στην Τριτιανή μου (Τατιάνα) να δει αυτό το σχόλιο. Θα το κάνω αφίσα και θα το βάλω στον τοίχο!!