Μια ιστορία θα σας πω…

Καλησπέρα σε όλη την παρέα.

Χαίρομαι που βλέπω ανθρώπους σκεπτόμενους πέρα από τα κοινά μας ενδιαφέροντα.

Καιρό τώρα μια σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό μου και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας
Πολλές φορές, όταν ακούμε τη λέξη αγρός(χωράφι δηλαδή), αγρότης, αγροτική ζωή, η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό μας είναι κάποιοι άνθρωποι με χέρια λερωμένα από το χώμα, πρόσωπα ηλιοκαμένα, οι περισσότεροι με μέσο(και πολλές φορές χαμηλό) μορφωτικό ,κοινωνικό και πνευματικό επίπεδο .
Αυτό έχει(εν μέρει) κάποια βάση, ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι συνθήκες ζωής αυτών των ανθρώπων παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους. Πολλές φορές είναι λανθασμένη και άδικη τέτοιου είδους κρίση.
Εμείς οι ίδιοι βέβαια ξεχνάμε ή και κρύβουμε σκόπιμα την καταγωγή μας με τον φόβο να μην μάθουν οι φίλοι και οι γνωστοί μας ότι ο πατέρας μας είναι βοσκός, η μάνα μας αγρότισσα και γενικά άνθρωποι του χωριού, του χωραφιού και του μόχθου.
Από τα λίγα που παρακολουθώ μέσα στην διαδικτυακή παρέα είμαστε αρκετοί (τουλάχιστον χίλιοι; από διάφορα μέρη της Ελλάδας, πόλεις και χωριά, βουνά και θάλασσες. Πολλοί έχουμε βιώσει την ζωή του καλλιεργητή –αγρότη, άλλοι έχουμε ακούσει ιστορίες τα ξέγνοιαστα παιδικά μας καλοκαίρια από παππούδες και γιαγιάδες, αλλά σχεδόν όλοι μας ασχολούμαστε με κάποια καλλιέργεια είτε στο μπαλκόνι μας κάπου σε μια συνοικία της πόλης, είτε στο εξοχικό μας, είτε στον κήπο-χωράφι μας. Άρα με την ευρεία έννοια είμαστε ή πάμε να γίνουμε και εμείς αγρότες-καλλιεργητές κι από αυτά που διαβάζω διαπιστώνω ότι το κάνουμε πολύ μεράκι. Εξ άλλου ο τίτλος της ιστοσελίδας (kalliergo) το λέει ξεκάθαρα.
Πιστεύω βαθιά πως μαθαίνοντας για τις ρίζες μας , την καταγωγή μας και την πολιτιστική κληρονομιά που ο καθένας κουβαλάει, μπορούμε να προχωρήσουμε στο μέλλον και να ξαναβρούμε τις χαμένες αξίες που κάπου έχουμε χάσει ή με περίτεχνο τρόπο μας έχουν αφαιρέσει.
Ο καθένας κάποια ιστορία έχει να πει από αυτά που έχει ζήσει κάπου, κάποτε σε κάποια γωνιά της Ελλάδας. (εγώ έχω αρκετές να σας διηγηθώ).


Ας τις μοιραστούμε λοιπόν.
Κάθε τόπος και άνθρωπος είναι ξεχωριστός

Μια ιστορία θα σας πω…
Στην Κρήτη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, οι άνθρωποι στηρίζανε ο ένας τον άλλο και πολλές φορές έχανε κάποιου είδους ‘’συνεργασία’’ προκειμένου να κάνουν διάφορες αγροτικές εργασίες όπως το όργωμα και το αλώνισμα. Η μάννα μου είχε μια αγελάδα στο σπίτι για βιοποριστικούς λόγους(το μοσχαράκι που γεννούσε έδινε αξιόλογο εισόδημα κάθε χρόνο). Την αγελάδα αυτή κάθε καλοκαίρι τη δανείζαμε σε μια άλλη οικογένεια(που είχε αγελάδα επίσης) για δεκαπέντε τουλάχιστον μέρες. Με τις δυο αγελάδες στο ζυγό οι νοικοκυραίοι αλώνιζαν όλα τα θερισμένα σπαρτά(κριθάρι, σιτάρι, βρώμη κ.α). Βέβαια όλο αυτό το διάστημα την φρόντιζαν σαν να ήταν δική τους. Με τον ίδιο τρόπο αλωνίζαμε κι εμείς τα δικά μας σπαρτά, αλλά και οργώναμε το φθινόπωρο τα χωράφια μας. Αυτό βέβαια γινόταν για αρκετά χρόνια(τουλάχιστον είκοσι) και ποτέ δεν έγινε καμιά παρεξήγηση.
‘’Κράτα με να σε κρατώ ν’ανεβούμε το βουνό’’

Τέτοιες ‘’συνεργασίες’’σε άλλη μορφή βέβαια, είναι το μεγάλο ζητούμενο στις μέρες μας και η έλλειψη αυτή είναι ενας από τους πολλού λόγους που χάσαμε το νόημα των πραγμάτων. Μήπως ήρθε η ώρα να το ξαναβρούμε;;

Καλημέρα πέρα ως πέρα
Σταύρο, Καλημέρα γείτονα συγχωριανέ

Από δω θα ξετυλίξουμε το κουβάρι να δούμε πού βγάζει! Γράφω έτσι βιαστικά να σου πω ευχαριστώ για την υπέροχη ιδέα. Συγχαρητήρια Σταύρο.

Ιδού Ηλία που βρίσκεται το kalliergo. Απογειώνεται. Και είναι ένα συλλογικό έργο, είμαστε ένας άτυπος φυσιολογικός συνεταιρισμός, γηγενής, ντόπιος. Μια δύναμη.

Ο Ηλίας είχε την ιδέα να μας ενώσει, μ’ εργαλείο το διαδίκτυο, να μιλήσουμε κατ’ αρχήν σε τούτο το μεγάλο καφενείο, μικροί μεγάλοι, άντρες γυναίκες, όπου κι αν βρισκόμαστε, να γίνουμε ένα μεγάλο ανθρώπινο σύνολο, πολύ μεγάλο, όλο και πιο μεγάλο.

Κάνουμε ότι έκαναν κι εκείνοι. Συνεργασία. Τέτοιες ιστορίες θ’ ακούσουν όχι μόνον οι νέοι που είναι μέλη του kalliergo, όλος ο κόσμος θα τις ακούσει. Λέω θα τις ακούσει κι όχι διαβάσει. Κι άλλες ιστορίες θα ειπωθούν δια ζώσης, όταν αυτό το δυναμικό της ψυχής του λαού μας βγει από τ’ αρμάρια της μνήμης.

Σταύρο, έλα, άρχισε την αφήγηση. Αφού την άρχισες ήδη... Δεν είχατε μόνον την αγελάδα που δανείζατε!

Είμασταν με τον πατέρα μου σε κάποιο νησί του Αιγαίου. Δε θυμάμαι ποιό. Θα σας μιλήσω όμως γι' αυτό που θυμάμαι και όχι γι' αυτό που δε θυμάμαι.

Θυμάμαι τον φούρναρη να κατεβαίνει την κατηφόρα με το γαϊδουράκι του.
Δεξιά και αριστερά είχε κοφίνια με ψωμιά.

Φώναζε και διαλαλούσε την πραμάτια του.

Αλλά δε χρειαζόταν...
Η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού έφτανε πριν τη φωνή του.

Ούτε ISO ούτε HASP ούτε τίποτε.

Απλό, σπιτικά ζυμωμένο ψωμί, με αγάπη, υπευθυνότητα και φροντίδα για τους συγχωριανούς του. Και αυτός από το ίδιο έτρωγε.

Προσγείωση στο σήμερα. Πόσοι σήμερα τρώνε όσα παράγουν;

Χαιρετώ σας απο καρδιάς.

Κατ΄αρχήν φίλε Κράνιε ευχαριστώ για την υποστήριξη.
Ολοι μας εχουμε μια εγνοια για το τι αντίχτυπο θα εχουνε αυτά που σκεφτόμαστε τόσο καιρό και ηρθε η ωρα να τα μοιραστούμε με αλλους.
Αλλο ενα πρόβλημα της εποχής. Εσωστρέφεια,φόβος μην παρεξηγηθούμε και πολλές φορές εγωισμός επειδή περιμένουμε οι αλλοι να κάνουν το πρώτο βήμα.
Αν δεν βγούμε απο το καβούκι μας (εστω αργαααά-αργαααά) τίποτα δεν θα αλλάξει σε τούτο τον κόσμο.

Οι ιστορίες που γράφω ειναι πέρα για πέρα αληθινές και νοιώθω πραγματικά τυχερός που τις εζησα, επειδή ειναι μοναδικές.

Μια ιστορία θα σας πω…
Εναν μπάρμπα που εχω (ωρα του καλή), βοσκός στα ορεινα της Κρήτης ζεί τουλάχιστον 8 μηνες το χρόνο στα 1100 μ υψόμετρο.
Στο σπίτι κοντα εμενε κι ενας γείτονας αγρότης που ειχε και 2 αιγες(αρχαιοελληνική λέξη) τις γνωστές σε ολους σας κατσίκες. Το γάλα που βγάζανε αυτές οι αιγες λοιπόν ητανε πολύ λίγο για να μπορέσει ο γείτονας να φτιάξει ολόκληρο τυρί. Ετσι λοιπόν ειχε κάνει μια συμφωνία με τον μπάρμπα μου να του δίνει ο γείτονας καθημερινά το λίγο γάλα απο τις αιγες του, το οποίο μετρούσανε με ενα σκεύος και κάθε φορά σημειωνανε μια γραμμή πάνω στο ξύλινο δοκάρι του σπιτιού. Οταν η ποσοτητα απο το γάλα που εδινε ο γείτονας εφθανε για να γεμίσει ενα χάρκωμα(τυροκομικό δοχείο), τότε ο μπάρμπας μου τυροκομούσε ιση ποσότητα γάλα και το τυρί το εδινε στον γείτονα.
(Αυτό γινότανε μια φορά στις 15 μέρες).

Αυτό ητανε μια πράξη καλής θέλησης για να στηριχθεί κι ο φτωχός μικροπαραγωγός με τις 2 αιγες.

Αυτά βέβαια ητανε ασήμαντες καθημερινές καταστάσεις, ομως δείχνουμε και την μεγαλοψυχία των ανθρώπων σε δύσκολους καιρούς.

Καλησπερα μεγαλωσα δυστηχως στην πολη ομως ειχαμε ενα εξοχικο σε νησι κοντα στην Αθηνα εκει δεν υπηρχε ρευμα μαγειρευαμε στα πετρογκαζ . Εμεις ειχαμε εναν ωραιο χτισμενο ξυλοφουρνο , ολο το καλοκαιρι κανενας δεν μπορουσε να φτιαξει γεμιστα ,η αρνακι στο φουρνο διοτι δεν υπηρχε ρευμα αρα δεν υπηρχαν και ηλεκτρικες κουζινες .
Ετσι λοιπον οταν εμεις αποφασιζαμε να αναψουμε τον ξυλοφουρνο γινοταν πανηγηρη ολη η γειτονια εφερνε ταψια με καθε ειδους φαγητο να μαζι με το δικο μας να ψησουμε και τα δικα σας , νοικοκυρες πηγαιναν και ερχωντουσαν οσο για τις μυρωδιες τι να σας πω το φανταζεστε πιστευω .
Ομορφες μνημες απο τα παιδικα χρονια τοτε που οι ανθρωποι ηταν γειτονες και ειχαν μια επαφη ανθρωπινη ζημωμενη με απλα πραγματα της καθημερινοτητας που τους εδεναν και μπορουσαν να παιξουν τον ρολο του γειτονα εναν ρολο που πια εχει ξεχαστει

Και τωρα θα σας πω μια ιστορια που μου ειπε ενας φιλος με αφορμη τις φετινες διακοπες που τις εκανε στο χωριο του ενεκα οικονομικης δυσκαμψιας
Στο πατρικο σπιτι λοιπον που ηταν του παππου του δεσπωζει στην αυλη μια ελια πολλων χρονων την φυτεψε ο παππους , και τα καλοκαιρια κρεμαγαν κουνια επαιζαν κρυφτο και ολα γινοντουσαν με επικεντρο την μεγαλη ελια στην αυλη . Πριν φυγη απο την ζωη ζητησε απο τον γιο του να σεβαστουν την ελια και να μην την κοψουν οτι και να γινει .
'Ο πατερας του φιλου μου ανακαινησε το παλιο σπιτι και φυσικα η ελια εμποδιζε και θα επρεπε να κοπει ο πατερας του φιλου μου ανενδοτος ο φιλος μου νεαρος τοτε φασαρια κακο με προσχημα οτι θα χαλαγε το σπιτι και την ανεση του για μια ελια ο πατερας του ομως ελεγε υποσχεθηκα στον πατερα μου να μην την κοψω .
Τωρα ο φιλος πηγε την 3 χρονη κορη του εκει και αυτη ερωτευτηκε την ελια στο χωριο , εκαναν σχεδια για το φετινο καλοκαιρι που θα πηγαιναν εκει ελεγαν λοιπον για την κουνια που θα εφτιαχναν και θα την κρεμουσαν στην ελια , για το πρωινο που θα το ετρωγαν κατω απο την ελια , για τα μπουγελα με το νερο που θα επαιζαν κατω απο την ελια .
Και μου ειπε ποσο βλακας ειμουν και εκανα ολοκληρη φασαρια στον πατερα μου να κοψει την ελια .
Και του ειπα εμεις δεν πρεπει να φυτεψουμε μια ελια να την βρουν τα δικα μας εγγονια και ο ισκιος της θα τους λεει ποσο πολυ τους νοιαζομασταν εστο και αν δεν θα ειμαστε εκει να χαιρωμαστε μαζι τους και με αυτον τον τροπο θα ειμαστε μαζι τους ?

Τα ψηλά βουνά

Κάθε χρόνο, τον Ιούνιο, ο παππούς έπαιρνε το κοπάδι τα γίδια του κι ανηφόριζε για το βουνό. Εκεί είχε χωράφια και βοσκοτόπια. Έφτιαχνε την καλύβα του, επισκεύαζε τους κρεμανταλάδες του και τη στρούγκα του. Το σημείο βρισκόταν κοντά σε μια πηγή από την οποία έπαιρνε νερό για τις ανάγκες του και έπιναν νερό τα ζωντανά του. Εκεί βρίσκεται η πηγή, όμως τώρα με δυσκολία μπορείς να πιει κανείς νερό. Είναι μια άλλη ιστορία.

Το ίδιο έκαναν κι οι άλλοι γείτονές του. Την τακτική αυτή ακολουθούσαν οι γεροντότεροι. Μερικές φορές καθυστερούσαν για διάφορους λόγους την άνοδό τους στα ψηλά βουνά, αφού κι εκεί που είχαν τα κοπάδια τους , κοντά στο χωριό, βουνό ήταν. Εξάλλου είχαν και γεωργικές εργασίες στα χαμηλότερα.

Στο βουνό ο παππούς έμενε όσο είχαν τα γίδια του γάλα. Εκεί τυροκομούσε, φτιάχνοντας υπέροχο κατσικίσιο τυρί, φρουμαέλες, μυζήθρες, και στα τέλη Αυγούστου ξινόγαλο για τραχανά.

Το μεταφορικό του μέσο ήταν ένας γάιδαρος μαύρος και μικρόσωμος, πολύ βολικός και υπάκουος, πολύ δυνατός και αγαπητός, ο Κίτσος. Πολλές φορές κατέβαινε κι ανέβαινε ο παππούς κάνοντας το δρομολόγιο γρέκι- χωριό. Η διαδρομή γινόταν μέσα από μονοπάτια δύσκολα και ανηφορικά, σα σκαλιά. Ο γάιδαρος στην κυριολεξία σκαρφάλωνε, έκανε ορειβασία. Ο παππούς σεβόταν το ζώο του, δεν πήγαινε ποτέ καβάλα σ’ αυτές τις διαδρομές. Τον Κίτσο τον είχε να μεταφέρει, τα υλικά για το γρέκι του, ξύλα, βαρέλια με τυρί, κτλ.

Τα παιδιά τρελαινόμασταν να πηγαίνουμε στο βουνό μαζί με τον παππού. Στη φάση της εγκατάστασης δεν ήθελε να έχει παιδιά μέσα στα πόδια του. Ύστερα όμως ήθελε την παρέα του, ήθελε και μια βοήθεια για τη ρουτίνα της κάθε μέρας στο βουνό. Μαθαίναμε όλες τις εργασίες και πολλές φορές αναλαμβάναμε να κάνουμε τα πάντα μόνοι μας, όταν ο παππούς έπρεπε να κατέβει στο χωριό. Εκεί στο βουνό συναντούσαμε και τα γειτονόπουλα που έκαναν το ίδιο.

Όση δουλειά κι αν είχαμε, η περισσότερη μέρα ήταν παιχνίδι με τους φίλους μας. Ατέλειωτο παιχνίδι μέσα στο υπέροχο πάρκο του βουνού. Τεράστιες βελανιδιές με κουφάλες σα σπιτάκια. Πηγές, Βράχοι θεαματικοί, φυσικές τσουλήθρες, στο χώμα (οι περίφημες κολοσάρες) ή σ’ ασβεστόλιθους, όλων των ειδών τα φυσικά υλικά, όπως πέτρες όλων των ειδών και σχημάτων, ξύλα κτλ.

Εκτός από κρυφτό, κυνηγητό, αναρρίχηση στα δέντρα, τσουλήθρες, τριότα, σημάδι με τις πέτρες κτλ. , κάναμε και δημιουργικά παιχνίδια. Κατασκευή πέτρινης καλύβας, κατασκευή σπιτιών σε κλίμακα, χωμάτινες σκάλες, αυλάκια και τεχνητούς καταρράχτες, κατασκευή φλογέρας, σφυρίχτρας, στόκας, ανεμόμυλου, σφεντόνας και πάρα πολλών ακόμα. Τα παιχνίδια που παίζαμε είναι αντικείμενο για άλλο θέμα.

Αυτά τα είπα για να περιγράψω ένα πραγματικό φυσικό σκηνικό. Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό άλλες φορές θα σας διηγηθώ αληθινές ιστορίες που έζησα, και τις αναπολώ με τρομερή ευχαρίστηση.

Τη λέξη κοχλίας ολοι την εχετε ακουστά (κι αυτή αρχαιοελληνική) και σημαίνει
βίδα ή οποιοδήποτε άλλο εξάρτημα ή εργαλείο έχει σπείρα.
Ολως τυχαίως το σαλιγκάρι(λογω του σπειρειδούς σχήματος) στην Κρήτη λέγεται χοχλιός(και το μικρό, χοχλιδάκι).


Μια ιστορία θα σας πω…
Για τον φίλο μου τον Κράνιο

Κάποτε οι ανθρωποι ζούσανε σχεδόν αποκλειστικά με οτι τους πρόσφερε η φύση.
Στα χωριά μας λοιπόν οταν ο καιρός ητανε βροχερός ή ειχε βραδυνή υγρασία, βγαίναμε νυχτερινή εξόρμηση για να μαζέψουμε χοχλιούς. Για φώς ειχαμε κάποιο λυχνάρι και μερικοί με πιο εξελιγμένη τεχνολογία ειχανε ενα κομμάτι λάστιχο απο καουτσουκ(οι πρώτες εστίες μόλυνσης). Βέβαια τα μέρη που γυρνούσαμε ητανε αρκετά βραχώδη και πολλές φορες λόγω της νύχτας και της υγρασίας τρώγαμε τούμπα κι αλλού το λυχνάρι αλλού το φιτύλι κι αλλού ο κουβάς με τους χοχλιούς. Πάντα ομως γυρνούσαμε θριαμβευτές στο σπίτι με τον κουβά να ξεχυλίξει και πολλές φορές τον αδειάζαμε και ξαναορμούσαμε νυχτιάτικα στην πλαγιά. Μέσα στην γαλήνη της νύχτας οι φωνές των συγχωριανών ακούγονταν απο πλαγιά σε πλαγιά και οποιος εντόπιζε περισσότερο ΄΄θήραμα΄΄, φώναζε και τους υπόλοιπους. Το σπουδαίο ειναι οτι αυτές οι ΄΄χοχλιδοβραδιές ΄΄ οπως λεγότανε ητανε μια ακόμα ευκαιρία για παρέα,γέλια και πειράγματα.
Επι της ουσίας: Κάθε σαιζόν μαζεύαμε στο σπίτι 60 με 70 κιλά χοχλιούς οι οποίοι πέρα απο την αδιαμβισβήτητη θρεπτικη τους αξία, ητανε μια απο τις βασικές τροφές της οικογένειας.

Καλημέρα καλημέρα.
Ειστε ολοι καλά;;

Ξέρω οτι το Σαββατοκύριακο θα ειστε πολύ απασχολημένοι με τα φυτέματα του φθινοπώρου, ομως η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη. Καλος ο κήπος αλλά ας πάμε και καμμιά θάλλασα. Τη Δευτέρα ανοίγουν και τα σχολεία γι αυτό καλό κουράγιο σε οσους θα εχουνε διαβάσματα.

Μια ιστορία θα σας πω...

Πάνε χρόνια που νεαρός βρέθηκα στην Αθήνα να ζώ και καθώς περιδιάβαινα τους δρόμους και τις γειτονιές της πόλης (ηθελα λέει να γνωρίσω τον κόσμο), επεσε το μάτι μου πάνω σε κάτι τζαμαρίες με την επιγραφή ‘’ψωμί ολικής αλέσεως’’ και ‘’εφτάσπορο’’(μου θυμίζει εφτάψυχη γάτα). Τα προιόντα αυτά τα αγόραζαν οι κατά τα αλλα συμπαθέστατες κυρίες του Κολωνακίου και των βορείων προαστίων και οταν εμαθα τι ητανε αυτό το ‘’ολικής’’ με πίασανε τα γέλια ομολογώ.
Η φτωχή μου μάνα μα και ολες οι γυναίκες του χωριού ζύμωνε μια φορά στους 5 μήνες και το ψωμί που εφταχνε ητανε το κρητικό παξιμάδι ο γνωστός ντάκος(ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με το μεξικάνικο τάκος).
Το σιτάρι και το κριθάρι εμείς το θερίζαμε , το αλωνίζαμε, το αλέθαμε στον ανεμόμυλο (!! ) και κρατούσαμε και σπόρο για τη σπορά της επόμενης χρονιάς.
Η μάνα κοσκίνιζε το αλεύρι (50-60 κιλά) και εβγαζε αρκετή ποσότητα πίτουρο, το οποίο ητανε περίσσευμα τόσο πολύ που εφτιαχνε μίγμα με νερό και ταίζε και τις ορνιθες και το γουρούνι που εκτρέφαμε για τα Χριστούγεννα.

Με λίγα λόγια ανθρωποι και ζωντανά ζούσαμε στη χλιδή !!!

Καλό Σαββατοκύριακο ...

Να σας πω και γω ενα απο τα πολλα βιωματα που εχω.
Μεγαλωσα στο χωριο, εφυγα στα 15 μου χρονια. Καθε σαβ/κο, χριστουγεννα ,πασχα και καλοκαιρι πηγαιναμε με τ΄αδελφια μου στο βουνο που ειχαμε ζωα.Βουνο οχι αστεια. (γιδια,αλογα,γουρουνια,κοτες,σκυλια,γατες). Αυτο τον καιρο μεναμε εκει,δεν γυριζαμε στο χωριο.Ηταν και διακοπες και δουλεια.
ειχαμε μια καλυβα απο δεντρα και κλαρια φτιαγμενη, ενα κρεβατι τεραστιο που κοιμομασταν ολοι μαζι (εξι παιδια παρακαλω εχει η μανα μου). Σε μια ακρη της καλυβας αναβαμε φωτια για μαγειρεμα, και απο πανω απο το "ταβανι" κρεμοταν μια αλυσιδα και σηκωναμε την κατσαρολα λιγο για να διατηρειται ζεστο το φαγητο και ακομα πιο ψηλα οταν ηταν ετοιμο.
Εννοειται ρευμα δεν ειχαμε, και για νερο πηγαιναμε σ΄ενα πηγαδι με τα παγουρια. Καθε παιδι κι απο ενα!!!. Το χειμωνα, και το καλοκαιρι οταν την επεφταν οι λυκοι....τους ακουγαμε...βγαιναμε και αναβαμε φωτιες για να φυγουν. Ειχε και η φοραδα μας ενα μικρο και μια χρονια δεν το προλαβαμε. το φαγανε.. Δεν επαιρναν χαμπαρι απο τα κοπροσκυλα που ειχαμε.
Οταν επρεπε να βυζαξουν τα κατσικακια, πηγαιναν στις μαναδες τους και επρεπε να κοιταμε αν τρωνε ολα γιατι μερικες δεν τα ηθελαν. πιαναμε λοιπον την κατσικα απο τα κερατα ,την ακινητοποιουσαμε μεχρι να φαει το μικρο. Τα κλειναμε παλι τα μικρα, εφευγαν τα υπολοιπα να βοσκησουν, τα πηγαιναμε σε μια δεξαμενη για νερο και το βραδυ τα μαζευαμε..αλοιμονο αν ελειπαν μερικα. επρεπε να ψαχνουμε ολη νυχτα. πολλες φορες κοιμομασταν εξω εκει κοντα που εβοσκαν. Μια φορα εμαστε μεσα στην καλυβα με τη μανα μου και μου λεει ψυθιριστα..ελα ελα να δεις... ηταν ενα αγριογουρουνο..τεραστιο.
Αυτο μετα πηγε στη γουρουνα μας και σε λιγο καιρο εκανε αγριογουρουνακια!!!
Πολλες ιστοριες εχω να θυμηθω και οταν καμια τις λεω στον sunrize του ερχεται ενα γλυκος υπνος, σαν παραμυθι του ακουγονται.