Μια ιστορία θα σας πω…

ΤΡΑΓΙΚΟ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ
Θέλω να πιστεύω, πως όχι



Η τιμή της Αννα



Το παρακάτω θέμα είναι μια αληθινή ιστορία.
Θα μου συγχωρέσετε το ότι επέλεξα να αφήσω το "αθυρόστομο" ύφος του κειμενογράφου.... αλλά ίσως είναι ο καταλληλότερος τρόπος για να περιγράψει το συγκεκριμένο περιστατικό....

Αστυνομικό Τμήμα Ομονοιας

Η ιστορια ειναι πραγματικη. Μου την αφηγηθηκε πελατισσα μου, μπατσινα που υπηρετει στο Α/Τ Ομονοιας.

Δευτερα βραδυ λεει η μπατσινα, ειχανε μαζεψει καμια δεκαρια πουτανες εξω απο ενα ξενοδοχειο της οδου Μενανδρου. Αναμεσα τους και την Αννα.
Την πεταξανε σ΄ενα κελι, μαζι με τις αλλες. Η ωρα 11:00.
Σε μιση ωριτσα πλακωσανε οι δικηγοροι. Μια - μια οι αλλοδαπες την εκαναν. Πληρωνανε οι νταβατζηδες τους.
Ξεμεινε η Αννα.

- Ο δικος σου ο δικηγορος?
- Δεν εχω δικηγορο...

Οι μπατσοι κατι μυριστηκαν. Εχουνε δει πολλα τα ματια τους. Την πηρανε την Αννα, την πηγανε στον αξιωματικο υπηρεσιας.
- Απο που ξεφυτρωσες εσυ?
Η Αννα κατι πηγε να ψελισει αλλα δεν της εβγαινε ηχος. Μονο ενα δακρυ. Κι αυτο στεγνο...

Η μπατσινα μου, που εκοβε χαρτοσημα στο γραφειο, επηρρεαστηκε. Ενταξει. Δεν ειναι και το πιο συνηθισμενο να βλεπεις ελληνιδες και καλοβαλμενες κοπελες σαν την Αννα, να κανουνε πιατσα στη Μενανδρου. Ασε που εκτος της ταυτοτητας, ειχανε βρει στο τσαντακι της και κατι φωτογραφιες. Κι αναμεσα στις αλλες φωτογραφιες, ενα βρεφος ολιγων μηνων.

- Το μωρο ποιανης ειναι?
- Δικο μου
- Ποσω μηνων?
- Εξη
- Και που το εχεις τωρα?
- Το φυλαει ο αντρας μου
- Και ξερει ο αντρας σου που γυρνας?
- Οχι δεν το ξερει...

Βουβαμαρα. Οι μπατσοι αλληλοκοιταζοντουσαν. Ητανε κι η πελατισσα μου, που την ειχε πιασει το μητρικο. Μανουλα κι αυτη.

Σηκωνεται, φερνει στην Αννα λιγο καφε.
- Γιατι ρε κοπελα μου?
Ετσι ξερα, ενα "Γιατι". Και σαν τι αλλο να πεις?
Να πεις δηλαδη οτι η Αννα που ελιωσε βρακακια να σπουδασει Φιλοσοφικη Αθηνων κι εξον απο το ξευτιλισμενο το πτυχιο ειχε και ενα μεταπτυχιακο στην ιστορια της Τεχνης, δουλευε τωρα σε ενα πολυεθνικο σουπερ μαρκετ για 480 ευρω το μηνα? Κι επιπλεον την πιανουνε να καμεις πιατσα στα Χαυτεια? Στα κωλαδικα που πανε για να πηδηξουνε οι Πακιστανοι?
Πως να το πεις?
Γιατι αμα το πεις, ερχεται η σειρα του να ρωτησεις και για πιο λογο γινανε ολα αυτα? Και ποιος φταιει? Και μηπως φταις κι εσυ που γινανε ολα αυτα, οπως σκατα γινανε.
Και δεν το λες.
Λες μονον ενα ξερο "γιατι", που μεσα στη γυμνια του, εναι ντυμενο ολα τα θανασιμα ερωτηματα αυτου του κοσμου...

Γιατι? Γιατι ετσι...
Γιατι πολυ απλα, τα 480 ευροπουλα που της δινουνε της Αννας οι πολυεθνικοι υπεραρπαγες δεν φτανουν ουτε για το νοικι με τα κοινοχρηστα. Γιατι ο αντρας της το εκλεισε το μαγαζι του και δεν λογιζεται ουτε ως ανεργος, για να του πετανε τουλαχιστον ενα επιδομα. Γιατι αν δεν πληρωνε το χαρατσι αυτο τον μηνα θα της κοβανε και το ρευμα.
Και πανω απ 'ολα γιατι η Αννα εχει ενα βρεφος εξη μηνων.
Που ξυπναει τις νυχτες και σπαραζει στο κλαμα, αμα δεν του εχουνε ετοιμο το αποστειρωμενο μπιμπερο με το γαλα. Και τι γαλα? Οχι το γαλα που πουλανε στα περιπτερα. Το αλλο το γαλα. Που ειναι για τα μωρα. Το ακριβον. Το Αλμυρον...

Γιατι τα βρεφη δεν μπορουνε να φανε ροβιθια ή φακες που φερνει καθε μεσημερι ο αντρας της απο τα συσσιτια της εκκλησιας. Ουτε να καταλαβουνε οτι σ' αυτον τον κοσμο υπαρχουνε ανθρωποι που βγαζουν σε μια μερα τοσα ευροπουλα, οσα χρειαζεται μια οικογενεια για να ζησει ενα χρονο! Κι οτι αυτοι οι ιδιοι ανθρωποι, προκειμενου να βγαλουνε αλλα τοσα παραπανω [και τι να τα καμουνε γαμω την τρελα μου?] ειναι ικανοι να στειλουν στο θανατο χιλιαδες οικογενειες.

Οχι!
Τα βρεφη δεν τα καταλαβαινουνε αυτα.
Τα βρεφη διαθετουνε μονον τη σοφια της ζωης. Που λεει οτι καθε ανθρωπος που ερχεται σ αυτον τον κοσμο δικαιουται ενα μεριδιο στο φως, στην τροφη και στην ελπιδα...
Αυτο καταλαβαινουν τα βρεφη και αυτο ειναι που σε μαχαιρωνει στην καρδια, οποτε τ' ακους να σπαραζουνε στο κλαμα απο την πεινα.
Και το Αλμυρον εχει λεφτα.
Πως να το αγοραασει η Αννα, που δεν εβισκε στο πορτοφολι της παρα μισο σεντ και δυο φωτογραφιες?
Τις φωτογραφιες της ζωης της, που δεν αξιζε πια ουτε ενα κουτακι αλμυρον.
Τη μικρη συσκευασια...

Κι ετσι η Αννα πηρε το τσαντακι της και την εκαμε για την οδο Μενανδρου. Τριαντα ευροπουλα ο πελατης. Εικοσι παιρνεις για το μουνι σου και δεκα δινεις στο ξενοδοχειο. Στηνεις κωλο στον πρωτο βρωμιαρη που θα στα δωσει και μετρας τις φτυσιες .
Ενας, δυο, τρεις πελατες και νατο το αλμυρον και νατα τα τσιγαρα. Σου μενει και κατι τις να αγορασεις ενα μπουκαλι κρασι να το πιεις με τον Αλεξανδρο σου [αλλος πτυχιουχος κι αυτος], να ξεχαστεις λιγακι.
Τριαντα ευρω.
Η τιμη της Αννας.
Και για να τα λεμε οπως ειναι, το ειχε ξανακαμει. Και μια και δυο φορες. Τη μια για να βγαλει τα κοινοχρηστα, την αλλη για να βγαλει το χαρατσι. Μαλιστα! Και ειχε ξαναβρεθει στο ξενοδοχειο της Μενανδρου και ειχε ξαναμετρησει φτυσιες στην ψυχη της.
Τριαντα ευροπουλα το γαμησι, δεκαπεντε η πιπα.
Στα ορθια. Και με τα ματια κλειστα για να μην της ερθει να ξερασει.
Ετσι ωμα, γιατι ετσι γινονται.
Κι επειδη στην Αληθεια, δεν μπαινει προφυλακτικο...

Μοναχα που τις αλλες δυο φορες δεν την ειχανε τσιμπησει οι μπατσοι. Τωρα ομως την επιασαν.
Και καθονταν η μπατσινα απο πανω της και δεν ηξευρε τι να πει η γυναικα.

Ο αξιωματικος υπηρεσιας, ξεστομισε μια βαρεια βρισια.
- Να χεσω που ειμαι ανθρωπος, ρε πουστη μου...
Μετα αλλαξε ενα βλεμμα με τους αλλους που ηταν εκει μεσα. Και με τη μπατσινα, που ετρωγε τα νυχια της απο τον καημο.
- Αστην να φυγει. Μην γραφεις τιποτα στο βιβλιο συμβαντων...
Η μπατσινα ευθυς πεταξε και στυλο και μολυβια. Βουτηξε την Αννα απο το μπρατσο.
- Φευγα ρε κοριτσι. Καντηνε τωρα δα, Παρε την τσαντουλα σου και χασου...
Αλλα η Αννα τιποτα. Δεν κουνηθηκε καν
- Οριστε κυρια μου, μουγκρισε ο μπατσος. ειστε ελευθερη. Γυριστε στο σπιτι σας και μη σας ξαναπιασουμε στα μπουρδελα...
- Αειντε, γρηγορα πριν μας την πεσει κανενας μυστηριος και βρουμε τον μπελα μας...

Εκει η Αννα. Δεν ελεγε να σηκωθει απο το καθισμα.
Οι μπατσοι τα χασανε.
- Καλα δεν ακους?
- Ακουω
- Ε, τοτε τραβα σπιτι σου
- Δεν γυρναω σπιτι μου
- Τι μας λες ρε κοριτσι? Το χεις κουνημενο?
- Το μωρο μου πειναει, το καταλαβαινετε? Δεν προλαβα να παρω ουτε εναν πελατη. Δεν γυρναω σπιτι μου χωρις το αλμυρον... Δεν αντεχω ν ακουω το μωρο μου να σπαραζει στο κλαμα...

Ο αξιωματικος υπηρεσιας, βαρεσε μια γροθια στον αερα. Ε, και που να τη βαρεσει ο ανθρωπος?
Στα λαμογια? Στους γραβατοπειρατες? Στους τραπεζιτες? Στιςπολυεθνικες? Στα αφεντικα του? Στον διοικητη του? Στο στομαχι του?
Ή στο εικονισμα του Χριστου που δεσποζε απανω απο το γραφειο του.
- Ποσο καμει αυτο το γαμημενο το αλμυρον ρε Μαρια? {Μαρια λενε την πελατισσα μου}
- Κανα εικοσαρι...
Ο μπατσος εβγαλε κι εριξε ενα ταληρακι στο τραπεζι. Μετα ηρθανε κι οι αλλοι. Και η Μαρια, που της ειπε κι ολας της Αννας διανυκτερευον φαρμακειο για να το αγορασει.
- Οριστε. Μαζευτηκαν αρκετα... Θα χεις να παρεις και τσιγαρα... Φευγα και μην ξαναγυρισεις εκει ρε κοριτσι... Δεν λεει...
Η Αννα τα πηρε και την εκανε.

Για κεινο το βραδυ τουλαχιστον, ο Ανθρωπος ειχε ανεβασει την τιμη του...[/quote]

Αντώνη στην αρχή μίλησες για τις αλοδαπές. ΄Ετσι ακριβώς ξεκινήσανε κι αυτές δυστυχώς!!!!!!!!! Δεν πιστεύω ότι αν είχαν λεφτά να ταϊσουν τα παιδιά τους θα καταλήγανε στα χέρια του κάθε απατεώνα νταβατζή(δεν θέλω να μιλήσω υβριστικά γιατί σέβομαι το site και τα μέλη του) ΄Οταν εμείς οι "σπουδαίοι" ΄Ελληνες τις κατηγορούσαμε και όλοι θέλανε να κοιμηθούν με μια Βουλγάρα ή Ρουμάνα κλπ δεν σκεφτήκαμε ποτέ ότι μπορεί κάποια στιγμή στην ίδια θέση να βρεθούν και τα δικά μας κορίτσια...... Απ΄ ότι βλέπουμε δυστυχώς ήρθε αυτή η στιγμή. Πραγματι πολύ λυπηρό. Μη φανταστείς ότι η ιστορία σου δε μου προκάλεσε πόνο γι΄ αυτό το κορίτσι και αγανάκτιση για την κατάντια στην οποία μας οδήγησαν ούτε πιστεύω ότι μας άξιζε αυτό. Το μόνο που θέλω να τονίσω είναι ότι σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει αυτός ο εξευτελισμός.

gym-peram.reth.sch.gr/diathemata1/KOSTASDASKALAKIS.pdf


Αυτά.
Μην κάνεις τίποτα. Οι Γερμανοί θα ξαναρθούν, θα ξαναφύγουν, θα σκοτώσουν τον πατέρα σου, το βοσκό που θα σου δώσει να πιεις ένα κουρούπι γάλα, αλλά εσένα θα σ' αφήσουν να βόσκεις τα πρόβατα. Θα σε λυπηθούν.
Εσύ θα δουλέψεις σκληρά, θα παντρέψεις τις αδερφές σου, θ' αποχτήσεις εγγόνια...
Τα εγγόνια σου να τα κλαις.
Γιατί το παιχνίδι αυτό της σκλαβιάς και της ελευθερίας δεν τελειώνει ποτέ.
Θα ξαναρθούν, θα φύγουν πάλι, έτσι γίνεται. Έτσι είναι παιδί μου η ζωή. Εσύ εκεί. Τράβα το μαρτύριό σου αγόγγυστα. Αλλιώς θα σε πάρει αποκάτω και θα χαθείς.
Η ζωή είναι αγώνας.
Αγώνας για επιβίωση.
Διαρκώς θα σου σκοτώνουν κι από κάμποσους δικούς σου. Αν σ' αφίνουν και ζεις να λες ευχαριστώ στην τύχη σου.
Μη μιλάς για όσα δυσάρεστα σου τύχουν. Να θάβεις τις μνήμες σου. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να αποκωδικοποιήσεις το νόημα αυτών των γεγονότων. Έτσι είναι η παλιοζωή. Πάντα θα σου σκοτώνουν κι από κάμποσους δικούς σου. Να μην το βάλεις κάτω. Ν' αγωνίζεσαι. Και να εύχεσαι να φεύγουν οι κακοί. Όταν το εύχεσαι θα φεύγουν.
Όταν ξαναγυρίζουν οι κακοί, εσύ θα έχεις αποχωρήσει. Θα βρουν πιθανόν τα εγγόνια σου. Αυτά να τα κλαις. Γιατί θα σκοτώσουν οι κακοί τους γονείς τους και τους προστάτες τους. Έτσι θα τα στρώσουν κι αυτά στο ζυγό.
Μην κλαις όμως πολύ για τους μικρούς αυτούς βιοπαλαιστές. Πες τους πως επιβίωσες εσύ και θα το κάνουν κι αυτά.
Προπάντων, μην πεις ότι κάποια στιγμή δε θα κρατήσουν οι κακοί ούτε πρόβατα για έχα, ούτ' ανθρώπους. Θα φέρουν άλλους απ' αλλού. Μόνο ένα δάκρυ ν' αφίσεις να τρέξει λίγο, μιλώντας στον εγγονό σου τον πιο έξυπνο. Αυτός, όταν μεγαλώσει, θα καταλάβει τι εννοούσε αυτό το δάκρυ και ίσως διαφύγει και σωθεί. Θα τρέξει σα λαγός.
Α, να του μιλάς για τα εγγόνια σου γενικώς και αορίστως. Για έναν μικρό βοσκό γενικώς και αορίστως. Αυτό το παιχνίδι θα τον βοηθήσει τον έγγονό σου. Θα βοηθήσει και σένα, ώστε ν' αποφύγεις δύσκολες ερωτήσεις του μικρού:
-Παππού, πώς φύγανε οι Γερμανοί; Με το καλό ή με το ζόρι;
-Παππού, γιατί σκοτώσανε τον πατέρα σου οι Γερμανοί; Το βοσκό γιατί;
-Παππού, γιατί οι Γερμανοί ξανάρχονται; Μήπως τους καλούν οι Έλληνες;
-Παππού, πότε θα μας σκοτώσουν όλους;
-Παππού, μόνο οι Γερμανοί είναι κακοί;
-Παππού, άμα δεν έχω ούτε πρόβατα ούτε βοσκούς ούτε βουνά να βόσκουν τα πρόβατα, ούτε μπρακατσάκι ν' αρμέξω, τι να κάνω; Να κάνω γίδια;
-Παππού, γιατί είναι ντροπή να βόσκεις τα πρόβατα και να σαλαγάς τα γίδια;
-Παππού, γιατί οι καουμπόυδες είναι καλύτεροι από τους δικούς μας τσομπάνηδες;
.....











stasivyronainterest.blogspot.gr/2011/01/blog-post_28.html

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ 1941-1944 (Βιβλιοπαρουσίαση)
Συγγραφέας: Αριστείδης Τσοτρούδης

Γράφει ο Σταύρος Τραγάρας
Παρασκευή, 12 Αυγούστου 2011


Αγαπητοί φίλοι που παρευρίσκεσθε απόψε εδώ

Θέλω να ευχαριστήσω το συγγραφέα Αριστείδη Τσοτρούδη για την τιμή που μου έκανε να με επιλέξει ως ομιλητή στην παρουσίαση του βιβλίου του «Η Γερμανική κατοχή της Λήμνου 1941 – 1944». Ένα έργο, που ομολογώ εκ προοιμίου, με συγκίνησε όσο λίγα έργα με έχουν συγκινήσει. Οφείλω να ομολογήσω επίσης ότι με διακατέχει δέος, βλέποντας στο ακροατήριο, συγγενείς ανθρώπων που πρωταγωνίστησαν στην αντίσταση κατά των Γερμανών, αλλά και ανθρώπους που οι ίδιοι συμμετείχαν σ’ αυτή την αντίσταση.
Η περίοδος της Γερμανικής κατοχής της Λήμνου είναι άγνωστη στις νεότερες γενιές, αλλά και οι άνθρωποι που έζησαν την εποχή εκείνη, μόνο αποσπασματικά και εξ ακοής γνωρίζουν ελάχιστα από τα γεγονότα.
Ο συγγραφέας Αριστείδης Τσοτρούδης, μια πολυσύνθετη και δραστήρια παρουσία στα γράμματα εξέδωσε το νέο του βιβλίο στο αποκορύφωμα της πνευματικής ωριμότητάς του. Ως δεινός ερευνητής, εργάσθηκε σκληρά για χρόνια συλλέγοντας πρωτογενές υλικό, από τις ίδιες τις διηγήσεις των πρωταγωνιστών, προσπαθώντας σαν επιμελής ιστορικός να συνθέσει το παζλ της ζωής των προγόνων μας, αλλά και των δυναστών τους σε μια από τις πιο σκοτεινές και ερεβώδεις περιόδους της ιστορίας μας. Αμέτρητα τα ταξίδια του τα τελευταία δέκα έτη στη Λήμνο, σε όλα τα χωριά της, για να βρει και να μιλήσει με τους ανθρώπους που είχαν ζήσει τα γεγονότα, με τους απογόνους τους ή συγγενείς τους. Ταξίδεψε αρκετές φορές στη Γερμανία, ψάχνοντας σε γερμανικά αρχεία και ντοκουμέντα. Διάβασε ιστορικά βιβλία, βυθίστηκε σε φακέλους και σε προσωπικά αρχεία. Αναζήτησε και βρήκε φωτογραφίες από γερμανικές πηγές, φωτογραφίες που είχαν τραβήξει οι ίδιοι οι Ναζί στη Λήμνο.
Ο συγγραφέας καταπιάστηκε με ένα θέμα δύσκολο και ακανθώδες λόγω και του εμφυλίου διχασμού που ακολούθησε την κατοχή. Έπρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός, για να μην οξυνθούν πάθη του παρελθόντος. Και τα κατάφερε μια χαρά, δείχνοντας το θάρρος ενός παράτολμου ιστορικού, την έκσταση ενός πιονέρου και τη σύνεση ενός σοφού. Και μια πολιτική ανεξιθρησκεία θαυμαστή. Το κλειδί ένα: Η πάσα αλήθεια. Ο συγγραφέας κυριολεκτικά πρόλαβε στο παρά πέντε, αφού ο χρόνος ζωής των ανθρώπων, δυστυχώς είναι πεπερασμένος. Πρόλαβε ζωντανούς τους περισσότερους πρωταγωνιστές της αντίστασης κατά των κατακτητών. Μιας αντίστασης που είχε ποικίλες μορφές. Διαβάζοντας το βιβλίο, ο αναγνώστης διαπιστώνει έκπληκτος ένα άγνωστο κόσμο να ανοίγεται μπρος στα μάτια του. Ένα κόσμο που θα χανόταν οριστικά αν ο συγγραφέας δεν προλάβαινε να τον απαθανατίσει. Ο βιωματικός λόγος των πρωταγωνιστών προκαλεί ρίγη με το γυμνό ρεαλισμό του. Κείμενα απαστράπτοντα, γενναία, καθρέφτες πεντακάθαροι μιας εποχής ηρωικής όσο και ζοφερής.
Αυτό το βιβλίο είναι ένας θησαυρός πληροφοριών. Ο συγγραφέας αποκαλύπτει σαν ένας μάγος μπροστά στα έκπληκτα όμματά μας γεγονότα που ήταν άγνωστα και αόρατα.
Πρώτα – πρώτα η σαδιστική, ρατσιστική, αντιανθρώπινη και κτηνώδης συμπεριφορά των κατακτητών σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Αντί καλημέρας η κλωτσιά, αντί ενός λόγου, ο γρόνθος. Χωρίς καμιά αιτία.
Η υποχρεωτική αναγκαστική εργασία στα διάφορα έργα των Γερμανών, λιμάνια, ορύγματα, γαλαρίες, αποθήκες, οχυρωματικά έργα, πυροβολεία, οικήματα, έναντι ενός πινακίου λιτού φαγητού και μερικών γερμανικών πληθωριστικών χρημάτων χωρίς καμιά αξία.
Ο καθημερινός τρόμος και ο κίνδυνος εκτέλεσης για το παραμικρό.
Η διαβόητη Γκεστάπο με το αυτοκίνητό της που διέτρεχε τα χωριά με συγκεκριμένο διερμηνέα συνεργάτη, ανακρίνοντας, δέρνοντας, τρομοκρατώντας, συλλαμβάνοντας και εκτελώντας κατά το δοκούν.
Η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση του λιμενάρχη Αρβανιτάκη, η σύλληψή του, τα βασανιστήρια, η βάρβαρη εκτέλεσή του διά στραγγαλισμού και το πέταγμα του άψυχου σώματος μέσα στο δρόμο.
Λεπτομέρειες από την ίδρυση του ΕΑΜ Λήμνου, από τους δασκάλους Βασδέκη, Βελιαρούτη, Ανδριώτη.
Η εκτέλεση του Κώστα Ανδριώτη και Βασίλη Φανούδη, για αντιγερμανική προπαγάνδα.
Η εκτέλεση του Αριστείδη Τριαντάφλαρου, Γιώργου Κουσκούση, Σαράντου Μπορμπόλια, Γιώργου Φουσκούδη για κατοχή εκρηκτικών και όπλων. Εκτός από το Γιώργο Κουσκούση, άλλα δύο αδέρφια του σκοτώθηκαν από έκρηξη νάρκης.
Η εκτέλεση άλλων πολυάριθμων πατριωτών, που δεν είναι δυνατόν να αναφερθούν στα πλαίσια μιας παρουσίασης βιβλίου.
Η παντελής έλλειψη σεβασμού προς τα σώματα των εκτελεσμένων, που τα πόντιζαν ανοιχτά στη θάλασσα αφού τα έβαζαν μέσα σε σάκους με πέτρες, ώστε να μην υπάρξουν μνήματα.
Η καταδίκη σε πολυετείς φυλακίσεις ή ισόβια, ή μεταφορά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πλήθους Λημνίων.
Η δράση του θρυλικού Ιερού Λόχου, υπό τον Χριστόδουλο Τσιγάντε, η συμβολή του στην απελευθέρωση της Λήμνου, λεπτομέρειες από την ηρωική του δράση στην απελευθέρωση των νησιών Λέρου και Σάμου το Σεπτέμβριο του 43, έστω για λίγο.
Η οργάνωση του ΕΑΜ, τα δίκτυά της σε όλη τη Λήμνο, η τεράστια προσφορά της σε συλλογή και αποστολή πληροφοριών για τις γερμανικές δυνάμεις προς στους συμμάχους, η απόκρυψη και φυγάδευση Άγγλων , Ελλήνων πατριωτών, αλλά και αντιναζιστών Γερμανών.
Ο οδοντίατρος Νούλας, ευπατρίδης, γαλλομαθής, πανέξυπνος, πράος, με ευρύτητα πνεύματος, αρχηγός του ΕΑΜ, αλλά και ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός, ιθύνων νους και οργανωτής όλου του αγώνα, ο μέγας πρωταγωνιστής, αποδεκτός από όλους, συνεργαζόμενος με το Αγγλικό αρχηγείο Σμύρνης, τον Ιερό Λόχο, τον Ελληνικό Στρατό, κινούμενος σε όλη τη Λήμνο, παρέχοντας κατά περίσταση, φιλοξενία, απόκρυψη, προστασία, οργάνωση, πληροφορίες, διαφυγή, διαμεσολάβηση, και εποπτεύοντας τους ασυρμάτους που δρούσαν στη Λήμνο.
Οι τρεις, ανεξάρτητες μεταξύ τους ομάδες των στρατιωτικών κατασκόπων, που χειρίζονταν τους ασυρμάτους, υπό τους Παλιατσάρα, Μπόικο, Πατεράκη, με ολόκληρο υποστηρικτικό δίκτυο από ασυρματιστές, συνδέσμους, αγγελιοφόρους, ντόπιους Λημνιούς, που με άμεσο κίνδυνο εκτέλεσης προσέφεραν αγόγγυστα και με προθυμία τις υπηρεσίες τους. Στις πληροφορίες που μετέφεραν στα συμμαχικά υποβρύχια με τους ασυρμάτους, οφείλεται η βύθιση δεκάδων γερμανικών σκαφών έξω από τη Λήμνο. Τα κείμενα των τριών ατρόμητων αυτών στρατιωτικών είναι ένας ύμνος για το ήθος και την παλικαριά των Λημνίων.
Περιγραφές που σε αφήνουν άφωνο. Καταστάσεις θαρρείς εξωπραγματικές. Η περιγραφή ενός γάμου, το μεθύσι των συνδαιτυμόνων και ενός γερμανού που βρέθηκε εκεί, η κλοπή γερμανικών πολεμοφοδίων σε συνεργασία με το μεθυσμένο Γερμανό, η αγωνιώδης διαμεσολάβηση του Παναγιώτη Κότσαλη για να γλυτώσει την καταστροφή, θυμίζουν τις ηρωικές αλλά και κωμικοτραγικές σκηνές της ταινίας του Κουστουρίτσα, «Αντεργκράουντ».
Και ονόματα, πλήθος ονόματα, ονόματα Λημνιακά, γνώριμα, το καθένα συνδεόμενο με κάποια παράτολμη πράξη αντίστασης, με κάποια θυσία. Αδύνατον να αναφερθούν όλα, θα θέλαμε ώρες. Σχεδόν κάθε Λημνιά οικογένεια έχει να αναφέρει μια πράξη αντίστασης, έστω και μικρή, αν και αυτές οι μικρές, τιμωρούνταν με εκτέλεση. Από το να κλέβουν τρόφιμα, να σπάνε τα εργαλεία στις αγγαρείες, να χύνουν τη βενζίνη από τις μοτοσυκλέτες, να ξηλώνουν καλώδια, κλπ.
Η αναγκαστική φορολόγηση του πληθυσμού, από ορισμένη ποσότητα για κάθε χωριό σε αυγά, κοτόπουλα, γάλα, αρνιά, σιτηρά, μαλλί, κλπ, που ορισμένες φορές λάβαινε τη μορφή κανονικής ληστείας.
Το ιδρυθέν υπό των Γερμανών «Νοσοκομείον Αφροδισίων Νοσημάτων», με ορισθέντα υπεύθυνο τον σχολίατρο Παναγιώτη Γκίκα, με αρμοδιότητα τη διάγνωση και θεραπεία αφροδισίων νόσων των ιερόδουλων που είχαν οι Γερμανοί για τις υπηρεσίες του στρατού, μέσα από τη γλαφυρή πένα του ψυχίατρου Παύλου Γκίκα, είναι κάτι που ελάχιστοι το γνώριζαν.
Η περιπετειώδης φόρτιση των μπαταριών των παράνομων ασυρμάτων στην «Ηλεκτρική» του Ντόντου, κάτω από τη μύτη των Γερμανών.
Οι καπετάνιοι του αγώνα, όπως ο Χρήστος Κιτίνας που με τα καΐκια τους, μετέφεραν από Εγγλέζους, αντάρτες και κατασκόπους, μέχρι υλικά, όπλα, ασυρμάτους, μηνύματα, κλπ.
Η προσπάθεια του Νούλα να πείσει τους Εβραίους της Λήμνου να φύγουν για να σωθούν, τους είχαν και έτοιμο υποβρύχιο, η άρνησή τους πλην μιας οικογένειας, η μεταφορά τους σε στρατόπεδα εξόντωσης όπου φονεύθηκαν σχεδόν όλοι.
Το «τάγμα τιμωρίας 999» των Γερμανών, που απαρτίζονταν από αντιναζιστές Γερμανούς και οι επαφές των αντιστασιακών οργανώσεων Λήμνου με στρατιώτες αυτού του τάγματος.
Τα γεγονότα της απελευθέρωσης της Λήμνου, η δράση του ιερού λόχου και του ΕΑΜ, ο θάνατος του υπολοχαγού Δημουλά, ο θάνατος οχτώ παλικαριών από την Ατσική, από παγιδευμένη νάρκη. Και άλλα πολλά.
Το βιβλίο κοσμείται με πλήθος φωτογραφιών που προέρχονται από γερμανικά αρχεία. Και ενώ οι φωτογραφίες αυτές αποτελούν τεκμήρια ιστορικής μνήμης, ταυτόχρονα αποκαλύπτουν την αφόρητη μοναξιά των Γερμανών. Πουθενά δεν συμμετέχουν οι Λήμνιοι. Η πλήρης περιφρόνηση προς τον κατακτητή απεικονίζεται και μέσα από τις φωτογραφίες.
Αυτό το βιβλίο έλειπε από τη Λήμνο. Αυτό το βιβλίο είναι μια απόδοση τιμής σ’ αυτούς που τα θυσίασαν όλα για την ελευθερία. Ο συγγραφέας άκουσε το παράπονο και τη φωνή των νεκρών, των εκτελεσθέντων, των πνιγμένων, των στραγγαλισμένων, των κομματιασμένων από νάρκες, των αγρίως βασανισμένων, των εξαφανισμένων, των φυλακισμένων σε φυλακές και στρατόπεδα εξόντωσης, των τραυματιών πολεμιστών, των αναπήρων, των απορφανισθέντων συγγενών.
Με το βιβλίο αυτό επέρχεται η δικαίωσή τους. Ο συγγραφέας τους ανασύρει στον ήλιο και τους προσφέρει τα μαγικά ψηφία για να διεκδικήσουν την αιωνιότητα. Το βιβλίο φέρνει την καταλλαγή και την ηρεμία σε ψυχές και πνεύματα. Και τι παράξενο, δε μυρίζει αίμα. Μυρίζει κεδρία και κερί από μέλισσες. Μυρίζει βρεγμένο χώμα μετά τη βροχή. Είναι θυμίαμα το Σαββατόβραδο, όταν ανάβει το καντηλάκι και ακούγεται ο εσπερινός.
Ας μεταφερθούμε νοερά στο κλίμα της εποχής. Απ’ τη μια η πολεμική μηχανή μιας αυτοκρατορίας που είχε υποτάξει σχεδόν τη μισή υφήλιο. Απ’ την άλλη άνθρωποι πτωχοί και πένητες, με τυραγνισμένο βίο, χωρίς μορφωτικά εφόδια, με το κράτος τους υπό κατοχή, με τους ηγέτες τους αυτοεξόριστους, χωρίς καμιά υποστήριξη από πουθενά, χωρίς κανένα αποκούμπι. Είχαν όμως λιονταρίσια καρδιά και αδάμαστο φρόνημά. Στο ζοφερό κλίμα του τρόμου οι Λήμνιοι απάντησαν με την ψυχή μιας ρωμαλέας παράδοσης αιώνων. Με τις πράξεις τους ξανατύπωσαν τη νέα «Χάρτα του Ανθρώπου», δείχνοντας σε ποιο ύψος πρέπει να στέκεται ο Άνθρωπος. Δεν παρέδωσαν την ιερή φωτιά σε ανάλγητους απελάτες. Αρνήθηκαν να γίνουν οι εκλεκτοί της Ρώμης. Κι ούτε έστεψαν σαν Γραικύλοι ολυμπιονίνη το Νέρωνα. Στη βλακώδη θεωρία της Αρίας ανωτερότητας, απάντησαν με την ανωτερότητα του αρχέγονου ήθους. Και η αντίσταση, αν εξαιρεθούν κάποια φαινόμενα δοσιλογισμού μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, ήταν παλλαϊκή. Οι Λήμνιοι σε όποια κοινωνικοπολιτική ομάδα κι αν ανήκαν, έδωσαν ομαδικά και με αλληλεγγύη τον αγώνα τον καλό. Ψαράδες, ναυτικοί, εργάτες, ξωμάχοι, κατσίβελοι, καφετζήδες, μάγειροι, τσοπάνηδες, παπάδες, στρατιωτικοί, επιστήμονες, νοικοκυρές, ότι δουλειά κι αν έκαναν, δεν έχασαν το φάρο που φώτιζε την πορεία τους.
Λήμνιοι, αυτοί οι καλόκαρδοι και ατρόμητοι.
Λήμνιοι, αυτοί οι ήσυχοι και ξεροκέφαλοι.
Λήμνιοι, αυτοί που δεν αντάλλαξαν την ευγενή όψη και το παράστημα, με τις πληρωμένες θέσεις στο θέατρο.
Λήμνιοι, αυτοί οι διφρηλάτες των κάμπων, φύτρες του Ηφαίστου, Κάβειροι της φωτιάς, δεξίπυροι, ακαείς, Λημνιοί μουτζούρηδες.
Λήμνιοι, που κάτω από όποια επιγραφή κι αν έδρασαν, πάνω – πάνω είχαν μια και μόνο ταμπέλα: «Έλληνας πατριώτης».
Αυτοί οι ήρωες δεν είχαν καιρό για μικρούς υπολογισμούς. Είχαν μπροστά τους ολόκληρη έρημο και έπρεπε να την διασχίσουν. Όχι για να βρουν τη γη της Επαγγελίας, που αλλοίμονο γνώριζαν ότι μπορεί και να μην την βρουν ποτέ. Αυτοί οι Λήμνιοι, οι αιώνιοι οδοιπόροι, ήξεραν ότι την έρημο έτσι κι αλλιώς έπρεπε να την περάσουν, υπήρχε δεν υπήρχε Χαναάν. Όταν η απόφαση παίρνεται, όσο δύσκολη κι αν είναι, τα πράγματα γίνονται απλά. Κατά τον Αισχύλο, ο Προμηθέας δεν μας χάρισε το «αμόρωτον», δηλαδή το απέθαντο, αλλά τις τυφλές ελπίδες, για να μην βλέπουμε το θάνατο και τρομάζουμε, αλλά να συνεχίζουμε τη ζωή μας απερίσπαστοι. Οι Λήμνιοι υπερέβησαν κι αυτό ακόμη. Έβλεπαν καθαρά το θάνατο και τον προτίμησαν σαν αντίτιμο της αξιοπρέπειάς τους.
Ο συγγραφέας Αριστείδης Τσοτρούδης έβγαλε ένα σημαντικό και συγχρόνως ωραίο βιβλίο. Συνεπαρμένος από ένα πάθος ασίγαστο, έγραψε υπό το βάρος που ασκούν τα «τοπία της παιδικής ηλικίας». Το ίδιο έκανε και με το προηγούμενο βιβλίο του, «Λήμνιοι ήρωες της ελευθερίας και της Δημοκρατίας». Αυτά τα «τοπία καταγωγής» ποτέ κανείς δεν τα εγκαταλείπει μέχρι το τέλος του βίου του. Ας μη λησμονούμε ότι ο ίδιος είναι γόνος νεκρού ήρωα. Ο πατέρας του σκοτώθηκε πολεμώντας τους Γερμανούς, στις 7 Απριλίου 1941, δυο μέρες πριν τη συνθηκολόγηση, αφήνοντάς τον βρέφος, που δε γνώρισε ποτέ το γονιό του.
Ο βιωματικός του πυρήνας περιβάλλεται από «κέλυφος» διαπερατό και διάβροχο. Η πνιγηρή ατμόσφαιρα ενός φρικαλέου κόσμου γεμάτου απανθρωπιά και βαρβαρότητα, που άλλοι δεν τον παίρνουν καν χαμπάρι, φρίττει τον συγγραφέα.
Είμαι εις θέση να γνωρίζω ότι έχει βάλει σκοπό της ζωής του να καταγράψει όλη την ιστορία της Λήμνου από την αρχή του προηγούμενου αιώνα, ως σήμερα. Ταγμένος να περισώσει τη μνήμη και να καταγράψει όσα κινδυνεύουν να χαθούν. Τη μνήμη που καθαγιάζει τις ιστορικές στιγμές. Τη μνήμη, που δίνει το κλειδί για να κατανοήσουμε τη συμπαντική μας φύση. Που μας υπενθυμίζει πράγματα τόσο «πυρηνικά» της ανθρώπινης υπόστασής μας, όπως είναι η αξιοπρέπεια και η ελευθερία.
Ο Λήμνιος συγγραφέας κρατά γερά και αναμμένο το κερί της πατρικής Εστίας, και μαζεύει στάχια και αλάτι για τους φτωχούς αδελφούς του. Προσπαθεί να αφυπνίσει τους «ες λήθαργον» συβαρίτες της εποχής της μόλυνσης του κέρδους. Ταπεινός υπηρετεί την αλήθεια και το ήθος, μακριά από γαλβανισμένες στη σκοπιμότητα προθέσεις. Αυτός και οι ήρωές του μας θυμίζουν τη σκηνή στο «Θίασο» του Αγγελόπουλου, που ο θιασάρχης στημένος στον τοίχο λέει προς το γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα: «Εγώ ήρθα από τη θάλασσα, από την Ιωνία. Εσείς από πού ήρθατε;».
Ο συγγραφέας είναι ένας λαμπαδηφόρος, ένας φρυκτωρός, που μας ανάβει υπνόμαχες πυρές και μας ξυπνάει από τη χειμερία νάρκη μας.
Η φωνή του συγγραφέα είναι ένας ένας ύμνος γι’ αυτούς που εχλεύασαν τυράννους και πουλημένους φιλοσόφους. Και αίνει αυτή η φωνή, αυτούς που δώσανε τα πόδια τους και τα χέρια τους για να πορευτεί ξανά η ανθρωπότητα.
Καλέ μας φίλε και αδερφέ, Λήμνιε συγγραφέα και ιστορικέ Αριστείδη Τσοτρούδη, σε ευχαριστούμε για την προσφορά σου. Τη δεχόμαστε σα μεταλαβιά και ευλογία από τα χέρια σου.

tragaras.blogspot.gr/2011/08/1941-1944.html

Το σχόλιό μου: Με τέτοιο φορτίο κουβαλώντας στην πλάτη μου, νοιώθω βέβαιος για τις επιλογές μου.

Η άνοιξη, Ο Μάης, ο έρωτας, η φύση, τα λουλούδια κι όλ' αυτά είναι ομορφιά και ειρήνη.
Ο πόλεμος κι οι ασχήμιες όλες εκεί ακριβώς χτυπάνε. Να κάνουν δικό τους το βασίλειο της χαράς, να το γεμίσουν θρήνους.
Η ζωή βγαίνει πάντα νικήτρια.
Η χαρά στο τέλος θριαμβεύει.
Κι οι underground σκοτεινοί και βρώμικοι γίνονται κομπόστ για ν' ανθίσουν και να καρποφορήσουν οι κήποι των ανθρώπων.

«Εκεί είδα τα πρώτα σημάδια του πολιτισμού: πατάτες, φρέσκο βούτυρο και κρεμάλες!»


Το 1817 ο Άγγλος περιηγητής H. W. William πραγματοποίησε μια επίσκεψη στα Επτάνησα, Πάτρα, Βοστίτσα (Αίγιο), Δελφούς, Λειβαδιά, Αθήνα, Κόρινθο, Πάτρα, Ζάκυνθο. Καταγράφει πολλά ενδιαφέροντα, για την εκπαίδευση, παραγωγή προϊόντων, εμφάνιση – ενδυμασίες, κοινωνική ζωή. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του ο H. W. William πέρασε από τη Ζάκυνθο και σημειώνει: «Εκεί είδα τα πρώτα σημάδια του πολιτισμού: πατάτες, φρέσκο βούτυρο και κρεμάλες!»

Κυριάκου Σιμόπουλου, «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα 1810-1821», Αθήνα, 1975, τ. Γ2, σσ. 444-452

Πηγή: argolikivivliothiki.gr/2011/01/23/ο-καπο...η-καλλιέργεια-της-π/


Υστερόγραφο: Πλησιάζοντας στο όριό μου, στις 1453 δημοσιεύσεις σ' αυτόν εδώ τον τόπο, κι αφού πήρα ένα μύνημα από την αγαπημένη μου ιντερνετική ύπαρξη που ακούει στ' όνομα Ρούλα, κι αφού πόνεσα σα να μου κόψανε το 'να χέρι, ... σας λέω ότι φεύγω κουβαλώντας τα δώρα της Αναγέννησης. Έτσι ακριβώς όπως έφυγαν οι Έλληνες όταν πήραν την Πόλη τα σκυλιά κι οι φίλοι τους.
Οι τελευταίες μου γραμμές αφιερωμένες στη Ρούλα.

???;;;???

DAVIS έγραψε: Κανιβαλισμός
Κάποτε στην Αμερική τα κανάλια είχαν βουίξει από την οικειοθελή παράδοση ενός gay(πούστη)-κανίβαλου στίς αρχές.
Όταν τον ρώτησαν γιατί παραδόθηκε, εκείνος απάντησε:
''Ηθελα να πώ σε όλους ότι, δεν τρώμε ότι ερωτευόμαστε ,ούτε ότι δεν ερωτευόμαστε το τρώμε.
Αυτά για τα λιπάσματα...

Rea έγραψε: Θα σας πω και εγώ μια ιστορία. Αφορά ένα ζευγάρι που πήγε να φτιάξει το σπίτι του και του έκλεψαν 470χιλ. ευρώ.
Αύγουστος 2007. Βρήκαν το οικόπεδο (μετά από αναζήτηση 1 χρόνου) και ξεκίνησαν τις κλασσικές διαδικασίες, Έλεγχος τίτλων, συναντήσεις με τον ιδιοκτήτη, διαπραγματεύσεις. Όλα με δικηγόρους. Μόνο που δεν σκέφτηκαν να ελέγξουν ταυτότητες και ταυτοπροσωπίες. Για θέμα πλαστότητας.
ΤΕΣΠΑ ο «ιδιοκτήτης» τους έδωσε συμβόλαια, τους έδωσε ταυτότητες, τους έδωσε Ε9, φορολογικές ενημερότητες και ότι γενικά παραδίδεται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Ο «ιδιοκτήτης» γέρος, 72 χρονών, ένα ρετάλι, είχε μόνο μια απαίτηση: τα λεφτά τα ήθελε μετρητά για να τα μοιράσει στα ανίψια του. Οι γέροι έχουν παραξενιές και έτσι το ζευγάρι δέχτηκε αυτό τον όρο.
Έτσι ένα πρωινό υπογράψανε τα συμβόλαια, πήγανε στη τράπεζα και παραδώσανε ½ εκατ. Ευρώ.
Μετά από λίγες μέρες πήγανε στο υποθηκοφυλακείο Κηφισιάς να το μεταγράψουν. Μέσα σε 1 ώρα από τη μεταγραφή τους πήρε η συμβολαιογράφος τηλέφωνο. Κάποιος ήταν στο γραφείο της, με το ίδιο όνομα με τον πωλητή ο οποιος ισχυριζόταν ότι ήταν ο πραγματικός ιδιοκτήτης. Και άρχισε ο εφιάλτης.
Ατελείωτες ώρες στη ΓΑΔΑ να βλέπουν φωτογραφίες για αναγνώριση. Καταθέσεις. Κυνηγητό για το βίντεο της τράπεζας. Ιδιωτικοί ερευνητές, παρακολουθήσεις.
Αποτελεσμα: Μετά από πολλούς μήνες ο φάκελος με τα στοιχεία (ονόματα, παρακολουθήσεις κινητών, καταθέσεις εμπλεκομένων) παραδόθηκε από την ασφάλεια στον εισαγγελέα. Και από τότε. Τίποτα καμιά ενέργεια.
Το ζευγάρι δεν έμεινε με τα χέρια σταυρωμένα. Γράμματα στον Υπουργό Δικαιοσύνης, στον Γενικό Γραμματέα, οχλήσεις στο Υπουργείο. Φεύγει με μετάθεση ο πρώτος ανακριτής και αναλαμβάνει άλλος. Τουλάχιστον αποκτούν πρόσβαση στον φάκελο και σε ονόματα. Αλλά η δικαιοσύνη από τότε μέχρι σήμερα δεν έκανε τίποτα. Δεν κάλεσε κανένα, δεν συνέλαβε κανένα.
Γιατί βλέπετε τώρα η δικαιοσύνη είναι απασχολημένη με αυτούς που χρωστάνε 5χιλ στο Ελληνικό Δημόσιο. Και τα σαίνια κυκλοφορούν ελεύθερα. Για να κάνουν «μπίζνες». Γιατί ένα πράγμα που έμαθε το ζευγάρι της ιστορίας, εκ των υστέρων, ήταν ότι δεν ήταν οι μόνοι που την πάτησαν. Ότι υπηρχαν και χειρότερα με ανθρώπους που έχτισαν το σπίτι τους και το έχασαν με αυτό τον τρόπο.
Την ιστορία αυτή, που είναι η ιστορία η δικιά μου και του άντρα μου, αναλυτικά την κατέγραψα εδώ: www.diotima-diotima.blogspot.com/
Κάποια στιγμή και εμείς αποφασίσαμε να προχωρήσουμε. Να δώσουμε πάλι τον αγώνα μας και να φτιάξουμε τη ζωή μας, από την αρχή. Γιατί η ιστορία μας αρρώστησε. Και την αφήσαμε πίσω μας. Που και που, 3-4 φορές τον χρόνο, βρισκόμαστε με τον δικηγόρο και ενημερωνόμαστε. Για τις μη εξελίξεις.
Το καλό είναι ότι ο Θεός μας λυπήθηκε και από εκεί και πέρα μας βοήθησε αρκετά. Με αγωνα και σκληρή δουλειά καταφέραμε να μαζέψουμε πάλι κάποια χρήματα και να πάρουμε ένα χωραφάκι να χτίσουμε το σπίτι μας. Ευτυχώς προλάβαμε, γιατί αν ξεκινάγαμε σήμερα, με αυτή τη κρίση, ούτε σπίτι για κατοικίδιο δεν θα φτιάχναμε.
Αλλά το καλύτερο μας το φύλαγε για το 2010, που έμεινα έγκυος πρώτη φορά και γέννησα το Ηλεκτράκι μας. Και τώρα είμαι έγκυος στον πολυμήχανο Οδυσσέα.
Τι να κάνουμε, αυτή είναι η ζωή και ευτυχώς συνεχίζεται.
Καλά Χριστούγεννα!

Ανδρέας: Το θέμα αυτό είναι παλιό όσο και διαρκές. Όπως το διαρκές έγκλημα του να μας κυβερνούν οι δικηγόροι. Διότι οι δικηγόροι που παραστάθηκαν στο συμβόλαιο είναι υπεύθυνοι για όλα. Και ο συμβολαιογράφος. Δεν θα έψαχνα να βρω κανέναν άλλον.
Αυτοί βεβαίως θα αντιτείνουν ότι δεν είναι υπεύθυνοι. Αποφασίστε κύριοι δικηγόροι αν είσαστε υπεύθυνοι ή απλώς κρατάτε το ίσιο σαν ψάλτες ένθεν κακείθεν του συμβολαιογράφου. Διότι όπως διαβάζω στη διεύθυνση που παραθέτω παρακάτω, οι δικηγόροι εμφανίζονται σαν ανευθυνοϋπεύθυνοι, διακοσμητικοί δηλαδή. Αλλά αν είσαστε υπεύθυνοι, η ευθύνη αυτή έχει μεγάλη ιστορία.
Επιτέλους, κάποια φορά θα πρέπει να πετάξουμε όλους τους νόμους και τις διατάξεις και το χαρτομάνι και τις αλλαγές και τις τροποιήσεις, και να γραφτούν από την αρχή όλοι οι απαραίτητοι νόμοι για τις ανθρώπινες δραστηριότητες και συναλλαγές.
Έχω κι εγώ πολλές φορές εμπλακεί σε διάφορες καταστάσεις, όπου ακόμα και το πλέον αυτονόητο να πρέπει να το αποδείξουμε ενώπιον δικαστηρίου. Κι εκεί, οι δικηγόροι ορθώνουν τις εκατέρωθεν ερμηνείες, κάνουν διάλογο μεταξύ τους σα να μιλάνε κινέζικα, και ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι λένε και τι αραδιάζουν. Έλεος κύριοι.
Έλεος κύριοι. Πάρτε κανέναν γκασμά και κανένα καλάμι, και πάτε να σκάψετε κανένα χωράφι ή να φυλάξετε γαλιά, να δείτε πώς βγαίνει ο επιούσιος άρτος, γιατί μας τα κάνατε χοντρά. Την κρίση θα την λουστείτε. Δεν την έχετε καταλάβει. Τίποτα δεν έχετε καταλάβει. Η φυσική μας ευγένεια, η ευγένεια της κυρίας Ρέας, κάποια στιγμή στερεύει.
Προσωπικά θεωρώ σκουπίδια τους ανθρώπους που δεν σέβονται τους κόπους των συνανθρώπων τους. Τους θεωρώ χειρότερους από κλεφτοκοτάδες, γελοίους, όσο γυαλισμένοι και λουστραρισμένοι κι αν κυκλοφορούν. Οι δικηγόροι που απλώνουν στο πορτοφόλι μας και στον άδειο λογαριασμό μας χωρίς σεβασμό στο πρόσωπό μας, είναι το ίδιο με κείνουν που κάνουν ληστείες.
Αλλά, διαβάστε τα σχόλια και τη συζήτηση γύρω από ένα θέμα, όπου οι δικηγόροι οι λογοκοπάνες τα έχουν βρει σκούρα από άλλους ανθρώπους. Αυτοί οι άλλοι δεν είναι βλάκες. Ευτυχώς, δεν είναι μόνον οι δικηγόροι έξυπνοι (τρόπος του λέγειν). Εδώ:
Υποχρεωτική παράσταση δικηγόρων στα συμβόλαια