Μια ιστορία θα σας πω…

Στην Τρίτη τάξη είχαμε δάσκαλο τον Περίανδρο Κρασάκη. Αυτός είχε μανία με την καθαριότητα. Κάθε μέρα επιθεωρούσε τα χέρια μας, τα’ αυτιά μας, τη μύτη, τα δόντια, τα νύχια. Δεν έδερνε, δεν παρακαλούσε, μα έλεγε:
-Ζώα, αν δεν πλένεστε κάθε μέρα με σαπούνι, δε θα γίνετε ποτέ σας ανθρώποι. Τι θα πει μαθές άνθρωπος; Αυτός που πλένεται με σαπούνι. Τα μυαλό δε φτάνει, κακομοίρηδες, χρειάζεται και σαπούνι. Πώς θα παρουσιαστείτε στο Θεό με τέτοια χέρια; Πηγαίνετε έξω στην αυλή να πλυθείτε.
Ώρες μας έπαιρνε τ’ αυτιά ποια φωνήεντα είναι μακρά, ποια βραχέα και τι τόνο να βάλουμε, οξεία ή περισπωμένη. Κι εμείς ακούγαμε τις φωνές στο δρόμο, τους μανάβηδες, τους κουλουρτζήδες, τα γαϊδουράκια που γκάριζαν και τις γειτόνισσες που γελούσαν και περιμέναμε πότε να χτυπήσει το κουδούνι, να γλιτώσουμε. Κοιτάζαμε το δάσκαλο να ιδρώνει απάνω στην έδρα, να λέει, να ξαναλέει και να θέλει να καρφώσει στο μυαλό μας τη γραμματική, μα ο νους μας ήταν έξω στον ήλιο και στον πετροπόλεμο. Γιατί πολύ αγαπούσαμε τον πετροπόλεμο και συχνά πηγαίναμε στο σκολειό με το κεφάλι σπασμένο. Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μιαν ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι. Το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό ανθισμένη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού και κελαηδούσε. Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ’χε έρθει εφέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο:
-Σώπα, δάσκαλε, φώναξε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ”

Αμ κι ο αλλος ο δάσκαλος εκείνον πού είχαμε στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού ;;
Παιδάκια αμαθα κι αγνά ημασταν κι οι γονέοι μας ακόμη πιό απονήρευτοι, ''κύριε δάσκαλε'' τον φωνάζανε, απο σεβασμό.
Κάθε χειμώνα μας μάζευε πολλές φορές τα βράδια στο σπίτι του οχι για να μας μάθει γράμματα, αλλά μας εβαζε-ακουσον ακουσον !!!- να σπάμε και να ξεφλουδίζουμε αμύγδαλα, καθώς η κυρά δασκάλα είχε περιουσία μεγάλη απο της μάνας της το σόι.
Κι εμείς τα κακόμοιρα ολο χαρά που προσφέραμε στον δάσκαλο δωρεάν εργασία.
Τέτοιοι ''παιδαγωγοί'' ανέκαθεν υπήρχαν, δυστυχώς.....

Δάσκαλος, δραγάτης και παπάς , το τρίδυμο της εξουσίας του χωριού !!!!
Ουουου να μου χαθήτε !!!!!!

Ο δάσκαλος και οι μηλιές του

Η δασκάλα πήρε οργανική θέση στο διθέσιο σχολείο του χωριού του άντρα της. Ήταν κι αυτός δάσκαλος. Ύστερα από κάμποσο καιρό η δασκάλα έμεινε μόνη της. Η δασκάλα δούλευε μόνη της. Τον άλλο χρόνο ο δάσκαλος είπανε πήρε σύνταξη. Ήρθε και καθότανε στο καφενείο. Όταν βαριόταν πήγαινε στο κτήμα του με τις μηλιές. Έτσι πέρασε περίπου μια πενταετία. Και μια μέρα μάθανε ότι ο δάσκαλος "προήχθη": ΕΓΙΝΕ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ.


Ποια ήταν λοιπόν η αλήθεια; Η αλήθεια ήταν ότι ο δάσκαλος είχε μετατεθεί κι αυτός στο διθέσιο σχολείο του χωριού τους. Δούλευε λοιπόν η δασκάλα, έκανε και τη δευθύντρια, και ο άντρας της έκανε λούφα. Εντάξει, έκανε και τα ψώνια και μαγείρευε. Έκανε και φροντιστήριο σε κάποιο ντουβαράκι του αγροφύλακα. Και κανένας "λένε" δεν ήξερε την αλήθεια αυτή. Πίστευαν ότι είναι συνταξιούχος!

Οι χωρικοί πίστευαν ότι το σχολείο τους είχε υποβιβαστεί σε μονοθέσιο, λόγω μειωμένου αριθμού μαθητών. Το σχολείο όμως εξακολουθούσε να είναι διθέσιο στα χαρτιά, με δυο εκ/κούς: Τη δασκάλα και τον αχρείο άντρα της.

Κι όταν ο επιθεωρητής της εκ/κής περιφέρειάς τους πήρε μετάθεση για την Αθήνα, διότι ήταν ημέτερος, ο κοπρίτης δάσκαλος με τις μηλιές έγινε ... αναπληρωτής επιθεωρητής λόγω αρχαιότητας (εκείνης των Ελληνιστικών χρόνων μάλλον!). Ήταν ο πιο αρχαίος δάσκαλος, με τα περισσότερα "μόρια"!!! Τον είχαν ξεχασμένο και τονε βρήκανε!!!!!! Και είναι βέβαιο πλέον ότι θα είχε και τις καλύτερες εκθέσεις των επιθεωρητών............
Σαν αναπληρωτής επιθεωρητής "δούλεψε" δύο ή τρία χρόνια!

Την αληθινή αυτή ιστορία, στα "ευλογημένα" χρόνια της χούντας και τα πρώτα της μεταπολίτευσης, πώς την ακούτε;

Να το ξέρετε. Ο Κράνιος κόβει τις βλαστήμιες του στεγνές ώρες ώρες.

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα,της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορέι να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ενας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...

Σενάριο αλά παλιά Ελληνική ταινία


[/b]

Ο Τάσος αγαπούσε την Γκόλφω από τότε που ήταν μικροί και παίζανε πεντόβολα. Εκείνος όμως ήταν κομπλεξικός κι εκείνη ρομαντική βοσκοπούλα που έπλεκε σεμεδάκια ή μάλλινες κάλτσες (αδιάφορο). Κι ενώ περίμενε η Γκόλφω τον Τάσο να πάει να τη ζητήσει από τους δικούς της, εκείνος ... της την έπεσε μια μέρα στα χωράφια, πέρα στις Λουκιές και την κυνήγησε για να την πιάσει. Ευτυχώς αυτή είχε την ιδέα να σκαρφαλώσει σ’ ένα πουρνάρι και να σωθεί. Μα δεν ήθελε να τη βιάσει. Ήθελε να της μιλήσει για τον ερωτά του. Τα μάτια του όμως όπως γυαλίζανε (κοκκινίζανε σα σκύλου τρελαμένου να πούμε στ΄αλήθεια) την προγκήξανε την έρμη. Τέσπα.

Το μυστικό έμεινε μυστικό. Ο Τάσος χέστηκε μην πάει στην αστυνομία εκείνη ή ο πατέρας της, και ... σε λίγες μέρες βρέθηκε μ’ ένα διαβατήριο, που του εξασφάλισε ο ... οικογενειακός τους βουλευτής, και μια παλιά βαλίτσα με τσιγκάκια στις γωνίες, το σακάκι του στον ώμο κι έφυγε Αστραλία. Πάει.

Η Γκόλφω έμεινε γεροντοκόρη. Όλα τα προξενιά τα ‘διωχνε. Ο γέρος της πέθανε. Η μάνα της κρατήθηκε από αθριτικά και τέτοια. Ο αδερφός της ο μεγάλος άνοιξε φαναρτζίδικο κι αυτή αφοσιώθηκε να του πλένει τα εσώρουχα και να του σιδερώνει τα πουκάμισα. Το άλλο το παιδί άνοιξε προπατζίδικο, δίνοντας ένα καλό κομπόδεμα στο βουλευτή που λέγαμε, και τριγύρναγε τα βράδια στα μπαράκια και τα κωλάδικα.

Μια μέρα όμως, εκεί που η Γκόλφω σε μια σκάφη προσπαθούσε να ξεγαριάσει ένα σώβρακο κίτρινο, με τρίψιμο και σαπούνι πράσινο (έλεος!), σηκώνει το κεφάλι της να δει γιατί γαυγίζει το ζαγάρι ... και βλέπει τον Τάσο (για τις ανάγκες της παραγωγής ας είναι ίδια η βαλίτσα μ’ εκείνη που έφυγε γι Αστραλία) , βλέπει τον Τάσο να την κοιτάζει σαν ούφο.

Σφήνα: Για να μη μας κλέψουν το σενάριο (?) δε θα το γράψουμε όλο. Εδώ θα κάνουμε μια παρένθεση όπου θα γράψουμε μόνο τ’ άσχετα και τα δευτερεύοντα. Πχ το παιδί το άλλο με τα προπά έφαγε κάτι πολλά λεφτά κι εξαφανίστηκε, ο φαναρτζής παντρεύτηκε μια κυρία ελευθέρων ηθών, ο Τάσος επέμεινε να τα φτιάξει με τη Γκόλφω αλλά τίποτα, η Γκόλφω έπαθε ψυχολογικό και ψωρίαση, κτλ...

Χάπι Έντ: Ο Τάσος στο Ελληνικό (αεροδρόμιο) βγάζει εισιτήριο για Αστραλία. Η Γκόλφω τρέχει με ταξί να τον προλάβει.... Το αεροπλάνο απογειώνεται! Κι ενώ όλοι αναρωτιούνται άν πρόκανε ... βλέπουμε την Γκόλφω να εκλιπαρεί κάτι σεκιουριτάδες. Ο Τάσος ροχαλίζει στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου. Η Γκόλφω πέφτει στον Τάσο και ... Ε, τι και; @! Η σκηνή δείχνει τον Τάσο να απολαμβάνει την αγκαλιά της Γκόλφως, αλλά ... στο φόντο φαίνεται το αεροπλάνο που αφήνει πίσω του την Αττική και την αιθαλομίχλη από τις ξυλόσομπες και τα τζάκια που καίνε λιόκλαρα. Για περισσότερη συγκίνηση, μέσα στην αίθουσα προβολής, εκεί παραδίπλα από την οθόνη, καίμε λίγα φύλλα ελιάς σε καπνιστήρι μελισσοκόμου, αφήνοντας το άρωμα να ξεχυθεί στην αίθουσα. Και γαμώ τις πρωτοτυπίες των Ελλήνων.....




Στη φωτογραφία δεν έχουμε καμιάν ανάμειξη. Εδώ βλέπουμε δυο Τάσους μάλλον. Ούστ.

[/b]




Φέτος άργησα να «κατεβάσω» τα μελισσάκια στην Αθήνα, πήγε σχεδόν τέλος Οκτωβρίου για να γίνει , τα κρούσματα δηλητηριάσεων στην Αττική πολλά και η αναζήτηση εναλλακτικής λύσης με καθυστέρησε ενώ δεν απέδωσε ικανοποιητικά αποτελέσματα…..

Τελικά η απόφαση πάρθηκε και η μεταφορά με το trailer, όπως γίνετε όλα τα τελευταία χρόνια , από την Καρδίτσα, ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς……..

Οφείλω, από την αρχή, να ομολογήσω ότι σε κάθε μεταφορά , δεν έχω ……παράπονο, υπήρχε σχεδόν πάντα και κάποια απρόβλεπτη «περιπέτεια» (από το άνοιγμα κάποιας κυψέλης μέχρι διπλό λάστιχο στο δρόμο ….και ταξίδι με την ζάντα ! κ.α.) αλλά η τελευταία ξεπέρασε κάθε όριο.

Σάββατο βράδυ φόρτωσα και κατά τις 9:30 μ. μ. ξεκίνησα για την Αθήνα.

Έχω ελέγξει τον αέρα σε όλα τα λάστιχα πριν και μετά το φόρτωμα ενώ μετά από λίγα χιλιόμετρα σταματάω πάντα να δω τα δεσίματα και την γενική κατάσταση του φορτίου, όλα καλά και συνεχίζω .

Το trailer το χρησιμοποιώ τα 10 τελευταία χρόνια, ίσως και παραπάνω, την καρότσα την άλλαξα για να μεταφέρει 15 κυψέλες ανά στρώση ενώ ο άξονας , με αντιστρεπτική δοκό, στον οποίο πρόσθεσα και σούστες, για να μαλακώσουν τα τραντάγματα, «σήκωνε» άνετα κατά τον κατασκευαστή του , γνωστή γερμανική εταιρία, 500kg.

Άλλη ενημέρωση για ιδιαίτερη συντήρηση ή έλεγχο σημείων πλην των ελαστικών (βασικά φθορά και αντικατάσταση) δεν είχα ακούσει από κανέναν, άρα ο σπόρος της καταστροφής υπήρχε από την πρώτη στιγμή που το απέκτησα…………



Τα πρώτα 250 περίπου χιλιόμετρα, από τα 310 συνολικά της διαδρομή, τα πέρασα οδηγώντας μονότονα και ελέγχοντας κατά διαστήματα το φορτίο , με ταχύτητα μεταξύ 90 – 100 σε μια άδεια, από επιστροφή, λόγω και Σάββατου βράδυ εθνική οδό , δεν προσφέρει ιδιαίτερες συγκινήσεις .

Κάπου εκεί αρχίζει η «ιστορία», σε σημείο κατηφορικό βλέπω στον καθρέφτη την μπαγκαζιέρα να χορεύει περίεργα , πατάω λίγο φρένο και σταματάει , μετά από λίγο , πάλι αρχίζει το κούνημα.

Κάνω στην άκρη και βγαίνω να δω, τίποτα, ίσως έχει «καθίσει» λίγο το ένα λάστιχο και οι κραδασμοί του δρόμου το προκάλεσαν, σκέφτομαι , κάνοντας μεγάλο λάθος, ίσως επειδή ενδόμυχα εύχομαι να μην είναι τίποτα σπουδαίο !

Συνεχίζω για λίγο καλά αλλά και πάλι σε κατηφορικό σημείο αρχίζει να «χορεύει» , σκέπτομαι να επιταχύνω μήπως φταίει το «κατηφορικό» και πράγματι , σταματάει προσωρινά αλλά όχι για πολύ….

Από τους καθρέφτες βλέπω, στα σημεία που ο δρόμος έχει φώτα, έστω και λίγο, μέρος των τροχών , αλλά δεν αντιλαμβάνομαι τίποτα περίεργο.

Κρατάω την δεξιά λουρίδα και η ταχύτητα περιορίζεται κι άλλο , αλλά το κούνημα ξαναρχίζει σχεδόν αμέσως και γίνετε γρήγορα έντονο, φρενάρω μαλακά αλλά αντί να σταματήσει χειροτερεύει , ο χειρότερό μου εφιάλτης μόλις άρχισε.

Προσπαθώ με το τιμόνι να κοντρολάρω όσο μπορώ το αμάξι που γίνετε σχεδόν ανεξέλεγκτο και ταυτόχρονα φρένα , τίποτα , το κούνημα γίνετε «τρελό» φοβάμαι ότι θα τουμπάρει στην μέση της εθνικής και ίσως να παρασύρει και το αμάξι, φρενάρω περισσότερο , ας σταματήσει ……..

Τότε την είδα να με προσπερνάει !

Μπαγκαζιέρα κατάφορτη μελισσιών , περνάει από δίπλα μου , για δέκατα του δευτερολέπτου νομίζω ότι με προσπέρασε κάποιος άλλος συνάδελφος, αλλά να τις έχει βάψει και αυτός κατάλευκες;

Κάνει μια πλήρη περιστροφή μπροστά μου και σταματάει κάθετα κλείνοντας την δεύτερη λουρίδα κίνησης της εθνική οδού , παγωμάρα!

Σταματώ , ανάβω αμέσως τα «αλαρμ» και κατεβαίνω να δω, αφήνοντας επίτηδες και το αμάξι στην μέση της εθνικής , για να φαίνεται από μακριά ότι υπάρχει πρόβλημα στο σημείο.

Σκέφτομαι πως μάλλον «ξεκούμπωσε» από το κούνημα και έσπασε και την ασφάλεια , μια μικρή αλυσίδα που είναι για τον σκοπό αυτό, άρα να την δέσω πάλι και να την σύρω στη άκρη γρήγορα, θέλω να ελπίζω…...

Δυστυχώς ο εφιάλτης είναι πλήρης, από το τρέιλερ λείπει εντελώς η μια ρόδα από τις δύο , και δεν είναι μόνο αυτό , λείπει και ο κοτσαδόρος από το αμάξι, κοιτάζω καλύτερα και βλέπω να έχει σπάσει αμέσως μετά το «κούμπωμα» και να κρέμεται από την ασφάλεια , που δεν έσπασε, πάνω στην μπαγκαζιέρα .

Για να γίνει η μετακίνηση πρέπει με κάτι να την δέσω , αλλά όλα τα σχοινιά τα έχω χρησιμοποιήσει για να δέσω τις κυψέλες , και θέλει χρόνο για να τα λύσεις , σε αυτό οφείλετε ότι παρά το ατύχημα οι κυψέλες έμειναν σταθερές στην θέση τους, αλλά η άμεση μετακίνηση στην άκρη δεν θα είναι εύκολη υπόθεση.



Στρέφομαι αμέσως προς τον δρόμο και συγκεκριμένα προς τους οδηγούς που έρχονται, ο κίνδυνος ατυχήματος είναι μεγάλος , εκεί «τα είδα όλα» που λένε, τι να κάνεις; Να κοιτάξεις πως θα απελευθερώσεις τον δρόμο γρηγορότερα ή να δεις πως θα κάνεις ασφαλέστερη την διέλευση των επερχόμενων οδηγών, και να αποσοβήσεις τον μεγάλο κίνδυνο;

Σύντομα η απάντηση έρχεται με το στρίγκλισμα των ελαστικών των επερχόμενων αυτοκινήτων που προσπαθούσαν φρενάροντας και στρίβοντας , να αποφύγουν το «εμπόδιο» .

Όλοι γνωρίζουν ότι ακόμη και την νύχτα οι ταχύτητες στην εθνική είναι μεγάλες και πόσο εύκολο, σε αυτές τις συνθήκες, είναι να συμβεί ένα σοβαρό τροχαίο , ειδικά από κουρασμένους και νυσταγμένους οδηγούς…..

Αποφασίζω να ασχοληθώ με τα ερχόμενα αυτοκίνητα , όσο ποιο γρήγορα αντιλαμβάνονται το πρόβλημα τόσο πιο ασφαλή θα είναι , αλλά πως θα το πετύχω;

Βγάζω το αντανακλαστικό Δ που έχουμε όλοι στο αμάξι μας , για τέτοιες περιπτώσεις, αλλά μου φαίνεται σχεδόν αόρατο για τα μεγέθη και τις ταχύτητες της εθνικής ,

Αποφασίζω ότι είναι καλύτερα να πάρω κενά πατώματα και να τα απλώσω κατά μήκος ελπίζοντας, όπως είναι κατάλευκα, να αντανακλούν πιο έντονα το φως και να ειδοποιούν , ενώ στην χειρότερη περίπτωση, καλύτερα να πέσει κάποιος πάνω σε ένα άδειο πάτωμα παρά πάνω σε μια μπαγκαζιέρα γεμάτη με ζωντανά μελίσσια……!!

Ευτυχώς , ξανά! δεν έχει μεγάλη κίνηση.

Τελικά απλώνω 2-3 στα 50- 80 μέτρα ενώ με άλλες δυο στα χέρια μου στέκομαι στη μέση του δρόμου, κουνώντας τες πάνω - κάτω, προσπαθώ να αποτρέψω το μεγάλο κακό.

Ευτυχώς η κακή συνήθεια που έχουμε ως λαός , να οδηγούμε δλδ σχεδόν πάντα στην αριστερή λουρίδα , έσωσε την κατάσταση, οι περισσότεροι δεν χρειάστηκε να αλλάξουν καν πορεία.

Ένα αμάξι όμως παραλίγο να μην τα καταφέρει και αυτό με έπεισε να στραφώ πάλι στην άμεση απομάκρυνση…. αλλά πως;

Ελπίζω αύριο η συνέχεια........

Κράνιος: Επειδή δε γράφω μόνον εγώ ωραία κείμενα, σας βάζω αυτό και πείτε μου. Είναι ή δεν είναι απόλαυση να διαβάζουμε αληθινές ιστορίες; Προτιμάμε τα σενάρια;
Την ιστορία αυτή που τη βρήκα σ' αυτή τη γωνιά , την έβαλα για να σας δείξω ότι ο καλύτερος συγγραφέας είναι αυτός που λέει αλήθεια.
Μου άρεσαν τρελά και τα σχόλια των αναγνωστών του.
Μας τρομάζει αλλά και μας διδάσκει. Και τέλος καλό, όλα καλά. Αλλά το τέλος όποιος μπορέσει και το γράψει, ή έστω να το μαντέψει, να του βγάλω το καπέλο. Πιστεύω ότι μόνον ο ίδιος θα μας γράψει τη συνέχεια και το τέλος αυτού του γκραν γκινιόλ και μόνον αυτός μπορεί. glam, πού έχεις τη συνέχεια ρε φίλε;

Πώς το βρήκα; Μμμμ... Ψάχνω για μπαγκαζιέρα. Η πλάκα είναι όμως ότι πριν μερικές μέρες, μέσα στο μεγαλύτερο τούνελ της περιμετρικής της Πάτρας, είδα ξαφνικά μπροστά μου μια μπαγκαζιέρα φορτωμένη μέχρι τ' αυτιά με πολλά μαδέρια οικοδομικά για σκαλωσιές ν' αρχίζει έναν τρελό χορό στο αριστερά δεξιά... Κόβω και κρατάω απόσταση. Μερικά αυτοκίνητα στ' αριστερά περάσανε μ' εκατόν είκοσι και ... στο τσάκ δεν τα πέτυχε ο τρελό μαδέρι. Έκοψε ταχύτητα αλλά δε σταμάτησε τελείως, μέχρι που βγήκε από το τούνελ και σταμάτησε στα δεξιά. Περνώντας δίπλα του είδα είχε ... και 20 μαδέρια ο βλάκας στη μπαγκαζιέρα. Ε, άμα δε σας έγραφε αυτός μια ιστορία, θα την έγραφα εγώ με το πολύ μυαλό... άμα φρακάραμε έτσι για την πλάκα μας μέσα στο τούνελ....
Και πίστευα ότι μόνο δεν τα δένουνε και τους πέφτουνε στο δρόμο. Όπως τότε που με προσπέρασε με το φορτηγάκι του κάπου κοντά στην Αχαγιά ένας οικοδόμος (πάλι) και μου ... εκτόξευσε ένα ζιμπίλι τεράστιο κοουτσουκένιο. ( Κατέβηκα και το μάζεψα. Αυτός ούτε που το κατάλαβε). Τέτοιο ,

Το τέλος της ιστορίας το βρήκα Από μηχανής θεοί

Κράνιος έγραψε:

Μελισσοκομικό trailer: Μια παρά λίγο τραγωδία ……..

[/b]




Μου άρεσε η ιστορία όσο μας την αφηγήθηκε ο συγγραφέας της. Όταν όμως άρχισε τις θεωρίες του για την .... ευχαρίστησή του να πληρώνει διόδια, άρχισα κι εγώ να κόβω βλαστήμιες.

Στη συνέχεια παρέθεσε την ιδέα που έχει για τα ρουλεμάν ... Αμάν ρε φίλε! Μη μας κάνεις μάθημα, διότι είσαι ο αντιήρωας της ιστορίας. Δεν έγινες και ήρωας μ' όλες τις μ/κίες που έκανες.

Πες ευχαριστώ στην τύχη σου και στα καλά παιδιά που σε βοήθησαν να βγάλεις τη φορτωμένη σου μπαγκαζιέρα στην άκρη.... κι άσε τις ευχαριστίες προς όλες τις ομάδες κι εταιρείες. Μόνο το Θεό ξέχασες και τους αγίους που σε προστάτεψαν. Τι; Δε σε βοήθησαν αυτοί; Δεν είναι κι αυτή μια ερμηνεία;

Αν κερδίσαμε κάτι από την ιστορία σου κύριε μελισσοκόμε είναι το να σε αποφεύγουμε.
Είσαι παράδειγμα προς αποφυγήν. Τις συμβουλές σου δε θα τις λάβουμε υπόψη μας διότι τα συμπεράσματα θα τα βγάλουμε ο καθένας μόνος του.

Όσο λες την αλήθεια σου, είσαι απόλαυση.

Γιατί δε μας λες τι βάρος είχες φορτώσει;
Γιατί δε μας λες σε πόσο ύψος ανέβαινε το φορτίο σου;
Γιατί δε μας λες ποια ζημιά έγινε πρώτα; Πρώτα έφυγε η ρόδα ή πρώτα έσπασε ο κοτσαδόρος;
Πώς και δεν είχες καταλάβει τίποτα; Τι μουσική είχες βάλει και πού είχες το μυαλό σου; Τι κοίταζες όταν κατέβαινες; Μόνο τις κυψέλες σου μη λυθήκανε;
Πόσο δυνατά πάτησες φρένο;

Το να σε προσπεράσει η κατάφορτη μπαγκαζιέρα σου κι η ρόδα της να τρέχει ακόμα πιο μπροστά σε κάνει ρόμπα μελισσοκόμε...

Γιατί δε σε είχανε σταματήσει πουθενά οι άνθρωποι της εταιρείας ρε; Δε βλέπανε ότι είσαι δημόσιος κίνδυνος; Η τροχαία γιατί να μη σε σταματήσει πουθενά; Τα παιδιά στα διόδια γιατί δε σε πιάσανε να σε πάνε αυτόφωρο; Μόνο τα λεφτούλια θέλουν να παίρνουν; Άιντε, αυτάρεσκε κωλοέλληνα που περηφανεύεσαι ακόμα και για τις χοντράδες σου και την ανεύθυνότητά σου και για την κάθε είδους ανεπάρκειά σου... και θέλεις να μας βγαίνεις πάντα κι αποπάνω.... Άιντε.

Johannes Vermeer , H Γυναίκα με τη Ζυγαριά , 1662 - 1663, National Gallery of Art, Washington DC

Νοέμβρης του 1992
Βουκουρέστι-Αεροδρόμιο
Η πόρτα του αεροπλάνου ανοίγει κι ένας παγωμένος αέρας ορμάει στο πρόσωπο μας.
Το φορτίο μας δεκαπέντε τόνοι με είδη βασικής ανάγκης, προσφορά από τους πλούσιους Έλληνες για τους φτωχούς Ρουμάνους, περιμένει να φύγει για άγνωστο προορισμό.
Φασόλια, φακές, ρύζι, ρεβίθια, μακαρόνια, αλεύρι…..
Δεν περνά μισή ώρα και καταφτάνει ένα φορτηγό με 6-7 ανθρώπους μάλλον εργάτες που ηρθανε να ξεφορτώσουν το φορτίο.
Παρατηρώ τις φάτσες τους με περιέργεια διακριτική. Πρόσωπα σκαμμένα από τη φτώχεια, τη θλίψη και τις κακουχίες, με σκληρές γραμμές χαραγμένες στα μάγουλα.
Χωρίς καθυστέρηση ξεκινούν να κουβαλάνε ένα ένα τα κιβώτια πάνω στο φορτηγό. Πάνε έρχονται, πάνε έρχονται με ένα αργό ρυθμό, δεν θάλεγα βαριεστημένα, αλλά ούτε και με διάθεση ιδιαίτερη να συντομεύει αυτή η διαδικασία εκφόρτωσης.
Έχει αδειάσει σχεδόν το μισό αεροπλάνο, όπου σε μια στιγμή καθώς ένας εργάτης πάει να σηκώσει ένα μεγάλο πακέτο με σακουλάκια ρύζι, ένα μικρό σακκούλι σκίζεται στη γωνία και το ρύζι αρχίζει να πέφτει στο πάτωμα. Πάει, σχεδόν όλο το ρύζι χαμένο !!!!
Ο τύπος αφήνει στην άκρη το πακέτο που κρατούσε στον ώμο, σκύβει κι αρχίζει δειλά δειλά να μαζεύει με θρησκευτική ευλάβεια τους σπόρους του χυμένου ρυζιού. Δύο, τρεις, τέσσερις χούφτες το παίρνει και το χώνει στην τσέπη του.
Όρκο δεν παίρνω για το λόγο που το μάζεψε, μα αν κρίνω από το βλέμμα του το λιγάκι ένοχο και το πρόσωπο που έλαμπε, μάλλον για την οικογένεια το πήγαινε.
Εμείς στην Ελλάδα τέτοιου είδους βασικές ανάγκες τις είχαμε καλύψει προ πολλού, κι είχαμε δημιουργήσει άλλες καινούργιες, κι αυτές ‘’βασικές’’ που τελειωμό δεν είχανε.
Πέρασαν από τότε 20 χρόνια και βλέποντας ανθρώπους στο Σύνταγμα και σε άλλες πλατείες να απλώνουνε τα χέρια απελπισμένοι, για μια σακούλα γεμάτη λαχανικά που μοιράζουν δωρεάν οι αγρότες, ασυναίσθητα στη σκέψη μου ξαναρχεται εκείνος ο ανθρωπάκος που μάζευε το ρύζι ένα κρύο πρωινό κάπου στη Ρουμανία.

Μάθαμε να τρώμε μεγάλες μπουκιές, τουλάχιστον ας μη λέγαμε και μεγάλες κουβέντες. Ο καιρός έχει παράξενα γυρίσματα τελικά….

[/b]


Οι καλύτεροί μου φίλοι ήταν - είναι- άνθρωποι απίθανοι. Μια γιαγιά που κάναμε μαζί πολύ πλάκα στους σκυθρωπούς πελάτες γύρω μας περιμένοντας στο ταμείο στο σούπερ μάρκετ, ( έτσι «γνωριστήκαμε»), χρόνια πολλά μ’ αναζητούσε και την αναζητούσα κατεβαίνοντας στην πόλη. Μ’ αγαπούσε και την αγαπούσα πραγματικά. Έτσι που εγώ εννοώ την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Και μου ‘λεγε και της έλεγα όλα όσα σκεφτόμασταν και νοιώθαμε. Για κάθε τι. Και δεν ήξερα ούτε τ’ όνομά της ούτε κι αυτή το δικό μου.
Αγαπάς σημαίνει σέβεσαι μου έλεγε. Μπορώ να καταλάβω αν αγαπιούνται από το σεβασμό που δείχνει ο ένας στον άλλο. Τον αληθινό σεβασμό, όχι ν’ ανοίγει την πόρτα ή να τραβάει την καρέκλα, να ξεσκονίζει το γιακά και τέτοιες μαγκιές...
Δεν τόχω τίποτα που θα πεθάνω, έλεγε. Αλλά, να, θέλω να δω τι διάολο θα γίνει με του Τούρκους στο Αιγαίο....
Οι συναντήσεις μας ήταν πάντα τυχαίες. Μικρός ο κόσμος. Και σα να μας τραβούσε μαγνήτης. Όταν ήταν να τη συναντήσω το διαισθανόμουν. Πριν τη γωνία την έβλεπα να έρχεται και... πέφταμε μούρη με μούρη.
-Θα σε πάρει και θα σε σηκώσει. Πού τριγυρνάς τέτοιες ώρες; Δεν έπρεπε να είσαι με την όμορφη γυναίκα σου;
-Τι ζόρι τραβάς;
-Αν την απατάς και το ανακαλύψω, να το ξέρεις, θα σε καρφώσω...
Ήταν η καλύτερη συνάντηση όταν κυκλοφορούσα στην πόλη. Κάναμε τόσο γέλιο που κι οι άλλοι άρχιζαν να γελούν και να πετάνε ωραίες και πετυχημένες κουβέντες. Κι΄αναβε η πλάκα σαν πυρκαγιά γύρω μας.
Ο λόγος μας ήταν πιπεράτος, πειραχτικός, τολμηρός έως σόκιν, επιθετικός ενίοτε. Σχολιάζαμε τους εαυτούς μας, τις σχέσεις των ανθρώπων, τον καιρό σε σχέση με τα χάλια της πόλης, το δήμαρχο και τα προβλήματα της πόλης, αλλά με πολύ ευχάριστη διάθεση, και αισιοδοξία.

Π.χ. στο αστικό λεωφορείο:

-Πού ήσουνα κυρία μου και δε σήκωνες το ρημάδι το τηλέφωνο; Θα τραβήξει πολύ αυτή η πλάκα;
- Αγορίνα μου έλα να σε φιλήσω και να κάνουμε κοπάνα. Δεν πάω στον πούστη^F κι ας περιμένει. Σταμάτα. Σταμάτα τ’ όχημα που να σε πάρει, θέλουμε να κατεβούμε κύριε!!! Δε μας αρέσει το επιβατικό κοινό σου σήμερα.... Δικέ μου θα πάμε πρώτα ν’ ανάψω το καντήλι στον άντρα μου, κι ύστερα θα κάνουμε μια ρομαντική βόλτα στην κεντρική λεωφόρο του νεκροταφείου...
.....
- Αγάπη μου, δεν πιστεύω να μας ανακάλυψε η γυναίκα σου και να μας περιμένει στη στάση; Εγώ θα το βάλω στα πόδια, στο λέω...
-Είδα τη φίλη σου και μου άρεσε πάρα πολύ. Εκείνη την ξερακιανή με τη μακριά μύτη. Την άλλη φορά θα μου τη συστήσεις...
-Έσπασε το χέρι της η μαλάκω και δεν κυκλοφοράει με το γύψο. Ντρέπεται. Αγορίνα μου δεν υπάρχει άλλη πλην εμού στον ορίζοντα. Άσε που όλες οι φίλες μου είναι μπατιράκια. Πού θα πάμε φέτο να πετάξουμε το χαρταετό μας; Έλα κοντά να δω τι έχεις εκεί στο λαιμό... Κοκκινίλα είναι που να σε πάρει... Να της πεις ότι το ‘χει τραβήξει πολύ το σκοινί.

Στην πλατεία:

-Αγάπη μου ου ου ου ου ου ! Θέλεις να με πεθάνεις; Το απόγευμα παντρευόμαστε κι εσύ κόβεις βόλτες στην πλατεία; Μην κάνεις πίσω γιατί σε σκότωσα. Σου ‘γραψα τα σπίτια μου όλα, αλλά τα πολλά λεφτά θα τα φάμε μαζί.
Και τα γέλια γύρω ξεσπούσαν...

Στο φούρνο, στο δρόμο, στην τράπεζα, παντού είχαμε συναντηθεί. Μια φορά μάλιστα με παρακάλεσε να την πάω κάπου με τ’ αυτοκίνητό μου. Την πήγα. Κατάλαβα ότι την περιμένανε κάποιες φίλες της εκεί. Ήθελε να με δείξει σ’ αυτές και μάλλον το μετάνοιωσε. Αφού γελάσαμε στη διαδρομή, της είπα τι σκέφτηκα. Θα σ’ αφήσω, παμπόνηρη, στην επόμενη γωνία. Και γέλασε τόσο πολύ που αναγκάστηκα να σταματήσω για να μην τρακάρω. Τι έπαθες ρε συ; Τι να πάθω; Θα κατουριστώ με το υπέροχο καλαμπούρι σου, μου λέει. Είσαι δισέγγονό μου ομορφιά μου εσύ....


Θεωρούσα ότι σπίτι της ήταν η πόλη. Δεν αναζήτησα ποτέ που έμενε, κανένα στοιχείο ταυτότητας άλλο πέραν από την εικόνα της. Ήταν πάντα καλοντυμένη κι εντυπωσιακή, κι όταν την πετύχαινα χωρίς να μ’ έχει δει, έβλεπα μια κυρία ηλικιωμένη, με ρυτίδες και λευκά σα βαμμένα μαλλιά, με μια αξιοπρέπεια κι έναν αέρα που δε μπορούσε κάποιος να της κάνει πλάκα χωρίς να τον αποστομώσει μ’ ένα βλέμμα της και μόνον.

Και μια μέρα σ’ ένα αστικό μου είπε ότι θα πεθάνει, και με χαιρέτησε για πάντα. Τη ρώτησα αν ήθελε να τη βοηθήσω. Μου ‘πε ότι τέτοιες βοήθειες είχε πολλές στη ζωή της, και τότε είχε. Δεν ήθελε. Μου ζήτησε να τη θυμάμαι έτσι... και σηκώθηκε για να κατέβει. Έσκυψε στ’ αυτί μου λέγοντας ένα σόκιν ανέκδοτο. Σκάσαμε στα γέλια και το λεωφορείο σείστηκε από τις φωνές μας που υψώθηκαν... Και μου ‘λεγε φωναχτά ότι θα πάει στη «Γερμανία» για να παντρευτεί πάλι τον άνδρα της. Κι εγώ της φώναζα να μου γράψει από κει και να μου βρει δουλειά στη Γερμανία. Και μόνον εμείς ξέραμε ότι πήγαινε στον άλλο κόσμο, και γελάγαμε μέχρι δακρύων... Κατέβηκε και δεν την είδα πλέον.

F Πούστη έλεγε μάλλον το γιατρό, δεν την είχα ρωτήσει. Οι άλλοι καταλάβαιναν βεβαίως ό,τι ήθελε ο καθένας.