Αν γυρίσουμε στα χωριά, πώς θα ζήσουμε;

Μάλλον παρξηγήθηκα με τα λεγομενα μου. Δικαιολογημένα βέβαιαα γιατι δεν είμαι και ο εξπερτ του γραπτού λόγου. Το ''θεοποιούμε'' που ανέφερα προς θεού δεν πήγαινε προσωπικά.... Πάντως ακόμα θεωρώ ότι στις πολεις είναι πολύ χειρότερα από τα χωριά σε σχέση δουλειάς πάντα, γιατί δεν υπάρχουν κήποι και κάποια κηπευτικά και φρούτα ιδίας παραγωγής για να καλύψουν κάποιες βασικές ανάγκες αν δεν έχεις σταθερό εισόδημα. Άσε που στις περρισότερες των περιπτώσεων είσαι μεταξυ ξένων και δεν γνωρίζεις καν τον διπλανό σου.

Λεο ακριβως αυτο ειπε η Ειρηνη .Γιαυτο και προτεινε το χωριο κοντα σε πολη για να παιρνεις τα καλυτερα και απο τους δυο χωρους .Τις περισσοτερες ευκαιρειες για δουλεια στην πολη και την ζωη στην φυση και στην συντροφικοτητα του χωριου .Δεν σε παρεξηγει κανεις και γραφεις μια χαρα απλως νομιζω οτι δεν καταλαβες απο την αρχη τι εννοουσε η Ειρηνη .Παντα φιλικα !!!!

lena2 έγραψε: Λεο ακριβως αυτο ειπε η Ειρηνη .Γιαυτο και προτεινε το χωριο κοντα σε πολη για να παιρνεις τα καλυτερα και απο τους δυο χωρους .Τις περισσοτερες ευκαιρειες για δουλεια στην πολη και την ζωη στην φυση και στην συντροφικοτητα του χωριου .Δεν σε παρεξηγει κανεις και γραφεις μια χαρα απλως νομιζω οτι δεν καταλαβες απο την αρχη τι εννοουσε η Ειρηνη .Παντα φιλικα !!!!

...έμμμ που να καταλάβω με την βιασύνη που διάβασα τα πόστ τις 5 σελίδας .... Έχεις δίκιο lena....

Ειμαι στην δουλεια και με την΄άκρη του ματιου μου βλεπω το γκριζο ΄τοίχο απέναντι μου.
Θέλω να φύγω επειγόντως για επαρχία.Πρίν καννένα οχταμηνο το προσπαθήσαμε με τον άντρα μου ,αλλα έτυχαν αναποδιές.Τα παιδια 12 και 7 χρονων ,θέλουν σαν τρελλά.Εγώ μαραζώνωνω μερα με την ημέρα.Βλεπω την αηδία παντου ,στην δουλειά ,στα αφεντικα μου,στους γκριζους τοίχους,στην αδιαφορία των ανθρωπων ,στην συμπεριφορα των ανθρώπων.Εχουμε ενα εξοχικο και πάμε καθε σαββατοκύριακο ,εχουμε κοτούλες και ένα προβατάκι,έχουμε καλλιεργήσει οτι μπορείς να φανταστεις (για πάρτη μας βέβαια) τα παιδιά μου χανονται στην φυση ,στην πλατεία στις κούνιες ,και καθε Κυριακή βράδυ ,η μελαγχολία στο μεγαλείοτης.Η επιστροφή στην βρωμο ΑΘΗΝΑ.
Ωρες ώρες σκεφτομαι να φύγουμε έτσι όπως έιμαστε ,αλλά έχουμε 2 δανεια 1 καρτα και αντρας μου και εγω δουλευουμαι.Αξίζουν άραγε όλα αυτα για να είμαστε εδω;

Διαβάζω την απελπισία σου katerina μέσα σε λίγες γραμμές.
Έχω γράψει κι αλλού, καμία κίνηση εφ' όσον έχετε δουλειά και οι δυο σας.
Στο σκοτάδι, μια κίνηση και θα σκοντάψετε.
Μείνετε στην αναμονή.
Θ' αλλάξουν τα πράγματα. Ποτέ δεν κράτησαν για πάντα. Κάποια στιγμή ξημερώνει.
Τώρα, αφού δεν είσαστε σε τραγική κατάσταση είναι ευκαιρία να στήσετε, να οργανώσετε τις κινήσεις που θα κάνετε με την πρώτη ευκαιρία. Όχι όμως κινήσεις τώρα.

Έχοντας στο μυαλό μου πολλά πράγματα, έχοντας τον γκρίζο σου τοίχο απέναντί μου ... και την επίγνωση ότι είμαι αρκετά μεγάλος για να δίνω κατευθύνσεις στους άλλους ...

Μερικές φορές γινόμαστε υπερβολικοί. Άλλες φορές ξερόλες. Κι άλλες φορές παραπονιάρηδες.
Πείτε ευχαριστώ στην τύχη σας, κι εύχομαι να κρατήσει για όσο θα την έχετε ανάγκη. Έχετε δουλειά κι οι δυο σας. Αναμείνετε στο ακουστικό σας.
Κι ύστερα βγείτε από την Αθήνα στο φως της υπαίθρου. Εκεί όμως δεν είναι τόσο εύκολα σαν τα ευχάριστα σαββατοκύριακα. Ούτε όμως και δύσκολα όπως φοβούνται μερικοί. Απλά είναι ένας άλλος τρόπος ζωής, σ' ένα άλλο περιβάλλον.
Και, τελείως επιγραμματικά, το ανθρώπινο περιβάλλον, προς το παρόν, στην επαρχία και στις μικρές κοινότητες είναι ... απελπιστικά συντηρητικό.

Το καλύτερο: Να είσαστε αγαπημένοι και να σέβεσθε αλλήλους. Αν είσαστε μαζί, εσύ κι ο δικός σου, έχετε φτιάξει την πιο δυνατή ομάδα. Τα πιτσιρίκια σας να τα χαίρεστε, αλλά να ξέρεις ότι ... μία θέλουν να γίνουν αγρότες, την άλλη ψαράδες, την άλλη αστροφυσικοί, την άλλη πειρατές... Σα βέλη εκτοξεύονται στο αύριο το καταδικό τους. Σήμερα έχει σημασία να είναι ευτυχισμένα. Πάντα. Μα τώρα η ευτυχία τους εξαρτάται μόνο από την υγεία τους, (πάντα να τα έχετε καλά), κι από την αγάπη σας και την ηρεμία στη σχέση σας. Ρουφούν την αγάπη και δε την χορταίνουν!

Αν βοήθησα, είμαι χαρούμενος. Ανδρέας

sΣε ευχαριστω πολύ για την απαντηση σου και για τις συμβουλες μου.Ξέρω οτι γίνομαι γκρινιαρα.Αλλα αυτό γιατι ζω κάπου που δεν μου αρεσει.Δεν πειραζει ,θα συνεχίσω να ονειρευομαι,θα αρκεστω στα σαββατοκυριακα μου ,γιατι καποιοι άλλοι δεν έχουν ούτε αυτό,την μικρή διήμερη απόλαυση.Αν ,και σε λίγο ,εκεί που έχει πάει η βενζίνι θαβλέπω το χωριο με το κιάλι.
Σε ευχαριστω πολύ πάντως.

Κράνιος έγραψε:
Έχοντας στο μυαλό μου πολλά πράγματα, έχοντας τον γκρίζο σου τοίχο απέναντί μου ... και την επίγνωση ότι είμαι αρκετά μεγάλος για να δίνω κατευθύνσεις στους άλλους ...

Μερικές φορές γινόμαστε υπερβολικοί. Άλλες φορές ξερόλες. Κι άλλες φορές παραπονιάρηδες.

katerina, Φίλη Κατερίνα, αν αυτό είναι τ' όνομά σου. Θέλω να διευκρινίσω: Είμαι αρκετά μεγάλος και δεν έχω την ορμή που έχουν οι νέοι. Έτσι ΔΕΝ μπορώ να δίνω κατευθύνσεις στους άλλους. Αυτό εννοούσα κι εννοώ.
Κι όταν λέω ότι είμαστε υπερβολικοί, εγώ είμαι υπερβολικός.
Κι όταν λέω ότι είμαστε ξερόλες, πάλι εμένα εννοώ.
Κι όταν λέω ότι είμαστε παραπονιάρηδες, πάλι εμένα εννοώ.

Είναι απαραίτητο Κατερίνα, να διευκρινήσω αυτά τα σημεία. Δυσκολεύομαι αρκετά να μιλάω και να γράφω απλά και σε τελείως πεζό λόγο. Δεν έχω την απαίτηση να καταλαβαίνουν όλοι τις περίπλοκες και δυσνόητες προτάσεις μου, όταν μου ξεφεύγουν.
Διευκρινίζω λοιπόν, και διότι είδα ότι σε επηρέασα. Και δε θέλω να σε επηρεάσω σε πολύ σοβαρές αποφάσεις για τη ζωή σου, τη δική σου και της οικογένειάς σου. Οι νέοι ιδιαιτέρως έχουν το δικαίωμα ν' αποφασίζουν πράγματα που δεν αποφασίζουν εύκολα οι μεγάλοι σε ηλικία.
Θέλω, με την ησυχία σου, όταν εσύ μπορέσεις, να με διαβεβαιώσεις ότι ΔΕΝ έλαβες τόσο κατά γράμμα τις απόψεις μου. Είναι οι απόψεις ενός ανθρώπου κοντά στα εξήντα. Ενός τύπου που του αρέσει να γράφει και να γράφει... Ίσως από μια ανάγκη να διαλευκάνει στο μυαλό του τις σκέψεις του. Ίσως από μιαν ανάγκη ν' ακούσει τον αντίλογο, τον αντίλαλο ... Ίσως από μιαν ενοχή που δε μιλούσε και πέρασε την περισσότερη ζωή του στη σιωπή... Ε, αυτό δεν τον κάνει σοφό. Ή, καλύτερα θα σου πω, αν ήμουν σοφός, θα σιώπαινα.

Διάβασε, άκουσε όλα όσα σου λέω. Αλλά να ξέρεις ότι η ζωή των ανθρώπων είναι κάτι μοναδικό για τον καθένα. Και οι λύσεις στα προβλήματα είναι άπειρες. Επομένως άκουσέ με, αλλά αγνόησέ με. Δε θα ήθελα να μοιάσω με τους τύπους που δίνουν συμβουλές σ' άλλους, ακόμα και τηλεφωνικά. Δε θέλω να δίνω συμβουλές σε κανέναν. Δεν είμαι παρά ένας συνάνθρωπός σου, ένας απλός και ταλαίπωρος τυπάκος, που καταθέτει την άποψή του.
Ζητώ συγνώμη που επανήλθα. Και είμαι βέβαιος ότι, στο υπέροχο αυτό θέμα για την επιστροφή στα χωριά, έκανα κοιλιά. Ζητώ συγνώμη κι απ' όσους μας διαβάζουν.

Πάλι φράφω,βλέποντας αυτό το γκριζο τοιχο απέναντι μου.Η ρότα μου για το θέμα του χωριού δεν μπορεί να αλλάξει , αλλα ξέρω οτι αυτη την στιγμή σεν μπορω νακάνω τίποτα άλλο.Να ξέρεις σίγουρα οτι δεν με επηρεασες με τον γραπτο σου λόγο ,αλλα σίγουρα τα διαβασα με ενδιαφέρον.
Πρίν καμια δεκαριά χρόνια ,αν μου μίλαγες για την επαρχία ,θα αλλαζα δρόμο.Πώς αλλάζει ο άνθρωπος!!!!!!Μετά από διάφορα περιστατικα στην ζωή μου,καταλαβα οτι η ουσια δεν βρισκεται εδω στην Αθηνα αλλα στην φύση.Εχω γινει φυσιολατρης και καθε σαββατοκύριακο είμαι με το σκαλιδάκιμου και βοτανίζω το κηπαλακι μου.Παω παίρνω τα αυγα απο τις κοτουλες μου.Φτιαχνω πιτουλες απο χορτα του κήπου μου,με δικόμου φύλλο(αυτο ουτε το φανταζόμουν ποτέ),πάω στο αγρό να βρω σπαραγγιές,τώρα ψάχνω να βρω γάλα για να γτιάξω το τυράκι μου.Τώρα κατάλαβα οτι ολα αυτα με αναζωογουν και όχι το να παω σε ένα εμπορικο κέντρο ή να παώ στην πλατέία του σήμου για να πιω ένα καφέ 3.5 Ε και να βλέπω γύρω-γύρω σπίτια.
Απλα θα ήθελα όλα τα παραπάνω να μην γίνονται μόνο για ένα διήμερο αλλα για πάντα.
Ποιος έγω που ακουγα επαρχία και έφευγα!!!
Ευχαριστώ τον άντρα μου που έκείνος επέμενε να αγοράσουμε το εξοχικο και μου έμαθε τι είναι η φύση.Ειλικρινα τι εχασα τόσα χρόνια.Δεν πειράζει όμως ,το ονειρο δεν θα το εκγαταλέιψω ποτέ και εάν ο θεός μας δίνει υγεία πάνω απο΄ολα ,οπως είπε και εσύ φίλε ΄Κράνιε θα το καταφέρω.
Ευχαριστω .

Κατερίνα, σε καταλβαινω όσο δε φαντάζεσαι. Φοιτήτρια στην Αθήνα τόσα χρόνια, την είχα συνηθίσει πλέον την Αθήνα. Είναι και αλλιώς όταν είσαι φοιτητής, έχεις πιό πολύ ενέργεια, λίγότερες υποχρεώσεις και χρονοδιαγράμματα να σε αγχώνουν και γενικά δε σε νοιάζει τόσο. Μετά όμως έπιασα δουλειά σε ιδιωτική εταιρεία. Εκείνος ο χρόνος της ζωής μου ήταν καθοριστικός για τον τρόπο που σκέφτομαι πλέον. Ήμουν στο γραφείο από το πρωί με τεχνητό φωτισμό, μέχρι το βράδυ. Ήθελα 1 ώρα το πρωί και 1 το απόγευμα για να πάω και να έρθω στη δουλειά, μέσα στα βρώμικα μεταφορικά της πόλης, με δεκάδες αγχωμένους Αθηναίους να τρέχουν, να σπρώχνουν και να διαμαρτύρονται.

Τότε κατάλαβα τι σημείνει ποιότητα ζωής. Τότε μου έλειψε το χωριό μου στην Κρήτη. Τότε κατάλαβα τι έχει πιά σημασία. Μιλούσα μια μέρα όταν ήμουν στη δουλειά με μία συνάδελφο και μου λέει για πλάκα "δεν πάμε να μείνουμε όλοι στο χωριό, να μαζεύουμε ελιές και να πίνουμε τσίπουρα κάτω από τον πλάτανο;". Πόσο μα πόσο ονειρικό μου ακούστηκε αυτό τότε! Ακόμα κι αν το είπε για πλάκα.

Τώρα μένω σε άλλη πόλη για προσωπικούς λόγους, ευτυχώς όχι στην Αθήνα. Πόση διαφορά έχει η ποιότητα ζωής! Με το φίλο μου σκεφτόμαστε να πάμε επαρχία να μείνουμε. Το θέλουμε πολύ και οι δύο. Αλλά δεν υπάρχουν δουλειές. Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα.Γιατί και περιουσία να μην έχεις, άμα έχεις δουλειά άντε και νοικιάζεις και σιγά σιγά κάτι κάνεις. Αλλά δεν υπάρχουν δουλειές. Το θέμα είναι ότι το θέλουμε πολύ, αν είναι να ζήσεις μία ζωή που την έχεις κάπου, καλύτερα να τη ζήσεις εκέι που θέλεις. Κι εγώ θέλω να ζ'ησω στην επαρχία. Να έχω την ηρεμία μου, να καλλιεργώ το μποστανάκι μου, να κάθομαι το βράδυ έξω στην αυλή μου να πίνω το κρασάκι μου. Έτσι πρέπει να ζει ο άνθρωπος, όχι που μας στροιμώξανε όλους σαν τα ποντίκια στην Αθήνα. Πάντως είμαι αισιόδοξη. Αν το θέλεις πολύ προσπάθησε το με νυχια και με δόντια, και στο τέλος θα ανταμειφτείς. Αυτή είναι η δική μου άποψη και χαίρομαι που βλέπω ότι υπάρχουν τόσα άτομα με την ίδια ανησυχία!

Φιλικά,
Μαρία

Ο δισταγμός και η αναβλητικότητα πολλές φορές μπορεί να μας κρατήσουν χρόνια δεμένους σε καταστάσεις που αφόρητα μας βαραίνουν .
Στο μυαλό μας βρίσκονται τα πάντα Κατερίνα !!!!
Είμαι ο τελευταίος που θα εδινα συμβουλές σε τέτοια θέματα.
Το ειδικό βάρος εσύ θα το ορίσεις, να ξέρεις οπως πώς δεν υπάρχει μαύρο ή ασπρο.
Κάτι θα χάσεις κάτι θα κερδίσεις είναι δεδομένο.
Οικογένεια-δουλειά(εισόδημα)-κοινωνικές συνθήκες(εννοώ προσαρμογή) είναι τα βασικά σημεία που πρέπει να λάβεις σοβαρά υπόψη σου.
Τα υπόλοιπα εξαρτώνται απο το μέγεθος του ΘΕΛΩ !!!!
Δούλεψε το στο μυαλό σου κι αν εχεις θετική σκέψη να είσαι σιγουρη οτι θα γίνει !!!