Αν γυρίσουμε στα χωριά, πώς θα ζήσουμε;

Γρήγορα θα την κάνω στο χωριό

Μ' αυτά κι αυτά που ακούω, δε μας βλέπω καλά. Γρήγορα θα την κάνω στο χωριό. Είμαι συνταξιούχος και τη σύνταξή μου τη θέλουνε να μαζέψουνε πολλάαααα λεφτά. Πλακώθηκα να γράφω να το ευχαριστηθώ, γιατί θα το γυρίσω αναγκαστικά στο χειρόγραφο και στο χαρτί. Στο παλιό σπίτι στο χωριό, στο σπίτι που γεννήθηκα, δεν υπάρχει τηλέφωνο, δεν υπάρχει ... γρήγορο ίντερνετ.
(Σφήνα: Αλήθεια το λέω. Κάνω το σταυρό μου μην πάθει καμιά ζημιά το εργαλείο, δεν έχει και εγγύηση πια, άντε να το φτιάξω. Τι να φτιάξω; Ν' αγοράσω ψωμί να φάμε ή να φτιάξω το κομπιούτερ; )
Άμα τιγκάρει ο βόθρος, μου κόψουνε το ρεύμα, χαλάσει το κομπιούτερ, δώσω όλη τη σύνταξή μου στο Γιώργο (από ντροπή, τι να κάνω, όλοι τη δώσανε, ντρέπομαι που δεν την έδωσα όλη ακόμα, συγγνώμη )... έλεγα άμα οι γείτονές μου όλοι φύγουνε, άμα φάμε όλες τις γάτες, κι άμα ... δεν έχω ούτε βενζίνα, θα πάρω τη φαμελιά μου και θα πάμε με τα πόδια πρόσφυγες στο χωριό που γεννήθηκα. Εκεί, άμα δεν μου το προλάβει κανένας σομαλός, θα εγκατασταθούμε.
Θα επισκευάσω μόνος μου το παλιόσπιτο, θα το οργανώσω όσο γίνεται, θα ρίξω θειάφι για τα φίδια, θα κάψω παλιολάστιχα (όχι παλιοπάπουτσα, γιατί θα τα φτιάξω να τα φοράμε), θα επισκευάσω όπως όπως το τζάκι, θα βάλω κρασί στο κατώι.... Ώι ώι μάνα μου!

Θα πάρω το ντουφέκι εκείνο το μακρύ το εμπροστογεμές,τον παλιομπαρουτά που έφτασε σε μένα από τους βαλκανικούς πολέμους και θα γίνω κυνηγός. Κάθε ενδέκατη μέρα θα έχω γεμάτο το πιάτο μου. Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Τρεις μέρες το μήνα περίπου θα τρώω κυνήγι. Πρωτεΐνες αρκετές για την αφεντιά μου. Οι άλλοι τι θα τρώνε; Τόσα στόματα! Το υπολόγισα μόνο για μένα, τον κυνηγό!

"Του κυνηγού και του ψαρά το πιάτο
δέκα φορές είν' αδειανό και μια φορά γεμάτο".
Η γυναίκα μου θα μαγειρεύει ολημερίς ραδίκια,... Τι λέω; Τρελάθηκα;
Θα κάνω ένα κοπάδι γίδια στο βουνό και θα τρώμε όλη μέρα τράγο! Τις άνοιξες θα τρώω αυγά πέρδικας, θα πιάνω το καλοκαίρι ψάρια στο ποτάμι, θα τρώμε τα καρύδια το χειμώνα και τα κολοκύθια στο πάτερο θα τα κάνω όλα κολοκυθόπιτες. Οι άλλοι στο σπίτι ας φάνε μαζί μου αλλιώς να τηράνε! Να τηράνε! Συνεχίζω τώρα που το βρήκα: Θα κάνουμε ντόπια γελάδια στο βουνό, θα πάρω κι έναν τσίλιο, κι ένα μουλάρι κι ένα γάιδαρο, κότες στο κοτέτσι, δε θα πουλάμε τίποτα, θα τα τρώμε μόνοι μας.
Είμαι έτοιμος να την κάνω.

Εγω κρανιε θα κλεισω το μαγαζη που ουτως η αλλως δεν βγαζει κερδος και μου ζητανε να βαλω πλατη απο τα κερδη που δεν υπαρχουν ,και αν κατα λαθος βγαλω κερδος τοτε την εβαψα κανονικα θα αναφωνησουν και οι 300 της βουλης νατη νατη την βρηκαμε αυτη θα ξοφληση το χρεος αυτη εχει κερδοι .
Ετσι λοιπον θα το κλεισω θα παω σε ενα σπιτι που νοικιαζω σε ενα νησι κοντα στην Αθηνα θα ριχνω την βαρκα μου ψαρακια θα τρωω σιγουρα αρα τις πρωτεινες τις εχω εξασφαλησμενες .
Εν τω μεταξυ υπαρχει ενα οικοπεδο διπλα μου πυ δεν εχει εμφανηστη ποτε κανενας και το εχω καθαρισει και εχω αρχισει και το φυτευω οποτε να και τα λαχανικουλια ψωμακι ζημωνω .
Οτως η αλλως αν κατσω εδω σε σε λιγο θα χρειαζομαι και εναν ψυχιατρο και μια χουφτα χαπια για να με αναστηλωνουν καθε μερα για να μπορω να δουλευω οποτε νομιζω πως καποια πραγματα ειναι πλεον μονοδρομος

ΥΓ Αν και ομολογω πως αυτος ο μονοδρομος πολυ μου αρεσει

Στ’ αλήθεια. Όσοι μπορούμε τώρα, να φύγουμε. Πριν πέσει πανικός. Όχι την τελευταία στιγμή. Είναι φανερό ότι άμα δεν ξεμείνω τελείως δε φεύγω. Και για τούτο φταίνε τα κολλήματα που έχω φάει. Θα το διορθώσω λοιπόν: Όσοι μπορείτε φύγετε, φύγετε στη φύση.

Αν δεν το έχετε καταλάβει, ήμουν στην Αθήνα κάποτε και την έκανα στην επαρχία. Ήρθα στην Πάτρα. Μετά βγήκα στην άκρη της Πάτρας. Και τώρα έχω το χωριό που γεννήθηκα σε μισή μέρα περπάτημα, μια ώρα με αυτοκίνητο. Έτσι θα κοιτάξω να χαρώ το σπίτι που έφτιαξα πριν δέκα χρόνια, όσο μας επιτρέψουν οι μλκς, κι ύστερα θ’ ανηφορίσω κι εγώ. Σε μερικούς μήνες το προβλέπω. Με μισθούς Βουλγαρίας θα πιάσουνε δουλειά οι κακόμοιροι εξωτερικοί μετανάστες. Αυτοί έχουν σειρά. Εγώ δε νομίζω να πάει έλληνας να εργαστεί για 300 το μήνα με τις τιμές στην αγορά όπως έχουν. Θα πάει ξένος. Κι αν πάει έλληνας, θα πάει ξένος με 200. Κι άν πάει έλληνας με 200, την άλλη μέρα θα του πάρει τη δουλειά άλλος κακομοίρης με 150. ... Αυτό θα το ονομάσω κατάρρευση του χρήματος.

Όχι, δε θα αφήσω να μου σπάσουν τα νεύρα όλοι αυτοί. Θα πάω στο χωριό, θα καλλιεργήσω ότι μπορέσω, θα κάνω φάρμα, και δεν θα πουλάω τίποτα. Μόνο ανταλλαγή. Τροφή με τροφή. Πείνα δε θα πέσει στο χωριό με τίποτα. Από εκεί θα ξεκινήσουμε από την αρχή. Και θα ζήσουμε μια καινούρια ζωή. Θα φτιάξουμε πάλι τις μικρές αυτές κοινωνίες ακόμα πιο καλές από παλιά. Και θα βάλουμε κι εκεί γρήγορο ίντερνετ να τα λέμε.

Καλημέρα και στη φίλη μου την Αντιγόνη. Λέγανε, μάθε τέχνη κι άστηνε κι άμα πεινάσεις πιάστηνε. Η Αντιγόνη είναι ψαράς. Ε, αυτή κι αν είναι τέχνη. Τέχνη επιβίωσης. Τη βάρκα και τα μάτια σου Αντιγόνη.

Σας το λέω: Μετανάστης στη γερμανία δεν πάω με τίποτα. Να πάρουνε αυτή τη φορά από την αφρική μετανάστες αυτοί, εγώ γυρίζω πίσω στις ρίζες μου.

Δεν παω πουθενα. Αντε το πολυ μεχρι το χωριο μου.Εγω λεω να πανε οι 300 της βουλης για μεταναστες.

Δεν ξέρω αν είναι ήδη αργά......αν προλαβαίνουμε στο τσακ....αλλά ένα είναι σίγουρο....δεν την παλεύω άλλο!ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ!!!!!!!

Όμως έχω προβλήματα:
1. έχω στεγαστικό δάνειο
2. έχω δάνειο για το αυτοκίνητο
3. έχω δόσεις στον Κωτσόβολο
4. είμαι δημοτική υπάλληλος....

και αυτό το τελευταίο είναι όλα μου τα προβλήματα.....

έχω μία μείωση του μισθού μου τρελλή....κάθε μήνα παίρνω όλο και λιγότερα...και τον άλλο μήνα για να κλείσει ο προϋπολογισμός του 2011 πιθανότατα να μην πάρουμε καθόλου μισθό(αυτά τα αναδρομικά ....)

και τι να κάνω τώρα;;;αν δεν ήμουν τόσο χρεωμένη(για το σπίτι στο χωριό) θα παραιτούμουνα μα το Θεό!!!!αλλά να παραιτηθώ από την δουλειά μου και να μου πάρουν οι τράπεζες το σπίτι;;;δεν γίνεται!!!!

χωρίς μετάταξη λοιπόν δεν γίνεται τίποτα....και κάθομαι εδώ και βράζω στο ζουμί μου.....είμαι εγκλωβισμένη στην πόλη ......ΑΑΑΑΕΕΕΕΕΡΡΡΡΡΑΑΑΑΑ!!!!!

....Δεν σας το κρύβω....έχω φρικάρει.......

για όλα τα παραπάνω, όποιος θέλει να φύγει και μπορεί να μην το σκέφτεται....υπάρχουν κάποιοι(σαν και μένα π.χ) που θέλουν να φύγουν και δεν μπορούν.....

και επειδή είμαι φύση αισιόδοξη....θα το προσπαθώ μέχρι τέλους......άντε να δούμε ποιανού θα περάσει.....

1 εκατομμύριο είναι οι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα.
Η γυναίκα μου (ιδιωτική υπάλληλος) είναι απλήρωτη 2,5 μήνες και υποψήφια άνεργη.
Αν χάσει τη δουλειά της θα ψάξει για άλλη. Δε θα απαιτεί από τον εργοδότη της να την προσλάβει ξανά.
Τελικά το δημόσιο έχει καταστρέψει μία... δύο γενιές σε αυτό τον τόπο.
Έκανε ικανούς ανθρώπους να βάλουν παρωπίδες και να σκέφτονται μόνο ως ζήτουλες, χάνοντας την αξιοπρέπειά τους για λίγα ευρώ.
Τους έκανε ξανά ραγιάδες.
Food for thought.

Κάτω από κάθε κείμενο

σ’ αυτό το δημόσιο διάλογο κρύβεται ή φαίνεται λίγο μια ανθρώπινη προσωπική ή οικογενειακή κατάσταση. Πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη να νοιώσει ο καθένας μας ότι δεν είναι μόνος του. Ποτέ δεν ήταν μόνος του. Είμαστε όλοι μαζί.

Και πάντα όλοι μαζί σ’ αυτό το καραβάκι αρμενίζαμε. Κάποιοι μας έκαναν να σκεφτόμαστε ο καθένας την πάρτη του. Και να τ’ αποτελέσματα. Τι πρέπει τώρα να σκεφτούμε; Πρέπει ν’ αποκωδικοποιήσουμε την πραγματικότητα. Να δούμε τι γίνεται συνολικά. Να δούμε και το διπλανό μας. Να σκεφτούμε και να συμπεριφερθούμε αλληλέγγυα. Να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλο. Να συμβουλέψουμε ο ένας τον άλλο. Να δώσουμε ο ένας κουράγιο στον άλλο. Να μιλήσουμε. Ν’ ανταλλάξουμε ιδέες. Να οργανωθούμε πάλι σαν κοινωνία. Να δανείσουμε ο ένας τον άλλον τα εργαλεία και τα μέσα. Να χαρίσουμε ο ένας στον άλλον ό,τι έχουμε παραπανίσιο. Να φυλάξουμε ο ένας τα παιδιά του αλλουνού. Να υποστηρίξουμε ο ένας και το συμφέρον του άλλου, όχι μόνον το δικό του. Να συμπεριφερθούμε σαν άνθρωποι, σαν κοινωνικοί άνθρωποι.

Αυτή είναι η προοπτική. Η Θάτσερ είχε πει: «Η κοινωνία δεν υπάρχει». Οι μεγαλύτεροι γνωρίζουν καλά την πολιτική της «σιδηράς κυρίας». Αυτό είχε στο μυαλό της το σάπιο.

Αν η κοινωνία δεν υπάρχει, αν δεν υπάρχει το όλοι μαζί, τότε υπάρχει το κοπάδι. Υπάρχουν οι μάζες! Πάντα μου την έδινε στο κρανίο η λέξη μάζες. Μάζα μας έκαναν. Πρέπει να γίνουμε κοινωνία, που είναι η διαφορά των ανθρώπων από την αγέλη των λύκων. Να γίνουμε πάλι κοινωνία.

Η κοινωνία έχει κύτταρα: οικογένεια, γειτονιά, κοινότητα, χωριό, σχολείο, πόλη, ... χώρα. Ο λαός μου αρέσει γιατί δεν είναι τόσο απρόσωπος όσο θέλουν οι αχόρταγοι. Κάθε άνθρωπος έχει πρόσωπο, έχει μια μοναδικότητα που τη λέω πρόσωπο. Το πρόσωπο είναι η εγγύηση. Το πρόσωπο είναι η ταυτότητα του καθενός μας. Οι παλιοί το έλεγαν: «Δεν έχω λεφτά αλλά έχω πρόσωπο στην κοινωνία».

Να γιατί αναζητάω στο χωριό, εκείνο που έχω στο μυαλό μου, το ιδανικό χωριό, αναζητάω τις λύσεις. Ακόμα κι αν ποτέ εγώ προσωπικά δε γυρίσω στο χωριό, να ζήσω στο χωριό, μπορώ να πάρω τόσα, μα τόσα πολλά.

Ο Σταύρος άνοιξε ένα καινούριο υπέροχο θέμα: «Μια ιστορία θα σας πω...» Δε θέλει να γράψουμε ευχάριστες ιστορίες, θέλει να γράψουμε χρήσιμες ιστορίες. Να δούμε, να θυμηθούμε πώς τα κατάφεραν οι παλιότεροι μέσα σε τρομερές δυσκολίες. Σαν κοινωνία τα κατάφεραν.

Έτσι οι έλληνες και οι άλλοι λαοί θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Σε πείσμα των προφητών που δεν είναι παρά οι κήρυκες της καταστροφής και της συντέλειας του κόσμου. Αυτοί που σκάβουν το λάκο της ανθρωπότητας θα πέσουν οι ίδιοι μέσα. Και τούτη τη φορά.

Μη σας πιάνει το παράπονο, μη σας παίρνει από κάτω. Τραγουδώντας πάμε για τρύγο γειτόνοι, τραγουδώντας στο θέρο, τραγουδώντας κι όλοι μαζί στο ξεφύλισμα του καλαμποκιού... Να μοιραστούμε ό,τι έχουμε. Να δώσουμε τα χέρια.

Έτσι οι έλληνες και οι άλλοι λαοί θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Σε πείσμα των προφητών που δεν είναι παρά οι κήρυκες της καταστροφής και της συντέλειας του κόσμου. Αυτοί που σκάβουν το λάκο της ανθρωπότητας θα πέσουν οι ίδιοι μέσα. Και τούτη τη φορά.

To προβλημα δεν ειναι αν θα βρεθει τροπος να συνεχισουμε... κυκλος ειναι η ζωη... μια πανω μια κατω. Το θεμα ειναι τελικα ποσοι απο εμας θα καταφερουν να την "γλυτώσουν" και να δουν καλυτερες μερες..

Και μιας και μιλατε για χωρια και στην ουσια ψαχνεται να βρειτε τροπο να ειστε αυταρκεις, ριξτε μια ματια απο εδω: fugazigr.wordpress.com
To αναφερω μονο και μονο επειδη το εχει αναφερει ηδη ο Ηλιας και ισως δεν το εχετε προσεξει.

καλησπερα σας συνοδοιποροι στα νεα μονοπατια που ανοιγονται εμπρος μας. (αν και παντα ηταν εκει μα εμεις κοιταζαμε αλλου)διαβασα ολα οσα εχετε γραψει ολοι σας και θελω να ξεδιπλωσω κι εγω τις σκεψεις μου αυτοσχεδιαζοντας χωρις να ξερω που θα μου βγει.
Αρχικα να σας πω πως ειμαι απο αυτους που εφυγαν απο Αθηνα προσφατα, απο τα μεσα Ιουλιου. Μεχρις οτου να γινει αυτο περασαν απο το μυαλο μου βασανιστικα ολες οι σκεψεις και οι αγωνιες που καταθεσατε ολοι ανεξαιρετως παραπανω.Μα ακριβως!! οι ιδιες σκεψεις!!!
Ομως, συνειδητοποιησα πως περασαν 3 χρονια που καθημερινα ελεγα πως θελω να φυγω, θελω να φυγω αλλα...δεν εφευγα και σιχτιρισα την καθε μερα μου !! στο τελος σιχαθηκα τον εαυτο μου. "θελει αρετη και τολμη η ελευθερια" και τολμησα. Τολμηστε το παιδια!! Αξιζει! και ο χρονος τα φερνει ολα! κι εγω αναρωτιωμουν, πώς θα ζησω στην επαρχια? Εδωσα στον εαυτο μου την πιο απλη απαντηση, -Μα, οπως( ηδη) ζουν οι ανθρωποι εκει! Οι φοβιες ειναι μονο μεσα μας, στο κεφαλι μας οχι στην πραγματικοτητα. Και δεν λεμε να φυγεις απο μια πολη των 6 εκατομυριων και να πας σε ενα χωριο των 5 ατομων-αυτο ειναι για ατομα ζορικα που τοχουν κανει ηδη- αλλα καλλιστα μπορεις να πας σε πολεις των 50 ή 100 ή200 χιλιαδων, να μεινεις και 5-10 χιλιομετρα πιο εξω , να εχεις τον κηπο σου, παλι καλυτερα θα ειναι απο την κολαση της πρωτευουσας. Εμεις αυτο καναμε και δεν στερουμαστε τιποτα απ οτι προσφερει η πολη απλα και ομορφα αναβαθμιστηκε η καθημερινοτητα μας!! Αρχικα βρηκε ο αντρας μου δουλεια εδω, εγω εκλεισα το μαγαζι αρα λιγοτερα εσοδα, ΟΜΩΣ, τωρα που ειμαι στο σπιτι το οικονομευω καλυτερα, δηλαδη, (θα) συνεισφερω με την καλλιεργεια των δικων μας λαχανικων, εξοδα μετακινησης στο ελαχιστο (στην αθηνα ηθελα150 ευρω το μηνα βενζινη!)μειωση περιττων εξοδων απο σουπερμαρκετ και γενικα το κοστος ζωης ειναι πολυ χαμηλοτερο στην επαρχια, μην κοιτατε τα τουριστικα μερη, οταν παω εδω σε ενα bar που κανει μονο live και η μπυρα εχει 3,5 ευρω, τι να πω? Σε τσιπουραδικο ενα καραφακι μαζι με σουπερ μεζε 4 ευρω, πινεις 2 και εχεις χορτασει κιολας!! Θελω να πω, οτι το θεμα ειναι το τι ζηταει κανεις, τι ειναι αυτο που θελει και που δινει προτεραιοτητα. Στην αθηνα δουλευαμε και οι δυο, χωρις ενοικιο και ειμασταν τσιμα-τσιμα, εδω δουλευει ενας με ενοικιο και παλι τσιμα-τσιμα ειμαστε, αλλα χαμογελαστοι και πανω απο ολα το παιδακι μας ειναι ελευθερο και εχει φιλους που παιζει στον δρομο μαζι τους οπως κι εμεις παλια, αυτο γιατι οχι?