Αν γυρίσουμε στα χωριά, πώς θα ζήσουμε;

Και για οσους λενε τι θα τρωμε οταν θα γυρισουμε στα χωρια, να γραψω ενα καταλογο με αυτα που εχουμε σπειρει και πολλα απο αυτα σε λιγο καιρο θα ειναι ετοιμα.
Σπανακια-ραπανακια-παντζαρια-ραδικια-αντιδια-μοσχοσιτια-μακεδονισια-κρεμμυδια-σκορδα-φασολακια-σεσκουλα-μαρουλακια-κουνουπιδια-λαχανα-μπροκολα-πρασα-αγγουρακια-λαπατα-καροτα.
Εχουμε καθημερινα φρεσκα αυγα και κρεατα.

κι αν μας κοψουνε το ρευμα, νά τι θα κανουμε!!! Δειτε το, πολυ καλο!!




(στην αρχη εχει μια συντομη διαφημιση-αγνοειστε την)

Επιστροφή στο μέλλον ή θ’ ανοίξουμε καινούριους δρόμους; Αρωτώ.
Η γνώμη του Κράνιου για τους Έλληνες, τους φίλους, τους εχθρούς, το άχθος αρούρης, τα χωριά και πολλά άλλα...

Γυρίζω τις πλάτες στους εχθρούς μου. Έχω μια δική μου άποψη για την πατρίδα μου.

Ό,τι και να γίνει, δεν πρόκειται να ζήσω σε παραγκούπολη. Δεν υπάρχει περίπτωση οι Έλληνες να μετατραπούν σε γύφτους. Με όλο το σεβασμό μου στους γύφτους όλης της γης. Δεν πρόκειται να ζήσουμε σαν τα σκουλίκια. Δεν πρόκειται εις τον αιώνα τον άπαντα να ζήσουμε κάτω από απειλές εις το διηνεκές. Δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να πετύχουν οι βάρβαροι νεοφιλεύθεροι, οι βάρβαροι της ελεύθερης αγοράς, οι κοπρίτες, το άχθος αρούρης, οι αρουραίοι, δεν πρόκειται λέγω να πετύχουν τον εξευτελισμό των Ελλήνων. Δεν πρόκειται να πετύχουν στα σχέδιά τους οι εχθροί μας.
Οι Έλληνες φτιάχνουν εδώ και χρόνια σπίτια με τον μεγαλύτερη αντισεισμική προστασία. Είναι οι διδάξαντες στον κόσμο την αρχιτεκτονική. Είναι αυτοί που έχτισαν με πέτρες και μάρμαρα. Έχτισαν κάστρα, ακροπόλεις, ναυπήγησαν ταχύτατα σκάφη, χύτευσαν με τέλειους τρόπους τα μέταλλα, και τόσα θαυμαστά άλλα επινόησαν για τη ζωή τους και τη ζωή στον πλανήτη Ξέρουν καλά τι θα κάνουν και τώρα. Και δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσουν στο περιθώριο. Δεν είμαστε λαός περιθωριακός. Ποτέ δεν ήμασταν. Πάντα οι Έλληνες βρίσκονταν και βρίσκονται και στην παρούσα στιγμή στην αιχμή της προόδου, στην εμπροσθοφυλακή του κόσμου. Δεν παραχωρώ το δικαίωμα σε κανέναν τρίτο το δικαίωμα να έχει άποψη άλλη για τη χώρα μου και το λαό μας.
Επιστρέφω σ’ αυτούς τις ηλίθιες απόψεις που έχουν για τους ‘Ελληνες. Μου έλεγε ένας φίλος μου για ένα γείτονά του γερμανό στη Γερμανία: Επειδή θα ‘ρχόταν για διακοπές στην Ελλάδα ήταν πολύ χαρούμενος. Μάζευε ότι παλιόρουχο είχε στην αποθήκη του, κάτι ελεεινά σορτσάκια, παλιοπάπουτσα, τρύπια τζην που είχε για δουλειές στο γκαράζ, κι ... έφτιαχνε τις βαλίτσες του. Όταν τον ρώτησε γιατί μαζεύει όλη την παλιατζούρα και πώς εννοεί τις διακοπές στην Ελλάδα, πώς τέλος πάντων νομίζει ότι είναι η ζωή στην Ελλάδα, και πήρε την απάντηση, ο φίλος μου κουφάθηκε. Ο Γερμανός δήλωνε φιλέλληνας, πίστευε ότι οι Έλληνες διαρκώς τριγυρνούν σα μποέμ αλλά παραμάνες στα παντελόνια, ξυπόλητοι, σ’ ατέλειωτο καλοκαίρι, φορούν ότι βρουν, είναι φτωχοί και βρωμάνε από την πείνα τα χνώτα τους και άλλα πολλά που δεν έχω καμιά διάθεση ν’ αραδιάσω. . Ο Γερμανός, ένας καλός νοικοκύρης και ευκατάστατος αρκετά, ετοιμαζόταν να μας έρθει σα φρικιό. Αναλόγως προετοίμαζε κι όλη του την οικογένεια, θα μας ερχόταν μ’ ένα τροχόσπιτο και θα μας άφινε περισσότερα σκουπίδια παρά χρήματα. Αυτά πριν το 1990.
Ο ευρωπαίος αυτός έβλεπε τον εαυτό του στον καθρέφτη και πίστευε πώς έβλεπ’ εμάς! Ο φίλος μου εκνευρίστηκε, τα πήρε, και του εξήγησε ότι αυτού του είδους οι τουρίστες είναι ανεπιθύμητοι στην Ελλάδα. Του εξήγησε ότι κανένας Έλληνας δεν πάει διακοπές ούτε στην ίδια του τη χώρα, αν δεν έχει κάνει τα κουμάντα του, αν δεν έχει τα ρούχα του, τα χρήματα και την άνεση, έτσι ώστε να ευχαριστηθεί σαν άνθρωπος. Συζήτησαν αρκετά κι ο Γερμανός άρχισε τις συγγνώμες!

Λέω ότι δεν πρόκειται να μετατραπούμε σε γύφτους, έχοντας κατά νου την ιστορία του τόπου μου. Έχοντας κατά νου την ιδιοσυγκρασία, την εφυία και την εμπειρία του λαού μας. Πολέμους για ανεξαρτησία, επαναστάσεις και αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη, για εργατικά δικαιώματα, εμφυλίους κι όλα αυτά που έχουμε κάνει στο παρελθόν, αποδεικνύουν ότι έχουμε κάνει ό,τι πρέπει για να βρισκόμαστε στον πολιτισμένο κόσμο. Όπως ασφαλώς και όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί. Όπως και ο λαός της Αμερικής. Μιλώ για τους λαούς κι όχι τις σημερινές τους ηγεσίες.
Έχουμε κάνει τα λάθη μας, ιστορικά και άλλα, έχουμε τα ελαττώματά μας, δεν είμαστε όμως το κακό παράδειγμα για τους άλλους. Δεν είμαστε κωλοέλληνες και επιστρέφω το χαρακτηρισμό στο άνθρωπο που έφτιαξε το τραγούδι. Η μειοψηφία των ομοίων του δε μπορεί να χαρακτηρίσει τον περήφανο λαό μας. Προσωπικά για τη λέξη αυτή θα ήθελα να φτύσω το ρεμάλι αυτό. Κι ας πάει κι η συννεφούλα. Ο νοών νοήτω.
Λαοί που τώρα προσπαθούν να βρούν την αξιοπρέπειά τους, με επαναστάσεις, κοινωνικούς αγώνες και διεκδικήσεις, κάνουν πράγματα που εμείς έχουμε κάνει και ξανακάνει. Οι Έλληνες τώρα δε θα παίξουν κλέφτες κι αστυνόμοι. Θα ψεκάσουν, θα σκουπίσουν και θα τελειώσουν. Εννοώ σα λαός έχουμε ενηλικιωθεί.
Και όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, και οι λαοί με ανάλογες ιστορικές εμπειρίες, θα φράξουν με τη στάση τους και την αξιοπρέπειά τους το δρόμο των χαζοχαρούμενων νεοφιλελεύθερων της ασυδοσίας του κεφαλαίου. Αυτοί οι βρώμικοι τύποι νομίζουν ότι έχουμε βάλει την ουρά στα σκέλια. Περίμεναν ίσως ν’ αντιδράσουμε σαν κακομαθημένα παιδιά.

Θα ζήσουμε καλά.

Αν γυρίσουμε στα χωριά μας θα ζήσουμε καλά. Θα ζήσουμε σα νοικοκυραίοι, τέτοιοι που είμαστε. Οι πρόσφυγες του 22, παρ’ όλα τα προβλήματα, γρήγορα γίνανε πάλι νοικοκυραίοι. Οι Έλληνες οικονομικοί μετανάστες σ’ όλον τον κόσμο, δε φτιάξανε καταυλισμούς, δε ζήσανε σα ζώα, δούλεψαν, πρόκοψαν. Δείτε τους Αλβανούς στην Ελλάδα. Κι αυτοί ίδια νοοτροπία με μας έχουν. Ανακάμπτουν ταχύτατα.
Αν γυρίσουμε στα χωριά μας θα οργανωθούμε σαν κοινωνίες. Θα μεταφέρουμε εκεί τις γνώσεις μας, την τεχνολογία, τις σύγχρονες ιδέες. Θα μεγαλουργήσουμε. Τα χωριά μας έμειναν πίσω αρκετά διότι στράγγιξαν από νέους ανθρώπους. Αν γυρίσουμε πίσω, δε θα είναι από ανάγκη και μόνον. Θα είναι και μια επιλογή συνειδητή. Δεν πρόκειται να γυρίσουμε στο χωριό για να ζήσουμε σαν σε εξορία στον τόπο μας. Αυτό δεν το κάνει ο Έλληνας για λόγους αξιοπρέπειας την οποία επικαλέστηκα με τόση έμφαση μέχρις εδώ. Δε βλέπω την επιστροφή στα χωριά σαν τιμωρία. Τη βλέπω σαν ευκαιρία ζωής και προόδου. Τα χωριά και η οργάνωση στο στυλ αυτό είναι μια δυνατότητα που κατά τη γνώμη μου που την έχουμε καβάτζα. Δεν το βλέπω σαν τους Σουλιώτες που ζούσαν εκεί στα βουνά για να μην έχουν τους τούρκους συνέχεια μπροστά τους. Τη δυνατότητα να ζήσουμε στα χωριά τη βλέπω σαν απάντηση όχι μόνο στην κρίση, οικονομική και κρίση αξιών, τη βλέπω σαν κάτι πολύ προχωρημένο, κάτι άκρως δελεαστικό και όμορφο.

Όταν ξεκίνησα αυτό το θέμα είχα στο μυαλό μου τα χωριά μακριά από τις πόλεις. Μακριά από τις παρυφές των αστικών κέντρων. Εκεί που η απόσταση αναγκάζει τους κατοίκους να οργανωθούν σε αυτάρκεια και να είναι λειτουργικοί δίχως την άμεση υποστήριξη από μεγαλύτερες κοινότητητες. Οι παραγκουπόλεις και τα προάστεια των πόλεων είναι παρυφές τους. Ένα χωριό, σε 50 χιλιόμετρα απόσταση από την πλησιέστερη πόλη, ή και περισσότερο μακριά, θα έχει υποχρεωτικά τέτοια δομή που να του επιτρέπει να λειτουργεί χωρίς το πήγαιν’ έλα από το χωριό στην πόλη. Εκπαίδευση πχ των νέων: Πώς θα γίνεται; Τα κομπιούτερ και το ίντερνετ με τι τρόπο θα μπορούσαν να συμβάλουν; Μπορούν; Άλλο: Οι γη έχει κοπεί και ξανακοπεί σε κομμάτια, έχει κατακερματιστεί, δεν μπορεί να οργανωθεί η καλλιέργεια και η σωστή εκμετάλλευση των χωραφιών. Τα ποτάμια, οι πηγές, οι δρόμοι, οι γεωτρήσεις, όλα χρειάζονται από την αρχή κοίταγμα. Τα δάση, οι πέτρες, οι ευκαιρίες που δίνει το υψόμετρο ή το ανάγλυφο του εδάφους. Η χλωρίδα και η πανίδα του κάθε χωριού, η βιοποικιλότητα, η ιστορία του κάθε σημείου, το μικροκλίμα, όλα πρέπει να κοιταχτούν με προσοχή.

Ανοίγω το θέμα λίγο ακόμα.

Ανοίγω το θέμα έτσι; Εδώ θα μου πείτε πρέπει να υπάρξουν πολιτικές αποφάσεις. Θα μου πείτε ότι πρέπει να γίνουν προτάσεις από ειδικούς, μελέτες, αποφάσεις και νομοθεσία και πάει λέγοντας!
Ώπα! Μη μου το χαλάσετε. Από αυτούς προκόψαμε. Δεν περιμένω τίποτα πλέον απ’ αυτούς. Οι πολιτικοί και οι τεχνοκράτες είναι επαγγελματίες με ιδιοτέλεια. Μην αρχίσω τους χαρακτιρισμούς και δεν τους ξεπλένει ούτε ο Δούναβης.
Εμείς, εγώ, εσύ, αυτός , ο καθένας να ρίξει μια ιδέα, να σκεφτεί κάτι, να το δουλέψουμε όλοι μαζί, να το ξαναδουλέψουμε, να το απορρίψουμε, να το δεχτούμε, να το αλλάξουμε, να το διορθώσουμε... Εμείς κάποια στιγμή πρέπει να έχουμε πρόταση. Πρόταση και προτάσεις που τώρα δεν έχουμε.

Επίλογος και γενικά συμπεράσματα
Σας κούρασα; Τι να κάνω. Κι εγώ που είμαι χαλκέντερος κουράστηκα. Είναι και μέρα Κυριακή κι έχω και την οικογένεια να συναναστραφώ. Στον κήπο μου θα κατέβω με τις γαλότσες μου, που μου αρέσουν με το ωραίο τους όνομα. Γαλότσες! Άκου γαλότσες! Ωραία λέξη για όνομα! Τι θα ονομάσω ακόμα δεν ξέρω. Προς το παρόν ... χαιρετώ σας.

Κράνιος (μιλάμε, εντελώς Κράνιος, εντελώς χωριάτης, κάτι σαν αστοιχείωτος ένα πράμα)

το βρηκα καπου και σας το αντιγραφω

ΣΙΩΠΗΤΗΡΙΟ
Παρασκευή, 16 Σεπτεμβρίου 2011 - 07:14
Οκτώ λόγοι για να φύγετε για το χωριό σας...


Υπάρχουν οκτώ λόγοι για να φύγει κανείς από την Αθήνα ή τις άλλες μεγάλες πόλεις και να επιστρέψει στο χωριό του. Αν και εφόσον έχει ρίζες σε ένα χωριό. Ένα κεραμίδι για να μην βρέχεται κι ένα χωράφι για να μην πεινάει. Αν δεν έχει ρίζες, δεν πρέπει πάλι να απελπίζεται. Αν εγκαταλείψουν την Αθήνα οι «άλλοι», ίσως μείνει λίγη γη για πατάτες και κρεμμύδια...

Πρώτος λόγος: Οι άνθρωποι βιώνουν την κρίση με μεγαλύτερη ένταση στις πόλεις και αυτό προκαλεί έντονο στρες με σοβαρό κίνδυνο για την υγεία τους.

Δεύτερος λόγος: Όσοι είναι άνεργοι και μεγάλης ηλικίας έχουν αντικειμενικό πρόβλημα να βρουν άμεσα εργασία στην πόλη, ακόμη κι αν ξεπεράσουμε ως χώρα την κρίση σε σχετικά σύντομο χρόνο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα χρειαστούμε αρκετά χρόνια για να καταφέρουμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση στον εργασιακό τομέα.

Τρίτος λόγος: Στην Ελλάδα της ΟΝΕ καταφέραμε να μην παράγουμε ούτε σκόρδα και να αναγκαζόμαστε να τα εισάγουμε από όλα τα μέρη του κόσμου. Με την γεωργική παραγωγή να είναι στο ναδίρ, πιθανότατα να βρει κανείς ουσιαστικές ευκαιρίες...

Τέταρτος λόγος: Η επιδείνωση της κρίσης αυξάνει την εγκληματικότητα στις πόλεις.

Πέμπτος λόγος: Στο χωριό μπορείς και να κλείσεις την τηλεόραση την ώρα του βραδινού δελτίου ειδήσεων. Μπορείς να βρεις πιο εύκολα ασχολίες για να αντικαταστήσεις τον «χαμένο χρόνο».

Έκτος λόγος: Αν τα πράγματα ξεφύγουν με μία ενδεχόμενη ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, τότε θα πρέπει να είστε ήδη στο χωριό για να προετοιμάσετε τον δρόμο για τους υπόλοιπους φίλους και συγγενείς που θα έχουν μείνει πίσω...

Έβδομος λόγος: Θα είστε ένα βήμα πιο κοντά στην ανταλλακτική Οικονομία, στην περίπτωση εκείνη που οι ευρωπαϊκές τράπεζες δεν αντέξουν στην επίθεση που δέχονται.

Όγδοος λόγος: Για να βρεθούμε εμείς και τα παιδιά μας πλησιέστερα στη φύση και σ΄ έναν πιο ανθρώπινο τρόπο ζωής.

Εμείς βρήκαμε οκτώ λόγους. Εσείς μπορείτε να βρείτε άλλους τόσους. Και μην πιστέψει κανείς ότι έχουμε κάποια δήθεν χιουμοριστική διάθεση. Η κρισιμότητα των στιγμών είναι τέτοια που δεν υπάρχουν περιθώρια για αστειάκια...

Θανάσης Μαυρίδης

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.



Πηγή:www.capital.gr

Στην επαρχια να δεις κλεψιες που γινονται. Τις γιαγιαδες τις εχουν καταληστεψει. Στα χωρια αν φυγει λιγο αργα ο παπους απο το καφενειο τον περιμενουν στη γωνια!! Το καλοκαιρι απο μια γειτονισα της μεζεψαν ολες τις ντοματες!!. Δεν εμεινε ουτε μια.. να δοκιμασει..Κλεβουν τα χορταρια απο τα χωραφια..
Αυτο δεν ειναι αποτρεπτικο βεβαια για να μη γυρισουμε στο χωριο.
Θελω να πω οτι παντου γινονται τα ιδια. Αν δεν εχεις δικα σου να καλλιεργεις...ειναι πανακριβα να τ'αγορασεις
Μιλαγα προχτες με καποιον για την οικονονικη κριση και μου λεει.. τωρα να δεις τι γινει!! Θα ερθουν ολοι απο τις μεγαλες πολεις... Σε καθε σπιτι και δεκα ατομα.. η πεθερα θα κοιμαται αγκαλια με τη νυφη!!!

Επιστροφή στο μέλλον. Διαβάστε τα μηνύματα.
www.ftiaxno.gr/2011/09/blog-post_15.html

Εγώ προσπαθώ να πείσω τη γυναίκα μου να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση να φύγουμε από την Αθήνα και να κάνουμε μία νέα αρχή στην επαρχία.

Ξέρω ότι θα είναι δύσκολο στην αρχή. Είναι μεγάλη απόφαση. Αλλάζει όλη η ζωή σου.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στο νέο περιβάλλον.

Αναφέρομαι και σε άλλα θέματα. Όπως γονείς και φίλοι. Που θα τους αφήσεις; Οι γονείς ειδικά όταν είναι κάποιας ηλικίας, δε θέλουν με τίποτα να αφήσουν το γνώριμο περιβάλλον τους. Είναι και τα θέματα υγείας που καθώς μεγαλώνουν τους απασχολούν όλο και πιο πολύ. Αισθάνονται ασφάλεια σε μία πόλη όπως η Αθήνα με πολλά νοσοκομεία και γιατρούς.

Κι όμως το ένστικτό μου μου λέει ότι η ζωή στην Αθήνα δεν έχει μέλλον. Τουλάχιστον τα επόμενα 15 χρόνια θα είναι πολύ δύσκολα στην πόλη.

Ήδη τώρα που μιλάμε η γυναίκα μου είναι απλήρωτη 3 μήνες και υποψήφια άνεργος γιατί η επιχείρηση που δουλεύει δεν πηγαίνει καθόλου καλά.

Η δική μου δουλειά, ευτυχώς μπορεί να γίνει από όποιο μέρος υπάρχει υπολογιστής και σύνδεση στο internet. Το 99% των πελατών μου δεν τους έχω δει ποτέ.
Δεν υπάρχει κάτι επαγγελματικό που να μας δένει στην Αθήνα.

Όχι όμως πως τα επαγγελματικά στην επαρχία είναι καλύτερα. Κι εκεί υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Όπως λέει ένας γνωστός μου, η επαρχία ήταν και είναι, για δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους. Δεν είμαστε τίποτα από τα δύο.

Ακόμη και αν θελήσουμε να ασχοληθούμε επαγγελματικά με καλλιέργειες ή κτηνοτροφία, έχουμε κι εδώ θέματα. Κάποια από αυτά κοινά με πολλούς άλλους.

- Κτήματα δεν έχουμε. Άρα θα πρέπει να τα νοικιάσουμε ή να τα αγοράσουμε. Αυτό θέλει λεφτά. (Ακούω για ανθρώπους που έχουν κληρονομικά 500 και 600 στρέμματα και μου πέφτουν τα αυτιά. Που πας ρε Καραμήτρο σκέφτομαι...)
- Εξοπλισμό και μηχανήματα δεν έχουμε. Οι τράπεζες δε δίνουν δάνεια. Όλοι οι αγρότες είναι καταχρεωμένοι. Που πας ρε Καραμήτρο...
- Εμπειρία επαγγελματικής καλλιέργειας δεν έχουμε. Που πας ρε Καραμήτρο...
-Βοήθεια από το κράτος με μορφή συμβουλών και υποστήριξης δεν περιμένουμε.

- Και το σημαντικότερο, που θα πουλήσεις και πόσα θα κερδίσεις ώστε να μπορέσεις να επιβιώσεις;

Αυτά είναι πολλά από τα ερωτήματα και τις σκέψεις που με απασχολούν όσο το σκέφτομαι. Είμαι μπερδεμένος και πέφτω σε αντιφάσεις.

Το συμπέρασμα πάντως είναι ένα.
Αν έχεις λεφτά στην άκρη ή περιουσία στην επαρχία ή και τα δύο, τότε οι επιλογές είναι περισσότερες και τα πάντα πιο εύκολα.

Ηλία, σου εύχομαι ολόψυχα να ξεπεράσετε όλα τα εμπόδια(του μυαλού και τα πρακτικά) και να ζήσετε όπως επιθυμείς.....γνωρίζω καλά ότι το να πάρεις μία απόφαση είναι πιο εύκολο από το να την κάνεις πράξη......όμως αξίζει να ακολουθούμε το ένστικτό μας και την καρδιά μας και έτσι να ζούμε αληθινά και όχι σαν κοιμισμένοι....σαν ζωντανοί νεκροί....

Ετσι οπως δεν ειμαι συνηθισμενος στα περα δωθε στην επαρχια, το πρωι που ξεκινησα για να κανω καποιες δουλειες, ενοιωθα να εχω καποιο αγχος.Φυσιολογικο,σκεφτηκα!

Το μυαλο μου, γυριζε βασανιστικα στους δρομους με τα αυτοκινητα και στις θεσεις παρκαρισματος, αυτες που ειναι γεματες και ψαχνεις με αγωνια, μια κενη να μπεις και συ να κανεις τη δουλεια σου.

Δεν ξερω κι εγω ποσος χρονος χαμενος απο τη ζωη μου εφυγε.

Στα μποτιλιαρισματα, ο ενας πισω απο τον αλλον, μια καθημερινη πανηγυρικη παρελαση,με τα κορναρισματα πριν αναψει ακομα το φαναρι.

Και αλλοιμονο σου αν δεν ξεκινησεις αμεσως και σπινιαροντας,σαν αλλος "Σουμαχερ"για να αποφυγεις τις "ηπιες" αποδοκιμασιες ελληνικου τυπου φρη σταϊλ.

Και αν δεν προλαβες να φυγεις βολιδα ή εισαι ακομα πιο ατυχος (εδω δεν το συζηταμε) και σου εσβησε το αυτοκινητο πανω σ'ενα αρρυθμο συνδυασμο γκαζιου-συμπλεκτη,
οι αποδοκιμασιες αλλαζουν μορφη,

ερχονται απο καθε κατευθυνση, χωρις να
εισαι σε θεση να προσδιορισεις το ηχητικο στιγμα, παρα μονο μια θολη εικονα,

μεσα σε μια βοη απο χερια τεντωμενα, εξω απο τα παραθυρα,
να κουνιουνται πανω κατω,μεσα εξω,δεξια αριστερα,

κανοντας διαφορα σχηματα, γεματα νοημα, αναλογα το φυλο ή τον σωματοτυπο του οδηγου που περιεπεσε σε τετοιο "τραγικο" λαθος.

Κι αν ειναι αρρεν το φυλο και
κατα αυτον, συνηθισμενος να μην δινει "σημασια" σε αυτους που εμειναν κολλημενοι και κοινωνικα ανεπιδεκτοι,

ειναι σαν να λεμε,κατι τοσο πνευματικα δυνατο,σαν αλλος υπερβατικος "βουδιστικος διαλογισμος", παει καλα!

Αν,ομως, η εξαψη της στιγμης,τα νευρα που ειναι δυσκολο να συγκρατηθουν σε τετοια τρελη κατασταση,φερουν διαφορετικο αποτελεσμα,

τοτε βλεπεις πορτες ν' ανοιγουν στη μεση του δρομου και οδηγοι να περνουν σε ενα αλλο επιπεδο συμπεριφορας,πολυ γνωριμο στους νεοελληνες της πρωτευουσας.

Ασφαλως ειναι για γελια και για κλαματα οταν ο οδηγος ειναι γυναικα.
Ειναι τα γνωστα κλισε απο Σαουδικη Αραβια,Ιραν και δεν ξερω που αλλου ή γνησια της αθλιας πολης "δεν πας να πλυνεις κανα πιατο,μωρη"

Προσωπικα εχω συγκρατησει μηχανοβιο νεαρο σε κατασταση υστεριας για να μην ξεμαλιασει γυναικα οδηγο.Του εκλεισε το δρομο,ελεγε.

Δεν ξερω αν ειχε δικιο,ετσι κι αλλιως δεν εχει σημασια.Θα μπορουσα να τον αμφισβητησω,(οταν τελικα τον επεισα να την αφησει με το επιχειρημα της ανισης αντιπαραθεσης),γιατι εφυγε με τετοια ταχυτητα,
που παραβιαζε καθε κωδικα κυκλοφοριας.
Και ενα δειγμα της ασυνεπειας των οδηγων που ανεβαζει στην επιφανεια την κουλτουρα τους,ειναι η αντιδραση που εχουν οταν βρεθουν μπροστα σε πεζο.
Ειναι η ιδια κωμικοτραγικη κατασταση,οι πεζοι τρεχουν σαν τα κατσικια στους δρομους, να μην τους πατησουν τα αυτοκινητα και τα μηχανακια.

Για θεσεις ατομων με ειδικες αναγκες,ουτε λογος να γινεται.Αρκει που θα βολευτουνε εκεινοι.Ο ατομισμος στο μεγαλειο του.

Οταν λοιπον καταφερεις να βρεις αυτη τη θεση να βαλεις το αυτοκινητακι σου,
πηγαινεις στη δουλεις σου,σε καποια δημοσια υπηρεσια π.χ. να πληρωσεις ενα λογαριασμο ή μαλλον πολλους λογαριασμους και αρχιζουν τα βασανα.

Ουρες ατελειωτες μεσα στο καταστημα και εξω απο αυτο, στο πεζοδρομιο,ακομη και στο δρομο!
Γαϊδουρινη υπομονη και εκνευρισμος γιατι οι δουλειες τρεχουν και επιστροφη στη θεση παρκινγκ να παρεις το αυτοκινητο σου να συνεχισεις στην επομενη.
Και αν εισαι τυχερος χωρις γρατζουνια και με τον προφυλακτηρα μεσα!

Με αυτες τις σκεψεις στο μυαλο μου ξεκινησα λοιπον για το αγνωστο περιβαλλον της επαρχιας.

Περασα απο δημοσιες υπηρεσιες,πληρωσα λογαριασμους,βρηκα θεσεις να παρκαρω,καθολου εκνευρισμος.
Το μοναδικο κορναρισμα που ακουσα ηταν το δικο μου,στις πισω θεσεις,οταν αναψε το φαναρι και εκεινος που ηταν μπροστα δεν ελεγε να ξεκινησει,οταν οι αλλοι αδιαφορουσαν για το γεγονος.
Κεκτημενη ταχυτητα,δικαιολογησα τον εαυτο μου!

Στο γυρισμο μπηκα σ'ενα φουρνο ν'αγορασω ψωμι για να τελειωσει ετσι η φανταστικη οδυσσεια.


"Δεν μπορει μια ζωη να την περασα ετσι,ονειρο ηταν"

Και καθως ο εφιαλτης εμενε σαν μια πικρη αναμνηση διασχιζοντας με το αυτοκινητο τα καταπρασινα λιβαδια και τα γκριζογαλανα βουνα που στερηθηκα,
μου ηρθε στο νου ενας στιχος του Βαρναλη.
"Φταιει το ζαβο το ριζικο μας!
Φταιει ο θεος που μας μισει!
Φταιει το κεφαλι το κακο μας!
Φταιει πρωτ'απ'ολα το κρασι!
Ποιος φταιει;Ποιος φταιει;Κανενα στομα δεν τοβρε και δεν τοπε ακομα"

Οποιος και να φταιει αυτοι που εχουν μεινει πισω περνανε αυτα και ακομα περισσοτερα γιατι ολοι ειναι πια με τα μυαλα στα καγκελα και ευχαριστως κανουν φονο ακομα και για ενα λοξο κοιταγμα