Φυσικά σπίτια

ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΗ «ΖΥΓΑΡΙΑ»

Σ την καθημερινή μας ζωή βρίσκουμε τη μάζα ενός σώματος εξισορροπώντας το βάρος του, δηλαδή τη δύναμη με την οποία το έλκει η Γη, είτε με την αντίθετη δύναμη ενός ελατηρίου (όπως στη ζυγαριά του μπάνιου) είτε με το βάρος ενός άλλου σώματος (όπως στην παλιά ζυγαριά του μπακάλη ή στο καντάρι). Η μέτρηση της μάζας χωρίς ζυγαριά είναι πιο πολύπλοκη: βασίζεται στο γεγονός ότι αν βρισκόμαστε στην επιφάνεια της Γης και κρεμάσουμε ένα σώμα από ένα ελατήριο, το σώμα ταλαντώνεται γύρω από τη θέση ισορροπίας με περίοδο που εξαρτάται από τη μάζα του σώματος. Αν μετρήσουμε την περίοδο ταλάντωσης, μπορούμε να υπολογίσουμε τη μάζα του σώματος. Στο Διάστημα αντικαθιστούμε το βάρος του σώματος με τη δύναμη ενός δεύτερου ελατηρίου, που «τραβάει» το σώμα αντίθετα από το πρώτο ελατήριο. Με τον τρόπο αυτόν, δηλαδή δένοντας τους αστροναύτες ανάμεσα σε δύο ελατήρια και μετρώντας την περίοδο ταλάντωσής τους, μπορούμε να βρούμε τη μάζα τους και άρα να διαπιστώσουμε αν διατηρούν τη... σιλουέτα τους.

Αυτά κι άλλα πολλά ...

www.tovima.gr/science/article/?aid=290683

[/b]



Τα τρένα στην Πελοπόννησο σταμάτησαν να σφυρίζουν. Παρότι υπήρξαν το κύριο συγκοινωνιακό μέσο για πάνω από 100 χρόνια δεν κατάφεραν να ακολουθήσουν την πορεία της εξέλιξης, με αποτέλεσμα να εγκαταλειφθούν από τους επιβάτες τους. Παρ' όλα αυτά και λίγο πριν αποφασισθεί το σταμάτημα των δρομολογίων, ολοκληρώθηκε η ριζική ανακατασκευή των σιδηροδρομικών γραμμών από την Κόρινθο μέχρι την Καλαμάτα. Με το σταμάτημα των δρομολογίων, άρχισε το «πλιάτσικο» από τους γνωστούς - άγνωστους τόσο στα κτίρια όσο και στη γραμμή.

Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, κάποιοι «τρελοί» με τον σιδηρόδρομο αποφάσισαν να αναλάβουν δράση με σκοπό να κρατήσουν ζωντανό το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου.

Κατασκεύασαν ένα πρωτότυπο τρενάκι με μηχανή και βαγόνια και κάθε Σαββατοκύριακο επιδίδονται στα αγαπημένα τους ταξίδια.


Τους συναντήσαμε σε μία από τις τελευταίες τους εξόδους στους Χράνους Αρκαδίας, ένα πανέμορφο χωριό που κάποτε του έδινε ζωή το τρένο.

Μίλησαν για το εγχείρημά τους και ταξιδέψαμε μαζί με το τρένο τους μέχρι τον σταθμό του Λεύκτρου, έναν σταθμό κόμβο με μεγάλη εμπορευματική και επιβατική κίνηση κατά το παρελθόν.

Ψυχή της ομάδας ο επιχειρηματίας Σπύρος Νικολόπουλος, ο μηχανοδηγός του τρένου και από κοντά οι συνεργάτες και βοηθοί του, Ισαάκ Αρχαντόπουλος και Αμπέρτος Μπεκ.


«Αγαπάμε τον σιδηρόδρομο. Τώρα που οι γραμμές της Πελοποννήσου άδειασαν από τρένα, θεωρήσαμε καλό έστω και ακτιβιστικά να κάνουμε τις διαδρομές μας, να βλέπουμε τυχόν φθορές και να ενημερώνουμε τον Οργανισμό. Να σας πω ότι στις δύο τελευταίες εξόδους μας εντοπίσαμε κλέφτες σιδηροδρομικού υλικού, τους φωτογραφήσαμε, τους πήραμε τα στοιχεία και ενημερώσαμε τόσο την αστυνομία όσο και τον ΟΣΕ» μας λέει ο Σπύρος Νικολόπουλος.

Τι είναι όμως το τρένο των φίλων του Σιδηρόδρομου;

Ο Σπύρος Νικολόπουλος μας το περιγράφει:«Είναι ένα μίνι σιδηροδρομικό όχημα, μεταβλητού εύρους, μπορεί δηλαδή να κυκλοφορήσει και στην κεντρική γραμμή αλλά και στη γραμμή του οδοντωτού σιδηρόδρομου από το Διακοφτό έως τα Καλάβρυτα.

Είναι ένα πρωτότυπο όχημα που έχει κατασκευαστεί στην Ελλάδα με τροχούς από πολυαμίδιο, αφού οι μεταλλικοί έχουν τεράστιο κόστος.

Το όχημα εξελίσσεται βάσει των αναγκών που αντιμετωπίζουμε στις βόλτες μας. Επίσης εξελίσσουμε και τα μηχανολογικά του μέρη για να έχει μεγαλύτερη αξιοπιστία. Το μοτέρ του είναι από παπί «Χόντα» 100 κυβικών, αερόψυκτο, με 4 ημιαυτόματες ταχύτητες. Η πέδησή του επιτυγχάνεται με δισκόφρενο πάνω στον κεντρικό άξονα, ενώ διαθέτει και φρένο ανάγκης.

Ελάχιστη κατανάλωση

Η κατανάλωσή του σε καύσιμο είναι ελάχιστη, αφού με ένα λίτρο βενζίνη κάνουμε 50-60 χιλιόμετρα». Ρωτάμε τον Σπύρο αν σε όλη αυτή την προσπάθεια υπάρχει κάποια προοπτική.«Κοίταξε», λέει, «δυστυχώς στα κέντρα αποφάσεων υπάρχουν άνθρωποι χωρίς φαντασία και ανενημέρωτοι για το τι συμβαίνει γύρω τους.Στην Ευρώπη όλες οι εγκαταλειμμένες γραμμές είναι πηγή πλούτου.

Κλασικό παράδειγμα το Βιβαρέ, μια πόλη της Νότιας Γαλλίας, όπου ο σιδηρόδρομος έκλεισε και η περιοχή άρχισε να ερημώνει όπως και εδώ. Πήραν εκεί οι άνθρωποι 30 δρεζίνες, τις δρομολόγησαν στις γραμμές και η περιοχή αναστήθηκε, ο τουρισμός επέστρεψε και δεκάδες γκρουπ πάνε στην περιοχή για σιδηροδρομικό τουρισμό.

Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και εδώ, η περιοχή ενδείκνυται. Οι διαδρομές από τους Χράνους Αρκαδίας μέχρι το Δεσύλα της Μεσσηνίας και από το Ελαιοχώρι μέχρι τον Αχλαδόκαμπο είναι ιδανικές για ποδηλατοδρεζίνες».

Με τους υπευθύνους του ΟΣΕ η ομάδα δεν έχει καταφέρει ν' αποκτήσει διαύλους επικοινωνίας. «Ισως να έχουμε και προβλήματα, αλλά εμείς δεν το βάζουμε κάτω, ήδη ετοιμάζουμε δύο ακόμη οχήματα και ελπίζουμε κάποια στιγμή να μας καταλάβουν».

www.thebest.gr/news/index/viewStory/130869

Κράνιος: Δεν είναι τρελοί. Είναι κανονικοί άνθρωποι. Είναι ελεύθεροι άνθρωποι. Κάνουν απαλλοτρίωση των σιδηροδρόμων. Πριν οι κλέφτες ξηλώσουν τις γραμμές. Μέχρι ν' αλλάξουν τα πράγματα. Διότι θ' αλλάξουν τα πράγματα.

[/b]



Ο Σπύρος Καγιαλές έκανε το σώμα του κοντάρι το 1897 όταν οι ¨ Μεγάλες Δυνάμεις¨ βομβάρδιζαν το Ακρωτήρι για να σηκώσει την Ελληνική σημαία. Από τότε έγινε για τους επαναστατημένους φίλους του ο τσίκι νταν, από τον απόηχο των οβίδων εκείνης της μέρας. Και αυτός απαντούσε γελαστός μπόμπα νταν, δεχόμενος το πείραγμα. Ίσως οι ήρωες να έχουν χιούμορ, να κάνουν και αστεία, να γελάνε, να είναι ανθρώπινοι, να είναι σαν και εμάς.

Ένας άλλος, άσημος ήρωας του τόπου, που εμφανίστηκε σε ένα βιβλίο του Κίμωνα Φαραντάκη για την Κίσσαμο, βγαλμένος και εκείνος από το 1897, μοιάζει σαν να θέλει κάτι ακόμα να πει:

« Ήμαστε επαναστατική επιτροπή, πέντε έξι νομάτοι, και συναντηθήκαμε με τους αξιωματικούς των προστάτιδων δυνάμεων δίπλα στο εκκλησάκι της Αγίας Μαγδαληνής. Πρώτα μίλησε ο Γάλλος υποναύαρχος με το διερμηνέα του.

- Πρέπει να κλείσετε συνθήκη γιατί είστε σε φτωχό και ερημωμένο τόπο, χωρίς τροφές και θα χαθείτε άδικα.

Ο Μπάρμπα Ηρακλής Χαλκιάς έσκυψε αμέσως στη γη, χούφτωσε ένα μάτσο χόρτα και άρχισε να τα τρώει.

- Αυτά θα φάμε, θα ζήσομε και θα ελευθερώσουμε τον τόπο μας, αλλιώς ας χαθούμε.

Ο ξένος αντί για απάντηση τον χαιρέτησε στρατιωτικά. Ύστερα έβγαλε και του πέρασε στο στήθος ένα από τα παράσημα του.»

www.cretalive.gr/new/39370/synergates/A....i_To_uliko_ton_iroon

Κράνιος: Η Ελευθερία και η αξιοπρέπεια έχουν πληρωθεί σ' αυτόν τον τόπο. Η αξία τους δεν μπορεί να εισαχθεί στο χρηματιστήριο...

Νικοδήμου προς Ερμόδωρον Επιστολή Πρώτη

Νικόδημος Ερμοδώρω χαίρειν

Έμαθα πως παραθερίζεις στις ακτές της Τροιζηνίας, εκεί που ένας στενός πόρος χωρίζει τη στεριά από το νησί και τα εξωτικά δέντρα, οι λεμονιές, κατεβαίνουν ως την θάλασσα. Έμαθα πως περνάς τις μέρες σου μελετώντας, ψαρεύοντας και περπατώντας. Έμαθα πως τις νύχτες κοιμάσαι κάτω από τα άστρα κι έχεις ένα φίλο γρύλο να σου κρατάει τον ρυθμό. Έμαθα πως διώχνεις τους ταξιδιώτες από την Αθήνα και κάνεις παρέα με ψαράδες και ξωμάχους. Έμαθα κι άλλα Ερμόδωρε, και, μα τον Δία, σε φθόνησα την ώρα που τ’ άκουγα. Έτσι όπως ζηλεύω καμιά φορά τον Σωκράτη, όταν καθισμένος στην όχθη του Ιλισού, κάτω από τα πλατάνια, παίρνει εκείνο το μακάριο ύφος και τσαλαβουτάει αμέριμνος τα πόδια του στα νερά σαν παιδάκι. Άνθρωποι σαν κι εσάς ενοχλούν, Ερμόδωρε. Άλλους για μια στιγμή και άλλους συνεχώς. Να δεις που, μία μέρα, κάποιος θα εκδικηθεί τον Σωκράτη γι αυτό το μακάριο ύφος του, γι αυτή την αναίτια ευτυχία του κάτω από τα πλατάνια.

Δεν θα σου γράψω νέα της Αθήνας. Δεν θέλω να ταράξω την ησυχία σου (κι αν ακόμα μπορούσα) με τις μικρές πράξεις μικρών ανθρώπων. Σου γράφω έτσι, για να σου πω την καλημέρα – και να σου στείλω μερικές σκέψεις που μου γέννησε η μοναξιά σου. Θυμάσαι Ερμόδωρε τον καιρό που παίζαμε τους αστραγάλους και περπατούσαμε στα λιθόστρωτα, προσπαθώντας να μην πατήσουμε τις γραμμές ανάμεσα στις πλάκες; Πόσα χρόνια – και χώρισαν οι δρόμοι μας, κι εγώ έγινα ένας άνθρωπος του έχω κι εσύ ένας άνθρωπος του είναι.Ναι και η πόλη είναι πια γεμάτη από ανθρώπους του έχω – από ανθρώπους που είναι ό,τι έχουν – που αντλούν την αξία και την σημασία της ύπαρξής τους από τα πράγματα που τους ανήκουν. Που αγωνίζονται για να αποκτήσουν και άλλα, νομίζοντας πως έτσι ανεβαίνουν, βελτιώνονται. Που πετάνε συνεχώς αγαθά μες το κενό τους, για να γεμίσει. Είναι οι άνθρωποι που άμα ρωτήσεις γι αυτούς: “Ποιος είναι” θα σου απαντήσουν: “Είναι αυτός που έχει το σπίτι στο Φάληρο και το τέθριππο άρμα” - ή “είναι αυτός που έχει την ωραία εταίρα και τα μεγάλα κτήματα με τους διακόσιους δούλους”.

Α, ναι, είμαστε ό,τι έχουμε. Ενώ εσύ και ο Σωκράτης, είστε. Αυτά που έχετε, αν έχετε, είναι ασήμαντα μπροστά σε σας. Και μπορείτε όποια στιγμή θέλετε να τα αφήσετε – όπως τα άφησες εσύ – χωρίς να χάσετε τον εαυτό σας.

Είστε. Ξέρω, δεν είναι εύκολο να είσαι. Χρειάζεται διαρκής αγώνας, άσκηση, σκέψη και δύναμη φοβερή. Γιατί και το “είναι” δεν είναι στατικό – αλλά ένα συνεχές γίγνεσθαι, μία πορεία, ένας αγώνας, όχι προς τα αγαθά: προς τον ίδιο του τον εαυτό.

“Γίνε αυτό που είσαι” λέει το μαντείο. Βρες τον εαυτό σου, βρες την ζωή που σου ταιριάζει, την δική σου ζωή και ζήσε την. Κι εμείς; Ζούμε άραγε την δική μας ζωή – ή μήπως ζούμε την ζωή των άλλων. “Γίνε αυτός που είσαι”… όχι. “Γίνε αυτός που έχει!” λένε οι άλλοι. Και ακολουθούμε.

Δεν ξέρω γιατί μου κάνει καλό που σου γράφω αυτό το γράμμα, μετά από μία μέρα πολύ κουραστική, αφιερωμένη στην αναζήτηση του “έχω”. Δεν ξέρω γιατί, μια και δεν αλλάζει τίποτα. Ίσως μόνο γιατί σε σκέφθηκα. Ίσως γιατί αυτές τις μεγάλες μέρες του Ιουνίου, είναι τόσο άφθονο το φως, που κανείς δεν μπορεί να είναι θλιμμένος.

www.ndimou.gr/articledisplay.asp?time_id=384&cat_id=1

Θλίψη, πόνος, πόνος ... ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

!

Αφίσα του Πικάσο σε παλαιοπωλείο
www.inews.gr/52/afisa-tou-pikaso-se-palaiopoleio.htm
Ο Νταλί πουλούσε χαρτιά με την υπογραφή του. Ο σκοπός ήταν να τυπώσει εκεί ο ... παραχαράκτης κάποιο έργο του και να το πουλήσει. Αυτός ήταν ο μεγάλος Νταλί. Αλλά εγώ είδα κάποιες εκθέσεις με έργα του Νταλί, που δεν είχαν τη γνήσια υπογραφή του καλλιτέχνη. Όταν είδα κι έκθεση με χαρακτικά του Πικάσσο, έγραψα ένα ωραίο κείμενο για τους απατεώνες και πήγα να το δημοσιεύσω. Κάποιοι φίλοι μου όμως με έπεισαν ότι ήταν πολύ επικίνδυνο αν το έκανα. Έτσι έκανα πίσω.
Ύστερα από έξι μήνες περίπου, ένα πρωί με πήρε τηλέφωνο ένας από κείνους του φίλους και μου είπε: "Ανδρέα, δεν θα το πιστέψεις: Διαβάζω τώρα για την αποκάλυψη των μεγαλοαπατεώνων με τα πλαστά έργα των Νταλί, Πικάσσο κτλ. Μεγάλε είχες δίκιο".

Είχα δίκιο, αλλά πού να το βρώ;
Αφού άκουσε τα μπινελίκια του, μου είπε καπάκι: " Ανδρέα, φοβόμαστε ό,τι τα παραλές. Δε θέλαμε να γελοιοποιηθείς....Δεν διέτρεχες κανέναν άλλον κίνδυνο".

Αν το είχα δημοσιεύσει εκείνο το κείμενο, κανέναν κίνδυνο δε θα διέτρεχα. Θα με λέγανε γραφικό και τελείωσε. Θα ζητούσα πιθανόν και συγγνώμη δημόσια. Δε φαντάστηκα ότι τόσο γρήγορα θα τους ανακάλυπταν και θα τους έσερναν στα δικαστήρια.
Σε μια έκθεση τέτοια, στο Χίλτον, έβλεπα ανίδεους νεόπλουτους Έλληνες, ν' αγοράζουν μετά μανίας. Οι τιμές ήταν κουφές: Με 200 χλ δραχμές έπαιρνες Νταλί! Φυσικά και η εκτύπωση στα χαρακτικά αυτά ήταν ... ο θεός να τα κάνει χαρακτικά. Ήταν μια γελοία κατάσταση. Εγώ είχα βρεθεί εκεί από το μόνιμο ενδιαφέρον μου για ό,τι είχε σχέση με τέτοιου μεγέθους καλλιτέχνες.
Οι τύποι έκαναν εκθέσεις τέτοιες σ' όλον τον κόσμο. Βγάζανε τόσα λεφτά που είχαν αποθρασυνθεί τελείως. Νέα Υόρκη, Τόκυο, Παρίσι, κάτω από τη μύτη των "ειδικών"....

Ο Ζεφανιάχ Πίρι Μασέκο αποτελεί ένα παράδειγμα αληθινού οικολόγου με όραμα που ζώντας στη νότια Ζιμπάμπουε εφάρμοσε πρακτικές αειφορίας σε μια περιοχή με λιγοστούς διαθέσιμους φυσικούς πόρους. Όταν απολύθηκε από τη δουλειά του για πολιτικούς λόγους στη δεκαετία του ΄60 όντας αντίθετος με το ρατσιστικό ακόμα καθεστώς της τότε Ροδεσίας ο Πίρι έπρεπε να ζήσει την οκταμελή οικογένεια του και διέθετε για αυτό μόνο τρία εκτάρια υπερβοσκημένης και διαβρωμένης γης. Μελετώντας στις Γραφές τη Γένεση κατέληξε ότι έπρεπε να δημιουργήσει έναν δικό του Κήπο της Εδέμ που θα του παρείχε – όπως στον Αδάμ και την Εύα- τα πάντα. Καθώς όμως του έλειπε όχι μόνο το πλεονέκτημα του Τίγρη και του Ευφράτη αλλά και ενός απλού χειμάρρου κατάλαβε ότι όφειλε να δημιουργήσει τα δικά του ποτάμια. Από εκεί άρχισαν όλα.
Το οικογενειακό κτήμα του βρισκόταν στη βορειοανατολική πλευρά ενός λόφου στην κορυφή του οποίου ορθώνεται ένας μεγάλος κωνικός γρανίτης απ΄ όπου τα λιγοστά νερά της βροχής τρέχουν ορμητικά προς τα κάτω. Όμως η περιοχή δοκιμάζεται συχνά από ξηρασία με μόλις 304 mm βροχής ετησίως και όταν ο Πίρι στράφηκε στη γεωργία δεν διέθετε καθόλου χρήματα για τη διάνοιξη πηγαδιού, την αγορά αντλίας ή άλλου εξοπλισμού για το πότισμα των καλλιεργειών. Μαζί με όλους τους υπόλοιπους αγρότες εξαρτιόταν αποκλειστικά από τη βροχή. Έτσι όταν ξεσπούσαν καταιγίδες έβγαινε έξω για να παρατηρήσει τη συμπεριφορά του νερού στο κτήμα του. Είδε λοιπόν ότι η υγρασία παρέμενε περισσότερο σε μικρές κοιλότητες στην ανηφορική πλευρά των βράχων και των φυτών παρά στις περιοχές που έρεε ανεμπόδιστα.. Πήρε τότε την απόφαση να μιμηθεί τη φύση, δημιουργώντας τις απαραίτητες προϋποθέσεις στην έκταση που καλλιεργούσε. Με αυτόν τον τρόπο ξεκίνησε την αυτο-εκπαίδευση του και τη δουλειά για τη συγκέντρωση βρόχινου νερού. Μετά από μερικά χρόνια, ο ταπεινός αφρικανός αγρότης εφάρμοζε με επιτυχία ένα αειφόρο σύστημα ικανό να καλύπτει απολύτως τις ανάγκες του κτήματος και της οικογένειας του σε νερό, με μόνη τη διαχείριση της βροχής. Φρόντισε να δημιουργήσει λεκάνη απορροής στα ανάντη προτού τα παλιά και βαθιά νεροφαγώματα δημιουργήσουν κατάντη. Ξεκινώντας από το πάνω τμήμα της λεκάνης απορροής κατασκεύασε πέτρινα τείχη σε αραιά διαστήματα, ένα είδος φράγματος για τον έλεγχο και την ανακοπή της ορμής της καταιγίδας αλλά και τη διασπορά του νερού καθώς περνάει μέσα από τις πέτρες. Η ροή του νερού έγινε έτσι πιο εύκολα διαχειρίσιμη καθώς ελέγχοντας τον όγκο και την ταχύτητα του το κατευθύνει σε δεξαμενές φτιαγμένες στο ψηλότερο σημείο της περιοχής, αμέσως κάτω από τη γρανιτένια κορυφή του λόφου. Τη μεγαλύτερη από τις δύο δεξαμενές του ο Πίρι τη βάφτισε «μεταναστευτικό κέντρο» καθώς υποδέχεται το νερό. Aπό εδώ, το νερό οδηγείται γρήγορα στο έδαφος για να το ποτίσει. Πάνω από τις δεξαμενές η κλίση είναι μεγάλη και υπάρχει πολύ λίγο χώμα, ενώ κάτω από αυτές η κλίση μικραίνει και το χώμα είναι περισσότερο. «Το χώμα μοιάζει με ένα τσίγκινο κουτάκι ενώ τα νερoφαγώματα και η διάβρωση μοιάζουν με τρύπες από τις οποίες φεύγει νερό και οργανική ύλη. Οι τρύπες αυτές θα πρέπει να βουλωθούν» εξηγεί παραστατικά ο αφρικανός αγρότης. Το «μεταναστευτικό του κέντρο» λειτουργεί και σαν βροχόμετρο. Γνωρίζει πλέον από τη μακριά εμπειρία του ότι αν αυτό γεμίσει τρεις φορές σε μια εποχή, τότε αρκετή βροχή θα έχει διαπεράσει το έδαφος του κτήματος του για να υποστηρίξει τις καλλιέργειες για δύο χρόνια. Όταν κατά καιρούς οι δεξαμενές γεμίσουν με τη ροή του νερού άμμο, χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο υλικό για να το αναμίξει με σκυρόδεμα ή για να ενισχύσει τα τοιχώματα των δεξαμενών του.
Η υπερεκχείλιση από τη μικρότερη δεξαμενή κατευθύνεται μέσω σωλήνας σε μια ψηλότερη ενισχυμένη δεξαμενή η οποία τροφοδοτεί το λαχανόκηπο της οικογένειας σε περιόδους ξηρασίας. Η οικογένεια διαθέτει μια επιπλέον δεξαμενή σκιασμένη από μια μεγάλη κρεβατίνα στην οποία συλλέγεται νερό από τη στέγη του σπιτιού για οικιακή χρήση. Όλες οι δομές για την αξιοποίηση του νερού εξασφαλίζουν ότι δεν θα χαθεί ούτε μια σταγόνα. Έτσι και τα απόνερα από τη λάτρα διοχετεύονται από μία εξωτερική λεκάνη σε μια πέτρινη υπόγεια δεξαμενή απ’ όπου διηθίζονται στο έδαφος ποτίζοντας τις ρίζες των γύρω φυτών.
Στο κτήμα υπάρχουν πολλές δομές για τη συλλογή του νερού που ρέει στην επιφάνεια προτού εξατμιστεί. Σε αυτές περιλαμβάνονται φράγματα, δέντρα που έχουν φυτευτεί ως ανεμοφράκτες, αναβαθμίδες, υπόσκαφες λεκάνες και λεκάνες διήθησης, όλα χειροποίητα για να συγκεντρώνουν και να χρησιμοποιούν το νερό που κάποτε χανόταν στο δημόσιο αρδευτικό σύστημα. Ένα σύστημα που βασιζόταν σε αποστραγγιστικές τάφρους οι οποίες διοχέτευαν και οδηγούσαν το νερό των μουσώνων σε μια κεντρική δεξαμενή, αφήνοντας τα χωράφια στο έλεος της διάβρωσης και της ξηρασίας. Ο Πίρι όμως άλλαξε τα πράγματα σκάβοντας μια σειρά από φαρδιά πηγάδια τροφοδοσίας κάτω από το δημόσιο αποστραγγιστικό δίκτυο στο κτήμα του. Τώρα πια όταν βρέχει τα πηγάδια γεμίζουν το ένα μετά το άλλο, καθώς έχει αξιοποιηθεί η κλίση του εδάφους για να μαζεύονται τα νερά της υπερεκχείλισης που απορροφώνται αργά από το έδαφος, ποτίζοντας το σε βάθος. Γύρω από τα πηγάδια έχουν φυτευτεί οπωροφόρα δέντρα, δέντρα ξυλείας και χορτάρι βοσκής, όλα χρήσιμα και αρδευόμενα αποκλειστικά από τη βροχή και το υπόγειο νερό. Ο ίδιος εξηγεί ότι έσκαψε τα πηγάδια τροφοδοσίας για να «φυτέψει» το νερό ώστε να βλαστήσει και αλλού. Υποστηρίζει ότι τα δέντρα καταλαβαίνουν τη γλώσσα του όταν τους δείχνει που υπάρχει νερό και τα καλεί να πάνε να το βρουν. Όταν κατασκευάζει κάποια λεκάνη συγκέντρωσης νερού σε κάποια απόσταση από τα δέντρα είναι για να ενθαρρύνει τις ρίζες τους να απλωθούν και να δυναμώσουν. Επίσης φροντίζει ο λαχανόκηπος και τα είδη των δέντρων που καλλιεργεί να ποικίλουν έτσι ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη διατροφική ασφάλεια σε περίπτωση που κάποιο είδος προσβληθεί από την ξηρασία ή κάποια ασθένεια. Αντί για υβρίδια ή γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς ο Πίρι χρησιμοποιεί ποικιλίες ελεύθερης επικονίασης ώστε να δημιουργείται καλύτερης ποιότητας σπόρος. Αναπαράγοντας το σπόρο φυτών που άντεξαν στη λιγοστή βροχή και στο συγκεκριμένο περιβάλλον, καταφέρνει να έχει κάθε εποχή ένα σπόρο καλύτερα προσαρμοσμένο και ανθεκτικό στις ιδιαίτερες κλιματικές συνθήκες της περιοχής. Με αυτόν τον τρόπο αποκτά σπόρους που απαιτούν ολοένα λιγότερο νερό χωρίς να ενδιαφέρεται για την εισαγωγή περισσότερου νερού. Όσον αφορά στη λίπανση του εδάφους αυτή εξασφαλίζεται με τη βοήθεια φυτών που δεσμεύουν το άζωτο και που παράλληλα είναι βρώσιμα. Άλλωστε ο αφρικανός αγρότης διαπίστωσε ότι το έδαφος που εμπλουτίζεται με τοπική οργανική ύλη και φυτά που δεσμεύουν το άζωτο απορροφούν και συγκρατούν το νερό πολύ καλύτερα από ότι τα συνθετικά λιπάσματα τα οποία, όπως χαρακτηριστικά λεει, κάνουν το χώμα πικρό. Η δική του πλούσια συγκομιδή σε φρούτα και λαχανικά κάθε άλλο παρά πικρή είναι και ο ίδιος εύκολα προσφέρει σε συγχωριανούς του δέντρα για μεταφύτευση που δυστυχώς όμως σπάνια επιζούν. Ο Πίρι αποδίδει το πρόβλημα αυτό στο ότι δεν εφαρμόζονται οι τεχνικές συλλογής του βρόχινου νερού, λέγοντας πως η γη χρειάζεται πρώτα να «τρυγήσει» το νερό προτού το προσφέρει στα δέντρα και γι αυτό πρέπει πριν από όλα να «φυτέψει» κάποιος το νερό. Το δικό του υπέδαφος παραμένει πλούσιο σε νερό ακόμα και όταν τα πηγάδια των γειτόνων του στεγνώνουν επειδή συγκεντρώνει περισσότερο από όσο ξοδεύει. Πράγματι διαθέτει μόνο ένα πηγάδι με χειροκίνητη αντλία για τις ανάγκες του νοικοκυριού του ενώ όλα τα υπόλοιπα πηγάδια είναι κατασκευασμένα με πέτρες χωρίς λάσπη που να φράζει τους αρμούς.. Σε περιόδους μεγάλης ξηρασίας αντλεί από αυτά νερό για να ποτίσει τις καλλιέργειες του σε κοντινούς αγρούς. Στο χαμηλότερο επίπεδο του κτήματος του κάτω από τα πηγάδια, σε μια πλούσια υγρή επιφάνεια, ανάμεσα σε μπανανιές και ζαχαροκάλαμα υπάρχουν τρεις λιμνούλες όπου εκτρέφονται ψάρια. Τα ψάρια χρησιμεύουν για τροφή και τα περιττώματα τους λιπαίνουν το νερό που ποτίζει τα φυτά. Η ψηλή βλάστηση τριγύρω δημιουργεί έναν ανεμοφράκτη ενώ τη πυκνή χαμηλή βλάστηση φιλτράρει το εισερχόμενο νερό.
Επί χρόνια ο Πίρι ήταν αντικείμενο χλεύης στο χωριό του επειδή αντιστεκόταν στη διεθνή βοήθεια και τα κυβερνητικά προγράμματα άντλησης νερού και εξαγωγής των αγροτικών προϊόντων. Τη δική του απάντηση έδωσε με τη δημιουργία του Zvishavane Water Resources Project, μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης που επηρέασε αποφασιστικά τη διεθνή CARE στην περιοχή, κάνοντας την να μετατοπίσει τη δραστηριότητα της από την εισαγωγή τροφίμων στην εκπαίδευση χωρικών στις μεθόδους εξασφάλισης της διατροφικής τους αυτονομίας. Πήρε 30 χρόνια στον Πίρι να πραγματοποιήσει το όνειρο του και όπως βεβαιώνει ο ίδιος «είναι πράγματι μια αργή διαδικασία, αλλά αυτό είναι η ζωή. Αργά εφαρμόζεις αυτά τα σχέδια και καθώς αρχίζεις να εναρμονίζεσαι με τη φύση και η ζωή των άλλων αρχίζει να εναρμονίζεται με τη δική σου».


Πηγές:
Brad Lancaster συγγραφέας του Rainwater Harvesting for Drylands, www.HarvestingRainwater.com

www.evonymos.org/greek/viewarticle.asp?id=4964

Διαχείριση βρόχινου νερού σημαίνει σοφία. Το νερό της βροχής, όταν και όπου αφήνετε στην τύχη του, προκαλεί καταστροφές, ξεπλένει το έδαφος από τις οργανικές ύλες, ερημοποιεί το τοπίο.
Δείτε που καταλήγουν τα ποτάμια στη χώρα μας. Εκεί καταλήγουν τεράστιες ποσότητες γλυκού βρόχινου νερού και επίσης τεράστιες ποσότητες οργανικής ύλης πλούσιας σε θρεπτικά υλικά.Το ανάγλυφο του εδάφους είναι κατάλληλο για πετυχημένη διαχείριση του νερού.
Με την ελπίδα ότι οδηγώ ανθρώπους μέσα απ' αυτή τη συζήτηση, ελπίζω το άρθρο αυτό να δώσει ιδέες.

[/b]

Το χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 570 μέτρων και είναι ο ψηλότερος κατοικημένος οικισμός στη Ζάκυνθο. Δεν έχει πηγές, και το νερό το εξασφαλίζανε από παλιά συγκεντρώνοντας το νερό της βροχής σε πέτρινες δεξαμενές. Από στέγες, αυλές κτλ, το νερό συγκεντρώνεται επιμελώς. Αυτό κρατάει ως τα σήμερα.

Μια φορά λένε ότι το νερό, λόγω ξηρασίας, τους είχε τελειώσει. Έκαναν ένα καραβάνι με άλογα, γαϊδούρια και λοιπά υποζύγια και κατέβηκαν στις Αλυκές, (αν το θυμάμαι καλά, όπως μου το έχει αφηγηθεί ένας γέροντας γυριώτης), και αφού φόρτωσαν μέχρι τ' αφτιά με δοχεία γεμάτα νερό, επέστρεφαν.

Ήθελαν λίγα χιλιόμετρα να φτάσουν πάλι στο χωριό τους, όταν άνοιξαν οι καταρράκτες τ' ουρανού. Η βροχή φαινόταν γενική στο νησί και κράταγε ώρα. Τότε άρχισαν από τη χαρά τους να χύνουν το νερό, περιχαρείς και βρεγμένοι ως το κόκκαλο, για να ξαλαφρώσουν τα ζώα τους.

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Όταν έφτασαν στο Γύρι... είδαν ότι δεν είχε πέσει σταγόνα βροχή! Η πλήρης ατυχία ενός ολόκληρου χωριού... Τόσος κόπος πήγε χαμένος...

.