Μια ιστορία θα σας πω…

Κράνιος έγραψε:
1. Τι υποχρεώσεις έχει ο συμβολαιογράφος; Προτείνω τα συμβόλαια να είναι κατοχυρωμένα με ασφάλεια. Αν ήταν έτσι, η ασφάλεια του συμβολαιογράφου θα αποζημίωνε την οικογένεια της Ρέας στο ακέραιο. Να είναι υποχρεωτική η ασφάλιση της δουλειάς του συμβολαιογράφου. Και να είναι αυτόματη η διαδικασία της αποζημίωσης σε περίπτωση που τα συμβόλαια βρεθούν να είναι άκυρα και προκύψει ζημιά του πωλητή ή του αγοραστή!
5. Η ιδιοκτησία ενός ακινήτου πρέπει να εγγράφεται σε πινακίδα στο χώρο του ακινήτου, όταν αυτό πρόκειται να πωληθεί. Και η πινακίδα πρέπει να έχει συγκεκριμένο χρώμα, σχήμα κτλ. Και να παραλαμβάνεται από το υποθηκοφυλάκειο. Η παραλαβή τέτοιας πινακίδας θα γίνεται με ταυτότητα και υπογραφή του ιδιοκτήτη ή του πληρεξούσιου προσώπου. Και θα επιστρέφεται όταν δοθεί εντολή σε συμβολαιογράφο για συμβόλαιο, στον συμβολαιογράφο. Εκείνος με τη σειρά του θα το επιστρέφει στο υποθηκοφυλάκειο!

Για μένα οι σημαντικότερες προτάσεις. Αυτό με την ταμπέλα ειδικά... Αυτός που μένει δίπλα από το οικόπεδο που "αγοράσαμε" γνωρίζει προσωπικά τον ιδιοκτήτη και μάλιστα του είχε ζητήσει να το αγοράσει. Αν έβλεπε ότι το οικόπεδο ήταν προς πώληση θα τον είχε ενημερώσει.
Θα μπορούσε να γίνει και με ανακοίνωση στην εφημερίδα αλλά οι περισσότεροι ιδιοκτήτες τέτοιων οικοπέδων είτε ζουν στο εξωτερικό είτε είναι ανήμποροι υπερήλικες.

Και να προσθέσω τη παροχή άδειας στον συμβολαιογράφο για έλεγχο πλαστότητας ταυτότητας (από τα αρχεία της Ασφάλειας). Γιατί δεν μπορεί ένα συμβόλαιο να λέει ότι παρουσιάστηκαν ενώπιών του οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι...

Ρέα, γράφεις: "....Για μένα οι σημαντικότερες προτάσεις. Αυτό με την ταμπέλα ειδικά... Αυτός που μένει δίπλα από το οικόπεδο που "αγοράσαμε" γνωρίζει προσωπικά τον ιδιοκτήτη και μάλιστα του είχε ζητήσει να το αγοράσει. Αν έβλεπε ότι το οικόπεδο ήταν προς πώληση θα τον είχε ενημερώσει.
Θα μπορούσε να γίνει και με ανακοίνωση στην εφημερίδα αλλά οι περισσότεροι ιδιοκτήτες τέτοιων οικοπέδων είτε ζουν στο εξωτερικό είτε είναι ανήμποροι υπερήλικες.

Και να προσθέσω τη παροχή άδειας στον συμβολαιογράφο για έλεγχο πλαστότητας ταυτότητας (από τα αρχεία της Ασφάλειας). Γιατί δεν μπορεί ένα συμβόλαιο να λέει ότι παρουσιάστηκαν ενώπιών του οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι... "

Ρέα, θα προσθέσω ακόμα ότι, επειδή οι γείτονες είναι πολλές φορές πρόβλημα στην αγοραπωλησία, για πολλούς λόγους (θα το ήθελαν εκείνοι πιθανόν το ακίνητο, διαφορές στα όρια κτλ), ο πωλητής αποφεύγει να τους ενημερώνει. Οι αγοραστές όμως έχουν πολλούς λόγους να τους αναζητούν και από μόνοι τους και να τους ενημερώνουν.
Η αγορά ενός ακινήτου είναι μια πράξη που δεν έχει πολλά περιθώρια για διαπραγματεύσεις εκ μέρους του αγοραστή. Καλύτερα να ενεργεί με διαφάνεια και σαφήνεια. Ψάχνοντας να βρούμε ευκαιρίες δεν πρέπει να πιστεύουμε ποτέ ότι πρέπει να τις κρύβουμε όταν τις βρούμε. Καλύτερα να χάσουμε μια ευκαιρία παρά να την πατήσουμε.
Ο αγοραστής προτείνω τουλάχιστον να ενεργεί σα ... ντετέκτιβ! Από μια μικρή συζήτηση με τον ιδιοκτήτη παίρνει πληροφορίες και ύστερα προσπαθεί να τις διασταυρώσει στον περίγυρο του ακινήτου. Είναι μια τέχνη η αγορά ακινήτου. Και δεν τη μάθαμε πουθενά. Στη ζωή τα μαθαίνουμε αυτά και μάλιστα όταν είναι αργά.

Μια ιστορία θα σας πω.

Στο Ξυλόκαστρο, πριν από σαράντα και χρόνια, ένα φορτηγό φορτωμένο πέτρες περιμένει να βρει την ευκαιρία να διασχίσει κάθετα τον εθνικό δρόμο. Επειδή είναι αργό, περιμένει αρκετά ν’ αδειάσουν τελείως και τα δυο ρεύματα. Είναι ένα σαράβαλο, είναι καλοκαίρι μεσημέρι σχεδόν, κάνει ζέστη, κι ο οδηγός του φορτηγού καταριέται την τύχη του με τούτη την παλιοδουλειά που κάνει.
Το φορτηγό δεν είναι δικό του. Φορτώνει πέτρες μ’ έναν παλιοφορτωτή, από μια περιοχή πάνω από τον εθνικό δρόμο, και τις πηγαίνει στο Ξυλόκαστρο, όπου τις ρίχνει κάπου στην παραλία για τη δημιουργία κυματοθραύστη; Κάτι τέτοιο. Μπάζα δηλαδή. Και το μεροκάματο ήταν μικρό, κι η δουλειά κουραστική κι επικίνδυνη.
Μια BMW αστραφτερή σταμάτησε ακριβώς μπροστά στο φορτηγό. Ένας κύριος με κουστούμι κατέβηκε, έφερε ένα γύρω το φορτηγό κοιτάζοντας τις πέτρες και πήγε στο παράθυρο του οδηγού. Ο διάλογος είναι περίπου κάπως έτσι:

-Πόσα θέλεις για τις πέτρες να τις αγοράσω;
-Δεν τις πουλάω!
-Πού τις πάτε;
-Όπου γουστάρω!
-Σοβαρά σου μιλάω. Τις θέλω. Να σου δώσω 5.000;
-Άφησέ με άνθρωπέ μου ...
-Να σου δώσω 10.000;

Ο οδηγός του φορτηγού έχει αρχίσει να χάνει την υπομονή του. Θεωρεί ότι του κάνει πλάκα. Τα ποσά που αναφέρω εγώ είναι τυχαία. Αλλά να τα θεωρήσετε εσείς μεγάλα ποσά με τη φαντασία σας. Σκέφτεται, ... τι μου λέει τούτος ο μπόσης! Εγώ 100 μεροκάματο κι αυτός μου γυρεύει τα μπάζα για τόσα λεφτά! Ας του κάνω κι εγώ πλάκα, σκέφτηκε. Του λέει τότε:

-Δόσε μου 20.000 δραχμές κι εγώ σου τις φέρνω όπου θες.
Βγάζει ο μπόσης ένα μάτσο λεφτά από την τσέπη του και του μετράει 10.000 δραχμές. Γύρω στο 1970, τα λεφτά ήταν πολλά 10.000 δραχμές! Ο φορτηγατζής χωρίς να ενδιαφέρεται τώρα γιατί γίνεται αυτό, παίρνει τα λεφτά.
-Όταν φτάσουμε θα σου δώσω και τις άλλες 10.000 Θα τις πάμε στην Αθήνα.
-Εντάξει.
-Θα σε περιμένω στον Ισθμό για καφέ.

Και η BMW φεύγει. Το φορτηγό στρίβει στην Εθνική και πάει γι’ Αθήνα πια. Πήγε Αθήνα, ξεφόρτωσε τις πέτρες στο χώρο ενός μεγάλου μαρμαράδικου. Ο τύπος τσέπωσε και τα υπόλοιπα λεφτά. Ούτε ρώτησε πάλι τι τις θέλει ο άλλος τις πέτρες.

-Δικό σου είναι το φορτηγό;
-Όχι της μάνας μου, του λέει.
-Οι πέτρες;
-Από το χωράφι μου.
-Έχεις άλλες;
-Όχι και πολλές.
-Θα μου φέρεις αύριο ένα φορτίο ακόμα;
-Με τη διπλάσια τιμή, του κάνει.
-Εντάξει φίλε μου. Δε θα τα χαλάσουμε.

Έτσι ο φορτηγατζής με το ξένο φορτηγό πήγε πολλά δρομολόγια στην Αθήνα. Σε λιγότερο από ένα μήνα είχε λεφτά με τα οποία αγόρασε το φορτηγό, το φορτωτή, τα ξεροχώραφα σε μια μεγάλη ακτίνα ... κι έστησε την καινούρια του δουλειά. Οι ... πέτρες ήταν διακοσμητικός πωρόλιθος μεγάλης διακοσμητικής αξίας. Κάτω από την επιφάνεια του χωραφιού ήταν ολόκληρο νταμάρι. Έβγαλε άδεια, πήρε και τον αδερφό του μαζί, κι έγινε πλούσιος.

Είναι μια πραγματική ιστορία με πραγματικούς ανθρώπους. Τα συμπεράσματα μόνοι σας. Ένα δικό μου συμπέρασμα: Ο άνθρωπος που δεν ξέρει είναι σαν τυφλός. Λίγο έλειψε να τον στείλει στον αγύριστο ο φορτηγατζής το ... σωτήρα του!

Γιώργος Σεφέρης: “Σ’ αυτόν τον τόπο των παράλληλων μονόλογων, όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι….”

“ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” ή είναι λανθάνουσα η έκφραση;

Επειδή δεν θυμόμαστε και πολλά από την στατιστική στο πανεπιστήμιο, και επειδή αυτό αποκλείεται να γίνει ποτέ θέμα στις πανελλαδικές εξετάσεις,

Άσκηση 1: Να βρεθεί: Η πιθανότητα να συμβεί τρεις φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί…
Παππούς, Γιος και Εγγονός της ίδιας οικογένειας.
Ξαναλέμε ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΟΧΙ ΜΙΑ!
Άσκηση 2: Να βρεθεί:
Η πιθανότητα να συμβεί επτά φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (κατοίκων έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί Πατέρας και Γιος.

Οι απαντήσεις:

A) Aπό παππού σε γιο και εγγονό
O Δημήτριος Pάλλης (1844-1921) πέντε φορές πρωθυπουργός (1897, 1903, 1905, 1909 και 1920-21).
O γιος του Iωάννης (1878-1946) μια φορά (κατοχικός 1943-44).
Γιος και εγγονός ήταν ο Γεώργιος (1918-2006) μια φορά πρωθυπουργός ( 1980-81).
Aξίζει να σημειωθεί ότι Γ. Pάλλης ήταν και εγγονός πρωθυπουργού από τη μητέρα του (κόρη του Γ. Θεοτόκη).
O Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968) τέσσερις φορές πρωθυπουργός (1944, 1944-1945, 1963 και 1964-65 ).
O Aνδρέας Παπανδρέου (1919-1996) τρεις (1981-85, 1985- 89 και 1993-96).
Γιος και εγγονός είναι ο Γιώργος μόλις άρχισε την πρώτη θητεία.
O Διομήδης Kυριακός (1811-69) κατέκτησε το αξίωμα μια φορά (1863).
Tο ίδιο και ογδόντα χρόνια αργότερα (1949) ο εγγονός του Aλέξανδρος Διομήδης – Kυριακός (1875-1951).
Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να προστεθεί άλλη μια περίπτωση.
Πρόκειται για τον Γεώργιο Kουντουριώτη (1782-1858) , που κάθισε στην καρέκλα μια φορά (1848) και ο εγγονός του Παύλος (1855-1935) έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1924-1929).

Aπό πατέρα σε γιο

O Σπυρίδων Tρικούπης (1788-1873) υπήρξε ο πρόεδρος (πρωθυπουργός) του πρώτου νεοελληνικού υπουργικού συμβουλίου (1833).
O γιος του Xαρίλαος (1832-1896) διατέλεσε εφτά φορές πρωθυπουργός ((1875, 1878, 1880, 1882-85, 1886-90, 1892-3 και 1893-1895). O Θρασύβουλος Zαΐμης (1825-1889) δυο φορές πρωθυπουργός (1869-70 και 1871).
O γιος του Aλέξανδρος οχτώ φορές πρωθυπουργός (1897, 1901, 1915, 1916, 1917, 1926, 1927 και 1928) και Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1929-1935).
Aς προστεθεί ότι ο Aνδρέας πατέρας του πρώτου και παππούς του δεύτερου είχε διατελέσει πριν την έλευση του Kαποδίστρια και μετά τη δολοφονία του πρόεδρος της «Διοικητικής Eπιτροπής Eλλάδος» (αξίωμα ανάλογο του πρωθυπουργού).
O Eλευθέριος Bενιζέλος (1864-1936) εννιά φορές πρωθυπουργός (1910-15, 1915, 1917-20, 1924, 1928-29, 1929-32, 1932, 1932-33, 1933) .
O γιος του Σοφοκλής ορκίστηκε πέντε φορές (1944 και κατά διαστήματα το 1950-51).
O Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916) τέσσερις φορές (1899-1901, 1903 και 1903-05).
O γιος του Iωάννης (1880-1961) μια (1950).
Το ξαναγράφω – αυτό έγινε ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ σε 189 χρόνια!

ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΟΥΜΕ “ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” ή είναι λανθάνουσα η έκφραση;

Για τη δημοκρατία βέβαια δεν βάζουμε καν το χέρι μας στην φωτιά, γιατί, κατά βάση, είμαστε κρυφό-βασιλικοί οι …κερατούκληδες, αλλά υποβιβάζει την “μαγκιά” μας να παραδεχθούμε κάτι τέτοιο…
Άλλωστε είμαστε το μόνο έθνος στην ιστορία που απήτησε δυο φορές ξένο βασιλιά για να τον κυβερνήσει και τους εξώρισε σχεδόν όλους, μεταξύ άλλων, με το πρόσχημα ότι, σαν υπερήφανοι Ελληνες, δεν δεχόμαστε την κληρονομικότητα…
Είμαστε ή δεν είμαστε Εθνος ανισορρόπων;
“…Σ’ αυτόν τον τόπο των παράλληλων μονόλογων,
όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι….”
Γιώργος Σεφέρης,
1900-1971, Έλληνας ποιητής, Νόμπελ 1962

Πηγή: stoxasmos-politikh.blogspot.com/2010/08/blog-post_880.html

Ο Αττίλας (Attila, περ. 400 - 453) ήταν βασιλιάς των Ούννων, νομαδικής φυλής Μογγολικής προέλευσης. Η φυλή των Ούννων έφτασε στην ακμή της κατά την βασιλεία του.
Ιστορικά στοιχεία [Επεξεργασία]

Η νομαδική φυλή των Ούννων, ένας νομαδικός τουρκικός λαός έφιππων πολεμιστών μογγολικής καταγωγής που κατοικούσε από τις στέπες της κεντρικής Ασίας στα όρια της Ευρώπης, τον 4ο μ.Χ. αιώνα ξεκίνησε από την Ασία και, προχωρώντας προς τα δυτικά, κατάκλυσε την Ευρώπη κι ερήμωσε πολλές χώρες. Οι πρώτοι Ούννοι είχαν εγκατασταθεί στη Μογγολία τον 2ο π.Χ. αιώνα κι από κει έφτασαν στην περιοχή ανάμεσα στα δύο ποτάμια Ουράλη και Βόλγα. Στα 375 μ.Χ. μια ουννική φυλή προχώρησε στην περιοχή ανάμεσα στο Ντον και Βόλγα και, αφού υπόταξε τους Οστρογότθους και Βησιγότθους, εγκαταστάθηκε τον 4ο αιώνα στην εύφορη κοιλάδα του Δούναβη, ωθώντας τους Βισηγότθους νότια προς το ανατολικό ρωμαϊκό κράτος. Ο αρχηγός των Ούννων Ρουγίλιας οργάνωσε ένα ισχυρό κράτος και άρχισε τις επιδρομές και τις επιθέσεις εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Στα 434 τον Ρουγίλια τον διαδέχτηκε ο Αττίλας, που απαίτησε από το Βυζαντινή Αυτοκρατορία να του δώσει τεράστια χρηματικά ποσά. Στην άρνηση του Βυζαντινού αυτοκράτορα, ο Αττίλας οργάνωσε μια φοβερή εκστρατεία και, κατεβαίνοντας ορμητικά προς τα νότια, κατάστρεψε τη Μυσία, τη Θράκη και την Μακεδονία κι ερήμωσε πάνω από 70 πόλεις. Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β' αναγκάστηκε να υπογράψει ταπεινωτική συνθήκη με το να του παραχωρήσει μεγάλες περιοχές στα νότια του Δούναβη και εφάπαξ 6.000 λίτρες χρυσάφι και να του δίνει κάθε χρόνο 2.100 λίτρες χρυσάφι. Μετά τη νίκη του ο Αττίλας με 700.000 στρατιώτες κατάλαβε τη Γερμανία, μπήκε στη Ρωσία και επιστρέφοντας έφτασε μέχρι τη Γαλατία.

Τα κατά προσέγγιση όρια του κράτους των Ούνων υπό τον Αττίλα.

Έτσι, υπό τον βασιλιά Αττίλα, ο οποίος ανέλαβε την ηγεσία το 445, μετά τη δολοφονία του αδελφού του, έφτασε το κράτος των Ούννων από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι τον ποταμό Ρήνο. Από τον πυρήνα του κράτους, στην ουγγρική πεδιάδα πραγματοποιούσε ο Αττίλας επιδρομές λεηλασίας στα Βαλκάνια, την Ιταλία και τη Γαλατία.

Τον Αττίλα τον αντιμετώπισε στα 451, στα Καταλανικά Πεδία ο Αέτιος, αρχηγός στρατού που τον αποτελούσαν Ρωμαίοι, Γαλάτες, Βουργουνδοί και Βησιγότθοι. Στην περίφημη σύγκρουση, που έμεινε γνωστή στην ιστορία σαν Μάχη των Εθνών, ο Αττίλας νικήθηκε με φοβερές απώλειες. Παρόλα αυτά, συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις του, μπήκε στην Ιταλία κι έφτασε μπροστά στα τείχη της Ρώμης. Επειδή όμως μια φοβερή αρρώστεια αποδεκάτισε το στρατό του, αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να εγκαταλείψει τα μεγαλεπίβολα σχέδιά του. Μετά το θάνατο του Αττίλα στα 452, το κράτος των Ούννων διαλύθηκε και έσβησαν τα ίχνη του στην Ιστορία.

Πηγή: el.wikipedia.org/wiki/Αττίλας

Σχόλιο του Κράνιου:

Το κράτος των Ούννων διαλύθηκε. Τα ίχνη του έσβησαν στην ιστορία. Κι αρωτώ σα χωριάτης που είμαι. Η διαολοσπορά αυτή που στο γερο - διάολο πήγε; Πόσο μακριά από την κεντρική Ευρώπη πήγε; Όποιος βρει τους απογόνους του Αττίλα σήμερα ... κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον.
Πάλι ζητούν εφάπαξ 6.000 λίτρες χρυσάφι και να τους δίνει κάθε χρόνο 2.100 λίτρες χρυσάφι ο ... άρχοντας του τόπου!

Περιήγηση Γαλλικής αποστολής (1731) για εξερεύνηση και αξιολόγηση των Δασών της Μάνινας και του Ξηρομέρου.

ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΞΗΡΟΜΕΡΟ...

................. Η Γαλλική όμως αποστολή δεν έφθασε ως εκεί, διότι μετά την πρώτη είδηση ότι ο κλέφτης Τρουμπούκης με τα παλικάρια του έβαλαν φωτιά σε γειτονικό χωριό η περιηγητική ομάδα διαλύθηκε, οι αρματολοί φρουροί και ο συνοδός πρόκριτος εγκατέλειψαν τους Γάλλους παρά τις αντιδράσεις του διερμηνέα κι εκείνοι καταφοβισμένοι στον έρημο τόπο, μέσα σε σύγχυση και πανικό γυρίζοντας στην Κατούνα προτίμησαν να φύγουν το συντομότερο απ’ την περιοχή αυτή του τρόμου και ο τρόπος που σχολίασαν στο υπόμνημα τους, το γεγονός δείχνει ότι διατήρησαν έντονες εντυπώσεις απ’ αυτήν την περιπέτεια.
Παρά τα αρνητικά αποτελέσματα των μέχρι τότε εξερευνήσεων, μετά την άφιξη της ταλαιπωρημένης γαλλικής αποστολής στην Άρτα ο αρχηγός Lentier επέμενε στον πρόξενο να προετοιμασθεί καινούρια επίσκεψη στο Ξηρόμερο, η οποία τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, διότι αν και είχε αντιμετωπισθεί απ’ τον πρόξενο το θέμα του Τρουμπούκη, η πολεμική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο Ξηρόμερο μετά την εξέγερση των κλεφτών και την καταστολή της δεν άφηνε περιθώρια για νέες απόπειρες.

Κράνιος: Οι καταστάσεις αυτές μοιάζουν με το σήμερα; Όχι;

Τα αλώνια αφήσαμε και πήγαμε στα σαλόνια !!!




Το στάρι τούτο που θα βγει απ το ξανθό το στάχυ
αξία έχει απέραντη, χαρά σ’ όποιον του λάχει

Ευλογημένο πάντοτε ητανε στον αιώνα
σπέρνεται το φθινόπωρο, κοιμάται τον χειμώνα

Την άνοιξη που έρχεται τα στάχυα να χρυσίζουν
το καλοκαίρι θερισμός στα αλώνια ν’ αλωνίζουν

Αλεύρι άσπρο που θα ρθει μαζί και κριθαρένιο
ψωμί αφράτο γίνεται με χρώμα ασημένιο

Με κόπο και με κούραση να γίνει ένα καρβέλι
ψωμί να δώσει νόστιμο να φάνε κι οι αγγέλοι

Λίγο να φάνε οι φτωχοί, καθόλου οι αφεντάδες
να θρέψει γέρους, κοπελιές, παιδιά μα και μανάδες

Μα όλο τούτο γίνεται με κόπο και ιδρώτα
κουλούρα ή εφτάζυμο ακόμη κι η μπομπότα

Ψωμί και λάδι και κρασί παρέα κι ένας φίλος
μα αν δεν είναι άνθρωπος, ας είναι κι ένας σκύλος.

Επειδή στην ΕΛΛΑΔΑ του σήμερα, έπαψαν (εδώ και χρόνια) να υπάρχουν πρόσωπα εκτυφ
λωτικά (μέσα από τον δημόσιο βίο ή την τηλεόραση) που να χαρίζουν ΕΜΠΝΕΥΣΗ και να αποτελούν ΠΡΟΤΥΠΑ ζωής. Αυτή η εικόνα δείχνει ΑΝΩΝΥΜΟΥΣ ανθρώπους (που υπάρχουν ολόγυρα μας, κρυμμένοι) και συγκεκριμένα μια μητέρα που αποτελούν πραγματικά ΕΚΤΥΦΛΩΤΙΚΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΖΩΗΣ, ΕΛΠΙΔΑΣ και ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ!
Η ιστορία είναι ΑΛΗΘΙΝΗ και έχει ως εξής: Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μεγάλου σεισμού στην Ιαπωνία ... μόλις ο σεισμός καταλάγιασε και έφθασαν τα σωστικά συνεργεία, οι διασώστες
κατάφεραν να εντοπίσουν το ακίνητο σώμα μιας γυναίκας, οι οποία βρισκόταν μέσα στα ερείπια, μέσα στο χώμα και τα χαλάσματα, βαθιά μέσα στη γη. Η στάση του κορμού της ήταν όμως (όπως διαπίστωσε ο διασώστης) κάπως παράξενη, καθώς μέσα σε μια τέτοια κατάσταση είχε μια θέση "κατά κάποιο τρόπο" γονατιστή, σαν να προσευχόταν στο Θεό ... Το κορμί της ήταν γερμένο εμπρός και τα χέρια της σαν να στηρίζονταν από κάποιο αντικείμενο ... Το γκρεμισμένο σπίτι είχε συνθλίψει ένα μικρό κομμάτι από το κρανίο της και την σπονδυλική της στήλη! Υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, ο διασώστης κατάφερε μέσα από μια σχισμή να αγγίξει το σώμα της γυναίκας ... Ήλπιζε πως ήταν ακόμη ΖΩΝΤΑΝΗ ... Δυστυχώς, το παγωμένο της κορμί και η ακαμψία που αυτό εμφανίζει κατά τον θάνατο, τον έπεισαν ότι ΣΙΓΟΥΡΑ ήταν ΝΕΚΡΗ! Αμέσως, αυτός και η υπόλοιπη ομάδα του εγκατέλειψαν τα ερείπια του σπιτιού και πήγαν σε κάποια γειτονικά οικοδομήματα εξίσου γκρεμισμένα ... Για κάποιον λόγο, όμωε, μετά απο λίγες ώρες, ο αρχηγός των διασωστών, οδηγούμενος από ένα ανεξήγητο προαίσθημα, επέστρεψε στο γκρεμισμένο σπίτι όπου βρισκόταν η νεκρή γυναίκα. Γονάτισε και άπλωσε τα χέρια του μέσα στη γη, προσπαθώντας να εξερευνήσει όσο μπορούσε τον κενό χώρο κάτω απο την κοιλιά της γυναίκας ... Και ξαφνικά άρχισε να ουρλιάζει: "Ένα παιδί ... Υπάρχει ένα παιδί". Αμέσως ήρθαν όλοι γύρω του και άρχισαν να σκάβουν με πολύ μεγάλη προσοχή για πολλές ώρες, απομακρύνοντας τα ερείπια και τα τσιμέντα γύρω από το άψυχο σώμα ... Ένα μωράκι 3μηνών ξεπρόβαλε κάτω από το παγωμένο κορμί της γυναίκας, τυλιγμένο μέσα σε μια κουβέρτα. Ο γιατρός το εξέτασε επί τόπου και διαπίστωσε ότι απλά κοιμόταν γαλήνια.
Μέσα στην κουβέρτα βρέθηκε και ένα κινητό τηλέφωνο. Στην οθόνη του υπήρχε γραμμένο ένα SMS μήνυμα: "Αν καταφέρεις και επιζήσεις από όλο αυτό ... μη ξεχάσεις ποτέ ... Σ' ΑΓΑΠΩ".

Χριστουγεννα.Ινδια/Goa.Ζεστασια,μεσα στο πλοιο, θαλπωρη και καλο φαι.Δυο ματια εξω απο το φινιστρινη.Ηταν ενας απο τους δεκαδες ,που με τα χερια ,ξεφορτωναν σακκους με τσιμεντο απο τον Βολο.Επειδη γνωριζα,οτι για να αντεξουν μερες νηστικοι σε μια τετοια βαρια δουλεια,μαστουρωναν,τον ρωτησα.Τι προτιμας;Την μακαροναδα μου; η την μπυρα μου;Οταν μου απηντησε την μπυρα τον ρωτησα γιατι;Και να η απαντηση :Με τα μακαρονια σε λιγο θα πεινασω,με την μπυρα θα ειμαι για ωρες σε νιρβανα.ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟΝ 14!ετων.

Χριστουγεννα.Ρουμανια/KOSTANZA.
Ξερετε πολλοι Ελληνες εκει,απο τον εμφυλιο,πατριωτες αγωνιστες,ιδεολογοι,προδωμενοι.Εναν απο αυτους ανταμωσα εξω απο το λιμανι.Μου συστηθηκε στα ελληνικα.Ειπαμε πολλα,ημουν βλεπεις νεος και ηθελα να μαθω την αληθεια απο πρωτο χερι. Αλλα μου λεγαν στην πατριδα !Τελος παντων.Με ζητησε ,με παρα πολυ μεγαλη ευγενεια ΕΝΑ τσιγαρo.Εγω του προσφερα ολο το MALBORO.Ειχα πολλα!για να τα κανω ανταλλαγη με τις ευχαριστες στιγμες της νυχτας .Και ο ΕΛ Λ Η Ν Α Σ αρνηθηκε τρομαγμενος να το παρει γιατι η αξια του,οπως μου εξομολογηθηκε ηταν ιση με την συνταξη μηνος που επαιρνε.Του το εδωσα με το ζορι.Σημερα,μετα 30 χρονια ,σαυτη τη χωρα δεν αλλαξαν και πολλα πραγματα.

Χριστουγεννα.Ρωσια/odessa.Η αγαπημενη μου πολη.Μεθυσμενος απο βοτκα και κρεπαλη ολοκληρης νυχτας ,βγηκα στον δρομο χαραματα, να γυρισω στο καραβι.Ερημια παντου.Ταξι πουθενα.-25C.Τρομοκρατηθηκα!Στην απελπισια μου ρισκαρω και σηκωνω το χερι.Σταματαω ενα αδειο λεωφορειο αστικης συγκοινωνιας.Μπαινω μεσα και διαπραγματευομαι την τιμη μεχρι το πλοιο μου.Σφηνα,με παρεδωσε στα χερια του καπετανιου.(Αυτο μου το ειπαν). Οταν το ρωτησα δεν φοβαται που παρανομη;Μου απαντησε οτι επρεπε να ρισκαρει οπως και εγω εαν ηθελε να βαλει κατι παραπανω στο χριστουγενιατικο οικογενειακο τραπεζι .

Χριστουγεννα 2012.Ελλαδα. Αυτην την ενωτητα συμπληρωστε την εσεις. Εγω ειδα πολλα και τρεμω.Γιατι να τα κανουν σε τοσους λαους και οχι και σε μας.Και για να προλαβω μερικους σας λεω οτι ειμαι πολυ αισιοδοξο ατομο μεχρι επιπολαιοτητας.

Καθώς στεκόταν μπρος στην τάξη της την Ε' δημοτικού, την πρώτη ημέρα του σχολείου η κυρία Τζοβάννα είπε στα παιδιά ένα ψέμα.
Όπως οι περισσότερες δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε ότι τους αγαπούσε όλους το ίδιο.
Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, διότι εκεί στην μπροστινή σειρά, βυθισμένο στο κάθισμά του ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Μάνος Μανούσας.
Η κυρία Τζοβάννα είχε παρακολουθήσει τον Μάνο την προηγούμενη χρονιά και είχε προσέξει ότι ο Μάνος δεν έπαιζε καλά με τα άλλα παιδιά.
Τα ρούχα του ήταν τσαλακωμένα. Πάντα φαινόταν ότι χρειαζόταν μπάνιο. Και ο Μάνος μπορούσε να είναι πολύ δυσάρεστος.
Στο σχολείο που δούλευε η κυρία Τζοβάννα έπρεπε να επιθεωρήσει του κάθε μαθητού το ιστορικό.
Άφησε του Μάνου το ιστορικό να το διαβάσει τελευταίο. Όταν όμως διάβασε το ιστορικό που έγραφαν οι προηγούμενες δασκάλες έμεινε έκπληκτη!
Η δασκάλα της Α' δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι ένα φωτεινό παιδί με έτοιμο πάντα το χαμόγελο.
Κάνει τις εργασίες του σωστά και προσεγμένα, και έχει καλούς τρόπους. είναι χαρά να τον έχουμε κοντά μας».
Η δασκάλα της Β' δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος είναι άριστος μαθητής.
Αγαπητός από τους συμμαθητές του, αλλά φαίνεται προβληματισμένος εξ αιτίας της μητέρας του που έχει μια ανίατη ασθένεια, η ζωή στο σπίτι θα είναι δύσκολη».
Η δασκάλα της Γ' δημοτικού έγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του ήταν πολύ σκληρός και οδυνηρός για αυτόν.
Προσπαθεί να κάνει καλά τις εργασίες του, αλλά ο πατέρας του δε δείχνει πολύ ενδιαφέρον.
Η ζωή του σπιτιού σύντομα θα τον επηρεάσει εάν δε παρθούν ορισμένα μέτρα».
Η δασκάλα της Δ' δημοτικού έγραφε: «Ο Μάνος έχει αποσυρθεί και δεν δείχνει ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στην τάξη».
Διαβάζοντας όλα αυτά η κυρία Τζοβάννα κατάλαβε το πρόβλημα και ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της.
Αισθάνθηκε ακόμη χειρότερα, όταν οι μαθητές της της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα. Όλα ήταν διπλωμένα σε πολύχρωμα χαρτιά με ωραίους φιόγκους, εκτός από του Μάνου.
Το δώρο του ήταν άγαρμπα διπλωμένο σε μια καφετιά χοντρή σακούλα του μανάβη. Η κυρία Τζοβάννα δυσκολεύτηκε να το ανοίξει εν μέσω των άλλων δώρων.
Μερικά παιδιά άρχισαν να γελάνε όταν έβγαλε από τη σακούλα ένα βραχιόλι που λείπανε μερικές από τις ψεύτικες αδαμάντινες χάντρες και ένα μπουκάλι ένα τέταρτο γεμάτο άρωμα.
Αλλά έπνιξε τα γέλια των μαθητών καθώς είπε θαυμαστικά πόσο όμορφο ήταν το βραχιόλι φορώντας το στο χέρι της και βάζοντας μερικές σταγόνες στον καρπό του χεριού της.
Ο Μάνος έμεινε λίγο παραπάνω στο σχολείο στο σχόλασμα για να πει «κυρία Τζοβάννα σήμερα μυρίζατε όπως ακριβώς μύριζε η μαμά μου».
Όταν έφυγαν τα παιδιά έκλαιγε για περίπου μισή ώρα. Από εκείνη την ημέρα η κυρία σταμάτησε να διδάσκει ανάγνωση, γραφή και αριθμητική.
Έδειχνε ιδιαίτερη προσοχή στο Μάνο. Καθώς δούλευε μαζί του το μυαλό του ζωντάνευε. Όσο πιο πολύ τον ενθάρρυνε τόσο πιο γρήγορα ανταποκρινόταν.
Έως το τέλος του χρόνου ο Μάνος είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης του, και παρόλο το ψέμα ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά
το ίδιο η κυρία Τζοβάννα ευνοούσε τον Μάνο ιδιαίτερα.
Μετά από ένα χρόνο βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα της. Ήταν από τον Μάνο. Της έλεγε ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.
Πέρασαν έξι χρόνια πριν πάρει άλλο σημείωμα από τον Μάνο.
Της έγραφε ότι τελείωσε το Λύκειο και ήταν τρίτος στην τάξη του, και ότι ακόμη ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.
Μετά τέσσερα χρόνια πήρε άλλο ένα σημείωμα που της έλεγε ότι παρόλο που τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα κατάφερε
να επιμείνει και να συνεχίσει τις σπουδές του, και ότι σύντομα θα αποφοιτούσε από το πανεπιστήμιο με τις μεγαλύτερες διακρίσεις.
Την διαβεβαίωνε ότι αυτή ήταν η πιο αγαπητή δασκάλα που είχε σε όλη του την ζωή.
Πέρασαν ακόμη τέσσερα χρόνια και έφτασε ακόμα άλλο ένα γράμμα.
Αυτή τη φορά εξηγούσε ότι αφού πήρε το δίπλωμά του αποφάσισε να προχωρήσει πιο πολύ και να κάνει διδακτορικό.
Στο γράμμα εξηγούσε ότι αυτή παρέμεινε η πιο καλή και αγαπητή δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.
Μα τώρα το όνομά του ήταν πιο μακρύ Dr. Εμμανουήλ Σ. Μανούσος.
Η ιστορία δεν τελείωνε εκεί. Υπήρξε ακόμη ένα γράμμα εκείνη την άνοιξη. Ο Μάνος της ανακοίνωνε ότι είχε γνωρίσει μια υπέροχη κοπέλα την οποία θα παντρευόταν.
Της εξηγούσε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν μερικά χρόνια και αναρωτιόταν αν θα συμφωνούσε να παραβρεθεί στο γάμο και να καθόταν στη θέση της μητέρας του γαμπρού.
Βεβαίως η κυρία Τζοβάννα δέχτηκε. Μαντέψτε! Στο γάμο φορούσε εκείνο το βραχιόλι που της είχε δωρίσει κάποια Χριστούγεννα - χρόνια πίσω.
Ναι, εκείνο το βραχιόλι που έλειπαν οι αδαμάντινες πέτρες.
Και βεβαιώθηκε ότι φορούσε το ίδιο άρωμα που θυμόταν ότι φορούσε η μητέρα του Μάνου στα τελευταία τους Χριστούγεννα μαζί.
Όταν συναντήθηκαν αγκαλιάστηκαν με στοργή. Ο κύριος Μανούσος ψιθύρισε στο αυτί της κυρίας Τζοβάννας «Σας ευχαριστώ κυρία Τζοβάννα που πιστεύατε σε μένα.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που με κάνατε να νιώθω σπουδαίος και μου δείξατε πως εγώ μπορούσα να διαφέρω».
Η κυρία Τζοβάννα με δάκρυα στα μάτια ψιθύρισε: «Μάνο μου λάθος κατάλαβες.
Εσύ ήσουν που δίδαξες σε εμένα πώς να διαφέρω. Δεν ήξερα πώς να διδάσκω μέχρι που σε γνώρισα».