Μια ιστορία θα σας πω…

Την ιστορια μου σαν "ελληνιδα" θα σας πω... τραγουδιστα

Πολύ καλό DAVIS και το συμπληρώνω μουσικά:

[/b]



Μια φορά είχα πάει σ' ένα καλό νοσοκομείο της Αθήνας. Είχα κλείσει ραντεβού, με μεγάλη δυσκολία κι ύστερα από συστάσεις μιας γνωστής κι αγαπημένης μου ηθοποιού. Ο μεγαλογιατρός είχε σπουδές και περγαμηνές από Αμερική κι αλλού.
Ήταν ο πέμπτος ή έκτος γιατρός που θα συναντούσα. Το πρόβλημα ενός αγαπημένου μου προσώπου ήταν πάρα μα πάρα πολύ σοβαρό.
Περίμενα στο ασανσέρ. Εκεί περίμεναν περίπου δέκα άνθρωποι.
Γνώρισα έναν ηθοποιό τον οποίο θαυμάζω από πάρα πολλά χρόνια. Τα μάτια μας συναντήθηκαν. Στηριζόταν μια στο ένα πόδι, μια στο άλλο, κι έδειχνε να υποφέρει από τη μέση του. Σκέφτηκα σε πόσες περιπέτειες μπορούν να σε βάλουν οι γιατροί, και πόσους ταλαιπωρούν τα προβλήματα της μέσης, αφού κι εγώ έχω ένα τέτοιο πρόβλημα.
Η ώρα περνούσε και το ασανσέρ αργούσε. Αδημονούσε κι έδειχνε να εξαντλείτε η υπομονή του. Τον κοίταξα κάποια στιγμή και μου κάνει:
"Τι να κάνουμε; Ανάθεμα την ανάγκη που μας κάνει να 'ρχόμαστε στην πόρτα τους". Του λέω: "Κάθε εμπόδιο για καλό. Έχουμε κι άλλη επιλογή. Να σηκωθούμε και να φύγουμε".
Αυτό του το είπα επειδή είμαι κατά των χειρουργικών επεμβάσεων για κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου. Ίσως και να κάνω λάθος, αλλά αυτό πιστεύω.
Ύστερα από λίγο τον είδα ν' ανάβει τσιγάρο και να βγαίνει στην πόρτα. Έριχνε κλεφτές ματιές προς τα μέσα και ... σε μια στιγμή βλαστήμησε μέσα από τα δόντια του. Γύρισε κι έφυγε. Βγήκα έξω και τον είδα να απομακρύνετε φεύγοντας από το νοσοκομείο.
Ένοιωσα άσχημα διότι επηρέασα έναν άνθρωπο για κάτι που δεν γνώριζα κι ούτε μου έπεφτε λόγος. Ήμουν βέβαιος ότι μέτρησε η κουβέντα που πέταξα.

Στο τέλος εδέησε και ήρθε το ασανσέρ. Συνάντησα το γιατρό και, αφού με ρώτησε πρώτα ποιος με σύστησε, είδε το φάκελο και συζητήσαμε το πρόβλημα.
Χοντρικά να πω ότι με κατατρόμαξε με τις εκτιμήσεις του. Με ρώτησε γιατί άργησα τόσο πολύ. Του είπα ότι είδα κι άλλους γιατρούς.
Ποιον;
Αυτόν.
Άλλον.
Εκείνον.
Άλλον.
Τον τάδε.
Άλλον.
Τον δείνα.
Άλλον.
Τον...
Κι όλοι αυτοί δεν ήταν κάποια τυχαία ονόματα. Δε με ρώτησε τι μου είπαν οι άλλοι. Τίποτα. Πήρε μια φόρα και μ' έκανε να καταρρεύσω από την ευθύνη για την καθυστέρηση.
Γιατί δεν ήρθες κατευθείαν σε μένα;
Δεν σας ήξερα γιατρέ μου. Δεν είχα ποτέ περιπέτειες τοιούτου είδους με την υγεία μου ή την υγεία κάποιου δικού μου....
Το ξέρεις μου λέει ότι αν ο άνθρωπός σου πάθει αυτό κι εκείνο κι εκείνο και τ' άλλο... θα φταις εσύ που τριγυρνάς συναντώντας τον κάθε αλμπάνη; ... Δε λέω, καλοί γιατροί είναι όλοι τους, αλλά έπρεπε να σε στείλουν κατευθείαν σε μένα....
Και περνούσε από το καθεαυτό θέμα μας, σε χαρακτηρισμούς των συναδέλφων του, και πάλι στο θέμα μας, και πάλι στην αδικαιολόγητη καθυστέρηση και τις τεράστιες ευθύνες μου, και ... δεν έχεις αυτό το δικαίωμα... και δεν μπορεί να χρονοτριβείς κάνοντας εκτιμήσεις ... και πάει λέγοντας.
Μου είπε: Βγαίνοντας να μιλήσεις με τη γραμματέα μου, να κλείσει αμέσως κρεβάτι, να μπεί ο άνθρωπός σου μέσα, να γίνουν ταχύτατα οι απαραίτητες εξετάσεις και να σου πει πότε θα γίνει το χειρουργείο......
Οι διαβεβαιώσεις και οι λεπτομέρειες ήταν αντιφατικές, δηλαδή όλα θα γίνουν τέλεια, αλλά δεν είμαστε και θεοί, και το πρόβλημα είναι μεγάλο, τα είπαμε, και η καθυστέρηση, και οι ευθύνες μας και και και....

Βγήκα. Πλήρωσα την επίσκεψη κι έφυγα (Μια γερή πλερωμή). Δεν ήμουν εξάλλου τόσο αρμόδιος για να κλείσω τέτοια ραντεβού, πριν έρθω σε συνεννόηση με τον ίδιο τον ασθενή. Ήμουν βέβαιος για το δίκιο του γιατρού(!!!!), αλλά ...

Φεύγοντας πήρα ταξί. Η διαδρομή ήταν μεγάλη, είχε και κίνηση. Ο ταξιτζής μου είπε κάποια στιγμή:
Είναι καλά να μην πατάμε στην πόρτα τους (εννοούσε το νοσοκομείο).
Εγώ δεν είχα όρεξη. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι. Δε μίλησα. Αλλά μέσα στο ταξί, με τη φράση του ταξιτζή άρχισα να φέρνω στο μυαλό μου όλο το σκηνικό με το μεγαλογιατρό. Κι ανέλυσα σημείο προς σημείο τα λόγια του, τις προτάσεις του, τις εκτιμήσεις του.... Δεν ήταν ούτε η πρώτη φορά ούτε η τελευταία που το έκανα φεύγοντας από έναν γιατρό. Κι άρχισα να υποψιάζομαι ότι κάτι στραβό υπάρχει εδώ.
Το κυριότερο συμπέρασμα ήταν ότι μάλλον αυτός είδε ότι το πρόβλημα δεν ήταν σοβαρό, αλλά ... και γιατί δεν ήταν σοβαρό το πρόβλημα; Και γιατί τόση φάση; Τι ήθελε; Τι πραγματικά κατάλαβε; Μήπως είδε κάποια υποχώρηση του προβλήματος από μια σειρά διαδοχικών εξετάσεων, μαγνητικών τομογραφιών και λοιπά; Ποιος να ξέρει; Πού να ήξερα;

Το αποτέλεσμα ήταν να αποφασίσουμε, ασθενής κι όλοι οι δικοί του άνθρωποι, να ξεκινήσουμε πάλι τις εξετάσεις από το μηδέν, χωρίς να πλησιάσουμε μεγαλογιατρούς και άλλους μεγαλοσχήμονες. Καλές οι περγαμηνές τους κι οι ικανότητές τους, αλλά ... θες να πέσαμε σε κάποιο κύκλωμα;;; Ε;



Δε θα σας κουράσω άλλο. Θα τρέξω την ιστορία μου, που είναι αληθινή και τρομαχτική...
Μια γιατρίνα παθολόγο ρωτήσαμε. Σα να μην έχουμε κάνει τίποτα. Αυτή μας σύστησε έναν ιδιώτη γιατρό νευρολόγο. Είδε τον ασθενή. Ο νευρολόγος μας είπε ότι πρέπει ... Ναι, του είπαμε, αυτά τα έχουμε κάνει. Α... Να τα δω. Ωραία. Τότε να πάτε σε ενδοκρινολόγο, πριν από κάθε επόμενη κίνηση, να σας γράψει ειδικές εξετάσεις. Χωρίς αυτές τις εξετάσεις δεν μπορεί να γίνει ασφαλής διάγνωση. Σε ποιον ενδοκρινολόγο να πάμε; Μας έδωσε τρία ονόματα. Στην πόλη μας. Και πήγαμε.
Η ενδοκρινολόγος μας ρώτησε από την αρχή αν έχουμε κάνει μια συγκεκριμένη εξέταση. Της δείξαμε. Όχι αυτή λέει. Αυτή είναι άσχετη κι άχρηστη. Ποιος σας έγραψε αυτή την εξέταση; Ο Τάδε νευρολόγος.
ΤΙ; ,,,,, Τι δουλειά έχει ο νευρολόγος με αυτή την εξέταση;
Μας έγραψε μια εξέταση και την κάναμε δυο φορές, στο ίδιο εργαστήριο. Και μετά κι από τη δεύτερη εξέταση μας είπε:

"Ωωωω....! Θαυμάσια νέα!!! ... Είναι αυτό που υποψιάστηκα από την αρχή@!!!! "
Το πρόσωπό της έλαμπε. Μας εξήγησε ότι αυτό είναι το και το και δεν έχει καμιά σχέση με αυτό κι αυτό .... και ...
και σωθήκατε από τα νύχια των νευροχειρούργων και περιπέτειες τρομερές ... !!!!!!!!!!!!!!

Μια θεραπεία φτηνή, κι ύστερα από μια εβδομάδα άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα αποτελέσματα. Ο ασθενής γύρισε στις δουλειές του και τώρα που μιλάμε δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα.


Εκείνον τον ηθοποιό που είχε φύγει από το νοσοκομείο (που υπέφερε από τη μέση του) τον είδα ύστερα από ένα δίμηνο σε μια συνέντευξη, χαρούμενο και απολαυστικό όπως πάντα, και χάρηκα αφάνταστα.

Μη με ρωτήσετε πώς τον λένε, γιατί δεν του συστήθηκα, γιατί δεν του πήρα αυτόγραφο, γιατί μια ηθοποιός μου είχε συστήσει το μεγαλογιατρό, γιατί το ένα και γιατί το άλλο....




Και η σχέση μου με τον ασθενή; Ήταν απλά φίλος.

Υπήρχε κύκλωμα; Ναι. Και ποιος είχε τσιμπήσει τον ασθενή και τον είχε χώσει στο κύκλωμα; Ο γιατρός που είχε πάει να δει το πρόβλημα με τα μάτια του. Και πού τον έστειλε αυτός; Στο νευρολόγο που παρέλαβε τον ασθενή ... Και πώς τον παραπλάνησαν; Του γράψανε εξετάσεις που δεν είχαν αρμοδιότητα, παραλείποντας την πιο ουσιώδη λεπτομέρεια. Και πώς τον έπεισαν; Δείχνοντάς του το ορατό μέρος του προβλήματος, έναν όγκο και καλά. Κι όλοι οι άλλοι όγκο βλέπανε; Ε, ναι. Το κύκλωμα ήταν ... θεόκλειστο. Τον έστελνε ο Άννας στον Καγιάφα. Τι ήταν; Όγκος; Όχι. Ένα απλό προλακτίνωμα, αν θυμάμαι σωστά τ' όνομά του.
Τι έκανε ο ασθενής μετά; Ζήτησε εξηγήσεις; Όχι. Φοβήθηκε ότι δεν θα μπορούσε να αποδείξει κάποια βλάβη. Τι θα πάθαινε ο ασθενής αν τον χειρουργούσαν; Θα τον ξετίναζαν τελείως οικονομικά και θα τον έστελναν στον τάφο.

Υστερόγραφο: Να γράψω εδώ τ' όνομά μου τώρα... ή να γράψω Κράνιος; Γαμώ τη χώρα και γαμώ τ....


Υστερόγραφο (Τελευταίο. Εντάξει.): Δε σας είπα τι χρήματα μου είπε ο μεγαλογιατρός ό,τι ήθελε και πόσα θα πλήρωνε ο ασθενής την ημέρα, πόσα για τις ημέρες που θα έμενε υποχρεωτικά στην εντατική, και πόσα στο θάλαμο και πόσα πάνω κάτω για τους βοηθούς του γιατρού και πόσα για του Χριστού τα μάτια (που λένε κι οι αγιογράφοι) και ποιος θα τα πληρώσει και πόσα θα πληρώσει το ταμείο του ασθενούς και πώς θα κανονιστεί να πληρώσει το ταμείο αυτά που μάλλον δεν πληρώνει συνήθως και .... Στο διάολο κωλογιατρέ.... Ντροπή ρε μάγκα.. Ποιος Ιπποκράτης και ποιος όρκος ρε ...

Συγκλονιστικές ιστορίες παιδιά. Μπράβο σας!

Αρχικός τίτλος: Μινύες, Κολχίδα και Τεοτιουακάν.
Ένας από τους πιο αινιγματικούς λαούς της προϊστορικής Ελλάδος είναι οι Μινύες, όπου σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς κοιτίδα τους θεωρείται η περιοχή από τον Βοιωτικό Ορχομενό μέχρι και τις νότιες παρυφές της θεσσαλικής πεδιάδος.

Από την περιοχή αυτή ένα τμήμα των Μινύων εγκαταστάθηκε στην Μαγνησία και ίδρυσε την Ιωλκό, την οποία η σύγχρονη αρχαιολογική ερευνά ταυτίζει με τον νεολιθικό οικισμό του Διμηνίου. Η αποίκηση αυτή έγινε για να εκμεταλλευτούν οι Μινύες τον θεσσαλικό κάμπο, αλλά κατά την προσπάθειά τους αυτή ήλθαν σε σύγκρουση με τις γειτονικές πόλεις. Έτσι πιστεύεται πως εξηγείται και η καταστροφή του Σέσκλου.

Η προσπάθεια σύνδεσης των Μινύων με τον εύφορο θεσσαλικό κάμπο έχει επιχειρηθεί και μυθολογικά αφού οι κόρες του Μινύα, Περικλυμένη, Αλκιμίδη και Φυγομάχη παντρεύτηκαν τους Θεσσαλούς βασιλείς Φέρη (βασιλιά στη Φερές), Αίσονα (βασιλιά στην Αισονιάδα) και τον Πελία (βασιλιά στην Ιωλκό). Από την εκμετάλλευση του θεσσαλικού κάμπου οι Μινύες μετετράπησαν σε μία ισχυρή οικονομική και πολιτική δύναμη για την περιοχή, σε σημείο μάλιστα που να έχουνε επιβάλει φόρο υποτέλειας σε πόλεις των χωρικών τους ορίων.

Μια τέτοια πόλη ήτανε και η Θήβα, όπου σύμφωνα με τον μύθο ο Θηβαίος Ηρακλής επιστρέφοντας από το κυνήγι, συνάντησε τους φοροεισπράκτορες του βασιλιά του Ορχομενού Εργίνου, που πήγαιναν στην Θήβα για τον φόρο υποτέλειας. Ύστερα από σκληρή μάχη ο Ηρακλής κατόρθωσε να απαλλάξει την πόλη των Θηβών από τον δυνάστη.

Αναφερόμενος στην οικονομική ισχύ του Ορχομενού ο Όμηρος γράφει «δέκα και είκοσι φορές πιο πολλά κι αν μου δώσει, από όσα τώρα έχει αυτός και εάν από αλλού ζητούσε, τα πλούτη του Ορχομενού και της Αιγύπτιας Θήβας, όπου όλοι μέσα στα σπίτια τους θησαυρούς πολλούς έχουνε».

Το ‘Αγνωστο Παρελθόν του Χρυσόμαλλου Δέρατος.
Η πόλη του Ορχομενού συνδέεται μυθολογικά με την Θήβα και μέσω του μύθου του Αθάμαντα με την Ινώ. Ο Αθάμας ήτανε βασιλιάς του Ορχομενού που είχε παντρευτεί την θεά Νεφέλη και η οποία του είχε χαρίσει δύο παιδιά, τον Φρίξο και την Έλλη. Κάποια στιγμή όμως γνώρισε την Θηβαία Ινώ και έτσι παράτησε τη Νεφέλη, η οποία πήγε στον Όλυμπο και παραπονέθηκε στην Ήρα, που της υποσχέθηκε ότι θα τιμωρήσει για αυτό τον Αθάμα.

Από το γάμο του με την Ινώ, ο Αθάμας απόκτησε δύο γιους τον Μελικέρτη και τον Λέαρχο (εκ του άρχω και του Λεώς=λαός). Η Ινώ όμως επιθυμώντας να βγάλει από τη μέση τα προγόνια της, καβούρδισε στην φωτιά τους σπόρους, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει σοδειά την επόμενη περίοδο, αλλά και να απειληθεί η περιοχή από λοιμό. Τότε ο Αθάμας αποφάσισε να στείλει αντιπροσωπεία στους Δελφούς για να μάθει το τι πρέπει να κάνει. Μόνο που ο φερόμενος εκ Δελφών χρησμός ήταν χαλκευμένος, αφού η Ινώ είχε δωροδοκήσει τους πρέσβεις να μεταφέρουνε στον Αθάμαντα την δική της βούληση. Έτσι ο Αθάμας πληροφορήθηκε πως ο Απόλλωνας επιθυμεί να θυσιαστεί ο Φρίξος στον βωμό του Δία (μάλλον πρόκειται για το βωμό του Λαφυστίου Διός), για να πάψει να υφίσταται το κακό.

Αν και στην αρχή ο Αθάμας είχε κάποιους ενδοιασμούς, εν τούτοις η πίεση που δέχτηκε από τους απελπισμένους αγρότες τον οδήγησε να στείλει για θυσία τον Φρίξο. Μία θυσία που δεν πραγματοποιήθηκε αφού η μητέρα του η Νεφέλη έστειλε ένα χρυσό κριάρι που της είχε δώσει ο Ερμής και αφού ανέβηκαν στην ράχη του τα δύο παιδιά της διέφυγαν στην περιοχή της Κολχίδος, όπου ο Φρίξος θυσίασε τον κριό στον Φύξιο Δία. Μετά χάρισε τον δέρμα του στον Κορινθιακής καταγωγής βασιλιά της Αιήτη, που είτε το φύλαξε μέσα στα ανάκτορά του, είτε το κρέμασε επάνω σε μία βελανιδιά μέσα στο άλσος του ’ρεως, αφήνοντας και έναν ακοίμητο δράκοντα να το φυλάει. Αυτή η χρυσή προβιά ήτανε ο λόγος που έγινε η Αργοναυτική εκστρατεία, της οποίας επικεφαλής ήτανε ο γιος του Αίσονα, ο Ιάσων.

Η Επιβολή της Λατρείας του Διόνυσου και η υποχώρηση της Νεφέλης.
Με το να παντρευτεί ο Αθάμας την Ινώ υπονοείται είτε κάποια μορφή συμμαχίας των Μινύων του Ορχομενού με τους Θηβαίους, είτε υποδούλωση των Θηβαίων στους Μινύες. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι η έλευση της λατρείας του Διονύσου στον Ορχομενό.

Η Ινώ, σύμφωνα με την μυθολογία, ανέλαβε να μεγαλώσει τον Διόνυσο, επειδή η αδελφή της Σεμέλη ήθελε να δει τον Δία σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, με φυσικό επακόλουθο να καεί τόσο αυτή όσο και το θηβαϊκό ανάκτορο. Τότε ο Ζευς πήρε τον ακόμη έμβρυο Διόνυσο και τον τοποθέτησε στον μηρό του και όταν ήλθε η χρονική στιγμή και γεννήθηκε από τον μηρό ο Διόνυσος, τον έδωσε στην Ινώ να τον αναθρέψει. Από την άλλη η Νεφέλη, όπως όλα δείχνουν, ήτανε θεά της γονιμότητας των Ορχομενίων και το όνομά της σχετίζεται με τα σύννεφα που φέρνουνε την βροχή.

Στα προϊστορικά χρόνια η βασιλική οικογένεια ήτανε και ιερατική. Έτσι ο βασιλιάς μιας πόλης ήτανε συνάμα και ιερέας του θεού της πόλης. Όταν λοιπόν θα απεβίωνε ο Αθάμας τον θρόνο θα λάμβανε ο Φρίξος και έτσι θα συνεχιζότανε η λατρείας της Νεφέλης.

Ο μόνος τρόπος να ανατραπεί η λατρεία αυτή ήτανε να εκλείψει ο βασιλιάς-ιερέας της Νεφέλης, τον οποίο κρυπτογραφεί ο Φρίξος. Έτσι κάποια στιγμή, μάλλον ηθελημένα, παρουσιάστηκε ανομβρία και αφορία στην περιοχή, γεγονός που κλόνισε την λατρεία της Νεφέλης και βρήκε την ευκαιρία ένας νέος θεός της γονιμότητας ο Διόνυσος, να επιβληθεί στον Ορχομενό.

Για να παρουσιαστεί ηθελημένα αφορία στην περιοχή θα πρέπει οι πιστοί του Διονύσου να είχαν πρόσβαση στις αποθήκες που φυλάσσονταν οι σπόροι, δηλαδή να υπήρχαν οπαδοί του Διονύσου σε θέσεις κλειδιά μέσα στα ανάκτορα. Πολύ πιθανόν ο Λέαρχος και ο Μελικέρτης να κρυπτογραφούνε αυτές τις κατηγορίες ατόμων.

Ετυμολογικά ο Λέαρχος σχετίζεται με τον λαό που κυριαρχεί, ενώ ο Μελικέρτης είναι η κατηγορία των ανθρώπων που έκαναν χοές με μέλι, άρα ο Μελικέρτης κρυπτογραφεί κάποια ιερατική τάξη.

Τέλεση οργιαστικής λατρείας του Διονύσου.

Οι Συμβολισμοί πίσω από το Μύθο του Χρυσόμαλλου Δέρατος.
Το χρυσό κριάρι είναι ο τρόπος διαφυγής του ιερατείου της Νεφέλης και το πιο πιθανό είναι να σχετίζεται με πλοία, με τα οποία πήραν μαζί τους και πλούτο αλλά και τεχνοτροπία, τεχνολογία.
Ίσως έτσι εξηγείται το φαινόμενο ο Μινυακός πολιτισμός να έχει την ικανότητα να κάνει αποστραγγιστικά έργα και γενικά να διακρίνουμε στοιχεία ενός ανώτερου τεχνολογικά λαού κάτι που δεν είχε συνέχεια στο Ελληνικό χώρο. Δηλαδή στις μετέπειτα περιόδους υπάρχει στην Ελλάδα τεχνολογία κατώτερης ποιότητας από πριν.

Το κριάρι το προμήθευσε στην Νεφέλη ο Ερμής. Ο Παυσανίας στα κορινθιακά του αφήνει υπονοούμενα για την σχέση του κριού και του Ερμού με τα Ελευσίνια Μυστήρια «δεν αναφέρω τίποτα, αν και γνωρίζω, σχετικά με όσα λέγονται πως γίνονται στα μυστήρια της Δήμητρας, για το κριάρι και τον Ερμή».

Ο Ερμής στα Ελευσίνια μυστήρια λατρευότανε ως χθόνιος θεός, ενώ η Δήμητρα είναι θεά της γονιμότητας και ταυτίζεται με την Ίσιδα, δηλαδή την Ιώ. Μάλιστα ο Ερμής με εντολή του Δία, αφού πρώτα σκότωσε τον ’ργο, οδήγησε την Ιώ στην Αίγυπτο και την μετονόμασε σε Ίσιδα. Επίσης ύστερα πάλι από εντολή του Διός ενημέρωσε τον Άδη (χθόνιος Ζευς) ότι πρέπει να επιστρέψει η Περσεφόνη στον επάνω κόσμο.

Φτάνοντας στην Αία, πρωτεύουσα της Κολχίδος το ιερατείο πρόσφερε τις γνώσεις του στον βασιλιά Αιήτη και ο οποίος τις φύλαξε διότι όπως αναφέρει η μυθολογική παράδοση, ο ίδιος ο Φρίξος, μετά θάνατον, του παρουσιάστηκε στον ύπνο του και τον συμβούλεψε να προσέχει το δέρας, αφού τόσο η εξουσία του όσο και η ίδια του η ζωή εξαρτιόταν από το χρονικό διάστημα που θα έμενε κρεμασμένο πάνω στην βελανιδιά.

Έτσι το χρυσόμαλλο δέρας συμβολίζει την διατήρηση της εξουσίας. Σημαντικό επίσης στοιχείο είναι πως οι Μινωίτες αποθήκευαν τα πολύτιμα μέταλλά τους (αφού πρώτα τα ρευστοποιούσαν) σε σχήμα που θύμιζε προβιά βοδιού, προβάτου ή κριού. Εύλογα επομένως μπορούμε να συμπεράνουμε πως όποιος έχει στην κατοχή του τα κοιτάσματα των πολύτιμων μετάλλων αλλά και τον τρόπο επεξεργασίας του έχει την οικονομική και πολιτική εξουσία.

Ο Αιήτης για να μπορέσει να διατηρήσει την εξουσία του εναπόθεσε την φύλαξη του δέρατος σε έναν άγρυπνο δράκο. Η φιλολογική ομάδα του κυρίου Ι.Θ. Κακριδή στο πολύτομο έργο του Ελληνική Μυθολογία αναφέρει πως ο δράκοντας ήτανε μεγάλος όσο και μία πενηντάκοπη ναυς. Γίνεται αντιληπτό πως η φιλολογική ομάδα του κυρίου Κακριδή δεν κάνει αυθαίρετα αυτήν την παρομοίωση αλλά έχει βασιστεί σε κάποια αρχαία πηγή.

Ορμώμενοι από αυτό συμπεραίνουμε πως ο δράκοντας είναι το ναυτικό του Αιήτη, που είναι πάντοτε έτοιμο να υπερασπιστεί την ευημερία του τόπου του. Με τη βοήθεια της Αφροδίτης η Μήδεια, η κόρη του Αιήτη, ερωτεύεται τον Ιάσονα και αποκοιμίζει τον δράκοντα και έτσι κατορθώνει να αρπάξει το χρυσόμαλλο δέρας.

Το Ταξίδι των Αργοναυτών στην Αμερική;
Δελεαστικό στοιχείο του μύθου είναι ο εντοπισμός της Κολχίδος. Η πιο διαδεδομένη αντίληψη τοποθετεί την Κολχίδα στον Εύξεινο πόντο και πιο συγκεκριμένα θεωρούν πως εκτεινότανε από την Διοσκουρίαδα μέχρι την Τραπεζούντα και σχετίζουνε το χρυσόμαλλο δέρας με τον τρόπο σύλλεξης του χρυσού. Και αυτό διότι στην περιοχή της Σκυθίας (Ν. Ρωσία) ρίχνανε προβιές ζώων στα ποτάμια πάνω στις οποίες κόλλαγε ο ενυπάρχων στον εκάστοτε ποταμό χρυσός.

Ύστερα είτε έκαιγαν τα δέρματα και έπαιρναν το πολύτιμο μέταλλο, είτε τα άπλωναν πάνω σε κλαδιά για να στεγνώσουν και εν συνεχεία προχωρούσαν στην συλλογή του μετάλλου.
Όμως ο Απολλώνιος ο Ρόδιος αναφέρει στα Αργοναυτικά του πως καθώς η Αργώ έπλεε προς Νότο, η Μεγάλη ’ρκτος κολυμπούσε στον ωκεανό και σταδιακά κατά την πλεύση τους αυτή χάθηκε από τον ουράνιο ορίζοντα.

Το φαινόμενο αυτό δεν συμβαίνει όμως στην μαύρη θάλασσα μιας και βρίσκεται σε 44ο βόρειο πλάτος και η Μεγάλη ’ρκτος είναι πάντοτε φανερή. Αλλά και η διαδρομή της επιστροφής των Αργοναυτών από τον Εύξεινο πόντο είναι πρακτικά αδύνατη, αφού τα αρχαία κείμενα τους θέλουν να πλέουν τον Ίστρο (Δούναβης), τον Σαύο και να φτάνουνε στην Αδριατική, με την διαφορά όμως πως ο Σαύος δεν εκβάλλει εκεί.

Η κυρία Ε. Μερτζ στο βιβλίο της «Οίνωψ Πόντος» αναφέρει πως οι Αργοναύτες εξήλθαν του στενού του Γιβραλτάρ, ακολούθησαν το ρεύμα του Γκολφ Στρημ, εισήλθαν στον Αμαζόνιο, που τον ταυτίζει με τον ποταμό Θερμόδωντα του αρχαίου κειμένου, και έφτασαν μέχρι το υψίπεδο των Άνδεων.
Η περίπτωση τα ερείπια της Κολχίδος να βρίσκονται στην Αμερική δεν είναι αβάσιμη και αυτό διότι κατά την παλαιότερη εκδοχή του Αργοναυτικού μύθου, η πρωτεύουσά της Αία βρισκότανε στη Δύση, όπως και η χώρα των Εσπερίδων που πλέον αρκετές αρχαιολογικές ενδείξεις την ταυτίζουν με την Αμερική.

Ήδη σε ανασκαφές στην ήπειρο αυτήν έχουνε βρεθεί αρκετά αγάλματα που απεικονίζουνε κύκλωπες, κέρβερους και μέδουσες, ενώ στην γλώσσα των γηγενών λαών υπάρχουν μυκηναϊκές λέξεις (πχ, οι θεοί τους ονομάζονται ίδολος από την ελληνική λέξη είδωλα, τεοανάκο εκ των ελληνικών θεός και άναξ). Μάλιστα όταν ο Αλεξάντερ φον Χούμπολντ μελέτησε τα κείμενα των Ατζέκων αναφώνησε «μα αυτά είναι καθαρά ελληνικά».

Στο Τεοτιουακάν του Μεξικού το έχουνε βρεθεί αποστραγγιστικά έργα γεγονός που έκανε τους κυρίους Δωρικό και Χατζηγιαννάκη να την ταυτίσουνε με την Αία. Στο Τεοτιουακάν φαίνεται όμως να αναφέρεται και ο Πλούταρχος στο περί του εμφαινομένου πρόσωπου τω κύκλω της σελήνης.
Αφού αρχικά μιλάει για μία μεγάλη ήπειρο που περιτριγυρίζεται από την μεγάλη θάλασσα και το πέλαγος διαβαίνετε αργά επειδή το πέλαγος είναι λασπουδερό λόγω των ρευμάτων, λέει «από τα ηπειρωτικά μέρη, τα προς τη θάλασσα κατοικούν οι Έλληνες, γύρω από τον κόλπο όχι μικρότερο από την Μαιώτιδα λίμνη, που το στόμιο του βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας θάλασσας».

Αν κάποιος επιχειρήσει σε ένα χάρτη να χαράξει στην περιοχή της Κασπίας, μια ευθεία παράλληλη προς τον Ισημερινό θα διαπιστώσει πως αυτή διέρχεται από τον κόλπο του Μεξικού.


Το Τεοτιουακάν του Μεξικού και οι Πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης.
Το τεοτιουακάν υπήρξε σημαντικός λατρευτικός χώρος. Δεσπόζουνε η πυραμίδα του ήλιου, όπου πρόκειται για εφτά πυραμίδες η μία μέσα στην άλλη, η πυραμίδα της σελήνης και η πυραμίδα του κετζαλκοάτλ. Αυτές η τρεις πυραδες ισαπέχουν μεταξύ τους.

Η περιοχή δεν συνδέεται με τους Έλληνες μόνο λόγω των αποστραγγιστικών έργων αλλά και επειδή η πόλη αυτή διέπεται από τις αρχές τις ιερής γεωγραφίας χαρακτηριστικό των αρχαίων ελληνικών πόλεων, αφού κατά τους αρχαίους Έλληνες η γεωμετρική ισότητα ήτανε σημαντική τόσο για τους θεούς όσο και για τους ανθρώπους.



Οι Πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης και η οδός των νεκρών.

Πιο συγκεκριμένα η βασική οδός των νεκρών που συνδέει την πυραμίδα του ήλιου και της σελήνης διατρέχει τη περιοχή από 15,5ο βορειοανατολικά προς 15,5ο νοτιοδυτικά, ενώ η πυραμίδα του ήλιου είναι προσανατολισμένη σε ένα σημείο 15,5ο βορειοδυτικά.

Μάλιστα στο σημείο αυτό δύει ο ήλιος στις 13 Αυγούστου, γεγονός που κάνει κάποιους να αναρωτιούνται τι το σημαντικό είχε αυτή η ημερομηνία. Ή μήπως σχετίζεται με την επόμενη μέρα, δηλαδή την 14η Αυγούστου, όπου συμπτωματικά στον Ελλαδικό χώρο τελούνταν τα παναθήναια; Πάντως υπάρχουνε ενδείξεις για λατρεία της Αθηνάς στην Αμερικάνικη ήπειρο, μιας και έχει βρεθεί εκεί το όνομά της ( τεούκαρα, εκ των θεός και κόρη ή κάρα= κεφάλη).

Η πυραμίδα του ηλίου προμελετημένα έχει οικοδομηθεί πάνω από μία σπηλιά, η οποία αρχικά ήτανε φυσική ενώ όταν χρησιμοποιήθηκε για λατρευτικούς λόγους έτυχε και ανθρώπινης επεξεργασίας. Μία έστω και ριψοκινδυνευμένη γνώμη είναι η σπηλιά αυτή να είχε πολύτιμα μέταλλα, τα οποία κάλυπτε η πυραμίδα και μόνο κάποιοι να γνώριζαν την ύπαρξή της.

’λλωστε η παλαιότερη παράδοση θέλει το χρυσόμαλλο δέρας να το φυλάει ο Αιήτης στο ανάκτορό του. Επίσης δεν πρέπει να λησμονούμε πως η Αία ήτανε ο τόπος όπου ο θεός ήλιος έπαιρνε το άρμα του και έφερνε την αυγή.

Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε πως εκεί ήτανε τα ανάκτορα του θεού ήλιου, οπότε η Αία θα πρέπει να ήτανε ένα σημαντικό θρησκευτικό κέντρο, κάτι που ταιριάζει στην περίπτωση του Τεοτιουακάν. Η ύπαρξη αυτής της σπηλιάς ήτανε γνωστή και στον Πλούταρχο, αφού μας πληροφορεί πως μέσα σε αυτή ήτανε φυλακισμένος από τον Δία ο Κρόνος και πως εμπεριέχει πέτρες χρυσοειδές (περιέχεσθαι πέτρας χρυσοειδούς).


Ο προσανατολισμός κατά 15,5ο.

Ένα ακόμη στοιχείο που συνηγορεί στην άποψη πως η Κολχίδα βρισκότανε στην Αμερική είναι η φυλή των Κολχικούρους που υποτάχτηκε στους Ισπανούς το 1535. Από τότε χάνονται τα ίχνη τους. Η Μέρτζ πιστεύει πως η λέξη Κολχικούρους είναι παραφθορά της λέξης Κολχίς.

Όσον αφορά τον μετέπειτα προσδιορισμό της Αίας στην Ανατολή πιστεύεται πως έγινε από κάποιον Μιλήσιο ποιητή. Φαίνεται όμως πως στα μεταγενέστερα χρόνια είχε ξεχαστεί ο πραγματικός τόπος της Κολχίδος ενώ υπήρχαν εξακριβωμένα δύο Κολχίδες, μία στον Εύξεινο πόντο, που ακόμα και σήμερα ονομάζεται Kolkheti στην μητρική γλώσσα των Λαζών και μία άλλη στην ακτή του Μαλαμπάρ στον Ινδικό ωκεανό, όπως καταμαρτυρεί ο Πτολεμαίος ο Ηφαιστίωνας.

Η φίλη μας η Κατερίνα διαβάζει ιστορία.
Τι υπέροχη επιστήμη....
Σκεφτείτε να μην είχε σκεφτεί κανένας να καταγράφει τι έγινε και τι δεν έγινε....


Ή μήπως πράγματι πριν από το Θουκυδίδη,τον εφευρέτη της ιστορίας σαν επιστήμη, υπάρχει, πέρα από τις προφορικές μαρτυρίες των ανθρώπων, ιστορία απαγορευμένη;

Μήπως η πρόσβαση στα ιστορικά αρχεία, στα ντοκουμέντα και στις βάσεις δεδομένων τέλος πάντων, ήταν αδύνατη για το λαό; Μήπως οι ιερείς και οι παντογνώστες ξερόλες αυλικοί και κόλακες της κάθε αυλής και κάθε βλάκα λήσταρχου, φύλαγαν αυτές τις πληροφορίες και τις πουλούσαν στους άρχοντες, με το ... δελτίο;

Για ένα χαρτάκι με πέντε κουβεντούλες στο Μαντείο των Δελφών, ένα χρησμό κουτοπόνηρα γραμμένο, οι ιερείς πουλούσαν μούρη στους πιστούς ή είχαν γνώσεις που τους βοηθούσαν να εξάγουν συμπεράσματα;

Πόσες φορές έχουν κάψει τις βιβλιοθήκες, τ' αρχεία, τα ντοκουμέντα κτλ;

Η σωστή πληροφορία και η γνώση είναι δύναμη.

Τα ξύλινα τείχη θα σώσουν την πόλη.

Ε,.... πες το κυρά πυθία, κύριε γραμματικέ της πυθίας ότι τους Πέρσες θα πρέπει να τους πολεμήσουμε με τα καράβια μας (ξύλινες ήταν οι τριήρεις) και να τους ξεσκίσουμε στη Σαλαμίνα!!.... Τι στο καλό μας αμολάς "τα ξύλινα τείχη" ;

Κάτι ιδιαίτερα οξυδερκείς Αθηναίοι φτιάξανε ξύλινα τείχη στην Ακρόπολη τότε! Οι Πέρσες ... απλά βάλανε φωτιά και τους κάψανε. Το κόλπο αυτό φίλοι μου μην το γελάτε! Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια έλεγε ο κυνηγός θείος μου. Καήκανε οι ηλίθιοι, σωθήκανε οι μάγκες!

Γι αυτό στα Καλαβρυτοχώρια κυκλοφορούσε παλιά η φράση: Α ρε πούστη Γερμανέ... Σκότωσες τα παλικάρια και τα καλύτερα παιδιά....

Εννοείτε ότι .... άφησες να ζήσουν οι λέρες κι οι ζαβοί.

Μην υποτιμάτε τις απλές και ταπεινές επιστήμες. Η ιστορία, κι αν φαίνεται απλή υπόθεση... είναι μαγκιά. Αν πραγματικά χωθείς στα ... ψιλά γράμματα. Η επιστήμη είναι ζόρικη υπόθεση και συναρπαστική. Η ιστορία είναι ΕΠΙΣΤΗΜΗ.

(ζαβός ίσον στραβός. στραβός ίσον παλιόξυλο που δεν κάνει ούτε για λαγούσα. λαγούσα = πρόχειρη μαγγούρα..... Μην με πει κανένας Μπαμπινιώτη γιατί θα ξηγηθώ αλλιώς....)

Υστερόγραφο: Στην αρχαία Αθήνα, καήκανε οι ευκολόπιστοι και σωθήκανε οι λογικοί. Στα Καλάβρυτα καήκανε οι ευκολόπιστοι επίσης. Οδηγήθηκαν σαν πρόβατα επί σφαγήν. Καλοί πιθανόν άνθρωποι , αλλά ευκολόπιστοι. Έτσι επιχειρηματολογώ για να εξάγω ιστορικά συμπεράσματα. Έτσι σκέφτομαι. Κι η σκέψη αυτή πρέπει να προχωρήσει παρακάτω. Κι αν ένας πιο καλός ιστορικός ( εγώ φίλος της ιστορίας είμαι κι όχι ιστορικός ) μου δείξει τη δική του ιστορική ερμηνεία, πρέπει να του πω ευχαριστώ. Δεν είναι απλό πράγμα να εξάγεις συμπεράσματα. Κι ο ιστορικός δεν παραθέτει απλώς τα γεγονότα, λέγοντάς μας τις εκατέρωθεν απώλειες και τι φημολογείτε. Οι λαϊκοί τύποι που μιλάνε για το Γερμανό που έκανε τις επιλογές του, δεν δίνουν καμιά ουσιώδη πληροφορία.

Οι πληροφορίες του Ηροδότου πχ δεν είναι ιστορική επιστήμη. Οι μύθοι περιέχουν κατά κανόνα αλήθειες. Τα παραμύθια όμως είναι περισσότερο χρήσιμα διότι ο παραμυθατζής σου κάνει σαφές ότι θα σου πει κάτι που δεν έχει γίνει, δεν έχει συμβεί. Οι μύθοι ισχυρίζονται ότι μιλάνε για την αλήθεια. Μέγα ψέμα. Οι μύθοι είναι συνήθως θρησκευτικές δοξασίες ευχάριστες κι απολαυστικές. Τίποτα παραπάνω. Εκτός κι αν μέσα σ' ένα μύθο κάποιος εξυπνότερος από τους κουτοπόνηρους ιερείς έχει κρύψει μιαν αλήθεια για να την ανακαλύψουν εξυπνότεροι άνθρωποι του μέλλοντος. Τότε ο μύθος είναι χρήσιμος και μπορεί να μας οδηγήσει στον κρυμμένο θησαυρό του Πριάμου, του βασιλιά της Τροίας.

Η ιστορία θέλω να πω και να καταδείξω, είναι επιστήμη. Θέλει πολύ δουλειά.
Χαίρομαι για τη φίλη μου την Κατερίνα. Άιντε να πάμε να γραφτούμε στο Πανεπιστήμιο. Εκεί ίσως να γνωριστούμε κι από κοντά... Έχω βαρεθεί την τρίτη ηλικία και τα προβλήματα υγείας... Χαχαχαχαααα.....

Ο Δίας στο γάμο του κάλεσε σε τσιμπούσι όλα τα ζωντανά. Μονάχα η χελώνα έλειψε και ο Δίας αγνοώντας την αιτία, τη ρώτησε την επόμενη μέρα γιατί δεν πήγε στο δείπνο. Και τότε αυτή του λέει: «Το καλύτερο σπίτι είναι για τον καθένα το δικό του». Και τότε, ο Δίας θυμωμένος μαζί της, την ανάγκασε να κουβαλάει το καλύβι της στην πλάτη της.

Ηθικόν δίδαγμα: Στον έναν μύθο η Χελώνα παθαίνει κολούμπρα, στον άλλο μύθο όμως; Ακριβώς: Βγαίνει πρώτη στο τρέξιμο!



Κάποτε, ένας ταξιδιώτης νοίκιασε ένα γάιδαρο και το αφεντικό του, για να τον βοηθήσουν να διασχίσει μια έκταση έρημη. Ξεκίνησαν πολύ πρωί, ο ταξιδιώτης πάνω στο γάιδαρο και το αφεντικό του γαϊδάρου δίπλα του, με τα πόδια.
Το μεσημέρι που η ζέστη είχε γίνει αφόρητη έκαναν μια στάση. Ο ταξιδιώτης κατέβηκε απ’ τον γάιδαρο και κάθισε να ξεκουραστεί στη σκιά του, μια κι εκεί γύρω δεν υπήρχε ίχνος βλάστησης.
- Σήκω αμέσως από ‘κει, φώναξε το αφεντικό του γαϊδάρου. Αυτή η θέση είναι δική μου.
- Αφού σε πλήρωσα! Είπε ο ταξιδιώτης.
- Με πλήρωσες για το γάιδαρο κι όχι για τη σκιά του.
Κι ενώ οι δύο άντρες μαλώνανε, ο γάιδαρος, που δεν άντεχε άλλο τις φωνές τους, το ’σκασε και του άφησε χωρίς σκιά και χωρίς μέσο να διασχίσουν την έρημο.

Ηθικόν δίδαγμα: Μη μαγαρίζετε τα ζώα βάζοντάς τα να κάνουν πάντα το χαμάλη ή το φύλακα ή το καλό ή τον κακό πχ., στους μύθους σας.

Διαβάστε περισσότερα: Αισώπου μύθοι | Πάρε-Δώσε www.pare-dose.net/110#ixzz2Ms3oLSHp


Αυτά λοιπόν κι άλλα πολλά. Όταν μιλάμε απλά μας καταλαβαίνουν όλοι. Γι αυτό οι μύθοι του Αισώπου έχουν χρησιμοποιηθεί πάρα πολύ κι απ' όλους.
Υπάρχουν μάλιστα πάρα πολλοί μύθοι που ... στο τέλος φοβάμαι ότι αν κοτσάρουμε κι εμείς ένα μύθο κοντά στους άλλους, δεν θα το πάρει κανένας χαμπάρι.
Με τέτοιους μύθους μεγαλώσαμε. Και με πολλά πολλά παραμύθια.
Οι μύθοι είναι βαρετοί. Τελειώνουν με ηθικό δίδαγμα. Μου τη σπάνε αφάνταστα.
Για κάθε περίσταση υπάρχει κι ένας μύθος.

Αν χρειάζεστε ένα μύθο για να κάνετε ωραία φάση, και δεν έχετε, μπορείτε να φτιάξετε έναν δικό σας. Αρκεί να ισχυριστείτε ότι είναι του ... Αισώπου. Αν θέλετε να το παίξετε περισσότερον μάγκας, πείτε ότι είναι μύθος του Ζαν ντε Λα Φονταίν
Πολλοί μύθοι μαζεμένοι μπορούν να δημιουργήσουν ασφυκτική ατμόσφαιρα. Έχουν αναφερθεί περιστατικά όπου ... Ας το αφήσουμε γι άλλη φορά.



Ποιος είναι η μούρη του : O Ζαν ντε Λα Φονταίν - και Λαφονταίν απλώς στην ελληνική βιβλιογραφία (Jean de La Fontaine, 8 Ιουλίου 1621 - 13 Απριλίου 1695), ήταν Γάλλος ποιητής, περίφημος για τους Μύθους του.

Από ευκατάστατη αστική οικογένεια άρχισε θεολογικές σπουδές τις οποίες εγκατέλειψε χάριν της Νομικής. Έγινε δικηγόρος αλλά το πάθος του ήταν η λογοτεχνία. Παντρεύτηκε και χώρισε πολύ γρήγορα και προσκολλήθηκε μετά στον πανίσχυρο υπουργό του Λουδοβίκου ΙΔ΄ Φουκέ, για τον οποίο έγραφε υμνητικά ποιήματα. Μετά την πτώση του Φουκέ, ο ονειροπόλος, αφηρημένος και επιπόλαιος Λα Φονταίν έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του ως παράσιτος σε μέγαρα φιλόμουσων ευγενών (είκοσι χρόνια, σχεδόν ως τον θάνατό του, στο μέγαρο της μαντάμ ντε Σαμπλιέρ).

Το 1684 εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και πήρε μέρος στην Διαμάχη των Αρχαίων και των Συγχρόνων (Querelle des Anciens et des Modernes) τασσόμενος με το μέρος των «Αρχαίων».

Κοσμογονία αυτές τις μέρες

Αγαπητοί μου φίλοι, επειδή κάποιοι με φωνάζουνε θεό, δε θα πει ότι το αποδέχομαι. Διότι εντάξει, θεός. Αλλά τι θεός; Θεός ό,τι κι ό,τι; Θεός Ουέλε Χακάμπα;

Και με τι λαό πιστούς; Τους Μπουκούσου ή τους Έλληνες;

Κι αν οι άλλοι θεοί ή οι πιστοί κι αφοσιωμένοι χουλιγκάνοι οπαδοί μου, ενώ δεν έχουν δει ποτέ τη μούρη μου, νομίζουν ότι είμαι τυχερός που είμαι θεός;
Θα το αποδεχτώ;
Δεν πρέπει να συμφωνήσουμε σ' ένα προφίλ, σ' ένα ανφάς (Εδώ θα πω Δεθαφάς....),


πότε θα πιάνω δουλειά, πότε θα σκολάω, ... κτλ;;;;

Δε θα ήταν καλύτερα να βάλουν στη θέση μου έναν άλλο, που μάλιστα να το 'χει ψώνιο;

Τι θα λέγατε να βάζατε μια θεά; Κι όπως θα περνάει όλοι να λένε μ' ένα στόμα μια φωνή
Θ... ε.... Α.





Πάμε στο μύθο; Ας πάμε γιατί ξημερώθηκα....



[/b]

Ο Θεός Ουέλε Χακάμπα:

1.Δημιούργησε το σύμπαν σε δυο μέρες (ταχύτατος)

2.Μην έχοντας κατοικία έως τότε δημιούργησε τον ουρανό για να κατοικεί και όλα τα υπόλοιπα που βρίσκονται στο κόσμο. Για να μην πέσει ο ουρανός τον στήριξε με στύλους (Έφτιαξε την καλύβα του και της έβαλε φούρκες όπως ο Νταλί! Διότι κι ο Ουρανός πέφτει κατά τους Γαλάτες! Εδώ νομίζω ότι κάτι λάθος κάνουν οι Μπουκούσου. Να με συμπαθάνε.)

3.Έπειτα, πιθανόν γιατί κουράστηκε, δημιούργησε και δύο βοηθούς τον Μουχόβε και Μουρούμουα. (Πιθανολογούν, δεν είναι βέβαιοι για τις αντοχές του Θεού! Αλλά τώρα με τους δυο βοηθούς έγινε Αγία Τριάδα!)

4.Συνεχίζοντας την δημιουργία του έφτιαξε τον ήλιο και την σελήνη. (Χωρίς φως δε θα έβλεπε τίποτα και θα γκρέμιζε καμιά φούρκα. Τα φώτα τα ‘βαλε ψηλά να βλέπει όλη του η φαμελιά! Και φυσικά ήταν αυτάρκης. Για να μην πληρώνει τα μαλλιά της κεφαλής του!)

Και γενικώς οι φίλοι μας οι Μπουκούσου

5.Δέχονται πως πρώτα δημιουργήθηκαν ο άνδρας (Μουάμπου) και η γυναίκα (Σέλα) και μετά οι λίμνες και οι θάλασσες, επειδή το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι χρειάστηκε νερό.

Η Σέλα μου θυμίζει κάτι από καβαλάρηδες! Η λέξη αυτή θέλει ψάξιμο διότι υπάρχει και το ... Πολικό Σέλας!) Όσο για τον ... άντρα, τον Μουάμπου, τ’ όνομά του τα λέει όλα: Μουά! Τα θέλει όλα δικά του. Η κατάληξη –μπου, μάλλον είναι όπως αρχίζει τ’ όνομα του λαού τους: Μπουκούσου. Ο πρώτος άντρας δηλαδή απάνω στη Γη είναι ο αρχηγός, άκρως κτητικός και αλαζόνας. Συνέχεια έτρωγε, μπούκωνε, μπουκούσου!!!

Ο Θεός Ουέλε Χακάμπα τα φυτά και τα ζώα τα άφησε τελευταία. Είναι πιο λεπτοδουλειά. Τα φυτά και τα ζώα είναι ανώτερα λοιπόν κατά τους Μπουκούσου. Εδώ θα συμφωνήσω μαζί τους. Ο πρώτος άνδρας κι η πρώτη γυναίκα ήταν πρωτόζωα, μάλλον αμμωνίτες.

Τι να σκεφτώ τώρα για την εξέλιξη της ζωής απάνω στη Γη, τα αμέσως προσεχή χρόνια! Αν δεχτώ τους φίλους μας αυτούς, μόνον τα φυτά και τα ζώα θα μας σώσουν, αφού αυτά είναι πεσισσότερο καλοδουλεμένα από το Θεό (μεταγενέστερα του ανθρώπου). Να σκεφτείτε ότι ακόμα δεν έχουμε ξεφύγει από τον αρχηγό, τον Μουάμπου. Παντού αρχηγούς.

Κατά τον φυσιοδίφη Κράνιο:
1.Αμμωνίτες=κοπριά
2.Οι Μπουκούσου, και συγκεκριμένα εκείνοι της Δυτικής Κένυας, είναι από τους καλύτερους ποιητές του κόσμου, από τους χαμένους ποιητές, επειδή πιστεύουν πως την αστραπή και το κεραυνό τα προκαλεί ένας κόκορας και υπάρχουν δύο ουράνια τόξα, ένα θηλυκό και ένα αρσενικό!


Στο κάτω κάτω της γραφής: Πολύ ανεργία θα πέσει στου θεούς. Οι θεές θα ξαναφτιάξουνε τον κόσμο. Τι;, εμείς θα φτιάχναμε τον κόσμο; Θα χάλαγε ο κόσμος.

Κράνιος έγραψε: Κοσμογονία αυτές τις μέρες

Αγαπητοί μου φίλοι, επειδή κάποιοι με φωνάζουνε θεό, δε θα πει ότι το αποδέχομαι. Διότι εντάξει, θεός. Αλλά τι θεός; Θεός ό,τι κι ό,τι; Θεός Ουέλε Χακάμπα;

Και με τι λαό πιστούς; Τους Μπουκούσου ή τους Έλληνες;

Κι αν οι άλλοι θεοί ή οι πιστοί κι αφοσιωμένοι χουλιγκάνοι οπαδοί μου, ενώ δεν έχουν δει ποτέ τη μούρη μου, νομίζουν ότι είμαι τυχερός που είμαι θεός;
Θα το αποδεχτώ;
Δεν πρέπει να συμφωνήσουμε σ' ένα προφίλ, σ' ένα ανφάς (Εδώ θα πω Δεθαφάς....),

πότε θα πιάνω δουλειά, πότε θα σκολάω, ... κτλ;;;;

Δε θα ήταν καλύτερα να βάλουν στη θέση μου έναν άλλο, που μάλιστα να το 'χει ψώνιο;

Τι θα λέγατε να βάζατε μια θεά; Κι όπως θα περνάει όλοι να λένε μ' ένα στόμα μια φωνή
Θ... ε.... Α.





Πάμε στο μύθο; Ας πάμε γιατί ξημερώθηκα....

Οι Μπουκούσου της Δυτικής Κένυας μας πληροφορούν

[/b]

Ο Θεός Ουέλε Χακάμπα:

1.Δημιούργησε το σύμπαν σε δυο μέρες (ταχύτατος)

2.Μην έχοντας κατοικία έως τότε δημιούργησε τον ουρανό για να κατοικεί και όλα τα υπόλοιπα που βρίσκονται στο κόσμο. Για να μην πέσει ο ουρανός τον στήριξε με στύλους (Έφτιαξε την καλύβα του και της έβαλε φούρκες όπως ο Νταλί! Διότι κι ο Ουρανός πέφτει κατά τους Γαλάτες! Εδώ νομίζω ότι κάτι λάθος κάνουν οι Μπουκούσου. Να με συμπαθάνε.)

3.Έπειτα, πιθανόν γιατί κουράστηκε, δημιούργησε και δύο βοηθούς τον Μουχόβε και Μουρούμουα. (Πιθανολογούν, δεν είναι βέβαιοι για τις αντοχές του Θεού! Αλλά τώρα με τους δυο βοηθούς έγινε Αγία Τριάδα!)

4.Συνεχίζοντας την δημιουργία του έφτιαξε τον ήλιο και την σελήνη. (Χωρίς φως δε θα έβλεπε τίποτα και θα γκρέμιζε καμιά φούρκα. Τα φώτα τα ‘βαλε ψηλά να βλέπει όλη του η φαμελιά! Και φυσικά ήταν αυτάρκης. Για να μην πληρώνει τα μαλλιά της κεφαλής του!)

Και γενικώς οι φίλοι μας οι Μπουκούσου

5.Δέχονται πως πρώτα δημιουργήθηκαν ο άνδρας (Μουάμπου) και η γυναίκα (Σέλα) και μετά οι λίμνες και οι θάλασσες, επειδή το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι χρειάστηκε νερό.

Η Σέλα μου θυμίζει κάτι από καβαλάρηδες! Η λέξη αυτή θέλει ψάξιμο διότι υπάρχει και το ... Πολικό Σέλας!) Όσο για τον ... άντρα, τον Μουάμπου, τ’ όνομά του τα λέει όλα: Μουά! Τα θέλει όλα δικά του. Η κατάληξη –μπου, μάλλον είναι όπως αρχίζει τ’ όνομα του λαού τους: Μπουκούσου. Ο πρώτος άντρας δηλαδή απάνω στη Γη είναι ο αρχηγός, άκρως κτητικός και αλαζόνας. Συνέχεια έτρωγε, μπούκωνε, μπουκούσου!!!

Ο Θεός Ουέλε Χακάμπα τα φυτά και τα ζώα τα άφησε τελευταία. Είναι πιο λεπτοδουλειά. Τα φυτά και τα ζώα είναι ανώτερα λοιπόν κατά τους Μπουκούσου. Εδώ θα συμφωνήσω μαζί τους. Ο πρώτος άνδρας κι η πρώτη γυναίκα ήταν πρωτόζωα, μάλλον αμμωνίτες.

Τι να σκεφτώ τώρα για την εξέλιξη της ζωής απάνω στη Γη, τα αμέσως προσεχή χρόνια! Αν δεχτώ τους φίλους μας αυτούς, μόνον τα φυτά και τα ζώα θα μας σώσουν, αφού αυτά είναι πεσισσότερο καλοδουλεμένα από το Θεό (μεταγενέστερα του ανθρώπου). Να σκεφτείτε ότι ακόμα δεν έχουμε ξεφύγει από τον αρχηγό, τον Μουάμπου. Παντού αρχηγούς.

Κατά τον φυσιοδίφη Κράνιο:
1.Αμμωνίτες=κοπριά
2.Οι Μπουκούσου, και συγκεκριμένα εκείνοι της Δυτικής Κένυας, είναι από τους καλύτερους ποιητές του κόσμου, από τους χαμένους ποιητές, επειδή πιστεύουν πως την αστραπή και το κεραυνό τα προκαλεί ένας κόκορας και υπάρχουν δύο ουράνια τόξα, ένα θηλυκό και ένα αρσενικό!


Στο κάτω κάτω της γραφής: Πολύ ανεργία θα πέσει στου θεούς. Οι θεές θα ξαναφτιάξουνε τον κόσμο. Τι;, εμείς θα φτιάχναμε τον κόσμο; Θα χάλαγε ο κόσμος.

Την κάτσαμε τη βάρκα. Έτσι λένε οι Έλληνες.





Ο θεός των Μπουκούσου όμως , με τους βοηθούς του,
...... φτιάξανε τον κόσμο έτσι που να τους λατρεύουν πάντα. Διότι άμα βάλεις τσιφτετέλι θα 'χεις θα ξεσηκώσεις όσο να 'ναι το λαό.
Τέλος με τα προβλήματα λοιπόν. Αφού τα λύσαμε όλα ... τώρα θα στήσουμε ένα γλέντι να χαρούμε τα ... λεφτά των άλλων.
Οι άλλοι;
Φάγανε πόρτα.
Βάλανε λουκέτο.
Φύγανε στη Γερμανία.
Κι όσοι μείνανε προσεύχονται νυχθημερόν στο ίδιο θεό.

Μόνον ο Κράνιος δεν έχει το θεό του. Αλλά θα το κάνουμε χώμα αυτό το πνεύμα της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Θα το βάλουμε να φάει αμμωνίτες... Θα το περάσουμε στους αρνητικούς αριθμούς, ύστερα στους μιγαδικούς, στους τελείως φανταστικούς, ....



Τέλος στα προβλήματααααααααα....... Κι όλα πια βλαστήματααααααααααααααα.......


Έτσι μου είπε κάποιος "φίλος": Τι τα σκαλίζεις κάθε μέρα; Δεν έχεις δουλειά να κάνεις, κι όλη μέρα ασχολείσαι μ' αυτά;
Δεν έχω δουλειά ρε φίλε... Αλλά και δεν έχω όρεξη να παριστάνω το χορτάτο, κάνοντας συμπαράσταση στους χορτάτους. Δε μπορώ να πιω ρε φίλε. Θα σπάσει το στομάχι μου. Δε σιτίζομαι τόσο καλά στα σισίτια.......



Αφιερώνω :