Γράψε ένα μικρό ποίημα με αφορμή το πληκτρολόγιο

Τελικά τα κατάφερα αυτή τη φορά χωρίς δυσκολία. Κουράστηκα μόνο να το ξαναβρώ. Όταν βιάζομαι κάνω λάθη. Λοιπόν είναι "Τέχνη στην αγροτική ζωή". Εγώ το είπα Οπτική ποίηση. Καμιά διαφορά επί της ουσίας.
Η λιμνούλα είναι για πάπιες και ... κυπρίνους! Ε, γουλιανούς αν βάλω, καλά δε θα είναι;

συγχωρηστε με για την καταχρηση του συγκεκριμενου χωρου αλλα δεν ηξερα που αλλου να το βαλω, εξ'αλλου, ειναι κι αυτη ,,,μια ιστορια, που μου αρεσε κι ηθελα να την μοιραστω μαζι σας, ετσι για να σκασουμε ενα χαμογελακι!

Το χώμα τούτο απόκαμε πια από τη ζέστη του καλοκαιριού. Ξερό και αφυδατωμένο σαν απεργός πείνας που έχει να πιει νερό μέρες πολλές. Γεμάτο ρυτίδες και σκασίματα να χάσκουνε τόπους τόπους σαν μικροσκοπικά φαράγγια.
Λυπάσαι να το βλέπεις έτσι αδύναμο και τίποτα να μην μπορείς να κάνεις. Ο καιρός σαν πεισματάρης και άκαρδος γείτονας που δεν θέλει να προσφέρει μια χείρα βοηθείας τούτες τις δύσκολες ώρες.

Τα δένδρα υπομονετικά και στωικά προσμένουν. Ρουφάνε με τις ρίζες τους και τα τελευταία ίχνη υγρασίας κι αναρωτιέσαι πως ακόμα αντέχουν. Τα φύλλα τους γεμάτα σκόνη κι είναι να απορεί κανείς πως μπορούνε κι αναπνέουν. Τυχερά εκείνα που η μοίρα τοφερε να ζούνε δίπλα σε πηγές ή λίμνες και η ζωή τους είναι ζωή χαρισάμενη. Μα και τούτα, εγωιστές όπως κι οι άνθρωποι, δεκάρα δεν δίνουν αν τα άλλα τα φτωχά και διψασμένα υποφέρουν πέρα στον ξεραμένο κάμπο.

Δύσκολο να φανταστεί κανένας ότι μέσα σε τούτη τη μαραγκιασμένη γη κρύβεται τόση ζωή και σπόροι που σε λίγο καιρό θα αρχίσουν να κάνουν την εμφάνιση τους έξω στο φως. Κι όμως κάπου σε κάποιες σκιερές γωνιές τούφες τούφες από μικρά χορταράκια κάνουν δειλά δειλά την εμφάνιση τους.

Κι ύστερα μόλις ο πεισματάρης καιρός αλλάξει γνώμη κι από τις τύψεις αρχίσει να κλαίει και να ρίχνει τα δάκρυα του στο φτωχό τούτο χώμα, σαν από θαύμα όλα θα αλλάξουν. Η σκόνη θα φύγει και μέρα τη μέρα η φύση με όλη την ταπεινότητα αλλά και μεγαλοπρέπεια της συνάμα θα αρχίσει πάλι να μας δίνει αυτά τα δώρα που χρόνια τώρα ξέρει να δίνει χωρίς αντάλλαγμα, αλλά με μόνη επιθυμία να την αφήνουμε πότε πότε να κάνει τη δουλειά της.
Σαν ουράνιο δώρο τούτες οι βροχές θάρθουνε όπου ναναι. Κι οι άνθρωποι θα τρέχουν να βρούμε κανένα υπόστεγο να μη βραχούν, θα βρίζουν που το καινούργιο τους μπουφάν βράχηκε ή οι κυρίες θα τσιρίζουν επειδή το μαλλί τους που μόλις βγήκανε απ το κομμωτήριο, έγινε χάλια.
Μέσα σε αυτό το μεγαλείο της αναγέννησης της φύσης πόσο ασήμαντα φαντάζουν όλα τούτα !! Αν αυτά είναι τα δικά μας προβλήματα τότε τι να πούνε τα ταλαίπωρα τούτα δένδρα που εχουνε τόσους μήνες να δουν μια σταγόνα βροχής ;;

Κατερίνα τζιζζζζζ. Κάηκες. Αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο! Τώρα άφησέ το, όμως άνοιξε ένα ωραίο θέμα για διασκέδαση. Θα μπαίνω να ποστάρω κι εγώ.

Κράνιος έγραψε: Κατερίνα τζιζζζζζ. Κάηκες. Αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο! Τώρα άφησέ το, όμως άνοιξε ένα ωραίο θέμα για διασκέδαση. Θα μπαίνω να ποστάρω κι εγώ.

[/b][/i]

το 'πα κι εγω και ζητησα συγνωμη κι αφου το ομολογησα, δεν ειναι αμαρτια!! Δεν ειναι ασχημη ιδεα να κανουμε ενα θεμα για διασκεδαση, αλλα..αναρωτιεμαι, μηπως το παμε μακρια? σαιτ για καλλιεργειες ειναι...δεν ξερω

ΚΟΥΡΣΑΡΟΙ

Ο ήλιος ακούμπησε
στην προβλήτα της δύσης
κατακαίοντας τη θάλασσα
και τα σύννεφα.

Φαίνονται νά ‘ρχονται
κουρσάροι – τρυγητές
των καθημερινών εντυπώσεων.

Μ’ ανεμόσκαλες κατεβαίνουν
στον κυματοθραύστη
κομματιάζοντας κάθε εικόνα
εκτοξεύοντας βέλη.

Κάθομαι
κι αγναντεύω την Παλιοβούνα
μάρτυρας εισβολής
φθινοπωρινών εκστάσεων.

Κράνιος

Τα κείμενά μου όλα που δημοσιεύω, ποίηση και πεζός λόγος, πλην των διαλόγων μου με τους συνομιλητές μου στο forum, είναι δημοσιευμένα σε διάφορα έντυπα, όπως εφημερίδες, περιοδικά, ανθολογίες, καταλόγους εκθέσεων εικαστικών έργων, και άλλα έχουν κατατεθεί σαν προσωπικές συλλογές και έχουν copyright. Στην αντιγραφή, για τις ανάγκες που παρουσιάζονται στα θέματα που συζητάμε γίνονται αναγκαίες και μόνον αλλαγές. Πολλά ποιήματά μου βρίσκονται σε δικές μου ποιητικές συλλογές που κυκλοφορούν. Είναι προσωπική μου επιλογή να εμφανίζομαι με το όνομα Κράνιος και όχι με το πραγματικό μου, για να μπορώ να λέω την άποψή μου σαν πολίτης αυτής της χώρας, χωρίς αναφορά στο λογοτεχνικό μου παρελθόν. Έχω γράψει ότι δεν είμαι ποιητής και αυτό ισχυρίζομαι. Δε θέλω να ανήκω σε μια ομάδα κουλτουριάρηδων που φύονται στις παρυφές της εξουσίας και ποζάρουν σα γλάστρες, διακοσμώντας τις ανούσιες και σαχλές εκδηλώσεις, που τις ονομάζουν πολιτιστικές. Δε θεωρώ τον εαυτό μου κάτι διαφορετικό από τους άλλους ανθρώπους. Στο κάτω κάτω όλοι είμαστε διαφορετικοί και δε θα μπορούσε να ήταν αλλιώς.
Τα σκωπτικά μου που αναφέρονται στη σημερινή κατάσταση της χώρας μας είναι διασκευές δικών μου ποιημάτων.
Ήταν καιρός να ειπωθούν από εμένα τούτες οι κουβέντες. Στ' αλήθεια χαίρομαι να διαβάζω αυθεντικά πεζά και ποιήματα των φίλων μου στο kalliergo. Γι αυτά έχω τοποθετηθεί.
Δε θα ήθελα να το πάρετε στραβά. Αφήστε με να γράφω μαζί σας, και γράψτε μαζί μου. Είναι μεγάλη μου η χαρά, δε λέγεται, κάθε φορά που βρίσκω εδώ, σ' αυτό το θέμα που άνοιξα, ένα λογοτεχνικό κείμενο, ένα ποίημα, ένα τετράστιχο, ένα δίστιχο. Και δεν τα αξιολογώ. Όπως δε θέλω να με αξιολογούν κι εμένα οι άλλοι. Τα απολαμβάνω.
Συναντηθήκαμε από την αγάπη μας στις καλλιέργειες. Είμαι λοιπόν στο σωστό μέρος. Δεν έγινα μέλος για να γράψω λογοτεχνία εδώ. Κάποια στιγμή από μόνο του προέκυψε. Αν δεν ταίριαζε σαν θέμα γενικού ενδιαφέροντος, δεν θα άνοιγε ποτέ αυτό το θέμα και δε θα το συζητούσαμε.
Δε γράφω εδώ για να προβληθώ σα λογοτέχνης. Απλά εδώ συνάντησα φίλους. Σα φίλος δεχτείτε την ιδιαιτερότητά μου, ξεχάστε την όμως. Έχω ζήσει πολύ καιρό κι έχω κάνει παρέα με ανθρώπους οι οποίοι αγνοούν παντελώς αυτή μου την εμμονή στο γράψιμο. Άλλοι πάλι φίλοι έχουν ακριβώς αυτό το κουσούρι κι αυτοί. Ε, τι να κάνουμε.
Αυτά. Πάμε τώρα, ένα μικρό αφιέρωμα. Σε σας. Στο παρακάτω ποστ.

ΟΞΕΊΔΩΣΗ

Οι φίλοι μου είναι πουλιά.
Κάθονται στις άκρες των δακτύλων μου.
Φωλιάζουν στις μασχάλες μου.
Κοιμούνται στην αγκαλιά μου.
Προσγειώνονται στους ώμους μου.
Τσιμπάνε τη μύτη μου.

Τα βράδια είναι περιστέρια.
Τα πρωινά τσαλαπετεινοί.
Είδη επαπειλούμενα με εξαφάνιση.
Ορεινές πέρδικες που τρέχουν με τα πόδια
να κρυφτούν στα μαλλιά μου.

Αητοί με σηκώνουν ψηλά.
Γεράκια που φυλάνε την αφεντιά μου.
Μπούφοι που γεννοβολάνε,
γλάροι που με συντροφεύουν.

Οι καλύτεροί μου είναι τα σπουργίτια.
Φτωχά κι ανυπεράσπιστα.
Όση ζημιά κι αν κάνουν στη σοδειά μου
ποτέ δεν τους βαρέθηκα.
Ολοχρονίς απάνω μου
σα να 'μαι το δικό τους δέντρο.

Κι όταν οι φίλοι με προδίδουν
είναι γιατί με χτυπούν αστροπελέκια.
Για να γίνω χιλιόχρονο ξεράκι
ψηλά στην Καραβούλα.
Να καθίσει ένα αρπαχτικό
με ράμφος που να του πέφτει από το βάρος.
Να μου φάει την αίσθηση
ότι κάπου φυλάω μελίσσι πολύβουο.
Να χάσω την ισορροπία μου
αφήνοντας ένα μεγάλο αναστεναγμό.
Να γκρεμοτσακιστώ με θόρυβο
κι αχολογώντας να σαλαγίσω τη νύχτα.
Κι αυτό να φύγει κλαίγοντας
γιατί πετάχτηκε μέσα στον ύπνο του.
Ή να φωνάξει ακούγοντας τους τριγμούς
καλώντας σε βοήθεια.

Φοβάμαι μην και καταλήξω
μόνος χωρίς κατοίκους.
Χωρίς αναφορά σε τίποτα,
χωρίς χρησιμότητα.
Ένα ζούδι που κοιμάται
κρυμμένο και καταψυγμένο.

Ας με ρημάξουν οι φίλοι μου
αλλοιώνοντας το πρόσωπό μου.
Ας πούνε ότ’ ήμουνα τ’ αντίθετο
κι ας με πετροβολήσουν.
Ας κόψουν όλοι το ξύλο μου
κι ας φορέσουν τα ρούχα μου.
Ας καθίσουν όλοι στη σκιά μου
κι ας φάνε τους καρπούς μου.
Η αγάπη μου είναι άφθαρτη
ίσως έτσι μετέχω στο άπειρο.
Την ενέργειά μου δανείστηκα
και μόνο την ευτυχία μου διαχειρίζομαι.
Ένα μικρό δικαίωμα
να εμπλακώ στην εντροπία του Σύμπαντος.
Να οξειδωθώ, να γίνω θερμότητα,
αδάμαντας ή χώμα.

(5 Οκτώβρη το 1997) Κράνιος

Το ψυχολογικό του Κράνιου

<< ... Ο Κράνιος μια μέρα* *παραπατούσε
και στους ανθρώπους πέρα* *λεφτά πετούσε!
"Κρίμα το παληκάρι,* *του ‘ χει σαλέψει!
Ή ψεύτικα θα είναι* * ή τα ‘χει κλέψει"... >>

Τον άκουσ’ η γυναίκα* *και τον ξυπνάει
της λέει τ’ όνειρό του* *κι ότι πεινάει
«Τρελάθηκα στη μπείνα* *Αντραμουπάη!»
Του δίνει ένα κομμάτι* *ψωμί να φάει.

«Με σένα χριστιανέ μου* *εγώ θα ρέψω!
Θα ... πάρω λίγο κρέας* *να ... μαγειρέψω!
Μαζεύω για τη δόση* *κι εσύ ‘σαι μπίτι...
Θα χάσουμε το σπίτι* *παλιοκοπρίτη!»

Ο Κράνιος φωτάει* *από την πείνα,
κι ήτανε νοικοκύρης* *περνούσε φίνα.
Το ψυχολογικό του... Μμμ!* *Μεγάλο δράμα...
Ελπίζει στο Γιωργάκη* *και ... τον Ομπάμα?!

Ποσα στομάχια φάγανε τόσα κονδύλια μίζες
κι αφήκανε κι απότιστες της χώρας μας τσι ρίζες

Ποσα μυαλά εσκέφτηκαν να βάλουν τόσους φόρους
και της ζωής στερήσανε και της ανθρωπιάς τους πόρους

Στου Μανώλη την ταβέρνα, που τα φάγανε μαζί
Μας ανοίξαν τα βαρέλια και βρωμάει το μαγαζί

Ε ρε ζουμ τριανταένα, Ε ρε ζουμ τριανταδύο Ε ρε ζουμ τριαντάτρια και μισό
Ε ρε ζουμ εγώ με σένα , Ε ρε ζουμ εμείς οι δύο, Ε ρε ζουμ Καραγκιοζάκο σε μισώ

Κι η Μανώλαινα φωνάζει, πω πω πω το μαγαζί
Που ανοίξαν τα βαρέλια, και το παίζουνε χαζοί

Ε ρε ζουμ τριανταένα, Ε ρε ζουμ τριανταδύο Ε ρε ζουμ τριαντάτρια και μισό
Ε ρε ζουμ εγώ με σένα , Ε ρε ζουμ εμείς οι δύο, Ε ρε ζουμ Καραγκιοζάκο σε μισώ

Κι ο Μανώλης αν σε πιάσει θα σε πάρουν σηκωτό
και στο μαγαζί θα πάει ένα γόνα το σκατό

Ε ρε ζουμ τριανταένα, Ε ρε ζουμ τριανταδύο Ε ρε ζουμ τριαντάτρια και μισό
Ε ρε ζουμ εγώ με σένα , Ε ρε ζουμ εμείς οι δύο, Ε ρε ζουμ Καραγκιοζάκο σε μισώ