Γράψε ένα μικρό ποίημα με αφορμή το πληκτρολόγιο

ΟΧΙ

Ενα ποιημα του Οδυσσεα Ελυτη 100 χρονια μετα επικαιρο και προφητικο.
Στη τροϊκα:

ΗΡΘΑΝ
ντυμενοι "φιλοι"
αμετρητες φορες οι εχθροι μου
το παμπαλαιο χωμα πατωντας.
Και το χωμα δεν εδεσε ποτε με τη φτερνα τους.
Εφεραν
το Σοφο, τον οικιστη και το Γεωμετρη,
Βιβλους γραμματων και αριθμων,
την πασα Υποταγη και Δυναμη,
το παμπαλαιο φως εξουσιαζοντας.
Και το φως δεν εδεσε ποτε με τη σκεπη τους.
Ουτε μελισσα καν δε γελαστηκε το χρυσο ν' αρχινισει παιχνιδι·
ουτε ζεφυρος καν, τις λευκες να φουσκωσει ποδιες.
Εστησαν και θεμελειωσαν
στις κορφες, στις κοιλαδες, στα πόρτα
πυργους κραταιους κι επαυλεις
ξυλα και αλλα πλεουμενα,
τους Νομους, τους θεσπιζοντας τα καλα και συμφεροντα,
στο παμπαλαιο μετρο εφαρμοζοντας.
Και το μετρο δεν εδεσε ποτε με τη σκεψη τους.
Ουτε καν ενα χναρι θεου στην ψυχη τους σημαδι δεν αφησε·
ουτε καν ενα βλεμμα ξωθιας τη μιλια τους δεν ειπε να παρει.
Εφτασαν
ντυμενοι "φιλοι"
αμετρητες φορες οι εχθροι μου,
τα παμπαλαια δωρα προσφεροντας.
Και τα δωρα τους αλλα δεν ητανε
παρα μονο σιδερο και φωτια.
Στ' ανοιχτα που καρτερεγαν δαχτυλα
μονον οπλα και σιδερο και φωτια
Μονον οπλα και σιδερο και φωτια.

ΟΙ ΡΟΥΦΗΧΤΡΕΣ
Ποτε τους δεν προσπαθησαν να φτασουνε στ' αστερια
με το μυαλο τους τη καρδια ή μονο με τα χερια.
Καμια αλλη αποθυμια δε φωλιαζε στο νου τους,
Εκτος απ' το να ΠΑΙΡΝΟΥΝΕ,Ν'ΑΡΠΑΖΟΥΝ,ΝΑ ΡΟΥΦΑΝΕ.
Τα παγωμενα χειλη τους φιλι ποτε δε διναν
το χαμογελο ητανε μια αψυχη γκριματσα.
Αυτο ηταν που ονομαζαν αμαρτημα δικο τους
και για να το ξεπλυνουνε,να το ξεφορτωθουνε
το λυτρωτη τους καρφωσαν απανω στο σταυρο.

Απο το βιβλιο του Βιλχελμ Ραϊχ "Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ"

Από το σκονισμένο αρχείο του Κράνιου Πάτρα , Σάββατο, 27 Απριλίου 2002.

Σ' όσους ονειρεύονται την ... τέλεια φόρμα, έχω να πω ότι η τύρβη και το χάος δεν επιδέχονται προφήτες! Η ιστορία είναι ένα μεγάλο θηρίο, που δεν μπορεί να το χειριστεί κανείς. Το συλλογικό ασυνείδητο δεν είναι ασκήσεις επί χάρτου.
Δεν ξέρω τι θα γίνει, ξέρω μερικά πράγματα που τα συμπεραίνω με τη λογική μου. Ότι ο καινούριος κόσμος δε θα έχει καμιά σχέση μ' όσα ξέραμε ως τώρα. Οι τελευταίοι έσσονται πρώτοι; Δεν ξέρω. Δεν είμαι προφήτης, δεν υπήρξαν ποτέ προφήτες.

Η ιστορία ανήκει στη σφαίρα της πραγματικότητας. Οι ... μάγκες αυτοί που προσπαθούν να κάνουν χειρισμούς, μανούβρες, μπας και βγάλουν κάτι για την πάρτη τους, είναι βαθιά νυχτωμένοι! Σας λέω, με κάθε ειλικρίνεια που μπορώ να επικαλεστώ, τύποι σαν τους τραπεζίτες μου θυμίζουν τους μαλάκες και το έργο τους: Τον πύργο της Βαβέλ!

Προσθήκη ύστερα από 1 χρόνο κι 7 μήνες:
Αντίο χαμένοι ποιητές. Η ομάδα μας ρήμαξε. Το φως μας αποδόμησε. Η κρίση είναι πολύ βαθιά.
www.dailymotion.com/video/xlo37g_y-yyyyy...rtfilms#.UdEtntjLImp

ΑΛ, ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!

Ήλιε που είσαι μέσα στο μυαλό μας,
εσύ που είσαι το φως, έλα στη Γη.
Κι εσύ Ήλιε που ανεβαίνεις στον ουρανό
ρίξε τις ακτίνες σου στη λάσπη που κοχλάζει.

Ας γίνει ένας τόπος να ζήσουν οι άνθρωποι
να υπάρξουν και να σταθούν
πάνω στην παλλόμενη Γη.

Για να μην επικρατήσει η ευτέλεια και το σκοτάδι
και μπει σε κίνδυνο η φωτιά που κουβαλάμε
και ταφεί το φως που έχουμε διασώσει,
το καταστάλαγμα της εμπειρίας μας
μέσα στην πυρακτωμένη λάβα.

Κι ας τραφεί, κι ας μεγαλώσει η Ψυχή,
το μέγιστο της ύπαρξής μας,
το σημαντικότερο όλων.


Υστερόγραφο: Ευχαριστώ Κατερίνα για το υπέροχο ερέθισμα που μου προσέφερες. Ελπίζω η πανάρχαια ελληνική αυτή προσευχή να βοηθήσει, τώρα που η Γη πάλλεται και βράζει. Ένα αντίδωρο, στο δώρο που μου έκανες!

Ολο ψαχνω ενα γραμμα για να βρω
και φωναζω "β" σε αναζητω
Πως με κουρασες πολυ
αλλα σαν εμενα κανενας αλλος δεν σε συγχωρει
και οταν τελικα σε βρω
σε ολους τρεχω να το πω
και ενα πραγμα θελω να γραψω
"πληκτρολογιο πολυ σε αγαπω!!!!!"

Να 'μουν του σταυλου εν' αχυρο,ενα φτωχο κομματι
την ωρα π' ανοιγ' ο Χριστος στον ηλιο του το ματι.
Να ιδω τη πρωτη του ματια και το χαμογελο του
το στεμμα των ακτινων του γυρω στο μετωπο του.
Να λαμψω απο τη λαμψη του κι εγω σαν διαμαντακι
κι απο τη θεια του πνοη να γινω λουλουδακι.
Να μοσχοβοληθω κι εγω απο την ευωδια,
που αναψε στα ποδια του των Μαγων η λατρεια.
Να 'μουν του σταυλου εν'αχυρο,ενα φτωχο κομματι
την ωρα π' ανοιγ' ο Χριστος στον ηλιο του το ματι.
(Κωστης Παλαμας)

Σημερα ειναι παγκοσμια μερα για τα Ατομα με Ειδικες Αναγκες


ΑΝ Μ΄ΑΓΑΠΑΣ

ΑΝ Μ΄ΑΓΑΠΑΣ ΔΕΝ ΘΑ
ΣΕ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ
ΑΝ Μ΄ΑΓΑΠΑΣ ΔΕΝ ΘΑ
... ΣΕ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ
ΑΝ Μ΄ΑΓΑΠΑΣ ΔΕΝ ΘΑ
ΣΕ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ
ΑΝ Μ΄ΑΓΑΠΑΣ ΔΕΝ ΘΑ
ΣΕ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΑΓΚΑΛΙΑΣΩ

ΕΓΩ ΟΜΩΣ Σ΄ ΑΓΑΠΩ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ
ΕΓΩ Σ΄ΑΓΑΠΩ ΜΕ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ
ΕΓΩ Σ΄ΑΓΑΠΩ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΣΕ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ
ΕΣΥ;

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ

Αγχίνους μνήμη

Έτσι πρέπει να μιλώ
Σαν ένα φλάουτο.
Να μην έχω λέξεις,
ή μάλλον, με τα λιγότερα σύμφωνα.
Και τα φωνήεντα, ένα μόνο,
ίσως το α.

Όλοι θυμούνται τη μηχανή της ομιλίας
που είχα επινοήσει με μια καραμούζα.
Τη μόνη λέξη που έλεγε
«μαμά» σε διάφορες αποχρώσεις.

Και τι θα γίνει με την ελληνική γλώσσα,
τον πλούτο των λέξεων,
το λεπτό και καλοδουλεμένο αυτό εργαλείο;
Ας είναι καλά οι ακαδημαϊκοί πολίτες,
τα σχολεία, τα καφενεία
και η Βουλή των Ελλήνων.

Η εκφραστική μου φτώχεια
συσσωρεύει ενέργεια στα πράγματα που αγγίζω.
Κι αυτά που φτιάχνω
τροχιοδρομώ σαν αστέρια
ήλιους πλανήτες δορυφόρους
κι όλα μαζί ένα δικό μου σύμπαν.

Κάνει κρύο απόψε
Αύριο θ’ ασβεστώσω τους κορμούς.

Τι θα κάνουμε χωρίς χαρτιά;
Σπίτι χωρίς πιάνο
είναι πλατεία χωρίς ούτε ένα χορτάρι.
Κι εγώ έχυσα καφέ, γάλα, ατλακόλ στο πληκτρολόγιο.
Η πράξη αυτή χρειάζεται
τρομερή ορμή κι επίγνωση.
Όπως όταν πετάμε την τηλεόραση
σε μια ανθρώπινη αλυσίδα.
Όπως πετάμε το γράμμα στο τζάκι
και κρατάμε ακόμα στα χέρια μας το φάκελο.

Το σκυλί περιμένει να του ρίξω κόκαλα.

Η εργασία που θα κάνετε πρέπει
να είναι τουλάχιστον είκοσι σελίδες.
Αυτό είπε ο καθηγηγής
καθώς τακτοποιούσε τα πράγματά του με προσοχή.
Κι εγώ χτυπούσα το διπλανό μου με το πόδι.
Σπύρο η ζωή δεν περιγράφεται.
Κανένας δεν μπορεί να ζήσει με τα ψέματα.

Από το αρχείο του Κράνιου, Αύγουστος το 1997

ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΔΟΞΟΥΣ ΤΡΟΪΚΑΝΟΥΣ ΝΤΟΠΙΑΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

Προδότες αλητήριοι πουλημένοι
και γύφτοι μας ξεπούλησαν τη γη,
και τίποτ’ άλλο πια δεν απομένει
στους έλληνες, που βλέπουν με οργή
ο ξένος να τους κλέβει ό,τι μπορεί:
να ψάξουν μια διέξοδο να βρούνε.
Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή
μπαλάντα στους τροϊκανούς άδοξοι πού ‘ναι...

Αν έζησαν αυτοί προσκυνημένοι
κι οι βλάχοι έχουν γίνει πονηροί
η λευτεριά τους είναι χαρισμένη
από τους ξένους όπως τα φέραν οι καιροί.
Και όπου φτάνει ο καθένας τους βαρεί.
Μέχρι και στα σπίτια μας θα μπούνε.
Μα εγώ θα στήσω φάκα με τυρί:
μπαλάντα στους τροϊκανούς άδοξοι πού ‘ναι...


Του κόσμου η καταφρόνια τους βαραίνει
κι αυτοί το παίζουν άνετοι, ψυχροί,
στην τραγική απάτη τους δοσμένοι
πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,
παρθένα, βαθυστόχαστα ιλαρή.
Μα ξέροντας πως όλοι τους μισούνε
από βίτσιο εγώ κλαίω τη θλιβερή
μπαλάντα στους τροϊκανούς άδοξοι πού ‘ναι...

Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:
-Ποιος βαρεμένος ποιητής, θέλω να πούνε,
την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή
μπαλάντα στους τροϊκανούς άδοξοι πού ‘ναι...

Του Κράνιου
Με σεβασμό στη μνήμη του Κ. Καρυωτάκη, η μπαλάντα αυτή αναφέρεται ευθέως στη μπαλάντα του μεγάλου μας ποιητή «Στους άδοξους ποιητές των αιώνων».