Μια ιστορία θα σας πω…

Βασιλική σε χαιρετώ.
Χαίρομαι που βγαίνουν αβίαστα αυτές οι ιστορίες τις οποίες εχεις ζήσει, οπως και πολλές αλλες.
Τέτοιες ιστορίες σιγά σιγά δεν θα υπάρχουν ουτε στα βιβλία, γι αυτό πρέπει να τις διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Εξ αλλου ειναι κομμάτι της ιστορίας του τόπου μας.
Πως σου φαίνεται ιδέα να αρχίζουμε να τις καταγράφουμε για να τις βρούν και οι επόμενες γενιές ;;
Να μας πείς κι αλλες.
Πάντως και η καλή μου ετσι γλυκοκοιμότανε οταν τις ακουγε. Τυχαίο;;

** Αλήθεια σε ποιό βουνό αναφέρεσαι;;

Ειναι στο Ριζοβουνι Πρεβεζας Το βουνο το λεμε"κακουρι". Δεν αναφερεται στον χαρτη. Ακομα πηγαινω εκει. Μαζευουμε ριγανη,παιρνω λιγο γαλα απο την αδελφη μου. Η καλυβα μας δεν υπαρχει τωρα πια. Αλλα εχει η αδελφη μου πιο διπλα. Εχει νερο και ρευμα τα τελευταια χρονια.
Καμια φορα μου λεει η μανα μου η οποια ειναι τωρα 84 χρονων.......παμε να φτιαξουμε μια καλυβα στο κακουρι και να κατσουμε εκει.. Φαντασου οτι το σπιτι στο χωριο ειναι απομερα, αλλα αυτη θελει πιο πολυ ησυχια.
Δεν ζηλευει κανεις, ετσι?

Βρε βασιλικη μου μου αρεσει η φυση αλλα η αληθεια ειναι πως δεν ζηλεψα τον τροπο που μεγαλωσες εχω αδικο λες ?

Και μενα δεν μου αρεσε τοτε Αντιγονη. Και γω ζηλευα που καποια αλλα παιδια πηγαιναν αλλου διακοπες, πηγαιναν στη θαλασσα, σε μεγαλες πολεις.
Οταν εφυγα απο το χωριο ημουν 15 χρονων και πηγα στην Αθηνα,Εκει σπουδασα, δουλεψα και πριν λιγο καιρο γυρισα παλι.
Ειμαι ανθρωπος που μου αρεσει η ησυχια.Μου αρεσει πολυ το βουνο. Σς αλλους αρεσει θαλλασα. Οπου μεγαλωσε κανεις. Ακομα και δω που ειμαι δεν μπορω να κοιμθω το μεσημερι χωρις ωτοασπιδες.

Καλησπέρα. Αντιγόνη εγώ που έχω ζήσει έτσι περίπου, σου λέω έντιμα, πιστεύω ότι ήταν πράγματι ωραία τα χρόνια εκείνα για μένα. Δε σκεφτόμουν ότι μου έλειπε κάτι. Είχα περιέργεια και ορμή να γνωρίσω όλο τον κόσμο. Όμως δεν μου έλειπε κάτι. Ευτυχώς δεν είχαμε σοβαρά προβλήματα υγείας, τρώγαμε καλά, ήμασταν χαρούμενοι, τραγουδούσαμε κάθε στιγμή, ... Ήταν ειρήνη εκείνα τα χρόνια. Οι γονείς μας και οι παππούδες μας, έχοντας ζήσει πολέμους και καταστροφές, θανάτους και πραγματικά άθλιες καταστάσεις, δεν ξέρω πώς ένοιωθαν. Όμως το ξεφάντωμα και η συντροφικότητα των ανθρώπων αυτών σε κάθε ευκαιρία, έδειχνε σε μας τα παιδιά τότε, ότι απολάμβαναν τη ζωή τους σα να έλεγαν ευχαριστώ στο Θεό που ζούσαν κι είχαν ό,τι είχαν: την οικογένειά τους και την υγεία τους και την ειρήνη.

Η φτώχεια δεν ήταν καθόλου ορατή. Σήμερα θα μας έλεγες φτωχούς. Αλλά και σήμερα αν είχα τα γίδια, τα πρόβατα, τα ντόπια βόδια (γελάδια τα λέγαμε), γαϊδούρια, μουλάρια, άλογα, κότες, ... στάβλους, τόσα βοσκοτόπια, τόσο κεφάλαιο; Απλά,χρήματα δεν είχαν. Τα χρήματα ήταν λίγα. Τι τα θέλανε τα χρήματα; "Για ώρα ανάγκης" λέγανε. Και ν' αγοράζουν λίγα ρούχα, παπούτσια, εργαλεία κτλ. Λογαριασμούς δεν πληρώνανε. Δόσεις δεν πληρώνανε. Φορολογική δήλωση δεν κάνανε. Τηλέφωνο δεν πληρώνανε. Τίποτα δεν πληρώνανε. Πήγαιναν με τα πόδια ή με τ' άλογο, χωρίς εισιτήρια. Και μάζευαν και λίγα χρήματα. Δεν είχαν το άγχος που υπάρχει σήμερα. Κι έτσι η ατμόσφαιρα αυτή πέρναγε και σε μας τα παιδιά.

Εγώ συγκρίνω τις δικές μου χαρές με των παιδιών μου, και ντρέπομαι επειδή έζησα πολύ πιο χαρούμενα παιδικά χρόνια από τα παιδιά μου...
Αντιγόνη, αλήθεια.

Την καλησπέρα μου σε όλη την παρέα.
Με συγκινεί που ο καθένας βγάζει αυθόρμητα αυτό αισθάνεται.
Αντιγόνη έχω να σου πω : Είναι απόλυτα φυσιολογικό να μην ζηλεύεις γιατι οταν δεν ζήσεις η ιδια τέτοιες καταστάσεις είναι αρκετά δύσκολο να τις καταλάβεις. Όταν όμως κάποιος γεννιέται και μεγαλώνει σε μια τέτοια κοινωνία αισθάνεται αυτά τα βιώματα κάτι σαν το ίδιο του το πετσί. Μπορείς να το αλλάξεις ;;; δεν μπορείς.
Από πλευράς μου αισθάνομαι όπως οι ινδιάνοι που δεν ζούσανε απλά μέσα στη φύση, ητανε ένα με τη φύση.

Μια ιστορία θα σας πω…
Στο χωριό που γεννήθηκα και μεγάλωσα συνέβαινε κάτι παράδοξο. Το καλοκαίρι, ενω συνήθως τα πιο πολλά χωριά γεμίζουν κόσμο, το δικό μου σχεδόν άδειαζε. Μόλις τελειώναμε το σχολειό, την μεθεπόμενη μέρα ξεκινούσαμε πρωί πρωί η μάνα μου τα αδέλφια μου ( ο πατέρας δούλευε στην πόλη), και αλλοι χωριανοί παίρναμε το μονοπάτι μέσα απο το δάσος, και μετά από μια τρίωρη διαδρομή, αφου ανεβαίναμε μέχρι τα 1300 μ. υψόμετρο, '’κατηφορίζαμε’’ σε ένα οροπέδιο στα 1100 μ.. Φανταστείτε ένα κομβόι από το χωριό (θυμίζαμε λίγο ινδιάνους ), με 2-3 οικογένειες, γαϊδούρια και μουλάρια φορτωμένα πραμάτια , (μέχρι και κότες κρεμασμένες ανάποδα) τις αίγες , τι σκυλί και εμάς πιτσιρικάδες να πηδάμε από βράχο σε βράχο, όλο χαρά και ανυπομονησία μέχρι να φθάσουμε στη γή της επαγγελίας. Λέω‘’επαγγελίας’’ επειδή σε αντίθεση με το χωριό που η ζέστη και η καλοκαιρινή ξηρασία είχε αρχίσει να μην αντέχεται, στο βουνό όλα ήταν καταπράσινα και είχε πολλή δροσιά (το βράδυ ήθελες 2 κουβέρτες καλοκαιριάτικα).
Η ζωή στα χωράφια , στους κήπους και στα αλώνια ητανε αναμφισβήτητα σκληρή. Ειλικρινά όμως δεν θυμάμαι ποτέ να γκρινιάξαμε ή να στεναχωριόμαστε που άλλα παιδιά ζούσανε καλύτερα από εμάς. Ξέρετε γιατί ;; δεν είχαμε μέτρο σύγκρισης επειδή όλοι ζούσανε λίγο ως πολύ την ίδια ζωή. Σε ένα μέρος χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα στα 1100μ το να ζεις 3 ολόκληρους μήνες ήταν απίστευτη εμπειρία και δεν θυμάμαι να έχω δει πουθενά αλλού τόσο καθαρά το μεγαλείο του έναστρου ουρανού τις αυγουστιάτικες νύχτες.
Πολλοί άνθρωποι εχουνε ζήσει παρόμοια βιώματα αναμφισβήτητα. Η ειδοποιός διαφορά είναι το πώς τα αξιοποιεί ο καθένας στο διάβα της ζωής του και τι καλό έχει να πάρει και αν μπορέσει να δώσει και κάτι για τις μελλούμενες γενιές. Όπως και να εχει είναι κομμάτι της ζωής μας και είναι σίγουρα πολύτιμο και σε κάποιες περιπτώσεις ‘’είδος υπό εξαφάνιση’’.

Καλό βράδυ ...

Αγαπητοι φιλοι εγω μεγαλωσα στην Αθηνα πλουσιοι δεν ειμασταν στερημενα ζουσαμε και φυσικα υπηρχαν αλλοι γυρω μας πιο ευκαταστατοι απο εμας και εγω δεν αισθανομουν πως μου ελειπε κατι ουτε οτι δεν ειχαμε απο ολα δεν το καταλαβαινα Μεγαλωσα σε μια γειτονια του Πειραια με γειτονες φιλους συγγενεις και ολα καλα ηταν εστω και αν ολα ηταν απλα , και η μανα μου επαιρνε τα χαλασμενα παντελονια του πατερα μου και μου τα εκανε φουστες και καθε δευτερη χρονια επαιρνα καινουργεια τσαντα και υπηρχε μονο μια ποδια για το σχολειο που πλενοταν το Σαββατοκυργιακο, γιατι δευτερη δεν υπηρχε .

Και φυσικα αυτη ηταν η δικη μου ζωη οπως και καταλαβαινω πως αν ειχα γεννηθει σε ενα χωριο με αναλογες με τις δικες σας συνθηκες παλι το ιδιο θα ελεγα γιατι θα ηταν οι δικοι μου ανθρωποι αλλα και η δικια μου ζωη αυτα που θα ειχα ζησει και σιγουρα θα υπηρχαν και οι ομορφιες αυτης της ζωης .

Ομως ο τροπος ζωης που διαβαζω μου φαινετε σκληρος σαν ζωη και σαν συνθηκες ζωης , διαβαζω βουνα , λυκους σκοταδια , αχυροκαλυβες, γνωστα ολα αυτα αλλα αν τα ακους απο συγκεκριμενους ανθρωπους περνουν πιο πραγματικες διαστασεις και αναλογιζεσαι και ποσο σκληρη ζωη θα ηταν αυτη .
Οπως και α ειναι ομως η νοσταλγια που δειχνεται σε αυτη τη ζωη που για μενα φαινεται σκληρη μου λεει πως ισως να μην ηταν και τοσο σκληρη οσο σε εμενα φαινεται , και ειναι λογικο να ειναι ετσι , γιατι ηταν η δικη σας ζωη με τους δικους σας ανθρωπους και εκει αλλαζει πολυ η οπτικη που φαινονται τα πραγματα
καλο σας βραδυ

Ήταν Ιούνιος.

Το σχολείο τέλος. Ο παππούς, επειδή είχε αρκετές δουλειές στα χωράφια του που βρίσκονταν χαμηλότερα, κοντά στο χωριό, δεν ανέβαζε το κοπάδι του στο βουνό. Οι μέρες περνούσαν, και κάπου έπιασε τ’ αφτί μας ότι μάλλον φέτος δεν θ’ ανέβαινε καθόλου. Ούτε κι οι άλλοι όμως το έκαναν.

Τότε ρωτήσαμε τον παππού, ρωτήσαμε και τον πατέρα μας. Το συμπέρασμα ήταν αρνητικό δυστυχώς. Δε θυμάμαι τους λόγους. Ίσως να ήταν οι καιρικές συνθήκες εκείνης της χρονιάς. Ίσως να ήταν η υγεία του παππού. Έτσι εγώ με τον αδερφό μου, τον αμέσως μικρότερό μου, αποφασίσαμε να εκβιάσουμε τα πράγματα. Και πήραμε τη μεγάλη απόφαση: Να πάμε οι δυο μας και να εγκαταστήσουμε το κοπάδι στο βουνό. Θα παίρναμε μόνο τις κατσίκες μας, περίπου 150, και θα στήναμε το καλοκαιρινό γρέκι στο γνωστό σημείο. Οι κατσίκες μας, τα δυο σκυλιά μας, η τέντα για τη μικρή καλύβα, λεβέτι και μπρακάτσες, μπρακατσάκια, κατσαρόλες για μαγείρευμα και λοιπά. Θα φορτώναμε τον Κίτσο και θα φεύγαμε για το βουνό. Ό,τι δεν θα παίρναμε με την πρώτη, θα το κουβαλούσαμε άλλη μέρα. Έτσι, χωρίς να το πούμε σε κανέναν. Θα μας έβλεπαν ν’ ανηφορίζουμε, και τι θα έκαναν; Το πολύ πολύ να ‘ρχόταν και η μάνα μας ή η γιαγιά μας ( η νόνα μας). Αλλά και μόνοι μας, το είχαμε πάρει απόφαση, θα τα καταφέρναμε.

Εγώ 11 ή 12 χρονών. Ο αδερφός μου ενάμισυ χρόνο μικρότερος, αλλά σερσέγκι. Αποφασισμένοι να μη χάσουμε τις υπέροχες διακοπές μας στο βουνό. Έτσι κι έγινε. Ένα καλό πρωί, όταν στο σπίτι δεν ήταν κανένας μεγάλος, οργανωθήκαμε και την κάναμε. Φορτώσαμε στον Κίτσο κατ’ αρχήν τ’ απαραίτητα, ο ένας το κοπάδι ο άλλος το γάιδαρο, και φύγαμε...
Την πρώτη μέρα στήσαμε την καλύβα. Ο σκελετός της καλύβας ήταν ξύλινος και σε καλή σχετικά κατάσταση. Αντικαταστήσαμε μερικά ξύλα που είχαν σαπίσει χαμηλά στο χώμα, βάλαμε την τέντα που ήταν ειδική, τη οργανώσαμε εσωτερικά, και εξωτερικά είχαμε την ιδέα να κάνουμε ένα μικρό χαντάκι και να παραχώσουμε αρκετά την τέντα, σε αρκετό ύψος. Το κάναμε από το φόβο της πιθανής βροχής! Έτσι ακόμα κι αν έβρεχε, εσωτερικά η καλύβα μας θα παρέμενε στεγνή. Έκλεινε τέλεια, ήταν εντάξει.

Η στρούγκα και οι κρεμανταλάδες ήταν εκεί. Όλα εντάξει.
Η μέρα πέρασε με ένα σωρό ετοιμασίες, για την κατασκήνωσή μας. Στο τέλος, το βραδάκι, συγκεντρώσαμε το κοπάδι, αρμέξαμε, κρεμάσαμε το λεβέτι με το γάλα στον κρεμανταλά, το κλείσαμε με την τσαντίλα, (ένα δυνατό τούλι ειδικό για σουρωτήρι, για τυρί, για σκέπασμα κτλ ,που όσοι είναι από χωριά και κάποιας ηλικίας το γνωρίζουν), κι, αφού φάγαμε ψωμί και τυρί, χωθήκαμε στην καλύβα μας και κοιμηθήκαμε. Το κοπάδι ξέραμε ότι θα ανηφόριζε μέχρις απάνω στην κορυφή του βουνού, στις γούβες, και το πρωί θα το βρίσκαμε.

Από την κούραση κοιμηθήκαμε ξεροί! Δεν ξέρω πόσο αργά τη νύχτα θα ήταν όταν ξυπνήσαμε από το βουητό που έκανε ο αέρας στα δέντρα. Το βουνό όλο ακουγόταν σαν άγριο θεριό. Και δεν άργησαν να πέσουν και οι πρώτοι κεραυνοί. Κι όλο πύκνωναν οι κεραυνοί. Αστραπές και κεραυνοί εκκωφαντικοί ταρακουνούσαν το έδαφος. Σα να σκάζανε γύρω μας!

Όχι δε φοβηθήκαμε. Ίσως να το απολαμβάναμε. Δε θυμάμαι να ένοιωσα φόβο. Ο αδερφός μου ξύπνησε και μου είπε μ’ ενθουσιασμό ότι αυτό που γινόταν ήταν τέλειο. Το σημείο που βρισκόμασταν ήταν ακριβώς το ίδιο που έστηνε ο παππούς το γρέκι του και την καλύβα του όλα τα χρόνια. Έτσι δεν φοβόμαστε τους κεραυνούς. Οι μεγαλύτεροι έλεγαν ότι οι κεραυνοί πέφτουν σε ορισμένα σημεία. Δεν ξέρω ούτε τώρα πόσο πίσω πήγαινε η πληροφορία, από πόσο παλιά είχαν καταγραφεί τα στατιστικά τους! Νοιώθαμε ασφαλείς. Όπως και να το κάνουμε όμως η καταιγίδα, οι καταρράκτες τ’ ουρανού που έπεφταν και χτυπούσαν την τέντα μας, οι κεραυνοί κι όλη η φάση, μας είχαν ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη!

Έτσι μας πήρε ο ύπνος πάλι. Η κούραση ήταν περισσότερη από όλα τ’ άλλα.

Την άλλη μέρα, αργά πολύ, θα έλεγα τώρα ότι ήταν 11 η ώρα, ξυπνήσαμε μέσα σε μια απόλυτη ησυχία. Απόλυτη όχι, αλλά... Ακούγονταν τα σκυλιά μας κάπου εκεί κοντά να γαβγίζουν. Κουδούνια και ανθρώπινες φωνές. Βγήκαμε από τη στεγνή καλύβα και πατήσαμε κατ’ ευθείαν στις λάσπες. Το τοπίο είχε γίνει αγνώριστο! Νεροσυρμές είχαν αυλακώσει όλο το τοπίο. Μόνο η καλύβα μας κάτω από τον όχτο με τη γέρικη βελανιδιά που την είχαμε για ίσκιο, με το χαντάκι που είχαμε τόσο σοφά προβλέψει να φτιάξουμε, έστεκε στη θέση της εσωτερικά στεγνή, σα μια τέλεια φωλιά.

Θεέ και κύριε! Ήταν μια τρομερή καταιγίδα. Το λεβέτι με το γάλα στον κρεμανταλά είχε τιγκάρει νερό! Πιο πέρα στα διακόσια μέτρα κατέβαινε ένα βαθύ ξερολάγκαδο κατ’ ευθείαν απ’ τ’ Αθηνόδωρου τη γούβα, από τις ράχες του βουνού, με κλίση εβδομήντα τα εκατό. Εκεί γύρω από το λαγκάδι οι πέτρες είχαν εκτιναχτεί δέκα μέτρα αριστερά και δέκα μέτρα δεξιά από το λαγκάδι! Η αρχή του λαγκαδιού θα βρίσκεται περίπου τριακόσια μέτρα ψηλότερα. Πόσο νερό είχε πέσει;!

Οι κατσίκες είχαν κατέβει το βουνό αστραπηδόν! Είχανε χωθεί στο γιδομάντρι, το χειμωνιάτικο μαντρί τους που βρισκόταν κοντά στο χωριό, να γλυτώσουν από την καταιγίδα. Οι κατσίκες αντέχουν το κρύο, μισούν τη βροχή! Θέλουν να είναι όσο γίνεται στεγνές. Οι μεγάλοι κάτω στο χωριό άκουσαν την καταιγίδα κι ευχήθηκαν μόνο να μην πέσει κανένας κεραυνός στο γρέκι. Ο φόβος πάντα υπήρχε. Φοβήθηκαν όσο περίπου φοβηθήκαμε κι εμείς! Ο παππούς σηκώθηκε μέσα στην ταραχή και πήγε μόνο μέχρι το γιδομάντρι! Ύστερα όλοι είχαμε κοιμηθεί!

Θεέ μου, τι υπέροχη εμπειρία! Όσο επικίνδυνη είναι τόσο και υπέροχη. Τι τρέλα! Δυο μικρά παιδιά μόνα τους στο βουνό μέσα στην καταιγίδα, μέσα στους κεραυνούς.



Εις το επανειδείν. Κράνιος

Εγώ και ο αδερφός μου δε μεγαλώσαμε στην επαρχία και ούτε έχουμε εμπειρίες σαν τις δικές σας.

Μεγαλώσαμε σε ένα διαμέρισμα στην Καλλιθέα.

Κι όμως, σε πολλά έχουμε κοινές εμπειρίες.
Εσείς τις ζούσατε στη φύση. Εμείς τις δημιουργούσαμε.

Θυμάμε ότι με τον αδερφό μου, βάζαμε τις καρέκλες επάνω στα κρεβάτια μας.
Από επάνω ρίχναμε τα σεντόνια, ώστε να δημιουργηθεί μία φωλίτσα.
Κλείναμε τα παντζούρια του δωματίου ώστε να σκοτεινιάσει.

Μπαίναμε μέσα στην τεχνητή φωλιά μας. Ανάβαμε ένα φωτάκι χρησιμοποιώντας ένα λαμπάκι και μία πλακέ μπαταρία των 4,5V.

Με το στόμα μας κάναμε τους θορύβους της φύσης.
ΑΕΡΗΔΕΣ ΔΥΝΑΤΟΥΣ, ΚΕΡΑΥΝΟΥΣ, ΒΡΟΧΗ!

Κι εμείς εκεί μέσα, στη μικρή μας τη φωλιά, ζούσαμε τη δική μας εκδοχή της φύσης.

Πρέπει να το είχαμε πολύ ανάγκη για να το προσομοιάζουμε...

Ευχαριστώ Κράνιος, που με αφορμή τη δική σου διήγηση, θυμήθηκα τα δικά μας.

Υ.Γ.
Τότε δεν είχαμε τηλεόραση...

Ναι, Ηλία, έτσι ακριβώς είναι. Το έχει ο άνθρωπος στο DNA του. Ίσως εκατομύρια χρόνια μέσα στη φύση. Πρέπει να το αποδεχτούμε, μην έχουμε τη σχιζοφρενική εντύπωση ότι είμαστε κάτι τελείως διαφορετικό από τη φύση. Είναι αλλαζονικό. Οι αρχαίοι έλληνες θα το έλεγαν κι αυτό ύβρη. Είμαστε λοιπόν ένα με τη φύση. Χώμα, νερό, φυτά, υδατώδη μετέωρα... κι εμείς εκεί μέσα φτιάχνουμε ένα τελείως (ΜΑ ΤΕΛΕΙΩΣ) πρόχειρο κατάλυμα, ένα σπίτι, μια καλύβα. Να γιατί η τράπεζα, και κανένας άλλος, δεν πρέπει να παίρνει, για κανένα λόγο, το σπίτι του ανθρώπου που αγωνιστηκε να το φτιάξει! Να τι είναι το οικογενειακό άσυλο! Να τι είναι πατρίδα: είναι αυτό το σπίτι, αυτό το καβούκι, αυτή η καλύβα. Ναι, Ηλία. Έχω ακούσει ιστορίες από ένα φιλαράκι που μεγάλωσε στην Πλάκα, στη σκιά της Ακρόπολης. Οι ιστορίες ήταν άλλες, δεν ήταν διαφορετικές όμως. Είχαν το ίδιο υπόβαθρο! Σ’ ευχαριστώ Ηλία. Σ’ ευχαριστώ Σταύρο. Ρε, με συγκινήσατε ρε μάγκες!