Γράψε ένα μικρό ποίημα με αφορμή το πληκτρολόγιο

Κράνιος έγραψε: ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΟΣΤΡΑΔΑΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ

Στον Τροϊκό τον πόλεμο, η Τρόικα θα χάσει
και τι εστί βερίκοκο ποτέ δε θα ξεχάσει.
Και όσοι τους τροϊκανούς τους έχουνε λατρεία
θα ψάχνουν απ’ το διάστημα να βρουν πού πήγ’ η Τροία!

Δεν πείθονται οι αγορές, με αρχηγό τον Πάρη
κι ο Οδυσσέας άσχημα μαθαίνω τα ‘χει πάρει.
«Για κείνα τα ομόλογα», ο Πρίαμος τους κραίνει,
« εδώ θα γίνει μόλογο! Ας πάρουν την Ελένη!...»

Και κλαίνε οι γυναίκες του, κλαίει και η Εκάβη,
και όλη τους η φαμελιά μες στα υπόγεια σκάβει,
να κρύψουνε το θησαυρό κι εκείνοι να σωθούνε.
Τελειώσανε τα ψέματα, ώρες πικρές θα ‘ ρθούνε.

Ο Κράνιος τους έγραψε, με πένα και μελάνι:
«Άλογο ξύλινο τρανό, θα δείτε τι θα κάνει».
Όμως τον είπανε τρελό, χαζό και βαρεμένο
Κι εκείνος τους απάντησε: «Καλά, δεν επιμένω!»

ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΡΑΝΙΟΣ, ΚΑΠΑΚΙ,
ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΗΜΙΚΑΤΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ
<<...Τους ζήτησα μάλιστα και συγνώμη.
Η Ελένη είπε: «Να δείτε που τα τείχη θ’ αντέξουν. Θα φύγουν οι Έλληνες. Θα πάνε στη Γερμανία. Μας τελειώνουν τα ψωμιά, αλλά θα προλάβουμε. Είναι τελείως απελπισμένοι. Εγώ που είμαι ελληνίδα κατά κάποιον τρόπο, και τους ξέρω, είναι κιοτήδες. Οι πράκτορές μου με πληροφορούν ότι αύριο φορτώνουν τα μπογαλάκια τους και φεύγουν. Μετανάστες, χα χα χα χα χα χα χα χα χα ...»
Χάξι σου και ξερό σου!
Τη συνέχεια τη γνωρίζετε. Διαβάστε στην Ιλιάδα του Ομήρου να δείτε πώς τους έκαναν αλιάδα. Ο Όμηρος (ένας όμηρος που δεν έβλεπε διότι του ‘χανε δέσει τα μάτια) ήτανε καλωδιωμένος και τα έχει όλα καταγράψει. Δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο! >>


ΥΓ.
Τροία=τρόικα
Ελένη=προδότης που συνεργάστηκε με τον Πάρη, γιο του Πριάμου, βασιλιά της Τροίας
Πρίαμος= Τραπεζίτης που είχε κάνει τη στραβή και πήρε με τον Πάρη το χρυσάφι (στην αρχή, μετά του το πήραν)
Πάρης=ένας λιμοκοντόρος που του άρεσε να τα παίρνει
Αλιάδα= παραδοσιακή σκορδαλιά

Επίμετρο
Τα σχετικά τετράστιχα του Νοστράδαμου

Εδώ είναι σαφές ότι ο προφήτης αναφέρεται στην Ελλάδα λίγο πριν από το 2012. Το παρ΄ολίγο χαμένο χειρόγραφο του Νοστράδαμου, σε πιστή μετάφραση από δεκαμελή διακομματική επιτροπή (5+5)! γράφει στα σχετικά τετράστιχα:

"Οι ομάδες στον πόλεμο, χάνοντας τρόικα
Τι Peach ποτέ δεν ξεχνούν.
Και όσοι λατρεύουν τους troikanous
χωρίς να κοιτάζει έξω από μέρος για να βρείτε τις πηγές του «Τροία!

Hakukubali αγορές, υπό την ηγεσία του Παρισιού
Ο Οδυσσέας και μάθετε να παίρνετε ούτως ή άλλως κακή.
"Για τα κουμπιά," Πρίαμος Κράινα,
"Εδώ mologo Ας Ελένη !...»!

Και η κραυγή των γυναικών, κραυγή, και η Εκάβη,
και όλα τα famelia τους απευθείας σε υπόγεια διάτρηση?
κρυμμένο θησαυρό και να σωθούν.
Τρέξιμο από ψέματα, σπεύδει να έρθει.

Κρανίο έγραψε με στυλό και μελάνι?
"Ξύλινα trance Horse, θα δείτε τι πρέπει να κάνουμε."
Αλλά τον αποκαλούσαν τρελό, ανόητο και varemeno
Μου απάντησε: «Λοιπόν, εγώ επιμένω!"

Όλη μου τη ζωή προσπαθούσα να καταλάβω τι θέλει να πει ο Νοστράδαμος! Χρειάστηκε να συμβούν σημεία και τέρατα, να τα δω με τα ίδια μου τα μάτια, να καταλάβω αυτή τη στρυφνή και αδιαπέραστη σχεδόν διατύπωση του Νοστράδαμου.
Τίποτα δεν θα είχα όμως καταφέρει αν δεν ανακάλυπτα ότι ο προφήτης αυτός έχει γράψει σε γλώσσα μηχανής! Ανάμεσα στους φίλους μου υπάρχουν πάρα πολλοί που μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν, προγραμματιστές και άλλοι σχετικοί. Παρακαλώ να μου αναγνωρίσετε την πατέντα, την ιδέα. Σκεφτείτε ότι αυτό έγινε τον τελευταίο μήνα, μια μέρα που ήπια λίγο βαθύ κρυστάλλινο κόκκινο κρασί από το δρύινο βαρέλι, το διακοσοπενηντάρι.
Είναι μια άλλη πλευρά του πεπαλαιωμένου οίνου! Σε κάνει να δεις μπροστά σου, φυσικά όταν είσαι εχέφρων και δε γίνεις δούγα! Η ακριβής δοσολογία είναι μισό (καλά το έγραψα, δεν είναι λάθος), ακριβώς μισό ποτηράκι του κρασιού, μέχρι τις πόρτες όπως λένε. Πρέπει να έχεις φάει όμως τράγο με πράσινα μάτια, μούσκο στο χρώμα του, βραστό, και ο τράγος να έχει όλη του τη ζωή βοσκήσει σε βουνάκια των Καλαβρύτων, εκείνα με το χαμηλό πουρνάρι, το κατσοπούρνι το λεγόμενο.
Το ροδάμι, ο τράγος που είπαμε νερόβραστος, η ακριβής δοσολογία του οίνου που σας είπα, η τραγωδία της Ελλάδας, η μετεκπαίδευσή μου στον Όμηρο και τα έπη του, η μετάφραση της 10μελούς επιτροπής, το 2012, το kalliergo και πλείστες άλλες συγκυρίες, είχαν το αποτέλεσμα να δημοσιεύσει η ταπεινότης μου τα τέσσερα αυτά αποκαλυπτικά τετράστιχα του Νοστράδαμου, σε γλώσσα απλή και καθομιλουμένη των ελλήνων.

ΥΓ. Επειδή ξέρω ότι η όμορφη και κομψή λέξη "ροδάμι" σ' όλα τα λεξικά που κυκλοφορούν είναι λάθος, σας λέω εντίμως: ροδάμι=τρυφερό βλαστάρι κατσοπουρνιού. Έχει χρώμα ροδοκόκκινο. Και κατσοπούρνι=πουρνάρι που έχει υποχρεωθεί να έχει το σχήμα του θάμνου, επειδή το κορφολογούν οι αίγες, πρωτίστως οι τράγοι. Τώρα, πουρνάρι= ? τι είναι έλληνες το πουρνάρι;
Πολύ παλιό ανέκδοτο: Ρωτάει ο σαρδανάπαλος (δλδ ο δάσκαλος) "Πώς λέμε παιδί μου το κατσίκι στην καθαρεύουσα; Κι απαντάει το παιδί στη βλακώδη ερώτηση: "Αρνί, κύριε!".
Σχετικά με τον τράγο που μου αρέσει να τρώω: Δεν υπάρχει νοστιμότερο κρέας! Τέτοιους τράγους αν τους διαφημίσουμε καταλλήλως θα μπορούσαμε να τους πουλάμε 200 (διακόσια) ευρώ το κιλό! Είναι δυσεύρετοι, όμως ο Κράνιος δεν τρώει κοινές τροφές. Αυγά πέρδικας έχετε φάει;

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, σας λέω πως ό,τι γράφουμε, εγώ και οι άλλοι σ' αυτό το θέμα, είναι ποίηση! Τι είναι ποίηση ασφαλώς δεν ξέρω. Το καλύτερο ποίημα είναι ο νερόβραστος μουνούχιος πουρναρότραγος από τα κατσοπουρνόβουνα των Καλαβρύτων.
“Αν δεν είχα καμία αίσθηση του χιούμορ, θα είχα από καιρό αυτοκτονήσει.”

ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΩ ΆΡΓΗΣΑ ΤΟ ΨΕΜΑ ΑΠ΄ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ΄ΛΕΓΑΝ...ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Την καλησπέρα μου σας στέλνω φίλοι και γνωστοί.

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΝΕΡΑΝΤΖΙΑΣ
Είμαι μια νεραντζιά φυτεμένη σε ένα πεζοδρόμιο στο κέντρο της πόλης.
Χρόνια τώρα δεν θυμάμαι τίποτα πέρα από τις πολυκατοικίες που μου στερούσαν τη χαρά του πρωινού ήλιου, αυτοκίνητα, λεωφορεία και τρόλεϊ να ανεβοκατεβαίνουν τη λεωφόρο μουγκρίζοντας μέρα νύχτα. Χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά περνοδιάβαιναν στα πεζοδρόμια άλλοτε βιαστικοί-λες και κάποιος τους κυνηγούσε- κι άλλοτε με αργό νωχελικό βήμα λες και βαριούνταν την ίδια τους τη ζωή.

Κι εγώ εδώ μονάχη, ακίνητη χρόνια τώρα να κοιτώ αμίλητη, ενώ έχω μιλιά, αγέλαστη ενώ νοιώθω χαρά, και ανήμπορη να πω τον πόνο μου και να βρω κάποιον να μου κάνει παρέα, έστω για λίγο. Λένε ότι εμείς τα δένδρα παράγουμε οξυγόνο που είναι ζωή για σας τους ανθρώπους. Και λοιπόν ;; Αυτό το λιγοστό μου χαμένο πάει μέσα στα τόσα καυσαέρια και ποτέ δεν φτάνει στα πνευμόνια κανενός. Καρπούς ζουμερούς γεννάμε και τι μ’αυτό;; Ένας ένας πέφτουνε και σαπίζουνε πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου, αφού οι κυράδες της πολυκατοικίας προτιμάνε τις ωραίες συσκευασίες του σουπερ μάρκετ.

Αναρωτιέμαι πολλές φορές πως άραγε βρέθηκα εδώ πέρα ;; Μια γριά πριν χρόνια μουπε πως γεννήθηκα από ένα σπόρο που κάποιος έφτυσε καθώς περνούσε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ένας πλανόδιος πωλητής μου εξομολογήθηκε μια μέρα πως ήξερε τη μάνα μου, μια όμορφη πορτοκαλιά σε ένα περιβόλι πέρα στον κάμπο. Άκουσα ένα βράδυ να λένε κάποιοι μεθυσμένοι πως είμαι εξώγαμο παιδί από την παράνομη σχέση μιας λεμονιάς σε ένα φυτώριο με οπορωφόρα. Άραγε ποια να είναι η καταγωγή μου ;; Έχω γονείς, αδέλφια, συγγενείς;;
Έμαθα τελευταία πως έχω τέσσερις αδελφές, καθώς πρέπει κυρίες που στολίζουνε το κτήμα ενός άρχοντα. Ναναι αλήθεια άραγε ;; Αχ να μπορούσα έστω για μια στιγμή μονάχα να τις έσφιγγα στην αγκαλιά μου!!

Το σπίτι μου είναι δίπλα στη στάση ενός λεωφορείου και όλα αυτά τα χρόνια είδαν πολλά τα μάτια μου. Κάθε μέρα πρωί, μεσημέρι και βράδυ, κόσμος και κόσμος να περνά από τούτη δω τη στάση. Άνθρωποι χαρούμενοι, θυμωμένοι, φλύαροι, αμίλητοι, ερωτευμένοι, άνθρωποι μονάχοι σαν καλαμιά στον κάμπο, άνθρωποι εγωιστές, ψωροπερήφανοι και άλλοι φοβισμένοι, κρυμμένοι στην ίδια τους τη σκιά.
Πάντα τοχα απορία με όλους αυτούς τους ταλαίπωρους. Αφού ο Θεός τους έδωσε μιλιά γιατί να στέκονται αμίλητοι στη στάση λες και είναι ολομόναχοι στον κόσμο;; Δεν το χωρά το μυαλό μου. Καλά, εγώ είμαι μονάχη μου αλλά αυτοί;; Τι εχουνε και δεν μιλιούνται μεταξύ τους λες και είναι τσακωμένοι;
Μερικές φορές μάλιστα λες και ξεσπούνε πάνω μου τον θυμό τους. Άλλος μου τσακίζει κάποια φύλλα, άλλος ένα κλαδί και μερικοί, ειδικά την άνοιξη που φορώ το λευκό μου φόρεμα, μου κόβουνε τις άκρες από τα ροδοπέταλα μου. Είναι σαν να ζηλεύουνε που με βλέπουν χαρούμενη. Αλήθεια μου ραγίζουν την καρδιά μου !!
Μόνη μου παρέα είναι ένας κάδος ανακύκλωσης που τελευταία τοποθέτησε ο δήμος. Μόνο που κι αυτός μερικές φορές μου φαίνεται τόσο εσωστρεφής και ψυχρός λες και έχει καρδιά από μέταλλο. Άσε που μερικές φορές μυρίζει και η ανάσα του από τα σκουπίδια που πετάνε αυτοί οι ελεεινοί από την διπλανή ταβέρνα.
Εκείνο που με κάνει να ελπίζω είναι τα πιτσιρίκια που παίζουνε στο προαύλιο του απέναντι παιδικού σταθμού με τα οποία κάθε πρωί χαιρετιόμαστε. Τόσο αθώα, τόσο γελαστά μα και τόσο φασαριόζικα. Βέβαια κι αυτά σιγά σιγά μεγαλώνοντας θα πάρουνε άλλους δρόμους, θα σοβαρευτούνε και πολλά από αυτά θα γίνουνε οι κύριοι με τα μαύρα κουστούμια και οι κομψές, ανορεξικές κοπέλες που θα περνάνε βιαστικά κρυμμένοι πίσω από κάτι μαύρα γυαλιά κι ούτε που θα με θυμούνται. Είμαι μόνη μου και δεν έχω κανένα για να μοιραστώ έστω τη μοναξιά μου.

Σήμερα είναι αργία, μέρα γιορτής και οι δρόμοι γεμάτοι χαρούμενους ανθρώπους. Γιορτάζουν λέει τη μέρα που ξεκίνησε ο πόλεμος πάνω στα βουνά της Πίνδου πριν από χρόνια. Εσείς οι άνθρωποι είστε πολύ ανάποδοι μερικές φορές. Μα να γιορτάζεις έναν πόλεμο !! Τέλος πάντων….. Μέρα ηλιόλουστη και ο κόσμος όλο και πληθαίνει. Σιγά σιγά βλέπω κάποιους να με πλησιάζουν. Ομολογώ πως την αρχή ξαφνιάστηκα. Τόσα χρόνια δεν είμαι βλέπεις συνηθισμένη να με κάνουνε παρέα. Ένας, δυο, τρείς σχεδόν δέκα άνθρωποι ηρθανε κοντά μου ζητώντας λίγη σκιά για προστατευτούν από τον καυτό ήλιο. Η καρδιά μου πάει να σπάσει!! Επιτέλους έχω παρέα. Οι άνθρωποι τελικά με χρειάζονται κι ας μη μου το έδειχναν τόσα χρόνια. Κι αν τόσα χρόνια νοιώθω ξεχασμένη, σε μια στιγμή μονάχα όλα τα ξέχασα. Αυτό ητανε που τόσα χρόνια ζητούσα μα δεν είχα φωνή να σας το πω. Μόνο μια καλημέρα πείτε μου, ένα χαμόγελο να μου χαρίσετε, άλλο τίποτα δεν θέλω. Κι εγώ όσο ζω δεν θα πάψω ποτέ να σας χαρίζω σκιά και υπέροχα νεράντζια για να φτιάχνετε ωραίο γλυκό του κουταλιού!!.

*** Κρίσεις και επικρίσεις δεν εχουνε κανένα νόημα, αφού ολα τούτα ειναι τίποτε αλλο παρά σκέψεις ενος ασχετου με τον μυθηστορηματικό λόγο.

Ένας δικός μου μύθος

Αλτ τις ει;
Σήκω ψηλά και τα δυο σου χέρια.
Πες το Πάτερ ημών.
Κάνε στροφή εκατόν ογδόντα μοίρες.
Φεύγεις, ε;
Κι εγώ περίμενα να μου προτείνεις το χέρι.
Να μου πεις την ιστορία της ζωής σου.

Ήταν η σκιά σου.
Λευκή σκιά σαν ανταύγεια.
Κι εγώ πυροβολώ ό,τι κινείται.
Σου αδειάζω μια τελαμώνα
κι έγινες καπνός.

Με κομμένη την ανάσα σε ψάχνω.
Το σκοτάδι που αμόλησες
κάνει χιόνια στα μάτια μου.
Ένα στυλό κρατάω.
Μην πανικοβάλλεσαι.
Πλάκα σου κάνω.

Έλα να κάνουμε τσιγάρο.
Να μου κρατήσεις συντροφιά
αυτή την ώρα που είμαι μόνος.
Κατάμονος μέσα στη νύχτα.
Κι έξω τα σκυλιά γαβγίζουν.
Η γη κάνει την κουρδουμπίτσα της.
Κι ένα χαλασμένο ρολόι του τοίχου.
Ερημιά μπροστά μου,
το τετράδιο μαραθώνιος.

Αλτ τις ει αναγνώστη;
Ποιος στο διάολο με διαβάζει;
Πόσος χρόνος πέρασε
μέχρι να λάβεις αυτή τη σελίδα;
Πού ήσουνα όταν την έγραφα;
Γιατί χρειάστηκε να σου γράψω;
Υπάρχει περίπτωση να μου απαντήσεις
έστω μ’ ένα παρασύνθημα στο δρόμο;

Αλτ τις ει;
Δείξε μου τα ματωμένα σου πόδια.
Γύρνα το στομάχι σου
να δω αν είναι άδειο όπως λες.
Κόψε τις φλέβες σου,
κάνε κάμψεις,
πες τι σε οδήγησε ως εδώ.
Έχω μια κάποια αόριστη υποχρέωση
προς όλους γενικώς.
Πρέπει να σ’ εξετάσω διεξοδικά.
Να μάθω αν είσαι εγκληματικό στοιχείο.
Να σε περάσω μέσα
ή να σε διαολοστείλω.

Φυλάω σκοπιά απόψε στις εσχατιές.
Η ώρα είναι περασμένη,
θα κοιμόμουνα τώρα κανονικά.
Μα τ’ όνομά μου είναι γραμμένο
στην κατάσταση.
Λιμάρω τα νύχια μου να ξυστώ
να πονέσω να κλάψω να θυμηθώ.
Να τραγουδήσω στο τέλος
χτυπώντας το πέλμα μου στον τοίχο.

Αλτ τις ει;
Ο Καρυωτάκης ο Βαν Γκογκ ο Καραϊσκάκης;
Ο Βρούμπελ; Ο Φρανσουά Βιγιόν;
Ο Παλαμάς ο Εμπειρίκος
ο Ελύτης ή ο Ρίτσος;
Ο Τσιτσάνης η Μπέλλου
η Μπουμπουλίνα ο Μπελογιάννης;
Η γυναίκα της Πίνδου;
Η Θάτσερ ή ο Νεύτωνας;

Αλτ τις ει;
Αναγνώστη ηρέμησε,
δεν είσαι ο δεκανέας αλλαγής.
Είσαι κάτι που κινείται
μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Ένας τελείως υποθετικός αναγνώστης.
Ένας δικός μου μύθος.

Τσ' ανθρωπους ολους αγαπω
κι ας εχουνε κακια
γιατι εν το κατεχουνε
πως ειναι μ@@@κια

ο ενας τ'αλλον να θωρει
χωρις να του ζητησει
εις την επαυριον το πρωι
ο γαιδαρος να του ψοφησει!

κι αντι η χερα να απλωθει
ο αλλος να αρπαξει
μαζι κι ομου, που λεγεται,
την μερα να αδραξει

λυσσουνε και φαγωνουντε
δε ντρεπονται μια σταλα
κι απ'τα πολλα κουτσομπολια
μας εκοψε το γαλα!

Ξινος ξινιλα ξινιζε
ξυδακι αγαπημενο
σ'αυτον απου εθυμωσε
στη μουρη μπλαστωμενο!!


ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

κατερινα γεωργαντα έγραψε: Τσ' ανθρωπους ολους αγαπω
κι ας εχουνε κακια
γιατι εν το κατεχουνε
πως ειναι μ@@@κια

ο ενας τ'αλλον να θωρει
χωρις να του ζητησει
εις την επαυριον το πρωι
ο γαιδαρος να του ψοφησει!

κι αντι η χερα να απλωθει
ο αλλος να αρπαξει
μαζι κι ομου, που λεγεται,
την μερα να αδραξει

λυσσουνε και φαγωνουντε
δε ντρεπονται μια σταλα
κι απ'τα πολλα κουτσομπολια
μας εκοψε το γαλα!

Ξινος ξινιλα ξινιζε
ξυδακι αγαπημενο
σ'αυτον απου εθυμωσε
στη μουρη μπλαστωμενο!!


ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

Κατερίνα, είχα αποβλακωθεί με τη φωτογραφία και δεν είχα προσέξει το ποίημα σου. Αυτό με κάνει να το ξαναβάλω σαν παράθεση, για να το δούμε ακόμα περισσότερο. Είναι ζόρικο.

Κράνιος έγραψε:

κατερινα γεωργαντα έγραψε:

!

Κατερίνα, είχα αποβλακωθεί με τη φωτογραφία και δεν είχα προσέξει το ποίημα σου. Αυτό με κάνει να το ξαναβάλω σαν παράθεση, για να το δούμε ακόμα περισσότερο. Είναι ζόρικο.

πανεμορφο ποιημα οι παπιες!!! Δεν μας ειπες, δικες σου ειναι? Αν και οι μαυρες στεγες δεν θυμιζουν Αχαγιά!

Θα το λέγαμε Οπτική Ποίηση (Op Art). Η ποίηση δεν είναι μόνο λέξεις. Μπορεί να είναι πολλά πράγματα. Κι ένα καλό φαγητό, ένα καλό κρασί, ένας περιποιημένος κήπος, ... Οι τριανταφυλλιές μου ανθισμένες δεν είναι ποίηση; Δεν κάνω αστείο. Αυτά πιστεύω, αυτά λέω. Όχι. Δεν είναι τίποτα δικό μου. Ούτε οι πάπιες, ούτε η φωτογραφία! Προσπάθησα να βάλω τη διεύθυνση της φωτογραφίας και δεν έγινε. Πείσμωσα και την αντέγραψα. Θα προσπαθήσω πάλι.
Επειδή τσίμπησες Κατερίνα, κι επειδή δεν είμαι κρυψίνους, θα το πω από τώρα, κι ας είμαι εκτός θέματος: Θα ανοίξω θέμα κάποια στιγμή για την ιχθυοκαλλιέργεια! Καλό; Δεν με πειράζει να το ανοίξει κι οποιοσδήποτε άλλος. Δεν κάνουμε καμία κόντρα εδώ.
Μη, προς θεού! Όχι εδώ! Εδώ γράφουμε ποιήματα! Άντε, καμιά φωτογραφία. Συζήτηση για ιχθυοκαλλιέργεια αξίζει να γίνει σε ένα ξεχωριστό θέμα. Εγώ δεν το ανοίγω ακόμα διότι δεν έχω αρκετό υλικό. Αν το ανοίξει κάποιος άλλος, θα έχω κι εγώ να πω κάτι.
Έκανα κοιλιά! Βρέθηκα να μιλάω περί ανέμων και υδάτων!

Όχι. Τι είναι ποίηση; Ο Εμπειρίκος είπε τη γνώμη του. Εγώ την είπα;

Κράνιος: Δεν ξέρω τι είναι ποίηση. Ίσως ο νερόβραστος τράγος με παλιό καλό κρασί, φίλους και τραγούδι με το στόμα! Ίσως τα αυγά πέρδικας! Φτιάξτε τα όπως νομίζετε. Ίσως, συνεχίζω, ποίηση να είναι γουλιανός από τον Έβρο, κάτω από πέντε κιλά, πεντατρύφερος, ολοζώντανος, στο φυλάκιο στo Δίλοφο, κοντά στα Δίκαια, ψηλά στον Έβρο. ...

Όμως, όσο κι αν διαφωνήσουμε, προτείνω να συμφωνήσουμε ότι η Κατερίνα γράφει ωραία. Όπως όλοι που γράφουν εδώ. Αν σταματήσετε να γράφετε κι άλλοι θα σταματήσω κι εγώ. Δε νομίζω ότι θα μου το κάνετε αυτό καλοί μου φίλοι!

ΥΓ. Κατερίνα, ασφαλώς δεν είδες μόνο τις πάπιες! Εγώ ξετρελάθηκα με την τσουλήθρα που έχει φτιάξει ο τύπος! Από την μια μεριά έχει σκάλα(?) κι από την άλλη βζτ! Αμπλουντούμ! Είχα βάλει στην αναζήτηση : Αγροτική ζωή Τέχνη. Δοκιμάστε.
http://english.hani.co.kr/arti/english_edition/e_entertainment/496479.html

Κυριολεκτουσα οταν ειπα "ωραιο ποιημα οι παπιες". Δεν το ειπα με πειρακτικη διαθεση, καθολου! ( και να μη λες πως γραφω ωραια, θα φαμε ξυλο..)