Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ

Η ασθένεια του Pierce πέρα από τα κλήματα στα αμπέλια, προσβάλει αρκετά ακόμη είδη μεταξύ των οποίων η ελιά (Olea europaea), η αμυγδαλιά (Prunus amygdalus), η πικροδάφνη (Nerium oleander), τα εσπεριδοειδή, η ροδακινιά, η βερικοκιά, η μηδική, η βελανιδιά (Quercus spp.), το δενδρολίβανο (Rosmarinus officinalis), η μυρτιά (Myrtus communis) και ο ράμνος (Ramnus alaternus).

Συμπτώματα της ασθένειας του Pierce στα κλήματα

Τα κύρια συμπτώματα είναι ξήρανση των φύλλων και ταχύτατη αποπληξία κατά τις θερμές περιόδους του έτους.

Δυστυχώς όπως θα καταλάβετε και παρακάτω, προληπτικά για τα κηπευτικά και τα λαχανικά μας δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα...

Για να αποφύγουμε δυσάρεστες καταστάσεις στα κηπευτικά μας θα ήταν φρόνιμο να ακολουθούμε κάποιες γενικές γραμμές όπως, να χρησιμοποιούμε πάντα υγιείς σπόρους και φυτά ( όσο μπορούμε και έχουμε τη δυνατότητα να γνωρίζουμε), η κοπριά που θα χρησιμοποιήσουμε να είναι καλά χωνεμένη γιατί ειδικά στα κηπευτικά η νωπή κοπριά προκαλεί τα εξής: έλκει ασθένειες και παράσιτα, τα βακτηρίδια της αποσύνθεσης παίρνουν το άζωτο για να συντηρηθούν τα ίδια, τα φυτά καίγονται από την υψηλή θερμοκρασία που αναπτύσσεται κατά την αποσύνθεση και επίσης έχει τοξικές ουσίες. Επιπλέον, καταστρέφουμε υπολείμματα από προηγούμενη καλλιέργεια που είχαμε, δεν πρέπει να φυτεύουμε το ίδιο λαχανικό για πολλά χρόνια στο ίδιο μέρος γιατί γίνεται καχεκτικό και αυξάνονται οι νηματώδεις και τέλος μπορούμε να φυτεύουμε τα κηπευτικά μας «παρέα» με άλλα φυτά που αλληλοπροστατεύονται από ασθένειες.

Τι μπορούμε να κάνουμε για τα δένδρα μας για να προλάβουμε τις ασθένειες, δηλαδή το "κακό";

S.O.S.: Πρέπει να γνωρίζουμε πως ότι και αν διαβάσουμε, ότι και αν μας πουν, ότι και αν ακούσουμε είναι καλό να δρούμε σύμφωνα με τις γεωργικές προειδοποιήσεις της περιοχής μας και να συμβουλευόμαστε τους τοπικούς γεωπόνους.

Λατινική ονομασία: Hibiscus esculentus ή Abelmoschus esculentus.

Αγγλική ονομασία: Gumbo και Ocrd.

Γαλλική ονομασία: Gombo

Τα είδη του γένους Citrus ανήκουν στην οικογένεια Rutaceae και στη φυλή Citreae. Όλα τα μέλη της φυλής έχουν χαρακτηριστικό καρπό, το εσπερίδιο που είναι είδος ράγας με χρώμα κίτρινο και ο φλοιός δεν αποσπάται από τη σάρκα. Τα είδη αυτά είναι η λεμονιά, η κιτριά και το βοτρυόκαρπο. Το λεμόνι είναι καλλιεργημένο υβρίδιο που προέρχεται από άγριες ποικιλίες όπως είναι το κίτρο και το μανταρίνι. Η λεμονιά προέρχεται από την κεντρική Ινδία, όπου καλλιεργήθηκαν και τα πρώτα δένδρα.

Η λεμονιά μπορεί να μεγαλώσει μέχρι 6 μέτρα ύψος αλλά συνήθως είναι πιο κοντή. Τα κλαδιά της έχουν αγκάθια, τα φύλλα είναι πράσινα και λαμπερά. Τα άνθη είναι λευκά εξωτερικά, ενώ εσωτερικά τείνουν προς το μωβ.

Εικόνα 1. Ρόδια.

Επιστημονική ονομασία: Punica granatum, οικ. Punicaceae
Κοινή ονομασία: Ροδιά, οικ. Πουνικίδων.

Η ροδιά είναι θάμνος που προέρχεται από την νότιο ή δυτική Ασία, ο οποίος μεταφέρθηκε κατά την αρχαιότητα στο μεσογειακό χώρο όπου και προσαρμόστηκε πολύ καλά. Η παράδοση αναφέρει για τη προέλευση της τα εξής: η αρχαία φοινικική πόλη Punica βρισκόταν στην βόρεια Αφρική όπου οι ρωμαϊκές λεγεώνες κατά τη πορεία τους εναντίον της Καρχηδόνας, τον 3ον αιώνα π.Χ. συνάντησαν για πρώτη φορά στο δρόμο τους φυτά ροδιάς, των οποίων οι καρποί ήταν πλούσιοι.  Αναφέρεται επίσης και στη Παλιά Διαθήκη, με την ονομασία rimmon, όπου θεωρούνταν δένδρο ιερό.

Εικόνα 1. Καρποί κερασιάς

Η κερασιά σχηματίζει πάρα πολλά και λευκά άνθη και για αυτό χρησιμοποιείται και ως δέντρο καλλωπιστικό σε πάρκα πόλεων. Η παραγωγή κερασιών στην Ελλάδα εξαρτάται από τις καιρικές συνθήκες που θα επικρατήσουν κατά τη περίοδο της άνθησης και συγκομιδής των καρπών. Οι βροχοπτώσεις κατά την άνθηση και ωρίμανση των καρπών μπορούν να εκμηδενίσουν τη παραγωγή του έτους.

Η χώρα μας εισάγει μικρές ποσότητες αλλά κυρίως εξάγει περίπου το 5-10% της παραγόμενης ποσότητας σε διάφορες χώρες της Ευρώπης.

Σημαντικές ποσότητες κερασιών παράγουν η Ιταλία, η Γερμανία και η Τουρκία.

Εικόνα 2. Άνθη  κερασιάς

Κοινή ονομασία: Κερασιά, οικογένεια Ροδοειδών
Επιστημονική ονομασία: Prunus avium, οικ. Rosaceae

Εικόνα 1. Καρποί βερικοκιάς.

Εικόνα 2.  Άνθη βερικοκιάς. Τα άνθη της βερικοκιάς έχουν τον ίδιο σχηματισμό με της ροδακινιάς αλλά είναι λευκά.

H βερικοκιά είναι οπωροφόρο δένδρο, φυλλοβόλο και καλλιεργείται σε όλες τις εύκρατες χώρες του κόσμου. Ανήκει στην ίδια οικογένεια με τη ροδακινιά, την αμυγδαλιά, κερασιά, δαμασκηνιά και βυσσινιά.

Η καλλιεργούμενη έκταση της βερικοκιάς τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί και η παραγωγή των βερίκοκων δεν είναι σταθερή λόγω ότι επηρεάζεται από τις κλιματικές συνθήκες που επικρατούν και ιδιαίτερα από τους παγετούς της άνοιξης. Κάτω από καλές συνθήκες η βερικοκιά μπορεί να αντέξει και 100 χρόνια.

Χώρες της Ευρώπης, εκτός της Ελλάδας, που παράγουν βερίκοκα είναι η Γαλλία, η Ισπανία και η Ιταλία.

H καλλιέργεια της ροδακινιάς είναι μια από τις σημαντικότερες της χώρας μας, με τα επιτραπέζια ροδάκινα να συμμετέχουν σε ποσοστό 40% και τα βιομηχανικά ροδάκινα ή συμπύρηνα με ποσοστό 60%. Άλλες χώρες της Ευρώπης που παράγουν ποσότητες ροδάκινων είναι η Ισπανία, η Γαλλία και η Ιταλία (κυρίως επιτραπέζιο ροδάκινο).

Εικόνα 1. Καρποί ροδακινιάς

Εικόνα 2. Άνθη ροδακινιάς

Κοινή ονομασία: Ροδακινιά, οικ. Ροδοειδών.

Επιστημονική: Prunus persica, οικ. Rosaceae.

Η παραγωγή αχλαδιών στην Ελλάδα, στο παρελθόν ξεπερνούσε τις 120.000 τόνους.

Εικόνα 1. Καρπός αχλαδιάς.

Εικόνα 2. Άνθη αχλαδιάς.

Σήμερα παρατηρείται έλλειψη αχλαδιών και η χώρα μας εισάγει κυρίως από Ισπανία, Ιταλία, Νότια Αφρική αλλά και από χώρες της Αμερικής. Χώρες της Ευρώπης που παράγουν αχλάδια είναι η Ισπανία, η Ιταλία, η Γαλλία αλλά και η Πορτογαλία. Στη χώρα μας καλλιεργείται στη Μακεδονία, στη Θεσσαλία, στη Πελοπόννησο και στη Δυτική Στερεά.

Κοινή ονομασία: Αχλαδιά ή Απιδιά, οικ. Ροδοειδών

Επιστημονική ονομασία: Pyrus communis, οικ. Rosaceae.