Όλοι θέλουν να μας σώσουν!! Έλεος!

Στις φωτογραφίες ο Λουδοβίκος ΙΔ, δηλαδή ο Λουί, ο βασιλιάς ήλιος και "το κράτος είμ' εγώ" κι άλλα τέτοια που εξαγρίωσαν τους Γάλλους κι έκαναν τη γαλλική επανάσταση.

"Τα ρούχα μας ...αυτοί οι άγνωστοι
.................................................................................................
Τον 16ο αιώνα έχουμε πολυτελή και ογκώδη ενδύματα. Τον 17ο αιώνα έχουμε πολλές δαντέλες, φιόγκους, περούκες και για τα δύο φύλα. Ο 18ος αιώνας χαρακτηρίζεται από κομψότητα, χάρη και απαλά χρώματα.................... Αυτά κι άλλα πολλά γράφουν για τα ρούχα ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗΕΡΓΑΣΙΑΑ’ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥΤΗΣΑ’ΛΥΚΕΙΟΥΤΟΥ8οΓΕΛΠΑΤΡΑΣ

Ο Κράνιος ποτέ δε μπόρεσε να συγκρατήσει ένα αδιόρατο μειδίαμα που αιφνιδίως ξεσπά σε γέλιο μέχρι δακρύων, όταν βλέπει την προσπάθεια αυτού του βλάκα να διασκεδάσει. Την ίδια ώρα στο δρόμο ψάχνανε για ... παντεσπάνι οι φτωχοί Γάλλοι. Το κράτος είμ' εγώ, είπε. Και κάθε Γάλλος φώναξε το ίδιο: ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΜ' ΕΓΩ.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΜ' ΕΓΩ ΛΕΝΕ ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟ 1789 ΚΑΙ ΜΕΤΑ. ΕΣΥ ΑΘΑΝΑΤΕ ΕΛΛΗΝΑ, ΚΛΕΦΤΗ ΚΙ ΑΡΜΑΤΩΛΕ, ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ;

Μη μου πείτε ότι δε σας αρέσει ο Λουί σαν Δίας ή σαν Απόλλωνας κι έτσι; Μη με χαλάτε ορέ...

Τέσσερα σενάρια για τους επόμενους μήνες
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μας διηγούνται τώρα, για πολλοστή φορά, την ιστορία ότι σωθήκαμε. Kανείς παγκοσμίως δεν την πιστεύει. Το πράγμα γίνεται σταδιακά όλο και πιο παράλογο. Αλλά στην ιστορία, ο παραλογισμός δεν είναι ένδειξη διανοητικής ανεπάρκειας. Είναι η βασικότερη προϋπόθεση για να σημειωθεί μεγάλη καταστροφή και η καλύτερη ένδειξη ότι πλησιάζει. Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι. Αντιστρόφως, αυτός είναι ο κύριος λόγος που πρέπει να κάνουμε σωστή και ακριβή διάγνωση του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε, έστω κι αν προκαλεί αρχικά τρόμο και απαισιοδοξία. Η ορθή διάγνωση δεν είναι ικανή, είναι όμως αναγκαία συνθήκη θεραπείας.

Το παράλογο ως μέσο σύγχυσης, τρόμου και καταστροφής

Ο παραλογισμός είναι και ο ίδιος εργαλείο αποσύνθεσης του πληττόμενου υποκειμένου. Ενσταλάζει τρόμο και σύγχυση, κλονίζει συθέμελα ανθρώπους, κοινωνίες και έθνη, τους καταστρέφει τη σκέψη, τη βούληση που στηρίζεται στη σκέψη και στη λογική, την αυτοεκτίμηση και την ασφάλεια. Σε ευρεία κλίμακα, είναι μέθοδος μετατροπής του ανθρώπου σε ανδράποδο, του πολίτη σε δούλο. Γι’ αυτό ο στρατός «παραδοσιακού τύπου» βάζει τους φαντάρους να φωνάζουν «ο γάιδαρος πετάει». Πρέπει να μπορούν να εκτελούν διαταγές ακόμα κι αν πεθάνουν ή είναι παράλογες. Κατά τον ίδιο τρόπο, πρέπει η Ελλάδα να εφαρμόζει ένα εκτεταμένο πρόγραμμα επιταχυνόμενης ηθικής, κοινωνικής, κρατικής και εθνικής «αυτοκατεδάφισης», λέγοντας όμως ότι πρόκειται για πρόγραμμα σωτηρίας!

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα ξεπερνάει κάθε φαντασία, δυνατότητα περιγραφής και ανάλυσης. Η ελληνική κοινωνία, το κράτος και το έθνος διαλύονται με τέτοια ταχύτητα, που θυμίζει εξέλιξη μεταστατικού καρκίνου στο τελευταίο στάδιο. Το μυαλό δεν προκάνει να συλλάβει, η ψυχή δεν θέλει να πιστέψει. Το χειρότερο δεν είναι ότι διαλύονται κοινωνικός ιστός, κράτος, έθνος – διαλύεται η ίδια η ιδέα της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης, κάθε κοινωνικό κεφάλαιο ή συμβόλαιο, κάθε εμπιστοσύνη στο κράτος. Δεν ξέρεις αν θα πάρεις ή όχι σύνταξη, η φορολογική πολιτική αλλάζει συχνότερα από τον καιρό, παραμένει άδηλο το νόμισμα της χώρας, δεν υφίσταται απολύτως καμία σταθερά στην ατομική και εθνική ζωή. Ακόμα κι αν η οικονομία έχαιρε άκρας υγείας, καμιά χώρα δεν θα άντεχε τέτοια πράγματα πάνω από εξάμηνο. Καταστροφή ιδεών και υλική καταστροφή αλληλοτροφοδοτούνται.

Οικονομικό Κραχ και Σπείρα Θανάτου

Θεμελιώδη αντικειμενικά μεγέθη, όπως ΑΕΠ και ανεργία, πάνε κυριολεκτικά στο διάβολο. Σπάσαμε τα ρεκόρ ύφεσης στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, από άποψη έντασης και διάρκειας, και είμαστε πάντως για τα καλά στα επίπεδα του Κραχ του 1929. Η Ελλάδα συνεχίζει να καταστρέφεται. Κανείς οικονομολόγος παγκοσμίως δεν ισχυρίζεται το αντίθετο, φιλελεύθερος, κεϋνσιανός ή μαρξιστής. Ο όρος ύφεση (recession) που χρησιμοποιούμε είναι επιστημονικά αδόκιμος και παραπλανητικός. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει τυπικό κραχ (depression). (Αντιμετωπίζει επίσης μια εξίσου κρίσιμη παγκόσμια «επικοινωνιακή» καταστροφή, που δεν εξετάζουμε εδώ).

Η εσωτερική δομή μιας «σπείρας θανάτου» όπως η ελληνική, μοιάζει με την ροή του νερού σε επιταχυνόμενες κυκλικές τροχιές στον νεροχύτη προς το σημείο απορροής. Κάθε επιμέρους καταστροφή κρύβει μια μεγαλύτερη, όπως οι ρώσικες ματριόσκες. Συζητώντας αίφνης για τις φοβερές περικοπές μισθών, συντάξεων, παροχών, βλέπουμε λιγότερο την αφαίρεση ζωτικών πόρων από ταμεία, φορείς και κράτος, που θα οδηγήσουν αναπόφευκτα όχι στη μείωση, αλλά στην κατάργηση αύριο κάθε σύνταξης και περίθαλψης, ανεξαρτήτως του τι νομοθετεί η Βουλή.

Μαύρη Τρύπα: Η δυναμική της καταστροφής

Στο κεντρικό θέμα της εξέλιξης του ΑΕΠ, όλοι βλέπουν το βασικό, τη φοβερή βουτιά, λίγοι βλέπουν το χειρότερο. Στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι πολύ παράξενο, ίσως μοναδικό στην ιστορία των καπιταλιστικών κρίσεων. ‘Ολες οι υφέσεις, ακόμα και οι βαθύτερες, ακολουθούν κατανομή Γκάους. Μετά από τόσα χρόνια, θάπρεπε να είχαμε περάσει το ναδίρ, αρχίζοντας σταδιακά την άνοδο. Τίποτα τέτοιο δεν υποδεικνύει η δυναμική των στατιστικών στοιχείων (κορυφαίοι μάλιστα παράγοντες του «μνημονιακού μπλοκ», σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους, κάνουν λόγο για ύφεση 10% του χρόνου!). Οι καμπύλες δεν οδηγούν σε επαναφορά του συστήματος σε ισορροπία, έστω και από πολύ χαμηλότερο σημείο στήριξης, αλλά τείνουν ασυμπτωτικά στο άπειρο, δηλαδή πλήρη κατάρρευση ή έκρηξη του οικονομικού και κοινωνικού σχηματισμού. Αυτό είναι το σημείο απορροής στον «νεροχύτη» του σχήματός μας, το σημείο δηλαδή που στριμώχνονται προς εξαφάνιση οι πιο ζωτικές κοινωνικές, κρατικές, εθνικές λειτουργίες.

Αυτό που υποδεικνύουν οι οικονομικές στατιστικές, συμπίπτει με την υποκειμενική αίσθηση καταρρέουσας χώρας, «βαρελιού χωρίς πάτο». Συμπίπτει επίσης με την εικόνα των δημοσκοπικών δεδομένων. Δεν «εξαερώνεται» μόνο το ΠΑΣΟΚ, «εξαερώνεται» το ελληνικό πολιτικό καθεστώς στην πραγματικότητα, ενώ εκπέμπεται μια σοβαρή προειδοποίηση στο σύνολο της σοσιαλδημοκρατίας, αν όχι όλου του πολιτικού εποικοδομήματος της μεταπολεμικής Ευρώπης. ‘Ένα τρίτο του ελληνικού λαού βαθμολογεί με μηδέν το κοινοβούλιο και το 70% το αξιολογεί αρνητικά, στην κλίμακα εμπιστοσύνης της Metron (Νικολακόπουλος, Αυγή, 2.12). Η σχετική στασιμότητα επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ και η θυελλώδης αύξηση της Χρυσής Αυγής συνιστούν επίσης σαφή ένδειξη ταχύτητας προσέγγισης καταστροφής.

Τις ίδιες ενδείξεις παίρνουμε και από την παιδική ψυχολογία. Τα παιδιά βλέπουν καθαρότερα από τους μεγάλους, παρόλο που οι μεγάλοι πιστεύουν το αντίθετο. Από μικρό κι από τρελλό μαθαίνεις την αλήθεια. Βλέπουν καθαρότερα γιατί δεν έχουν ούτε τα «φίλτρα» και τις προκαταλήψεις των μεγάλων, ούτε τους λόγους των τελευταίων να υποκρίνονται και να κοροϊδεύουν αυταπατώμενοι.

Ο Κούλογλου πήγε στη Νίκαια και τράβηξε σε ένα σχολείο τι ζωγραφίζουν τα μικρά παιδιά, για μια εκπομπή που έκανε στη ΝΕΤ αφιερωμένη στις ψυχικές συνέπειες της κρίσης. Τα παιδάκια λοιπόν ζωγραφίζουν πολιτικούς που εκτελούνται γιατί «τα φάγανε» και άνεργες, μαυροφορεμένες γυναίκες που περπατάνε έχοντας φύγει από τα σπίτια τους. Υποδεικνύουν, εκτός των άλλων, μια πιθανή, αιματηρή κορύφωση της ελληνικής τραγωδίας.

Το «αιματηρό» σενάριο και ο «Μαύρος ‘Ηλιος»

‘Ένα τέτοιο σενάριο δεν είναι απίθανο αν θυμηθεί κανείς – τόκανε ο ιστορικός Μαζάουερ π.χ. – ότι η Ελλάδα, για λόγους ιστορικούς, γεωγραφικούς και κοινωνικούς, έχει συχνά το προνόμιο να συμπυκνώνει, ιδίως σε μεταβατικές εποχές, πολύ ευρύτερες αντιθέσεις. Εδώ έσπασε, το 1821, η ευρωπαϊκή νύχτα της Ιεράς Συμμαχίας, από δω ξεκίνησε η αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εδώ μπήκαν τα θεμέλια της ήττας του φασισμού και του ναζισμού στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, εδώ πρωτομπήκε ο κόσμος στον Ψυχρό Πόλεμο – μόνο που εδώ είχαμε το θλιβερό προνόμιο να τον ξεκινήσουμε με έναν «θερμότατο» εμφύλιο. Για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό μας προειδοποίησε άλλωστε εγκαίρως, ως «μήνυμα από το μέλλον», η εξέγερση του Δεκεμβρίου 2008, με το μηδενιστικό της περιεχόμενο και τη φοβερή της βία, ένα τεράστιο ‘Όχι, χωρίς καθόλου Ναι.

Είμαστε η χώρα του Απόλλωνα. Το πιο συγκλονιστικό στις ζωγραφιές νομίζω πως ήταν ο μαύρος ήλιος που ζωγράφισε ένα παιδάκι, αντιστρέφοντας το πρόσημο του συμβόλου της ζωής και υποδεικνύοντας, με τη μεγαλοφυή λιτότητατων εξισώσεων του Νεύτωνα ή του Αϊνστάιν, την πορεία της χώρας μας και του κόσμου, συνθέτοντας στο ίδιο σύμβολο μέθοδο, κατεύθυνση, θρησκεία και προορισμό! Η Ελλάδα μετατρέπεται από κάθε άποψη στο οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό ισοδύναμο αυτού που οι αστροφυσικοί ονομάζουν «μαύρη τρύπα», ένα σώμα από την έλξη του οποίου δεν ξεφεύγει κανείς και που είναι ταυτόχρονα χαοτικός «ελκυστής» ευρωπαϊκής καταστροφής.

Σενάρια (και ΣΥΡΙΖΑ)

Αυτές οι «εξισώσεις» υποδεικνύουν αριθμό πιθανών σεναρίων, υποθέτουμε για τους επόμενους μήνες, όπως:

-συνέχιση, εν σχετική «ηρεμία» και «αποδοχή», της μνημονιακής αυτοκαταστροφής
-μεγάλη κοινωνική έκρηξη
-πλήρης κατάρρευση κράτους ή υποσυστημάτων
-κατάρρευση κυβέρνησης και εκλογική νίκη της αντιπολίτευσης

Το τελευταίο, για να μην αποτελέσει μεταβατικό σταθμό προς το δεύτερο ή τρίτο, να μην επιταχύνει απλά τις εξελίξεις, φορτώνοντας, άδικα, στην ελληνική αριστερά την ευθύνη μιας εθνικής τραγωδίας, προϋποθέτει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα σταθεί ικανός να πραγματοποιήσει αληθινό θαύμα σε πολύ σύντομο χρόνο, μετατρεπόμενος σε ένα εντελώς νέου τύπου, πολιτικό και ιστορικό, εθνικό υποκείμενο, μακριά από τα πρότυπα «ΠΑΣΟΚ» και «ΚΚΕ», έστω και χρησιμοποιώντας στοιχεία από την παράδοση δύο ρευμάτων με πολύ σημαντικό ρόλο στην ελληνική ιστορία.

Δημοσιεύτηκε στην «Ελλάδα αύριο», 5.12.2012
konstantakopoulos.blogspot.gr

Τα μάθατε τα νέα; Η βίλα των οργίων...
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ 09/01/2013 13:07



Κύριε διευθυντά,

Επειτα από 22 χρόνια, βρήκαμε να ασχολούμαστε! Αναφέρομαι στις δύο και βάλε δεκαετίες κατάληψης της βίλας «Αμαλία», που πέρασαν αθόρυβα και δεν άγγιξαν την πολιτική σκηνή. Χωρίς κανένας από τους αρμόδιους να σκύβει πάνω από το «πρόβλημα». Σαν να μην υπήρχε βίλα, σαν να μην υπήρχαν καταληψίες, σαν να μην υπήρχαν παραβατικές συμπεριφορές - και δεν ήταν η «Αμαλία» η μοναδική κατάληψη… Ωσπου, ξαφνικά, όλα αυτά τα θυμηθήκαμε και η συζήτηση φούντωσε, στα έδρανα της Βουλής, στο Διαδίκτυο, στον Τύπο, στα τηλεοπτικά παράθυρα, μαζί της και ένα πολιτικό παιχνίδι που επιβεβαιώνει ότι παραμένουμε λαός των φτηνών εντυπώσεων!

Μετά τιμής

Πανδώρα

κατερινα γεω έγραψε: Τα μάθατε τα νέα; Η βίλα των οργίων...
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ 09/01/2013 13:07



Κύριε διευθυντά,

Επειτα από 22 χρόνια, βρήκαμε να ασχολούμαστε! Αναφέρομαι στις δύο και βάλε δεκαετίες κατάληψης της βίλας «Αμαλία», που πέρασαν αθόρυβα και δεν άγγιξαν την πολιτική σκηνή. Χωρίς κανένας από τους αρμόδιους να σκύβει πάνω από το «πρόβλημα». Σαν να μην υπήρχε βίλα, σαν να μην υπήρχαν καταληψίες, σαν να μην υπήρχαν παραβατικές συμπεριφορές - και δεν ήταν η «Αμαλία» η μοναδική κατάληψη… Ωσπου, ξαφνικά, όλα αυτά τα θυμηθήκαμε και η συζήτηση φούντωσε, στα έδρανα της Βουλής, στο Διαδίκτυο, στον Τύπο, στα τηλεοπτικά παράθυρα, μαζί της και ένα πολιτικό παιχνίδι που επιβεβαιώνει ότι παραμένουμε λαός των φτηνών εντυπώσεων!

Μετά τιμής

Πανδώρα

(και καπως ετσι , ξεχναμε και την λιστα και τους ληστες.
Μετα τιμης
κατερινα γεω )

C:\fakepath\ξεπουλημα.jpg

κατερινα γεω έγραψε:

κατερινα γεω έγραψε: Τα μάθατε τα νέα; Η βίλα των οργίων...
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ 09/01/2013 13:07



Κύριε διευθυντά,

Επειτα από 22 χρόνια, βρήκαμε να ασχολούμαστε! Αναφέρομαι στις δύο και βάλε δεκαετίες κατάληψης της βίλας «Αμαλία», που πέρασαν αθόρυβα και δεν άγγιξαν την πολιτική σκηνή. Χωρίς κανένας από τους αρμόδιους να σκύβει πάνω από το «πρόβλημα». Σαν να μην υπήρχε βίλα, σαν να μην υπήρχαν καταληψίες, σαν να μην υπήρχαν παραβατικές συμπεριφορές - και δεν ήταν η «Αμαλία» η μοναδική κατάληψη… Ωσπου, ξαφνικά, όλα αυτά τα θυμηθήκαμε και η συζήτηση φούντωσε, στα έδρανα της Βουλής, στο Διαδίκτυο, στον Τύπο, στα τηλεοπτικά παράθυρα, μαζί της και ένα πολιτικό παιχνίδι που επιβεβαιώνει ότι παραμένουμε λαός των φτηνών εντυπώσεων!

Μετά τιμής

Πανδώρα

(και καπως ετσι , ξεχναμε και την λιστα και τους ληστες.
Μετα τιμης
κατερινα γεω )

Δυστυχώς Κατερίνα γεγονός στην Ελλάδα είναι κάτι το οποίο κρατάει όσο το προβάλουν οι ειδήσεις. Δημοκρατία των ΜΜΕ
Σε ένα κράτος διαφθοράς τα ΜΜΕ ελέγχουν τους πολιτικούς και κινούν νήματα που ίσως το μυαλό μας δεν μπορεί να βάλει.

Καλημέρα στους φίλους.
Εκατοντάδες έλληνες πλεόν είναι εντελώς ανασφάλιστοι και άνεργοι.
Ευτυχώς η ανάπτυξη ερχεται.........Αφού το έλλειμμα πέφτει συνεχώς..... αφού αυξάνεται ανάλογα το χρεός του κράτους προς τους πολίτες.
Μην ανησυχείτε πάντως.........Οι σωτήρες πληρώνονται κανονικά!!!!!!
Πέρασε και το φορολογικό/ταφόπλακα..... χωρίς να ανοίξει μύτη.
Η Αμαλιάδες κλπες τσιπροαναρχιάδες έπαιξαν καλά το ρόλο τους, ως προπέτασμα καπνού!
Το κεφάλι μου μέσα...... τι είναι τούτο το σύννεφο μπρος μου ;;;;έχω μια θολούρα ...δεν βλέπω ούτε την μύτη μου.!!!!!
Και ξανά καλημέρα και όλα καλά!

Ένα διήγημα του Αντόν Τσέχωφ

Τις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν... Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα...
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες...
- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές. Πηγαίνετε περίπατο με τα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...
Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;
Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.
- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
- Το 'χω σημειώσει!
- Καλά...
- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε... Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου! Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ' τα...
Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.
- Και γιατί με ευχαριστείς;
- Για τα χρήματα.
- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...
- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;
Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.
...

από Στέλιος Μανιάς
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ 1983 (επιστρέφοντας από την Αμερική):

"Για να τελειώνουμε μια και καλή με αυτή την ανόητη και επικίνδυνη συζήτηση, η χώρα μας είναι μέλος της ΕΟΚ. Είτε θέλουμε, είτε δεν θέλουμε. Μπορεί να γίνει κριτική στο πώς μπήκαμε στην ΕΟΚ και να μην έπρεπε να μπούμε, τώρα είμαστε όμως στο 1983 και το να βγούμε θα έχει σίγουρα μεγαλύτερο κόστος από το να μείνουμε. Η λύση λοιπόν δεν είναι "Έξω από την ΕΟΚ", αλλά να πεισθεί η ΕΟΚ να μεταβάλει τις πολιτικές της που διαλύουν την κοινωνική συνοχή"
____________________________________________

ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ 2013 (επιστρέφοντας από την Αμερική):

"Για να τελειώνουμε μια και καλή με αυτή την ανόητη και επικίνδυνη συζήτηση, εθνικό μας νόμισμα είναι το Ευρώ. Είτε θέλουμε, είτε δεν θέλουμε. Μπορεί να γίνει κριτική στο πώς μπήκαμε στο Ευρώ, τώρα είμαστε όμως στο 2013 και εθνικό μας νόμισμα είναι το Ευρώ. Και η λύση είναι να αλλάξει στρατηγική η Ευρώπη για να γίνει βιώσιμο το ευρώ. Και δεν μπορεί να γίνει με πολιτικές που διαλύουν την κοινωνική συνοχή"
_____________________________________________

Α ρε χοντρό παπατζιλίκι που τρως, φουκαρά Έλληνα!
- Άμεση καταγγελία της συμβάσεως προσχώρησης στην Ε.Ε. υποσχόταν ο Αντρέας, αλλά μετά την ξέχασε. Σκέφτηκε δήθεν το κόστος!
- Άμεση καταγγελία του μνημονίου για την παραμονή στο Ευρώ υποσχόταν ο Αλέξης, αλλά μετά την ξέχασε. Σκέφτηκε να αγωνιστεί για να γίνει βιώσιμο το Ευρώ!
Τι σου είναι αυτή η Αμερική! Λειτουργεί σαν "ηλεκτροσόκ" για τους αριστερούς ηγέτες μας. Από "επαναστάτες" τους κάνει προσκυνητές!!!

www.tovima.gr/opinions/article/?aid=4949...UQPL2Dh9CoI.facebook

Επέτειος το Σάββατο, που όμως κανείς δεν τη θυμάται αν και διδάσκει πολλά: είναι η ημέρα των τελευταίων εκλογών του ελληνικού Μεσοπολέμου, εκείνων του 1936, εκλογών εξαιρετικά κρίσιμων στην ελληνική ιστορία.

Την ημέρα της διεξαγωγής τους η Ελλάδα συμπλήρωνε σχεδόν τέσσερα χρόνια από την πτώχευσή της τον Απρίλιο του 1932. Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια μια σειρά από κυβερνήσεις είχαν πάρει κι είχαν εγκαταλείψει την εξουσία. Ο λόγος της πολιτικής αστάθειας δεν ήταν άλλος από την αδυναμία των κυβερνήσεων να έλθουν σε βιώσιμη συμφωνία για το χρέος με το Συμβούλιο των Ομολογιούχων, δηλαδή τους δανειστές της χώρας.

Ηταν δε τέτοια η πίεση που ασκούσαν οι δανειστές, ώστε όχι μόνον οι κυβερνήσεις, αλλά ούτε και το πολίτευμα δεν μπορούσε να σταθεί: στα τέλη του 1935, λίγο πριν από τις εκλογές, ένα νόθο και πλήρως υποστηριζόμενο απ’ έξω δημοψήφισμα έφερνε πίσω στην Ελλάδα τον Γεώργιο, ακριβώς για να στηρίξει κι αυτός με τη σειρά του, όπως και έπραξε, μια «λύση» στο πρόβλημα του χρέους, στην κατεύθυνση φυσικά που οι δανειστές την επιθυμούσαν.

Και πράγματι αυτό συνέβη. Ένα ατυχές γεγονός, όμως, έδωσε στις εξελίξεις τροπή δραματική: ήταν ο θάνατος του πρωθυπουργού Δεμερτζή, ο οποίος οδήγησε τον Γεώργιο να προτείνει στη νέα Βουλή που ανέδειξαν οι εκλογές του Ιανουαρίου (οι οποίες διεξήχθησαν μέσα σε κλίμα μεγάλης ανησυχίας για τη σταθερότητα της χώρας από τον «κουμουνιστικό κίνδυνο») για πρωθυπουργό τον Ιωάννη Μεταξά, αρχηγό του μικρού κόμματος των Ελευθεροφρόνων. Στις 29 Απριλίου 1936 ο Μεταξάς έγινε πρωθυπουργός από τη Βουλή συγκεντρώνοντας 241 ψήφους. Λίγο πριν, με το Σύμφωνο Σοφούλη – Σκλάβαινα, είχε επιχειρηθεί η συνεργασία Βενιζελικών και Κουμουνιστών που για πρώτη φορά έμπαιναν στην Βουλή…

Που οφειλόταν όμως η τεράστια αποδοχή του Ιωάννη Μεταξά από τους βουλευτές; Στην πίεση του στέμματος, αλλά και στην ανικανότητα των μεγάλων κομμάτων της εποχής να χειριστούν την υπόθεση του χρέους: στην ουσία, ήθελαν να τη βγάλουν από πάνω τους και ο Μεταξάς ήταν γι αυτά, την ώρα της μεγάλης πίεσης, «μία κάποια λύση»…

Εγινε όμως και κάτι ακόμα: ο Μεταξάς ζήτησε και πήρε την άσκηση της εξουσίας με μια ιδιαιτερότητα: η Βουλή ανέστειλε με απόφασή της τις εργασίες της και εξουσιοδότησε τον πρωθυπουργό να κυβερνά με βασιλικά διατάγματα, όπως και εκείνος έπραξε για τους επόμενους μήνες: η γενική εκτίμηση ήταν ότι με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε πιο «ευέλικτα» να προσαρμοστεί η ελληνική κυβέρνηση στις υπερβολικές απαιτήσεις των δανειστών της. Εν τω μεταξύ, η κοινωνική πίεση φούντωνε: είναι χρονιά της μεγάλης απεργίας στη Θεσσαλονίκη που κατέληξε με νεκρούς: σήμερα τη θυμόμαστε κυρίως από τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Η αρχική εκτίμηση αποδείχθηκε λανθασμένη: ούτε και ο Μεταξάς κατάφερε να δώσει οριστική λύση στο ζήτημα του χρέους. Και, στις 4 Αυγούστου, λίγο πριν η Βουλή επιστρέψει στις εργασίες της, επέβαλε δικτατορία.

Μόλις δύο εβδομάδες αργότερα, στις 20 Αυγούστου, ο Μεταξάς ταξίδευε στην Κέρκυρα. Δεν πήγαινε για διακοπές: πήγαινε να ανακοινώσει προσωπικά ο ίδιος στον Γεώργιο και στον φιλοξενούμενό του Βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδο ότι είχε επέλθει συμφωνία με το Συμβούλιο των Ομολογιούχων. Μέσα σε δύο εβδομάδες – κι αυτό με χρόνους του Μεσοπολέμου.

Ο ουσιαστικός λόγος της επιβολής της 4ης Αυγούστου είχε εκπληρωθεί. Ο πρέσβης της Μεγάλης Βρετανίας στην Αθήνα τηλεγραφούσε στο Φόρειν Οφις ότι πρέπει να είναι ευτυχείς οι δανειστές με τη συμφωνία γιατί αν έφευγε ο Μεταξάς και ερχόντουσαν οι πολιτικοί, οι δανειστές δεν θα έπαιρναν πεντάρα. Όμως ακόμα και για τον ίδιο τον Μεταξά η εμπειρία δεν ήταν απλή: είχε δεχθεί τέτοια πίεση από τον Γεώργιο να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις των δανειστών, που σε επιστολή του στον έλληνα πρέσβη στο Λονδίνο είχε αναφέρει ότι σκεπτόταν να παραιτηθεί! Αυτή η πληροφορία περιήλθε σε γνώση του άγλλου πρέσβη στην Αθήνα και οδήγησε στο παραπάνω «διάβημα» προς την κυβέρνησή του.

Εστω κι έτσι όμως, λύθηκε τελικά το πρόβλημα του χρέους;

Όχι. Το 1937 οι δανειστές επανήλθαν και απαίτησαν μια ακόμα σκληρότερη για την Ελλάδα συμφωνία. Και, ο μόνος λόγος για τον οποίο αυτή η ιστορία σταμάτησε τελικά να μονοπωλεί έπειτα από τόσα χρόνια ανωμαλιών την πορεία της χώρα, ήταν ότι ένα πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα άρχιζε σταδιακά να αναδύεται τόσο για τους δανειστές όσο και για τους έχοντες το χρέος: στην Ευρώπη, πλησίαζε πια ο Πόλεμος…