Ανθρωπος και φύση

Ετούτη η άνοιξη αργεί χαμόγελο να φέρει
κι από τη βαρυχειμωνιά να έρθει καλοκαίρι

Χειμώνας σαν τον φετινό άλλος να μην ξανάρθει
όλοι μας κουραστήκαμε μετά από τόσα πάθη

Σπόρος σε ύπνο αιώνιο μοιάζει η χαρά στα χείλη
μέσα στην νύχτα τη βαθιά χωρίς ένα καντήλι

Σπόρους όσοι φυτέψανε καλύτερα γνωρίζουν
καιρός πολύς χρειάζεται για να καρποφορήσουν

Όσο κι αν φαίνεται νεκρός ο σπόρος μες το χιόνι
δειλά δειλά ανασταίνεται κι αρχίζει να φυτρώνει

Σαν βρέφος νεογέννητο το φύτρο μες το χώμα
από το σπόρο του αργά φτιάχνει καινούργιο σώμα

Θαύμα μεγάλο της ζωής γεμάτο μεγαλείο
πως μια ζωή εξελίσσεται μέσα σε τόσο κρύο

Σπόρος μικρός κι ασήμαντος μετά από τόσους κόπους
φυτό να δίνει ζωηρό τροφή για τους ανθρώπους

Όταν προσμένει ο φυτευτής πολλά έχει να κερδίσει
από του σπόρου την καρδιά λουλούδι θα ανθίσει

Αισθήματα αν εχουνε οι σπόροι ποιος το ξέρει
όσα χεριού το άγγιγμα μπορεί να καταφέρει

Βιασύνη και εγωισμός, μίσος μελαγχολία
τέτοια η φύση αγνοεί δεν δίνει σημασία

Σκέψεις τρελές κι ανόητες η φύση δεν τις ξέρει
μονάχα που ο άνθρωπος την κάνει να υποφέρει

Η φύση θέλει υπομονή αγάπη και μεράκι
καμιά φορά να βάζουμε κι εμείς ένα χεράκι

Έστω για λίγο αν εμείς της μοιάζαμε στην πράξη
την άστατη τη ζήση μας θα βάζαμε σε τάξη

Άνοιξη πρέπει στην ψυχή να φέρουμε λιγάκι
να μοιάσουμε στους σπόρους μας που είναι στο γλαστράκι.

Εμάς τους ερασιτέχνες και λιγάκι φυγόπονους, εμάς που είμαστε ονειροπόλοι και πέφτουμε σε χειμερία νάρκη, η άνοιξη πάλι μας ξαφνιάζει και βλέπουμε άναυδοι όλα όσα έχουν ήδη κάνει οι εργατικοί γείτονες μας, ενώ εμείς ζούσαμε ανυποψίαστοι μέσα στη θαλπωρή των χειμωνιάτικων ονείρων μας. Τώρα ντρεπόμαστε, ο χρόνος ξαφνικά μας πιέζει, κι ενώ τρέχουμε να προλάβουμε τα όσα παραλείψαμε να κάνουμε, ακονίζουμε κλαδευτήρια και στέλνουμε κατεπειγόντως επιστολές στους σποροπαραγωγούς, υπάρχουν και πάλι μέρες που τις αφήνουμε να περνούν ανεκμετάλλευτες .
Στο τέλος όμως καταφέρνουμε κι εμείς να είμαστε καθ’όλα έτοιμοι και αρχίζουμε τη δουλειά. Τις πρώτες μέρες βέβαια, όπως πάντα, είναι πάλι γεμάτη ευχάριστα προαισθήματα και συναρπαστική, αλλά δύσκολη, κι ενώ οι πρώτες σταγόνες ιδρώτα κυλούν στο μέτωπό μας, οι μπότες βουλιάζουν στο βαρύ λασπωμένο χώμα και τα χέρια μας αρχίζουν να πρήζονται και να πονούν καθώς σφίγγουν το φτυάρι, νιώθουμε τον άκακο και τρυφερό μαρτιάτικο ήλιο σχεδόν να καίει. Κουρασμένοι και με την πλάτη μας σχεδόν να πονάει γυρίζουμε στο σπίτι μετά από αρκετές ώρες επίπονης δουλειάς, όπου η ζεστασιά της σόμπας μας φαίνεται περίεργα παράταιρη και παράξενη, τα βράδια καθόμαστε πάνω από το βιβλίο της κηπουρικής που είναι γεμάτο με τόσα πολλά δελεαστικά πράγματα και κεφάλαια, αλλά που περιγράφει λεπτομερέστατα και τις πιο σκληρές και καθόλου ευχάριστες δουλειές.
Όπως και να’ χει η φύση είναι μεγαλόψυχη κι έτσι εντέλει ακόμα και στον κήπο των κάπως πιο ράθυμων, υπάρχει ένα παρτέρι με σπανάκι, ένα παρτέρι με μαρούλια, λίγα φρούτα και κάποια πολύχρωμα καλοκαιριάτικα λουλούδια που είναι χάρμα οφθαλμών.

Ερμαν Εσσε ‘’Ευχάριστες στιγμές στον κήπο’’