Η ζωη μας...ανεκδοτα

Στην αρχαία Ελλάδα συνηθιζόταν η έκφραση: «μαλάκας πολίτης». Ουσιαστικά, ήταν συνώνυμη του «ιδιώτης». Το «μαλάκας» και η «μαλακία» προέρχονται από το ρήμα «μαλακίζομαι» = δείχνω αδυναμία, δειλία, ασθενώ, αδιαθετώ, γίνομαι πιο μαλακός ή πιο ήρεμος ή τρυφηλός, πραΰνω, εξασθενώ, ησυχάζω. Μεταγενέστερα πήρε τις έννοιες, μαλάσσω, γίνομαι κίναιδος, εκθηλύνω και, στη νεότερη, αυνανίζω ή αυνανίζομαι.


Απόσπασμα από το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο: «Και περιήγεν ο Ιησούς τας πόλεις πάσας και τας κώμας, διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και κηρύσσων το ευαγγέλιον της βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακία».
Ιδιώτης ήταν ο πολίτης που δεν ασχολείτο με τα κοινά και τα πολιτικά. Αυτός ιδιώτευε και ενδιαφερόταν μόνο για τον εαυτό του. Η ιδιωτεία, για τους αρχαίους Ελληνες, ήταν καταδικαστέα. Εξ αυτής προέρχεται το λατινογενές idiot (ηλίθιος)*. Ο ιδιώτης περιφρονητικά απεκαλείτο, «μαλάκας πολίτης».
«Αιδώς γαρ εν κακοίσιν, ουδέν ωφελεί. Η γαρ σιωπή, τω λαλούντι σύμμαχος»: Το να δείχνεσαι ντροπαλός ανάμεσα σε κακούς, δεν ωφελεί καθόλου. Γιατί η σιωπή σου γίνεται σύμμαχος του κακού, που ομιλεί πολύ. (Σοφοκλής).
Δηλαδή, όποιος ακούει τους φαύλους και δεν μιλάει, γίνεται σύμμαχός τους. Ας το έχουν υπ’ όψη τους όσοι γνωρίζουν και δεν μιλούν. Για διάφορους λόγους ο καθένας. Είτε γιατί φοβάται είτε διότι δεν θέλει να χαλάσει τη βολή του είτε επειδή δεν έχει το ψυχικό σθένος.
Διαβάστε και αυτό: «Αυτό που χρειάζεται το κακό για να θριαμβεύσει, είναι να μείνουν άπραγοι οι καλοί άνθρωποι». (Εντμουντ Μπουρκ, Ιρλανδός συγγραφέας, 1729-1797).
Και πάλι ο Σοφοκλής: «Ου γαρ εκπέλει φρονείν μέγα, όστις δούλος έστι των πέλας». (Σοφοκλής, «Αντιγόνη»). Δηλαδή: Δεν επιτρέπεται, κάποιος να θεωρεί τον εαυτό του σπουδαίο, όταν είναι δούλος των άλλων.




*Idiot (αγγλικά, γαλλικά -μόνο ο τονισμός αλλάζει- σουηδικά, δανικά, νορβηγικά, ρουμανικά, αλβανικά, σλοβενικά, κροατικά, σλοβακικά, τσέχικα, βοσνιακά, ουαλικά, αζέρικα).
Idiota (ιταλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, καταλανικά, βασκικά, πολωνικά).
Idioot (εσθονικά, ολλανδικά, άφρικανς = η διάλεκτος της Νότιας Αφρικής).
Idiootti (φινλανδικά).
Idiotas (λιθουανικά).
Idiots (λετονικά).
Idióta (ουγγρικά).
Idjota (μαλτέζικα).
Идиот (ιντιότ, ρωσικά, βουλγαρικά, σερβικά, σλαβομακεδονικά).
Ідыёт (ιντιότ, λευκορωσικά).
Ідіот (ουκρανικά).
Idioto (εσπεράντο).

Πηγή: http://athlitismoska.blogspot.gr/2016/02/blog-post.html
Σχόλιο δικό μου:

Ο ιδιώτης, σαν πολίτης, είναι μαλάκας. Το καταλαβαίνω. Και ηλίθιος, όπως σοφά οι γλώσσες των ανθρώπων έχουν κωδικοποιήσει τους νομάτους αυτούς. Τι κάνουμε όμως όταν οι μαλάκες έχουν γίνει πλειοψηφία και ανακεφαλαιώνονται; Τι κάνουμε όταν διογκώνεται το φαινόμενο σαν το Ελ Νίνιο; Τι κάνουμε όταν η μαλακία με περικεφαλαία έχει γίνει και ιδεολογία; Περιμένουμε οι μαλακίες να φυτρώνουν ως σε σπορείο και να βγάλουνε τίποτα χρήσιμο; Δε θα πρέπει να περιορίσουμε την εξάπλωση της επιδημίας; Και πώς θα γίνει αυτό; Με το να αυτοχαϊδεύουμε την ερωτογενή μας ζώνη;

Ή νομίζετε όταν λέμε τον ηλίθιο ηλίθιο, του κάναμε τα μούτρα κρέας;

Όταν λέμε το δολοφόνο δολοφόνο, τον κλέφτη κλέφτη, το φασίστα φασίστα, νομίζετε ότι θα ντραπεί, θα μαζευτεί, ή θα εκτροχιαστεί; Χαχαχαααα.... Όχι λέω. Όταν φωνάζεις μια πουτάνα πουτάνα, αυτή αισθάνεται μεγάλη υπερηφάνια, διότι αναγνωρίζεται η προσφορά της και η θέση της μέσα στη ζωή. Έτσι κι ο ηλίθιος, δεν έχει πρόβλημα. Παίρνει μάλιστα τον εαυτό του σαν βλακόμετρο, μας μετράει όλους και μας βρίσκει βλάκες, κατά το μέτρο με το οποίο μετράει: Σου λέει, είμαι ηλίθιος, είμαι μαλάκας πολίτης, αλλά έχω κρύψει τα ευρά μου, δεν πεινάω, είμαι αναγνωρίσιμος και με ξέρουν σ’ έναν κύκλο ηλιθίων, μια χαρά τα πάω, επιβιώνω. Μπορεί να μοιάζω με ανθρωπάκι, αλλά καλά τα πάω κτλ. Το βλακόμετρο είναι αδύνατον να μετρήσει κάτι άλλο πέραν της βλακίας. Το βλακόμετρο δε μπορεί να μετρήσει το Πεχά γαμώτο. Οπότε αυτός με δαύτο που διαθέτει, είναι αδύνατον να καταγράψει κάτι άλλο.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είναι η φύση, κι η επιστήμη το επιβεβαιώνει, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Απλά προσέχουμε να μη γίνουμε κι εμείς ένα και το αυτό. Που θα πει ότι θα πρέπει να συμμετέχουμε κανονικά σε όλα όσα γίνονται γύρω μας, πριν μας καταπιεί η παρακμή και τρέχουμε και δε φτάνουμε. Και πάψτε πια να θεωρείται τον αυνάνα μαλάκα. Καμία σχέση. Μαλάκας είπαμε είναι το ζουλαπάκι που προσπαθεί να περνάει απαρατήρητο και να κάνει τις δουλίτσες του ή τις χοντρές του μπίζνες, και να τρώει χωρίς να μαγκώνει η μασέλα, ο ιδιώτης μαλάκας πολίτης. Το πολίτης το θεωρώ διακοσμητικό δίπλα στο μαλάκας αλλά τέσπα. Αυτή η χαρά του έχει μείνει, τι να κάνουμε. Δεν έχει παραπάνω αυτοεκτίμηση. Δεν έχει πατρίδα, δεν έχει άλλη έγνοια, δεν πιστεύει σε αδέρφια σε φίλους σε τίποτα λέμε, και δε μιλάει παρά μόνον όταν πας να του πάρεις την κορύτα. Μη γίνουμε σαν αυτόν. Αν υποψιαστούμε ότι έχουμε κολλήσει αυτή την ψώρα, πριν μας γίνει χούι να το κόψουμε.

Είχα ένα μπάρμπα εγώ νταή
Τον ξακουστό τον Παναγή
Καμάρι κι ασικλίκι
Λάζο στη μέση του χωστό
Μουστάκι μαύρο γυριστό
Καφέ αμάν και αγαπητιλίκι

Μες τα Βουρλά κατιρματζής
αντάμης και κοντραμπατζής
και της τουρκιάς ο τρόμος
καβάλα σε λιγνό φαρί
το μάτι του θόλο βαρύ
πατούσε κι έτρεμε ο δρόμος

Είχε σκοτώσει τσαντιρμά
Όταν περνούσε κατσιρμά
Μπροστά απ’ το καρακόλι
Για να γλιτώσει τα καπνά
Σκαρφάλωσε από τα βουνά
Και τα φευγάτισε στην Πόλη

Τσακιρισμένος μια βραδιά
Κι ως ήταν άντρας με καρδιά
Τον βάρεσε η τρέλα
Και μπαμ και μπουμ τις πιστολιές
Ξεσήκωσε τις γειτονιές
Κι έσπασε δυο μπορντέλα

Φτωχό σαν λάχαινε να δει
Δάκρυζε σαν μικρό παιδί
Κι ως είχε και παράδες
Κάθε Χριστού και Πασχαλιά
Μοίραζε ψώνια αγκαλιά
Στους φτωχομαχαλάδες

Η μάνα μου η Αλισαβώ
Και η νενέ μου η Τζεβώ
είχαν συχνά μπελάδες
γιατί μας βγάζαν αβανιές
Πως στου σπιτιού μας τις γωνιές
Κρύβαμε κατιρμάδες

Και κάποιο δειλινό μουντό
Μας τον εφέραν σηκωτό
Στο σπίτι λαβωμένο
Με ματωμένη τραχηλιά
Σπασμένη ραχοκοκαλιά
Πολύ βαριά μαχαιρωμένο

Και πρίν χάραξει η αυγή
Και πριν ο ήλιος καλοβγεί
Τον στόλιζαν στη κάσα
Τον κλαίει Τσεσμές και Αϊβαλί
Τον μπάρμπα μου τον Παναή
Πήρ’ η Τουρκιά ανάσα

Τον έφαγε μια παστρικιά
Μια του παλιά αγαπητικιά
Αχ έρημη αγάπη
Γιατί ο μπάρμπας μου θαρρώ
Κρυφά της τάχε από καιρό
Με την Αγγέλα του Αράπη

Και την παράλλη την αυγή
Βγάζει η Τουρκιά διαταγή
Ο κιρχανάς να κλείσει
Μη σκοτωθεί κι άλλος ραγιάς
Απ’ τα σεκλέτια της καρδιάς
Κι η ρωμιοσύνη σβήσει

Μα σβήστηκε ο Παναής
Απ’ τα κιτάπια της ζωής
ας έχει σχώριο η ψυχή του
Αυτόν που έτρεμε η Τουρκιά
Τον έφαγε η αγαπητικιά
Και πήγε τσάμπα η ζωή του

(Μεγάλωσα κι εγώ που λες
Κοπέλα μες τις κοπελιές
Και τ’ Αϊβαλιού λουλούδι
Τον μπάρμπα μου δεν τον ξεχνώ
Κι έκατσα αυτό το δειλινό
Και σας τον έκανα τραγούδι)

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

Το είδα σε μια βιτρίνα κι έπαθα λέμε. Κυκλοφορίσπαστο. Ύστερα έκανα αναζήτηση και το πέτυχα: 49,99 ευρά, Μόνο! Δωρεάν τα έξοδα αποστολής. Τροχός μέσα σε τροχό, .... αδιανόητα πράγματα. Σκέφτηκα ότι θα μου ήταν χρήσιμο, αλλά δεν είχα τα ευρά να το παραγγείλω.
Την άλλη μέρα είδα έναν κύριο που κυκλοφορούσε με κυκλοφορίσπαστο κι έπαθα. Έστριβε ορθή γωνία χωρίς να κόψει ταχύτητα, Ήταν αθόρυβο κι εκτυφλωτικά λαμπερό. Τρέχανε όλοι να το δούνε. Παράκρουση γύρω παθαίνανε οι αθρώποι. Γύρισα στο σπίτι με μια κατάθλιψη. Ρώτησα την οικογένεια αν το θέλανε να το πάρουμε και βάλανε τα γέλια. Δεν υπάρχει τέτοιο πράμα μου είπανε. Υπάρχει επέμεινα. Το είδα με τα μάτια μου.
"Σε γελάει το μάτις" μου είπε ο θείος μου. Δεν υπάρχει; Πώς το ξές ότι δεν υπάρχει θείο; Μου απάντησε ότι κυκλοφορίσπαστο έχει να φανεί από την εποχή που ήταν μικρός. Το πούλαγε ένας γυρολόγος. Το είχε πάρει ο θείος κι είχε φτιάξει μ' αυτό μια σφεντόνα. Το έχασε ή του το κλέψανε, κι από τότε το έψαχνε να το αγοράσει πάλι, αλλά είχε καταργηθεί επειδή είχανε απορρίξει πολλά ζώα λέγανε τότενες. Και το απαγόρεψε ο οργανισμός υγείας κι έτσι.
Α καλά!
Του εξήγησα ότι μιλάει για κάτι άλλο. Δεν είναι παιχνίδι ή γκατζετάκι ρε μπάρμπα. Ε, και τι είναι μου κάνει. Εμ... Έξησα την κούτρα μου και ... εστάθηκε αδύνατον να το εξηγήσω. Δεν εμπόρεσα να του το περιγράψω. Του έλεγα συνέχεια τι δεν είναι, και στο τέλος ... είχαν φύγει όλοι και μίλαγα μόνος μου.
Ο γιός μου ο μεγάλος μου έφτιαξε καφέ και με πήρε παράμερα στη βεράντα. Αυτό που βρήκες στην αναζήτηση μου είπε, είναι άλλο από αυτό που προσπαθείς να περιγράψεις. Γιατί δεν πας μέχρι το φίλο σου στην Άνδρο, να περάσεις ωραία μια βδομάδα; Αγάπη μου του λέω, το κυκλοφορίσπαστο που σας λέω.... το είδα και στο δρόμο. Εμφανίστηκε για μια στιγμή, δεν επρόλαβα να το φωτογραφίσω, δεν τον σκέφτηκα κι όλας. Πατέρα, κυκλοφορίσπαστο το λένε ή εσύ το λες έτσι; Καλά, θα το συζητήσουμε κι αύριο. ...

Αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά. Μπορεί να το απαγορέψουνε και πάλι, μπορεί να έχει εξαντληθεί, μπορεί να ξεχάσω πώς το λένε. Άμα ξεχάσω τ' όνομά του, πώς να το ζητήσω; Είναι ένα όνομα, μια λέξη, όμως δεν είναι ... πόκεμον που να τους πάρει και να τους σηκώσει με τα πίκατσου. Αυτά σας μπερδέψανε και δεν μπορείτε να με καταλάβετε. Δεν είναι πόκεμον ούτε αυγό κίντερ και τέτοιες ανοησίες.

Αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά για μένα. Μάλλον έχω χαζέψει. Αύριο ε μάλλον θα είμαι τάμπουλα ράζα και δε θα θυμάμαι πού το είδα και τι ακριβώς ήταν και τι έκανε. Θα έχω ξεχάσει που το είχα βάλει, αν το πίνουνε ή το φοράνε, τίποτα. Τίποτα δε θα θυμάμαι. Γιατί μια ζωή την πέρασα να μαθαίνω βλακείες και να μαζεύω και ν' αγοράζω ηλίθια κατασκευάσματα ανθρώπινα, να τρώω και να πίνω και να κάνω και να δείχνω, όλο μαλακίες κι εμπορεύματα και ιδέες βλακώδεις, και δεν πάω μια βόλτα πέρα στα χωράφια και στους κάμπους και στα βουνά, ν' αγναντέψω την απεραντοσύνη της θάλασσας και των ουρανών, και κάθομαι και μπαίνω στο τρυπάκι των εμπόρων και των ανοήτων φραγκοφονιάδων που έχουνε την κατάρα να μαζεύουνε πράματα διάφορα.

Αύριο θα το έχω ξεχάσει το κυκλοφορίσπαστο. Να είστε βέβαιοι. Γιατί το μυαλό μου θα το κάνει ντιλίτ μόνο του. Το πρόγραμμά φράκαρε. Θα είναι αδύνατον να επαναφέρω αυτή τη λέξη. Θα επινοήσω άλλη ή καμία. Θα εγκαταστήσω από την αρχή απλές λέξεις, όχι σύνθετες και κλινόμενες πολυσυλλαβικές και πολυτονικές κι έτσι. Θα μάθω από την αρχή να κραίνω και να σκέφτομαι πρωτού να κρίνω. Και να μην αγοράζω ούτε να πουλώ τοις μετρητοίς κάθε σκατούλα που σκαρφίζονται οι έμποροι τση Βενετίας. Μμμμ...

Άιντε, μη μου τη βαρέσει κι αρχίσω να πουλάω μόνο συσκευασίες. Μόνο λέξεις. Πάρτε το κουτί και βάλτε μέσα ό,τι θέλετε. Ας μη βάλετε τίποτα. Οι άλλοι που μου πουλάγανε τόσα χρόνια κυκλοφορίσπαστα, ε, θέλω να πω ... εγώ δε μπορώ να τους πουλήσω τίποτα; Ούτε να τους το χαρίσω; Άιντε μη γίνω πολιτικός και πάω στη Μέρκελ και της πουλήσω παραμύθα και τη γκάνω να πουλάμε πίτσες μαζί με τον Γκορμπατσώφ. (Βάζω διαθυμίσεις να παίζουνε συνέχεια μέχρι να σας πάρει ο ύπνος τώρα. Βάζω διαθυμίσεις. Μετά καπάκι ειδήσεις για να τα φτύσετε τελείως. Πάω),

Η αναρρίχηση ηλιθίων σε θέσεις υπευθύνων προσώπων προκαλεί κλαυσίγελο. Δεν προκαλεί μόνον βλάβη του κοινωνικού συνόλου. Τις περισσότερες φορές προκαλεί απλά γέλιο.
Σαν κυνηγός λεξιλογικός αλλά και λάτρης των απανταχού ηλιθίων για το αβίαστο γέλιο που προκαλούν , άκουγα σ' έναν περιφεριακό ραδιοφωνικό σταθμό, πριν μερικά χρόνια, έναν ηλίθιο αρχηγό της πυροσβεστικής υπερεσίας μιας επαρχιακής πόλεως. Πόλεως. Με αποζημίωσε με το παραπάνω. ( Δε με αποζη-μείωσε). Δείτε τι έγινε.

Ευτούνος έλεγε και ξανάλεγε ότι πρέπει να προσέχουμε πάρα μα πάρα πολύ όταν "θέτουμε πυρκαγιά". Και ήθελε σαφώς να πει "όταν ανάβουμε φωτιά". Το στοκαρισμένο του μυαλό (σιδηρόστοκος λέω) μιλούσε για πυρκαγιά, ενώ ήθελε να πει φωτιά. Ουτοσώστε όταν τον ακούσει η μάνα του και το παλιόσογό του να καταλάβει ότι είναι μορφωμένος κι έγινε αρχηγός.
"Όταν θέτουμε πυρκαγιά πρέπει να έχουμε μαζί μας έναν κουβά με χώμα, έναν κουβά με νερό, ένα φτυάρι ....κτλ"
"Όταν θέτουμε πυρκαγιά στο σπίτι μας, πρέπει να έχουμε φροντίσει από πριν να... κτλ"
Όταν θέτουμε πυρκαγιά και είμαστε μόνοι μας στο δάσος, πρέπει ... κτλ".
"Όταν θέτουμε πυρκαγιά στο πετρογκάζ (ζζζζζζζ....)...."
Το κόλλησε κι ο ραριοφονικός ραδιοφονιάνθρωπος παρανθρωπίδης και για συμπαράσταση κι εμπέδωση της νεοφανούς αυτής φράσης της πλούσιας καθ' όλα ελληνικής γλώσσας (σε μπαρόκ ντοπιολαλιά) , τονε ρωτούσε και για άλλες περιπτώσεις ... κατά τις οποίες θέτουμε πυρκαγιά , τι πρέπει να προσέχουμε και τι να έχουμε και αν έχουμε μυελό που πρέπει να τον έχουμε. Άρχισα να γελώ καθώς οδηγούσα, βέβαιος πια ότι η μέρα μου πήγαινε πρίμα. Ο φίλος μου άρχισε να χοροπηδάει στο κάθισμα του συνοδηγού, και ... όσο δεν έλεγε να τελειώσει ο στόκος πυροσβεστικός κρουνάνρωπος κι έθετε πυρκαγιά, έθεσε μια τεράστια πυρκαγιά γέλιου που εμένετο με στρατηγό τον άνεμο. Γέλιο μες στ' αυτοκίνητο που λέει κι ο Χάρυ Κλυν..... Γέλιο μέχρι δακρύων.
Ας γελάσω γαμώ την αναρχία της γλώσσας των Ελλήνων μέσα... Ας γελάσω μη με πιάσουνε τα μπουρίνια μου και αρχίσω και λιβανίζω και κατεβάζω ιερά κείμενα.

Άμα το έχω παρακάνει, και δεν μπορείτε να γελάσετε, σας βάζω έναν γιαλαντζή που θέτει πυρκαγιά σε κακάκια έτσι για πλάκα:


Θέτω εν αμφιβόλω , κατά τον πυρομανή πυροσβέστη, σημαίνει θέτω πυρκαγιά με φλογοβόλο. και το λέμε σωστά: Θέτω εν φλογοβόλο. Υποψιάζομαι. Όχι. Είμαι βέβαιος. Κι αυτούς να μη τους μεταθέσουμε αμέσως, απλά να τους ... θέσουμε. Και αν θέλουμε αργότερα να τους ξαναθέσουμε.

Υστερόγραφο: Θα κάνω αίτηση να πάρω άδεια για ένα θεματικό κανάλι. Πανελλαδικού βεληνεκούς λέω. Το κανάλι των ηλιθίων, ε, του γέλιου. Για τελείως αποβλάκωση μιλάμε. Εν δυο. Θα γελάμε. Εν δυο κι ας πεινάααα, Ά; με.

Πτώση Ενικός Δυϊκός Πληθυντικός
Ονομαστική κλαυσίγελως κλαυσιγέλωτε κλαυσιγέλωτες
Γενική κλαυσιγέλωτος κλαυσιγελώτοιν κλαυσιγελώτων
Δοτική κλαυσιγέλωτι κλαυσιγελώτοιν κλαυσιγέλωσι(ν)
Αιτιατική κλαυσιγέλωτα κλαυσιγέλωτε κλαυσιγέλωτας
Κλητική κλαυσίγελως κλαυσιγέλωτε κλαυσιγέλωτες
Η αιτιατική ενικού και κλαυσίγελων

Ξυλουργικό ... εργοστάσιο του δέκατου ένατου αιώνα, σε λειτουργία. Φτιάχνει παραθυρόφυλλα. Στη Νέα Υόρκη. Να δουλεύεις εκεί για να κουφαθείς τελείως. Παντού τρέχουν ιμάντες. Το λέω εργοστάσιο, τέλος πάντων. Το κουφό που υπάρχει εδώ είναι να σου φεύγει το καφάσι: μια κίνηση βρίσκεται σταθερά διαθέσιμη. Όπως έχουμε το ηλεκτρικό ρεύμα στη διαθεσή μας και κοτσάρουμε στη μπρίζα για να πάρουμε ενέργεια, εκεί έχουν την ενέργεια σαν κίνηση των ιμάντων αενάως. Υποψιάζομαι ότι δεν το σταματάνε ... μην τους πάθει κανα μπλακ άουτ και δεν παίρνει ύστερα μπροστά ο διάολος. Κι όταν οι άνθρωποι φεύγουν τελείως και πάνε να ... ξεκουφαθούν, εκεί αυτό το τέρας κινεί τους ιμάντες που πετούν στον αέρα, στρίβουν, διασταυρώνονται κτλ. Ίσως γι αυτό και συνεχίζει να δουλεύει από τότε που το βάλανε μπροστά. Δεν μπορούνε να το σταματήσουνε... γιατί θα πεταχτούνε όλα αυτά στον αέρα, θ' ανατιναχτούν, θα φύγουν από τη θέση τους κι άντε μάζευε ύστερα.
Η καταδίκη του ανθρώπου. Γρανάζια, ιμάντες, κοφτικά παντού, και μέσα εκεί ο τυφλοπόντικας ο άνθρωπος να φτιάχνει παραθυρόφυλλα για να έχει ο κύριος τα ντόλαρς, τα παιδάκια να έχουν το γάλα τους και οι πελάτες τα παντζούρια τους.

Το είδα και ... στον ύπνο μου και πετάχτηκα. Είδα εφιάλτη, ότι ένας τεράστιος ιμάντας με χτύπησε και βγήκα από τη στέγη αυτού του νταχάου....
Κι έχασα τον ύπνο μου. Ο ιμάντας πήγαινε και ... βλέπω από την άλλη μεριά ερχότανε. Όπως λέμε συν και πλην στο ρεύμα. Κι ένας μηχανικός του δέκατου ένατου αιώνα μ' ένα κοντάρι έβαζε στη θέση της πάλι τη ... γείωση του ιμάντα που είχε λίγο ξεφύγει και πήγαινε μονόπαντα να βγει από τη θέση του να πάθουμε βραχυκύκλωμα. Και λέω, επειδή τους χτύπαγε ο ιμάντας και τους άφηνε στον τόπο, βγήκε η μεταφορική φράση " ΤΟΝ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΟ ΡΕΥΜΑ". Πολύ κουλαμάρα οι άνθρωποι του δέκατου ένατου αιώνα.

Αμ, εμ... Εεε, Μμμμ... Έλληνα, άμα δεν έχεις περάσει από τη φάση αυτή της βιομηχανικής επανάστασης, την επανάσταση που ονειρεύεσαι θα την ονομάσω επανάσταση του πώς να ζαλώνεσαι τις σερνές και να φορτώνεις τα γαϊδούρια κούτσουρα καλύτερα. Να σε χώσω σ' ένα τέτοιο τέρας, να ξεχάσεις και το χωριό και τη Μαριώ και τη Λενιώ, ΄να ιδείς εργατική συνείδηση τι θα πει, τι θα πει "έχουμε πρόβλημα" "δεν έχουμε να φάμε" "δεν έχουμε δουλειά" "έχουμε δουλειά" κι έχουμε τραχανάδες απλωμένους. Πόλεμο έχουν οι άνθρωποι διαρκώς φίλε μου. Πόλεμο με τη φτώχια. Για να μη νικήσει η φτώχια δουλεύει και το τέρας και τα μηχανήματα αυτά. Κι αν υποψιαστώ ότι δεν είχανε και ρουλεμάν ευτούνα τα μηχανήματα, οι άνθρωποι και οι γενιές τους πεθάνανε κι ήρθαν άλλοι, και φτούνα δε χαλάσανε ακόμη. Γιατί;

Φόρεσε ο γιος μου από μόνος του πέδιλο με κάλτσα. Σα να μου λέει: "Μαμά γράψε με Γερμανικά, είμαι έτοιμος".
mantoles.net/10312/