ΣΟΦΑ ΛΟΓΙΑ

Κράνιος έγραψε: Στα ηλιοσκαλοπάτια μ' έμαθε η μάνα μου να ζω....

Αφιερώνω, στους σφόδρα ανήσυχους φίλους μου, ένα τραγούδι. Τα μαύρα σύννεφα σκορπίσανε στον Πατραϊκό κι ο ήλιος με δύναμη βαρεί στον τοίχο μου ετούτη την ώρα που γράφω. Τι λέγαμε; Ξέχασα τι λέγαμε. Πιάνω αυτή τη στιγμή και νομίζω θα ζω για πάντα αφού μπορώ να νοιώσω τη συγκίνηση και την ύπαρξή μου. Δε με νοιάζει τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει. Όλα είναι μια επινόηση, μια υποβολή, ένα όνειρο μέσα σ' όνειρο....

Σοφά τα λόγια τούτα δώ, σοφοί κι οσοι τα φέρνουν
πράξη να γίνουν προσπαθώ μα λόγια πάντα μένουν

Να αλλάξει ο κόσμος θέλουμε, ιδιοι να μένουμε ομως
μονάχος ο καθένας μας κι είναι μακρύς ο δρόμος

Φίλε Σταύρο, οι νέοι θα φτιάξουν το δικό τους κόσμο.
Εμείς συντηρούμε τον παλιό δικό μας διά-κοσμο.
Θα πετάξουν και τα υλικά κι εμάς μαζί, μάλλον.
Δεν τους αρέσει ούτε και το οικόπεδο. Το 'χουμε βρωμίσει. Το πεθάναμε. Δε φυτρώνει τίποτα πια.

Έχουμε ήδη μπει σ' ένα σκάφος και πάμε για φούντο. Κι όπως φεύγουμε, νομίζουμε ότι μάλλον "φεύγουν τα σπίτια" που λέει κι ο Καραγκιόζης. Σα νέοι άμα δεν πράξαμε το σωστό, τώρα που σκολάσαμε και μας παίρνουν την κόλλα από το χέρι... πάει. Σα θεατές ή βοηθητικό προσωπικό δε μπορούμε να κάνουμε και πολλά.

Ασφαλώς κάποιοι δεν είναι γέροι όπως κι αν τους δεις. Όταν γερνάει ο άνθρωπος δε σημαίνει ότι χάνει τ' αυγά και τα καλάθια. Μπορεί να ισορροπεί και πλαγίως. Αλλά αυτό είναι καρατσεκαρισμένο ψέμα.

Φίλε Ανδρέα, πότε ητανε ο κόσμος καθαρός ;;
Βρωμιά εις τους αιώνες των αιώνων .....
Και μην μου πεις αμήν, να σε χαρώ !!!!
Άρα εμείς ή πολλοί από εμάς απλώς συνεχίζαμε να τον βρωμίζουμε με διαφορετικούς τρόπους.
Όσο για τους νέους κι εμείς νέοι δεν ήμασταν κάποτε;
Κι εμείς στάχτη και μπούρμπερη δεν παραλάβαμε ;;
Που πήγε εκείνο το νεανικό μας σφρίγος, το αίμα που έβραζε μέσα στις φλέβες μας, η φλόγα στην καρδιά μας να φέρουμε τον κόσμο τούμπα ;;
Που πήγανε αλήθεια ;;
Όλα σκόρπια στο άδειο οικόπεδο που παραδίδουμε στους νέους μας. Αποτύχαμε λοιπόν….
Τα παιδιά μας ας φτιάξουνε καλύτερο στα δικά τους μέτρα. Μόνο μην έρθει ο καιρός –τότε που εμείς θα ταξιδεύουμε σε άλλους γαλαξίες-να πούνε κι εκείνα όταν φθάσουνε στη δική μας ηλικία : ‘’Αποτύχαμε κι εμείς !!! ΄΄
Εύχομαι ολόψυχα να διαψευστώ….

Μήνυμα του ετοιμοθάνατου ποιητή στη νεολαία -Μπ.Μπρέχτ


Εσείς οί νέοι άνθρωποι των εποχών πού έρχονται
Καί της καινούργιας χαραυγής πάνω στίς πολιτείες
Πού δέ χτίστηκαν ακόμα, καί σεις
Πού δέ γεννηθήκατε, άκούστε τώρα
Τη φωνή τή δική μου, πού πέθανα
Όχι δοξασμένα.

‘Αλλά
Σάν τόν αγρότη πού δέν όργωσε τό χωράφι του
Καί τόν χτίστη πού ξετσίπωτα τό ‘βαλε στά πόδια
Σάν είδε την τρύπια στέγη,

Έτσι κ’ εγώ,
Δέ βάδισα μέ τήν εποχή μου, ξόδεψα τίς μέρες μου,
Καί τώρα πρέπει νά σας παρακαλέσω
Νά πείτε εσείς αυτά πού δέν ειπώθηκαν,
Νά κάνετε αυτά πού δέν έγιναν, καί μένα
Γρήγορα νά μέ ξεχάσετε, σας παρακαλώ,
Γιά νά μήν παρασύρει καί σας
Τό δικό μου κακό παράδειγμα.

Αχ, γιατί κάθησα στων στείρων τό τραπέζι
Τρώγοντας τό φαΐ
Πού αυτοί δέν ετοίμασαν;
Αχ, γιατί ξόδεψα τά καλύτερα μου λόγια
Στη δική τους
Άσκοπη κουβέντα. Έξω όμως
Διάβαιναν οι άδίδαχτοι
Διψασμένοι νά μάθουν.

Αχ, γιατί
Τά τραγούδια μου δέν υψώνονται στά μέρη εκείνα
Πού θρέφουν τίς πολιτείες, εκεi
Πού ναυπηγούνται τά καράβια;
Γιατί δέν υψώνονται
Απ’ τίς γρήγορες ατμομηχανές
Σάν τόν καπνό
Πού αφήνουν πίσω τους στόν ορίζοντα;

Γιατί ο δικός μου λόγος
Είναι σταχτη και μεθυσμένου παραλήρημα στο στόμα
Εκείνων πού είναι χρήσιμοι καί δημιουργικοί.

Ούτε μιά λέξη
Δέν ξέρω νά πω σέ σας, γενιές των εποχών πού έρχονται,
Μήτε μιά υπόδειξη δε θά μπορούσα νά σάς κάνω
Μέ δάχτυλο τρεμάμενο,
Γιατί πώς τό δρόμο νά δείξει
Αυτός πού δέν τόν διάβηκε!

Γι αυτό σε μένα που τη ζωή μου
Έτσι σπατάλησα άλλο δέ μένει
Παρά νά σας ζητήσω
Νά μή δώσετε προσοχή σε λέξεις
Πού βγαίνουν άπό τό δικό μας
Σάπιο στόμα, μήτε καί συμβουλή
Καμιά νά μή δεχτείτε
‘Απ’ αυτούς πού στάθηκαν τόσο ανίκανοι,
‘Αλλά μόνοι σας ν’ αποφασίσετε
Ποιό τό καλό γιά σάς καί τί σάς βοηθάει
Τόν τόπο νά χτίσετε πού εμείς αφήσαμε
Νά ρημάξει σάν τήν πανούκλα,
Καί γιά νά κάνετε τίς πολιτείες
Κατοικήσιμες.


Κράνιος : Οι νέοι δε θα μας ρωτήσουν. Οι νέοι δεν πρέπει να μας ρωτήσουν. Δε μπορούμε να κουνάμε διδαχτικά το δάχτυλο στους νέους όντας εμείς τραγικά αποτυχημένοι. Δεν είναι δυνατόν να ισχυριστώ εγώ προσωπικά ότι κατέχω την αλήθεια για το πώς πρέπει να πορευτούν οι νέοι μέσα στο ναρκοπέδιο που με τη δική μου έγκριση ή ανοχή στρώθηκε για τη ζωή τους. Μπορώ να συζητώ μαζί σου Σταύρο, αλλά να ξέρεις δε θα μας ρωτήσουν, δε θα μας παρακολουθήσουν. Γιατί είμαστε μέρος του προβλήματος. Υπήρξαμε δειλοί, μέτριοι έως απαράδεκτοι, εύπιστοι και αγαθοί στα πλανέματα, αμόρφωτοι δοκησίσοφοι, προδότες κορδωτοί σα γύφτικα σκεπάρνια, και σήμερα κλαψάρηδες γέροι που δε μωρώνουν... Νεροκουβαλητές, αφισσοκολλητές, δούλοι που μόνο δουλικά μάθαμε να μιλάμε και να φερόμαστε. Γρεκύλοι που για ένα κοψίδι κρέας γεμάτο χολιστερίνη και μια καλημέρα του κάθε ξεφτίλα ακολουθήσαμε σαν τα ζαγάρια κλαφουνίζοντας...
Αμ, κι εγώ φοβιτσάρης είμαι, κιοτής είμαι, αφού τότε που έπρεπε να μιλήσω το βούλωσα το ρημάδι....
Μην κουνάς το δάχτυλο Σταύρο στα παιδιά. Έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν τις λίγες επιλογές που τους αφήσαμε όπως θέλουν αυτοί. Έχουν δικαίωμα ν' αποτύχουν κι αυτοί. Μην επιμένεις. Παραιτήσου. Εξόν κι αν νοιώθεις νέος. Τότε πάψε να χρησιμοποιείς τα αρχαία επιχειρήματα της ... βρώμικης φύσης του κόσμου. Αν εμείς αποτύχαμε, αυτό δε γίνεται κανόνας μέσα στην ιστορία για να βγούμε στον αφρό. Μη γενικεύεις την αποτυχία μας και την κάνεις αόρατη. Είναι μια αποτυχία που τη χρεωθήκαμε εμείς φίλε. Εμείς αποτύχαμε. Δεν ήταν γραφτό ν' αποτύχουμε. Ούτε το κακό μας ριζικό φταίει, ούτε οι ιστορικοί νόμοι, ούτε η βρώμικη φύση του ανθρώπου, ούτε οι άλλοι, ούτε η ανάγκη μας έκανε. Ούτε λάθος επιλογές κάναμε. Είμαστε ΤΟ ΛΑΘΟΣ.

Σε 20 χρόνια θα λυπάσαι περισσότερο για όσα δεν έκανες παρά για όσα έκανες.
Γι'αυτό, λύσε τα σκοινιά. Βγες από το λιμάνι.
Πιάσε τον άνεμο στο πανί σου.
Εξερεύνησε. Ονειρέψου. Ανακάλυψε.

Mark Twain

Ad astra per aspera



Μετάφραση: Πρέπει να βρέξεις κώλο για να φας ψάρι

«Τίποτε δεν είναι περισσότερο επονείδιστο για έναν γέρο από το να μην έχει να παρουσιάσει, σαν απόδειξη του ότι έζησε, τίποτε άλλο εκτός απ' τα χρόνια του.»

«Το ζήτημα είναι να ξέρεις ποιος κάνει κουμάντο, αυτό είναι όλο.»



Λούις Κάρολ. Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων