Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά...

Συγνωμη Κρανιε που θυμηθηκα τα παλια..
Δεν τα ειπα για μενα..Δεν ηθελα να δειξω κατι...Απλα πιστευω πια οτι τιποτα δεν μπορει να αλλαξει την κακομοιρια αυτου του τοπου..Ουτε οι σωτηρες του ευρω αλλα δυστυχως πιστευω, απο ιδιαν πειρα,ουτε οι αντιθετοι συντροφοι..
Αυτο ειναι ολο...Συγνωμη αν φανηκε προσωπικο,δεν το ηθελα..Αλλα παντα με συγκινουσαν οι αγωνες και οι θυσιες των ανθρωπων για ενα καλλιτερο αυριο...

Γιώργη HAKGORGE...ισως δεν έχεις άδικο

Δυό χρόνια τώρα προσπαθώ να αφουγκραστώ την κοινωνία μας αλλά δεν ακούω τίποτα, νεκρική σιγή. Αυτή η νεκρική σιγή σήμερα μας ξεκούφανε με την πράξη του συνανθρώπου μας. Ήσυχα και αθόρυβα (πιθανόν ούτε οι δικοί του να είχαν καταλάβει τίποτα) προέβει σε αυτή την πράξη δίνοντας, με το θάνατό του, ζωή στον βουβό πόνο όλων των Ελλήνων. Ας είναι αυτή η αφορμή για να αφυπνιστούμε και αυτός ο λόγος να αηδιάσουμε περισσότερο με τους εξουσιαστές μας.
Δεν αυτοκτόνησε, θυσιάστηκε για εμάς. Ας μην πάει χαμένη η θυσία του, όχι για εκείνον που πέρασε στο πάνθεον των ηρώων, αλλά για εμάς τους υπόλοιπους.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ

είμαι 42 χρονών......παρευρίσκομαι σε όλες τις απεργίες τα τελευταία 22 χρόνια.....ένα συν βαν που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι πριν 3 χρόνια ενώ φυσούσε και προσπάθησα να βοηθήσω ένα γερακο που κρατούσε ένα πανό του ΠΑΜΕ και δεν είχε κουράγιο μου απάντησε φύγε απο εδώ πήγαινε αλλού να βοηθήσεις......εγώ εδώ θα πεθάνω.....κρατώντας το πανό......

αυτό δυστυχώς λείπει από τους νέους μας..........πως μας έχουν καταντηση έτσι.....λυπαμε.....λυπαμε .......

spirosk έγραψε: Συγνωμη Κρανιε που θυμηθηκα τα παλια..
Δεν τα ειπα για μενα..Δεν ηθελα να δειξω κατι...Απλα πιστευω πια οτι τιποτα δεν μπορει να αλλαξει την κακομοιρια αυτου του τοπου..Ουτε οι σωτηρες του ευρω αλλα δυστυχως πιστευω, απο ιδιαν πειρα,ουτε οι αντιθετοι συντροφοι..
Αυτο ειναι ολο...Συγνωμη αν φανηκε προσωπικο,δεν το ηθελα..Αλλα παντα με συγκινουσαν οι αγωνες και οι θυσιες των ανθρωπων για ενα καλλιτερο αυριο...

Σπύρο, δεν κατηγορώ κανέναν. Μη ζητάς συγνώμη.
Το παρελθόν δεν έχει πια καμιά αξία. Το μέλλον μας παίζεται. Το παρόν και το μέλλον μας. Το μέλλον των παιδιών μας και των εγγονών μας.
Και φυσικά μια διαρκής προδοσία παίχτηκε. Αλλά τώρα κορυφώνεται.
Δε θέλω αισθήματα ενοχής. Όλοι προδοθήκαμε. Μα τώρα δεν πρέπει εμείς να παραδώσουμε τα κλειδιά στους ξένους και ντόπιους λήσταρχους.
Και φυσικά αύριο και μεθαύριο θα μας προδώσουν. Μα τώρα πρέπει να διώξουμε τούτο το κακό από πάνω μας.

Το 1940, οι Έλληνες δεν είπαν δεν πάω να πολεμήσω γιατί ... και γιατί ... και γιατί όλοι είναι προδότες...
Λέω τι παίζεται σ’ αυτές τις εκλογές. Και κάνω την επιλογή μου.
Δεν παίζεται ποιος θα είναι αύριο πρωθυπουργός. Δεν παίζεται ποιο κόμμα θα μας κυβερνάει. Δεν παίζεται ποιος θα έχει το πάνω χέρι. Δεν παίζεται κάποια ιδεολογία.
Μας ζητούν να παραδώσουμε τη χώρα μας σ’ αυτές τις εκλογές. Μας ζητούν να επικυρώσουμε με την ψήφο μας τη σκλαβιά μας. Μας ζητούν να πούμε ναι στο θάνατό μας και το θάνατο των παιδιών μας.
Αυτή λοιπόν τη στιγμή όποιος στρέφει την προσοχή του αλλού θα χάσει για πάντα.
Αυτή την στιγμή όποιος μιλάει για το παρελθόν πρέπει να αναφερθεί στους ήρωες κι όχι στους προδότες.

Αυτή τη στιγμή όποιος μου ρίχνει το ηθικό, του χάρου νερό κουβαλάει.
Να διώξουμε τη χολέρα σήμερα, κι αύριο θα δούμε τι θα κάνουμε με τους άλλους.
Σήμερα πρέπει να βρούμε και να μετρήσουμε αυτά που μας ενώνουν κι όχι αυτά που μας χωρίζουν.
Το πασόκ και η νουδού πρέπει να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Όσοι έντιμοι άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι σ’ αυτά τα κόμματα πρέπει να βρουν το θάρρος και να κάνουν ηρωική έξοδο.
Έξω από το μνημόνιο, έξω από την τρόικα.
Δεν κάνω φιλοσοφία. Δεν έχω καμιά όρεξη να κάνω πολιτικές αναλύσεις. Όλα πια είναι τόσο φανερά που κανένας δεν μπορεί να μου πει ότι δεν ξέρει.

Αν κιοτέψουμε, αν κάνουμε πίσω, θα μας λιανίσουν. Δε θα μείνει λίθος επί λίθου.
Αν βγει μπροστά το μνημονιακό μπλοκ του πασόκ και της νουδού και όλων των πελταστών αυτών, μαύρο φίδι που μας έφαγε: Θα έχουν πάρει την έγκριση του Ελληνικού λαού να μας κάνουν αυτά κι άλλα τόσα.
Εγώ είμαι αισιόδοξος. Τα γκάλοπ είναι φτιαχτά. Τα δελτία ειδήσεων είναι ψεύτικα. Όλα είναι προπαγάνδα. Όμως ξερά σκατά στον τοίχο δεν κολλάνε. Όσα κι αν μας πούνε ψέματα δεν μπορούν να κρύψουν την καταστροφή. Και οι Ευρωπαίοι σαλτιμπάγκοι δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους και τη βιασύνη τους να ολοκληρώσουν την καταστροφή και να λαφυραγωγήσουν τη χώρα μας. Μα στις εκλογές αυτές, αυτός ο βουβός λαός θα πάει και θα τους τσακίσει.

Τον Σολωμό Σολωμού και τον Τάσο Ισαάκ, ποιος τους θυμάται…
Και πιο πριν, τον Καραολή και Δημητρίου, ποιος τους θυμάται…

Οσοι έζησαν την περίοδο της χούντας (1967-1974) μπορούν να καταλάβουν τι έγινε με το Πολυτεχνείο. Κάποια παιδιά με όραμα, με όρεξη για ζωή σκοτώθηκαν… ποιος τα θυμάται. Αλλοι εισέπραξαν τα εύσημα!

Τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο…

Τους εργαζόμενους στην Marfin…

Τον 77χρονο φαρμακοποιό αύριο ποιος θα τον θυμάται…

Δυστυχώς ο κατάλογος είναι μακρύς και ατελείωτος. Η ζωή χρειάζεται συνεχή αγώνα και θυσίες. Πάντα έτσι θα ’ναι…

ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ…και όσο μπορούμε να αγωνιζόμαστε και όταν έρθει η ώρα να φεύγουμε με το κεφάλι ψηλά… όπως ο 77χρονος!

Για να τα’ αλλάξεις όλα στη μεταφυσική τους έφταναν δυό προβολείς
Έφτανε να γίνει η μουσική λίγο πιο φορτίσιμο
Για να αλλάξουνε τα πάντα στη φιλοσοφία τους .
Αλλοπρόσαλλη εποχή σ’ έναν αλλοπρόσαλλο καιρό όταν ο λύκος έχει την αξίωση να κατηχήσει το δάσος!
Πένθιμα μαξιλάρια που σκορπάν τα πούπουλά τους ,ανοίγοντας στον πρώτο τυχόντα τις κοιλιές αποκαλύπτοντας τα μυστικά.

Βλέπουμε ρήτορες στα σταυροδρόμια της Ευρώπης που ιδροκοπάνε απελπισμένα για μια χαμένη υπόθεση
Στάχυα ντυμένα με σμόκιν φιλανθρώπων, που μέσα στο φως της αυγής χειρονομούν σαν απαγχονισμένοι.
Η καταστροφή που δεν θέλουν να πιστέψουν επικρέμεται επί των κεφαλών τους.
Μες στον αέρα κραδαίνουν το υπόλειμμα ενός ξίφους
Όμως το πλήθος γύρω τους είναι ένας καθρέφτης ζωντανός όπου το είδωλό τους είναι ήδη ακέφαλο.

Μάτια ψεύδονται με τις τεράστιες λέξεις τους και υποκρίνονται ότι έπεσε το ποσοστόν του πανικού
Μάταια φορούν τα γάντια της πραότητος και ισχυρίζονται ότι η έλευσίς τους ήταν αποτέλεσμα Θείας Πρόνοιας.
Μάταια μετονομάζουν τις σκιές και τις λένε φως.
Προβιβάζουν την άγνοια στο βαθμό της αρετής
Σπρώχνουν το βήμα του πένθιμου εμβατηρίου τους καταπάνω μας,
Αντικαθιστούν τα αγάλματά μας με ξένους Θεούς,
Μας διδάσκουν να ‘μαστε άνανδροι και κηρύττουν τη δουλεία,
Καταχτούν τον αέρα με την οσμή του λιμού,
Καταδικάζουν τους άνδρες σε χρόνια μπορντέλο, κάνουν χήρες τις γυναίκες, βρωμίζουν, κηλιδώνουν και ατιμάζουν τα πάντα,
Μάταια έχουν ακόμη υπό τας διαταγάς των τους χωροφύλακες,
Δεν μπορούν να κρύψουνε το χρώμα των δακρύων τους

Στο τέλος τέλος , τη νύχτα πρέπει να τη διαδεχτεί το πρωινό, η αυγή πρέπει να κατακάψει μέσα στα χάλκινα χέρια της αυτούς τους Βασιλιάδες της σκιάς και τους σάπιους επιγόνους τους
Και η φλεγόμενη σφαίρα μας πρέπει να απαλλαγεί απ’ τους ψευτοσταυροφόρους και τους κατασκευαστές των φαντασμάτων

Φοβούνται τους τρομάζει κάθε τι που ανασαίνει. Ένα νανούρισμα δίπλα στην κούνια
Ένα πουλί το καλοκαίρι.
Μόλις ακούσουν χτύπο καρδιάς διπλώνουνε στα δύο και πέφτουν κάτω
Γι αυτούς όλα, τα πάντα, είναι στοιχειά, αλυσίδες και βρικολακιασμένα σπίτια
Βήματα στον ύπνο τους σα να ξεσηκώνεται η φρουρά…
Τι ονειρεύονται και στριφογυρίζουν έτσι ;
Η μνήμη τους έχει πιάσει φωτιά, οι ψυχές τους γιομάτες αγκάθια.
Με τη σειρά τους κι αυτοί βασανίζονται!
Ο καθένας μπορεί να δεί τα φίδια που ξεπροβάλλουν
Μέσα απ’ αυτά τα κολασμένα στόματα που μιλάνε γι άσπρα πουλιά
Ο καθένας μπορεί να δει τη μαύρη αφύπνιση των προδοτών
Όταν επί τέλους η λιακάδα χαστουκίζει την αμηχανία τους ο καθένας μπορεί να δει τον ιερέα δίπλα τους να κρατάει τραγικά το σταυρό για να τον φιλήσουν
Ο καθένας μπορεί να δει το μέλλον που τους δαγκώνει.
Ο καθένας μπορεί να δει τον τροχό που περνάει από πάνω τους
Ο καθένας μπορεί να τους δει καταδικασμένους να πεθάνουν και το αίμα να τρέχει απ το μέρος που μπήκε η σφαίρα.
Φέρνουν στην σάρκα τους το τρομερό στίγμα εκείνου που είναι να γίνει και μάταια τα κρύβουν
Κι αυτή την κέρινη μέρα με πρόσωπα αυτομάτων συγκεντρώνονται ήδη για να μπούνε στο Μουσείο Γκρεβέν

Λουί Αραγκόν. Μετάφραση Άρης Αλεξάνδρου
Απόσπασμα από το ποίημα «ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ ΜΑΣ»

Συγνώμη για την διαγραφή του μνμτος

Κάποτε ρώτησα έναν κουμουνιστή "Γιατί αυτοκτόνησε ο Μαγιακόφσκι;" Έμεινε με το στόμα ανοιχτό!
Σπύρο, κι όλοι οι φίλοι μου, δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμ' ελεύθερος. Μα πρέπει να τους αλλάξουμε τα φώτα. Κι αυτό μόνον έτσι που περιέγραψα πιο πάνω είναι εφικτό.
Μην μπείτε στα περίπλοκα ερωτήματα. Πόλεμο έχουμε. Όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μύτη. Διαβάστε τα κείμενά μου που είναι διάσπαρτα σ' αυτό το σάιτ. Πρέπει ν' αλλάξουμε τους συσχετισμούς. Πρέπει να δηλώσουμε ξεκάθαρα ότι δεν αποδεχόμαστε τη σκλαβιά.
Για όλα τ' άλλα μπορώ να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω. Και τι έγινε; Άμα τούτος ο τόπος πάρει φωτιά, άμα καεί το σύμπαν, οι διαφωνίες μας θα είναι μάταιες αερολογίες!

Κατά τη γνώμη μου δεν είναι εκτός θέματος. Από τότε που το έγραψα μέχρι τώρα, τα πράγματα έχουν χοντρύνει!
Συνεχίζω. Κάθε κείμενο που γράφω εδώ στο kalliergo, αν το σφάξεις θα τρέξει αίμα. Μέχρι που θα μου πουν "Σήκω και φύγε. Θέλουμε να ζούμε έτσι που ζούμε. Είσαι εκτός θέματος και σάλτα πήδα!".
Τι θα ψηφίσουμε; Τη σκλαβιά;