Αν γυρίσουμε στα χωριά, πώς θα ζήσουμε;

Είναι ευχάριστο που ένας νέος άνθρωπος υπερασπίζεται τον τόπο του. Είναι υγιές οι Αθηναίοι να υπερασπίζονται την Αθήνα. Και η αγάπη του Χάρη για την Αθήνα, την πόλη του, με κάνει να του βγάζω το καπέλο.
Σέβομαι και διακρίνω την εντιμότητα του Χάρη. Η ειλικρίνειά του με κάνει να σταθώ κι εγώ έντιμα απέναντί του.

Με το γενικό "βλάχοι" όμως Χάρη, φαίνεται να έχεις μιαν άποψη γενική για τους επαρχιώτες που κατέβηκαν στην Αθήνα. Και φυσικά οι επαρχιώτες δεν είναι όπως οι άνθρωποι της πόλης, συμφωνούμε. Αλλά είναι απαξιωτικό και προσβλητικό το "βλάχοι".
Άλλοι λένε "οι γύφτοι", άλλοι επινοούν δικούς τους χαρακτηρισμούς.
Κάποιοι λένε "τα ποντίκια" φταίνε.
Μήπως πρέπει να το αναλύσουμε λίγο, ώστε να μην προσβάλουμε τους συμπολίτες μας;

Είναι διαφορετικό να υπερασπιζόμαστε τον τόπο μας και διαφορετικό να ρίχνουμε το ανάθεμα σε κάποιους Χάρη.

Θα πω την άποψή μου.

1. Η Αθήνα, όπως κι όλες οι πόλεις της πατρίδας μας, καταστράφηκε με τους νόμους και τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν. Τους νόμους και τις πολιτικές τα παρήγαγαν οι πολιτικοί που επέλεγαν οι Έλληνες. Η ευθύνη για όλα είναι συλλογική και αδικεί όλους όσους αγωνίστηκαν ν' αλλάξουν οι πολιτικές και οι νόμοι και η χώρα μας στο καλύτερο. Δεν έχεις ακούσει Χάρη για αντίθετες πολιτικές και κοινωνικές απόψεις; Όλοι οι Έλληνες ψήφιζαν αυτούς τους πολιτικούς; Όλοι οι Έλληνες συμφωνούσαν με την πολιτική που εφαρμόστηκε τα τελευταία 50 χρόνια πχ;

2. Οι κυβερνήσεις, οι νόμοι τους και όλη η τακτική τους, κατέστρεψαν όχι μόνον την Αθήνα αλλά και τα όμορφα χωριά μας. Και το έκαναν ισχυριζόμενοι ότι κάνουν την Ελλάδα βιομηχανική χώρα. Παράτησαν όλα τα χωριά στο έλεος του Θεού και μάζεψαν τους γεωργούς και τους κτηνοτρόφους να τους κάνουν βιομηχανικούς εργάτες.
Οι γεωργοί και οι κτηνοτρόφοι, που ήταν αυτόνομοι και μικροϊδιοκτήτες στο χωριό τους, έγιναν κακοί βιομηχανικοί εργάτες. Νοσταλγούσαν πάντα την ανεξαρτησία που είχαν πριν. Ποτέ δεν απόχτησαν εργατική συνείδηση. Ποτέ δεν κατάλαβαν τι είναι το σωματείο. Ποτέ δεν αγάπησαν τη δουλειά που έκαναν, όσο κι αν δούλευαν πολλές φορές εξαντλητικά για να προκόψουν.
Κοντά στην αρπαχτή που έκαναν οι βιομήχανοι βρίσκουμε και τις βιοτεχνίες, κι όλες τις δουλειές που αναπτύσσονται εκεί που μαζεύεται πολύς κόσμος.
Κι όλος αυτός ο κόσμος έπρεπε κάπου να στεγαστεί άρον άρον.
Ξέρεις Χάρη τι είναι η αντιπαροχή και πότε εφευρέθηκε; Εργολάβοι ξεφύτρωσαν από παντού και κατέστρεφαν τις πόλεις από τα χρόνια του Κωστή Παλαμά.

3. Η βιομηχανία στην Ελλάδα λοιπόν ήταν μια αρπαχτή κάποιων πονηρών. Όταν οι βιομηχανικές χώρες άλλαζαν σε μεταβιομηχανικές, η Ελλάδα ζούσε τ' όνειρο να γίνει βιομηχανική. Διακόσια χρόνια πίσω η Ελλάδα. Και οι ίδιοι που την κυβερνούσαν κι έπιναν εις υγείαν των κορόιδων, της έδωσαν και το παρατσούκλι ψωροκώσταινα.
Ο τουρισμός δεν είχε εφευρεθεί ακόμα.
Η γεωργία και η κτηνοτροφία ακόμα και τώρα θεωρούνται παρακατιανές στη χώρα μας. Οι μεσάζοντες κι οι λαχαναγορίτες έγιναν θρασύτατοι. Η γη ερημώθηκε. Οι κοινότητες άρχισαν να διαλύονται. Αλλά και οι γειτονιές στις πόλεις, στην Αθήνα ειδικά, καταστράφηκαν. Οι κακόγουστες πολυκατοικίες κατέστρεψαν τα πάντα, κατέστρεψαν τη ζωή των ανθρώπων.
Το εμπόριο μετατράπηκε σε παρασιτικό. Κι από κοντά το παραεμπόριο.

Θα μπορούσα τώρα να συνεχίσω και να γράψω , όχι ένα άρθρο, ολόκληρο βιβλίο. Τι νόημα έχει; Τα έχουν πει και τα έχουν γράψει άνθρωποι που αγάπησαν και νοιάστηκαν την Ελλάδα μας. Ποιος τους άκουσε; Ποιος τους διάβασε;
Οι πατριδοκάπηλοι που ζουν πάντα πουλώντας νταβατζηλίκι και μονοπωλούν δια της βίας (φυσικής και ψυχολογικής) τις κυρίαρχες πολιτικές απόψεις, αυτοί και μόνον ακούγονταν κι ακούγονται. Οι άλλοι κυνηγήθηκαν και κυνηγώνται ακόμα.

Ποιοι κατέστρεψαν και καταστρέφουν και σήμερα την Αθήνα; Ποιοι κατέστρεψαν και καταστρέφουν τη χώρα μας; Οι βλάχοι; Οι γύφτοι; Οι μετανάστες; Οι έμποροι; Οι εργάτες; Οι χωρικοί; Οι βιομήχανοι; Οι έμποροι; Οι αστοί; Οι μικροαστοί; Οι μεγαλοαστοί; Οι νεόπλουτοι; Οι διανοούμενοι; Οι κυβερνώντες; Οι λειτουργικά αναλφάβητοι; Οι ψηφοφόροι που ψηφίζουν και ξαναψηφίζουν τη σκλαβιά τους;

Στις τελευταίες εκλογές ρωτήθηκαν οι Έλληνες αν αντέχουν τα μνημόνια, αν περνάνε καλά, αν θέλουν να παρατηθούν από κυριαρχικά δικαιώματα κτλ, και απάντησαν στην πλειοψηφία τους ΝΑΙ. Επειδή οι πατριδοκάπηλοι πέρασαν με βία και προπαγάνδα την άποψη ότι ή θα κυβερνήσουν αυτοί που ξέρουν να κυβερνούν ως τα σήμερα(!!!!!!) .... ή θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει.

Το διαίρει και βασίλευε καλά κρατεί.

Υστερόγραφο : Είμαι ένας χωριάτης που δεν μπόρεσε να ζει στην Αθήνα. Το αγαπημένο μου φαγητό είναι ο νερόβραστος σπυραλατιστός τράγος. Πήγα κι ήρθα Αθήνα Παρίσι πολλά ταξίδια. Δεν μπόρεσα να ζήσω στο Παρίσι. Ήθελα το φως της Ελλάδας μας για να ζωγραφίζω. Είμαι ένας Γκωγκέν, ένας ελεύθερος άνθρωπος. Το χωριό μου είναι παράδεισος. Εκεί θέλω να ζω και να πεθάνω. Περπατώντας δίπλα στο ποτάμι. Ακούγοντας τον τσομπάνη να φωνάζει με την αρχέγονη φωνή του τα γίδια του. Δεν έχω κόμπλεξ που είμαι Έλληνας. Και μου αρέσει ο καθένας ν' αγαπάει ό,τι έχει. Και το σέβομαι αυτό.
Η Αθήνα δεν ανήκει μόνο στους Αθηναίους. Είναι η πρωτεύουσα της χώρας μου. Αλλά να ξέρετε ότι για μένα το Καστρίτσι και το μικρό αρχαίο θέατρό του είναι πιο όμορφο από την ακρόπολη των Αθηνών.

φιλε μου Χάρη θα ήθελα να σου απαντήσω μιας και εγω ειμαι η αιτία του κακου χρησιμοποιοντας την φράση ''βρωμερή πολη΄΄,
Καταρχήν συμφωνω και εγω με μερικα απο τα λεγομενα σου,συμφωνω οτι ηρθαμε εδω και εγκατασταθήκαμε 5 εκατομμηρια Ελληνες αλλα όχι βλάχοι.
Οταν ήρθαν οι γονεις μας στην Αθήνα ,το εκαναν για ενα καλυτερο αυριο μιας και ειχε διαδοθει οτι υπηρχαν αρκετες δουλειες στην Αθήνα.Πέρα όμως απο αυτο δεν φταινε οι γονεις μας ή εμεις που έχει καταντησει έτσι αυτός ο τόπος.
Ασφυκτυω που είμαι σε μια πολη που δεν ξέρω ποιος μένει απενατι μου,που φοβαμαι να περπατησω μόνη μου το βράδυ,που φοβαμαι να στείλω το παιδι μου καπου μονο του,που ζω μέσα σε γκριζα κτιρια που βλέπεις φάτσες αχαμογέλαστες γεματες άγχος,που ανοιγω το μπαλκόνι μου και βλέπω τον απεναντι τοιχο, που αντι να βλέπω τον ήλιο καθε πρωι ωλέπω παντου κεραιες, που στο κεντρο και βλέπω παντου λαθρομεταναστες και φοβαμει να περασω, Λοιπον μετα απο ενα σημαντικο γεγονος αναθεωρησα και είδα οτι δεν αξιζει να μένουμε εδω ,σε αυτο το τόπο τον αλλα εκει πουθα βλέπω κάθε πρωι τον ηλιο ,δεν θα φοβαμει να περπατησω το βραδυ,δεν θα φοβηθω να στειλω το παιδι μου στον φουρνο και θα λεω καλημερα σε κάθε ανθωπο που θα συναντω με χαμόγελο γιατι την ζωη δεν αξίζει να την σπαταλάμε ασκόπα
με εκτιμιση κατερινα.

μαρια μου σε ευχαρστω μεσα απο την καρδια μου

Αν κατάλαβα καλά κανένας δεν κατηγόρησε την ιστορία της πρωτεύουσας μας,ούτε την καθεαυτού πόλη.Οι ρυθμοί της είναι δύσκολοι και οι αποστάσεις της μεγάλες.Την ευθύνη της κατάστασης αυτής την έχουμε 'ολοι μας όχι μόνο αυτοι οι "βλάχοι" ή αυτοί οι "ντόπιοι".΄Οσο για το βρωμερή δυστηχος είναι!!Αν και λυπάμαι γι΄αυτό!Την αγαπώ την Αθήνα όμως η κατασταση είναι ανυπόφορη!

...Το 1976, όμως, οι γιατροί του διέγνωσαν καρκίνο του πνεύμονα και του έδωσαν εννέα μήνες ζωής. Έτσι αποφάσισε να επιστρέψει στην αγαπημένη του Ικαρία, ώστε να ταφεί στα προγονικά του εδάφη.

Μετακόμισε λοιπόν και εγκαταστάσθηκε στους ηλικιωμένους γονείς του, σε ένα μικρό ασβεστωμένο σπίτι, σε κτήμα δύο στρεμμάτων με αμπελώνες, κοντά στον Εύδηλο, στη βόρεια πλευρά του νησιού.
Τους επόμενους μήνες, η υγεία του διαρκώς βελτιωνόταν. Τελικά, δεν έκανε ποτέ του χημειοθεραπεία, ούτε αναζήτησε κανενός είδους θεραπεία. Όταν δε, μετά από 25 χρόνια, γύρισε στις ΗΠΑ για να του πουν τι είχε συμβεί, διαπίστωσε πως όλοι οι γιατροί που τον είχαν εξετάσει πριν φύγει… είχαν πεθάνει...

Στην Ικαρία ξεχνούν... να πεθάνουν!

Κράνιος: Αν γυρίσουμε στα χωριά θα ζήσουμε. Τι πώς θα ζήσουμε; Κι είδα τον Μπουτάρη να μας λέει προ ολίγου ότι δεν είναι ζωή άμα γυρίσουμε στα χωριά. Θα είναι πρωτόγονη κατάσταση. Ε και;

Αν γυρίσουμε στα χωριά και θελουμε "καγιεν για όργωμα " δεν θα ζήσουμε……αν όμως αποδεχτούμε την επιστροφή και συμβιβαστούμε με την απλότητα της φύσης και της ιδιας μας ζωής ……………τότε θα ζήσουμε ως άνθρωποι.

Κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Ας μην εξιδανικεύουμε τις καταστάσεις γιατί δημιουργούνται ψευδείς εντυπώσεις ότι στο καινούργιο μέρος, επαρχία πείτε το, χωριό πείτε το, σπηλιά πείτε το (!!!!) η ζωή είναι ιδανική.
Μη φτάνουμε στο σημείο να γίνεται και λίγο της ‘’μόδας ‘’ η φυγή στην επαρχία γιατί οι ‘’μόδες’’ έρχονται και παρέρχονται.
Τέτοιου είδους αποφάσεις έχουν να κάνουν πέρα από όλα τα άλλα και με του καθενός την εσωτερική ανησυχία για….φευγιό !!
Κάτι σαν τον Χριστόφορο Κολόμβο ας πούμε. Λύνεις τις άγκυρες και ξεκινάς χωρίς να σκέφτεσαι όλη την ώρα αν η απόφαση ήτανε σωστή ή λάθος. Θάλασσες φουρτουνιασμένες θα συναντήσεις και το πλήρωμα σου(η οικογένεια δηλαδή ) θα χρειαστεί μερόνυχτα να παλεύει με το κύματα , να λύνει και να δένει κάβους ή να ξεσπά σε έντονους καυγάδες στου πλοίου το κατάστρωμα. Ατελείωτος ο ωκεανός αλήθεια και στεριά πουθενά στο βάθος….
Το τι θα συναντήσεις δεν το γνωρίζεις, ούτε πότε θα είναι αυτό, βαθιά μέσα σου όμως είσαι σίγουρος πως η πορεία που τράβηξες θα οδηγήσει σε καινούργιους κόσμους, καλύτερους !!
Εκείνοι που αποφασίζουν να μείνουν ή αδυνατούν να εγκαταλείψουν την πόλη για χίλιους δυό λόγους (εννοώ τα μεγάλα αστικά κέντρα) δεν έχουν άδικο και τους κατανοώ απόλυτα. Ο καθένας ζυγίζει με τα δικά του δεδομένα και τις ατομικές αντοχές για ρίσκα.
Ο δρόμος μιας τέτοιας επιλογής μάλλον μοναχικός είναι και τις όποιες συνέπειες τις φορτώνεται στην πλάτη αυτός που παίρνει την απόφαση.
Αλήθεια τι κάνουν τόσοι και τόσοι στην Αθήνα τη Θεσσαλονίκη και αλλού;;
Δουλειά(αν υπάρχει….), μεσημεριανή ταλαιπωρία στους δρόμους, σπίτι, ξανά δουλειά και οι μέρες που …φεύγουν !!
Έτσι κι αλλιώς βέβαια οι μέρες φεύγουν για όλους ανεξαιρέτως.
....ή μήπως και γυρνάνε κάθε βράδυ στα θέατρα, στα σινεμά και στις κάθε λογής πολιτιστικές εκδηλώσεις ;; Απλά το …έχουν στο μυαλό τους !!
Τώρα βέβαια με τέτοια κατάσταση που βιώνουν οι περισσότεροι, ακόμα και η σκέψη δυσκολεύεται να εκφράσει τέτοιες επιθυμίες….

Εφόσον το ‘’ειδικό βάρος’’ τέτοιων αποφάσεων μέσα στο μυαλό σας δεν επιδέχεται μεγάλο ρίσκο, καλύτερα να κάτσετε στα αυγά σας !!!!

Μιας και ζω εκτός πόλης τώρα και οκτώ χρόνια, σκέφτομαι να ανοίξω ένα καινούργιο θέμα στο forum.
Αν με γυρίσουν στην πόλη πως θα μπορέσω να ζήσω ;; !!!!

Κράνιος έγραψε: Ναι. Παρακάτω όμως τι γίνεται. Τα θετικά είναι περισσότερα. Τι γίνεται με τα αρνητικά; Δεν υπάρχουν; Η μόνιμη διαμονή δε νομίζω να μην έχει αρνητικά αποτελέσματα. Πού θα πηγαίνουν σχολείο τα παιδιά; Τα περισσότερα σχολεία της υπαίθρου έχουν κλείσει. Οι νέοι πώς θα διασκεδάζουν; Θέλει οργάνωση. Οι μικρές κοινωνίες στα χωριά έχουν πλέον αποσαθρωθεί. Όταν ήμουν μικρός τη δεκαετία του πενήντα και εξήντα στο χωριό είχε κοινότητα, αγροφύλακες, νεροπούλο αρμόδιο για την ορθολογική χρήση του νερού του ποταμού για τις αρδεύσεις κτλ. Π.χ. κάθε άνοιξη όλοι ήταν υποχρεωμένοι να καθαρίζουν τ' αυλάκια που περνούσαν στην κορυφή των χωραφιών τους. Αν κάποιος δεν μπορούσε πλήρωνε έναν εργάτη και το έκανε. Δεν κυκλοφορούσαν ελεύθερα κοπάδια στα κτήματα. Σήμερα ένα κοπάδι γίδια από το διπλανό χωριό τριγυρνάει όλο το καλοκαίρι ελεύθερο σε μια μεγάλη περιοχή. Ο βοσκός το συγκεντρώνει μια φορά την ημέρα ή δύο, και δεν το φυλάει. Το φθινόπωρο μαζεύει τα καρύδια από τις καρυδιές σα να είναι δικά του. Ένας γνωστός μου καλλιέργησε πατάτες ποτίζοντας με μια μικρή αντλία από το ποτάμι. Μια μέρα πήγε και του είχαν πάρει την αντλία και είχαν μαζέψει τις πατάτες! Είχαν σκάψει όλο το χωράφι. Πού να το καταγγείλει; Πού να παραπονεθεί;
Κάποιοι που έχουν μείνει πίσω όλο αυτό το διάστημα έχουν βολευτεί έτσι. Αλλά και οι ίδιοι παθαίνουν τεράστιες ζημιές από την παραβατικότητα που θυμίζει άγρια δύση.
Είδα κάποιον που δουλεύει σκληρά και καλλιεργεί ντομάτες κολοκύθια και άλλα κηπευτικά. Όταν ένα βράδυ, το σούρουπο, φόρτωσε το φορτηγό του και έφυγε, επισκέφτηκε το κτήμα του ένα μεγάλο κλειστό φορηγό με κλειστά φώτα. Ένας γείτονας μου είπε ότι είναι μανάβης κλέφτης, κάνε ότι δεν είδες τίποτα. Αν το πεις στον νοικοκύρη μπορεί να φυλάξει άλλο βράδυ και να γίνει φονικό. Είναι τρομερό. Ο κλέφτης μανάβης μάζευε τη νύχτα κολοκυθάκια και ντομάτες με ολόκληρο συνεργείο, δίπλα στο ποτάμι με τα θεόρατα πλατάνια. Για να δεις έπρεπε να πας πολύ κοντά, πράγμα επικίνδυνο.

Στα χωριά έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση ανάλογη με τις πόλεις. Πρέπει να προστατεύεις το κτήμα σου, να το φυλάς, ν' αντιμετωπίσεις προβλήματα, ελλείψεις. Μιλάω για τον κορμό των δραστηριοτήτων στην ελληνική ύπαιθρο που είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία κι ένα κύκλο εργασιών γύρω απ' αυτό.
Αν είσαι συνταξιούχος και απλά μένεις στο χωριό, δεν αντιμετωπίζεις αυτά τα προβλήματα. Αν οι οικονομικές δραστηριότητές σου έχουν μεταφερθεί όλες στο χωριό, τα πράγματα είναι διαφορετικά.
ΑΝΤΙΓΟΝΗ, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.

Αυτά έγραφα πριν πολύ καιρό. Διαβάστε επίσης το πρώτο ποστ αυτού του θέματος.
Βέβαια, από τότε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι. Έγινε πλατιά συζήτηση, μπήκαν πολλές απόψεις και καλά έγινε.
Αυτό που βλέπω είναι ότι έγινε προβολή των επιθυμιών μας. Των ονείρων μας. Των φόβων μας. Των προβλημάτων μας.

Χωρίς να έχω κάτι να διορθώσω, θα μου συχωρέσετε να σημειώσω τους λόγου που άνοιξα αυτό το θέμα, όπως τους βλέπω τώρα.

"Αν γυρίσουμε στα χωριά, πώς θα ζήσουμε;"

1. Είπα, αν. Μια υπόθεση είναι. Δεν έγραψα να γυρίσουμε. Έγραψα αν.
Στη συνέχεια αυτό το αν γύρισε ανάποδα κι έγινε να. Να γυρίσουμε. Δεν ξέρω γιατί έγινε αυτό, αλλά έγινε βιαίως. Οι επιθυμίες μας εκφράζονται λοιπόν πιεστικά αυτόν τον καιρό. Τα προβλήματά μας είναι κατεπείγοντα ως φαίνεται. Όλων μας. Κι εμένα.

2. Είπα πώς. Πώς θα ζήσουμε; Αυτό έγραψα. Χωρίς το αν δεν έχει νόημα το πώς.
Αν δε γυρίσει κάποιος στο χωριό, δε τον νοιάζει πώς θα ζήσει εκεί.
Σ' αυτό βοηθήσανε όσοι ζήσανε αυτή την εμπειρία και μας την έγραψαν. Ο Σταύρος για παράδειγμα μας έδωσε και μας δίνει τις πιο χρήσιμες εκτιμήσεις και πληροφορίες. Κι όχι μόνον ο Σταύρος.

3. Είπα αν γυρίσουμε. Για να γυρίσουμε θα πει ότι έχουμε ξαναζήσει σε χωριό. Αυτό το έγραψα στον τίτλο του θέματος αυτού, διότι θεωρώ χρήσιμες τις πληροφορίες όσων έχουν ξαναζήσει στο χωριό. Όσων γεννήθηκαν εκεί κι έχουν μεγαλώσει εκεί. Όσων έχουν ζήσει μια αρκετά μεγάλη περίοδο στο χωριό.
Το "αν γυρίσουμε στα χωριά" έχει και μιαν άλλη όμως σημαντική λέξη: Χωριά. Γιατί άραγε να μου βγήκε η λέξη χωριά και όχι χωριό; Μήπως από το φόβο μου; Μήπως φοβήθηκα ότι θα ξαναεπιστρέψουν οι Έλληνες γενικώς σε μια παλιότερη μορφή; Φόβος ήταν αυτό που εξέφρασα ή ευχή;
Ήταν μια ευχή. Όποιος έχει διαβάσει τις διευκρινήσεις μου, έχει καταλάβει τι εύχομαι.
Ευχή όχι παρότρυνση. Δεν σας παροτρύνω να ξεσπιτωθείτε και να πάρετε τα όρη και τα βουνά.

Οι λύσεις είναι οικογενειακές ιστορίες φίλες και φίλοι. Σπανίως είναι ατομικές. Ποτέ δεν είναι συλλογικές. Μη φύγετε ποτέ με άλλους μαζί. Αυτό θα μου θύμιζε προσφυγιά.

Ποτέ μην ακολουθήσετε το παράδειγμα του γείτονα ή του κουμπάρου ή της φίλης σας ή του Κράνιου... Ούτε απ' αυτούς ποτέ να γυρέψετε ευθύνες. Αν συνεργαστείτε είναι διαφορετικό. Αλλά και ποτέ να μη στηριχτείτε σε μια συνεργασία για τόσο σοβαρά θέματα.
Να δουλεύετε και να σκέφτεστε συλλογικά χωρίς να στηρίζεστε στους άλλους. Αυτό είναι δύσκολο αλλά είναι και ο μόνος δρόμος της επιτυχίας στη ζωή. Όλοι μαζί θα σωθούμε ή θα καταστραφούμε, αυτό πιστεύω. Αλλά κανένας δεν πρέπει να περιμένει τη σωτηρία του από τους άλλους. Αυτό το όλοι μαζί δε σημαίνει ότι πρέπει να ψάχνουμε να βρίσκουμε δεκανίκια, ούτε να κρυβόμαστε πίσω από τους πολλούς. Πρέπει ο καθένας να βγαίνει μπροστά και να παλεύει για τη ζωή του. Η ζωή είναι καταδική του. Απλά αυτό πρέπει να το κάνει σε αρμονία με τους άλλους, όχι στην κόντρα με τους άλλους.
Όλοι μαζί. Αυτό θα πει να προσφέρεις κι όχι να ζητάς. Διότι μόνον τότε θα σου προσφέρουν. Διότι μόνον τότε θα έχουν να σου προσφέρουν. Διότι μόνον τότε θα θέλουν να σου προσφέρουν. Αγάπη, βοήθεια, σεβασμό, πληροφορίες, ψυχολογική υποστήριξη, ενδιαφέρον, συνεργασία έντιμη,... Τα προσφέρουμε και ποτέ δεν τα ζητάμε.
Στις ευθύνες μόνοι μας είμαστε. Κι έτσι πρέπει. Δεν υπάρχει η έννοια της συλλογικής ευθύνης.
Ακόμα κι αν όλοι σας γυρίσετε στα χωριά, εγώ δεν ξέρω τι θα κάνω, σας το λέω. Ούτε να σας είναι τόσο απαραίτητη αυτή η πληροφορία.

Εδώ λοιπόν συζήτηση κάνουμε. Δεν παίρνουμε αποφάσεις ούτε συμβουλεύουμε. Κι έτσι να δείτε και τούτα τα κυρήγματα που μου ήρθαν έτσι σα φλασιά απόψε.