ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ!!!!

Ο ΚΕΝΟΣ ΤΟΙΧΟΣ

Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.
Στον έναν επιτρέπονταν να μένει καθιστός μία ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες.
Το κρεβάτι που βρισκότανε ακριβώς δίπλα στο παράθυρο του δωματίου.
Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία και ένας μεσότοιχος που βρισκόταν μεταξύ των κρεβατιών δεν του επέτρεπε να κοιτάει έξω από το παράθυρο.
Οι άντρες κατέληξαν να μιλούν ατελείωτα.
Μιλούσαν για τις συζύγους τους, τις οικογένειες τους, τα σπίτια τους ,τις δουλειές τους ,την θητεία τους στον στρατό, ακόμα και για το πού είχαν πάει διακοπές.
Κάθε απόγευμα ο άντρας που του επιτρεπόταν να μένει καθιστός περιέγραφε στον συγκάτοικό του όλα όσα έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου.
Ο άντρας που βρισκόταν σε αναγκαστική ακινησία άρχιζε να καταλαβαίνει πως ζει γι' αυτές τις μοναδικές απογευματινές ώρες που η άποψη του μεγάλωνε και ζωντάνευε από όλη την δραστηριότητα και τα χρώματα του έξω κόσμου.
Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια θαυμάσια λίμνη.
Πάπιες και κύκνοι κολυμπούσαν εκεί, και τα παιδιά έπαιζαν με μικρά μοντέλα σκαφών στο νερό.
Νεαρά ζευγάρια περπατούσαν πιασμένα χέρι χέρι μέσα στα υπέροχα λουλούδια που είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Τεράστια παλιά δέντρα στέκονταν με χάρη επάνω στο έδαφος και μια υπέροχη θέα του ουρανοξύστη της πόλης φαινόταν από μακριά.
Καθώς ο άντρας δίπλα στο παράθυρο εξηγούσε όλες αυτές τις όμορφες λεπτομέρειες, ο άντρας στο διπλανό κρεβάτι φαντάζονταν όλα αυτά που άκουγε. Ένα απόγευμα ο άντρας που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περιέγραφε μια παρέλαση που περνούσε.
Παρόλο που ο άντρας στο διπλανό κρεβάτι δεν μπορούσε να ακούσει τον ήχο της μπάντας ,μπορούσε και μόνο με τα μάτια του μυαλού του να δει τους κλόουν που χόρευαν, τα πολύχρωμα άρματα και τα όμορφα διακοσμημένα αυτοκίνητα και άλογα.
Οι μέρες πέρασαν. Ο άντρας που δεν μπορούσε να δει από το παράθυρο άρχισε να επιτρέπει σπόρους έχθρας να αναπτύσσονται μέσα του.
Όσο και να εκτιμούσε τις περιγραφές του συγκατοίκου του, εύχονταν μέσα του να ήταν αυτός ο οποίος θα μπορούσε να δει την θέα από το παράθυρο.
Άρχισε να αποστρέφεται το συγκάτοικό του και στο τέλος ο πόθος του να είναι δίπλα στο παράθυρο τον έφερε σε απόγνωση.
Ένα πρωινό σε μια επίσκεψη της νοσοκόμας στο δωμάτιο βρήκε τον άντρα δίπλα στο παράθυρο νεκρό.
Είχε πεθάνει ειρηνικά μέσα στον ύπνο του. Λυπημένα κάλεσε τους νοσοκόμους και απομάκρυνε το πτώμα του.
Μετά από ένα χρονικό διάστημα για να μην θεωρηθεί και απρέπεια ο άντρας ζήτησε να μετακινηθεί στο κρεβάτι που βρισκόταν δίπλα στο παράθυρο.
Εκείνη με πολλή προθυμία τον μετακίνησε και φρόντισε να είναι άνετος.
Σιγά-σιγά στηρίχθηκε με πόνο στον αγκώνα του να σηκωθεί να ρίξει μια ματιά στον έξω κόσμο.
Επιτέλους θα μπορούσε να δει τον έξω κόσμο και όλες τις δραστηριότητες του.
Αυτό που είδε ήταν ένας κενός τοίχος !
Κάλεσε την νοσοκόμα και την ρώτησε:
πώς μπορούσε ο συγκάτοικός μου να βλέπει όλα αυτά που μου περιέγραψε;
Πώς μπορούσε να μου μιλάει για τόση ομορφιά και με τόσες λεπτομέρειες, όταν αυτό που φαίνεται από αυτό εδώ το παράθυρο είναι ένας παλιός και βρώμικος τοίχος;
Και η νοσοκόμα του απάντησε :
Ω θεέ μου........δεν το ξέρατε πως ο πρώην συγκάτοικος σας ήταν τυφλός ;
Δεν μπορούσε να δει καν τον τοίχο, ίσως ήθελε να σας ενθαρρύνει.

ΤΟ ΤΟΥΒΛΟ.

Ένας νεαρό και επιτυχημένο στέλεχος εταιρείας, οδηγούσε τη νέα του τζάγκουαρ σε μία γειτονιά όχι και τόσο καλόφημη.
Πρόσεχε μην τυχόν κανένα παιδάκι ξεπροβάλει απότομα ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Κάποια στιγμή πιστεύοντας πως είδε κάτι να κινείται επιβράδυνε, αντί όμως να εμφανιστεί κάποιο παιδάκι, ένα τούβλο χτύπησε με δύναμη την πλαϊνή πόρτα της τζάγκουάρ του.
Φρέναρε απότομα και κάνοντας όπισθεν κατευθύνθηκε στο σημείο που το τούβλο είχε ριχτεί.
Φανερά θυμωμένος πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητό του, κι έπιασε ένα παιδί που βρήκε κοντά του, το έσπρωξε και το ακούμπησε με την πλάτη σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, φωνάζοντας
Γιατί το έκανες αυτό και ποιος είσαι;
Τι νομίζεις ότι κάνεις;
Αυτό είναι ένα καινούριο αυτοκίνητο και το τούβλο που πέταξες του έκανε μια πολύ ακριβή ζημιά!
Γιατί το έκανες;
Το νεαρό αγόρι απολογητικά του είπε σας παρακαλώ κύριε. σας παρακαλώ, ζητώ συγνώμη, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω!
Πέταξα το τούβλο γιατί κανένας δεν σταματούσε.
Με δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό του και στο σαγόνι του, το αγοράκι έδειξε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο.
Είναι ο αδερφός μου είπε
Το αναπηρικό του καροτσάκι αναποδογύρισε στο πεζοδρόμιο, έπεσε απ το καροτσάκι κι εγώ δεν μπορώ να τον σηκώσω.
Το αγόρι ζήτησε από τον νεαρό
Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε να τον βάλουμε πίσω στο αναπηρικό του καροτσάκι;
Είναι χτυπημένος και είναι πολύ βαρύς για να τον σηκώσω μόνος μου.
Ο οδηγός εμβρόντητος, προσπάθησε να συνέλθει, σήκωσε γρήγορα το ανάπηρο αγόρι και το καροτσάκι του, έπειτα πήρε ένα χαρτομάντιλο και περιποιήθηκε πρόχειρα τις πληγές του αγοριού.
Με μια ματιά που του έριξε κατάλαβε πως τα τραύματα του παιδιού ήταν επιφανειακά κι όλα θα πήγαιναν καλά.
Σε ευχαριστώ, ο Θεός να σε ευλογεί είπε το ευγνώμων αγοράκι στον ξένο.
Ο οδηγός ταραγμένος ακόμη, απλά κοιτούσε το αγοράκι να σπρώχνει το καροτσάκι με τον αδερφό του πάνω στο πεζοδρόμιο πηγαίνοντας για το σπίτι τους.
Γύρισε προς τη τζάγκουάρ του αργά.
Η ζημιά στο αυτοκίνητο ήταν εμφανέστατη αλλά ο νεαρός ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να την επιδιορθώσει.
Άφησε τη ζημιά να υπάρχει για να του θυμίζει το μήνυμα
Μην ζεις τη ζωή σου έτσι ώστε να αναγκάζεις τον άλλον να σου πετάξει ένα τούβλο για να τραβήξει την προσοχή σου!
Ο Θεός ψιθυρίζει στις ψυχές μας και μιλά στις καρδιές μας.
Μερικές φορές όταν δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε, είναι αναγκασμένος να μας πετάξει ένα τούβλο.
Είναι επιλογή μας να ακούμε ή όχι.

ΤΑ ΔΥΟ ΣΑΚΟΥΛΙΑ

Δύο σακουλάκια κρέμονται απάνω στον λαιμό μου
ένα από πίσω βρίσκεται το άλλο έχω εμπρός μου

Το μπροστινό σακούλι μου όλο το καμαρώνω
γεμάτο είναι ομορφιές χαρίσματα έχει μόνο

Έχω ταλέντα θαυμαστά, γνώση, ομορφιά και χρήμα
άμα το χάσω σκέφτομαι μεγάλο θάναι κρίμα

Το δείχνω σε όλους διαρκώς με κάθε ευκαιρία
κακή κουβέντα όποιος πει του κάνω φασαρία

Φίλοι γνωστοί και άγνωστοι κοιτούνε και ζηλεύουν
τέτοιο σακούλι θέλουνε μα άδικα παλεύουν

Το δεύτερο σακούλι μου είναι γεμάτο λάθη
αμέτρητα ελαττώματα κι αρρωστημένα πάθη

Έχει αμαρτίες μπόλικες από όλη μου τη ζήση
σε άνθρωπο άμα τις πω ευθύς θα με μισήσει

Πολλές φορές απόπειρα έκαμα να το πιάσω
το χέρι μου αδυνατώ στην πλάτη να το φθάσω

Να το ανοίξω δεν μπορώ σφιχτά είναι κλεισμένο
σαν την καμπούρα πίσω μου τόχω καλά κρυμμένο

Όλο γυρίζω να το δω όμως δεν έχω θάρρος
στην ράχη μου το κουβαλώ μα αβάσταχτο είναι βάρος.

ΤΟ ΒΑΖΟ

Ένας καθηγητής μπαίνει στο αμφιθέατρο για μάθημα κρατώντας ένα βάζο και ένα καλάθι γεμάτο με πέτρες στο μέγεθος της γροθιάς.
Χωρίς να πει τίποτα, αρχίζει και γεμίζει το βάζο με πέτρες μέχρι πάνω.
Τελειώνοντας ρωτάει τους φοιτητές:
Είναι γεμάτο το βάζο;
Όλοι οι φοιτητές συμφώνησαν ότι το βάζο είχε γεμίσει.
Τότε ο καθηγητής έβγαλε από την τσέπη του μια σακούλα με χαλίκι και άρχισε να γεμίζει τα κενά ανάμεσα στις πέτρες.
Όταν τελείωσε ρώτησε ξανά
Είναι γεμάτο το βάζο τώρα;
Πιο διστακτικά αυτή τη φορά, οι φοιτητές κατέληξαν ότι πλέον ήταν γεμάτο.
Κατόπιν έβγαλε από την άλλη τσέπη μια σακούλα με άμμο και κατάφερε να βάλει αρκετή μέσα στο βάζο, ανάμεσα στα χαλίκια.
ΤΩΡΑ είναι γεμάτο το βάζο, είπε στους φοιτητές.

Οι μεγάλες πέτρες είναι τα πολύ σημαντικά πράγματα στη ζωή μας.
Τα χαλίκια έχουν επίσης κάποια σημασία, αλλά είναι δευτερεύοντα.
Η άμμος συμβολίζει πράγματα σχετικά ασήμαντα, που όμως όλοι βάζουμε στη ζωή μας.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ.
Αν κάποιος ξεκινήσει να γεμίζει το βάζο με άμμο ή/και κάποια χαλίκια, στο τέλος δε θα έχει αφήσει καθόλου χώρο για τις πέτρες.

Υπάρχει και η άλλη ,η διεστραμμένη και αν θελετε;;... η χιουμοριστική εκδοχή.
Ένας φοιτητής σηκώνεται στο τέλος και αδειάζει μια μπίρα (η τσιπουράκι)μέσα στο βάζο, που την αποροφάει η άμμος.
Το δικό του συμπέρασμα ήταν ότι :
Με όσα "σκατά" και να έχεις γεμίσει τη ζωή σου, πάντα υπάρχει χώρος για μια μπίρα....(η ένα τσιπουράκι για τους μερακληδες του ειδους)..."σαν και του λόγου μου"

Άνθρωπο δεν εζήλεψα
την σκέψη μου ζηλεύω
καθώς τρέχει ελεύθερη
χωρίς να με ρωτάει.
Σε δρόμους τρέχει αλαργινούς
περήφανα πατάει
μόνο μ αφήνει και πετά
μαζί μου;
μοναχά στη γη πατά.

ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται,
η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα»
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Διαβάζω από δω, διαβάζω από 'κει, διαβάζω παραπέρα. Διαβάζω τα πριν. Διαβάζω τα τώρα...
Πάντα στην ίδια σκέψη φθάνω:

"Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί δεν μπορείς ένα βήμα,
κι ας είναι μικρό".

Το βήμα , το μετέωρο βήμα, η δρασκελιά μας διστακτική.
Μπουσουλάμε.
Δύσκολοι καιροί για "τρεχάλες".

Ακόμη και τα χαλασμένα ρολόγια δείχνουν σωστά την ώρα δυο φορές την μέρα.
Συντονίσου…… χάθηκες στης μοναξιάς την παραζάλη και στην απύθμενη εσωστρέφεια.
Φσσττττ.......για σένα το λέω.