Γράψε ένα μικρό ποίημα με αφορμή το πληκτρολόγιο

Άγγελος Σικελιανός – ο διθύραμβος του ρόδου
ΟΡΦΕΑΣ

Είπα, κανείς μη, μ’ ακλουθήσει, μόνος
Θα πάω, κι αν θα γυρίσω, πάλι μόνος.
Μ’ αν δεν ξανάρθω πίσω, τ’ όνομά μου
Σας δίνω κι Ορφανούς Σας λέω, για ναστε
Στη μοναξιά, που θάρτει, ανταμωμένοι,
Σαν τα παιδιά που εχάσανε πατέρα
Φτωχό, κι ωσά βραδιάσει, σμίγουν όλα
Τριγύρα απ’ τη φωτιά βουβά, κι ο νους τους,
Καρφωμένος ακόμα στην αχνάδα
Του νεκρού τους, κοιτάει και μεγαλώνει
Βαθιά του ό,τι τους άφηκε: εν’ αλέτρι,
Λίγες φούχτες σταριού, δυο ξύλα ακόμα
Για τη γωνιά. Κι ο πόνος, αγάλι-
Αγάλι. Ξάφνου υψώνεται μπροστά τους,
Πιάνει τ’ αλέτρι σα ζευγάς, το στάρι
Σάμπως σποριάς το συντηρνάει, και λέει:
Όλη τη γη μ’ αυτά να οργώσω θέλω
Να σπείρω όλο τον κόσμο απ’ άκρη σ’ άκρη,
Να φάει με μας φτωχολογιά, ποτέ της
Που δε γνώρισε μάνα ουδέ πατέρα,
Φτάνει η φωτιά να κάψει λίγο ακόμα
Στο σπίτι, κι ο νεκρός μας να μη λήψει
Ποτέ απ’ ανάμεσό μας.
Και τα πλούτη
Του κόσμου, τα όπλα, οι δόξες, τα χρυσά του
Παλάτια, όλα τους φαίνονται παιχνίδι
Μπρος στ’ άλετρι, το στάρι και τη φλόγα,
Του άγιου νεκρού κληρονομιά, που να ίσως
Ψωμί δε φτάνουν σήμερα να δώσουν
Στα ορφανά του, στου πόνου τους τα μάτια
Γιγαντώνονται, κι αύριο, λες, θα θρέψουν
Την πείνα ενός λαού.
Όμοια θα νάναι
Λίγον καιρό κι η ορφάνια Σας, αν φύγω.
Μα η μυστική κληρονομιά, που αφήνω
Σε σας, είν’ άλλη, κι άλλη στράτα ο νους Σας
Θα πάρει σύντομα απ’ αυτή μ’ ακούτε;

Σαβατοκύριακο με τον αδερφό μου στο χωριό
10 κι 11 του Μάρτη το 2012

Κλαδέψαμε το μισό αμπέλι. Το βράδυ κάναμε δουλειές στην αποθήκη. Ύστερα ανάψαμε μια τεράστια φωτιά στο υπέροχο τζάκι. Ακολούθησε ψηστούρια και κρασοκατάνυξη. Τα κούτσουρα αδερφωμένα καίγονταν όλη τη νύχτα. Κοιμηθήκαμε απέναντι από το τζάκι. Ξεροί.
Το βράδυ είχε ξαστεριά. Τ' αστέρια δημιουργούσαν μια υπέροχη οροφή. Ο Γαλαξίας σα γάλα χυμένο στο διάστημα.
Όμως τη νύχτα ο βοριάς...
Το χιόνι είναι όπως ο θάνατος. Φρέσκο συσσωρεύεται κι όλα τα τσακίζει και τα ρέβει. Το χιόνι φέρνει μια σιωπή, σαν να μην έχει νόημα πια τίποτα...

Κατά τις εννιά το πρωί, ένας γείτονας πέρασε βιαστικός κάτω στο δρόμο, κορνάροντας με μια ξεχασμένη κόρνα. Τα παιδιά του Πειραιά. Ξυπνήσαμε και γελάσαμε με τον άνθρωπο!!! Μα όρεξη που την έχει πάντα!!!
Όμως.
Όμως η κόρνα σάλπιζε για να μας ξυπνήσει!! Ξυπνάτε ρε κοπρίτες, θα σας κλείσει το χιόνι!!! Την κάνω! Τρέχω να προλάβω!!!
Αμ, δε!!! Καλά που δεν πήγε σε κανα γκρεμό ο σουρεάλας!! Γύρισε πίσω με άλλο αυτοκίνητο!! Εκτός δρόμου τελικά!
Γυρίσαμε στην πόλη με το 4χ4 ενός παπά!!!
Μυρίζω λιβάνι ακόμα!!!
Και μόνο βλαστήμιες δεν έριχνε όλο το δρόμο. Για τα τρία κόμματα κι όλους όσους μας φέρανε έως εδώ.
Μα, καλά δεν είσαι παππούλη εσύ;
Τι καλά. Ταΐζει κανα πενηνταριά στόματα. Από πολύτεκνη οικογένεια, τι να σου κάνει; Να τους αφήνει να πεινάνε;

Τι άλλο να σας πω. Τα μάτια μου χορτάσανε εικόνες με χιόνι παντού. Καθότανε απάνω στα σύρματα, στα γυμνά κλαδιά... τρελή φάση.

Πόσο αγαπάω αυτόν τον ευλογημένο τόπο.
Μόνο ένας έλληνας παπάς, τρελός παπάς θα μπορούσε να με βαφτίσει.
-Πώς να τονε βγάλουμε; ρώτησε ο παπάς που με βάφτισε.
-Μπήχτονε Ανδρέα! απάντησε ο νουνός μου!!!!

Ο Ύμνος της αγάπης
Απόστολος Παύλος , Α' Κορινθίους κεφ. ιγ' στίχοι 1-13

«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον . Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.

Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.

Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται• είτε γλώσσαι παύσονται• είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι' εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα• μείζων δε τούτων η αγάπη».

Εἴμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ὁ ἄνεμος, ὅταν περνάει,
στίχους, ἤχους παράφωνους ξυπνάει
στὶς χορδὲς ποὺ κρέμονται σὰν καδένες.

Εἴμαστε κάτι ἀπίστευτες ἀντένες.
Ὑψώνονται σὰ δάχτυλα στὰ χάη,
στὴν κορυφὴ τοὺς τ'ἄπειρο ἀντηχάει,
μὰ γρήγορα θὰ πέσουνε σπασμένες.

Εἴμαστε κάτι διάχυτες αἰσθήσεις,
χωρὶς ἐλπίδα νὰ συγκεντρωθοῦμε.
Στὰ νεῦρα μας μπερδεύεται ὅλη ἡ φύσις.

Στὸ σῶμα, στὴν ἐνθύμηση πονοῦμε.
Μᾶς διώχνουνε τὰ πράγματα, κι ἡ ποίησις
εἶναι τὸ καταφύγιο ποὺ φθονοῦμε.

Ποιὰ θέληση θεοῦ μας κυβερνάει,
ποιὰ μοίρα τραγικὴ κρατάει τὸ νῆμα
τῶν ἄδειων ἡμερῶν ποὺ τώρα ζοῦμε
σὰν ἀπὸ μιὰ κακή, παλιὰ συνήθεια;

Πρὶν φτάσουμε στὴ μέση αὐτοῦ τοῦ δρόμου,
ἐχάσαμε τὴ χρυσὴ πανοπλία,
καὶ μόνο τὸ μεγάλο ἐρώτημά μας
ὁλοένα πιὸ σφιχτά μας περιβάλλει.

Χωρὶς πίστη κι ἀγάπη, χωρὶς ἕρμα,
ἐγίναμε τὸ λάφυρο τοῦ ἀνέμου
ποὺ ἀναστρέφει τὸ πέλαγος. Θὰ βροῦμε
τουλάχιστον τὸ βυθὸ τῆς ἀβύσσου;

Οἱ ἄνθρωποι φεύγουν, ἤ, ὅταν πλησιάζουν,
στέκουν γιὰ λίγο πάνω μας, ἀκοῦνε
στὴν ἔρημη βοή, μάταιη καὶ κούφια
σὰ νὰ χτυποῦν τὸ πόδι σὲ μιά στέρνα.

Κοιτάζουνε μὲ φόβο, μὲ ἀπορία,
ἔπειτα φεύγουν πάλι στοὺς ἀγῶνες,
καὶ μόνο τὸ συναίσθημα κρατοῦνε
τοῦ μακρινοῦ, ἀόριστου κινδύνου.

Εἶναι κάτι φριχτὲς ἀνταποδόσεις.
Εἶναι στὸν οὐρανὸ μιὰ σιδερένια,
μιὰ μεγάλη πυγμή, ποὺ δὲ συντρίβει,
μὰ τιμωρεῖ, κι ἀδιάκοπα πιέζει.


Κ.Γ. Καρυωτάκης

((((Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους τα όρια της αηδίας,
κι ας τραγουδήσουμε, το τραγούδι να μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, μέχρι να φρίξει ο Δίας! ))))


Οι φίλοι των τροϊκανών βλέπουνε ως την άκρη
της μύτης τους κι εκρέμασαν σημαία τους τη βλακεία.
Φραγκοφονιάδες όλοι τους, ένα δεν έχουν δάκρυ
για να δεχτούνε τις βρισιές που ακούονται στην πλατεία.

Έτσι, αν το θέλει ο Θερβαντές –εγώ τους είδα, μέσα
σε μιαν ιστορική στιγμή, να φέρονται σαν κότες.
Αδιάφορα σφυρίζουνε και μας φορτώνουν φέσα,
μα και καλά καμώνονται αρχόντοι και ιππότες!

Όποιος ετούτη τη φορά την τρόικα ψηφίσει,
θα έχει πάθει κάποιο σοκ και ίσως νοιώθει δέος,
ή και μπορεί τροϊκανός να είναι απ’ τη φύση
μα τη Δευτέρα το πρωί θα του κοπεί ... το πέος!

(Με αναφορά στον Κ.Γ. Καρυωτάκη)

Την μιά μονότονην ημέραν
άλλη μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί.
Θα γίνουντα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι
οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Κ. Καβάφης

Πού πήγαν όλοι;
Πόσα χρόνια περάσανε από τότε;
Από πότε;
Αγάπη μου έγινες δέντρο;
Ποιος είμαι;
Ο αέρας στα φύλλα;

Κρανίου τόπος - Τρίτη, 3 Απριλίου το 2012

Όλο για το μέτωπο κινάμε
με τέλειο μηχανισμό επιστράτευσης.
Περνάμε τον Ινδό, το Σαγκάριο, το Γρανικό
και κάνουμε συνέδρια στον Ισθμό.
Ρωτάμε ξαναρωτάμε την Πυθία,
βλαστημάμε που γεννηθήκαμε σ’ αυτόν τον τόπο.
Χαμένες πατρίδες ονειρευόμαστε,
μικρές αγάπες προσπαθούμε να στεριώσουμε.

Κι όλο στα ίδια μένουμε
αναμασώντας την ιστορία και τα ψέμματα.
Τα ψέμματα που πιστέψαμε,
τα ψέμματα που φτιάξαμε να πιστέψουμε.
Κι η πόλη γέμισε άρχοντες,
ρήτορες και ποδοσφαιριστές.
Μέχρι που βαρεθήκαμε τα λόγια
κι άλλα λόγια ψάχνουμε να βρούμε.

Το μέτωπο δεν είν’ εκεί
δεν είναι πουθενά.
Δε μας καλεί ποτέ και τίποτα
μονάχα η ζωή κυλάει.
Σαν έν’ αυλάκι που δρόμο δεν αλλάζει,
που δε στερεύει, μονάχα φουρτουνιάζει.
Κι εμείς τον κώλο μας πλένουμε
τ’ απόβλητά μας ρίχνουμε και κοιτάμε.
Στη μια, στην άλλη όχθη
μ’ εχθρούς και φίλους πολεμώντας.
Κοιτάμε πίσω, δεξιά κι αριστερά
τ’ αυλάκι και τους άλλους.
Κι όνειρα κάνουμε πολλά
τα ρίχνουμε και πάνε.
Πάντα μικρά παιδιά που παίζουμε,
αυτιστικά κουνώντας πέρα – δώθε.

Σαν να μην είναι δικά μας τα κορμιά
ούτε κι η πόλη, ούτε το έγκλημα κι ο πόλεμος.
Σα να μην είναι η ζωή πολύ κοντά
μονάχα μακριά μας.
Πολύ μακριά, στο μέτωπο
που ποτέ δε φτάσαμε, ποτέ δεν πολεμήσαμε.
Μόνο ανταποκρίσεις διαβάζουμε
και θύματα μετράμε κάθε μέρα.

Όχι, δεν είναι μακριά
ο πόλεμος και η ζωή μας.
Κανείς εχθρός η φίλος μακρινός.
Καμμιά πατρίδα μακρινή, κανένα όνειρο.
Κανένας άρχοντας, μονάχα εμείς
που ποτέ δε δίνουμε τα χέρια.
Όχι για να χορέψουμε τσάμικο
μα να φτιάξουμε ένα σπίτι.
Ένα σχολείο, μιαν αυλή
μια κοινωνία χωρίς άδικο.
Μιαν άσπρη μέρα, ένα όνειρο
απ’ αυτά που ονειρευόμαστε.

Το ποίημα αυτό δημοσιεύτηκε το 1989 στην Πάτρα.
Κρανίου τόπος

ΣΤΗ ΜΑΡΤΟΠΟΛΗ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ

Νάτες οι σουσουράδες χορεύουν.
Νάτες οι χελωνίτσες επιστρέφουν
κατ’ ευθείαν σε σένα.
Είναι γιατί θα με συναντήσεις.
Εκκωφαντική σιωπή.
Κι οι προβολείς κατευθύνονται πάνω σου.
Στην ποδιά σου κόκκινα χειμωνάπιδα.
Στα πόδια σου το καλοκαιράκι.

Ανατέλλω στους ώμους του Ερυμάνθου.
Βάζω τριβόλια στα μαύρα μου μαλλιά.
Είμαστε μόνοι.
Μέσα στο σύμπαν.
Στο μπράτσο του γαλαξία.
Γιατί το ξέρουμε καλά.
Τώρα στη Μαρτόπολη κοιμούνται.
Είμαστε μόνοι.

Γράφτηκε για την αγαπημένη μου. Δημοσιεύτηκε το 1989. Αφιερωμένο.
Κρανίου τόπος