ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ!!!!

Σκόρπιες σκέψεις ,χαμένα λόγια!!!

Ίσως όταν επιστρέψεις στον τόπο σου ,όταν βρεθείς στο χωριό σου,στο πατρικό σου ,στη γή σου,όταν αντικρίσεις τα βουνά που σε συντρόφευαν στα παιδικά σου χρόνια με χρώματα αναλλοίωτα στο χρόνο και συνεπή στις εποχές.
Ίσως όταν ανέβεις ψηλά και αντικρίσεις στο απέναντι βουνό τον ήλιο να δύει και τα βράχια να λαμπιρίζουν.
Ίσως όταν μπορέσεις και πάλι να παίξεις με την βροχή ,να γεμίσεις μέχρι τα γόνατα λάσπες χωρίς να νοιώθεις την ανάγκη να βάλεις τα καλά σου να βγεις στους δρόμους.
Ίσως όταν μπορέσεις να διαβείς το μονοπάτι που σε βγάζει στο ξέφωτο και από κει στο ποτάμι χωρίς να χρειάζεσαι να πάρεις το τραμ, χωρίς να νοιώσεις η να υποδυθείς τον αγανακτισμένο διαβάτη.
Ίσως όταν αντικρίσεις το ποτάμι όπου τότε, στα πέντε σου εξερεύνησες και κάτω απ τις πέτρες του ανακάλυπτες ,ούτε ξεχωριζες και παγίδευες και καραβίδες και φρύνους.
Ίσως εαν και τώρα τολμήσεις να μπεις μόνος σου μεσάνυχτα στο δάσος, ανέβεις στο δέντρο σου,φωνάξεις και νοιώσεις πως εβγαλες τις αλήθειες σου.
Ίσως όταν φτάσεις εκεί ,στο χωράφι, στο κτήμα ,στο περιβόλι και η μνήμη σου ερεθίζει τα ρουθούνια με την μυρωδιά του ιδρώτα του πατέρα σου, του παππού σου.
Ίσως, εάν επιστρέφοντας στη γη, νοιώσεις όλη τούτη την ομορφιά που τότε θεωρούσες δεδομένη και ποτέ δεν πρόσεχες.
Ίσως τότε τα καταφέρεις.

Το βρήκα ενδιαφέρον και σκεφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας.......και επειδή δεν ήθελα ν ανοίξω νέο θέμα (θεωρώ ότι τα πολλά θέματα μας "ταλαιπωρούν")το αναρτώ εδώ.

Πώς μια μπριζόλα μπορεί να σε σκοτώσει

Μια μπριζόλα στα κάρβουνα έχει τόσα καρκινογόνα, όσα 600 τσιγάρα! Τι μπορείτε να κάνετε για να προστατευθείτε; Σας αρέσει να «ξεροψήνετε» τα τρόφιμα; Τότε θα πρέπει να γνωρίζετε ότι κατά τη διαδικασία αυτή...
αναπτύσσονται ετεροκυκλικές αμίνες και πολυαρωματικοί υδρογονάνθρακες (PAH), οι οποίοι αποτελούν σοβαρούς προ-οξειδωτικούς και καρκινογόνους παράγοντες. Επίσης, μην ψήνετε τα τρόφιμα σε «γυμνή» φλόγα! Το ψήσιμο στη θράκα είναι πραγματικά μία μια επιβλαβής πρακτική.

Οι ετεροκυκλικές αμίνες παράγονται κυρίως σε κρέατα με λίγα λιπαρά και με ευαίσθητες πρωτεΐνες, όπως είναι τα πουλερικά και τα ψάρια. Ωστόσο, υπάρχει και ένα άλλο πρόβλημα πιο σοβαρό: το λίπος που στάζει στη θράκα πυρολύεται και από τον καπνό του παράγονται πολυαρωματικοί υδρογονάνθρακες (που είναι πολύ πιο επικίνδυνοι από τις ετεροκυκλικές αμίνες), οι οποίοι επαναδιαλύονται στον υπόλοιπο λιπαρό ιστό του κρέατος.

Έχει υπολογιστεί ότι μια μπριζόλα στα κάρβουνα έχει τόσα καρκινογόνα, όσα 600 τσιγάρα! Ευτυχώς που το πεπτικό σύστημα είναι πιο ανθεκτικό από το αναπνευστικό.

Ο Δρ. Γεώργιος Μπόσκου, Επίκουρος Καθηγητής Χαροκόπειου Πανεπιστημίου δηλώνει κατηγορηματικά: Μην «ξεροψήνετε» τα τρόφιμα! Ωστόσο, πολλές φορές τρώτε έξω χωρίς να έχετε τη δυνατότητα να παρέμβετε στον τρόπο ψησίματος των ζωικών τροφίμων. Τι μπορείτε να κάνετε στην περίπτωση αυτή έτσι ώστε να μειώσετε την πρόσληψη προοξειδωτικών και καρκινογόνων, μέσω της κατανάλωσης ζωικών προϊόντων;

2+1 λύσεις

Η πρώτη αφορά στα ζωικά τρόφιμα που διαθέτουν δέρμα όπως είναι το κοτόπουλο ή το ψάρι. Στην περίπτωση αυτή τα πράγματα είναι σχετικά εύκολα! Ψήστε το κοτόπουλο ή το ψάρι με το δέρμα τους (πέτσα) και στη συνέχεια αποκρύντε τη! Με τον τρόπο αυτό δεν θα προσλάβετε τα διάφορα καρκινογόνα (πολυαρωματικούς υδρογονάνθρακες, ετεροκυκλικές αμίνες κλπ) που έχουν αναπτυχθεί κατά τη διαδικασία του ψησίματος και φυσικά θα έχετε καταναλώσει λιγότερο κορεσμένο (ζωικό) λίπος, το οποίο στα τρόφιμα αυτά εντοπίζεται κυρίως στο δέρμα τους.

Η δεύτερη αφορά στην περίπτωση του κόκκινου κρέατος που ψήνεται χωρίς δέρμα. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει είτε να το μαρινάρετε, είτε απλά να προσθέσετε τρόφιμα με αντιοξειδωτικές ιδιότητες. Το μαρινάρισμα με πηγές αντιοξειδωτικών και η προσθήκη τροφίμων που διαθέτουν αντιοξειδωτικά χαρακτηριστικά (λεμόνι, ξύδι, φυσικά καρυκεύματα κλπ) αποτελεί μία πολύ καλή λύση εξουδετέρωσης των ετεροκυκλικών αμινών και των πολυαρωματικών υδρογονανθράκων που αναπτύσσονται κατά το ψήσιμο.

Σε κάθε περίπτωση η κατανάλωση, μαζί με το κρέας, μίας πλούσιας εποχιακής σαλάτες με ελαιόλαδο και μπόλικο λεμόνι ή ξύδι θα σας προσφέρει επιπλέον προστασία, αφού θα αυξήσει την αντιοξειδωτική ικανότητα του πλάσματος.

Η εποχιακή σαλάτα παρέχει ένα πλήθος και μία ποικιλία σημαντικών αντιοξειδωτικών ουσιών (φαινολικών ενώσεων) με συνεργική δράση, οι οποίες εξουδετερώνουν τις «προ-οξειδωτικές» και «προ-φλεγμονώδεις» ιδιότητες των γευμάτων που είναι πλούσια σε λίπη, με αποτέλεσμα να αντισταθμίζεται η αρνητική τους επίδραση.

Δημήτρης Γρηγοράκης, Κλινικός Διαιτολόγος- Διατροφολόγος, ΜSc, Επιστημονικός Διευθυντής Κέντρου Διαιτολογικής Υποστήριξης και Μεταβολικού Ελέγχου ΑΠΙΣΧΝΑΝΣΙΣ – ΛΟΓΩ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ, Πρόεδρος Ελληνικής Διατροφολογικής Εταιρείας

ΤΑ ΤΡΙΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ
Τρία μυρμήγκια συναπαντήθηκαν πάνω στη μύτη κάποιου, που ήταν ξαπλωμένος και κοιμότανε στον ήλιο. Κι αφού αλληλοχαιρετίστηκαν, καθένα σύμφωνα με τα έθιμα της φυλής του, στάθηκαν να κουβεντιάσουν.

Το πρώτο μυρμήγκι είπε: «Αυτοί οι λόφοι κι οι πεδιάδες είναι οι πιο γυμνόκαρπες απ” όσες έχω δει ποτές μου. Έψαχνα ολημερίς για ένα -οποιοδήποτε- σποράκι και δεν βρήκα τίποτα».

Κι είπε το δεύτερο μυρμήγκι: «Κι εγώ τα ίδια, τίποτα δεν βρήκα, κι έφαγα κάθε γωνιά και ξέφωτο. Αυτή “ναι θαρρώ, εκείνη που λένε οι συμπατριώτες μου: Μαλακή και κινούμενη γη που σε δαύτη τίποτα δεν ξεφυτρώνει».

Τότε, το τρίτο μυρμήγκι, σήκωσε το κεφάλι του και είπε: «Φίλοι μου, στεκόμαστε αυτή τη στιγμή πάνω στη μύτη του Υπερμύρμηγκα, του πανίσχυρου και άπειρου Μυρμηγκιού, που το σώμα του είναι τόσο μεγάλο που εμείς να μην μπορούμε να το δούμε, που η σκιά του είναι τόση -σ” απεραντοσύνη- που να μην μπορούμε να τη σχεδιαγραφήσουμε, που η φωνή του είναι τόσο βροντερή που να μην μπορούμε να την ακούσουμε. Κι είναι αυτός, ο πανταχού παρόντας».

Όταν το τρίτο μυρμήγκι μίλησε έτσι, τ” άλλα μυρμήγκια αλληλοκοιτάχτηκαν και γέλασαν. Την ίδια εκείνη στιγμή ο άνθρωπος κουνήθηκε στον ύπνο του, σήκωσε το χέρι του κι έξυσε τη μύτη του. Και τα τρία μυρμήγκια, γίνηκαν λιώμα.

Kείμενα του Χαλίλ Γκιμπράν | Πάρε-Δώσε

τι σωστα που τα λες..... πολυ σωστα μαλιστα.

εδω εγώ που παντα ελεγα και λεω καλημερα..... οταν το κανω με κοιταζουν λες και ειμαι εξωγήινος.....

[/b]

Πρόσφατα με πήγε ο δρόμος μου στην Τσεχία, για λίγο, σε μια από τις -υποτίθεται- πιο ρομαντικές πόλεις του κόσμου. Πολύ όμορφη πόλη, έλεγαν -κι είχαν δίκιο. Ναι, καλλιτεχνικά γοτθικά κτίρια, τεράστιοι επιβλητικοί ναοί, υπέροχο ποτάμι με νησάκια, απίστευτα πάρκα με δρομάκια και παγκάκια, παραμυθένια σοκάκια άλλης εποχής. Λίγο κοιτούσες στη γωνία και έλεγες ότι τώρα θα ξεπροβάλλει ο Mozart και μια πολυμελής πολύχρωμη ορχήστρα να τον ακολουθεί.

Είχε πάντα συννεφιά και πολύ κρύο. Τρεις μέρες έριχνε ένα ψιλόχιονο -το πιο όμορφο χιόνι που 'χω δει: τόσες δα νιφάδες που δίσταζαν να κατέβουν μέχρι τη γη, που έμοιαζαν να αιωρούνται ατέρμονα πάνω απ' το κεφάλι μου, σαν να έφτιαχναν το σύγχρονο παραμύθι μου. Κι αν κάποιες έφταναν μέχρι το δερμάτινο παλτό και τον σκούφο μου, έμεναν για λεπτά ολόκληρα εκεί, παγωμένες, ακίνητες. Σαν τις κοιτούσα από κοντά, μα το θεό, έβλεπα μικρά αστεράκια, υπέροχους κρυστάλλους βίαια παγωμένης υγρασίας.

Στρυφνοί άνθρωποι όμως, ρε παιδί μου, κι άκαμπτοι. Ευρωπαϊκά ξυλάγγουρα, αν δεν προσβάλλω το νοστιμότατο ζαρζαβατικό μας. Παραγωγικοί κι αποτελεσματικοί πάντοτε, δε λέω. Αλλά ...Τσέχοι. Και η πόλη, πεντακάθαρη και καλοδιατηρημένη. Με σεβασμό στην παράδοσή τους -όσο βίαιη και κενή φιλοσοφίας κι αν ήταν. Για τέσσερις μέρες έτρωγα λιπαρά χοιρινά κρέατα που κολυμπούσαν μέσα σε σάλτσες αγνώστου ταυτότητας, με παπαριασμένες βραστοψημένες φέτες ψωμοπατάτας, και γαρνιτούρες μαρουλιού που, σαν το μασούσες, ακουγόταν λες και μασάς πατατάκια, και έκανα και (τ' ομολογώ) φιλότιμες προσπάθειες για να πιω λίγη από την σε άπειρες ποσότητες υποτίθεται καλοφτιαγμένη μπύρα τους.

"Κάτι λείπει, ρε διάολε", σκεφτόμουν συνέχεια. Προσπάθησα να με φανταστώ εκεί, ενώ θα είχε ήλιο, με καλύτερο φαγητό, με λιγότερους τουρίστες. Πάντα όμως κάτι δεν ήταν όπως έπρεπε.

Επέστρεψα χθες βράδυ και παρήγγειλα δυο ξεγυρισμένα πιτόγυρα, με έξτρα τζατζίκι, τα οποία τα καταβρόχθισα με βουλιμία στο μπαλκόνι (γιατί ναι, έχω και μπαλκόνι σ' αυτή τη βρωμερή και αγενή χώρα μου), κάτω από επίσης συννεφιασμένο ουρανό ο οποίος όμως (ω του θαύματος) δεν μου πλάκωνε το μέτωπο. Και δεν έλειπε τίποτε.

Σήμερα ξύπνησα με σκέψεις βαθιές και κουρασμένες. Θυμήθηκα λίγους μήνες πριν που ο ίδιος παράξενος δρόμος παραλίγο να με πάει στην άλλη άκρη της γης -για τα καλά τότε. Εκεί, σκέφτομαι, δεν θα είχαν συννεφιές και χιόνια, θα είχαν τον ίδιο σχεδόν ήλιο που έχουμε κι έδώ. Ίσως να έτρωγα αμερικάνικο πλαστικό φαγητό χωρίς χαρακτήρα, αλλά δε βαριέσαι (σκεφτόμουν τότε), γιατί η δουλειά θα ήταν σούπερ, τα λεφτά περισσότερα απ' ό,τι πρόκειται ποτέ να δω σ' αυτόν εδώ τον τόπο και η προοπτική να προκόψω μεγάλη, αφού το μέρος θα ήταν το κατ' εξοχήν μέρος για να ευοδώσουν τα τεχνολογικά μου φαντάσματα. Είχα σχεδόν ετοιμάσει τη μετακόμισή μου, είχα βρει και σπίτι εκεί. Όλα έτοιμα...

...Κι όμως είμαι ακόμα εδώ. Εγώ είμαι και εικοσιοκτώ και τριανταοκτώ, που λες. Ζω μέσα σε μια διαρκή πλημμύρα που μου ρουφάει τον αέρα που αναπνέω. Αλλά, πανάθεμά με, σε πείσμα των καιρών, και των παρόντων και των μελλούμενων καιρών, είμαι εδώ. Και δεν θα φύγω. Και στην επόμενη ευκαιρία να φύγω, πάλι δεν θα φύγω. Ο δρόμος είναι ανηφορικός και δύσκολος, με χαλίκια που τρυπάνε πια τα πόδια και τα ματώνουν -τα παπούτσια έχουν από καιρό σκιστεί. Αλλά, διάολε, όταν μου γκρεμιστεί το σπίτι, εγώ είμαι αυτή που θα το ξαναχτίσω και κανένας άλλος. Την έγνοια για τον τόπο μου εγώ την έχω, κι εσύ, και κανένας άλλος. Και αν μπορώ να δώσω κάτι μικρό ή μεγάλο σ' αυτό το σκορπιοχώρι που με πληγώνει, θα το δώσω.

Φίλε Χρήστο , δεν θα μπορούσε να συμφωνεί κάποιος μαζί σου περισσότερο απ' όσο συμφωνώ. Είχα την τύχη να δω διάφορους λαούς και άλλες συνήθειες. Και το λες καλά. Ο άνθρωπος εδώ είναι κακόγουστος, κακότροπος, κακόπιστος, χωρίς σεβασμό, λαμόγιο, αγενής, βρώμικος, παρτάκιας, αδιάφορος, άξεστος. Πνίγομαι απ' όλ' αυτά, ασφυκτιώ, μαυρίζει το καθεμέρα μου και η καλημέρα μου μαζί...

Αλλά νιώθω ότι υπάρχει αυτός ο πολιτισμός, αυτή η ποιότητα ζωής του καθαρού πεζοδρομίου, της καλημέρας, της αξιοκρατίας, της οργάνωσης και της αποτελεσματικότητας,
και υπάρχει και η άλλη ποιότητα ζωής, αυτή του φωτός, αυτή του ώμου και του χαμόγελου χωρίς λόγο, η ποιότητα ζωής που ορίζει το μπαγλαμαδάκι, το ρεμπέτικο και η καψούρα, ο μεζές και ο κοινός λογαριασμός που διαιρείται για όλους και όχι η ατομική απόδειξη, η ποιότητα ζωής του "δεν έχω ρε φίλε, μπορείς να με κεράσεις;". The greek filotimo.

Το πιστεύω αλήθεια ότι μόνον εδώ μπορεί να υπάρχει η ψυχή σου ολάκερη. Ναι λοιπόν, έχουμε όλοι δύο επιλογές: Είτε να βρούμε αλλού την προσωπική ποιότητα της καθημερινότητας που λες, είτε να παλέψουμε με τα θηρία παρέα.

Εσύ το είπες... είμαστε Έλληνες γιατί όταν λυπούμαστε χορεύουμε.

Μα το θεό, εγώ θα μείνω εδώ και θα χορεύω.

Όλο φεύγω κι όλο ξαναγυρνώ……

Στην Κρήτη που γεννήθηκα ακόμη έχω έντονες στη μνήμη τις εικόνες από τα καραβάνια των Ευρωπαίων που πλημμύριζαν ολόκληρο το νησί κάθε καλοκαίρι.
Άνθρωποι ξένοι, συμπεριφορές πρωτόγνωρες στα παιδικά μου μάτια….
-Τους χάζευα κάθε απόγευμα στην πιάτσα των ταξί να περιμένουν στη σειρά τους υπομονετικά και γελούσα !!
-Έβλεπα γύρω μου ταμπέλες γραμμένες μονάχα στα Αγγλικά, λες κι ήμασταν υποτελείς, χωρίς τη δική μας μοναδική γλώσσα και θύμωνα !!

Με τον καιρό μεγάλωνα…..
-Μου άρεσε να περιδιαβαίνω όρη και βουνά, όμως μαζί με μένα συνήθως συναντούσα μόνο ξένους με κάτι χρωματιστά σακίδια στις πλάτες, αφού οι φίλοι μου και οι γνωστοί ήτανε απασχολημένοι με τις θεωρίες του ……φραπέ και θύμωνα !!
-Στις αρχαίες μας τις πέτρες, την Κνωσό, το Δικταίο Άνδρο και τις Μυκήνες συνήθως έβλεπα μόνο αλλοδαπούς τουρίστες και θύμωνα !!!
-Έβλεπα τους νεόπλουτους που ξιπαστήκανε από το πολύ το χρήμα, να γίνονται ακόμη περισσότεροι και η κοιλιά τους όλο μεγάλωνε, μα το πνεύμα ακόμη πιο φτωχό και θύμωνα !!

Με τον καιρό μεγάλωνα….
Είχα την τύχη να ταξιδέψω σε χώρες ξένες, να δώ και να συγκρίνω ανθρώπους σε Ανατολή και Δύση, Νότο και Βορρά.
Χώρες που ακόμη και στον χάρτη δεν εντοπίζεις εύκολα. Μαζί με την περιέργεια του ταξιδευτή, κάθε φορά είχα και την λαχτάρα της επιστροφής, εδώ σε τούτο τον τόπο, μα δεν το κρύβω πως ένοιωθα να με πληγώνει συχνά πυκνά.
-Του Καναδά τις πολιτείες και τα απέραντα δάση βρέθηκα, όπου διαπίστωσα με τα ίδια μου τα μάτια τι σημαίνει να αγαπάς και να σέβεσαι τη φύση και τον τόπο σου. Τυχαία, ήτανε ημέρα εθνικής τους εορτής και άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά μια παρέα να σιγοτραγουδά ‘’Τα παιδιά του Πειραιά’’ συνοδεία μιας κιθάρας και δάκρυσα !!!
-Κάπου στην Αμερική σε μιας απέραντης αεροπορικής έκθεσης την είσοδο είδα να κρέμονται ψηλά οι μορφές του Ικαρου και του Δαίδαλου και δάκρυσα !!!
-Τη λυπημένη μορφή της Ελληνίδας Κόρης, κλεμμένης, μόνης κι ορφανής κλεισμένης μέσα σε ένα ψυχρό μουσείο στο Λονδίνο, είδα και .δάκρυσα !!

Με τον καιρό μεγάλωνα….
Έζησα για ένα χρόνο στη Γερμανία, όπου έβλεπα ουρά τους Γερμανούς να συνωστίζονται στα ελληνικά εστιατόρια για μια ελληνική πίττα με γύρο και τζατζίκι , αλλά κι έξω στης πόλης τα σοκάκια διαπίστωσα τι σημαίνει ανακύκλωση σε εθνικό επίπεδο, και ζήλεψα. !!!
Γυρνώντας πίσω στην πατρίδα κοιτώντας γύρω μου σκεφτόμουν ότι αποκλείεται να είναι οι άλλοι εξυπνότεροι από εμάς και θύμωνα !!

Μικρογραφία του κόσμου μοιάζει η Ελλάδα και ευλογία να είσαι Έλληνας.
Εμπειρία μοναδική από του Ολύμπου την κορφή να αγναντεύεις του Αιγαίου τα νησιά και το μάτι να χάνεται στο απέραντο γαλάζιο που τόσο αγάπησε ο δικός μας ο Ελύτης.
Εμπειρία μοναδική να περπατάς στο κάστρο της Μονεμβασιάς κι ο δροσερός αέρας μαζί με τους ήχους των τριζονιών να φέρνει στίχους του Σεφέρη και του Ρίτσου τραγουδισμένους στα πέρατα του κόσμου.
Εμπειρία μοναδική να ανεβαίνεις στις δροσερές πλαγιές του Ψηλορείτη, όπου θες δε θές θα κάτσεις να σε κεράσουνε μια ρακή, μαζί με δυο αυτοσχέδιες μαντινάδες και το ενδεχόμενο πάντα αυτή η συνάντηση να εξελιχτεί σε γλέντι τρικούβερτο έτσι χωρίς αιτία !! Κι ύστερα να σε βρίσκει το επόμενο πρωινό στην άμμο ξαπλωμένο σε μια παραλία στο φοινικόδασος του Βάϊ.
Χαιρόμαστε και καμαρώνουμε για τούτη την πατρίδα και λόγους έχουμε αρκετούς. Μόνο που μερικές φορές από την πολλή μας τη χαρά, ξεχνάμε πως πρέπει να δείξουμε στην πράξη αυτή μας την αγάπη και όλο το αναβάλλουμε !!
Έλληνας ήτανε ο Ζορμπάς το ξέρουνε καλά οι ίδιοι οι εχθροί μας, κι εμείς το δείχνουμε σε κάθε ευκαιρία, μα πότε πότε χρειάζεται να τον αφήνουμε λίγο στην άκρη.
Μπερδεύουμε το μοναδικό ελληνικό φιλότιμο και του Οδυσσέα το δαιμόνιο πνεύμα με την ανατολίτικη κουτοπονηριά, και κάπου μέσα σε όλα τούτα ξεχασμένη, η μοναδική στους αιώνες ιστορία μας, την οποία όποτε διαπιστώνω να τη γνωρίζουνε καλύτερα οι ξένοι εξοργίζομαι !!!

Εμείς καμαρώνουμε για την πατρίδα, άραγε καμαρώνει κι εκείνη το ίδιο για εμάς που είμαστε παιδιά της ;;;
Απάντηση γυρεύω κι αν δεν την βρω δεν πρόκειται να φύγω από αυτόν εδώ τον τόπο….

Φίλε Σταύρε, ειληκρινά συγκινήθηκα με το τρόπο που έγραψες τις σκέψεις σου.
Επειδή έχω ανάλογες εμπειρίες έννοιωσα τον προβληματισμό σου.
Θα δώσω μία νότα αισιοδοξίας, μία απάντηση στο ερώτημά σου, αν και η πατρίδα είναι περήφανη με μας.
Πιστεύω ΝΑΙ. Γιατί παρά τα όσα πολύ σωστά λες οι Έλληνες τα τελευταία εκατό χρόνια διπλασίασαν την έκταση και το πληθυσμό της Έλλάδας, δέχθηκαν και αφομίωσαν δύο περίπου εκατομύρια πρόσφυγες, πολέμισαν τριάντα περίπου χρόνια σόλο τον κόσμο, υποστήκαν δικτατορίες και πραξικοπίματα, εγκατέστησαν μία δημοκρατία πρότυπο για τις περισσότερες χώρες του κόσμου, ενέταξαν την Ελλάδα σέ όλους τους διευθνείς οργανισμούς και φόρα και την κάναν μία απο τις τριάντα πλουσιότερες χώρες του κόσμου.
Φυσικό είναι όλα αυτά να έχουν κάποιο κόστος.
Το κόστος αυτό το περιγράφεις περίφημα. Εμείς (εγώ) , η γενειά του πολυτεχνίου, αποδειχθήκαμε κατώτεροι των πατεράδων μας και των παππούδων μας. Είναι όμως και αυτό σωστό; ή είναι η συνέπεια των παραπάνω;

Αισιοδοξία μπόλικη φίλε Αντώνη, γι αυτό μένουμε σε αυτή τη χώρα και παλεύουμε .
Συμφωνώ με τα οσα λές, οντως πολλά καταφέραμε, αλλά εκεί που κοντεύουμε να γεμίσει η καρδάρα με το γάλα, δίνουμε μια κλωτσιά και πάλι φτου κι απο την αρχή !!!!
Απλά θαρρώ πως δεν είναι λίγες οι φορές που μας αρέσει υπέρ του δέοντος να βλογάμε τα γένια μας !!
Καλό είναι να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη μερικές φορές.....

Συμφωνώ απόλυτα. Ξέρεις τι με γεμίζει αισιοδοξία;
Όταν συγκρίνω τον εαυτόμου στην αντίστοιχη ηλικία με τα σημερινά παιδιά.

Ένας σωρός από χώμα.
Ένας σωρός από χώμα.
Ένας τεράστιος, πειναλέος, καφέ σωρός από χώμα.

Δώστου μια με το πόδι και σκόρπισε.
Ρίχτου νερό και κόλλησε.

Εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός,εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός,εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός,εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός,εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός.
Και μετά εγωισμός, έτσι για λίγη ποικιλία.

Πού είναι μωρέ η ελευθερία που διαλαλείτε; Πού είναι η συγκροτημένη σκέψη; Πού η λογική σας, μωρέ; Πού τα αισθήματά σας, μωρέ καημένοι άνθρωποι; Πού είναι η κατανόησή σας; Η αγάπη; Η αποδοχή; Η τρυφερότητα;

Ναι, έλα, γράψε μου κι εσύ μια μεγάλη αράδα, ή γράψε μου μια μικρή αράδα, ό,τι νομίζεις ότι θα είναι αποτελεσματικότερο για να με κατατροπώσει, για να πείσει, για να υπερισχύσει, για να κυβερνήσει, για να φανεί, για να είσαι εσύ και όχι κι εγώ.

Από το τίποτα γεννήθηκες και θα τα ρημάξεις όλα, έτσι που το πας. Από το τίποτα παράταιρα θηρία φτιάχνεις και τα στέλνεις για κυνήγι, μπας και ησυχάσουν την ατέλειωτη πείνα σου. Κρατάς τα λουριά με τ' αγκάθια και τα σίδερα και ελέγχεις, ελέγχεις, ελέγχεις...

Έλα, πες μου κι άλλα. Στρατήγησε όλες τις δεξιότητές σου, την πειθώ σου, τη λογική σου, όλα τα τεχνάσματά σου, όλους τους τρόπους εντυπωσιασμού σου, όλα τα κόλπα σου, χρησιμοποίησε όλες τις ικανότητές σου και πες μου κι άλλα.


Θα σε νικήσω με μια αφελή αγκαλιά.