Κράνιος Η συζήτηση ξεκίνησε από Κράνιος 10 έτη πριν

Αφορμή για τούτο το θέμα μου είναι το εξής ωραίο: Πριν 8 περίπου χρόνια έφτιαξα τις ζαρντινιέρες μου στην περίμετρο της αυλής μου. Εκεί, αφού έφτιαξα το χώμα, φύτεψα δέντρα διάφορα και λουλούδια. Δημιούργησα μια ασφυκτική κατάσταση από φυτά, αντιγράφοντας κατ' ουσίαν τη φύση. Τότε δεν είχα διαβάσει τίποτα για φυσική καλλιέργεια. Όμως η σκέψη μου ήταν ότι θα μεγαλώσουν μόνον όσα μπορέσουν ν' αντέξουν το φυσικό ανταγωνισμό. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να επιβιώσουν πολύ λίγα.

Το αποτέλεσμα ήταν να μεγαλώσουν όλα και να καταφεύγουν εκεί μέχρι και κοτσύφια. Κοτσύφια τραγουδάνε σε απόσταση τριών μέτρων από εδώ που κάθομαι τώρα και σας γράφω. Γαρδέλια κι άλλα πουλάκια φτιάχνουν φωλιές. Δέντρα μεγάλα γίνανε, μέχρι που κόβω μια αρκετά μεγάλη ποσότητα ξύλων για το τζάκι μου και για την ψησταριά μου, από το ιδιωτικό μου αυτό "δάσος". Κι όλα αυτά μέσα σε μόλις 8 χρόνια.

Τριανταφυλλιές, καλλιστήμονες, λιγούστρα, τούγες, μουριές, αγγελικιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, καρυδιές πεκάν, πλατάνια, βαγιές, φωτίνιες, μυρτιές, κορομηλιές, κουτσουπιές, φλαμουριές, αριές, ροδιές,  λιγουστρίνια, ρίγανη, δυόσμος, λεβάντες, κι άλλα που δεν μπορώ ν' απαριθμήσω. Και μη φανταστείτε ότι πρόκειται για απέραντο χώρο.

Σ' αυτά διαρκώς προσθέτω. Το θαυμάσιο είναι ότι φυτρώνουν κι από μόνα τους κι άλλα. Κι όλα προκόβουν. Χωρίς λίπασμα. Μόνο νεράκι.

Τα φύλλα τους πέφτουν, τ' άνθη τους, οι σπόροι τους, και προσθέτω κι εγώ χώμα του δάσους που φέρνω σε σακούλες όταν έρχομαι από το βουνό. Καθαρό χώμα. Εκεί ρίχνω και υπολείμματα από την κουζίνα μου κατάλληλα για κομποστοποίηση. Εκεί ρίχνω και τα τρυφερά κλαδιά από τα κλαδέμματα. Ρίχνω και τη στάχτη από το τζάκι μου και την ψησταριά μου. Και πετώ και τους σπόρους που θα μου τύχουν. Καλή τύχη καλοί μου σπόροι.

Από τα πρώτα χρόνια άρχισαν να φυτρώνουν διάφορα απίθανα. Σας αναφέρω ένα άγριο κλήμα που έχει σκαρφαλώσει σ' ένα πλατάνι. Κάνει μαύρα σταφύλια. Δεν τα έχω δοκιμάσει.

Αυτό που είναι το πιο σημαντικό, φύτρωσε από την πρώτη χρονιά ένα ξινόδεντρο άγνωστο τότε σε μένα, κοντά στο πλατάνι επίσης, κολλητά στη μάντρα, στο λίγο χώμα πάνω από το τσιμεντένιο πέδιλο της μάντρας. Πίστευα ότι θα ξεραθεί, επειδή εκεί δεν είχε τρόπο να ρίξει βαθιά τις ρίζες του. Όμως αυτό αναπτύχθηκε αργά, απελπιστικά αργά και μεγάλωσε και ψήλωσε, στριμωγμένο μέσα σε μια συστάδα από διάφορα δέντρα και θάμνους. 

Πίστευα ότι φύτρωσε από κουκούτσι λεμονιάς ή άλλου εσπεριδοειδούς, και περίμενα να είναι ένα άγριο φυτό, ή απλώς μια νεραντζιά. Λένε ότι όλα τα κουκούτσια από τα εσπεριοειδή όταν φυτρώσουν δίνουν νεραντζιά.

Φέτος λοιπόν καρποφόρησε. Είναι μια θαυμάσια λεμονιά. Είναι ένα υγιέστατο δέντρο, άγριο αν κρίνω από τα τεράστια αγκάθια του. Δε φαίνεται να το πειράζουν οι πάγοι το χειμώνα. Τα λεμόνια της κιτρινίζουν με πολύ αργό ρυθμό, είναι σκληρά αλλά με λεπτή σχετικά φλύδα, διατηρούνται εκτός ψυγείου για μήνες, είναι πολύ ζουμερά και με μεγάλα σπόρια, και με κάνουν πολύ χαρούμενο όταν τα μαζεύω. Τις άλλες μου λεμονιές, όσο κι αν τις προστατεύω, μου τις έχουν τσουρουφλίσει οι πάγοι.

Το έλεγα στο γείτονά μου που έχει γεννηθεί εδώ και μου είπε ότι αποκλείεται να είναι λεμονιά. Δεν κάθισα να του αποδείξω το αυτονόητο. Σήμερα, ανέβηκα με μια σκάλα (διότι έχει ψηλώσει για να περάσει και το πλατάνι) και μάζεψα ένα καλάθι λεμόνια, τα τελευταία. Άφησα μερικά που ήταν τελείως πράσινα. Μέχρι ψηλά έχει αγκάθια παντού, αγκάθια πέντε πόντους!

Λεμονιά σπορόφυτο λοιπόν. Κι αυτό ήταν να το ζήσω επειδή αφήνω να φυτρώνουν στη ζαρντινιέρα μου όλων των ειδών τα σπόρια. Ποτέ δε σκάβω τις ζαρντινιέρες μου.

Κάποιοι κάποτε με είπαν ψεύτη και υπερβολικό. Ο υπερβολικός σας φίλος Ανδρέας σας χαιρετά. Είναι υπερβολικό πράγματι αυτό που μου συμβαίνει. Έχω την άπειρη υπομονή να περιμένω να φυτρώσουν, να μεγαλώσουν, να ωριμάσουν, να δείξουν την αλήθεια τους.  Να μου χαρίσουν καρπούς, σκιά, λεπτές και ποικίλες μυρωδιές, χρώματα υπέροχα, τραγούδια πουλιών, δροσιά το καλοκαίρι, ηρεμία, φυσικό περιβάλλον....

Ένας ξάδερφός μου με ρωτούσε γιατί δεν τα κλαδεύω. Τον ρώτησα κι εγώ "γιατί να τα κλαδέψω;" Για να είναι όμορφα μου είπε! Τι όμορφα γαμώ την ατυχία μου μέσα για χώρα που ζω; Τι όμορφα; Υπάρχει μεγαλύτερη ομορφιά από τη φυσική ομορφιά;

Κλαδεύω μόνο τις μουριές και τα λιγούστρα που θέλουν να κατακτήσουν και το ... γείτονα. Έκοψα κι έναν πλάτανο που είχε σκουλίκι στη φλούδα του και τον έτρωγε. Πέταξε πάλι κάτω από το κόψιμο και έγινε πάλι ωραίος. Κλαδεύω τις τριανταφυλιές και τις φωτίνιες που θέλουν να μπουν στο σπίτι! Έκοψα και τις κατάλπες που σηκώνονταν ψηλά σαν αλεξικέραυνα, και πέταξαν πάλι με δύναμη κι έφτιαξα και ραβδιά από τα ξύλα τους. Ένα λιγούστρο που δεν το έκοβα, έχει γίνει τεράστιο δέντρο.

Τότε που τα φύτεψα, δεν είχα ιδέα για τα περίεργα χρόνια που ήρθανε, για τρόικα και μαλακίες που ακολούθησαν. Θα είχα δημιουργήσει ένα δάσος από οπωροφόρα. Τώρα κοιτάζω την ιπποκαστανιά μου και λέω γιατί να μην είχα φυτέψει καστανιά να μαζεύω ένα τσουβάλι κάστανα. Αλλά κι έτσι που είναι δεν την αλλάζω αυτή την κατάσταση.

Μμμμ... Ένας άλλος συγγενής επέμενε ότι πρέπει να κόψω τα δέντρα να φαίνεται το σπίτι. Ωραίο σπίτι και δε φαίνεται! Αμαρτία... Άει κολύμπα ρε... Κουτόβλαχε. Μη σου φέρω μια στο κεφάλι με το ραβδί της κατάλπης (σκληρό σα δίδερο) και πηδήσεις σα γάτος τη μάντρα.... Που θα μου πεις τι είναι ωραίο, βλαμμένε, που αντί για μουσική ακούς αλυσοπρίονο... Άντε χάσου νεοέλληνα που κοιτάζεις να κόψεις ακόμα και το πουρνάρι έξω από το ξωκκλήσι για λίγα εβρά καυσόξυλα βλάκα...

Είχα την υπομονή να περιμένω. Οι πρόγονοί μας περίμεναν. Σήμερα όλα δουλεύουν σαν ταχυφαγεία. Το πολύ, το γρήγορο, το διαμορφωμένο, το γυαλιστερό, το ψεύτικο, το πλαστικό κτλ, έχει γίνει θρησκεία. Κι η προδοσία μια κατάσταση μόνιμη. Αποτέλεσμα, να προδίδουν οι άνθρωποι όχι το μακρινό τους μέλλον (δε θα έχουν έτσι που πάνε) αλλά την επόμενη μέρα.

Πέρασε μια δεκαετία από τότε που έφτιαξα το σπίτι μου, και μοιάζει εδώ να ήμουν από πάππου προσπάπου. Ο γείτονας που έλεγα πιο πριν, έκοψε όλα τα δέντρα και φύτεψε νέα. Ελάχιστα. Κι έχει φτιάξει μια γωνιά για τους σκύλους του και τους έχει βάλει τέντα!!! Έλεος. Και τέντα για να βάζει τ' αμάξι του. Και τσίγκους (πάνελ τα λέει) για να κάθεται στον ίσκιο. Πάει στο διάολο ο κόσμος.
Εμένα τα μπαλκόνια μου είναι στη σκιά από τις μουριές. Το χειμώνα που θέλω ήλιο ρίχνουν τα φύλλα τους.Τώρα την άνοιξη ζω σαν σε παράδεισο. Είναι η δικιά μου εκδίκηση στην τρέλα και στην κατρακύλα των αξιών που ζούμε.

Το φθινόπωρο πέφτουν τα φύλλα κι οι επισκέπτες μου λένε πόσο άσχημη είναι η κατάσταση στην αυλή μου!! Όλο φύλλα ρε φίλε, κόφτα να ησυχάσεις.... Άντε ρε, ..., ήρθα εγώ στο σπίτι σας και σας είπα πόσο άσχημα μυρίζει το φρεάτιο μπροστά στην πόρτα σας;

Α. Μια φορά μπήκε η γυναίκα μου στο αμάξι και είπε: " Ανδρέα, μυρίζει δάσος το αμάξι. Τι είναι;" Είχα κουβαλήσει δυο σακούλες χώμα του δάσους λίγο πριν. Είχε μείνει ένα άρωμα υπέροχο μέσα στ' αμάξι. Τέτοιο χώμα, αυτό το χώμα, είναι το χώμα της πατρίδας μου. Όχι σαν το χώμα που πουλάνε στα "καταστήματα". Πάτε καλά ορέ; Αγοράζετε χώμα; Από τους γύφτους χώμα; Πού ζείτε, στον Άρη;

Ιπποκάστανα. Δεν τρώγονται. Είναι δηλητηριώδη.  Η φωτογραφία είναι παρμένη από εδώ!

Φίλοι μου, τίποτα δεν βάζω τυχαία. Η φωτογραφία ήταν σ' ένα άρθρο για ... την καστανιά. Το έχει γράψει κάποια κυρία Κωνσταντινοπούλου Ελένη
Τεχνολόγος Γεωπόνος-Δασοπόνος

Όταν βλέπει κάποιος αυτή τη φωτογραφία κι είναι λίγο πολύ σαν ένας σημερινός νέος άνθρωπος της κρίσης και της παρακμής, άσχετος με τη φύση και διψασμένος για γνώση και δράση, μπορεί κάλλιστα να σκεφτεί ότι έτσι είναι τα ωραία κάστανα.

Φρίκαρα και ... απαντώ στην Ελένη. Δεν της απαντώ εκεί. Απαντώ εδώ. Κι ας μην το διαβάσει κανείς. Δε θα σώσω εγώ τον κόσμο μεγάλε Νίκο Καζαντζάκη. Ο κόσμος θα σωθεί από μόνος του. Εμένα δε με σώζει κανείς. Μόνος μου θα πάω καλιά μου.

Είναι δυνατόν να είσαι κατά δήλωσή σου Τεχνολόγος Γεωπόνος-Δασοπόνος και να μη γνωρίζεις τα κάστανα; Και θέλεις να μάθεις τους άλλους και να τους φωτίσεις με τις γνώσεις σου;