Κάποτε από περιέργεια μεγάλη ο Κράνιος
άρχισε να χτυπάει τους φίλους του δυνατά στο κεφάλι και την πλάτη.
Τόσο δυνατά που μερικοί διαμαρτηρήθηκαν εντόνως.
Ήθελε να διαπιστώσει μήπως ήταν κούφιοι.
Όλοι τους στα χτυπήματα ήχησαν διαφορετικά.
Κι ανάλογα με το σημείο ακριβώς και τον τρόπο της κρούσης
κι ανάλογα με την υγρασία της ατμόσφαιρας και την ώρα της ημέρας.
Σα ντενεκέδες άδειοι,
σαν τρύπια πλαστικά δοχεία, σα βαγένια στεγνά,
σαν άδεια σπίτια ...
Σαν ξύλα ή τούβλα ή ντουβάρια ή χαλκώματα...
Σα ραγισμένοι, ξεκούρδιστοι , πληγωμένοι...
Και μερικοί πυκνοί κι αρμονικοί και υπέροχοι σαν ωραίες καμπάνες,
λυπημένοι όμως και νοσταλγικοί κι απόμακροι και μόνοι...
