Όλοι θέλουν να μας σώσουν!! Έλεος!

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – ΟΙ ΑΜΕΣΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΛΗΜΜΑ – του Γιώργου Κασιμάτη

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στη εφημερίδα Το Παρόν της Κυριακής, 22.7.12

Μόλις ένας μήνας πέρασε από τις εκλογές και ο ελληνικός λαός βλέπει ήδη με θλίψη να συνεχίζονται ‘λες και δεν έγιναν εκλογές- δύο πραγματικότητες που δείχνουν πόσο χαμηλό είναι το επίπεδο διακυβέρνησης της χώρας: η μια είναι η πλήρης απουσία κάθε προγράμματος αντιμετώπισης της κρίσης και η πλήρης εγκατάλειψη των προεκλογικών εξαγγελιών, η άλλη ειναι η σταθερή συνέχιση της ποδηγέτησης του ελληνικού λαού από το Μεγάλο Δουκάτο με τους έλληνες τσάτσους του προς τον πιο βαθύ γκρεμό που υπάρχει: προς μια έξοδο από το ευρώ με ελεγχόμενη από τους δανειστές πτώχευση.

Οι προγραμματικές δηλώσεις των τριών κομμάτων που κυβερνούν τη χώρα δείχνουν καθαρά και ξάστερα: (α) καμιά πρόθεση αναδιαπραγμάτευσης των επονείδιστων δανειακών συμβάσεων (των «Μνημονίων»), (β) κανένα πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης (δεν μιλάμε για ποιοτική κοινωνική ανάπτυξη, γιατί ο όρος είναι άγνωστος από πολλά χρόνια) και (γ) καμιά πρόθεση, καμιά γνώση και
κανένα σχέδιο για την περίφημη αναδιάρθρωση και αναδιοργάνωση του διαλυμένου κρατικού μηχανισμού. Ένα πρόγραμμα μονάχα υπάρχει σίγουρο -αυτό που υπήρχε εξαρχής: η εκποίηση των δεκάδων χιλιάδων μονάδων της δημόσιας περιουσίας και των πηγών του δημόσιου πλούτου. Το πιο απλό και το πιο εύκολο για μια ανίκανη κυβέρνηση, το πιο κερδοφόρο για τη βουλιμία του δανειστή και το πιο επιζήμιο για το φτωχό οφειλέτη. Το πρόγραμμα αυτό, που ήδη εκτελείται, δεν είναι, βέβαια, πρόγραμμα ανάπτυξης ή ανάκαμψης, αλλά καταστροφής της χώρας.

Εν όψει αυτής της κατάστασης, θα ήθελα να επισημάνω δύο τεράστιους κινδύνους που έχουν ήδη δρομολογηθεί και απειλούν για πολλές γενιές την υπόσταση της Ελλάδας:

1ος κίνδυνος: Η απώλεια της δημόσιας περιουσίας και των πηγών του εθνικού πλούτου.

Όπως επανειλημμένα έχομε καταγγείλει, με τη δανειακή σύμβαση της 10ης Μαΐου 2010 έχει δεσμευτεί το σύνολο της δημόσιας περιουσίας υπέρ των δανειστών, η δε ελληνική κυβέρνηση έχει παραιτηθεί από κάθε δικαίωμα να αρνηθεί τη μεταβίβαση κρατικού περιουσιακού στοιχείου που έχει ζωτική σημασία για την κυριαρχία και την επιβίωση της χώρας μας (άρθρα 4 και 17 §5 της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης), καθώς και από την προστασία που μας παρέχουν το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της ΕΕ (με την υπαγωγή μας στο αγγλικό δίκαιο, άρθρο 14). Οι ίδιες δεσμεύσεις έγιναν δεκτές και με το Μνημόνιο Β΄ [άρθρα 5 (1) (2), 15 (1) (2) (3) (4)].
Το Μνημόνιο Β΄ περιλαμβάνει, μάλιστα, και ρητό όρο (με το Μνημόνιο Α΄ απαγορευόταν έμμεσα) που απαγορεύει στην Ελλάδα, από τώρα και στο μέλλον, να δεσμευτεί η ίδια και να δεσμεύσει τα περιουσιακά της στοιχεία απέναντι σε τρίτα πρόσωπα και κράτη! (Πλήρης κατάλυση της κυριαρχίας κράτους).

Η υλοποίηση αυτής της πρωτοφανούς δέσμευσης και ο τρόπος εκποίησης της δημόσιας περιουσίας έχει θεσμοθετηθεί από τη Βουλή των Ελλήνων με τον επίσης πρωτοφανή στη σύγχρονη ιστορία των κρατών νόμο υποτέλειας (τον «Εφαρμοστικό» ν. 3986/1.7.2011). Υπενθυμίζω σε σκίτσο τις ρυθμίσεις του νόμου αυτού που ίδρυσε τη διαβόητη Εταιρεία-Ταμείο για την εκποίηση:

Κάθε εταιρεία της υπόδειξης ή της εμπιστοσύνης των δανειστών θα επιλέγει το περιουσιακό στοιχείο που θέλει να πάρει για εκμετάλλευση – το περιουσιακό στοιχείο θα μεταβιβάζεται αμέσως στο «Ταμείο», χωρίς δικαίωμα επιστροφής – το «Ταμείο» με ειδικό συμβούλιο θα εκτιμά (χωρίς διαφάνεια) της αξία του περιουσιακού στοιχείου – σ’ αυτή την τιμή, χωρίς διεθνή διαγωνισμό, θα μεταβιβάζεται αφορολόγητα και ατελώς στην εταιρεία επιλογής των δανειστών – η μεταβίβαση θα είναι οριστική (πώληση) ή μακροχρόνια (συνήθως 70-99 έτη) για εκμετάλλευση – όλα τα (τεράστια) έξοδα λειτουργίας του Ταμείου και διαχείρισης του περιουσιακού στοιχείου που μεταβιβάζεται κάθε φορά βαρύνουν το ελληνικό κράτος - τα ποσά των εσόδων θα κατατίθενται στο «Ταμείο» από την εταιρεία εκμετάλλευσης ή αγοράς, τα οποία σε προθεσμία ολίγων ημερών (10 ημερών!) θα τα μεταβιβάζει υποχρεωτικά στους δανειστές, χωρίς να επιτρέπεται να εισέλθει ούτε ένα ευρώ στο ταμείο του ελληνικού κράτους. Η εικόνα είναι σαφής … Η «ιδιώτικοποίηση» των 80.000 περιουσιακών στοιχείων του κράτους (που ανέφερε κυριακάτικη εφημερίδα) και πολλών άλλων που δεν αποκαλύπτονται, καθώς και οι πραγματικοί στόχοι των δραστηριοτήτων της Ομάδας Ράιχενμπαχ εντάσσονται σ’ αυτό το σύστημα «αξιοποίησης» της ελληνικής δημόσιας περιουσίας.

2ος Κίνδυνος: Η επιβολή ελεγχόμενης (από τους δανειστές) χρεοκοπίας.

Έχομε ξαναγράψει ότι η ελεγχόμενη από τους δανειστές χρεοκοπία είναι πολύ χειρότερη από την ανεξέλεγκτη πλήρη χρεοκοπία και η χείριστη από όλες τις λύσεις. Γιατί; Για τους εξής λόγους: Διότι στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, μπαίνοντας η χώρα σε κατάσταση ανάγκης, η παρούσα γενιά υφίσταται, αναμφίβολα, μεγάλες οικονομικές θυσίες (όπως, για παράδειγμα στη δεκαετία του 1950), αλλά: η χώρα δε χάνει την κυριαρχία της, δε χάνει τη δημόσια περιουσία της και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, απελευθερώνεται νόμιμα από τα δεσμά των δανειακών της υποχρεώσεων, αποδεσμεύεται από την απαγόρευση να ασκεί πολιτική προστασίας της οικονομίας της και δεν υποθηκεύονται οι επόμενες γενιές. Μπορεί μόνη της η Ελλάδα, με τα πλεονεκτήματα μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, να ανακάμψει.

Αντίθετα, στην ελεγχόμενη από τους δανειστές χρεοκοπία, στην οποία μας οδηγούν η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΕΕ με ηγέτη τη Κα Μέρκελ και η συγκυβέρνηση των τριών κομμάτων, σημαίνει τα έξης:

Έξοδο από το ευρώ. Επειδή δεν μπορούν να το κάμουν θεσμικά, ούτε είναι εύκολη η άσκηση πολιτικής και οικονομικής βίας, θα εξασφαλίσουν τη συναίνεση της κυβέρνησης, ώστε να βγει η Ελλάδα… «με τη θέλησή της».

Ελεγχόμενη ισοτιμία δραχμής, ώστε : ο ελληνικός λαός να χάσει μεγάλο μέρος των χρημάτων του, οι δανειστές να διασφαλίσουν τα δάνεια και τη δημόσια περιουσία της Ελλάδας και να συνεχιστεί η ύφεση στο διηνεκές σκληρότερη, για να μας ελέγχουν.

Εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, με τις ρυθμίσεις που περιγράψαμε πιο πάνω, για πολλές γενιές.

Τον πλήρη αφελληνισμό της ελληνικής οικονομίας με τη μεταβίβασή του ελέγχου της στο πολυεθνικό επίπεδο

Τη φυγή ή την υποδούλωση του ανθρώπινου δυναμικού των επόμενων γενιών.

Για να αποφευχθούν και οι δύο παραπάνω καταστροφικοί για την Ελλάδα κίνδυνοι, καθώς και η πλήρης και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, μια μόνο σωστή και σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο λύση υπάρχει: η κήρυξη της χώρας σε κατάσταση οικονομικής ανάγκης, η οποία θα συνοδεύεται: (α) με στάση πληρωμών (με την έννοια της αναστολής), (β) με εφαρμογή από την κυβέρνηση της χώρας των νόμιμων μέτρων που επιβάλλει η κατάσταση οικονομικής ανάγκης (π.χ. προστασία ελληνικής παραγωγής και καταναλωτή) και (γ) με επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων και επαναφορά τους στη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα τόσο ως προς το ύψος του ποσού των δανείων (στο ύψος του μη «επαχθούς χρέους), όσο και ως προς τη νομιμότητα των όρων δανεισμού.

Εάν οι δανειστές αρνούνται αυτή τη διαπραγμάτευση, τότε μένει ως λύση: η επίσης σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο μονομερής καταγγελία των ούτως ή άλλως παράνομων και ανίσχυρων- δανειακών συμβάσεων (των λεγόμενων «Μνημονίων»). Η λύση αυτή απαιτεί, ασφαλώς, πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα άσκησης πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής και, προ παντός, ικανή και ισχυρή πολιτική ηγεσία.

Προτείνονται διάφορες λύσεις μείωσης του χρέους και οικονομικής πολιτικής. Πολλές από αυτές είναι σωστές. Για την Ελλάδα, όμως, με το διαλυμένο κράτος, την κατεστραμμένη οικονομία και την κατάσταση της πολιτικής της υποτέλειας, αποτελούν ημίμετρα. Αυτό που δεν ακούγεται καθόλου με το όνομά του είναι η διαπραγμάτευση με κατάργηση των τριών όρων που καταλύουν τη κυριαρχία του κράτους: (α) της ολοκληρωτικής δέσμευσης της δημόσιας περιουσίας και της εξωτερικής οικονομικής πολιτικής, (β) της παραίτησης από τα δικαιώματα της εθνικής κυριαρχίας και (γ) της υπαγωγής μας στο αγγλικό δίκαιο που σημαίνει: αντίστοιχη παραίτηση από την προστασία του διεθνούς δικαίου. Οι όροι αυτοί, αν και ανίσχυροι, εφαρμόζονται καθημερινά από τους δανειστές μας και κυρίως από την κυβέρνηση μας. Αν δε καταργηθούν και στις συμβάσεις και στην πράξη, κάθε υπόσχεση για αναδιαπραγμάτευση είναι απάτη.

Πρέπει να συνειδητοποιήσομε ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα σημείο όπου δεν έχει να διαλέξει μεταξύ άμεσης οικονομικής ανάκαμψης και πτώχευσης. Έχει να διαλέξει μεταξύ δύο δρόμων που της δείχνει η Ιστορία: το δρόμο μεγάλων θυσιών της παρούσας γενιάς, αλλά με διάσωση των επόμενων γενιών και της κυριαρχίας της και το δρόμο της καταστροφής και της υποτέλειας με θυσία και της παρούσας και των επόμενων γενιών. Η Ιστορία επιβάλλει τον πρώτο δρόμο. Οι Έλληνες πρέπει να διαλέξουν.
Όλοι βλέπομε πως το Μεγάλο Τσελιγκάτο, με τη σκληρή γκλίτσα του βοσκού του και με τις κραυγές τρόμου των άγριων τσοπανόσκυλών του, μας ποδηγετεί. Τον εξευτελισμό του κοπαδιού τον ζούμε καθημερινά. Την ασφυξία του μαντριού τη νιώθουμε όλοι οι Έλληνες. Η ασφυξία γίνεται αποπνιχτική, γιατί, δυστυχώς για τη δημοκρατία, τα ΜΜΕ στρατεύθηκαν ως τσοπανόσκυλα στις γραμμές του Τσελιγκάτου. Θα πρέπει, όμως, να πάψομε να ακούμε τις κραυγές τους και να πιστέψομε ότι μπορούμε να πηδήξομε την μάντρα. Και, όπως όλοι οι λαοί πάντοτε, σίγουρα μπορούμε!

* Ο Γιώργος Κασιμάτης είναι ομ. Καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

.

Η χρήση των ΤΠΕ στα σχολεία – Η άλλη άποψη
Δημοσιεύτηκε στις 25 Οκτωβρίου 2009
salnk.eduportal.gr/?p=418#more-418


[/b]

Προκειμένου να εξαχθούν έγκυρα συμπεράσματα για τη χρήση των ΤΠΕ στα σχολεία μας διεξάγεται τηλεφωνική έρευνα… Το τηλέφωνο σηκώνει ο διευθυντής του σχολείου, ο οποίος μόλις τελείωσε την αποστολή στοιχείων για τις απουσίες λόγω της γρίπης των …χείρων.

- Καλημέρα σας! Διεξάγουμε μια έρευνα για τη χρήση των ΤΠΕ στα σχολεία μας. Έχετε το χρόνο να μας απαντήσετε σε μερικά ερωτήματα;


- [μη χ... αυτό μου έλειπε τώρα, έχω να πάω και στο Ι.Κ.Α...] Βεβαίως, σας ακούω…

- Έχετε ΗΥ στο σχολείο σας;

- Μπάμπηηη, έχουμε ΗΥ στο σχολείο;

- Ναιαιαιαι!

-Ναι, φυσικά έχουμε.

- Πόσους;

- Μπάμπηηηη, πόσους έχουμε;

- Δώδεκα κι έναν serverrrrr.

- 12 και ένα σέτερ.

- Πόσοι εκπαιδευτικοί χρησιμοποιούν τους ΗΥ;

- [σιχτίρ....] Δεκαπέντε.

- Πώς χρησιμοποιούν οι εκπαιδευτικοί τους ΗΥ;

- [Οχ!] Βάλε οι 10 για το μάθημα, 3 για δικές τους εργασίες και 2 για διοικητικές εργασίες…

- Έχετε σύνδεση στο internet κι εάν ναι τι μορφής;

- Μπάμπη, τι σύνδεση έχουμεεεεε;

- ADSLLLLL!

- Ει Ντιζελ…

- Οι μαθητές σας χρησιμοποιούν τη σύνδεση internet του σχολείου;

- Όχι βέβαια! Αυτό μας έλειπε.


- Μα έχετε σύνδεση στο διαδίκτυο και δεν τη χρησιμοποιούν οι μαθητές;


- Α,ναι, αυτό … βέβαια, βέβαια, πως …

..............................................................................................................


Κράνιος: Ιστορίες γι αγρίους στην Εκπαίδευση.
blogs.sch.gr/tgiakoum/archives/5873

Νομίζω ότι η χώρα ζει τις δόξες της. Είμαστε οι κατάπτυστοι της Ευρώπης και ταυτόχρονα αυτοί που τρώνε και όλη τη πούτσα.

Έχεις μόλις επιστρέψει από τη δουλειά σου. Είσαι κουρασμένος και κάθεσαι στον καναπέ σου να κάνεις ένα τσιγάρο. Ξαφνικά αρχίζει και βροντάει η πόρτα σου.
Ανοίγεις τρομαγμένος
Μπαίνουν μέσα τρεις κουστουμάτοι
Χωρίς κουβέντα παίρνουν την τηλεόραση σου και φεύγουν
Πριν βγουν έξω, γυρνάει ο ένας και σου λέει
-Λαμόγιο. ήθελες και plasma 42 ιντσών για να βλέπεις dancing with the stars
φτύνει στο πάτωμα και φεύγει..

μην τσαντίζεσαι
υπάρχουν και χειρότερα
στο Μπιγκ Λεμπόφσκι θα σου είχαν κατουρήσει και το χαλί

Και τώρα θα παρουσιάσω την δική μου πρόταση για έξοδο απο την κρίση:

ξεκινάω με μια ερώτηση :
ποια χώρα από τις ακόλουθες τρεις (και τους κατοίκους της) θεωρεί λαμόγια και απατεώνες όλος ο πλανήτης αυτή τη στιγμή;
Την Ελβετία, την Ελλάδα ή το Λιχτενστάιν??

Δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη
Φυσικά την Ελλάδα
Γιατί να θεωρεί τους άλλους 2 λαμόγια άλλωστε;

Η Ελβετία λοιπόν, έχει ένα συμπαγές τραπεζικό σύστημα, στο οποίο τοποθετούν και ξεπλένουν τα χρήματα τους όλα τα λαμόγια του πλανήτη..
έχετε περάσει ποτέ από την Ελβετία να δείτε τι γίνεται, πχ στην Ζυρίχη?
Έχει 1000+1 τρόπους για να ξοδέψεις χρήματα που προφανώς δεν θέλεις να ξοδέψεις αλλού, γιατί φυσικά δεν μπορείς να ξοδέψεις αλλού...
Η Ελβετία λοιπόν είναι μια καθ όλα ευυπόληπτη χώρα που λειτουργεί ως το πλυντήριο χρήματος κάθε λαμογιάς του πλανήτη.
Και τα δικά μας λαμόγια, εκεί έχουν τα χρήματα τους.
Παρόλα αυτά, κανείς δεν θεωρεί λαμόγια τους Ελβετούς

Το Λιχτενστάιν τώρα, έχει συνολική έκταση 160 τετρ. χλμ. και παρότι έχει μόλις 35.000 κατοίκους, έχει 80.000 εταιρείες που το δηλώνουν ως έδρα τους!! Καταπληκτικό ε?
Αυτό βέβαια οφείλεται στο γεγονός ότι η φορολογία των επιχειρήσεων στο μικρό αυτό κρατίδιο είναι μόλις 1,2%!!!
Μιλάμε λοιπόν για μια χώρα "ειδικού φορολογικού καθεστώτος" ή αλλιώς φορολογικό παράδεισο..

Αντί λοιπόν ο έλληνας επιχειρηματίας να φορολογηθεί στην Ελλάδα, μεταφέρει την έδρα του και φορολογείται στο Λιχτενστάιν με 1,2% . τα υπόλοιπα χρήματα, τα παντελονιάζει..

Προς θεού όμως, για την κρίση στην Ελλάδα δεν φταίει ούτε ο επιχειρηματίας που αποφεύγει να πληρώνει φόρους, ούτε η χώρα που τον φιλοξενεί.
φταίει ο συνταξιούχος πατέρας μου, που μετά από 40 χρόνια εργασίας σε μηχανουργία, απαίτησε να πάρει και σύνταξη.. το λαμόγιο!
Σας ακούγεται ειρωνικό αυτό που λέω;

Για ρωτήστε έναν γερμανό πολίτη να δούμε τι θα σας πει
ποιος φταίει; ο πατέρας μου ή ο επιχειρηματίας και το Λιχτενστάιν που παίζουν βρώμικα, αλλά συνάμα, "νόμιμα";

Η Ελλάδα λοιπόν, θεωρείται χώρα λαμόγιων, γιατί ποτέ δεν ξέπλυνε και ποτέ δεν ανέλαβε την φύλαξη μαύρου χρήματος.. Αν αυτά ήταν τα αμαρτήματα μας, δεν θα ήμασταν λαμόγια. Θα ήμασταν ευυπόληπτοι ευρωπαίοι!

Η αμαρτία μας ήταν ότι δανειστήκαμε και τώρα δεν μπορούμε να τα επιστρέψουμε.
Κάναμε κακή διαχείριση με τα δανεικά. Τα φάγαμε και τώρα είμαστε χρεωμένοι μέχρι το λαιμό

Για το σύγχρονο κόσμο λοιπόν, το ξέπλυμα χρήματος και η γενικότερη συνεργεία σε διακίνηση μαύρου χρήματος, δεν είναι παράνομη και κατάπτυστη πράξη

τα "δανεικά και αγύριστα" είναι αυτά που ενοχλούν..
Δε με ενοχλεί ο νταβατζής που μένει στο ρετιρέ, ούτε ο έμπορος ναρκωτικών που μένει στον πρώτο. Για την ακρίβεια τους συμπαθώ και τους 2, γιατί όποτε χρειάζομαι τσιγάρα και πουτάνες, μου βρίσκουν αυτοί.
Με ενοχλεί όμως εξωφρενικά αυτό το αρχίδι στο ισόγειο που του δάνεισα 1000 ευρώ, και τα 500 τα έφαγε στις πουτάνες (αυτού που μένει στο ρετιρέ) και τώρα δεν έχει να μου τα επιστρέψει..

Κάπως έτσι πάει το πράγμα και με τη χώρα μας για αυτό και πρέπει να δούμε τα πράγματα με άλλη οπτική από εδώ και πέρα

Η πρόταση μου λοιπόν είναι η εξής
Αλλάζει το φορολογικό καθεστώς της χώρας
Για κάθε εταιρία με έδρα την Ελλάδα ο φόρος είναι 5% και ανάλογα με το τζίρο, μειώνεται μέχρι το 2%

Μοναδικός όρος είναι τα χρήματα που διακινούνται να μένουν στις ελληνικές τράπεζες για 2 μέρες.

Με αυτό το τρόπο η χώρα μας θα γίνει ένας Must φορολογικός παράδεισος και οι τράπεζες μας θα αποκτήσουν την απαραίτητη ρευστότητα ώστε να έχουν όλοι τις καταθέσεις τους σε αυτές.
Όσο για το ηθικό μέρος της πρότασης μου, τα συζητήσαμε ήδη
Αυτή τη στιγμή θεωρούμαστε τα απόλυτα λαμόγια.
Με το να γίνουμε πλυντήριο χρήματος και φορολογικός παράδεισος, μάλλον upgrade θα πάρουμε σε επίπεδα παγκόσμιου σεβασμού

Γίνεται συζήτηση στο "Πρωινό του ΑΝΤ1".
Τα παπαγαλάκια βγάζουν μια κάρτα και κάνουν συγκρίσεις στις τιμές βασικών καταναλωτικών αγαθών
ανάμεσα στο 1999 και στο 2012

Τυρόπιτα
1999 τιμή 0.29
2012 τιμή 1.50
Αύξηση 81% κατά τη γνώμη των παπαγάλων.
Η αύξηση όμως είναι 500% κατά τη γνώμη του Κράνιου και όλων των μαθηματικών του κόσμου.

Το ίδιο έλεγαν και για το βασικό μισθό και την τιμή της βενζίνης.

Δε διαμαρτυρήθηκε κανένας. Κι ο Κράνιος που έπινε τον καφέ του έκοψε μια βλαστήμια που την άκουσε κι ο γείτονας.

Η αύξηση 500% δεν μπορεί να κρυφτεί γελοίοι παπαγάλοι. Είναι η πραγματικότητα.
Οι αυξήσεις που έχουν γίνει στις τιμές είναι της τάξης του 500%, του 1000%, του 1800% και λοιπά.

Η αύξηση του βασικού μισθού για τους σκλάβους.

Ο βασικός μισθός, αν ακολουθούσε την αύξηση της τυρόπιτας θα έπρεπε να γίνει:
498 + 500% = 498 + 2490 = 2988

Να πάτε όλοι στο διάολο όλοι οι παπαγάλοι και οι καλεσμένοι σας πρωί πρωί. Αλήτες. Κλέφτες. Ψεύτες. Στο διάολο που θα μας μάθετε αριθμητική γαϊδούρια.

Το Μαρτιο του 1947 εξαγγελεται το "δογμα Τρουμαν", η αμερικανικη βοηθεια η οποια δοθηκε στη Γερμανια και σε αλλες χωρες της Ευρωπης.Οι χωρες εκεινες που ελαβαν τη βοηθεια δεν εχουν καμμια σχεση με την κατασταση ή μαλλον το χαλι της ελληνικης οικονομιας.Γιατι;Το λεει ξεκαθαρα ο τοποτηρητης Πολ Πορτερ που εστειλαν οι Αμερικανοι.Τον Σεπτεμβριο του ιδιου χρονου δημοσιευει τις εντυπωσεις του απο την επισκεψη του στην Ελλαδα:

«Απ' ό, τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η κυβέρνηση δεν έχει καμιάν άλλη πολιτική πρακτική από το να ζητάει συνέχεια ξένη βοήθεια για να διατηρεί την εξουσία της και να διασώζει συνέχεια τα προνόμια μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα.

Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυ¬μούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας.

Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος δεν αποκομίζει κανένα όφελος απ' αυτό. Οι μισθοί των ναυτικών γυρίζουν στην Ελλάδα, αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους στις ξένες χώρες.

Κάθε επιχείρηση θα έπρεπε να πληρώνει μια σημαντική εισφορά στο κρά¬τος, κάτω από την προστασία του οποίου λειτουργεί. Αυτό ισχύει κατά κύριο λόγο για την περίπτωση των εφοπλιστών, που τα μεγαλύτερα κέρδη τους προέρχονται από τα «Λίμπερτι», τα οποία τους παραχώρησε η αμερικανική Ναυτική Αποστολή με την εγγύηση του ελληνικού κράτους.

Οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι άνθρωποι πολύ ευχαριστημένοι, που μιλάνε πολύ καλά τ'αγγλικά. Είναι πάντοτε πρόθυμοι, όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν την αμερικανική αποστολή για τα δικά τους συμφέροντα. Θυμάμαι ακόμα ένα από τα πιο επίσημα γεύματα ενός από τους σημαντι¬κότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στη βίλα του των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μια ποικιλία απ' τα πιο φίνα κρασιά και φαγητά διάφορα, περίφημα γαρνιρισμένα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα άρχισε να εξυμνεί τις ομορφιές της ζωής κοντά στη θάλασσα, καθώς και τις χαρές των αριστοκρατικών σπορ.

Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας είναι πραγματικά τρομερή...»

Κι εγω λεω τωρα "σαν να μην περασε μια μερα"! Για γελια ειμαστε ή και για κλαματα!Αυτοι οι κυριοι μας κλεβουν και καλοπερνανε με τα λεφτα μας κι εμεις αγωνιζομαστε για ενα πιατο.. φασολια.Κι αν ειμαστε τυχεροι,.. γιατι καποιοι αλλοι συμπολιτες μας δυστυχως δεν εχουν ουτε αυτο!

Ο Νίκος Καζαντζάκης περιγράφει τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες στην Ιαπωνία του 30'...
Ενα απόσπασμα από το έργο του Ν. Καζαντζάκη " ΒΡΑΧΟΚΗΠΟΣ "
*
" Όταν πολεμάς για τη λευτεριά, είσαι κιόλας λεύτερος "
Ν. Καζαντζάκης


*Ανασηκωμένος στις μύτες των ποδιών του, σαν κόκορας μαχητής, ο διευθυντής του εργοστασίου μας εξηγούσε τα περίπλοκα θαύματα των μηχανών του.
Ο Κουγέ δεν κουραζόταν να θαυμάζει. Ήταν πολύ συγκινημένος, χάιδευε τους ηλεκτροκινητήρες, έριχνε τη ματιά του, σουρτά κι ερωτικά, στις όμορφες αστραφτερές μηχανές.
- Made in Japan! Made in Japan! αναφωνούσε ολοένα. Πλησίασα μια νεαρή εργάτισσα, χλωμή, με μάτια μαυροκυκλιασμένα.
- Ευχαριστημένη; τη ρώτησα.
Γύρισε το κεφάλι της και με κοίταξε μια στιγμή. Πόσο ήταν αδύναμη και θλιμμένη, και πώς φοβόταν! Τα μικρά μαύρα μάτια της έκραζαν άφωνα: «Σώσε με!»
Ο διευθυντής μπήκε με τρόμο ανάμεσά μας.
- Μάλιστα… ψιθύρισε εκείνη.
- Ευχαριστημένη; ανάκραξε ο διευθυντής. Και βέβαια είναι ευχαριστημένη! Καλοπληρώνεται…
- Πόσα;
- … τρώει στην καντίνα του εργοστασίου, κοιμάται στους καθαρούς και υγιεινούς κοιτώνες μας… Ιδού οι αριθμοί… Θέλετε να κρατήσετε σημείωση;
- Όχι, αποκρίθηκα. Μα γιατί είναι τόσο χλωμή;
Ο διευθυντής με πήρε από το μπράτσο:
- Θέλετε να πάρουμε ένα φλιτζάνι τσάι;
Ναι, ναι… έλεγα μέσα μου, ακολουθώντας το διευθυντή στο γραφείο του, οι αριθμοί… Αν ήμουν εργάτισσα, θα έγραφα στη με μεγάλα μαύρα γράμματα στην άσπρη μου χτένα τούτο το πικραμένο χάι-κάι:"
""Ναι, τα νούμερα, λεν, αχ! πως είμαι ευτυχισμένη.""" "Μα εγώ χλωμιάζω κάθε μέρα"
"Και σήμερα αρχίνισα να βήχω…"
Ο άθλιος θυμός του διανοούμενου είχε καταλαγιάσει μ αυτό το χάι-κάι. Η αδικία που γινόταν σ ένα ανθρώπινο πλάσμα μου είχε εμπνεύσει τρεις ασήμαντους στίχους, και ξέχασα σχεδόν την αδικία.
Ήπια το τσάι μου ακούγοντας υπομονετικά το διευθυντή να εγκωμιάζει τους εργάτες του.
- Ο Γιαπωνέζος εργάτης, έλεγε, τρελαίνεται για τη μηχανή. Ό,τι είναι μηχανή, τον τραβάει και τον γοητεύει. Δουλεύει μ ενθουσιασμό οχτώ, δέκα, δώδεκα ώρες τη μέρα, καμιά φορά και περισσότερο, χωρίς να κουράζεται. Η αγάπη της μηχανής τον ψυχώνει.
Αποφάσισα επιτέλους να του είμαι λίγο δυσάρεστος:
- Και σεις βέβαια, τ αφεντικά, επωφελείστε.
Ο διευθυντής ξέσπασε στα γέλια:
- Μα φυσικά! Τι θέλετε; Να βάλουμε φρένο στον ενθουσιασμό του; Εμείς, αγαπητέ μου, είμαστε βιομήχανοι και έμποροι. Δεν είμαστε ιδεολόγοι ή ασκητές!
» Κάθε είδος έχει τους νόμους του, κι αλίμονο σε κείνον που τους πατήσει ή τους αλλάξει με νόμους άλλου είδους. Αν δώσετε χορτάρι στην τίγρη θα ψοφήσει. Αν δώσετε κρέας στο πρόβατο, θα ψοφήσει.
- Μα υπάρχουν και πανανθρώπινοι νόμοι!
- Φυσικά, και τους τηρούμε. Προσέχουμε τους εργάτες μας, φροντίζουμε να κοιμούνται καλά, να πλένουνται, να γυμνάζουνται, να ναι γεροί και δυνατοί…
- Και να δουλεύουν καλύτερα, ν αποδίδουν περισσότερα…
Ο διευθυντής γέλασε πάλι:
- Μα φυσικά! Συνδυάζουμε το ηθικό με το ωφέλιμο. Δεν είναι αυτό η τελειότητα;
Σώπασα. Ο νόμος της ζούγκλας. Το χορτάρι – ποίηση, αφιλοκέρδεια, προβατίσια αισθηματολογία – δεν πήγαινε στο σαρκοβόρο οργανισμό του.
Θέλησα ξάφνου να ρίξω την ταραχή σε τούτα τα αρπαχτικά μάτια.
- Ξεχνάτε, του είπα, το μεγάλο κίντυνο που σας απειλεί;
- Ποιον κίντυνο;
Άφησα να πέσει η λέξη:- Τον κομμουνισμό.
- Τον βάλαμε φυλακή, είπε. Βάλαμε στο κλουβί το κόκκινο πουλί…
- Μπαίνει μια ιδέα στη φυλακή; Αυτή το σκάζει από την παραμικρή χαραματιά, από πόρτα ή παράθυρο, βγαίνει έξω κολλημένη στα ρούχα του δεσμοφύλακα… Πιάνει σα μικρόβιο τον αέρα, το ψωμί και το νερό.
Ο βιομήχανος έκαμε κέφι:
- Αγαπητέ μου, σκαρώσετε από δαύτα ένα χάι-κάι! Εμείς τα καταπίνουμε τα μικρόβια και, δεν ξέρω από ποιο γιαπωνέζικο θάμα, τ αφομοιώνουμε και τα μετατρέπουμε σε εθνικισμό. Όπως οι μέλισσες, από ένα φαρμακερό λουλούδι βγάζουν μέλι.
» Αλλ ας αφήσουμε αυτές τις αφηρημένες ιδέες, δε χρησιμεύουν σε τίποτα. Η δράση! Η δράση! Κοιτάτε τους Εγγλέζους! Όταν νιώθουν να τους απειλεί ο κίντυνος του στοχασμού, κρεμούν από κάπου ένα στουμπισμένο ασκί κι αρχίζουν να το γροθοκοπούν. Ή παίρνουν κάτι γυριστά ραβδιά κι αρχίζουν να κυνηγούν ένα ξύλινο τόπι. Ή βάνουν κάτω μια μπάλα και την κλοτσάνε λυσσασμένα.
» Να πως γλιτώσαν οι Εγγλέζοι από τον αφηρημένο στοχασμό και κυριέψανε τον κόσμο!
Σηκώθηκα απότομα. Πλαντούσα.
Κατάλαβε ο πονηρός Γιαπωνέζος την οργή μου και την αφορμή της; Δεν ξέρω. Μα μισόκλεισε τα μαϊμουδίσια μάτια του, τα πανούργα και άσπλαχνα, και ψιθύρισε με φωνή κουρασμένη άξαφνα και μαλακιά:
- Η δράση, κατά βάθος, δεν ικανοποιεί την ψυχή μου. Πιστέψετέ με, σας παρακαλώ… Δε βλέπω πότε να ρθει το βράδυ να γυρίσω σπίτι μου. Κάνω ένα μπάνιο, βάνω το κιμονό μου και κατεβαίνω ξυπόλητος στον κήπο…
» Σκάβω λιγάκι, ποτίζω, κοιτάζω τα φύλλα και τα μπουμπούκια να μεγαλώνουν. Καθίζω στο παράθυρο και περιμένω να βγει το φεγγάρι. Η γυναίκα μου παίζει σαμισέν, τραγουδάει παλιά τραγούδια. Ξέρετε, βρήκαν γραμμένους στο κράνος ενός φοβερού πολεμιστή, του Τάιρα Τανταμόρι, κάτι τρυφερούς στίχους που μου αρέσουν. Η γυναίκα μου τους τραγουδάει περίφημα:
"» Γύρω στο μονοπάτι μου το, το σούρουπο" "ο ίσκιος ενός δέντρου θα γίνει η σκέπη μου τη νύχτα,""κι ένα λουλούδι θα ναι η συντροφιά μου."
Σώπασε και με κοίταξε χαμογελώντας.
Ανατρίχιασα. Πώς αυτός ο άγριος βιομήχανος στάθηκε ικανός να καταλάβει, από ποια δαιμονική διαίστηση, πως με τα λόγια τούτα μπορούσε να με τυλίξει;

Στ’ αστεία παίζαμε !!
"Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας"
"Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας"
"Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε"
"Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα."
"Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ’ το φως της ημέρας"
"Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη"
"Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα"
"Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;"
"Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας"
"Kλέφτες!"
"Στα ψέματα παίζαμε!"
"Μανώλης Αναγνωστάκης (από Tα Ποιήματα, Πλειάς 1975)"

Απόσπασμα από την βικιπαίδεια για τον Νικολάε Τσαουσέσκου.

Οι χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας και η Κίνα απέρριψαν πρότασή του, τον Αύγουστο του 1989, να συγκληθεί Σύνοδος, η οποία θα συζητούσε τις ραγδαίες αλλαγές στις κομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και θα προσπαθούσε να «υπερασπιστεί τον Σοσιαλισμό». Ακόμη και μετά την πτώση του Βούλγαρου ομολόγου του, Τόντορ Ζίβκοβ, το Νοέμβριο του ίδιου έτους, ο Τσαουσέσκου δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμη πόσο επισφαλής ήταν η θέση του και παρουσίαζε συμπτώματα άρνησης της πραγματικότητας. Στα τέλη του έτους, ο λαός σχημάτιζε τεράστιες ουρές για την προμήθεια ψωμιού, ενώ η Κρατική Τηλεόραση τον παρουσίαζε να μπαίνει σε γεμάτα καταστήματα και να επαίρεται για την ολοσχερή αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους και το υψηλό βιοτικό επίπεδο που κατακτήθηκε επί των ημερών του.

Το τέλος των Τσαουσέσκου είναι γνωστό.......