Η ζωη μας...ανεκδοτα

Η ιστορία του παραμυθιού έχει ως εξής: Η μικρή Ντόροθι από το Κάνσας, μέσω ενός κυκλώνα, βρίσκεται σε μια μαγική χώρα. Εκεί στην προσπάθειά της να επιστρέψει στο σπίτι της, γνωρίζει ένα Σκιάχτρο που θέλει να βάλει μυαλό, ένα τενεκεδένιο άνθρωπο που ψάχνει μια αληθινή καρδιά, ένα δειλό λιοντάρι που θέλει να γίνει γενναίο και όλοι μαζί ξεκινούν για τον Μάγο του Οζ, μήπως εκείνος τους βοηθήσει να πετύχουν ό,τι θέλει ο καθένας. Περνούν πολλές περιπέτειες, στις οποίες το Σκιάχτρο σκαρφίζεται αρκετές λύσεις, το δειλό λιοντάρι δείχνει αφάνταστη γενναιότητα ενώ ο τενεκεδένιος άνθρωπος κλαίει, αγαπάει και ανησυχεί για την τελική έκβαση της ιστορίας. Φτάνοντας στον Μάγο του Οζ, ανακαλύπτουν πως ο περίφημος μάγος δεν είναι παρά ένας ταχυδακτυλουργός που όταν βλέπει πως φανερώθηκε η πραγματική του ταυτότητα εξηγεί στους ήρωες με ειλικρίνεια ότι δεν μπορεί να τους βοηθήσει γιατί ήδη ο καθένας τους διαθέτει αυτό που έψαχνε τόσο καιρό. Η ειρωνία είναι πως αυτοί δεν τον πιστεύουν…


Δεν αρέσει ο μάγος του Οζ. Έχει φαντασία αλλά ... η ειρωνία είναι πως δεν τον πιστεύετε φίλοι μου....Μπορεί και να μη σας χρειάζεται. Ας δούμε τότε τον Γαργαντούα!!! Τουλάχιστον αυτόν το σουρρεαλιστικό τύπο; Μη μου πείτε;!!!

Εδώ πατήστε όπου διάβασα τα παρακάτω:

Γραμμένα από τον François Rabelais τον 16ο αιώνα, τα παραμύθια του Γαργαντούα και του διαδόχου του Πανταγκρουέλ ήταν σατιρικές ιστορίες γεμάτες υπερβολές και σκατολογικό χιούμορ, που γνώρισαν μεγάλη λαϊκή απήχηση. Οι δύο αχόρταγοι γίγαντες συμβόλιζαν την ελευθερία σε βαθμό απόλυτης ασυδοσίας, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που οι πράξεις τους συνδέονταν έμμεσα με τα τερτίπια του κλήρου και των τοπικών ηγεμόνων της εποχής. Από αυτές τις κωμικές ιστορίες προέκυψε και ο όρος grotesque (γκροτέσκο ελληνιστί), που υποδηλώνει την κυριολεκτική όσο και μεταφορική παχυσαρκία, καθώς και τη λογοτεχνική υπερβολή που ξεπερνάει τα όρια του καλού γούστου. Ακριβώς ό,τι βιώνουμε και σήμερα δηλαδή...



Όταν ήμουν παιδί, είχε πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο που περιέγραφε τις περιπέτειες ενός αδηφάγου γίγαντα, του Γαργαντούα. Θυμάμαι ακόμα πόση εντύπωση μου είχε κάνει ο τύπος. Έτρωγε λέει ολόκληρα βόδια στην καθησιά του, καταβρόχθιζε καρβέλια που για να φτιαχτούν χρειάζονταν δεκάδες σακιά από αλεύρι, ξεκλήριζε κοπάδια και μασουλούσε χωράφια για πλάκα. Μία οικολογική καταστροφή από μόνος του, καθώς και ακατάπαυστη όρεξη. Πρέπει να είχε και γαμώ τα πεπτικά συστήματα για να αντέχει τόσο φαγοπότι ο Γαργαντούας. Και σα να μην έφτανε αυτό, απέκτησε κι έναν εξίσου λαίμαργο γιο, ονόματι Πανταγκρουέλ, με τον οποίο ξεκοκάλιζαν όλο το αποτέλεσμα του μόχθου των δύστυχων χωρικών.

Τον θυμήθηκα πρόσφατα τον Γαργαντούα, με αφορμή κάποιους σύγχρονους απογόνους του που - μεταφορικά τουλάχιστον - δε λένε να σταματήσουν να τρώνε ό,τι βρουν μπροστά τους. Με χρυσά κουτάλια, αδειάζουν ταμεία και χλαπακιάζουν μίζες - κι αν τους πει κανείς τίποτα προσπαθούν να τον πείσουν ότι κάνουν δίαιτα για το καλό του ελληνικού λαού. Ταυτόχρονα ρεύονται κι ακονίζουν τα μαχαίρια τους για το επόμενο πλούσιο έδεσμα. Απορώ πραγματικά: που το βάζουν τόσο φαΐ; Τι θα τα κάνουν τόσα φράγκα; Πόσα στόματα κολλητών και υποστηρικτών έχουν να θρέψουν; Και κυρίως, δεν υπάρχει περίπτωση να βαρυστομαχιάσουν ποτέ; Μάλλον όχι είναι η απάντηση, αφού οι εκάστοτε Γαργαντούες της εξουσίας έχουν πάντα μια ιδιαίτερη ευκολία στο χέσιμο. Αλίμονο σε όποιον έχει την ατυχία να στέκεται από κάτω...

Κράνιος: Αυτά έγραψε ο φίλος αυτός στο σύνδεσμο που έδωσα πιο πάνω. Πότε; 29 Μαρ 2007 . Έχουν περάσει τόοοοοοσα χρόοοοοονια! Τόοοοοοοοτε είιιιιιιιιιιιιιιιχαμε και τρώοοοοοοοοοοοοοογανε.... οι γαργαντούες .... Τώρα πεινάνε ακόμα περισσότερο και θέλουν να τους ταΐζει η τρόικα και να πληρώνουμ' εμείς!! Κι ενώ αυξάνουν το χρέος με ταχύτητα φωτός, μας λένε ότι ... κουρεύουν το γκαζόν!! Κι εκείνος ο Πανταγκρουέλ αδυνατούλης ήτανε την τελευταία φορά που τον είδα....

.

.

.

Η πληροφορηση εχει ριξει πολυ σαβουρα.Εχουν εξαντληθει τα επιχειρηματα τους και ψαχνουν στα σκουπιδια σαν τους αστεγους φουκαραδες.Κανουν συμμαχιες ακομα και με το διαβολο.