ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

Συγκαλλιεργητές
καλησπερα.

Η ενασχόληση με την κηπουρική , τις καλλιέργειες και ότι έχει να κάνει με φυτά και λουλούδια είναι ο κοινός μας τόπος.
Για να κάνουμε σωστά αυτό που τόσο αγαπάμε χρειαζόμαστε και διάφορα εργαλεία όπως τσάπες, σκαλιστήρια, τσουγκράνες, φτυάρια, κλαδευτήρια, γάντια, γλαστράκια, δεσίματα κλπ, κλπ. Πολλές φορές όμως χρειαζόμαστε και άλλου είδους εργαλεία όπως βιβλία και συγγράμματα σχετικά με την κηπουρική.
Δεν ξέρω πόσοι από εμάς, μικροί μεγάλοι ασχολούνται με το διάβασμα(λίγο ή πολύ).Νομίζω όμως ότι σε γενικές γραμμές εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε και οι καλύτεροι βιβλιόφιλοι.
Τώρα και καιρό σκεφτόμουνα να προτείνω το ‘’φύτεμα’’ ενός δένδρου που για ‘’κλαδιά’ του θάχει βιβλία. Βιβλία κάθε είδους που εμείς θα προτείνουμε. Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;; Προτείνετε το και σε μας. Είμαστε 1200 ;; Φαντάζεστε τόσα βιβλία κρεμασμένα στο δένδρο;; Μόλις τα διαβάσουμε προτείνουμε και αλλα.

Από πλευράς μου θα πρότεινα ενα βιβλίο που είναι από τα πολύ αγαπημένα μου και είναι του Γερμανού συγγραφέα και ποιητή Ερμαν Εσσε, με τίτλο: ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ , γραμμένο το 1936.

Σας μεταφέρω μόνο ένα μικρό απόσπασμα:

Τα δένδρα ήταν ανέκαθεν για μένα οι πιο παραστατικοί κήρυκες. Τα σέβομαι όταν ζουν σε κοινωνίες και οικογένειες, σε δάση και σε άλση. Μα ακόμα περισσότερο τα σέβομαι όταν στέκουν μόνα. Μοιάζουν με υπάρξεις μοναχικές. Όχι με ερημίτες που κάποια αδυναμία τους τους έκανε να αποτραβηχτούν, αλλά με σπουδαίους μονήρεις ανθρώπους , με τον Μπετόβεν και τον Νίτσε. Στις κορφές τους θροΐζει ο κόσμος , οι ρίζες τους αναπαύονται στο άπειρο μόνο που δεν χάνονται εκεί μέσα, παρά με όλη τη δύναμη της ζωής τους αποζητούν μονάχα ένα: να εκπληρώσουν το δικό τους νόμο , το νόμο που εδρεύει μέσα τους, να ολοκληρώσουν τη δική τους μορφή, να βρουν τη θέση τους μέσα στον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ιερό, τίποτα πιο υποδειγματικό από ένα όμορφο, δυνατό δένδρο. Όταν ένα δένδρο κοπεί και αφήσει ακάλυπτη στον ήλιο την ανοιχτή θανάσιμη πληγή του,, τότε πάνω στο φωτεινό δίσκο του φωτεινού κομμένου κορμού και επιτάφιου μνημείου του μπορεί κανείς να διαβάσει όλη του την ιστορία: στα δακτυλίδια του και στις παραμορφώσεις του είναι με ακρίβεια γραμμένες όλες οι ταλαιπωρίες που πέρασε, όλος του ο πόνος, όλες οι αρρώστιες, όλη η ευτυχία και η προκοπή του, χρόνια δύσκολα και χρόνια εύκολα, επιθέσεις που ξεπέρασε, θύελλες που άντεξε. Και κάθε χωριατόπουλο ξέρει ότι το πιο σκληρό και το πιο ευγενές ξύλο εχει τα πιο στενά δακτυλίδια, ότι ψηλά στα βουνά και μέσα σε διαρκή κίνδυνο φυτρώνουν οι πιο ανθεκτικοί, οι πιο δυνατοί και οι πιο υποδειγματικοί κορμοί.
Τα δένδρα είναι ιερά. Όποιος μπορεί να μιλάει μαζί τους , όποιος μπορεί να τα ακούει, μαθαίνει την αλήθεια. Δεν κηρύσσουν θεωρίες και συνταγές, κηρύσσουν τον αρχέγονο νόμο της ζωής, δίχως να νοιάζονται για το μεμονωμένο.

Κάθε δένδρο λέει: Μέσα μου υπάρχει ένας κρυμμένος πυρήνας, μια σπίθα, μια ιδέα, είμαι ζωή από την αιώνια ζωή. Είναι μοναδική η προσπάθεια που η αιώνια μητέρα έκανε τολμώντας να με φέρει στον κόσμο, είναι μοναδική η μορφή και οι φλέβες στο δέρμα μου είναι μοναδικό ακόμα και το παραμικρό παιχνίδισμα της κορφής μου, ακόμα και το παραμικρό σημάδι στον φλοιό μου. Καθήκον μου είναι να διαμορφώνω και να δείχνω το αιώνιο στοιχείο στο μοναδικό και ανεπανάληπτο.

Κάθε δένδρο λέει: Η δύναμη μου είναι η εμπιστοσύνη. Δεν ξέρω τίποτα για τους γονείς μου, δεν ξέρω τίποτα για τα χιλιάδες παιδιά που γεννιούνται από μένα κάθε χρόνο. Ζω το μυστήριο του σπόρου μου μέχρι τέλους, άλλη έγνοια δεν έχω καμιά. Εμπιστεύομαι ότι ο Θεός υπάρχει μέσα μου. Εμπιστεύομαι ότι η αποστολή μου είναι ιερή. Από αυτή την εμπιστοσύνη ζω.

Όταν είμαστε θλιμμένοι και δεν αντέχουμε πια τη ζωή, τότε το δένδρο θα μας έλεγε: Πάψε! Πάψε και κοίταξε με ! Η ζωή δεν είναι εύκολη η ζωή δεν είναι δύσκολη. Αυτές είναι σκέψεις παιδιάστικες. Αν αφήσεις το Θεό που έχεις μέσα σου να μιλήσει, οι σκέψεις αυτές θα σωπάσουν. Φοβάσαι επειδή ο δρόμος σου σε παίρνει μακριά από τη μάνα κι από την πατρίδα. Κάθε σου βήμα όμως και κάθε σου μέρα σε οδηγεί και πάλι στη μάνα. Η πατρίδα σου δεν είναι εδώ ή εκεί. Η πατρίδα σου είναι μέσα σου ή πουθενά.


Καλό ξημέρωμα !!




ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ(ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ)
Γερμανός συγγραφέας και ποιητής, βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1946. Γεννήθηκε το 1877 και καταγόταν από οικογένεια κληρικών. Μεγάλωσε και ανατράφηκε με περιοριστικό και καταπιεστικό τρόπο με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει το σπίτι του και να δουλέψει ως εργάτης. Το 1912 εγκαταλείπει την Γερμανία και εγκαθίσταται στην Ελβετία. Δέκα χρόνια αργότερα θα αποκτήσει την ελβετική υπηκοότητα. Η επαφή του με τη λογοτεχνία ξεκίνησε ως τρόπος διαφυγής του από τα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετώπιζε, γι' αυτό και τα περισσότερα έργα του είναι αυτοβιογραφικά. Μερικά από αυτά είναι : Πέτερ Γκάμεντσιντ, Κάτω από τον τροχό, Κνουλπ, Ντέμιαν, Σιντάρτα, Ο λύκος της στέπας, Νάρκισσος και Γκόλντμουντ, Το παιχνίδι με τις γυάλινες πέρλες, κ.α. Όλα έχουν γιά θέμα τους την ανθρώπινη ύπαρξη. Το έργο του Εσσε είναι γνωστό παγκοσμίως, τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν σημειώσει επιτυχία. Πέθανε το 1962 σε ηλικία 85 ετών.

Tα δεντρα εχουν δυναμη.

Θερμοπύλες

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Κ. Π. Καβάφης

Το Πάσχα του Παπαδιαμάντη
Απόσπασμα από το άρθρο του Κώστα Βάρναλη στην εφημερίδα Πρωία , 2 Μαΐου 1937

Αυτές τις μέρες ξαναθυμούνται οι παλαιότεροι τα καλά εκείνα χρόνια

Τότες δεν υπήρχανε οι φριχτές πολυκατοικίες, που πνίξανε τον ορίζοντα, ούτε είχανε γίνει τα «εξωραϊστικά» έργα, που φάγανε τον μισό λόφο και του χαλάσανε τη φυσική του γραφικότητα.
Η θάλασσα φαινότανε κάθε πρωί να σπιθίζη πέρα ολόχαρη, γελαστή και μπλάβη.
Καμμιά δεκαριά πανύψηλες λεύκες, ολοφούντωτες και ρωμαλέες, κι άλλα τόσα πεύκα τραγουδούσανε μέρα νύκτα με το παραμικρό αεράκι•
τα πουλιά γεμίζανε τα κλώνια και τα τζατζίκια τσιτσιρίζανε μέσα στο... τηγάνι της μεσημεριάτικης πύρας
Τι Κυριακές και τις μεγάλες γιορτάδες ο Παπαδιαμάντης πήγαινε πρωί-πρωί στον Αγιο Ελισσαίο, κοντά στον Παλαιό Στρατώνα, και έψελνε ανάμεσα στους απλοϊκούς πιστούς της συνοικίας
Τη Μεγάλη βδομάδα τον χάναμε.
Εκτελούσε στην εντέλεια όλα τα χριστιανικά του χρέη σαν πειθαρχημένος καλόγηρος.
Μα την Κυριακή του Πάσχα, κατά το μεσημέρι ο κυρ Στέφανος ερχότανε στο καφενείο και τον έπαιρνε στο σπίτι του να φάνε το πασχαλινό αρνί.
Κατηφορίζανε κι οι δύο το λόφο, ο ένας με σκυμμένο το κεφάλι κι ο άλλος με την αλύγιστη περπατησιά του, γιατί τα γόνατά του ήτανε ξυλιασμένα από την αρθρίτιδα
Στο τραπέζι μοσχοβολούσε κι άχνιζε το αρνί μέσα στο ταψί• μοσχοβολούσε το τυρί του Παρνασσού, η μαρουλοσαλάτα με τον άνηθο και το κρεμμυδάκι• μοσκοβολούσανε τα πορτοκάλια και λαμποκοπούσανε μέσα στη σουπιέρα τα κόκκινα τ' αυγά.
Πόσοι πειρασμοί: Μα ο θρήσκος Παπαδιαμάντης πρώτα έκαμνε το σταυρό του, έλεγε το «φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται...», οι άλλοι όρθιοι γύρω σταυροκοπιόντανε κι αυτοί κι ύστερα... Αι, ύστερα, άμα καθόντανε στο τραπέζι, ο κυρ Στέφανος, που ήξαιρε τα συνήθεια του φίλου του, του γέμιζε μια κούπα ρετσίνα.
Ο κυρ Αλέξανδρος την έπιανε με τις δυο του φούχτες (γιατί τα χέρια του τρέμανε) και την άδειαζε ολάκερη «αμυστί» με μια συγκινητική λαχτάρα.
Τότες το αίμα του ξυπνούσε και κύλαε ζεστό στις φλέβες του, τα μάτια του καθαρίζανε, η ψυχή του άνοιγε τα διπλωμένα φτερά της και τότε μονάχα αρχίζανε το φαγί.
«Ητο ωραίον ρετσινάτον» (λέγει σ' ένα του διήγημα) «όλον άρωμα και πτήσις και αφρός»! Τι λυρικός καϋμός, τι αληθινός έρωτας για το κρασί!
Ετσι αυτές τις μέρες, που η εποχή μας τις ζη με κάποιαν πεζότητα, πώς να μη θυμηθή κανείς τον καλό εκείνο καιρό, που η ποίηση και η πίστη ήτανε ζωντανά στοιχεία της ζωής.
Τώρα τα πεύκα τα κόψανε όλα οι πολυκατοικίες.
Οι λεύκες ξεραθήκανε κι ως τόσο δεν τις κόβουνε να λείψη ο πένθιμος εκείνος σκελετός τους, που τις κάνει να μοιάζουνε με υψηλούς ξύλινους σταυρούς σε κοιμητήρι.
Η Δεξαμενή που ήτανε η ψηλότερη σκοπιά της Αθήνας, έχασε τον ουρανό και τη θάλασσα και κατάντησε σα μια πηγάδα.
Και μείναμε εμείς τα ερείπια, οι παληοί κάτοικοι του ωραίου λόφου να θρηνούμε επάνω στα ερείπια του «εξωραϊσμού» του.

ΠΗΓΗ: εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 24-4-2008

Η αρμονική συνεργασία της φύσης ,του ανθρώπου,η δύναμη του δέντρου
και το Εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας- Βάστα Αρκαδίας

Πετάξαμε τη ζωή μας, τη ρημάξανε,την ξεπαστρέψαμε, για ένα τίποτα.
Γιατί δεν μας άρεσε το τοπίο που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.
Κι ύστερα..
Θελήσαμε να τη χτίσουμε από την αρχή.
Να φτιάξουμε ένα δικό μας τοπίο.
Ένα καινούργιο κτίριο.
Με τι όμως;
Αφού η ψυχή μας δε διέθετε τα υλικά.
Δεν ήξερε να κατασκευάσει το χαρμάνι.

Γίναμε εργολάβοι, δίχως να 'χουμε ιδέα από οικοδομές.
Εμείς μόνο σχέδια ξέραμε να κάνουμε.
Και όνειρα για ταξίδια
Είμαστε σπεσιαλίστες στη διακόσμηση.
Μόνο που μας έλειπε πάντα το οίκημα.

Δε βαριέσαι..Τουλάχιστον, καταφέραμε να διασώσουμε ένα πράγμα.
Βαθιά, στο μέσα τσεπάκι της ψυχής μας,
κρύψαμε τα ναύλα του ονείρου.
Αλκυόνη Παπαδάκη.

‘’Θα σας δώσουμε μια εικόνα από εκείνα τα χρόνια. Στην περιοχή της Μόσχας γίνεται συνδιάσκεψη της αχτιδικής επιτροπής του κόμματος. Προεδρεύει ο καινούργιος γραμματέας της αχτιδικής επιτροπής στη θέση εκείνου που φυλακίστηκε πριν από λίγο καιρό. Στο τέλος της συνδιάσκεψης διαβάζεται ένα ψήφισμα αφοσίωσης προς τον σύντροφο Στάλιν. Όλοι σηκώνονται φυσικά (όπως και σε όλη τη διάρκεια της συνδιάσκεψης , όλοι πετάγονταν όρθιοι σε κάθε μνεία του ονόματος του). Στη μικρή αίθουσα αντηχούν «θυελλώδη χειροκροτήματα που καταλήγουν σε επευφημίες». Συνεχίζονται τρία λεπτά, τέσσερα λεπτά, πέντε λεπτά, με ολοένα μεγαλύτερη ένταση. Μα οι παλάμες αρχίζουν να πονάνε. Πιαστήκανε τα σηκωμένα χέρια. Οι ηλικιωμένοι είχαν κιόλας λαχανιάσει. Όλα αυτά άρχισαν να φαίνονται με το παραπάνω ανόητα, ακόμα και σε εκείνους που λατρεύανε πραγματικά τον Στάλιν. Ποιός όμως θα τολμούσε να σταματήσει πρώτος; Θα μπορούσε να το κάνει ο γραμματέας της αχτιδικής επιτροπής, που στεκόταν ακόμα στην έδρα και μόλις είχε διαβάσει το ψήφισμα. Μα είναι καινούργιος, πήρε τη θέση αυτού που συλλάβανε, φοβάται κι ο ίδιος !!
Αφού μέσα στην έδρα στέκονται και χειροκροτούν και πράκτορες της Νι-Κα-Βε-Νπέ, αυτοί ασφαλώς θα προσέξουν και ποιος θα σταματήσει πρώτος !.... Έτσι τα χειροκροτήματα στην άγνωστη μικρή αίθουσα συνεχίζονται άγνωστα για τον αρχηγό, 6 λεπτά, 7 λεπτά, 8 λεπτά!....
Είναι χαμένοι! Αφανίζονται ! Δεν μπορούν να σταματήσουν πια, ώσπου να πέσουν κάτω από τη συγκοπή! Εκεί στο βάθος της μικρής αίθουσας, μέσα στον πολύ κόσμο, μπορείς να κάνεις μια μικρούλα απάτη και να χειροκροτάς κάπως πιο αραιά, όχι τόσο δυνατά, όχι με τόση μανία, μα εδώ, στο προεδρείο, εδώ που σε βλέπει όλος ο κόσμος !....
Ο διευθυντής του τοπικού εργοστασίου χαρτοποιίας, άνθρωπος ανεξάρτητος και δυνατός, στέκεται στο προεδρείο και, μ’ ολο που καταλαβαίνει πόσο ψεύτικη, πόσο αδιέξοδη είναι η θέση του, χειροκροτεί! Ένατο λεπτό ! Δέκατο ! Κοιτάζει με μελαγχολία τον γραμματέα της αχτιδικής επιτροπής, μα εκείνος δεν τολμά να σταματήσει. Παραφροσύνη! Ομαδική !
Τα στελέχη γυρίζουν και κοιτάζουν ο ένας τον άλλο με μια ανεπαίσθητη ελπίδα, αλλά και με ψεύτικο ενθουσιασμό, ζωγραφισμένο στα πρόσωπα τους, και θα συνεχίσουν να χειροκροτούν ώσπου να πέσουν καταγής, ώσπου να τους βγάλουν έξω με φορείο! Μα και τότε ακόμα οι υπόλοιποι δεν θα λυγίσουν! …..
Στο ενδέκατο όμως λεπτό ο διευθυντής του εργοστασίου χαρτοποιίας, παίρνοντας ύφος πολυάσχολο, κάθεται στη θέση του στο προεδρείο. Και - τι θαύμα! – τι έγινε εκείνος ο ακράτητος ενθουσιασμός; Όλοι σταματούν μεμιάς τα χειροκροτήματα στο ίδιο χτύπημα και κάθονται κι αυτοί. Σώθηκαν! Ο σκίουρος κατάλαβε πώς να πηδήξει έξω από τη ρόδα !.....
Έτσι όμως αποκαλύπτονται οι ανεξάρτητοι άνθρωποι. Και έτσι τους πιάνουν. Ο διευθυντής του εργοστασίου συλλαμβάνεται την ίδια νύχτα. Βρίσκουν εύκολα μιαν εντελώς άσχετη αφορμή και του φορτώνουν δέκα χρόνια. Μα αφού υπογράφεται το υπ’αριθ. 206 ανακριτικό πρωτόκολλο, ο ανακριτής του υπενθυμίζει:
- Και ποτέ να μη σταματάτε πρώτος τα χειροκροτήματα !!
(Τι να κάνουμε όμως; Πώς αλλιώς να σταματήσουμε;
Αυτή λοιπόν είναι η επιλογή σύμφωνα με τον Δαρβίνο. Αυτός είναι ο όλεθρος λόγω βλακείας !! ‘’

Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο ‘’Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ’’ του Ρώσου συγγραφέα Αλεξάντερ Σολζενίτσιν….
Ο Σολζενίτσιν, ένας από τους σημαντικότερους και πιο γνωστούς σοβιετικούς διαφωνούντες, θεωρεί ότι απαρχή των Γκουλάγκ βρίσκεται στο διάταγμα που εξέδωσε ο Λένιν λίγο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Από αυτό το σημείο ξεκινά την αφήγησή του ο συγγραφέας και την ολοκληρώνει το 1956, με την αποκήρυξη και την αποκαθήλωση του Στάλιν από τον νέο ισχυρό άνδρα Νικήτα Χρουστσόφ και το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ.
Ο Σολζενίτσιν υποστηρίζει ότι το Γκουλάγκ είναι σύμφυτο με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» και δεν είναι μια σταλινική παρένθεση, όπως πιστευόταν μέχρι τότε από πολλούς αριστερούς στη Δύση. Χωρίς την απειλή της φυλάκισης, η Σοβιετική Ένωση δεν θα μπορούσε να κυβερνηθεί και χωρίς την καταναγκαστική εργασία εκατομμυρίων διαφωνούντων δεν μπορούσε να αναπτυχθεί οικονομικά, κυρίως στους τομείς των έργων υποδομής. Άλλωστε, το διάταγμα που προέβλεπε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστικής εργασίας παρέμεινε ενεργό έως το 1989, οπότε και καταργήθηκε. Υπολογίζεται ότι 20 εκατομμύρια «ζεκ» (πολιτικοί κρατούμενοι) πέρασαν από τα σοβιετικά Γκουλάγκ και γύρω στα 8-10 εκατομμύρια άφησαν σ' αυτά την τελευταία τους πνοή.
Ένα από τα βασικά στοιχεία του βιβλίου είναι το χιούμορ του συγγραφέα, συχνά σαρκαστικό και ειρωνικό, που μετριάζει την αβάσταχτη σκληρότητα των περιγραφών του.

Για κάθε μηχανισμό εξουσίας, αριστερό, δεξιό, ακροδεξιό, ακροαριστερό, ακρο....μεσαίο, όλοι ανεξαιρέτως, όταν βρεθεί σε θέση να διαφεντεύει τις τύχες ενός λαού, υπάρχουν αυξημένες πιθανότητες –στο όνομα της δημοκρατίας και καλά !!!!!- να φθάσει σε εγκλήματα τέτοιου μεγέθους.
Τουλάχιστον ας μην ξεχνάμε την ιστορία, ισως βοηθήσει να μην ξανασυμβεί....

Μὲ τὴν ἀνατολή, ὁ Ἰωνάθαν Γλάρος ἄρχισε πάλι τὴν ἐξάσκησή του. Ἀπὸ ὕψος πέντε χιλιάδες πόδια οἱ ψαρόβαρκες ἦσαν βουλίτσες πάνω στὸ λεῖο γαλανὸ νερό, τὸ Σμῆνος στὸ Πρόγευμα ἕνα ἀχνὸ σύννεφο ἀπὸ μικροσκοπικὰ σκονάκια, νὰ στροβιλίζονται. Ἦταν ζωντανός, τρέμοντας λίγο ἀπὸ χαρά, περήφανος ποὺ κυριαρχοῦσε τώρα πάνω στὸ φόβο του. Ὕστερα δίχως ἐπισημότητες μάζεψε τὶς φτεροῦγες του, ἅπλωσε τὶς κοντὲς λοξὲς ἄκρες τῶν φτερῶν του καὶ βούτηξε ἀμέσως πρὸς τὴ θάλασσα. Ὅταν πέρασε τὶς τέσσερεις χιλιάδες πόδια, εἶχε φτάσει τὴν ὁριακὴ ταχύτητα, ὁ ἀέρας ἦταν ἕνα στέρεο φράγμα ἤχου ἀπέναντι στὸ ὁποῖο δὲν μποροῦσε νὰ κινηθεῖ πιὸ γρήγορα. Πετοῦσε τώρα ἴσια κάτω, μὲ ταχύτητα διακόσια δεκατέσσερα μίλια τὴν ὥρα. Ξεροκατάπιε, γιατί ἤξερε πὼς ἂν τὰ φτερά του ἄνοιγαν σ᾿ αὐτὴ τὴ ταχύτητα, θὰ γινόταν ἕνα ἑκατομμύριο κομματάκια γλάρου. Ἡ ταχύτητα ὅμως ἦταν δύναμη, καὶ ἡ ταχύτητα ἦταν χαρά, καὶ ἡ ταχύτητα ἦταν ἀπόλυτη ὀμορφιά.

Ἄρχισε τὴν ἀνάσχεση στὰ χίλια πόδια, οἱ ἄκρες τῶν φτερῶν του ἔτριζαν κι᾿ ἄναβαν σ᾿ αὐτὸ τὸν τρομακτικὸ ἄνεμο, ἡ βάρκα καὶ τὸ πλῆθος τῶν γλάρων ἔρχονταν κατὰ πάνω του καὶ μεγάλωναν μὲ ἀστραπιαία ταχύτητα, πάνω στὸ δρόμο του.

Δὲν μποροῦσε νὰ σταματήσει· δὲν ἤξερε ἀκόμα οὔτε πῶς νὰ στρίψει μ᾿ αὐτὴ τὴν ταχύτητα.

Ἡ σύγκρουση θὰ σήμαινε ἀκαριαῖο θάνατο. Κι᾿ ἔτσι ἔκλεισε τὰ μάτια του.

Συνέβηκε κεῖνο τὸ πρωί, τότε, μόλις μετὰ τὸ ξημέρωμα, ὁ Ἰωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρος νὰ περάσει σὰ σφαῖρα ἀπ᾿ τὸ κέντρο ἀκριβῶς τῆς συνάθροισης γιὰ Πρόγευμα τοῦ Σμήνους, σὰν ἀστραπὴ μὲ διακόσια δώδεκα μίλια τὴν ὥρα, μὲ τὰ μάτια κλειστά, σ᾿ ἕνα ἄγριο βουητὸ ἀπὸ ἀέρα καὶ φτερά. Ὁ Γλάρος Τύχη τοῦ χαμογέλασε γιὰ μιὰ φορὰ καὶ κανένας δὲ σκοτώθηκε.

Ὅταν πιὰ σήκωσε τὸ ράμφος του πρὸς τὸν οὐρανό, ἐξακολουθοῦσε νὰ κινεῖται σὰ πύρινη σφαῖρα μὲ ταχύτητα ἑκατὸν ἑξήντα μίλια τὴν ὥρα. Ὅταν σιγὰ σιγὰ ἔφτασε στὰ εἴκοσι μίλια καὶ ἅπλωσε ξανὰ ἐπιτέλους τὰ φτερά του, ἡ βάρκα ἦταν σὰ ψίχουλο πάνω στὴ θάλασσα, τέσσερεις χιλιάδες πόδια κάτω. Σκέφτηκε τὸ θρίαμβο. Ὁριακὴ ταχύτητα! Ἕνας γλάρος πετᾶ μὲ ταχύτητα διακόσια δέκα τέσσερα μίλια τὴν ὥρα! Ἦταν μιὰ Κατάκτηση, ἦταν ἡ πιὸ μεγάλη, ἡ μοναδικὴ στιγμὴ στὴν ἱστορία του Σμήνους, καὶ κείνη τὴ στιγμὴ μία καινούργια ἐποχὴ ἄνοιξε γιὰ τὸν Ἰωνάθαν Γλάρο. Ἀφοῦ πέταξε στὸ ἐρημικὸ τόπο τῆς ἐξάσκησής του, διπλώνοντας τὰ φτερά του γιὰ νὰ βουτήξει ἀπὸ ὀχτὼ χιλιάδες πόδια, βάλθηκε ἀμέσως ν᾿ ἀνακαλύψει πῶς νὰ στρίβει.

Ἀνακάλυψε πὼς ἕνα καὶ μόνο ἀκρινὸ φτερὸ ἂν κινηθεῖ ἀνὰ χιλιοστό, προκαλεῖ μία ὁμαλὴ μεγαλόπρεπη καμπύλη σὲ τρομαχτικὴ ταχύτητα. Πρὶν τὸ μάθει αὐτό, ὡστόσο, ἀνακάλυψε πὼς ἂν κουνήσει περισσότερα ἀπὸ ἕνα φτερὸ σ᾿ αὐτὴ τὴν ταχύτητα, στροβιλίζεσαι σὰ σφαίρα ὅπλου... Καὶ ὁ Ἰωνάθαν εἶχε ἔτσι γίνει ὁ πρῶτος ἀκροβάτης τοῦ ἀέρα, πρὶν ἀπὸ κάθε ἄλλο γλάρο στὸν κόσμο.

Δὲν ἔχασε καιρὸ κείνη τὴ μέρα σὲ κουβέντες μὲ ἄλλους γλάρους ἀλλὰ συνέχισε νὰ πετᾶ ὥσπου νύχτωσε. Ἀνακάλυψε τὴν ἀκροβατικὴ στροφή, τὴν ἀργὴ περιστροφή, τὴν ἀνάποδη στροφή, τὸ στροβίλισμα, τὴν τούμπα.

Ὅταν ὁ Ἰωνάθαν Γλάρος ἔφτασε κοντὰ στὸ Σμῆνος στὴν παραλία, ἦταν νύχτα βαθιά. Ἦταν ζαλισμένος καὶ φοβερὰ κουρασμένος. Κι᾿ ὅμως άπ᾿ τὴ χαρά του προσγειώθηκε μὲ ἀκροβασία καὶ πραγματοποιώντας λίγο πρὶν ἀγγίξει τὸ ἔδαφος, μιὰ ξαφνικὴ ἀπότομη περιστροφή.

Ὅταν μάθουν, σκέφτηκε, τὴν Κατάκτηση θὰ ξετρελαθοῦν ἀπὸ χαρά. Πόσο πιὸ πλούσια γίνεται τώρα ἡ ζωή μας! Ἀντὶ γιὰ τὸ μονότονο κοπιαστικὸ πήγαινε κι᾿ ἔλα στὶς ψαρόβαρκες, ὑπάρχει ἕνα νόημα στὴ ζωή! Μποροῦμε νὰ ξεπεράσουμε τὴν ἄγνοια, μποροῦμε ν᾿ ἀναγνωρίζουμε τὸν ἑαυτό μας σὰν ὄντα ξεχωριστά, ἔξυπνα καὶ ἐπιδέξια.Μποροῦμε νὰ εἴμαστε λεύτεροι! Μποροῦμε νὰ μάθουμε νὰ πετοῦμε!
Τὰ χρόνια μπροστά του ἀντηχοῦσαν καὶ λαμπύριζαν γεμάτα ὑποσχέσεις.
Οἱ Γλάροι ἦταν μαζεμένοι στὴ Συνάθροιση τοῦ Συμβουλίου ὅταν προσγειώθηκε καὶ καθὼς φαίνεται ἦταν ἐκεῖ συγκεντρωμένοι ἀπὸ ὥρα. Γιατί, πραγματικά, περίμεναν.

«Ἰωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρε! Στάσου στὸ Κέντρο!». Τὰ λόγια τοῦ Γέροντα ἀκούστηκαν μὲ μία φωνὴ ὑπέρτατης ἐπισημότητας. «Στάσου στὸ Κέντρο» σήμαινε μόνο μεγάλη ντροπὴ ἢ μεγάλη τιμή. Στὸ Κέντρο γιὰ Τιμὴ ἦταν ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο διακρίνονταν οἱ πιὸ μεγάλοι ἀρχηγοὶ τῶν γλάρων. Μὰ φυσικά, σκέφτηκε, στὸ Πρόγευμα τοῦ Σμήνους σήμερα τὸ πρωὶ εἶδαν τὴν Κατάκτηση! Ἐγὼ ὅμως δὲν θέλω τιμές. Δὲν ἐπιθυμῶ νὰ γίνω ἀρχηγός. Θέλω μόνο νὰ μοιραστῶ ὅ,τι ἀνακάλυψα, νὰ δείξω τοὺς ὁρίζοντες ποὺ ἁπλώνονται μπροστά μας. Ἔκανε ἕνα βῆμα μπρός.

«Ἰωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρε», εἶπε ὁ Γέροντας, «στάσου στὸ Κέντρο γιὰ Ντροπὴ νὰ σὲ δοῦν οἱ σύντροφοί σου γλάροι!».

Ἦταν σὰ νὰ τὸν εἶχαν χτυπήσει μὲ σανίδα. Τὰ γόνατά του λύγισαν, τὰ φτερά του ζάρωσαν, τ᾿ αὐτιά του βούιζαν. Στὸ Κέντρο γιὰ Ντροπή; Ἀδύνατο!

Ἡ Κατάκτηση! Δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν! Κάνουν λάθος, λάθος!

«...γιὰ τὴν ἐπικίνδυνη ἀνευθυνότητά του», ἡ σοβαρὴ φωνὴ ἀντηχοῦσε, «ποὺ καταπατᾶ τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴν παράδοση τῆς οἰκογένειας τῶν Γλάρων»...

Νὰ σταθεῖ στὸ Κέντρο γιὰ Ντροπὴ σημαίνει πὼς θὰ τὸν διώξουν ἔξω ἀπ᾿ τὴν κοινωνία τῶν γλάρων, ἀπόβλητο σὲ μοναχικὴ ζωὴ στοὺς Πέρα Βράχους.

«...κάποια μέρα, Ἰωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρε, θὰ μάθεις πὼς ἡ ἀνευθυνότητα δὲν ἀποδίδει. Ἡ ζωὴ εἶναι τὸ ἄγνωστο κι᾿ αὐτὸ ποὺ παραμένει ἄγνωστο· ἕνα μόνο εἶναι γνωστό: πὼς ἐρχόμαστε στὸν κόσμο τοῦτο γιὰ νὰ τρῶμε, γιὰ νὰ παραμείνουμε ζωντανοὶ ὅσο μποροῦμε περισσότερο».

Ἕνας γλάρος δὲν ἀντιμιλᾶ ποτὲ στὸ Συμβούλιο τοῦ Σμήνους, ἀλλὰ ἡ φωνὴ τοῦ Ἰωνάθαν ξέσπασε. «Ἀνευθυνότητα; Ἀδέλφια μου!» φώναξε. «Ποιὸς εἶναι πιὸ ὑπεύθυνος ἀπὸ τὸ γλάρο ποὺ ἀνακαλύπτει κι᾿ ἀκολουθεῖ ἕνα νόημα, ἕναν ἀνώτερο σκοπὸ στὴ ζωή; γιὰ χίλια χρόνια τσαλαβουτοῦμε ψάχνοντας νὰ βροῦμε ψαροκεφαλές, ἀλλὰ τώρα ἔχουμε ἕνα σκοπὸ στὴ ζωὴ - νὰ μάθουμε, ν᾿ ἀνακαλύψουμε, νά 'μαστε λεύτεροι! Δῶστε μου μιὰ εὐκαιρία μόνο, ἀφῆστε με νὰ σὰς δείξω τί ἀνακάλυψα...».

Τὸ Σμῆνος θαρρεῖς πὼς ἦταν πέτρινο.

«Δὲν ἀνήκεις πιὰ στὴν Ἀδελφότητα» φώναξαν ὅλα μαζί, καὶ μονομιᾶς ἔκλεισαν τ᾿ αὐτιά τους καὶ τοῦ γύρισαν τὶς πλάτες.

Ὁ Ἰωνάθαν Γλάρος πέρασε τὶς ὑπόλοιπές του μέρες μόνος, ἀλλὰ πέταξε μακριά, πιὸ μακριὰ ἀπ᾿ τοὺς Πέρα Βράχους. Ἦταν θλιμμένος ὄχι ἀπὸ μοναξιά, ἀλλὰ γιατί οἱ γλάροι ἀρνήθηκαν νὰ πιστέψουν στὸ μεγαλεῖο τῆς πτήσης ποὺ τοὺς περίμενε· ἀρνήθηκαν ν᾿ ἀνοίξουν τὰ μάτια τους καὶ νὰ δοῦν.

Κάθε μέρα μάθαινε περισσότερα. Ἔμαθε πὼς μία βουτιὰ μποροῦσε νὰ τὸν βοηθήσει ν᾿ ἀνακαλύψει τὰ σπάνια καὶ νόστιμα ψάρια ποὺ κολυμποῦσαν κοπαδιαστὰ δέκα πόδια κάτω ἀπ᾿ τὴν ἐπιφάνεια τοῦ ὠκεανοῦ: δὲ χρειαζόταν πιὰ ψαρόβαρκες καὶ μπαγιάτικο ψωμὶ γιὰ νὰ ἐπιζήσει. Ἔμαθε νὰ κοιμᾶται στὸν ἀέρα, ἀκολουθώντας νυχτερινὴ πορεία πάνω στὸ θαλασσινὸ ἀγέρι καὶ καλύπτοντας ἑκατὸ μίλια ἀπ᾿ τὸ ἡλιοβασίλεμα ὡς τὰ ξημερώματα. Μὲ τὸν ἴδιο ἐσωτερικό του ἔλεγχο, πετοῦσε μέσ᾿ ἀπὸ βαριὰ θαλασσινὴ ὁμίχλη κι᾿ ἀνέβαινε ἀκόμα πιὸ ψηλὰ στὸν ἀστραφτερὸ καθαρὸ οὐρανό... ἐνῶ τὴν ἴδια ὥρα ὅλοι οἱ ἄλλοι γλάροι στέκονταν στὴ στεριὰ μέσα στὴν καταχνιὰ καὶ τὴ βροχή. Ἔμαθε νὰ πετάει μὲ τοὺς ἀψηλοὺς ἀνέμους βαθιὰ πάνω ἀπ᾿ τὴ στεριά, νὰ βρίσκει ἐκεῖ γιὰ νὰ τραφεῖ νόστιμα ἔντομα.


«Ὁ Γλάρος Ἰωνάθαν Λίβινγκστον» τοῦ Richard Bach εἶναι ἕνα ὑπέροχο βιβλίο ποὺ σοῦ μαθαίνει νὰ βάζεις στόχους στὴ ζωή σου καὶ νὰ τοὺς κυνηγᾶς ἀκόμη καὶ ἂν κανεὶς δὲν στηρίζει τὸν ἀγώνα σου. Ὅταν ὅμως τοὺς πετυχαίνεις νὰ μὴ μένεις ἐκεῖ ἀλλὰ νὰ πηγαίνεις ψηλότερα γιατὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι φτιαγμένος ἀκριβῶς γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο, γιὰ νὰ ἀνεβαίνει. Ἕνα βιβλίο ποὺ σοῦ μαθαίνει τὴν ἀξία τῆς ἀγάπης καὶ τῆς μάθησης.
«Ὁ δρόμος ὅσων τολμοῦν νὰ ζοῦν εὐτυχισμένοι εἶναι ὁ δικός τους δρόμος: τὸ νὰ βροῦμε, δηλαδὴ, αὐτὸ ποὺ θὰ θέλαμε νὰ κάνουμε καὶ νὰ τραβήξουμε πρὸς τὰ ἐκεῖ μὲ θάῤῥος, ἐπιμονὴ καὶ ἀπόλυτη άποφασιστικότητα. Πέτα γιὰ μένα σημαίνει ἀφέσου, δεῖξε ἐμπιστοσύνη στὴ δύναμη τοῦ ἀόρατου. Σημαίνει πὼς πρέπει νὰ ἀφήσουμε τὸν οὐρανὸ νὰ μᾶς ὑψώσει κοντά του.»