Χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις ενός μεγάλου παιδιού

Το σπίτι ήταν αφύσικα ζεστό. Η ατμόσφαιρα είχε κάτι το ιδιαίτερο.
Περνούσαμε το χειμώνα σε ένα κρύο σπίτι. Δεν είχαμε θέρμανση για να κάνουμε οικονομία.
Κρύο το σπίτι, ζεστές πάντα οι καρδιές. Ποτέ δεν παραπονέθηκα μικρός για το κρύο.



Και ερχόντουσαν εκείνες οι 15 μαγικές ημέρες. Οι ημέρες που οι ευχές σου μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα.

Οι ημέρες που σε ρωτούσαν ο μπαμπάς και η μαμά τί θα ήθελες από τον Άγιο Βασίλη. Οι μέρες που έγραφες γράμμα στον Άγιο Βασίλειο. Που ήθελες πολλά αλλά ζητούσες λίγα γιατί βαθιά μέσα σου ήξερες ότι ο μπαμπάς και η μαμά θα σου πάρουν τα δώρα, και δεν μπορούσαν. Το ήξερες, τους συμπονούσες, αλλά ζούσες το παραμύθι, γινόσουν μέρος αυτού. Είχες δει τα δώρα που ζήτησες την προηγούμενη χρονιά πίσω από το καλοριφέρ. Ήξερες...

Τί καλός άγιος ήταν αυτός ο Άγιος Βασίλης! Ότι και αν ήθελες προσπαθούσε να στο φέρει.

Μιλώ για τις εποχές μεταξύ του 1970 και 1980.

Τότε που υπήρχε το Μινιόν, ο Λαμπρόπουλος και ο Κατράντζος. Τότε που πηγαίναμε στο κέντρο της Αθήνας και θαυμάζαμε τις βιτρίνες. Τότε που η Σταδίου, η Πανεπιστημίου ήταν οδοί που όλοι έπρεπε να επισκεφθούν. Τότε που μπαίναμε στα καταστήματα και βλέπαμε πράγματα μοναδικά. Τότε που ανεβαίναμε τις κυλιόμενες σκάλες με το στόμα ανοικτό από όλα όσα νέα και μοναδικά βλέπαμε.

Τότε που τα Χριστούγεννα ήταν μοναδικά. Μία φορά το χρόνο. Όαση γιορτής μέσα σε ένα μίζερο έτος. Τότε που περιμέναμε τα Χριστούγεννα για να κάνουμε και να λάβουμε δώρα που ούτε μπορούσαμε να ονειρευτούμε όλο το χρόνο.

Τότε που βγαίναμε να πούμε τα κάλαντα και μας άνοιγαν όλοι τις πόρτες. Τότε που αν δεν χτυπούσαμε μία πόρτα, άνοιγε από μόνη της και μας έλεγαν “σε μας δεν θα τα πείτε;”.

Το σπίτι ήταν ζεστό. Ο μπαμπάς είχε πάρει μία κασέτα με χριστουγεννιάτικα τραγούδια και μελωδίες που έπαιζε συνεχώς στο κασετόφωνο. Τι χαρά! Τι ευλογία! Τι Ευτυχία!

Τον θυμάμαι να βάζει στο καλό ποτήρι λίγο ουίσκι και τη μάνα μου να γκρινιάζει που πίνει και το κάνει στο καλό σερβίτσιο.

Και τα τραγούδια, η ζέστη, η ατμόσφαιρα, οι μυρωδιές, το στρωμένο τραπέζι, φτωχικό αλλά ταυτόχρονα πλούσιο σε σχέση με το καθημερινό... Χριστούγεννα.

Χριστούγεννα!

Σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα!

Κατάθεση ψυχής!!!
Καλές γιορτές Ηλία!! Καλές γιορτές σε όλο το φόρουμ!!

Καλά Χριστούγεννα σε εσένα Φάνη και σε όλο τον κόσμο.

Χριστούγεννα... Κάτι μαγικό υπάρχει γύρω μας.
Θα το δούμε μόνον αν γίνουμε ξανά παιδιά.

[/b]

Αν έχω παραμείνει παιδί; Ε ναι. Τι άλλο. Όλοι κουβαλάμε τις αναμνήσεις μας. Τις αφήνουμε, τις ξεχνάμε, τις ξαναβρίσκουμε μπροστά μας. Όσο παραμένουμε ζωντανοί.

Ο γιος μου ο μικρότερος με ρώτησε: Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να διαδηλώνουν με τόση έμφαση το νέο χρόνο κάθε φορά; Γιατί μπαμπά τόσα φώτα, πυροτεχνήματα κτλ κάθε φορά που μπαίνει ο νέος χρόνος; Του απάντησα ότι οι άνθρωποι χαίρονται που τα κατάφεραν να ζήσουν έναν ακόμα χρόνο. Ύστερα μόνος μου σκεφτόμουν πόσο δίκαιο είναι αυτό. Δεν είπα τίποτ’ άλλο στο παιδί. Είναι δίκαιο και σωστό. Και ειλικρινές. Να χαιρόμαστε που είμαστε ζωντανοί κι απολαμβάνουμε το ταξίδι μέσα στο εκκωφαντικό Σύμπαν. Να σκεφτόμαστε, να οραματιζόμαστε, να κοιτάμε με θάρρος προς το μέλλον μας. Το μέλλον.

Για μένα που παραλλήλως γερνάω (και το απολαμβάνω), παρ’ όλες τις απώλειες, δεν είναι ακριβώς έτσι. Όλοι οι μεγάλοι ξέρουμε ότι είναι αδύνατον να μη θυμηθούμε σε κάθε γιορτή και σχόλη, όλους αυτούς που μας προσέφεραν, μας γέννησαν, μας ανάθρεψαν, μας στήριξαν, μας συμβούλεψαν, μας χάρισαν αγάπη, μας εξήγησαν τι είναι σημαντικό και τι είναι ασήμαντο στη ζωή. Οι παππούδες, οι γιαγιάδες, ο πατέρας, η μάνα, τ’ αδέρφια μας, οι παιδικοί μας φίλοι, έτσι κρατάνε για μας τους κάπως μεγάλους σε ηλικία μια ξεχωριστή θέση στο θυμικό μας.

Το νόημα που έχουν για μένα τα Χριστούγεννα γεννήθηκε πλάι σ’ ένα τζάκι θορυβώδες που κάπνιζε αρκετά ώστε να κάνει το μικρό χώρο «μέλαθρο». Μυρίζει τηγανίτες που τσιρίζουν μέσα σε λάδι φρέσκο, μυρίζει κουραμπιέδες, πίτες, κι έχει ένα σκηνικό παραμυθένιο. Στρωσίδια γύρω γύρω από το τζάκι, ιστορίες για νεράιδες, ιστορίες ερωτευμένων, ιστορίες για φιλοξενία σε κατατρεγμένους, τραγούδια χριστουγεννιάτικα που μας μάθαινε η μάνα κι η γιαγιά, παραμύθια κι άλλα πολλά. Καινούρια παπούτσια και ρούχα στα παιδιά, ένα ωραίο κουστούμι ο θείος, ένα ωραίο χτένισμα η αδερφή, καθαριότητα στο σπίτι όλο, κι αναγκαστική λύση όλων των παρεξηγήσεων μεταξύ όλων. Όλοι να δώσουν τα χέρια, ν’ αγκαλιαστούν, να ζητήσουν συγνώμες, να φιληθούν, ν’ ανταλλάξουν δώρα.

.... Θ’ ανοίξω τώρα το δώρο μου. Είναι τυλιγμένο με ωραίο τρόπο. Ωωωωω.... Ωωωωω..... Ένα σετ χρώματα παστέλ μ’ ένα ωραίο μπλοκ για να ζωγραφίζω!! Είμαι μικρός ακόμα, δεν έχω πάει σχολείο, όμως αυτή η μυρωδιά των παστέλ, η πρώτη χαρακιά στο λευκό χαρτί χαράχτηκε στη μνήμη μου για πάντα. Σα σπόρος φυτεύτηκε. Θυμάμαι τη μυρωδιά, το βάρος του παστέλ, τον ήχο, το πάχος της γραμμής, την πλάγια κατεύθυνση, τη χαρά μου που με συντάραξε, την ευγνωμοσύνη μου στον παππού, τη χαρά όλων γύρω που το δώρο έφερε τόση χαρά στο παιδί, τα μάτια της μάνας μου, την έκπληξη της αδερφής μου, τη ζέστη που επικρατούσε... Η μνήμη είναι στο κέντρο καθαρή και γύρω φλουτάρει. Στο κέντρο η γραμμή διάττοντας αστέρας.

Από τότε, κάθε που έρχονται τα Χριστούγεννα, περιμένω το δώρο μου. Να φανεί ένα κρύο βράδυ ο διάττοντας αστέρας μου στο βαθύ ουρανό. Και σταθερά όλα τα χρόνια τα θαύμα αυτό συμβαίνει. Μου μένει να χαρίσω κι εγώ με τη σειρά μου δώρα. Δώρα στα παιδιά. Τα δώρα στα παιδιά είναι η αγάπη μεταμορφωμένη σε κάτι χειροπιαστό. Κι αν έχω αγάπη για τα παιδιά θα έχω και για τα μεγάλα παιδιά. Για να έχω αγάπη για όλους θα πρέπει να περνάει ο διάττοντας αστέρας μου, να είμαι απλά ζωντανός. Κι αν πεθάνω, όσοι το πληροφορηθήκατε πια, θα το διαδώσετε, έστω κι ένας να δει τον αστέρα μου τη Χριστουγεννιάτικη νύχτα, θα πάρει αυτός την αγάπη που πήρα κι εγώ. Και θα δώσει κι αυτός αγάπη στα παιδιά, σε πολλά παιδιά, σ’ όλα τα παιδιά του πλανήτη. Να ‘χουν όλοι έναν αστέρα κάποτε. Κι ας περνάει όποτε θέλει από τον ουρανό τους.

Για μένα που παραλλήλως γερνάω (και το απολαμβάνω), παρ’ όλες τις απώλειες, δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Οι απώλειες αφήνουν ένα τραύμα, μέρος του οποίου δεν θεραπεύεται τελείως. Πρέπει όμως να ξεχνάμε, να κάνουμε πως δεν πονάμε, να μην πονάμε επιτέλους για τις απώλειες. Ο καλύτερος τρόπος, η καλύτερη θεραπεία για μένα, είναι να συναντάω και να βοηθάω ανθρώπους του μέλλοντος. Συναντάω ανθρώπους που θα ζήσουν στο μέλλον. Όλο και στο πιο πολύ μέλλον. Ε, αυτές τις μέρες, πάρτε δώρα και πάτε βρείτε ανθρώπους του μέλλοντος. Κι αν δεν έχετε δώρα πολλά να δώσετε, κι όταν τα χέρια σας αδειάσουν τελείως, απλώστε τα κι αγκαλιάστε αυτούς τους ανθρώπους που θα ζήσουν στο μέλλον. Σηκώστε τους στην αγκαλιά σας, προστατέψτε τους, κρύψτε τους από τους κακούς λύκους. Δώστε τους το μεγαλύτερο όπλο, την αγάπη. Το υπερόπλο της ζωής, την αγάπη. Όχι το κέλυφος της αγάπης. Να μην ξεχνάτε, ότι τα παιδιά θ’ ανοίξουν τα δώρα τους. Πρέπει ανοίγοντάς τα να βρουν αγάπη αληθινή, που είναι ο απόλυτος σεβασμός της ανθρώπινης ύπαρξης. Σεβασμός, όχι υποκρισία και φιλανθρωπία για να σώσετε την αμαρτωλή ψυχή σας. Αγάπη δίχως κανένα μα κανένα αντάλλαγμα.

Η αγάπη δεν είναι πολλά πράγματα. Είναι πλήρης αποδοχή του άλλου. Άρα είναι συγχώρεση. Όχι συγχώρεση για τους αποθαμένους μα για τους ζωντανούς. Όχι να τους συγχωρέσει ο Θεός. Εγώ να τους συγχωρέσω. Να τους συν+χωρέσω. Να τους δώσω το δικαίωμα να κάνουν τα λάθη τους. Να τους δώσω χώρο.

Κάθε Χριστούγεννα και όχι μόνο, θυμάμαι τη μεγαλωσύνη των παλιών ανθρώπων, των προγόνων μου. Θεωρούσαν υποχρέωσή τους να συγχωρέσουν τους άλλους. Να ταπεινωθούν οι ίδιοι. Κι έτσι να γιορτάσουν ανάλαφροι από το βάρος του εγώ τους. Να δώσουν κι όχι να πάρουν συγνώμη. Να δώσουν κι όχι να ζητήσουν συγνώμη. Το να ζητούν συγνώμη το θεωρούσαν υποκρισία. Αντί να ζητήσουν συγνώμη υποχωρούσαν. Κι ας έκανε ο άλλος ό,τι νόμιζε σωστό. Για να συν – χωρέσουν με τους άλλους.

Μέσα στα κρύα και τις παγωνιές, λένε γεννήθηκε ο Χριστός. Κυνηγημένος από την κακία και την απληστία των αρχόντων και των παρατρεχάμενων και των θερμοκέφαλων δήθεν σοφών. Εκείνων που έλεγαν ότι είναι γιος του Θεού. Οι ταλαίπωροι όμως βιοπαλαιστές τον ονόμασαν γιο του ανθρώπου. Έτσι τα Χριστούγεννα για μένα είναι όπως και του Παπαδιαμάντη. Έτσι τα βίωσα μικρός κι έτσι τα βιώνω και τώρα. Φτωχικά και ήρεμα και με μια βαθιά ενοχή για τις αμαρτίες όλων. Με συντριβή του καταραμένου εγώ και μακριά από το υπερφίαλο υπερεγώ της δήθεν δομημένης κοινωνίας.

Παιδιά μου είναι όλα τα παιδιά. Συνάνθρωποί μας είναι όλοι οι άνθρωποι της Γης. Είμαι θνητός αλλά φτιαγμένος από σκόνη αστρική. Από την ίδια σκόνη που φτιαχτήκαμε όλοι. Δεν μπορώ να ξε – χωρίσω από τους άλλους γύρω μου. Δεν έχει κανένα νόημα να γιορτάσω μόνος μου ή ξεχωρίζοντας τους ανθρώπους σε δικούς μου και ξένους. Ανήκω σε μια μεγάλη οικογένεια. Όχι εκείνη των πολυεθνικών συμφερόντων, αλλά στην παγκόσμια κοινότητα των ανθρώπων.

Εύχομαι ειρήνη στον κόσμο κι αγωνίζομαι για την ειρήνη. Υγεία. Δικαιοσύνη. Ελευθερία. Να ‘χουν όλοι μιαν οικογένεια, ένα σπιτικό, μια γωνιά ζεστή το χειμώνα και μιαν αυλή για το καλοκαίρι. Να ‘χουν φίλους και συνταξιδιώτες. Να μην είναι μόνοι ποτέ.

Καλά Χριστούγεννα
και ο και νούργιος χρόνος να φέρει υγεία και ευτυχία