Δεν μπορώ να ανταγωνιστώ τους συνταξιούχους!

Καιρό ήθελα να το πω, αλλά δεν ήξερα πως. Ούτε τώρα ξέρω για να είμαι ειλικρινής.

Παντού, όπου και να πάω, ότι και να κάνω τους συναντώ.

Είναι νέοι συνταξιούχοι γεμάτοι ζωή (υγεία να έχουν).

Υγιείς, δυναμικοί, με τη ζωή μπροστά τους, φραγκάτοι, με όρεξη να κάνουν πράγματα.
Κατά συντριπτική πλειοψηφία συνταξιούχοι του δημοσίου.
Δε γνωρίζω πολλούς του ιδιωτικού τομέα που να έχουν βγει σε σύνταξη μεταξύ 45 και 55.

Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι (ζωή και υγεία να έχουν), είναι που κινούν την οικονομία σε όλα τα επίπεδα. Καταναλωτικά, κοινωνικά και δημιουργικά.

Έχουν άπλετο ελεύθερο χρόνο. Έχουν λεφτά (έστω και με μειώσεις) από συντάξεις και εφάπαξ και έχουν ενέργεια που θέλουν κάπου να διοχετεύσουν.

Εγώ από την άλλη μεριά ως ελεύθερος επαγγελματίας ή ιδιωτικός υπάλληλος έχω υποχρεώσεις, πολλούς φόρους σε ότι κάνω, ασφαλιστικές εισφορές, άγχος, και 20+ χρόνια για να βγω στη σύνταξη παρόλο που είμαστε κοντά στην ηλικία με τους νέους συνταξιούχους.



Πως να μπορέσεις να σκεφτείς ήρεμα, χαλαρά και με ασφάλεια κάτω από αυτές τις συνθήκες;
Πώς να βρεις χρόνο και χρήμα να κάνεις αυτά που πραγματικά θέλεις;
Πώς να τους ανταγωνιστούν οι νέοι μας όταν χρειάζεται ως πτυχιούχοι να δουλεύουν για 12 ώρες για να πάρουν 300 Ευρώ το μήνα;

Αλήθεια, πόσοι νέοι εργαζόμενοι χρειάζονται για να πληρώσουν τη σύνταξη και το εφάπαξ ενός νέου συνταξιούχου;

Οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα της κρίσης, στην Ελλάδα του 2015 σε νικούν κατά κράτος.

• Είναι νέοι
• Δεν έχουν άγχος
• Έχουν χρόνο
• Έχουν το κεφάλαιο

Πως να ανταγωνιστείς τους συνταξιούχους στην Ελλάδα του 2015;

Ηλία, σ' αυτά που θα πω, μπορεί να έχω άδικο. Μπορεί και να κάνω λάθος εκατό στα εκατό. Έχοντας αυτό συνέχεια κατά νου, σου απαντώ. Αλλά να μην τα πάρεις προσωπικά. Επίσης οι σκέψεις μου αυτές είναι σκέψεις τωρινές. Δηλαδή γράφω τι νομίζω τώρα. Αύριο ίσως να έχω αλλάξει γνώμη.

Ο συνταξιούχος δεν πληρώνεται από τις εισφορές των νέων ασφαλισμένων. Αν πιστεύεις αυτό που λένε οι κλεφταράδες του κερατά που κλέψανε ακόμα και το λάδι από τα καντήλια, είσαι λάθος. Ο συνταξιούχος πληρώνεται από τις κρατήσεις που του έχουν γίνει.

Όταν ασφαλίζεις το αυτοκίνητό σου, έχεις την απαίτηση να πληρώσει η ασφάλειά σου όταν χρειαστεί. Φαντάσου να σου πει η ασφάλεια «κύριε, επειδή δεν έχουμε αρκετούς νέους ασφαλισμένους, δεν έχουμε αυτόν τον καιρό να καλύψουμε τις ζημιές στ’ αυτοκίνητό σου. Θα σου δώσουμε ένα συμβολικό ποσό μόνο».

Η σύνταξη είναι ασφάλεια πληρωμένη. Πληρωμένη προκαταβολικά. Την έχει πληρώσει ο εργαζόμενος με την εργασία του.

Αν θεωρείς ότι την έχει πληρώσει ο ιδιώτης επιχειρηματίας, και πάλι ερωτώ: Για ποιον την πλήρωσε; Για να την παντελονιάσουνε ξένοι και ντόπιοι κλεφταράδες;

Όταν έφτιαχνα το σπίτι μου πλήρωσα στο ΙΚΑ για την ασφάλεια και τη σύνταξη των εργαζομένων. Πού τα έδωσα τα λεφτά; Γιατί τα έδωσα αυτά τα λεφτά; Δε νομίζεις ότι τα έδωσα για τους εργαζόμενους;

Θέλω να το ξεκαθαρίσω αυτό τουλάχιστον: Ο συνταξιούχος δεν είναι ζητιάνος ούτε του κάνουν χάρη που του δίνουν τη σύνταξη.


Αν μιλάς για τους συνταξιούχους της δημόσιας διοίκησης, τους διαπλεκόμενους και φίλους κι ομοτράπεζους του Πάγκαλου, με συντάξεις που δεν αντιστοιχούν σε μέρες εργασίας πραγματικές, ναι. Αυτοί εξαγριώνουν τους πάντες.

Αν μιλάς για τις συντάξεις των συνδικαλισταράδων που δεν πατούσανε στη δουλειά τους , ναι. Έχεις απόλυτο δίκιο.

Όσο μιλάς για τις συντάξεις που μπήκαν από την πίσω πόρτα στο ασφαλιστικό σύστημα και παίρνουν συντάξεις χωρίς να έχουν καταβληθεί οι ανάλογες εισφορές, ναι, τότε έχεις δίκιο.


Ναι. Υπάρχουν συντάξεις τελείως μετέωρες. Αυτοί οι κύριοι που πήραν σύνταξη χωρίς να έχουν πληρώσει εισφορές, και μάλιστα συντάξεις παχυλές, είναι κλέφτες νομιμοποιημένοι από τους μεγάλους λήσταρχους. Και όσοι κλέβουν συντάξεις , κλέβουν τους πραγματικούς δικαιούχους.

Για τις «μαϊμού» συντάξεις ούτε λόγος ασφαλώς.

Το δημόσιο, για έναν άξιο άνθρωπο, ήταν πάντα η χειρότερη επιλογή για εργασία. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν πάντα ο περίγελος. Εκτός κι αν είχε χωθεί στη διοίκηση. Εκτός αν δε δούλευε αλλά μας δούλευε, σε κάποια υπηρεσία κατασκευασμένη ειδικά για κοπρίτες ημετέρους.

Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, αλλά και οι ελεύθεροι επιχειρηματίες ήταν πάντα οι φραγκάτοι. Και τώρα, αυτοί έχουν τα λεφτά. Όπου τα έχουν.

Όταν λέμε επιχειρηματίες στην Ελλάδα, τι εννοούμε; Το μεγαλύτερο ποσοστό των επιχειρηματιών είναι έμποροι. Τι είναι ο έμπορος; Είναι παραγωγικός ο έμπορος; Τι παράγει;

Είναι παραγωγικά τα μπαρ; Τα κέντρα διασκέδασης είναι παραγωγικά; Τα φασφουντάδικα είναι παραγωγικά;

Αν θέλουμε να απαξιώσουμε το δημόσιο τομέα, μπορούνε να ξηλώσουμε και τον ιδιωτικό με ανάλογη μέθοδο. Αυτό είναι τρέλα αν το ακολουθήσουμε. Κι αν μπούμε στην αναλυτική μέθοδο και ξεσκονίσουμε τις διαπλοκές του ιδωτικού τομέα με το δημόσιο, εκεί δε θα συναντήσουμε δημοσίους υπαλλήλους αλλά ημετέρους διευθυντάδες, γενικούς, υψηλά ιστάμενους μεγαλοσχήμονες και πολιτικούς προϊσταμένους όλων των βαθμίδων. Εκεί οι ιδιώτες και το δημόσιο έχει γίνει ένα από τη διαπλοκή. Ένα και το αυτό.

Τα λεφτά ένας γνωστός μου τα έκανε σα μανάβης, κάνοντας προμήθειες μ’ ό,τι σάπιο μπορούσε να βρει, προμήθειες σε ιδρύματα, σε νοσοκομεία, σε στρατιωτικές μονάδες κτλ. Εκεί πιστεύεις ότι ερχόταν σε επαφή με τους δημοσίους υπαλλήλους; Χαχαχαχααα... Ποιος έτρωγε από το δημόσιο εν προκειμένω, η καθαρίστρια στο Καραμανδάνειο ή ο μανάβης ο ελεύθερος επιχειρηματίας;

Ποιος έχει φάει τον άμπακο από τα δημόσια νοσοκομεία; Οι εργαζόμενοι σ’ αυτά δημόσιοι υπάλληλοι ή οι ιδιωτικές εταιρείες με τα φάρμακα και τα πάσης φύσεως υλικά και εξοπλισμό;


Λοιπόν Ηλία, τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Δε φταίει το δημόσιο ούτε ο ιδιωτικός τομέας. Δεν φταίνε οι συνταξιούχοι. Δε φταίνε ούτε καν οι πολιτικοί. Φταίει που οι άνθρωποι έχουν γίνει ανέντιμοι και βρώμικοι. Και το λέω παρακμή και σαπίλα. Πάντα υπήρχε. Όμως τώρα η σαπίλα έχει προχωρήσει και μπορεί να επιφέρει και το θάνατο της κοινωνίας σαν σύνολο.

Περιμένω από υγιώς σκεπτόμενους και ηθικούς ανθρώπους να μην παρασύρονται από την προπαγάνδα των ένθεν κακείθεν φωνασκούντων ρητόρων, που αποκρύβουν την αλήθεια συστηματικά. Το δημόσιο είναι ο μόνος δρόμος να πάρουμε πάλι τα ίσια μας. Οι ιδιώτες επένδυσαν στην Ελλάδα, βγάλανε τα κέρδη τους, τα κεφαλαιοποιήσανε, τα πήρανε και τα πήγανε σε «ανερχόμενες αγορές». Στο διάολο πήγανε. Στην κομμουνιστική (και καλά) Κίνα τα πήγανε. Αύριο θα τα πάνε στη Βόρεια Κορέα. Στη Συρία. Να δεις που θα ξαναχτίσουνε την αρχαία Παλμύρα. Οι ιδιώτες.

Η φοροδιαφυγή σε ποιους χρεώνεται; Δεν είναι ελεύθεροι επαγγελματίες αυτοί που φοροδιαφεύγουν; Ποιοι έχουν λεφτά στην Ελβετία; Ποιοι φάγανε τα λεφτά του χρηματιστηρίου; Ποιοι φάγανε τα λεφτά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Οι δημόσιοι υπάλληλοι; Ακόμα κι αν συμμετείχαν κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι αυτοί είναι μετρημένοι. Πρέπει να καταγγέλουμε τους κλέφτες, όχι τους λοποδύτες του δρόμου.

Ηλία, όσοι μας στρέφουν κατά των συνταξιούχων, έχουν σκοπό να διαλύσουν το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα και να μην πάρεις ποτέ μα ποτέ σύνταξη. Αν το δημόσιο δεν μπορεί να εγγυηθεί την σύνταξή σου, κανένας ιδιώτης δεν θα έχει τη διάθεση να σου την εγγυηθεί. Απλά θα γυρίσουμε στις σπηλιές και πάλι. Ό,τι υπάρχει στον ιδιωτικό τομέα, υπάρχει επειδή υπάρχει ο δημόσιος.

Σε ανταγωνίζονται οι συνταξιούχοι; Α, εδώ κάτι άλλο παίζει. Αν κάποιος είναι συνταξιούχος, αυτό μπορεί να είναι το προκάλυμμα. Ο τύπος μπορεί να είναι και ... σωματέμπορος πχ. Μπορεί να είναι από σόι με περιουσία. Αν σου λέει μάλιστα κάποιος σήμερα ότι έχει λεφτά από τη σύνταξη και μπορεί να επενδύσει και να στήσει μια δουλίτσα, σε κοροϊδεύει. Α, αν κάθε μαυραγορίτης το παίζει συνταξιούχος μην το πιστεύεις αυτό Ηλία.

Όσο για τα τριακόσια ευρώ το μήνα: Όταν ο ιδιώτης επιχειρηματίας δίνει 300 ευρώ το μήνα,ποιος φταίει; Δε φταίει ο ιδιώτης επιχειρηματίας; Ποιος πρέπει να πληρώσει σωστά τον εργαζόμενο;
Εδώ κοντά στην Πάτρα πιάσανε πριν λίγους μήνες έναν που είχε σκλάβους και τους φύλαγε με τα όπλα. Στο ορνιθοτροφείο του βρέθηκαν και πάνω απ΄ενάμισυ εκατομύριο ευρώ από εκείνα που δεν έχουν οι εργοδότες. Κρυμμένα.

https://left.gr/news/nea-ypothesi-manoladas-stin-ahaiahttps://left.gr/news/nea-ypothesi-manoladas-stin-ahaia

Όταν ο εργοδότης κλέβει τους εργαζόμενους, φταίει ο συνταξιούχος που ζητάει τη σύνταξή του;
Αν στοχοποιήσουμε τον συνταξιούχο επειδή έχει τη σύνταξή του, τότε θ’ αρχίσουμε να στοχοποιούμε με ευκολία κάθε άνθρωπο που έχει χρήματα κι αυτό είναι επικίδνυνο. Κάποιος θα ισχυριστεί ότι φταίει ο πλούσιος με τα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια. Τι θα του απαντήσουμε αυτουνού;

Καλημέρα Ανδρέα,

Πάντα με καλή διάθεση.
Με αφορμή την απάντησή σου, συνεχίζω τους προβληματισμούς μου.

Μην παίρνεις όρκο ότι οι του ιδιωτικού τομέα είναι αυτοί που έχουν τα λεφτά, αν εξαιρέσεις βέβαια 100-150 οικογένειες που και αυτοί τα έκαναν συνεργαζόμενοι ως επί το πλείστον με το δημόσιο.

Αν ίσχυε αυτό που λες, τότε δεν θα έκλειναν δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, ούτε θα υπήρχαν πτωχευμένοι του ιδιωτικού τομέα. Αλήθεια, πόσους πτωχευμένους από τη δουλειά τους γνωρίζεις του δημοσίου; Όχι από δάνεια που πήραν και δεν μπορούν να ξεπληρώσουν, αλλά από τη δουλειά τους.

Όπως φαντάζομαι συμφωνείς, οι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι συνταξιούχοι που μας προέκυψαν τα τελευταία χρόνια μέσα στη κρίση, είναι αποτέλεσμα παρανοϊκών πολιτικών αποφάσεων και δειλίας να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Έτσι αντί να γίνει αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα και απολύσεις όπου υπήρχε πλεονάζον προσωπικό, η "μείωση" του αριθμού των εργαζομένων στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα έγινε μέσω πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και εθελουσίων εξόδων με παχυλά πριμ.

Αυτό είχε και έχει ως αποτέλεσμα να γεμίσει ο τόπος από νέους, υγιέστατους, δημιουργικότατους νέους συνταξιούχους.

Τα έξοδα συνέχισαν να είναι υψηλά γιατί αντί να βάζεις το Χ ποσό στο Α κουτάκι που αφορά τους μισθούς, το βάζεις στο κουτάκι Β που αφορά τις συντάξεις.

Το δημόσιο απογυμνώθηκε από έμπειρους ανθρώπους με αποτέλεσμα να υπολειτουργεί γιατί δεν έγινε και καμία αναδιοργάνωση.

Τα ασφαλιστικά ταμεία, ήταν που ήταν σε άσχημη κατάσταση (για τους λόγους που ωραία περιέγραψες), τώρα έχουν ξεπεράσει κατά πολύ το κόκκινο.

Το μείγμα είναι εκρηκτικό.

Για τις κρατήσεις που λες έχω μία μικρή ένσταση. Ένσταση που δεν είναι ορατή αν μείνουμε στο παράδειγμα ότι ένας του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου τομέα για 2000 καθαρά έχει και άλλα 1000 ευρώ κρατήσεις από τα οποία θα υπολογιστεί η σύνταξή του και το εφάπαξ.

Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι κάποιος βγάζει ένα νόμο και λέει ότι αυξάνω το μισθό στις 100.000 Ευρώ εκ των οποίων οι 98.000 είναι κρατήσεις. Εσύ αγαπητέ εργαζόμενε δε θα έχεις πρόβλημα γιατί πάλι 2000 θα σου μένουν καθαρά, την ίδια δουλειά θα κάνεις και τις ίδιες ώρες θα δουλεύεις.

Το ερώτημα είναι, μπορεί αυτός ο άνθρωπος όταν είναι να βγει στη σύνταξη, να ζητήσει ανάλογη σύνταξη με τις 98.000 ευρώ που του γίνονταν κρατήσεις; Μπορεί; Γιατί τώρα αυτό γίνεται και αυτό είναι το επιχείρημα, είτε αν αφορά τα 1000 Ευρώ κράτηση, είτε τα 98.000 ευρώ κράτηση. Άσχετα αν είναι απλές λογιστικές εγγραφές.

Έχεις δίκιο που λες ότι θα έπρεπε ο συνταξιούχος να πληρώνεται τη σύνταξή του βάσει των κρατήσεων που του έχουν γίνει και τα χρήματα να υπήρχαν στα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία θα τα διαχειρίζονταν με σύνεση και κερδοφορία.

Δυστυχώς όμως αυτό δε συμβαίνει εδώ και πολλές δεκαετίες. Λεφτά δεν υπάρχουν στα ασφαλιστικά ταμεία, ούτε οι ενεργοί εργαζόμενοι επαρκούν ούτε σε πλήθος, ούτε από τις κρατήσεις στους χαμηλούς μισθούς τους για να συντηρήσουν τα ασφαλιστικά ταμεία με τέτοιο πλήθος συνταξιούχων και με υψηλές συντάξεις. Όποιος δεν το βλέπει αυτό, έχει το κεφάλι του μέσα στην άμμο αρνούμενος να αποδεχθεί την πραγματικότητα.

Έτσι τα ασφαλιστικά ταμεία επιδοτούνται συνεχώς από τον κρατικό προϋπολογισμό που χτίζεται μαζεύοντας και αυξάνοντας φόρους.

Και ναι, υπάρχουν συνταξιούχοι πολλών ταχυτήτων. Με πολύ υψηλές, υψηλές και πολύ χαμηλές συντάξεις. Με καθόλου, λίγα, πολλά, ή πάρα πολλά χρόνια εργασίας.

Το οικοδόμημα που χτίστηκε τις προηγούμενες δεκαετίες (με όλες τις ευνοϊκές ρυθμίσεις, τα δεκάδες ασφαλιστικά ταμεία-ένα για κάθε συντεχνία), καταρρέει με πάταγο και κινδυνεύει να μας πάρει όλους μαζί στον πάτο.

Επειδή λοιπόν οι συνθήκες και οι καταστάσεις που ζούμε δεν είναι φυσιολογικές και αυτές που συνηθίσαμε, πρέπει να σκεφτόμαστε και με διαφορετικό τρόπο και να λαμβάνουμε κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της χώρας.

Η Ελλάδα αργοπεθαίνει, καθώς η κάθε συντεχνία δε θέλει να χάσει τα "κεκτημένα" της. Κεκτημένα που απέκτησε από πολιτικούς και για πολιτικούς λόγους, πάντα εις βάρος του συνόλου. Η Ελλάδα γερνά και αργοπεθαίνει εξαιτίας του δημογραφικού.

Και κλείνω εδώ λέγοντας πόσοι πιστεύεις θα συμφωνούσαν να γίνει μείωση στη σύνταξή τους και η διαφορά να δίνεται ως βοήθεια στα νέα ζευγάρια για να κάνουν παιδιά και να μπορούν να τα συντηρούν χωρίς να θεωρούνται τεκμήριο; Έτσι ώστε να γίνει προσπάθεια επίλυσης του τεράστιου δημογραφικού προβλήματος.

Ηλία, σου οφείλω μιαν απάντηση. Επειδή μάλιστα είναι φανερό ότι υπάρχει μεταξύ μας μια διάσταση απόψεων. Όχι ότι είναι σοβαρή η διάσταση. Κοντά πέφτουμε.
Το θέμα είναι μεγάλο όσο και θα μπορούσα να στο κλείσω με ευκλείδια μέθοδο σε μια πρόταση.

Λοιπόν. Δεν θα το λύσουμε εμείς. Στο κάτω κάτω εδώ δεν είμαστε και ειδήμονες. Για μένα λέω.

Όταν τα πράγματα Ηλία ζορίζουν πολύ, τ' αφήνουν έτσι χύμα να τα λύσουμε μόνοι μας ή και να πληρώσουμε τα της νύψης δηλαδή. Εμείς οι άσχετοι κατ' επάγγελμα. Ε, εμείς είμαστε πολίτες και θα πρέπει να σκεφτόμαστε σαν πολίτες αυτής της χώρας. Αυτής της χώρας που δεν μας χωράει. Εμένα πια δε με χωράει ο τόπος. Καίγεται ο κώλος μου, φωτιά στα μπατζάκια μου. Είμαι ανήσυχος δηλαδή.
Όχι για μια σύνταξη κομμένη στη μέση, δηλαδή απολιφάδι.
Δεν είμαι ανήσυχος για μένα.
Δεν έχω πια ανάγκη κανένανε, επειδή ακόμα και το φαγητό μου με συμφέρει να είναι χόρτα άγρια που τα μαζεύω μόνος μου. Τράγους μόνο στα κείμενά μου. Και με φίλους τσομπάνους που τους δίνω άλλα πράγματα εγώ. Αλλά τα χόρτα είναι πια η τροφή μου, που με βλέπω να γίνομαι σαμάνος και να κάθομαι σταυροπόδι στον αέρα από την αβάσταχτη ελαφρότητά μου. Χαχχχχααα..
Σπαθί, έτσι είναι. Η σύνταξούλα μου πάει στα παιδιά μου που σπουδάζουν για να βγούν προς στην ... αγορά εργασίας!! Πάει στα ένφια, στα δεή στα φιπι-ά, στα τέλη εντέλει και στα φάρμακα γαμώ το σόι τους για φαρμακοτρίφτες. Όχι πως είμαι άρρωστος, αλλά για την πίεσή μου που ανεβοκατεβαίνει να μην πάρω; Να πάθω εγκεφαλικό με τους πούστηδοι τους πολιτικάντηδες και τραπεζο- αυτούς που τους κάνω κάθε μέρα το τραπέζι σα να ήτανε φτωχοί συμπέθεροι;

Ηλία.
Δεν ξέρω.
Το δημόσιο πάσχει γιατί εκεί κάνουνε κουμάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι. Οι ανάχρειοι.
Θα προτείνω κι εγώ κάτι κοντά τα σένα: Ο στρατός αλήθεια δεν είναι δημόσιο; Η αστυνομία δεν είναι δημόσιο; Να φέρουμε ορέ Ηλία να μας φυλάνε σεκιουριτάδες κουμφού και καρατιέρηδες; Να μας αστυνομεύουνε φουσκωτοί; Να γίνουμε σαγκαι το Μεξικό που το φισκάρανε ναρκωτικά; Ξέρεις Ηλία μου πόσα χρόνια έχει το Μεξικό στο δουνουτού;
Τι να ιδιωτικοποιήσουμε γαμώ το σόι των; Τα ποτάμια; Στη Χιλή έχουνε ξεπουλήσει τα ποτάμια. Και ποιοι τα πήρανε νομίζεις; Κάτι ορυχεία χαλκού που περνάνε το νερό από μέσα κι ύστερα το ξαναρίχνουνε στη ροή του ποταμού να μην μπορεί να πιει ούτε άγριο πουλί.

Ηλία, στην Πάτρα, δυο κτίρια είδα να τα χτίζουνε μεγαλύτερη διάρκεια απ' ότι χρειάστηκε να χτίσουν τη γέφυρα Ρίο Αντίριο: Ένα είναι Αγίου Ανδρέου και Πατρέως και τ' άλλο Αγίου Ανδρέου και Κολοκοτρώνη. Και τα δύο είναι τραπεζών. Χρόοοοοονια τα θεμελιώνανε. Χρόοοοοονια τα χτίζανε. Τρελές θεμελιώσεις. Τρομερή επιμονή να κατέβουνε κάτω από το επίπεδο της επιφάνειας της θάλασσας. Μπετό και σίδερο με ειδικές τεχνικές και προδιαγραφές. Όλη η Πάτρα να γίνει σκόνη, αυτά τα κτίρια θα μείνουν στην θέση τους. Και τα σιδερόφραχτα κιγκλιδώματα (επί χρήμασι...) χοντρά δέκα επί δέκα πόντους δοκάρια. Δε μπαίνει μέσα ούτε τανκ. Και είναι άγνωστο σε πόσους ορόφους κάτω μπορεί να κατεβαίνουν. Και τα δύο είναι τράπεζες.

Μπορεί να μην ξέρω ούτε το ο, να είμαι ρομαντικός κι αφελής. Γνωρίζω όμως ότι την αλήθεια την καταλαβαίνουμε με την καρδιά κι όχι με το μυαλό.

Εγώ μιλώ, όχι για τους φτωχούς πλην τίμιους και καλά. Δε μιλώ για τη φτωχολογιά που αράζει στο πάρκο κι αρέσκεται μόνο στο σεξ και τα επιχειρήματα του τύπου "ο φτωχός έχει πάντα δίκιο". Το προλεταριάτο είναι μια ωραία γενίκευση για να κρύβονται εκεί η σάρα και η μάρα. Αλλά και δε θα κρεμάσω τους ηλίθιους ή ανίκανους ή τους πράγματι αδύναμους.
Δε θα κρεμάσω τους άρρωστους, τους ανήμπορους, τα παιδάκια, τους παππούδες, τις μανάδες, τα ερωτευμένα ζευγάρια, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τους κατατρεγμένους, τους κολασμένους του κόσμου. Δε θα τους ξεχάσω για κανένανε και για χάρη κανενός. Δε θα ξεχάσω τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τα εργατικά κι έξυπνα νιάτα που όμως τα περνάνε από ιερή εξέταση για να τους κάνουν σκλάβους. Δε θα τους ξεχάσω.

Έτσι δεν ξεχνώ και τους συνταξιούχους. Όσο για κείνους τους βρωμίλους που δε θα έπρεπε να πάρουν σύνταξη κι όμως απολαμβάνουν σύνταξη, θέλω να πω και τούτο: Δε σε ανταγωνίζονται. Είναι ηλίθιοι. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Άφτους. Άφτους να δώσουν έστω για λίγο δουλειά σε καναμάστορα. Ύστερα από λίγο θα κλείσουν. Σιγά τα ωά. Δεν είναι επιχειρηματίες. Δεν μπορούν να φυλάξουν ούτε γαλιά. Κλέφτες είναι. Κομπίνες κάνουνε. Μαυραγορίτες είναι. Η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες λένε!!!! Ορρρρρρέ!!!

Αγαπητέ Ανδρέα,
Οι κοινωνίες που θέλουν να βρουν λύσεις, τις βρίσκουν.

Εδώ στην μπανανοδημοκρατία των ολιγοαρχοδημοκρατών, μας λένε ότι ο λαός (το πόπολο), έχει πάντα δίκιο. Και ζούμε όλοι τις συνέπειες...

Σε πιο εξελιγμένες κοινωνίες κάνανε το ακόλουθο:
Το Ηνωμένο Βασίλειο (η Αγγλία ή UK), παρατήρησε ότι είχε πρόβλημα με τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης.
- Αναγνώρισε το πρόβλημα (πολύ σημαντικό βήμα στην επίλυση κάθε προβλήματος)
- Ανέθεσε σε μία ομάδα ακαδημαϊκών την μελέτη και την εκπόνηση μίας πρότασης (στο UK προφανώς το ακαδημαϊκός σημαίνει διαφορετικά πράγματα από ότι εδώ)
- Αυτοί μελέτησαν το πρόβλημα της δημοσίας διοίκησης και διαμόρφωσαν μία μεθοδολογία για την επίλυσή του.
- Αυτή η μεθοδολογία ήταν τόσο επιτυχημένη που διδάσκεται ακόμη και σήμερα σε μεταπτυχιακό επίπεδο. Το γνωρίζω, γιατί εκεί έμαθα κι εγώ ότι υπάρχει.
Ονομάζεται SSM (Soft Systems Methodology)

Τί πέτυχε το SSM; Να απλοποιήσει και να κάνει πιο αποδοτικό το Αγγλικό δημόσιο.

Λύσεις υπάρχουν.
Εμείς δεν θέλουμε να τις εφαρμόσουμε..

Γιατί δεν θέλουμε να τις εφαρμόσουμε;
Ώρα τα προηγούμενα.

Και όλοι μας πληρώνουμε τις συνέπειες.

ο δημόσιος υπάλληλος δεν έχει πληρώσει ποτέ κρατήσεις, από που να τις πληρώσει άλλωστε από τον φόρο που πληρώνουν οι άλλοι; Και εγώ συμφωνώ ότι δεν παράγεται τίποτα αλλά οι ιδιώτες που δεν παράγουν δεν το κάνουν εις βάρων των άλλων τουλάχιστον, το κάνουν εις βάρος της τσέπης τους και της οικογένειάς τους. Και ελεύθερος επαγγελματίας να είσαι για να πιάσεις σήμερα καθαρά 1500 ευρώ το μήνα όπως ο δημόσιος υπάλληλος είναι αδύνατο.
γνώμη μου είναι ο μεγαλύτερος μισθός στο δημόσιο να γίνει 500 ευρώ και όποιος από αυτούς αξίζει περισσότερα να πάει να κάνει τις δουλειές του να τα βγάλει. Εκτός από στρατό αστυνομία και τις διοικήσεις δηλαδή τις κεφαλές όλων των τομέων όλα τα άλλα ιδιωτικά, αλλά ιδιωτικά ιδιωτικά όχι κρατικοδίαιτα

Ακραίες απόψεις αυτές που έγραψες φίλε μου.

Ο δημόσιος υπάλληλος δεν είναι σκλάβος. Η εργασία του είναι παραγωγική, όταν η διοίκηση τον έχει επιλέξει με αυστηρά κριτήρια και τον έχει να δουλεύει όχι να κλωθογυρίζει ή να απουσιάζει ψυχή τε και σώματι από εκεί που τον βάζει να δουλεύει.
Είναι δουλειά της διοίκησης να δουλέψει παραγωγικά ο υπάλληλος.
Κι ο ιδιώτης, όταν δεν ξέρει πώς γίνεται, κάνει τους υπαλλήλους του αντιπαραγωγικούς και οι προσπάθειές του πάνε στο γάμο του Καραγκιόζη.

Δεν είναι σκλάβος ο δημόσιος υπάλληλος. Τις κρατήσεις που του κάνουν δεν τις πληρώνεις εσύ κι εγώ. Τις πληρώνει ο ίδιος με την εργασία του.
Καθαρή αξία αποτελεί η ίδια η εργασία, όχι τα λεφτά που πιάνουμε στα χέρια μας.



Με τη λογική τη δική σου, θα μπορούσα να σε ρωτήσω:
Ο ιδιώτης από πού αποκτάει το δικαίωμα να πληρώνεται, (πληρώνεται έγραψα) να κερδίζει, να έχει και να κατέχει;
Τα δικαιώματα αυτά προέρχονται από την προσφορά του στο κοινωνικό σύνολο.
Αν ο ιδιώτης δεν προσφέρει τίποτα στο κοινωνικό σύνολο, είναι το ίδιο πράγμα με τον δημόσιο υπάλληλο που λουφάρει.

Όταν ο ιδιώτης δεν παράγει, δεν προσφέρει, αλλά με διάφορους τρόπους άλλους μαζεύει χρήματα, πρέπει να πληρώσει το μερίδιό του. Διότι κι αυτός χρησιμοποιεί τα δημόσια αγαθά. Δεν τα πληρώνει όλα. Έχει δρόμους να οδηγεί το αυτοκίνητό του, έχει γεφύρια, έχει δίκτυα, έχει σχολεία, έχει νοσοκομεία, έχει υπηρεσίες, έχει στρατό κι αστυνομία, ... κι αν δεν τα έχει πρέπει να τα ζητήσει και να τα απαιτήσει.
Όποιος είναι λαμόγιο, δεν παράγει τίποτα, πουλάει αέρα κοπανιστό, είναι κατακριτέος. Όπου κι ό,τι κι αν κάνει ή δεν κάνει.

Αν ο ιδιώτης δεν μπορεί να βγάλει το δυσθεώρητο ύψος των 1500 ευρώ του δημοσίου υπαλλήλου, είναι γιατί το μυαλό του το έχει στην κομπίνα και την λαμογιά, στην επιδότηση, στο άρμεγμα του δημοσίου. Δεν έχει το μυαλό του στην προκοπή με έντιμους τρόπους. Όλοι εδώ ζούμε και γνωριζόμαστε.
Όταν ένας ιδιώτης στήνει μια δουλειά χωρίς να έχει το ανάλογο κεφάλαιο, είναι πάντα αποκάτω και αγωνίζεται με την ψυχή στο στόμα να ανταγωνιστεί τα θηρία, τους καρχαρίες με τα τεράστια κεφάλαια.
Δεν του φταίει ο καλός δημόσιος υπάλληλος. Του φταίει το ελληνικό δημόσιο. Είναι τόσο δύσκολο αυτό να γίνει κατανοητό;


Με 500 ευρώ το μήνα μισθό δεν εργάζεται κανένας, ούτε στο δημόσιο ούτε στον ιδιωτικό τομέα. Θέλω να πω ότι αυτός ο εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος να κλέψει το αφεντικό του, να εξαπατήσει τους πάντες γύρω τους κάνοντας ότι δουλεύει σκληρά, αλλά δεν δουλεύει.
Με 500 ευρώ το μήνα δεν δουλεύει κανένας.
500 ευρώ το μήνα τα βγάζει κι αυτός που μαζεύει τα ευρώ από τα καροτσάκια στα σούπερ μάρκετ.

Με 500 ευρώ το μήνα όποιος δουλεύει, απλά κάνει ότι δουλεύει.
Με 500 ευρώ το μήνα όποιος δουλεύει στ' αλήθεια, απλά το κάνει για την επιβιωσή του, όπως θα έκανε κι αν είχαμε πόλεμο. Δεν τον φτάνουν ούτε για να φάει, ούτε να ντυθεί, ούτε να πληρώσει ενοίκιο, ούτε να φτιάξει οικογένεια, ούτε να πληρώσει τους ιδιώτες, αφού όλα θα πληρώνονται όπως λες.

Αν τα πιστεύεις αυτά δεν μου πέφτει λόγος. Πάω πάσο. Ή μένω αμήχανος απέναντί σου.

Όμως νομίζω ότι είσαι πικραμένος ή θυμωμένος πολύ και τα γράφεις αυτά για τους δημοσίους υπαλλήλους.

Γιατί να δίνουμε 500 και να μη δίνουμε 300; Ποια είναι η διαφορά; Να το κάνουμε 100; Τι γνώμη έχεις αν σου πω ότι θα ήταν προτιμώτερο να μην πληρώνεται καθόλου ο δημόσιος υπάλληλος; Να είναι εθελοντής.
Λέω κι εγώ με τη σειρά μου, η εργασία στο δημόσιο να γίνει υποχρεωτική σαν τη στρατιωτική θητεία. Να περνάμε όλοι από εκεί για ένα διάστημα, να δουλεύουμε δωρεάν. Αλλά όλοι. Να πάμε ας πούμε εσύ κι εγώ να εργαστούμε στη συλλογή των σκουπιδιών ένα εξάμηνο, και στη συλλογή των φόρων ένα άλλο. ...
Και όλοι να γίνουμε ελεύθεροι επιχειρηματίες. ΟΚ. Ν' ανοίξουμε όλοι διάφορες δουλειές και να δίνουμε και στους άλλους δουλειές. Έχεις καμιά ιδέα τι δουλειές να είν' αυτές; Μάλλον να πουλάμε κάτι ε; Ή να φτιάχνουμε κάτι; Εργοστασιάρχες ας πούμε. Και προτείνω να πουλάμε ό,τι φτιάχνουμε στους Κινέζους.

Θα σε ευχαριστήσω για ο διάλογο που κάνουμε. Και θα συμφωνήσω κι εγώ με την άποψη που έχεις για ελάχιστο δημόσιο τομέα.
Θα ήθελα όμως να σκεφτείς κι εσύ σοβαρά για τον τρόπο που γίνονται τέτοιες αλλαγές. Όταν κάνουμε τόσο μεγάλες αλλαγές, καταστρέφουμε τις ζωές πολλών ανθρώπων φίλε μου. Δεν μπορείς από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάξεις το πλαίσιο της ζωής των ανθρώπων. Θα προκαλέσεις ανθρώπινη καταστροφή.

Στ' αλήθεια χρειάζονται ριζικές αλλαγές. Αλλά δεν είναι μεταρύθμιση να ξεπουλάς το δημόσιο πλούτο, που έτσι κι αλλιώς έχει δημιουργήσει το παλιό σύστημα που θέλουμε ν' αλλάξουμε.

Στ' αλήθεια πρέπει να διώξουμε δημόσιους υπαλλήλους. Όμως όχι μέσα σε μια νύχτα. Και να είσαι βέβαιος ότι οι μεγάλοι λουφαδόροι του δημοσίου θα τη γλυτώσουνε, κρυμμένοι στη διοίκηση ή σε κάτι υπηρεσίες που δείχνουν αναντικατάστατες (Πχ υγειονομικές υπηρεσίες που απλώς βασανίζουν κόσμο και μόνο για τη δημόσια υγεία δεν ενδιαφέρονται).

παραγωγικός δημόσιος υπάλληλος δεν υπάρχει ούτε γίνεται να υπάρξει, επειδή η γρφειοκρατεία δεν είναι παραγωγική αλλά αναγκαίο κακό, γι αυτό πρέπει να είναι και ελάχιστη.

Χαίρομαι που συνεχίζουμε τη συζήτηση. Επιφυλάσσομαι να σου απαντήσω αναλυτικά. Αλλά μέχρι να το κάνω αυτό, ψάξε να βρεις τι έλεγε ο Μάρξ για τη γραφειοκρατία. Αν η γραφειοκρατία είναι αυτό που έλεγε ο Μάρξ, ας την καταργήσουμε, για δικούς μας λόγους, όχι για χάρη αυτουνού.
Αλλά, δε μου διαφεύγει εμένα έτσι εύκολα ότι γραφειοκράτες είναι οι δικηγόροι, οι λογιστές, οι εισαγγελείς, οι δικαστικοί, οι συνταγογραφούντες γιατροί, οι συναλασσόμενοι και διαπλεκόμενοι με το δημόσιο κατ' οιονδήποτε τρόπο, οι διεθνείς οργανισμοί, οι πρέσβεις όλων των χωρών, οι διεθνείς οργανισμοί, τα ευρωπαϊκά δικαστήρια και τα διεθνή που ασχολούνται με το διεθνές δίκαιο, οι υπηρεσίες των ενώσεων και συμμαχιών (πχ Ευρωπαϊκή Ένωση κι Ευρωζώνη μ' όλα τα συμπαραμαρτούντα), τα γιούρογκρουπ, οι κομισιόνηδες (αυστηρά γραφειοκράτες - δεν ισχύει εκεί ο κανόνας της πλειοψηφίας), το ΔΝΤ, ο ΟΗΕ, το Συμβούλιο Ασφαλείας, το Αγγλικό δίκαιο, του Χριστού τα μάτια. Δε θέλω να συνεχίσω.
Ψάξε και βρες τι είναι η γραφειοκρατία που μισείς και μισώ. Κι αν εκεί βρεις ότι μέσα στην αυστηρά καθορισμένη ιεραρχεία που επικρατεί εξ' ορισμού στη γραφειοκρατία βρεις ότι ο δημόσιος υπάλληλος που βρίσκεται στον πάτο της ιεραρχείας έχει εξουσία να με χέσεις....

Αν μπορούσαμε από τη μια στιγμή στην άλλη να καταργήσουμε τη γραφειοκρατία θα ήταν ευχής έργο.
Αν μειώνοντας τους δημοσίους υπαλλήλους του Ελληνικού κράτους, μειώναμε τη γραφειοκρατία, έστω λίγο, θα ήταν μαγκιά να το κάναμε.

Ο δημόσιος υπάλληλος είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, ένας σκληρά εργαζόμενος Σίσυφος που προσπαθεί να σε προστατέψει αλλά και να μη γίνει αντιληπτός από τους προϊσταμένους του κι από τα μεγάλα διαπλεκόμενα συμφέροντα (πχ δικηγόρους και φωτοτυπάδες στις εισόδους των δημοσίων υπηρεσιών). Υπάρχει ασφαλώς κι ο άλλος δημόσιος υπάλληλος που προσπαθεί να σε εκμεταλλευτεί ή να σε διευκολύνει με το αζημίωτο πάντα. Χαχαχαχαααα...

Αν ο δημόσιος υπάλληλος αισθανόμενος και καταλαβαίνοντας τη θέση του (στον πάτο της γραφειοκρατικής ιεραρχείας) είναι με το μέρος των πολιτών κι όχι των λαμογιών και των διεφθαρμένων, είναι ευλογία για τον πολίτη. Αυτόν το δημόσιο υπάλληλο υπερασπίζομαι. Όχι το βαμμένονε που θέλει να αναρριχηθεί στην ιεραρχεία. Αυτός πρέπει να πληρώνεται αξιοπρεπώς και να τυχαίνει σεβασμού εκ μέρους των πολιτών. Σε διαφορετική περίπτωση οι πολίτες γίνονται τροφή για τους δικηγόρους, λογισταράδες, επιμορφωτές, μεσάζοντες και αστρολόγους για την πρόοδο και την προκοπή μέσα στην κόλαση.

Ο δημόσιος υπάλληλος είναι παραγωγικός επιμένω. Ο αστυνομικός πχ εξασφαλίζει την ηρεμία για να παράγουμε εμείς οι υπόλοιποι. Ο εφοριακός συλλέγει τους φόρους για να υπάρχει μια δομή κι όχι η αναρχία στη ζωή. Ο δάσκαλος φυλάει και διαπαιδαγωγεί τα παιδιά μας όταν εμείς βρισκόμαστε στη δουλειά μας. Μην τρελαθούμε και δεν ξέρουμε τι λέμε. Δεν θα ήθελα να μιλάμε εδώ σα να βρισκόμαστε στο καφενείο ή στο γήπεδο και μιλάμε για τις ομάδες μας και για τις εμμονές μας.
Αν όλα γύρω μας γίνουν χύμα, αν όλα αφεθούν στην καλή θέληση του καθενός μας ή την δυνατότητά του να πληρώνει για ασφάλεια υγεία μόρφωση δικαιοσύνη κτλ, τότε θα μας πάρει ο διάολος. Αυτό φίλε μου είναι αναρχία χειρίστου είδους.
Επειδή μισώ την αναρχία και το χάος, θέλω μια σειρά σ' όλα.

Η γραφειοκρατία είναι μια σιχαμάρα που μας κάνει δυστυχισμένους.
Μήπως όμως λέγοντας ότι θέλουμε λιγότερη γραφειοκρατία εννοούμε να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε σε βάρος του κοινωνικού συνόλου; Ε; Τότε εγώ διαφωνώ.
Μήπως λέγοντας λιγότερη γραφειοκρατία εννοούμε να μείνει ασύδοτος ο λαμόγιος; Ε;

Εν ολίγοις, θα κλείσω με τον αφορεσμό: Κάθε εργαζόμενος δικαιούται να τον σεβόμαστε. Κάθε άνθρωπος δικαιούται να εργάζεται. Κάθε εργαζόμενος δικαιούται να αμοίβεται αναλόγως κι όχι να του λέμε μπράβο. Όλα τ' άλλα είναι εκ του πονηρού. Ο δημόσιος υπάλληλος, όταν είναι ταγμένος στο συμφέρον του πολίτη, όπως λέει ο όρκος του όταν διορίζεται, είναι εργαζόμενος και δεν δικαιούται κανένας να τον προσβάλλει.

Το πιο σύνηθες πρόβλημα σε ένα διάλογο είναι ότι οι ίδιες λέξεις δεν σημαίνουν τα ίδια για όλους.

Επειδή λοιπόν ξεκίνησα αυτό το διάλογο ας διευκρινίσω τα ακόλουθα:

α) Δημόσιος Υπάλληλος είναι ο γιατρός που σώζει ζωές, η νοσοκόμα που φροντίζει τους ασθενείς, ο πιλότος που προστατεύει τη χώρα, ο μάχιμος ή επιτελικός στρατιωτικός που κάνει το ίδιο, ο αστυνομικός που προστατεύει τις περιουσίες.

β) Δημόσιος Υπάλληλος είναι και αυτός που σε εκβιάζει με γρηγορόσημο, αυτός που σε εκβιάζει για να σου εγκρίνει την επιδότηση, αυτός που δωροδοκείται για να επιλέξει την Α ή Β εταιρεία ή τα Α ή Β οπλικά συστήματα, αυτός που εγκρίνει δρόμους που διαλύονται, αυτός που ζητά φακελάκι στα νοσοκομεία, αυτός που κάνει ιδιαίτερα μαθήματα, αυτός που επιβεβαιώνει ότι δικαιούσαι επιδότηση για 3Χ στρέμματα ενώ έχεις μόνο Χ στρέμματα (για να είμαστε και στο πνεύμα του site), αυτός που με λίγα λόγια εκμεταλλεύεται τη θέση του, τη γραφειοκρατεία, ή την ανάγκη σου, για να πλουτίσει σε βάρος σου και σε βάρος του δημοσίου με ΜΑΥΡΑ χρήματα.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ και είναι άδικο για τους σωστούς, να τους τσουβαλιάζουμε όλους κάτω από την ταμπέλα ΔΥ.

Ακόμη χειρότερα, πίσω από τους σκληρά εργαζόμενους ΔΥ, κρύβονται οι επίορκοι ΔΥ.

Η ισχύς των επίορκων Δημοσίων Υπαλλήλων πηγάζει από τέσσερα πράγματα (η ανάλυσή μου είναι απλοϊκή, αλλά θέλω να πιστεύω μία γόνιμη αρχή):
α) Την προστασία από τους πολιτικούς προϊσταμένους τους (όσοι νομίζουν ότι τα χοντρά λεφτά πάνε σε μία μόνο τσέπη, είναι γελασμένοι)
β) Την απίστευτη γραφειοκρατεία που πηγάζει είτε από το "κάτι πρέπει να κάνουν όλοι αυτοί που προσλάβαμε", ή από το "κάτι πρέπει να κάνει κάθε συντεχνία στην Ελλάδα και να έχει αντικείμενο ύπαρξης".
γ) Την υποστήριξη των συνδικαλιστών που στην ουσία είναι η πρόσβαση των πολιτικών κομμάτων στο δημόσιο τομέα και όχι οι ενδιάμεσοι των ΔΥ στα πολιτικά κόμματα
δ) Την αποδοχή και συμβιβασμό όλων μας σε αυτό το διεφθαρμένο σύστημα

Γιατί όμως χρειάζεται να λαδώσει κάποιος έναν επίορκο ΔΥ;
α) Γιατί η γραφειοκρατεία είναι απίστευτη και πρέπει να παρακαμφθεί
β) γιατί έχει θέση εξουσίας και μπορεί να λάβει αποφάσεις (κάποιες φορές σε θέματα ζωής ή θανάτου)
γ) γιατί δεν κάνει διαφορετικά τη δουλειά που θα έπρεπε να κάνει

Είναι εκπληκτικό και πραγματικά ακατανόητο για ένα τρίτο παρατηρητή, σε μία χώρα που έχει το μισό πληθυσμό της Νέας Υόρκης, να υπάρχουν τόσοι νόμοι, διατάξεις, ΚΥΑ, ΠΟΛ, και πάει λέγοντας... Αυτό που ονομάζουμε γραφειοκρατεία.

Η εξήγηση γατί συμβαίνει αυτό, δυστυχώς είναι απλή και συνάμα τρομακτική. Γιατί χρειάζεται να εξυπηρετηθούν πολλές συντεχνίες για τις οποίες πρέπει να δημιουργηθεί αντικείμενο εργασίας και γιατί αυτό που λέμε "κράτος" δεν εμπιστεύεται τον πολίτη, με αποτέλεσμα να ζητά συνεχώς "αποδείξεις" για αυτά που λέει ο πολίτης και έτσι δημιουργείται αντικείμενο εργασίας για τις συντεχνίες.

Για να συμβαίνει αυτό, εδώ και πολλά χρόνια, δεν υπήρχε καμία προσπάθεια ενοποίησης των συστημάτων. Κάθε υπηρεσία, κάθε φορέας, κάθε υπουργείο, είχε τα δικά του στοιχεία, τα οποία δεν μπορούσε να μοιραστεί και να συσχετίσει με αυτά των άλλων φορέων.

Αυτή η κατάσταση ήταν γόνιμο έδαφος για κάθε είδους απάτες και διαπλοκές. Δε γνώριζε η δεξιά τι ποιεί η αριστερά. Έτσι είχαμε απάτες σε κάθε πιθανό τομέα, π.χ. ΙΚΑ.

Αυτό το μπάχαλο βόλευε τους πάντες, αλλά κυρίως τα πολιτικά κόμματα γιατί ήταν μία τέλεια αφορμή για να διαπλέκονται και να διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα ( αλήθεια πόσα χρωστάνε ΝΔ & ΠΑΣΟΚ και ποιοι και με ποιες νομιμοφανείς δικαιολογίες τους έδιναν τα χρήματα μπροστά; ). Να σημειώσω εδώ, ότι όσο υπήρχαν τα δανεικά, δεν ήταν άμεσα ορατό όλο αυτό το αλισβερίσι στον μέσο πολίτη, ούτε φαινόταν το κόστος που δημιουργούσε στη χώρα αυξάνοντας το χρέος.

Έτσι τα πολιτικά κόμματα για να διατηρήσουν τη μάσα και την κουτάλα, εξαγόραζαν συνειδήσεις διορίζοντας ψηφοφόρους στο Δημόσιο, δημιουργώντας αντικείμενο αυξάνοντας τη γραφειοκρατεία, εκβιάζοντας τους εκτός του Δημοσίου με τη γραφειοκρατεία και επιβραβεύοντας τους κομματικούς στρατούς τους με συνεχείς αυξήσεις και απίστευτα προνόμια, με τη συνδρομή των συνδικαλιστών, κρατώντας τη μερίδα του λέοντος για τα πολιτικά κόμματα και τα στελέχη τους.

Μέχρι πριν μερικά χρόνια, όλο αυτό το μπουρδέλο χρηματοδοτούνταν από δανεικά που ελάμβανε το κράτος χωρίς δυσκολία.

Παρόλο που σταμάτησαν τα δανεικά το 2009, όλες οι κυβερνήσεις προσπαθούν να διατηρήσουν τα προνόμια και τις δαπάνες του μπουρδέλου, μεταβιβάζοντας το κόστος σε όλους μας με την εξοντωτική φορολογία.

Και δέχονται οι εθνοπροδότες, εθνοπατέρες δεξιοί και αριστεροί, να μην θιγούν τα δικά τους προνόμια και αφορολόγητα, αλλά ο γιατρός στο νοσοκομείο να έχει μικρότερο μισθό από τον κλητήρα βασικής εκπαίδευσης σε ένα υπουργείο. Να διατηρούνται τα προνόμια πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και εφάπαξ.

Φοβούνται να πουν ότι οι πολιτικές τους μας έχουν χρεοκοπήσει. Θέλουν να συνεχίσει να υπάρχει ο κομματικός στρατός που τους συντηρεί με όποιο κόστος, ακόμη και αν αυτό σημαίνει την καταστροφή της χώρας.

Έτσι, ανάμεσα στα άλλα, συνεχίζουν να δημιουργούν νεότατους συνταξιούχους. Ανθρώπους δραστήριους, ενεργούς που τους καταδικάζουν είτε στο τίποτα, είτε στη μαύρη εργασία, και σε όλους τους υπολοίπους να τους πληρώνουμε σε μία περίοδο πολέμου και κρίσης.