Τι να κάνω όταν μεγαλώσω μπαμπά;

Δεν είναι δικό μου, ούτε ξέρω από που προέρχεται αλλά αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε...

"Έχω δύο παιδιά. Με ρωτάνε "μπαμπά τι να κάνω όταν μεγαλώσω;" Έχω σταματήσει πια να λέω τα γνωστά... " να κάνεις αυτό που σου αρέσει..." και λοιπές μπαρούφες που λένε οι γονείς στα παιδιά τους.

"ΠΕΛΑΤΗΣ" παιδί μου!

ΒΗΜΑ 1. Μπες σε μία σχολή. Οποιαδήποτε. Αν είναι μάλιστα οι κλασσικές κηφηνοειδείς σχολές τύπου "ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ", ακόμα καλύτερα.

ΒΗΜΑ 2. Μπλέξε άμεσα με κομματική νεολαία ενός δυνατού κόμματος. ΑΜΕΣΑ! Γράψου
στο κόμμα της περιοχής σου κι άρχισε να συμμετέχεις στα "κοινά". Τρίχες βέβαια. Την τσέπη σου θα κοιτάς.

ΒΗΜΑ 3. Προσπάθησε να αναρριχηθείς όσο πιο ψηλά γίνεται. Ξεκίνα αφισοκολλήσεις
για το κόμμα και διέδωσέ το σε όλους τους υπευθύνους της παράταξης πόσο "πονάς" το κόμμα. Απαίτησε μετά καλύτερη θέση μιας που είσαι φοιτητής.

ΒΗΜΑ 4. Γίνε κολλητός με δυνατό όνομα του κόμματος. Δεν θα είναι δύσκολο να τον βρεις μιας και θα πρέπει να παρευρίσκεσαι σε όλα τα συνέδρια και εκδηλώσεις του κόμματος. Το βασικό είναι να σε βλέπουν.

ΒΗΜΑ 5. Γλείψε καλά μέχρι και κατουρημένες ποδιές. Γίνε γλοιώδης. Σύντομα η αφοσίωση στο κόμμα θα εξαργυρωθεί με θέση στα κοινά. Ξεκίνα με δημοτικός σύμβουλος κι αργότερα βλέπεις. Αν είσαι κομματάρχης πολιτικού, ακόμα καλύτερα. Δεν θα μπεις στη διαδικασία να δώσεις και χρήματα για να εκλεγείς.

ΒΗΜΑ 6. Ήρθε η ώρα να δρέψεις καρπούς. Μπαινόβγαινε στα γραφεία βουλευτών του κόμματος και ζήτα διορισμό. Έχεις πτυχίο, MASTER, PHD. Κάπου θα σε χώσουν. Τόσον αγώνα έκανες για το κόμμα. Από Πανεπιστημιακή έδρα, μέχρι βοηθός εκπροσώπου στην Παγκόσμια τράπεζα μπορείς να πας, όπως καλή ώρα η κόρη του κ. Παπουτσή. Καλή επιτυχία παιδί μου. Εγώ πήρα λάθος δρόμο. Έγινα ελεύθερος επαγγελματίας και πίστεψα πως με την εργασία μου θα μπορούσα να κατακτήσω τον κόσμο. Πόσο λάθος έκανα...

Έφτασα στο σημείο να μην ξέρω αν θα έχω δουλειά αύριο, ή σύνταξη κάποτε... Ενώ ο κ. Παπουτσής και η κ. Δαμανάκη ήξεραν τον δρόμο καλύτερα από μένα.

Ακολούθησε λοιπόν τον σωστό δρόμο που δεν ακολούθησα εγώ. Κι ο Θεός μαζί σου. Είναι οι καλύτερες συμβουλές που μπορούσα να σου δώσω.

Με αγάπη ο πατέρας σου"

ΟΧΙ
Δε μπορεί να είναι αυτό το όραμα της νεολαίας.

ΝΑΙ
Όσα περιγράφονται παραπάνω είναι αλήθεια.

ΑΝ
Αν όμως συνεχίσουμε έτσι είμαστε χαμένοι.

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
Ας μάθουμε στα παιδιά μας αυτή τη λέξη ξανά.

ΔΥΝΑΜΗ-ΑΔΥΝΑΜΙΑ
Η δύναμή τους είναι ο δικός σας φόβος και αδυναμία.

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ
Σκεφτείτε ως ένας λαός, ένα έθνος. Δεν είμαστε πολλοί. Μόλις 10 μύρια. Οι αντιδικίες και οι διαμάχες είναι πολυτέλεια.

Πόσο δίκιο δυστυχώς..........!!!

Ο Γιανναράς περιγράφει τους παραπάνω ως "γενίτσαρους".

Γενίτσαρους της πολιτικής εξουσίας.

Αναγνωρίστε τους και απομονώστε τους.

Χωρίς τη δύναμη της αδιαφορίας μας δε θα αντέξουν πολύ.

Η δύναμή τους είναι η δική μας υποχωρητικότητα και η μη αντίδραση.

Η δύναμή τους είναι η αδιαφορία μας.

Η δύναμή τους είναι η αποδοχή της γενιτσαρικής εκπαίδευσής τους ως δεδομένο και κάτι φυσιολογικό.

Αγαπητε Ηλια ο συγγραφεας αυτου του κειμενου κανει ενα βασικο λαθος η παιδεια στον ανθρωπο κατακταται μεσα απο τις πρακτικες ,τον τροπο ζωης και οχι μονο απο την παροχη γνωσης απο ενα συστημα εκπαιδευσης που εφαρμοζεται καθε φορα για να εξυπηρετησει το κατεστημενο.Ποσοι σαπιοι επιστημονες -σπουδαγμενοι υπαρχουν στον ιδωτικο τομεα(ελευθεροι επαγγελματιες) με off-shore στα νησια κειμαν και αλλοι τοσοι στην κρατικη μηχανη???????? Μην προσπαθουμε να χαλασουμε με αφορισμους την αναγκη του ανθρωπου να ειναι πολιτικο ον και να τη συσχετισουμε με καθετι που παραπεμπει στη ρεμουλα και το βολεμα γιατι δεν ειναι η ΠΟΛΙΤΙΚΗ -ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ που κανουν το κακο αλλα η ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΗΜΑ και η αποκτηση του με καθε μεσο.Γι' αυτο αν σε ρωτησουν τα παιδια σου τι να κανουν οταν μεγαλωσουν πες τους να μην κανουν αυτο που σιχαινονται στους αλλους

Διαβάστε:
....
Γεννήθηκα στο Τείχιο το 1972. Μεγάλω­σα εκεί μέχρι 11 χρονών. Εφόσον πέθανε πρόωρα η μητέρα μου κατέβηκα από το χωριό με τον πατέρα μου και ήρθαμε στον παλιό Μαραθιά, στον Πύργο. Μαζί κατεβά­σαμε και τα ζωντανά μας. Επειδή ζούσαμε πολύ λίγα άτομα στον Πύργο και υπήρχε πολύ μεγάλη μοναξιά, προσπαθούσα να βρω τρόπους να κάνω πράγματα κι ας μην ήξερα πώς. Αρκεί να έκανα κάτι, ν” απασχο­λούσα τον εαυτό μου. Άρχισα κάποια στιγ­μή μ” ένα απλό μαχαιράκι κουζίνας να σκα­λίζω γκλίτσες. Έβλεπα τα γεροντάκια πώς τις έφτιαχναν και τους ρωτούσα: «πώς τη φτιάχνεις; Με τι ξύλο;». Άλλος μου έλεγε από κουμαριά, άλλος από ρείκι ή πουρνάρι κ.λπ. Όταν σκάλισα την πρώτη μου γκλίτσα μου έδειξαν ποια ήταν τα λάθη μου κι έτσι προσπαθούσα η επόμενη να μου βγει καλύ­τερη. “Επρεπε να έχει όμως και την ιδιότητα να πιάνει τα ζωντανά από το πόδι, γιατί τότε οι γκλίτσες ήταν εργαλείο δουλειάς για τους τσοπάνηδες. Δεν ήταν μόνο να την κρατάς για βόλτα. Έβαζα συνεχώς το μυαλό μου να δουλεύει, να ψάχνω λύσεις για το πώς να φτιάχνω ή να επιδιορθώνω διάφορα πράγματα, γιατί πέρναγα μεγάλη ταλαιπωρία στον Πύργο. Για να καταλάβετε ενώ στο Τείχιο είχαμε ωραίο μεγάλο σπίτι, με ρεύμα και νερό, υπήρχαν 10-12 παιδάκια που παίζαμε, υπήρχε και καφενείο, ξαφνικά είχα βρεθεί σ” ένα μικρό σπίτι, χωρίς φως, χωρίς θέρμανση και νερό. Τζάμια στα παρά­θυρα δεν υπήρχαν, μόνο παντζούρια είχα­με. Παιδιά άλλα δεν υπήρχαν. Κανένα! Όλοι κι όλοι 6 άτομα ήμασταν. Μια χρονιά θυμά­μαι πέρασε του Αγίου Νικολάου και δεν θυμήθηκε κανένας να μου πει χρόνια πολλά. Στο σπιτάκι αυτό που ζούσα με τον πατέρα μου, υπήρχε ένα τζάκι με το τζακόξυλο από πάνω, άλλα η καμινάδα είχε πέσει. Πώς θα τ” ανάβαμε; Βρήκα κάτι τουβλάκια, πήρα λίγο τσιμέ­ντο και το έχτισα μόνος μου. Έβαλα κορνιζάκια στους τοίχους, έτσι να φαίνεται το σπίτι λίγο πιο ζεστό....

....

Όταν ζεις σ” ένα μέρος που πρέπει να ξεκινάς από τις 7.00 το πρωί για να πας στο μαντρί, να ετοιμάσεις τα ζωντανά, να βγά­λεις τα αρνάκια να πάνε στη μάνα τους να φάνε το γαλατάκι τους, να πας να βοσκή­σεις τα πρόβατα, να βρέχει πολλές φορές ο Θεός με το Θεό, να μη βλέπεις γύρω σου ψυχή πουθενά, να κάθεσαι ξυλιασμένος προσπαθώντας να βρεις ένα πυκνό δέντρο να καθίσεις από κάτω και με χίλια δυο ζόρια να ανάψεις φωτιά να ζεσταθείς λίγο… Κι όχι μόνο αυτό, να μαζέψεις και κάνα χόρτο, ώστε γυρνώντας το βράδυ να πας στην κεντρική βρύση του χωριού (γιατί δεν είχα­με νερό στο σπίτι) να πλύνεις τα χόρτα, να πας σπίτι να τα μαγειρέψεις στην πυροστιά στο τζάκι. Και δεν μιλάμε για το ’40. Μιλά­με για τη δεκαετία του ’80. Την ταλαιπωρία αυτή την τράβηξα μέχρι 19 ετών. Φως είχαμε από τη λάμπα του πετρελαίου. Έπλενα το λαμπόγυαλο συνέχεια για να φέγγει καλύτερα και με προσοχή μάλιστα γιατί αν έσπαγε δεν είχε άλλο. Αυτή η ζωή λοιπόν που έκανα, με τόσες δυσκολίες που υπήρ­χαν, ανάγκαζε το μυαλό μου να δουλέψει και για να ασχολούμαι αλλά και γιατί έπρε­πε να επιβιώσω. Να βρίσκω λύσεις σε διά­φορα προβλήματα. Η μόνη ευχαρίστηση όπως σας είπα ήταν να ψέλνω και να τρα­γουδάω....
....
Στερήθηκα όμως τις σπουδές μετά το γυμνάσιο, για να κρατήσω με τον πατέρα μου τα πρό­βατα, να έχουμε εφόδια και να χτί­σουμε σιγά-σιγά το δικό μας σπίτι στο Μαραθιά. Μετά το σχολείο και αφού τελείωσα από φαντά­ρος, δούλεψα στις οικοδομές, στην Κλωστοϋφαντουργία του Πολύχρονου, στις Ιχθυοκαλλιέργειες στη Γλύφα κ.λπ....
...
www.emprosnews.gr/%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%...5%CE%BB%CE%BF%CF%82/

Μια πολύ γλαφυρή περιγραφή του τι επικρατούσε στην Ελλάδα μας τα τελευταία 30 χρόνια πριν την κρίση και ποιοι ήταν αυτοί που κρατούσαν την τύχη της χώρας και τις ζωές μας , στα χέρια τους.

...Αυτοσχεδίαζα. Μια φορά, μαζεύοντας με μεγάλο κόπο κάποια εξαρτήματα, κατάφερα να φτιάξω ένα ποδήλατο. Τότε δεν υπήρχε ο παλιατζής, όπως τώρα που περνάει και βλέπεις να έχει και 15 ποδήλατα στο αυτοκίνητο του για πέταμα (που στην ουσία είναι καινούργια). Ψάχναμε τότε να βρούμε αλλού ένα σκελε­τό, αλλού μια σέλα, καμιά ρόδα, μια ζάντα κ.λπ. για να φτιάξουμε ένα ποδήλατο. Επει­δή εγώ ζούσα λοιπόν σε άγονη περιοχή και τα λάστιχα όλο σκάγανε (πού να “βρισκα μπαλώματα σκαρφίστηκα μια δική μου πατέντα. Πήρα κάποια καλώδια από κεραία τηλεοράσεως και τα “βαλα γύρω-γύρω μέσα από τη ρόδα. Τα στούπωσα όλα μαζί κι έτσι ανεβοκατέβαινα με το ποδήλατο μου από τον Πύργο στο Μαραθιά, για να πηγαίνω στο γυμνάσιο. Το ήθελα τόσο πολύ να κατασκευάσω ένα ποδήλατο, αφού να φανταστείτε έφτασα μέχρι το Κλίμα, όπου κατάφερα να βρω το σκελετό. Το μετέφερα λοιπόν 15 χλμ. φορτωμένο στον ώμο μου. Έτσι έφτιαξα κι εγώ το ποδήλατο μου...
www.emprosnews.gr/%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%...5%CE%BB%CE%BF%CF%82/



Τι να πούμε στους νέους;
Την αλήθεια να τους πούμε. Ξέρουμε όμως την αλήθεια;
Είναι αλήθεια ότι είμαστε άχρηστοι;
Αν πιστεύουμε ότι είμαστε ένα και το αυτό με τους γελοίους που μας προδίδουν, αυτό δεν είναι η αλήθεια. Αυτό είναι αυτό που πιστεύουν οι κομπλεξικοί. Αν έχουμε χάσει κάθε αυτοεκτίμηση, δεν μπορούμε να συμβουλέψουμε τα παιδιά μας. Αν έχουμε ψυχή, ψυχή θα δώσουμε. Αν είμαστε κούφιοι, πάπαλα.

Όταν κάποιος παιδί μου σου πει ότι δεν μπορείς να κάνεις αυτό που ονειρεύεσαι, να τονε γράψεις στ' αυτά σου.

Ερώτηση: "Τι να γίνω όταν μεγαλώσω μπαμπά;"

Απάντηση: "Παιδί μου μη γίνεις δημόσιος υπάλληλος στην Ελλάδα!"

- Ελλάδα 2014 (μετά από 6 χρόνια κρίσης): Σήμερα στα ΕΛΤΑ του Νέου Κόσμου μία βλαχαδερή υπάλληλος (προϊσταμένη κατά δήλωσή της), για να αλλάξει χαρτί στο μηχάνημα που έβγαζε τους αριθμούς προτεραιότητας το έβγαλε από την μπρίζα. 60 άτομα που περίμεναν έχασαν τους αριθμούς προτεραιότητας. Χαμός. Το ζωντανό ατάραχο σα ζωντανό...

- Ελλάδα 2014 (μετά από 6 χρόνια κρίσης): Καθηγήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, δημόσια υπάλληλος, πάει στην τράπεζα να κάνει μία συναλλαγή για λογαριασμό του πατέρα της. Μετά το πέρας της συναλλαγής η υπάλληλος της δίνει το αντίγραφο.
Το κοιτά και της λέει: "Τον πατέρα μου δεν το λένε Ιβάν κυρία μου, έκανες λάθος".
Η εμβρόντητη ταμίας της απαντά, "Αυτό είναι το ΙΒΑΝ του λογαριασμού κυρία μου"...