Ένα πιάτο στο χωριό,πορσελάνινο,μικρό στο μέγεθος.Άλλοτε με σχέδια και μπλουμιστό.Άλλοτε πάλι σκέτο,λητό.Πολλές φορές ξεθωριασμένο,μα πάντα παστρικό, αλλάζει χέρια,αλλάζει πάγκους κουζίνας,πάντα γεμάτο με χορταστικές τυρόπιτες,παράξενα γλυκά,παραδοσιακά καλούλια,που πριν τα βγάλω απο το αλουμινόχαρτο παθαίνω το σύνδρομο Παβλώφ.
Έρχεται, έτσι, ξαφνικά και με υφαιστιακή ενέργεια μου αναατρέπει θεωρείες,ξορκιζει υπαρξιακά,εξαφανίζει σκέψεις,απαλύνει την καθημερινότητα και εκεί που είμαι σκυμμένος,αναγκάζομαι να δώ προς τα πάνω,ψηλά στο φώς και να δώ το μεγαλείο της συντροφικότητας,της ανθρωπιάς,της αλληλεγγύης.
Ποτέ δέν σχολιάζω το πιάτο γευστικά γιατί γεύομαι την πράξη και έχω μάθει να το επιστρέφω πάντα γεμάτο.
Να τι δεν διδάσκουν τα σχολεία μας.
Άραγε μπορεί να βάλει κανείς τιμή σε αυτό το πιατάκι;
Αφιερωμένο σε αυτούς που συνηθίζουν να το κάνουν και που όποτε τους λέω διστακτικά {μα δεν είτανε ανάγκη}γυρίζουν και με αγριοκοιτάζουν δείχνοντας ότι το έκαναν απο υποχρέωση,για το ζύγιασμα των πραγμάτων στις ανθρώπινες σχέσεις.
