Γράψε ένα μικρό ποίημα με αφορμή το πληκτρολόγιο

Πάει καιρός που η μάνα μου μια φτωχή γυναίκα
δυο συμβουλές μου δώρισε που αξίζανε για δέκα

Σαν έρθει η ώρα κι η στιγμή που θα προκόψεις γιέ μου
πού ήσουνα και που φθασες μην αρνηθείς καλέ μου

Τη φτώχεια να μην την ξεχνάς γιατί ο καιρός γυρίζει
Ο πλούσιος γίνεται φτωχός και ο φτωχός πλουτίζει

Λόγια μεγάλα να μην πεις, φάε μπουκιά μεγάλη
μην κάνεις ότι κάνουνε εύκολα τόσοι άλλοι

Τα μάθια νάχεις ανοιχτά τρόχιζε το το μυαλό σου
Φοβού αυτούς που μάχονται τάχα για το καλό σου

Της εξουσίας το θεριό μην τύχει και χαϊδέψεις
καρέκλες τέτοιες μη ζητάς ποτέ σου μη ζηλέψεις

Για τ’ άδικο να πολεμάς μα μη ζητήσεις χάρη
για κάθε ανθρώπου τον καημό να μην κάνεις παζάρι

Στου πονεμένου την ψυχή στάξε δυο στάλες μέλι
να μοιραστείς με τη χαρά μαζί και το καρβέλι

Στου ενός χεριού τα δάχτυλα τους φίλους να μετρήσεις
αυτούς που είναι ακριβοί ποτέ μη λησμονήσεις

Τη λόγια πήρα κι έκρυψα στης μνήμης το συρτάρι
τα φρόντιζα, τα πρόσεχα σαν το μαργαριτάρι

Πέρασαν χρόνια μπόλικα τα λόγια ξεχαστήκαν
μα ήρθανε δύσκολοι καιροί και να που χρειαστήκαν

Απ τα ψηλά που ήμουνα βρέθηκα στα κατώγια
κι οι συμβουλές που μουδωσε προφητικά ήταν λόγια

Γέμισε ο τόπος κι ο ντουνιάς νεόπτωχους χιλιάδες
παλεύουν για να ζήσουνε μέσα σε συμπληγάδες

Την εξουσία πουφερε καταστροφή στον τόπο
μα πώς να την αλλάξουμε πρέπει με κάθε τρόπο

Τα λόγια αυτά της μάνας μου θυμούμαι και βουρκώνω
μα ήρθε τώρα η στιγμή σε σας τα φανερώνω

Όσο κι αν είναι δύσκολο μπροστά να πορευτούμε
με κάθε τρόπο όλοι μαζί, μπορεί και να σωθούμε.

Για εκείνους που το καλάθι θέλανε να κρεμάσουν ψηλότερα από εκεί που φτάνανε τα χέρια τους......

Άλλη μια μέρα πέρασε μα ήλιος δεν εφάνη
βροχή που βρέχει ο ουρανός, στάζει απ’ το ταβάνι

Μια λύση ψάχνω για να βρω μα μάταια γυρεύω
πρόβλημα είναι σοβαρό ετούτο που παλεύω

Όσο κι αν θέλει η καρδιά ο νους δεν την αφήνει
που είναι γεμάτος βάσανα και καίει σαν καμίνι

Ένα χαμόγελο δειλά στα χείλη πάει να φέξει
μα είναι τόσο δα μικρό και ποιος να το προσέξει

Γιορτές που ήρθανε ξανά, πάλι θα ξαναφύγουν
καρδιές που μένουνε κλειστές και δύσκολα ανοίγουν

Χριστός γεννιέται και μαζί γεννιέται κι η ελπίδα
όσοι με βλέπουν με ρωτούν μην τύχει και την είδα

Ψέματα δύσκολο να πω, δεν ξέρω παραμύθια
μα ακόμη δυσκολότερο να ψάξω την αλήθεια

Ζωή να ζήσω μου ζητούν σαράντα χρόνια πίσω
σε όλα αυτά που έμαθα τώρα πώς να τα αφήσω

Κόβω από δώ κόβω από κεί στο τέλος τι μου μένει
κουβέντα όποια και να πω είναι χιλιοειπωμένη

Όσο κι αν το προσπάθησα πώς να το καταφέρω
αφού αλλιώς με μάθανε και τώρα υποφέρω

Μικρό παιδί μου λέγανε όλο με παραμύθια
για πρίγκιπες που νόμιζα πως ήτανε στα αλήθεια

Η μάνα μου κι ο κύρης μου με ντύνανε στην πέννα
όπου σταθώ κι όπου βρεθώ όλοι να λέν για μένα

Έγνοια καμιά μες το μυαλό ποτέ μου να μην έχω
σκοτούρες κι άλλα βάσανα δεν έμαθα να αντέχω

Μεγάλωνα σιγά σιγά κι εγώ μες τα βελούδα
μα τώρα αποδείχτηκε πως ήτανε όλα φρούδα

Ζωή μεγάλη ήθελα χειμώνα καλοκαίρι
ούτε ένας δεν ευρέθηκε για να με συνεφέρει

Μέλλον λαμπρό μου τάξανε, οι ξένοι κι οι δικοί μου
μα οι μέρες πούρθαν ζόρικες βαραίνουν τη ζωή μου

Μα ο καιρός γυρίσματα παράξενα πως φέρνει
σπουδαίος είναι τώρα πια όποιος τα καταφέρνει

Για ένα πιάτο φαγητό οι πιο πολλοί παλεύουν
παπούτσια που τους δώσανε τα πόδια τους στενεύουν

Όποιος τη μέρα του περνά ψάχνοντας για τη λύση
αν είναι κι από σίδερο κοντεύει να λυγίσει

Καθένας είναι μοναχός και μοναχός βαδίζει
μα αν περισσεύει μια σταλιά, ελπίδα τη χαρίζει

Αρτι μεν έπαυσα φοιτών εις τα διδασκαλεία
και πούλησα τα λεξικά και τ' αλλα μου βιβλία
και φόρτωσα τα γράμματα στον πετεινόν επάνω
σκεπτόμενος νυχθημερόν τι δαίμονα να κάνω

Γ. Σουρή - Η Βιογραφία μου

[/b]


Ο Πίου του Οποίου και της Οποίας
στα γήπεδα του Τιμπουκτού ή της Αιθιοπίας
ο Πίου του Οποίου και της Οποίας

Βόσκει καμήλες και πεινά δε ζει μες την ευμάρεια
στη Δυτική την Αφρική και την Υποσαχάρια
βόσκει καμήλες και πεινά δε ζει μες την ευμάρεια

Δεν ξέρει τι ΄ν’ η όπερα και η da capo άρια
και δε μιλάει σαν άρχοντας με πόρσε και δολάρια
δεν ξέρει τι ΄ν’ η όπερα και η da capo άρια

Ο Πίου δεν πληρώθηκε για κείνη τη διαφήμιση
δεν είδαμε τι έγινε ούτε κατά το ήμισυ
Ο Πίου δεν πληρώθηκε για κείνη τη διαφήμιση

Ο Πίου μπήκε γκολ από τ’ αποχωρτήρια
κι απ’ τα φανάρια βρέθηκε σ’ άλλα βασανιστήρια
Ο Πίου μπήκε γκολ από τ’ αποχωρτήρια

Δημήτρη...

Σήμερα σηκώθηκα έχοντας έναν πονοκέφαλο (κοροκέφαλο τον έλεγε ο μικρός ).
Πήγα γρήγορα στο τζάκι και ξέχωσα από τη στάχτη ένα πήλινο γλυπτό μου. Το είχα ψήσει χθες το βράδυ καίγοντας ξύλα ελιάς και πίνοντας κρασί.
Πάνε πέντε χρόνια που το είχα φτιάξει με χώμα από τον κήπο μου.
Το γλυπτό μου έκαιγε ακόμα. Δεν είχε σκάσει όπως φοβόμουν. Πέτυχε.
Είναι μια φόρμα που δείχνει να συνταράσσεται από το πάθος. Ερωτικό πάθος. Αλλά σαν αναλαμπή μου ήρθε μια φόρμα φτιαγμένη από τσιμέντο και βρίσκεται στον τόπο εκτέλεσης των Καλαβρυτινών...
Εκείνη η φόρμα στα καλάβρυτα δείχνει μια γυναίκα να κλαίει και να οδύρεται, διπλωμένη, κουβαριασμένη, σα να προσπαθεί να χωρέσει σ' ένα σημείο, σ' ένα κέντρο...

Κάποια στιγμή άνοιξα το kalliergo, κρατώντας στα χέρια μου τον καφέ μου και το ζεστό πήλινο... και διάβασα Σάρα Κέην που μας έβαλες εδώ. Δεν ξέρω πολύ καλά αγγλικά, (μάλλον δεν ξέρω καθόλου), αλλά καταλαβαίνεις ότι δεν έχω δυσκολία να "διαβάσω" ένα τέτοιο ποίημα. Και ... το καθημερινό μου ταξίδι-μαρτύριο άρχισε...

Δημήτρη σ' ευχαριστώ για τη γνήσιότητά σου μάγκα. Και να μην το μεταφράσεις στα Ελληνικά.

Αυτοκτόνησε η Σάρα Κέην. Στη σύντομη ζωή της κάποιοι που θεωρούν εαυτούς αρμοδίους να μας αξιολογούν όλους εμάς και να μας κατατάσσουν και να μας βάζουν ταμπέλες όπως βάζουμε εμείς στα κυπελάκια του σπορείου μας .... κάποιοι τη θεώρησαν τρελή κι αδέσποτη, την αγνόησαν, την πολέμησαν.... Τα πλήθη δε γέμισαν τα στάδια...

Αυτοκτόνησε; Τη δολοφόνησαν;


"Πού$τηδες".
H τελευταία λέξη, που βγήκε από το στόμα της Φλέρυς Νταντωνάκη, στο Νοσοκομείο Μεταξά, λίγο πριν η ανορθόγραφη λέξη «ΑΠΝΙΑ», καταγραφεί στον ιατρικό επίλογο της, σε τελευταίο στάδιο καρκινοπαθούς Ελευθερίας Παπαδαντωνάκη, ήταν η λέξη «Πού$τηδες», όπως μαρτυρούν οι συγγενείς ασθενούς, από το διπλανό κρεβάτι.

Δεν ήξεραν ποιά ήταν η Φλέρυ Νταντωνάκη. Δεν είχαν ακούσει ποτέ κανένα της τραγούδι.

Διαβάστε στο σύνδεσμο Πού$τηδες για να καταλάβετε το γιατί δε θέλω να με ξέρει κανείς. Αν δεν το καταλάβετε δεν πειράζει.
Ζητώ από τους λίγους που μπορούν να διαβάσουν αυτά που λέω, να σωπάσουν...

Την αγάπη μου στο φίλο μου το Δημήτρη...

DAVIS έγραψε: Δημήτρη και Κράνιε.Σας ευχαριστώ πού με ξεστραβώνετε!

Σάρα Κέην Πηγή: www.lifo.gr


Λαχταρώ

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ” αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ” αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ” αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ” ήξερα μια ζωή.
Και ν” ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ” αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν” αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ” το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν” αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ” αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ” αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ” αφήνω να σηκωθείς απ” το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ” ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Sarah Kane: Λαχταρώ
Μετάφραση: Τζένη Μαστοράκη, για την παράσταση της Νέας Σκηνής Πηγή: www.lifo.gr

Χρήστο, η Τέχνη τρώει τα καλύτερα παιδιά της.
Ενώ τα σπουδαιότερα έργα όλων των εποχών, ποιητικά και θεατρικά, είναι οι αρχαίες τραγωδίες, είναι πολύ δύσκολο να δεχτεί η κοινωνία και το κατεστημένο τους μεγάλους σύγχρονους τραγικούς. Όσοι καταπιάστηκαν με τόσο μεγάλα έργα καταποντίστηκαν μέσα σ' αυτά. Ελάχιστοι κατάφεραν να βγουν πέρα αλλά με τσακισμένα τα φτερά.
Η θεατρική συγγραφέας Σάρα Κέην είχε τραγικό τέλος. Είναι πολύ δύσκολο να αναλύσουμε το γιατί. Μπαίνοντας στα μύχια της ανθρώπινης μοίρας ο άνθρωπος είναι σα να κάνει βουτιά σε μαύρη τρύπα στο διάστημα. Όσο γερό σκαρί κι αν είναι, όσο κι αν έχει προετοιμαστεί για το εγχείρημα αυτό, οι πιθανότητες να το καταφέρει να βγει είναι ελάχιστες... Αλλά η αιτία τις περισσότερες φορές είναι το εχθρικό περιβάλλον που αντιμετωπίζει αυτός ο άνθρωπος. Η πίεση είναι τρομακτική...
Η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη να προχωρήσει με πολύ αργούς ρυθμούς. Αυτοί που ξανοίγονται πολύ μπροστά, αναζητώντας απαντήσεις, νόημα, γνώση, τρέχουν με μεγάλες ταχύτητες. Δεν είναι αναγκασμένοι όλοι να τους ακολουθήσουν. Όμως πρέπει να τους αναγνωρίσουμε σαν τέτοιους που είναι, κι όσο κι αν μιλάνε σε γλώσσα ακατάλυπτη, να τους ακούσουμε. Να τους σεβαστούμε.

Χρήστο, όσο με αφορά αυτό που λες για το ξεστράβωμα, νοιώθω να με πιέζεις αφόρητα. Δε θεωρώ τον εαυτό μου κατάλληλο να ξεστραβώνει τους άλλους. Για να είσαι εδώ μαζί μας, είσαι ένας από μας. Σε θεωρώ έναν άνθρωπο ίσης αξίας με μένα. Φίλε, κι εγώ μαθαίνω από σας όλους. Πώς την είδες λοιπόν τη δουλειά; Για μια μετάφραση;
Για τη μετάφραση σημαντικών κειμένων από τα αγγλικά στα ελληνικά σε συμμερίζομαι. Κι εγώ τη χρειάζομαι. Δεν είμαι καλός παρά μόνο στα Ελληνικά μου. Κι αυτά συνεχίζω να τα μαθαίνω και τελειωμό δεν έχουν.

"...Από τις εννιά το βράδυ και μετά δε σκέφτομαι παρά μόνο εσένα. Μη νομίσεις πως δεν σε σκέφτομαι τις άλλες ώρες. Μα από τις εννιά και μετά δε σκέφτομαι τίποτ’άλλο εκτός από εσένα, και μεταξύ εννιά και δέκα, μια ώρα σου γράφω ποιήματα..."

Ναζίμ Χικμέτ
Τα ποιήματα των 9- 10μμ, γραμμένα από τις φυλακές της Προύσας, το 1945. Ο ίδιος γράφει στην γυναίκα του μέσα από τις φυλακές.

Ας διαβάσουμε ένα απ' αυτά τα ερωτικά ποιήματα των 9- 10μμ για να δούμε τι έγραφε αυτός ο τρομερός Τούρκος την ώρα που σκεφτόταν μόνο την αγαπημένη του.

« Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.
Κι αυτό που θέλω να σου πω, το πιο όμορφο απ’όλα…
Δεν στο ‘χω πει ακόμα…»

Όλοι θέλουν να μας σώσουν!! Έλεος!
Επειδή κανένας δεν πρόκειται να μας σώσει, δε θα ξαναποστάρω στο αντίστοιχο θέμα. Σύμφωνα με τον Αντρέ(α) Μπρετόν, το πείραμα με το ποίημα του Εμπειρίκου θα γίνει εδώ. Ανοίγω τον προντζέκτορα:


Κόρη


Το σπίτι βρίθει από χαρά
Καθώς λαγήνι πλήρες γάλακτος στον ήλιο
Ένα κορίτσι στο παράθυρο κρυφά
Δίνει τα στήθη της στα περιστέρια.


Γιομάτα σφύζουν τα βυζιά
Και στέκουν όρθιες οι ρώγες
Τα πιπιλίζουν τα πουλιά
Κι αίφνης το γάλα ξεχειλίζει


Για να καταλάβουμε την πολιτική και την βραδείαν ανάφλεξη των ερωτογενών ζωνών της αστικής και περιαστικής τάξης των βούρλων, θα κάνουμε ένα πείραμα σοκαριστικό, κάτω από τις οδηγίες του Ανδρέα Εμπειρίκου, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος Έλληνας ψυχαναλυτής, που εξάσκησε την ψυχανάλυση. Εμπειρικός λοιπόν και επιστήμων, εκτροχιάζει τη συζήτησή μας ο Εμπειρίκος, ενώ ο Κράνιος περιμένει να φωτογραφίσει τις γκριμάτσες και τις ξινίλες.

Όντας μέσα στο υποσυνείδητο του εκλογικού σώματος ακούω σπαραχτικά κλάματα, γοερά κατ' άλλους, μάλλον μωρού που βρίσκεται στη δοκιμασία του απογαλακτισμού.
Ακούω να καδουλιάζουνε τυρί, πιο πέρα πήζουν τώρα το γάλα και το σταυρώνουν για επιτυχία, άλλοι αραδιάζουν σε τεζάχια φέτες που στάζουν βούτυρο και τις αλατίζουν με αλάτι χοντρό... Ακούω αναστεναγμούς, ρεψίματα ξεδιάντροπα ηχηρά, και γενικά επικρατεί μια χορτασίλα χαλαρωτική που φέρνει σε ύπνο. Φωτογραφίζω με τρεις φωτογραφικές μηχανές ταυτόχρονα. Τους φραπέδες με τα μακριά καλαμάκια τους προσφέρουμε δωρεάν.

Ορέ τι μας νοιάζει Ανδρέα Εμπειρίκο τι θέλουν οι φτωχοί; Έλα να κάνουμε το υπερρεαλιστικό μας ταξίδι στην τρέλα, γαμώ τα λεφτά τους και γαμώ τα κεφάλαιά τους μέσα, απολαμβάνοντας την μαζική τούτη ψυχανάλυση. Να σου βάλω λίγο κρασί ακόμα; Γάλα; Πάς καλά;

Ζηλεύω τους ανέμους του πελάγου
που αδούλωτοι γυρνάνε ολημερίς
άσε μου λίγο το μυαλό να ταξιδεύει
μη μου στερείς τα όνειρα μου να χαρείς

Στον ύπνο ή στο ξύπνιο δε με νοιάζει
φτάνει να αισθάνομαι ελεύθερος ξανά
ταξίδια χίλια στο λεπτό εγώ σκαρώνω
κι ας μην πηγαίνω στην ανάγκη πουθενά

Βαρύ το σώμα μου, μα πούπουλο η ψυχή μου
με αυτήν ταξίδι θα κινήσω αλαργινό
στην πούλια, το φεγγάρι και τα αστέρια
ξανά γυρίζω χάνομαι σε ένα στενό

Αέρας δυνατός σαν θα φυσήξει
μαζί κι εμένα θα με πάρει συντροφιά
στου σύννεφου τη ράχη θα ανεβούμε
ατέλειωτη να δούμε ομορφιά

Πάνω από θάλασσες, νησιά μ΄ άσπρα ξωκλήσια
σαν άσπρος γλάρος θα πετάξω χαμηλά
αλμύρα να μυρίσω, να βρω φύκια
κι άμα μουσκέψω ανεβαίνω πιο ψηλά

Χαλίκια να μαζέψω στα ακρογιάλια
τις άδειες τσέπες να γεμίσω αχινούς
μα σαν βραδιάσει, πριν να πέσουν τα σκοτάδια
ξανά να φύγω, να ανεβώ στους ουρανούς

Κάτασπρα χιόνια που αστράφτουνε στον ήλιο
της Πίνδου τα βουνά και οι κορφές
τοπία τυλιγμένα στην ομίχλη
βράχοι που μοιάζουν με ανθρώπινες μορφές

Να σκύψω μες του δάσους τη γαλήνη
ήχους ν ακούσω απ των δένδρων τους κορμούς
πεσμένα φύλλα από το χώμα να φυσήξω
να νοιώσω μιας νεράιδας τους λυγμούς

Μέσα στην πόλη ένα βράδυ θα χυμήξω
σίφουνας θα έρθω ξαφνικά στη σκοτεινιά
με δύναμη μεγάλη θα φυσήξω
να διώξω των ανθρώπων τη βρωμιά

Σαν καθαρίσουν τα σοκάκια κι η πλατεία
θα ξαποστάσω ήσυχα σε μια γωνιά
δε θα με νοιάζει αν θα έχει φασαρία
άμα θα βρέχει ή αν θα κάνει παγωνιά

Τη σκέψη θα σκορπίσω σαν την άμμο
αέρας θα την πάρει στη στιγμή
μονάχα να χαθώ έστω για λίγο
στου ονείρου να τρυπώσω τη σχισμή

Ασχήμια των ανθρώπων να μην βλέπω
στο φως να χάνονται του κόσμου τα στραβά
κι άμα θελήσω ολομόναχος να φύγω
να ανοίγω τα δικά μου τα φτερά

Ο κόσμος όλο αλλάζει μα ίδιος μένει
χιλιάδες χρόνια τυλιγμένος στον τροχό
ελπίδα λίγη μοναχά που απομένει
αν θα τελειώσει θα με αφήσει μοναχό.

Τη γέρικη την καρυδιά την είδα στο όνειρο μου
ήρθε και κάθισε σιμά μονάχη στο πλευρό μου

Θυμάσαι που ήσουνα μικρός πριν από τόσους χρόνους
κι εγώ για το χατίρι σου χαμήλωνα τους κλώνους

Σε σήκωνα στους κλώνους μου κι έπαιζες όλη μέρα
μα όταν ο ήλιος έκαιγε καθόσουν στον αέρα

Τα μυστικά σου μούλεγες, τα πρώτα χτυποκάρδια
για ένα κορίτσι που δινες τόσα φιλιά και χάδια

Κρυφά όλα τα κράτησα κανένας δεν τα ξέρει
σε πρόσμενα στον ίσκιο μου ναρθείς το καλοκαίρι

Μεγάλωσες με τον καιρό έδειχνες αντρειοσύνη
καμιά φορά ερχόσουνα μα πάντα με βιασύνη

Στα ξένα που ξεμάκρυνες με ξέχασες κι εμένα
μέσα μου σε περίμενα με μάτια βουρκωμένα

Ταράχτηκα και ξύπνησα με την ψυχή μου άδεια
παράξενο είδα όνειρο τι νάναι τα σημάδια ;;

Η μέρα σαν ξημέρωσε το μονοπάτι παίρνω
γοργά το δάσος πέρασα κι ολοταχώς πηγαίνω

Φτάνω σε ένα ξέφωτο δίπλα στο ποταμάκι
δένδρο γυρεύω για να βρω που έπαιζα παιδάκι

Την καρυδιά αντίκρισα στο χώμα ξαπλωμένη
από κακούργο άνθρωπο κομμάτια καμωμένη

Με ματωμένη την καρδιά κάθισα στο πλευρό της
σαν φίλη μου αδελφική έκλαψα τον χαμό της……

^{**Το συναισθηματικό δέσιμο ακόμα και με τα δένδρα πολλές φορές μπορεί να φέρει δάκρυα κάποια στιγμή......
Εχετε το υπόψη σας !!!!!}