Γράψε ένα μικρό ποίημα με αφορμή το πληκτρολόγιο

Είναι Κάτι Νύχτες!!!!

Είναι κάτι νύχτες, που τα αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν.
Ακόμα κι οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη.
Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις.
Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι.
Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
"Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;"
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι.
Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά,
το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.
Αλκυόνη Παπαδάκη

[/size][/b]


Για να μην μου πουν αύριο...


Χωριάτη φτωχέ και ασήμαντε μάξευτα και ξεκουμπίσου.

Το βουνό θα το κάνουμε νταμάρι.

Στην κορυφή του που κοιμούνται τα βράδια οι γίδες σου
θα μπουν ανεμογεννήτριες.

Τα δέντρα που αγαπάς δεν έχουν καμμιά τύχη εκεί που φυτρώσανε.
Αγνοούνται.

Φυτρώσανε πριν μερικές χιλιάδες χρόνια και δεν έχουν πιστοποίηση.

Εκεί που έχεις τ’ αμπελάκι σου θα γίνει λόγγος με φίδια που ήδη έχουμε αμολήσει.

Οι κουρούνες, οι κάργες, τα τσακάλια και οι λύκοι είναι προστατευόμενα είδη.

Εσύ χωριάτη είσαι είδος προς εξαφάνιση.

Τα σπουργίτια είναι καταστροφικά, είναι φορείς ιδεών άει ούει^F . Θα τα δηλητηριάσουμε.

Τις χελώνες με προπέλα θα τις μεταφέρουμε σε ειδικούς δρυμούς και θα τις κάψουμε εν ευθέτω χρόνω.

Τις βελανιδιές που φέρουν τη χαρακτηριστική κουφάλα... θα τις ξυλεύσουμε.

Τα πλατάνια θα κόβονται σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Την κοίτη του ποταμού θα την ευθυγραμμίσουμε...

Τις κοτρώνες- καραούλια θα τις ανατινάξουμε με φουρνέλα.


Για να μη μου πουν αύριο...


F Η Έκφραση "άει ούει" είναι πολύ παλιά. Ίσως ανάγεται στην εποχή του Ομήρου, ίσως όχι. Ας το ψάξουν οι μπαμπινιώτηδες! Εγώ ξέρω τη σημασία της. Άει ούει = όπως τύχει. Χωρίς νόημα. Κουβέντες ερήμην της λογικής. Άλλα αντί άλλων.
Η λέξεις που απαρτίζουν τη φράση αυτή δεν ξέρω πώς γράφονται. Ξέρω τη σημασία της φράσης. Ίσως γράφεται για πρώτη φορά αυτή η έκφραση. Ίσως. Αν κάποιος μπορεί να βρει τη φράση σε παλιότερη εγγραφή από τη δική μου, θα με υποχρεώσει.
Μέχρι νεωτέρας, γράφω την έκφραση σύμφωνα με την βαθύτερη αντίληψη που έχω, αφού την έχω ακούσει να τη λένε οι άνθρωποι γύρω μου, όταν ήμουν παιδί και μάθαινα τη γλώσσα.
Επειδή λοιπόν η γλώσσα που μαθαίνουμε, σαν μητρική, μας μεταβιβάζει και τη βαθύτερη ουσία του λόγου, μέσα από συμφραζόμενα, μέσα από τη ζωντανή σκηνή του προφορικού λόγου, μέσα από τις πληροφορίες που διατρέχουν τη ζωή γύρω από τα άτομα που μιλάνε,
θεωρώ ότι οι δυο λέξεις, που απαρτίζουν τη φράση, είναι ρήματα. Για τούτο και τις έγραψα σα ρήματα. Άει ούει.
Θα μπορούσε κάποιος να μου πει ότι είναι επιφωνήματα. Όμως η δικιά μου εμπειρία, από την περίοδο μάλιστα κατά την οποία μάθαινα τη μητρική μου γλώσσα, με οδηγεί να θεωρώ ρήματα τις λέξεις αυτές.

Μέχρις εδώ έχουμε και λέμε:
Με μάθανε οι φίλοι μου να λέω και να γράφω τη λέξη "Τέσπα". Τους έμαθα τη λέξη "παρμάζω". Τους μαθαίνω σήμερα τη φράση "άει ούει". Περιμένω να μάθω τώρα απ' τους φίλους μου μιαν άλλη λέξη. Ακριβώς όπως ανταλλάσσουμε σπόρους!

Πώς αγαπώ
τ’ αμπελάκι μου το μικρό
που μας δίνει το κρασί
που θα πιεις κι εσύ κι εσύ!!

Αμπελόφυλλά μου μεγάλα
ποικιλίες μου παλιές
σταφυλάκια μου όμορφα και γλυκά
τους υπουργούς μας έχω μουτζώσει για σας!

Μ’ αρέσει να τρέχω στ’ αμπέλι
κι άλλα κλήματα θα βάλω θα δείτε
μόνο και μόνο γιατί έτσι μ’ αρέσει
και δεν ακούω κανέναν ειδικό(?).

Είμαι ο Κράνιος ο τρελός
κολοτούμπες κάνω μόνο στ’ αλώνια
κι επιχειρώ ν’ απογειωθώ
με τ’ αεροπλάνο μου το μικρό.

Είναι μια σανίδα πλατιά
απάνω της κάθομαι και την τραβώ
έως ότου απογειωθώ!
σύμφωνα με τους νόμους που εγώ εννοώ!!

Τ’ αεροπλάνο μου θ’ απογειωθεί
με λίγο κρυστάλλινο δικό μου κρασί
με γεύσεις που κανένας σας δεν μπορεί
να μην απολαύσω να μου πει!

Φουτουριστικό ποίημα που συνέθεσα τα τελευταία δεύτερα. Μη μου χαλάσετε τη χαρά μου, δε θα σας ακούσω εξ’ άλλου. Είμαι είδος υπό εξαφάνιση και θέλω να μ’ αφήσετε να κάνω την τελευταία μου απόπειρα να πετάξω με το πρώτο μου αεροπλάνο. Ίσως κάθε μέρα να επαναλαμβάνω την ... τελευταία μου απόπειρα πτήσης. Πάντως δεν ρισκάρω τίποτα για σας. Αφήστε με. Εσείς να βάλετε τις ποικιλίες που δίνουν μεγάλη παραγωγή. Εγώ θα επιμείνω στην τρέλα μου. Δε θέλω επιδοτήσεις χειροκροτήματα και βραβεία. Τρα λα λα, τρα λα λά. Να κι ο νοικοκύρης που ‘ρχεται κοντά!!!

Tα πρωινά, στου κήπου τα στενά περιδιαβαίνω, παρέα με τα αγουροξυπνημένα φτερωτά πλάσματα. Αισθάνομαι της φύσης την αναπνοή καθώς περιεργάζομαι τα φύλλα των φυτών ένα προς ένα μήπως και εντοπίσω κάμπιες ή χρώμα κίτρινο, για να προλάβω τυχόν αρρώστιες. Δικαιολογημένα τα παιδιά μου απορούν με μένα πολλές φορές κι αναρωτιούνται αν η αγάπη μου είναι μεγαλύτερη για εκείνα ή για τα άλλα μου ‘’παιδιά’’ της φύσης.
Απόλυτα πειστική απάντηση δεν έχω να τους δώσω ομολογουμένως και τύψεις αισθάνομαι. Μήπως έχουν δίκιο τελικά; Βέβαια είναι δυο ειδών αγάπες τελείως διαφορετικές και μόνο αυτοί που τις αισθάνονται μπορούν να καταλάβουν το δίλλημα μου.
Κόσμος μαγευτικός, γεμάτος με ομορφιές, χρώματα, μυρωδιές, μα το σημαντικότερο ένας μοναδικός χώρος για περισυλλογή ταυτόχρονα με κουραστική δουλειά, χωρίς αφεντικά, προσταγές και υποδείξεις. Δεν είναι για ψυχοθεραπεία που ώρες τριγυρνώ εδώ πέρα αλλά η έμφυτη περιέργεια μου για ότι έχει να κάνει με τη φύση. Τα πάντα έχουν τη σημασία τους, ακόμα και το πιο ταπεινό λουλουδάκι, ένα ασήμαντο φύλλο, το ίδιο το χώμα αισθάνομαι πως έχει μιλιά. Μερικές φορές τον εαυτό μου πιάνω να μιλά με τα δένδρα, τα φυτά και τους θάμνους, ειδικά αυτούς που συναντώ για πρώτη φορά, οι οποίοι ενίοτε γίνονται ξεχωριστοί φίλοι μου. Ντρέπομαι στη σκέψη πώς οι κουβέντες μου μέσα στην ησυχία του πρωινού θορύβησαν τον γείτονα που παραξενεμένος κοιτάζει γύρω να εντοπίσει τον σιωπηλό μου συνομιλητή. Αναρωτιέμαι βέβαια μήπως κουβαλώ κάποιο κληρονομικό κουσούρι, αφού ακόμα θυμάμαι τη μακαρίτισσα τη γιαγιά μου που στα γεράματα της ερημίτισσα πάνω στο βουνό, δυο όρνιθες παρέα είχε και κάθε απόγευμα τις χάιδευε στην αυλή και τις κουβέντιαζε σαν καλές φιλενάδες.

Κι όμως τα φυτά και τα άλλα πλάσματα της φύσης αισθάνονται την αγάπη και την ανταποδίδουν χωρίς ζήλεια και υστεροβουλία. Εξ άλλου αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά με τους ανθρώπους. Ποτέ δεν άκουσα μια αχλαδιά να κάνει συμφωνία αν θα προσφέρει αχλάδια με τον όρο να ποτίζεται, ούτε τη ρίγανη να θυμώνει που περισσότερη σημασία δίνεται στο μελισσόχορτο και χρόνος αφιερώθηκε για χάρη του. Ένα πράγμα που από παλιά δεν άντεχα με τους ανθρώπους ήτανε η συνήθεια να γυρνάνε πίσω κουβέντες γεμάτες εγωισμό έστω και μετά από καιρό, για χάρες που θεωρούσαν ότι μου έκαναν στο παρελθόν.
Στα τόσα χρόνια ενασχόλησης μου με τα φυτά και τα δένδρα μπορώ να πω ότι η χαρά της προσφοράς που δείχνουν με κάθε τρόπο είναι απερίγραπτη και όταν δεν συμβαίνει στον βαθμό που αυτά επιθυμούν, τα βλέπεις να μαραζώνουνε και πολλές φορές από στεναχώρια να πεθαίνουν.
Εν αγνοία τους ίσως, διδάσκουν μαθήματα ανιδιοτελούς προσφοράς σε εμάς τους ίδιους !!!

Αφήστε για τον Κράνιο εκείνο στη γωνία
το βαρελάκι το μικρό με τη χαρτοταινία,
«ανήκω εις τον Κράνιο», απάνω σημειώνω
και κάθε χρόνο με κρασί καινούριο συμπληρώνω.

Όταν η ρίμα χάνεται μες την πολυλογία
και κάθε λέξη πονηρή μου κάνει την αγία
τραβώ το ποτηράκι μου και πάνε στην ευθεία
κι όλοι ακούν τα λόγια μου σα νάμουνα Πυθία!


Είμαι ερασιτέχνης. Εραστής της αμπέλου. Κι επειδή δεν έχω πολλά επιχειρήματα να παραθέσω σε διάφορες αντιπαραθέσεις με τις επίσημες απόψεις, έβαλα τούτο το στιχούργημα, μπας και βοηθήσω. Το αμπέλι μου δεν είναι τόσο σένιο. Πάνε μερικοί μήνες που έγινε δικό μου. Δεν ξέρω ούτε το ο ακόμα από την καλλιέργεια. Αλλά το κρασάκι το κατέχω. Πρέπει να μαζέψω τη σοφία των παλαιοτέρων. Όλα συνέβαιναν μπροστά στα μάτια μου αλλά δεν είχα την έντονη αυτή περιέργεια στις καλλιέργειες τότε. Είναι κακό τελικά να τα βρίσκουμε έτοιμα...

Αποσπάσματα απο μια"ιστοριούλα" που με συγκίνησε και σκέφτηκα να την μοιραστώ μαζι σας
Αυτό το πορτρέτο ενός Αμερικανού πεζοναύτη
που προσπαθεί να επιβιώσει στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου,
πάντα με συγκινεί.
Μπορείς ξεκάθαρα να δεις πώς ένας όμορφος, νεαρός άνδρας σκληραίνει και χάνει τη λάμψη του εξαιτίας του πολέμου,αναφέρει ο Βρετανός φωτογράφος Τέρι Ο'Νιλ
σχολιάζοντας την φωτογραφία, την οποία θεωρεί ως μια από τις δέκα καλύτερες όλων των εποχών.
Αμερικανός ο Βαγγέλης;
Ο Βαγγέλης Κλωνής είχε γεννηθεί στην Κεφαλονιά το 1916,σε μια φτωχή πολυμελή οικογένεια.
Στα τέσσερα άρχισε να καπνίζει,στα πέντε να δουλεύει,στη Γ’ Δημοτικού παράτησε το σχολείο…
Στα δεκατέσσερα έπιασε δουλειά στην Αθήνα ως εισπράκτορας στο λεωφορείο ενός Κεφαλονίτη.

Στα δεκαέξι είδε μια μέρα κάτι ναύτες να φορτώνουν κρέατα σε ένα καράβι.
Παρέδωσε στο αφεντικό του τις εισπράξεις της ημέρας και του είπε:
«Εγώ φεύγω. Πες στη μάνα μου ότι θα της στείλω λεφτά από την Αμερική.»
Αυτά είπε, πήρε και ένα κομμάτι κρέας και κρύφτηκε στα αμπάρια του πλοίου.
Τρεις μέρες μετά, όταν είχαν περάσει πια το Γιβραλτάρ,τον τσάκωσε ο Κεφαλονίτης καπετάνιος.
Τον συμπάθησε και του πρότεινε να τον κάνει ναυτικό, αλλά ο Βαγγέλης ήταν ανένδοτος.
Δέχθηκε όμως ένα δώρο από τον καπετάνιο που απεδείχθη πολύτιμο.
Όταν πέρασε από το τελωνείο για έλεγχο,
ο Βαγγέλης μην ξέροντας αγγλικά έκανε τον κωφάλαλο και δεν απαντούσε στις ερωτήσεις.
Οι υπάλληλοι ωστόσο τον άφησαν να περάσει,γιατί ήταν όμορφος και γιατί φορούσε ένα εντυπωσιακό επίσημο κουστούμι.
Έτσι άρχισε να δουλεύει στην Αμερική.
Το μόνο πρόβλημα ήταν πως εξακολουθούσε να είναι παράνομος.

Όταν άρχισε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος,
βγήκε διάταγμα που καλούσε τους παράνομους μετανάστες να καταταγούν
με αντάλλαγμα την αμερικανική υπηκοότητα.
Έτσι πήγε και ο Βαγγέλης.
Εκπαιδεύτηκε στο στρατό ξηράς και αναδείχθηκε σε άριστο σκοπευτή.

Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του στη Βιρτζίνια
οι Αμερικανοί του ανακοίνωσαν ότι όλη η οικογένειά του είχε σκοτωθεί από τους Γερμανούς.
Ένα πράγμα ζήτησε τότε:
Στείλτε με στην Ευρώπη. Θέλω να πάω στους Γερμανούς.
Στις 4 Ιουνίου του 1944, δυο μέρες πριν από την απόβαση στη Νορμανδία,
ο στρατηγός Αϊζενχάουερ επισκέφθηκε τους στρατιώτες και κουβέντιασε μαζί τους.
Ο Βαγγέλης του είπε:
Εγώ δεν είμαι Αμερικάνος. Έρχομαι από την Ελλάδα.
Οι Γερμανοί σκότωσαν όλη μου την οικογένεια.
Θα πάω στη μάχη και δεν με νοιάζει, αν πεθάνω.
Και πήγε. Στις 6.30 το πρωί της 6 Ιουνίου 1944
ο Βαγγέλης Κλωνής ήταν στο πρώτο κύμα της απόβασης στη Νορμανδία…

Λίγο καιρό μετά έφτασε ένα γράμμα στους Ζακυνθινούς στη Σάντα Φε, όπου δούλευε.
Η κυβέρνηση μετά λύπης τους ενημέρωνε ότι ο Βαγγέλης είχε σκοτωθεί.
Έγινε και μεγάλο μνημόσυνο στο εστιατόριο
και όλοι οι Έλληνες περνούσαν, για να τον κλάψουν.

Μόνο ένας Κεφαλονίτης, ο Θεοδωράτος δεν ασχολούνταν
Αυτός ζει., έλεγε και ξανάλεγε.
Μια των ημερών θα ανοίξει την πόρτα και θα μπει μέσα.
Δεν τον πιάνει σφαίρα τον Βαγγέλη
Και πράγματι, τον Ιανουάριο του 1946 ο Βαγγέλης άνοιξε την πόρτα του μαγαζιού.
Είχε χάσει τη μεταλλική ταυτότητά του και την είχαν βρει δίπλα σ’ ένα πτώμα…

Αυτή δεν ήταν η μόνη έκπληξη.
Λίγο καιρό μετά έλαβε κι αυτός ένα γράμμα από την Ελλάδα.
Οι γονείς του ήταν ζωντανοί και τον είχαν πεθυμήσει!
Εκείνο το απόγευμα ο Βαγγέλης δεν δούλεψε.
Πήρε μια μπουκάλα ουίσκι και έκλαιγε…
Όπως ο ίδιος έλεγε αργότερα:
Έκανα κι ένα μνημόσυνο για τους Γερμανούς.
Σκότωσα πολλούς που δεν έπρεπε να σκοτώσω.

Το 1950 επέστρεψε επιτέλους στην Κεφαλονιά.
Εκεί γνώρισε και την Κική.
Ήταν πολύ όμορφος, σαν movie star,
Ήταν Κεφαλονίτης μάγκας.
έλεγε η Κική και τον παντρεύτηκε…

Χρόνια μετά, το 1991
η Κική είχε πάει με το γιο της και τα εγγόνια της σε ένα εμπορικό κέντρο στην Αμερική.
Κάποια στιγμή είδε το γιο της να τρέχει προς το μέρος της λέγοντας:
Μάνα, τρέχα. Ο πατέρας!
Εκεί, στο εξώφυλλο του επετειακού περιοδικού Life
ήταν ο Βαγγέλης με στρατιωτικό κράνος και ένα τσιγάρο στο στόμα
που κοίταζε βλοσυρά προς τα πίσω.
Όχι, δεν ήταν Αμερικανός ο Βαγγέλης.
Οι φίλοι του στο στρατό τον αποκαλούσαν
Crazy Greek
και ο ίδιος χρησιμοποιούσε ως παρατσούκλι
τα αρχικά Τ.Ε,
Τρελός Έλληνας…
Πληροφορίες απο εδω.
www.espressonews.gr/default.asp?artid=13...&catid=1&la=2&pid=79
infognomonpolitics.blogspot.com/2009/06/blog-post_551.html

Λαός μόνος….

Ετούτος ο λαός πολλά παράξενος στο διάβα των αιώνων. Η διαδρομή της ιστορίας του κάθε άλλο παρά ασήμαντη. Ευλογημένος από τη φύση ή από του Θεού το χέρι, πρωτοπόρος από τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, το δρόμο έδειχνε σε κείνους που τη δύναμη του πνεύματος τους ακόμα δεν είχανε ανακαλύψει. Το δροσερό νερό της ελευθερίας, του έρωτα και της ζωής κέρασε τους ανθρώπους, μα από την πολλή απλοχεριά κόντεψε να στερέψει η δική του βρύση.
Αλήθεια είναι βέβαια πως τον Πλάτωνα με τον Ζορμπά μπέρδευε όλο και πιο συχνά και τούτο το μπέρδεμα ακόμα να το λύσει.
Τα μαύρα χρόνια συχνά πυκνά τον συντροφεύανε, μα μόνος του τα αντιμετώπισε πότε ορθός, πότε γονατιστός, έστω κι αν κάποιοι θέλανε το περήφανο του κεφάλι από υποτέλεια να σκύψει.
Όπως τον Αχιλλέα που σαν αγριεμένο θεριό τους Τρώες πολέμησε, έτσι και τούτος ο λαός από παλιά ψυχή και σώμα έδωσε για τα δίκαια του. Τρωτό του σημείο οι άρχοντες, κι οι δεσποτάδες που διαχρονικά του τόπου την προκοπή βγάζανε στο σφυρί και σαν τσιμπούρια κολλημένα στης αγελάδας τα βυζιά αίμα ρουφάγανε, μα πώς να φύγουνε αφού ο ίδιος ξανά και ξανά τους εξουσιοδοτούσε είτε από αφέλεια είτε από συμφέρον την τύχη του να ορίζουν ;;
Σε σταυροδρόμι δύσκολο βρεθήκαμε κι άλλοι δεξά κοιτούν, άλλοι ζερβά κι άλλοι τα μάτια κλείνουνε και δειλιάζουνε κατά που να τραβήξουν.
Η ιστορία βέβαια πάντα γαλαντόμα ήτανε απέναντι μας κι εκτός από τα μεγάλα κατορθώματα, μας χάρισε και πολλές ανηφόρες, μα τούτη δω αβάσταχτη είναι γιατί πολύ άδικα, ανήθικα κι απότομα μας έβαλαν να την ανεβούμε.

Κακά τα ψέματα όμως…..
Πώς να ξεμάθουμε από τα δικαιώματα που με μύριους αγώνες κατακτήσαμε;;
Πώς να ξεμάθουμε από μια ζωή που με κόπο και ιδρώτα κερδίσαμε ;;
Πώς να ξεμάθουμε από το δικαίωμα στη μόρφωση και στα ταξίδια, τροφή για το μυαλό και την ψυχή μας;;
Πώς να ξεμάθουμε από την ξενοιασιά στα μάτια των παιδιών μας;;
Πώς να ξεμάθουμε από το χαμόγελο που στα χείλη πάντα κρέμονταν ;;
Πώς να ξεμάθουμε από τα ξένοιαστα καλοκαιρινά βράδια δίπλα στη θάλασσα που τόσοι ζήλεψαν ;;

Βέβαια μαζί με όλα τα άλλα…..
Πώς να ξεμάθουμε από τις νεοπλουτίστικες με δάνεια διακοπές στη Μύκονο και τα άλλα τα νησιά μας ;;
Πώς να ξεμάθουμε ατελείωτα πανέρια με λουλούδια να σκορπάμε στις λάγνες πίστες της νύχτας;;
Πώς να ξεμάθουμε από τα βραδινά λουκούλια φαγοπότια, μαζί με τα προγράμματα αδυνατίσματος ;;
Πώς να ξεμάθουμε από όλα εκείνα τα ‘’αναγκαία’’ περιττά που μας φόρτωσαν και την ψυχή μας σκλάβα την κρατάνε ;;
Πώς να ξεμάθουμε από την αποχαύνωση μπροστά στα πρωινάδικα στης τηλεόρασης τις ζωές των άλλων να θαυμάζουμε, αφού τη δική μας άχρωμη την αισθανόμασταν ;;

Ground Zero το είπανε οι Αμερικάνοι κάποτε, και να που ένας ολόκληρος λαός κοντεύει εκεί να φθάσει!!!
Σημείο μηδέν, που πάει να πει πως πιο κάτω δε γίνεται να πάμε !!
Πικρό πολύ πικρό το στόμα κι όποιος δεν το νοιώθει σημαίνει πως γεύσεις δεν αισθάνεται ή με ζάχαρη ακόμα τον ταΐζουνε.
Ο θάνατος όμως πάντα μια καινούργια ζωή γεννά κι αυτό καλά το γνωρίζουνε όσοι με τις καλλιέργειες ασχολούνται. Τα πεθαμένα φυτά που τον κύκλο τους ολοκλήρωσαν, γίνονται τροφή για τους σπόρους που στην κοιλιά της μέσα η γη ζεσταίνει. Νόμος πανάρχαιος για της ζωής τον κύκλο.

Μια ευκαιρία έστω και κατ΄ ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τον δρόμο μας και τον τρόπο που θέλουμε να βαδίσουμε, όταν σιγά σιγά έστω και με μουδιασμένα ποδάρια αρχίσουμε να βαδίζουμε….

ΟΧΙ ΧΛΩΜΑ ΠΡΟΣΩΠΑ
ΟΧΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΧΛΩΜΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΜΕ ΤΟ ΚΕΝΟ ΒΛΕΜΜΑ

Όχι ρε, δε θα περάσετε από δω
Πίσω κουφάλες, πίσω είπα...
Εδώ είναι το σπίτι μου γύφτοι παγκοσμιοποιητές...
Εδώ ζούνε ποιητές του ονείρου και του απείρου...
Ζούνε άνθρωποι εδώ, πιθήκια που πιθηκίζετε παριστάνοντας τους ανθρώπους...
Α να χαθείτε βρώμες, τοξικά κατάλοιπα της ιστορίας...
Ου να χαθείτε...
Σάπιοι...
Κούφιοι...
Αεριτζήδες...
Παπατζήδες...

Όχι ρε, δε θα περάσετε από δω
Αν είχαμε να διαλέξουμε ανάμεσα
στον πλούτο και τη σκλαβιά ή τη φτώχια και την ελευθερία
θα σας δίναμε ένα καλό χέρι ξύλο...
Μα τι νομίζετε χαμένοι και ψωνισμένοι και δυστυχισμένοι και βαρεμένοι;
Τι νομίζετε πώς είναι η ζωή;
Σαν την δικιά σας τη ζωή;

Τι να σας δώσουμε ρε παλιομασκαράδες;
Τη γη μας;
Και να την κάνετε τι ορέ ξεφτίλες;
Θα σας στείλουμε στο φεγγάρι. Καλά δεν είν’ εκεί;
Άντε. Πάτε. Σαλτάτε πηδάτε στο φεγγάρι...

ΟΧΙ


Όχι, φωνάξανε οι Έλληνες.
Αέραααα... φωνάξανε οι Έλληνες.
Ελευθερία ή Θάνατος φωνάξανε οι Έλληνες.
Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια, Μέτρο και Αριστεία.
ΟΧΙ στην παρακμιακή απόληξη του καπιταλισμού σας.
ΟΧΙ στα βοθρολύματα της αδηφαγίας των κεφαλαίων σας.

Να επενδύσετε στις χώρες σας!
Να επενδύσετε στη μάνα σας και τον πατέρα σας....
Να επενδύσετε στην ψυχική σας υγεία τη διαταραγμένη...
Να επενδύσετε στην μόρφωσή σας την ανύπαρκτη...
Να επενδύσετε στις αλλαξοκωλιές σας...
Να επενδύσετε στην τρέλα σας...

Δε θέλουμε τα λεφτά σας.
Θέλουμε την ησυχία μας βάρβαροι.

Πάρτε και τους φίλους σας που έχουμε και περιφέρονται σαν άρχοντες.
Πάρτε το ψσοκ και τη νουδού, πάρτε το στρατηγό άνεμο και τη γράνα του.
Πάρτε και τα σόγια και τις διαολοσπορές και βάλτες τους οικονόμους σας.
Πάρτε τους μεσοβέζους, πάρτε τους πάγκαλους, πάρτε τη Δαμανάκη!
Πάρτε κι ένα μεγάλο καρπούζι

[/b]

Είμαι μόνος μου σήμερα
Και κλαίω.....
Κάθε λίγο δάκρυα μου 'ρχονται στα μάτια...
Δεν έχω φάει καν... δε μπορώ μόνος μου να φάω....
Μα, τόσο ανάγκη έχω τους άλλους;;

Αλλά
να ξέρετε...
μπορώ να ζήσω μόνος μου.
Αν είναι να 'μαι λεύτερος... μπορώ να ζήσω μόνος μου...
Σας θέλω μαζί μου, όχι στο σβέρκο μου....
Κι ούτε ποτέ θα σας καθίσω στο σβέρκο...
Μόνο μαζί να μοιραστούμε το φαΐ κι ένα κρασάκι...
Και να πάρω από τα χέρια σας έν' αντίδωρο...
Και να σας δώσω ... λίγη κοινωνία...
Τη βλακεία μου, την ανοησία μου, την ταπεινή μου γνώμη...
Αλλά και τίποτα να μη μοιραστούμε...
Ας ανταλλάξουμε μόνον τις εικόνες μας και την παρουσία μας ...