Γράψε ένα μικρό ποίημα με αφορμή το πληκτρολόγιο

Ένα μικρό ποίημα στο φόρουμ
ντρέπεται για τα παλιά του ρούχα
δεν είχε τίποτα πιο καλό να βάλει.

Σκηνοθεσία ονείρων - Κράνιος

Κοιμήθηκα κάτω από την αμπέλοψη.
Κι αυτή κατέβηκε με μπλε βαθύ σταφύλια
μικρά και μου τα κρέμασε στα δάχτυλα.

Μου μιλούσε σε μια γλώσσα πολυσυλαβική
και μου τα ‘γραφε τα λόγια στον αέρα
και μου τα τύπωνε στην απαλάμη.

Τότε ακριβώς ένα τζιτζίκι βγήκε από τη γη.
Ήτανε βασιλιάς, πώς αλλιώς να δικιολογήσω τα χρώματά του!
Και μου τραγούδησε τζι τζι τζι.

Ένα μήλο πράσινο αγουρωπό
μας κοίταζε και κουνήθηκε σα να γέλασε χι χι χι.
Τ’ αεράκι φύσηξε τρομαγμένο την ελιά,
ένα σκυλόσκυλο περνούσε στο δρόμο.

Φώναζε η κολοκυθιά - ξεσήκωσε το περιβόλι -
τι μεγάλο κολοκύθι, τι μεγάλο κολοκύθι!
Και τ’αεράκι σηκώθηκε ξανά.

Σκηνοθεσία ονείρων - Κράνιος

Κοιμήθηκα στ’ αλώνι
κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό
μέσα στο γαλαξία
δίπλα στη μυρμηγκοφωλιά.

Κι όλη νύχτα κουβαλούσαν τα μυρμήγκια
κι ένα μικρό απ’ αυτά με γαργαλούσε στην πατούσα.
Έλα να σου πω: Μικρέ μου κάνε καμιά δουλειά!
Θέλω να κοιμηθώ.

Ήρθε το μεγάλο το μυρμήγκι
και μου δάγκωσε το νύχι: Άκου Χλωμό Πρόσωπο,
άκου Τελείως Χλωμό Πρόσωπο,
το συνεργείο μου δεν έχει σχόλη και γιορτή κι αργία.
Δίνε του από δω!

Έν αστέρι άναψε δυνατά
τ’ αλώνι φωτίστηκε πολύ και είδα,
πολιορκητικές μηχανές με καλαμιές κι αγάνια
και καταπέλτες με τεράστια πρωτεϊνούχα σπόρια
και αναχώματα, ορύγματα , στρατός,
και βουητό κι αλαλαγμοί και ιαχές,
συνθήματα δονούσαν τον αέρα,
και τ’ όνειρο τριδιάστατο και πολυκάναλο
περνούσε κατευθείαν στη μνήμη μου,
Αύγουστος του πενήντα εννιά,
στο σκληρό μου δίσκο.

Εικόνες από την παιδική μου ηλικία- αληθινές

1)Είναι σούρουπο. Τα βουνά έχουν ρίξει τις σκιές τους. Φθινόπωρο. Υπάρχει μια διαύγεια στην ατμόσφαιρα κι ο ουρανός είναι βαθύ κρυστάλλινο μπλε. Ψηλά πάνω από το πατρικό μου σπίτι, στο τοξωτό πέτρινο αλώνι, στέκονται δυο φιγούρες σα σουρρεαλιστικός πίνακας: Ο πατέρας μου και δίπλα του καθιστός ένας αϊτός. Με φόντο τον ουρανό.

2)Στο πατρικό μου σπίτι έχει έρθει η Ελενίτσα, η πρώτη μου εξαδέρφη.Είμαστε όλα τα παιδιά κλεισμένα μέσα και παίζουμε χαρούμενα, έξω κάνει αρκετό κρύο. Ξαφνικά ακούω: Χιόνι! Χιόνι! Τρέχουμε όλοι στην πόρτα και την ανοίγουμε. Δυνατός παγωμένος αέρας με πολύ χιόνι, που πέφτει εκείνη τη στιγμή με το τσουβάλι, μπαίνει από την πόρτα και εισχωρεί σ’όλο το σπίτι. Θυμάμαι να προσπαθούμε πάρα πολύ να κλείσουμε την πόρτα και αυτή να μας ανοίγει πάλι ορμητικά, και να μας πετάει κάτω. Το χιόνι γρήγορα στο πάτωμα μπροστά στην πόρτα κάνει στρώμα. Τι χαρά που κάνουμε! Τρέχουμε για λίγο στην αυλή και πάλι μπαίνουμε μέσα. Όλα τα παιδιά μαζί σπρώχνουμε την πόρτα κι επιτέλους την κλείνουμε. Τρέχουμε στο μπαλκόνι, στην άλλη πλευρά του σπιτιού και καθόμαστε εκεί, μέσα στο κρύο, κάτω από το στέγαστρο, και κοιτάμε το χιόνι που πέφτει με απίστευτο ρυθμό. Μπροστά στα μάτια μας το τοπίο αλλάζει γρήγορα.

3)Επιστρέφω από το σχολείο μου το μεσημέρι. Φτάνω μπροστά στο σπίτι κι αντικρίζω τη γαϊδούρα μας να θηλάζει ένα μικρό πανέμορφο γαϊδουράκι! Είχε γεννήσει! Από τη χαρά μου τρέχω και πέφτω με τα μούτρα να το αγκαλιάσω και να το χαϊδέψω. Προλαβαίνει όμως η γαϊδούρα, κάνει αυτόματα στροφή και μου εξσφενδονίζει κλωτσιά με τα δυο της πισινά πόδια! Ευτυχώς είχα φτάσει πολύ κοντά, και δεν με χτύπησε με τις οπλές της. Με πέταξε όμως μερικά μέτρα μακριά. Ήταν σοκ. Η γαϊδούρα μας ποτέ δεν μας είχε κλωτσήσει.

Λόγια φυλαγμένα παλιώνουνε στο κελάρι της μουσικής

Ξημέρωσε φθινόπωρο.
Βροχή στο αυγινό ετούτο του Σεπτέμβρη.
Μελαγχολία και κατήφεια στην καρδιά μας.
Και στην αγάπη μας το τέλος έχει φτάσει.
Δε θέλω ποτέ να με ξεχάσεις.

Εκεί που περπατούσαμε
στην άμμο του γιαλού κι αλλού σε μονοπάτια
θα ρθει το κύμα κι ο καιρός τα βήματά μας
θα μας τα σβήσει και ποτέ δε θα βρεθούμε.
Δε θέλω ποτέ να με ξεχάσεις.

Ανοίγω το παράθυρο
τον ήλιο δε μπορώ να κλείσω στην καρδιά μου
ανεμοβρόχι και τα φύλλα παγωμένα
θα με φιλήσεις και θα φύγεις μια για πάντα.
Δε θέλω ποτέ να με ξεχάσεις.

Το ποίημα αυτό το ΄γραψα κρατώντας μια κιθάρα ακουστική, κι έχει μια μουσική που μόνον εγώ ξέρω, τόσο θλιμμένη μουσική, που ποτέ δεν άφησα να την ακούσει άλλος. Πάνε πάρα πολλά χρόνια, κι ήμουν νέος και ... λαμπρός νέος και λαμπρός κιθαρωδός! Δεν ήξερα κιθάρα, συνέχεια μάθαινα. Και μάθαινα φτιάχνοντας δικά μου τραγουδάκια.
Αυτό το τραγουδάκι είναι ένα κλάμα. Δεν έχει γραφτεί ποτέ σε χαρτί. Είναι μέσα στο μυαλό μου. Μιλάει για μια καλοκαιρινή αγάπη. Είναι όμως μεταφορά. Κλαίει γι αυτά που νομίσαμε ότι μπορούμε να κρατήσουμε και που είναι αυτό αδύνατον. Είναι αδύνατο να κρατήσουμε το χρόνο, το Καλοκαίρι, την αγάπη. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε την αναπνοή μας για πολύ, θα σκάσουμε.
Κι έμεινε στη μνήμη μου χάρις στη μουσική που το συνοδεύει, στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το τραγουδάω συγκινημένος από μέσα μου. Ίσως πρώτη φορά το εξομολογούμαι. Δεν είμαι μουσικός ούτε λογοτέχνης, είμαι ένας συνηθισμένος τύπος της πουλημένης γεννιάς του Πολυτεχνείου, της προδομένης γεννιάς εκείνων των χρόνων που κάθισα στην άκρη μου από σεβασμό στους φίλους μου. Της γεννιάς του βιβλίου και της κιθάρας, ... Είναι ένα κλάμα το τραγούδι αυτό , όμως δεν ήθελα και δε θέλω ποτέ να τους ξεχάσω. Κι αυτό από μόνο του πυροδοτεί τη μνήμη, οριοθετεί τα συναισθήματα και τις εποχές. Ευχαριστώ όποιον δικαιολογήσει αυτά τα γραφτά μου που σε μένα τον ίδιο φαντάζουν ασυναρτησίες σουρρεαλιστικές.

Αφιέρωμα σ’ ένα φίλο απ’ τη Ρωσία


Κάτω στη γη.
Ψηλά στον ουρανό.
Δεξιά κοντά στο σπίτι.
Αριστερά πέρα μακριά.

Απάνω στην αριστερή γωνία
έφυγα πέρα μακριά στον ουρανό
και ζωγράφισα ένα τέταρτο του ήλιου.

Στην κάτω δεξιά γωνία
απάνω στη γη και κοντά στο σπίτι
θα βάλω την υπογραφή μου για να βγω απ’ το πλαίσιο.

Και το νόημα όλο θα είναι σ’ ένα δρόμο διαγώνιο ζωηρό
σε μια κίνηση , μια ταλάντωση από το είμαι στο τίποτα,
από το πάντα και το ποτέ
στο τώρα ακριβώς αυτή τη στιγμή.

Εδαφομηχανική των ονείρων – Κράνιος

Καλημέρα μικρή ροδιά.
Γιατί κάθησες τόσο μακριά;
Φοβάσαι τη γάτα;
Γιατί δε μου μιλάς;

Δεν πιστεύω να είσαι άγρια!
Για να σε δω. Τι; Έχεις ρόδια; Υπέροχα.
Θυμάσαι που μου είπες ότι σε πονούσαν τα φύλλα σου;
Κοίτα τώρα, λάμπεις από χαρά.
Μίλησέ μου στ’ όνειρό μου.

Μίλησέ μου μέσα στη σιωπή μου.

Από το ημερολόγιο ενός κατακαλόκαιρου - Κράνιος

Βιβλίο Αναφορών Σε Μένα/Από Μένα Σε Μένα/ Τότε/ Εκεί/Έξω /Στον Κήπο/Κάτω Απ’ Τη Λεμονιά/ Στο Φουσκί/ Τσαλαπετεινός?

Προσγείωση: Λίγα λεπτά μετά τη θορυβώδικη απογείωση του κατάμαυρου κότσυφα με την κεχριμπαρένια μύτη.

Με μια κίνηση χαριτωμένη ο Τσαλαπετεινός κατέβασε τα πόδια του και πάτησε ανάλαφρα στη γη. Μάζεψε τα πανέμορφα φτερά του όπως θα μάζευε ο αλεξιπτωτιστής το αλεξίπτωτό του. Με μια δεύτερη κίνηση μάζεψε το τρομερό λοφίο του όπως θα μάζευε τη βεντάλια της η θεία μου η Μαρία.

Ακολούθησε αργό και φινετσάτο σκάλισμα, ανεύρεση σκώληκα, ελαφρύ κολατσιό, ίσως κι ένα ανεπαίσθητο ρέψιμο(?)...

Διαδοχικό τίναγμα και άνοιγμα των φτερών . Ζέσταμα των μηχανών. Άνοιγμα του λοφίου. Σάρωση του χώρου.

Απογείωση. Εις το επανειδείν.

Γράψε και συ ένα μικρό ποίημα, ένα πεζό περιποιημένο, έτσι για την πλάκα. Λογοτεχνία. Αφού χτυπάς τα πλήκτρα, κάνε τα να βγάλουν μουσική, έτσι για πλάκα.
Δεν περπατάμε μόνο. Μερικές φορές χορεύουμε.
Δεν μιλάμε μόνο. Μερικές φορές τραγουδάμε.
Δε σχεδιάζουμε μόνο. Μερικές φορές ζωγραφίζουμε.
Δε γράφουμε μόνο. Μερικές φορές κάνουμε τέχνη γράφοντας.
Τι είναι η τέχνη; Ε, Τέχνη είναι... Τι σας έλεγα; Ναι. Αυτό.
Ε, αφού κανένας δε συμφώνησε με κανέναν τι είναι τέχνη, αφήστε το. Η τέχνη είναι μάλλον ένα αστείο.
Δε μιλάμε πάντα σοβαρά. Ας αστειευτούμε κάνοντας λογοτεχνία.

Γράψε κάτι. Κανένας εδώ δεν ισχυρίζεται ότι κατέχει το σωστό. Γράψε δυο στίχους!
Περιμένω, να μην αισθάνομαι σαν ψωριάρης!

Ευχαριστώ. Κράνιος

Αντε να σου κανω παρεα


Ο κήπος είμαι που άλλοτε με τ' άνθη του ευωδούσε
κι εγέμιζε με χαρωπό τιτίβισμα πουλιών,
που με κρυφομιλήματα και ψίθυρο φιλιών,
τη νύχτα, στη σκιάδα του, η αγάπη επερπατούσε

Ο κήπος είμαι που έμεινε χρόνια πολλά στην ίδια
θέση, μάταια προσμένοντας κάποιαν επιστροφή,
που αντί λουλούδια τώρα πια στ' αγκάθια έχει ταφεί,
που σώπασαν τ' αηδόνια του και πνίγεται στα φίδια.