Ότι γράφω πάντα ζω
έχω για να ονειρεύομαι
μα στην πράξη
απ' την Μοναξιά
όλο κυριεύομαι.
Για πρόσωπα που αγαπώ
δίνω την καρδιά μου
της ψυχής τα κομμάτια
ακόμα και τα όνειρά μου.

Στο καταφύγιο
του μυαλού μου όλο κρύβομαι
όνειρα βγάζω απ' το σεντούκι
για να ντύνομαι.
Για να ξεπερνάω και
ν' αφήνω ότι με βαραίνει
να βρω την ιστορία της
ζωής μου την χαμένη.

Στο χώρο αυτόν έχω
αναμνήσεις σκεπασμένες
ελπίδες πολλές
για χρόνια που 'ναι
ξεχασμένες.
Στο παρελθόν μου
αχ να γυρνούσα για μία μέρα
στο είδωλό μου ξανά
να ευχόμουν μια καλημέρα.

Να ένιωθα λίγο πως ζω μονάχα
για μένα μόνο
να έκανα πράγματα,
χωρίς μετά να μετανιώνω.
Σαν ένα κορίτσι που 'ναι
ξένοιαστο κι όλο παίζει
ελεύθερο δίχως τα βάρη
της ζωής να το πιέζει.

Όλα Μοναξιά μου, για μένα
ήσουν μέχρι τώρα
με κέρασες, μου έδωσες
απ' όλα σου τα δώρα.
Να επιστρέψω πια θέλω
να βρω τον εαυτό μου
να κάνω κάτι, θέλω για μένα
για το καλό μου.

Νομίζω πως μου χαμογέλασε
ένα μικρό αστέρι
το πίστεψα και του έδωσα
διστακτικά το χέρι.
Με πήρε ευθύς με ανέβασε
στον ουρανό ψηλά
δεν γυρίζω πια σε σένα
μου είπε πως με αγαπά.

Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.

Poem by, toxotina '73

Σάββατο, 2 Ιουλίου 2011

''Hana`s Eyes ~ Maksim Mrvica''

Παρέχεται μετά από άδεια από αυτήν την οντότητα:
Οντότητα: EMI Τύπος περιεχομένου: Ηχογράφηση