Εμφανίστηκε σε αρκετές ταινίες του Ελληνικού Κινηματογράφου, μετά το 1967. Εδώ, με τον Κ. Χατζηχρήστο, στην (άθλια) ταινία του Ερρίκου Θαλασσινού, "Ο Τυχεράκιας" (1968).

Άφησε εποχή στα χρόνια της δικτατορίας για το ερμηνευτικό του ταμπεραμέντο και τις φιγούρες του στην πίστα. Αποκλήθηκε ...«Τζόνι Χάλιντεϊ» της Ελλάδας. Ο Χρήστος Σύρπος, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε το 1924 στην Κωνσταντινούπολη. Ήρθε οικογενειακώς στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Δράμα, όπου δούλεψε αρχικά ως υδραυλικός. Στο τραγούδι μπήκε με την προτροπή και τη βοήθεια του μεγάλου ρεμπέτη Κώστα Καπλάνη. Στο διάστημα 1950 - 1967 τραγουδούσε δεύτερη φωνή και έπαιζε κιθάρα και μπαγλαμαδάκι δίπλα στα μεγαλύτερα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού (Πόλυ Πάνου, Γιώτα Λύδια κ.ά.), τόσο στη Δισκογραφία, όσο και στο Πάλκο. Από το 1967 ξεκίνησε σόλο καριέρα με μεγάλη επιτυχία. Ήταν το πρώτο όνομα στα μαγαζιά της παραλίας («Δειλινά» κλπ) και διασκέδαζε τους θαμώνες τους μέχρι πρωίας. Είχε τη συνήθεια να τραγουδάει ξαπλωμένος ανάσκελα στην πίστα, ενώ τον σκέπαζαν οι σωροί από τα σπασμένα πιάτα.

Πλήρωσε ακριβά και άδικα τη σύμπτωση της μεσουράνησής του με την μαύρη περίοδο της χούντας των Συνταγματαρχών. Η μεταπολιτευτική οργή κατά της φασιστικής δικτατορίας και των συνεργατών της, τον έριξε στον αφορισμό και την αφάνεια. Στην τελευταία του συναυλία στο Λυκαβητό, το '82, υπήρχαν μόνο 15 θεατές. Πέθανε πάμπτωχος και θάφτηκε στη Δράμα.

Η προσφορά του στην Ελληνική Λαϊκή Μουσική άρχισε να αναγνωρίζεται 10 χρόνια μετά το θάνατό του .