Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου.
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης.
Ερμηνεία: Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου, «ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ», 1995.
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη, «ΚΥΚΛΟΦΟΡΩ ΚΙ ΟΠΛΟΦΟΡΩ», 1985.

Της εξοχής τα πρωινά
θα τα βρούμε ξανά
αγκαλιά στο κρεβάτι
και δεν πειράζει που τόσο νωρίς
θα κοιτάμε χωρίς
να γυρεύουμε κάτι.

Της σιγουριάς τα υλικά
είναι λόγια γλυκά
σε κασέτες γραμμένα
γι' αυτά που ήρθανε τόσο αργά
μα τα πήρε η καρδιά
με τα χέρια ανοιγμένα.

Η σωτηρία της ψυχής
είναι πολύ μεγάλο πράγμα
σαν ταξιδάκι αναψυχής
μ' ένα κρυμμένο τραύμα.

Μια παραλία ερημική
και ν' απλώναμε εκεί
της ζωής μας το βήμα
και δεν πειράζει που τόσα φιλιά
πριν να γίνουν παλιά
θα τα πάρει το κύμα.

Κι εκεί στην άκρη της γραμμής
θα χαρίζουμε εμείς
τα παλιά μας κομμάτια
σ' αυτά που ήτανε τόσο μικρά
μα που ρίχναν σκιά
για να μοιάζουν παλάτια.

We will find again
the mornings in the country
while embracing in the bed
and it doesn't matter that so early
we will look around
without looking for anything.

The materials of safeness
are sweet words
recorded on tapes
for these which were came late
but the heart took them
with the arms opened.

The salvation of soul
is a great thing
like a relaxation journey
with a hidden wound.

An empty beach
to extend
the step of our life
and it doesn't matter that so many kisses
before they got old
were taken by the wave.

And there, on the edge of the line
we gift
our old pieces
to those which were so small
but they casted a shadow
in order to look like palaces.