________________________ ___$$$$$_______$________ __$$$$$$$$$_____$_____$$_____ __$$$$$$$$$$$$___$_$__________ __$$$______$$$$__$_____$$$$$__ _$$$_________$$_$__$$$$$$$$$$_ _$$$_________$$__$$$$$$$$$$$$_ _$$$_________$$$$$$______$$$$_ __$$_________$$$_________$$$__ __$$________$$$__________$$$__ ___$$______$$$__________$$$___ ____$$$___$$$________$$$$$____ __$$$$$$_$__$$_$$$$$$$$_______ _$$$____$___$___$$____________ $$$$$_$$____$____$$___________ __$$$$$____$$$_$$$____________ ____________$$$$$____________


Μες το κλάμα της πόλης, σκονισμένο πρωί
κι οι άνθρωποι πουλιά τρομαγμένα,
κυνηγούν σαν αγρίμια, μια μερίδα ζωής
και κανείς δε ρωτάει για σένα.

Μάη μου, Μάη μου, γι αυτή τη πόλη που κλαίει
μόνο η αγάπη μας, μόνο η αγάπη μας, μόνο η αγάπη δε φταίει.

Τα καυτά σου τα νιάτα, μες στα χέρια κρατώ
σαν κοχύλια στον ήλιο ανοιγμένα
και αν πεθάνει η πόλη, που δεν έχει ουρανό
παίρνω φως και ζωή από σένα.

Μάη μου, Μάη μου, γι αυτή τη πόλη που κλαίει
μόνο η αγάπη μας, μόνο η αγάπη μας, μόνο η αγάπη δε φταίει.