Πάει καιρός… (του Κώστα Δ. Καββαθά)

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του Κώστα Δ. Καββαθά
(Εγώ πρόσθεσα τις φωτογραφίες που δεν υπήρχαν στο αρχικό άρθρο.)



Πάει καιρός... Όπως ίσως έχετε καταλάβει βρίσκομαι στην απομόνωση καταδικασμένος απ’ τις επιλογές μου και τις τύψεις. Στο «κωσταλέξι». Στο γραφείο στο υπόγειο, στο σπίτι που ήμουν τυχερός να φτιάξω πριν 30 χρόνια. Βλέπω ένα λόφο, καταπράσινο απ’ τις ευλογημένες βροχές του χειμώνα. Η Ίρμα, ένα τεράστιο ημίαιμο λυκόσκυλο που έχω από μωρό, γαβγίζει τα ...con trails των επιβατικών αεροπλάνων που περνάνε πάνω απ’ το LGAV, το αρχιτεκτονικό έγκλημα που αποκαλείται και Ελευθέριος Βενιζέλος προσβάλοντας βάναυσα την μνήμη του μεγάλου πολιτικού

Δεν το πίστευα μέχρι που το επεσήμανε ένας καλός άνθρωπος που εργαζόταν στην παλιά μου εταιρία. Κοιτάξτε, είπε. Γαβγίζει τους υδρατμούς απ’ τις εξαγωγές των κινητήρων. Στην προηγούμενη της ζωή πρέπει να ήταν πιλότος αερογραμμών!

Παρακολουθώντας την προσεκτικά είδα πως είχε δίκιο. Το σκυλί αδιαφορεί για τα δεκάδες αεροπλάνα που περνάνε στα 700 πόδια πάνω απ’ το σπίτι για να προσγειωθούν στο Ελ. Βεν αλλά, «λυσσάει» με τ’ αεροπλάνα που πετάνε στα 35.000!



Strange the ways of the Lord που θα ‘λεγε ο Duncan McLeod, ο ήρωας που δημιούργησα για να ‘χω κάπου ν’ ακουμπάω μετά την καταστροφή. Όχι την οικονομική μια και, σύνταξη και οικονομίες επιτρέπουν να ζω με αξιοπρέπεια αλλά, την «ηθική» που δεν τρώγεται και την προσωπική που δεν καταπίνεται.

Ποια η «ηθική»; Κάπου 30 δίκες μέχρι τώρα για λόγους που έχω αναφέρει και δεν νομίζω πως ενδιαφέρουν κανέναν ούτε τα φίδια που δάγκωσαν το χέρι που τα τάιζε. Η άλλη που επίσης δεν καταπίνεται δεν ενδιαφέρει κανένα πέρα απ’ τους εφιάλτες μου

Σε απλά ελληνικά ο «δάσκαλος», ο Ντάνκαν ΜακΛεοντ, ο Μάντης Κάλχας όλες οι «προσωπικότητες» του Κ.Κ έχουν πρόβλημα με κοινό παρονομαστή την μοναξιά. Η οποία ώρες-ώρες δεν αντέχεται αφού μιλάω και κάνεις απ’ τους ήρωες μου δεν ακούει. Λες και δεν υπάρχουν


"Στη Σούδα. Πτήση με F16 Block 52+ Από τις ωραιότερες μου αναμνήσεις", Κώστας Καββαθάς

Πενήντα χρόνια τους δημιουργούσα στο μυαλό που, δεν έλεγε να καθίσει ήσυχο. Πιλότος, ταξιδιώτης του διαστήματος, δημοσιογράφος, εκδότης, κατακτητής της εξερευνητής της Ανταρκτικής, επιβάτης στον υπερσιβηρικό, θαυμαστής του Μιχαήλ Στρογκόφ, και του Ιουλίου Βέρν, μοναχός στο Σάνγκρι Λα, νοικάρης στο Κένσινγκτον, αποτυχημένος μηχανικός τα πάντα όλα και, εδώ και χρόνια, τα πάντα τίποτα

«Μη σκέπτεσαι έτσι», λέει ένας απ’ τους λίγους που δεν εξαφανίστηκαν όταν έχασα τις Τ.Ε «Είναι χιλιάδες εκείνοι που σε θυμούνται κι’ εκτιμούν»



Σωστό. Το 2060 κάποιος ίσως ανακαλύψει στα παλαιοπωλεία περιοδικά, φωτογραφίες και ψηφιακά αποτυπώματα μιας ζωής και θα πει: τσ,τσ,τς. Κοίτα τι έκανε ο τύπος το 1970! Αφήστε που μπορεί να διοργανώσει και «event», να στείλει προσκλήσεις σε επώνυμους και, το χειρότερο, να ζητήσει από ιδιοτελές κάθαρμα «να πει δυο λόγια για τον δημιουργό»

Δεν είναι έτσι; Τότε τι είναι τα εκατομμύρια βιβλία, αντικείμενα, φωτογραφίες που βλέπουμε στα παζάρια στο Μοναστηράκι, στη Ιερά Οδό και αλλού. Σπαράγματα από ανθρώπους που, όταν αναχώρησαν για το επέκεινα, στα σπίτια τους πλάκωσαν οι παλιατζήδες αγοράζοντας τις ζωές τους για 100 ευρώ;

Πήγαινα συχνά ψαχουλεύοντας για αντικείμενα και βιβλία. Κάποια στιγμή όμως αισθάνθηκα σαν τυμβωρύχος και δεν ξαναπήγα παρά μόνο για καφέ

Για να μη πω για τις τιμημένες τις αναμνήσεις!



Εκατοντάδες ταξίδια, δεκάδες αεροδρόμια, χιλιάδες αυτοκίνητα, αεροπλάνα, πτήσεις με μαχητικά, η Γη απ’ τα 87.000 πόδια, δύο φορές στο centrifuge, δύο πτήσεις zero gravity, 400 ώρες ελικόπτερα, ειδικές διαδρομές, αναβάσεις, 3ωροι αγώνες ταχύτητας, 3ήμερα Ράλι Ακρόπολιις για να μην ανασύρω άλλες από τα κλειδωμένα συρτάρια της μνήμης που, όλοι περνούμε μαζί όταν η Καμπύλη γίνει Ευθεία

Ναι... Ξέρω. Το βιβλίο αλλά, ούτε αυτό προχωρεί επειδή η μοναξιά τροφοδοτεί την κατάθλιψη και η τελευταία την μοναξιά. Φαύλος κύκλος για πολλούς της γενιάς μου που «φεύγουν» με μια δόση πικρίας αλλά, κανένα δεν ενδιαφέρει η δική μου ή η δική σας πικρία

Μέχρι να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα του μηχανικού λάθους που οι άνθρωποι αποκαλούν «θάνατο» δεν έχω τίποτα να πω. Όταν έλθει η ημέρα που θα μπορούμε να διαχειριστούμε την Πληροφορία και, με αυτόν τον τρόπο να μπαίνουμε και να βγαίνουμε απ’ την «ζωή» τότε θα έχουμε το χρόνο να το συζητήσουμε με άνεση. Αφήστε που, οι περισσότεροι θα μπορέσουν να «επιστρέψουν» σ’ εκείνες τις στιγμές (της Πληροφορίας) για να συναντηθούν με πρόσωπα που χάθηκαν στον Χρόνοι –ο οποίος και βέβαια ΔΕΝ υπάρχει αλλά, αυτή είναι μια συζήτηση που θα μπορέσουμε να Κάνουμε όταν όλες οι παλιές Πληροφορίες συναντηθούν σε κάποιο καφέ

Πίσω μου ομιλούσες κεφαλές ανακοινώνουν δημοσιογραφικές πρωτιές στο «ίντερνετ», όπως το αποκαλούσε διάσημο ιδιοτελές Μηδενικό γένους θηλυκού (με d). Θυμάμαι το www.techlink.gr που το ανέβασα το 1993 και την πρώτη στον κόσμο αναμετάδοση σε πραγματικό χρόνο των αποτελεσμάτων του Ράλι Ακρόπολις το 1999. Όταν τα λαμπρά ταγιέρ και τα κουστούμια «Καρουζος» ήταν ακόμα στα δέντρα -στα οποία και παραμένουν

Τα περισσότερα τραυλίζουν για έναν έντιμο συμβιβασμό, για τον συντελεστή ΦΠΑ, την ανθρωπιστική κρίση, τους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Μιλάνε και οι πολιτικοί αρχηγοί! Παράγωγα των κομματικών σωλήνων, κρατικοδίαιτα λουλούδια, με μπλε ελεκτρίκ μπλουζάκια, κυνηγητικά γιλέκα και κατσαρές τρίχες στα γυμνά τους μπρατσάκια. Η αποθέωση της κομματικής αισθητικής, η χωρίς φραγμούς νίκη του Ανοιχτού Γιακά, που συμβολίζει την «επανάσταση» ενάντια στο «κατεστημένο»

Και τα άλλα. Με προσεκτικά δεμένες γραβατούλες, ιριδίζοντα κουστούμια και «σκαρπίνια» απ’ την Πατρίδη. Και οι κυρίες ω οι κυρίες. Πρωτευουσιάνικα και επαρχιακά τσόκαρα, με 12ποντες γόβες, σινιέ σύνολα, και αλλεπάλληλα botox. Θήλεα που δεν εργάστηκαν ούτε μια ώρα στη ζωή τους, δεν κατέβαλαν καμία ασφαλιστική εισφορά, δεν είδαν παιδί να μεγαλώνει με τους γονείς του να δουλεύουν, όλη τους την ζωή, στην ίδια εταιρία. Για να μην αναφερθώ στα Ανδρόγυνα! Πλάσματα που βγήκαν απ’ το «Twilight Zone» και τις ταινίες γφια των ζωντανών-νεκρών του George Romero

Τι λέω!
Έλατε ντε! Καιρός να ετοιμάσω βαλίτες...
...και βέβαια συνεχίζεται

Τί να πώ και τί να πρωτοθυμηθώ..!
Με ένα "ευχαριστώ" δεν εξοφλείς αυτά που ο Κώστας Καββαθάς μας πρόσφερε τόσα χρόνια. Να σας πω μόνο οτι το 1970 ήμουν φοιτητής στο ΑΠΘ. Δεν νομίζω οτι υπήρχε τεύχος των 4Τ που να λείπει απο το σπίτι.
Τί να πρωτοθυμηθώ..! Τα NSU TT...Την Alfa που σήκωνε τον μπροστινό τροχό στις πολύ "ειδικές"...Τις 316, 318 και 320... Τα απλησίαστα όνειρα Triumph 2000 και Rover 2000...
H το μαγικό εξώφυλλο με τη Ducati μπροστά απο μιά Lamborghini Miura με κύριο τίτλο στο τεύχος "Οδηγούμε μια Miura στην Ιταλία". Μάλλον το είχα μάθει απ'εξω εκείνο το ρεποετάζ Σήμερα, μετά 200 (διακόσια) χρόνια θυμάμαι να περιγράφει πως "ζόρισε" κάπως περισσότερο τη miura, πράγμα που έκανε τον συμπλέκτη να μυρίσει και το πρόσωπο του συνοδηγου να ξυνίσει..! Λεπτομέρεια: Συνοδηγός ήταν ο ιδιοκτήτης ...
Αν δεν το θυμάσαι, αγαπημένε Κώστα Καββαθά, δεν πειράζει, το θυμάμαι εγώ και ΟΛΟΙ οι τότε συνφοιτητές. Που θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς που μεγαλώσαμε με τους 4Τ. Που μάθαμε να διαβάζουμε εξαιρετικά περιοδικά και τώρα που μεγαλώσαμε ξέρουμε ακόμα πολύ καλά να "διαβάζουμε το δρόμο" οταν οδηγούμε. Δικήσου η φράση.
Σταματώ, αν και δεν θέλω.
Με Απειρες Ευχαριστίες!
Τάσος.

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω...
Στο μυαλό μου γυρνούν εικόνες, διαβάσματα και θύμισες από τις ημέρες που περίμενα πως και πως να κυκλοφορήσουν η Πτήση, το RAM και οι 4Τροχοί.
Όαση αυτά τα περιοδικά μέσα στη μετριότητα και το χαζοχαρούμενο life style.
Φωνή δασκάλου η γραφή του κ. Κώστα Καββαθά και των συνεργατών του. Του Νίκου Δήμου που άρθρα του φιλοξενούνταν σε αυτά τα περιοδικά.
Την εποχή του Κλικ υπήρχε μία αντιπρόταση, μία όαση στα περίπτερα.
Απόψεις δηκτικές, στοχευμένες, τεκμηριωμένες, πολλές φορές δοσμένες μέσα από πικρό χιούμορ. Κραυγή αγωνίας ενάντια στην παράνοια της εκατόμβης των δρόμων, την αδυναμία της χώρας να παρακολουθήσει τις εξελίξεις.
Παράθυρο στο τι συνέβαινε στον υπόλοιπο κόσμο (τότε δεν υπήρχε Internet).
Πικρή γεύση όταν γίνονταν συγκρίσεις ανάμεσα στα τεκτενόμενα και τον τρόπο σκέψης στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Πάει καιρός από τότε, και οι πολλοί νικούσαν και νικάνε...
Πάει καιρός από τότε και η πίκρα συγκρίνοντας το πως θα ήθελα να είναι η χώρα μου και πως είναι παραμένει πολλαπλάσια...

Για όσους θέλουν να θυμηθούν ή να διαβάσουν για πρώτη φορά τα άρθρα του Κώστα Δ. Καββαθά, μπορούν να ανατρέξουν στις διευθύνσεις:
Άρθρα (Εν Λευκώ, Αντίλογος, κ.λπ.) www.kavathas.gr
4 Τροχοί: library.techlink.gr/4t/
Πτήση: library.techlink.gr/ptisi/

Για το σήμερα δείτε:
www.meta4four.gr/
kavvathas.com/

Φίλε Ηλία,
Αυτό εννοώ (βλ. συνημ.).
Δεν είναι ΜΑΓΕΙΑ ?

Γεια σου Τάσο!
Ευχαριστώ για το εξώφυλλο και το κείμενο του ΕΝ ΛΕΥΚΩ.
Διαβάζοντας το κείμενο, είδα ότι δυστυχώς είναι πολύ επίκαιρο 45 χρόνια μετά.
Ο τρόπος γραφής του ΚΚ δεν έχει αλλάξει. Παραμένει ο ίδιος.
Δυστυχώς όμως ούτε τα θέματα που θίγει έχουν διορθωθεί. Όποιο ΕΝ ΛΕΥΚΩ και να διαβάσεις, νομίζει ότι μιλά για το σήμερα, άσχετα αν έχει γραφεί 45, 30, 20, 10 χρόνια πριν.
Αυτό εγώ το βλέπω ως κατάντια της κοινωνίας μας.

Το τραγικό όμως είναι ότι πολύς κόσμος και ειδικά οι νέοι δε γνωρίζουν τίποτα από αυτά, άσε που δε γνωρίζουν τον ίδιο τον ΚΚ.
Δεν αναφέρομαι βέβαια στα αυτοκίνητα, τις μηχανές, τα αεροπλάνα, το διάστημα, τους υπολογιστές. Αναφέρομαι στο πως ένας υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος βλέπει, κρίνει και προτείνει αλλαγές ώστε να βγει η χώρα από το τέλμα.
Γι' αυτό διάβαζα και διαβάζω τον ΚΚ.
Σε αυτό το σημείο ηττήθηκε.
Ηττήθηκε η Ελλάδα.
Ηττηθήκαμε και όλοι όσοι θέλαμε και θέλουμε μία Ελλάδα δημιουργική.
Γιατί ο ΚΚ είναι η φωνή της λογικής, η φωνή κάθε ανθρώπου που σκέφτεται λογικά.

Σκέφτομαι πως αυτή η χώρα με το μοντέλο που ακολουθεί δεν έχει κανένα μέλλον.
Ήρθαν στη χώρα τόσα χρήματα που θα μπορούσαμε να είχαμε γίνει Ελβετία.
Κι όμως σήμερα το μόνο που βλέπεις γύρω σου είναι ερείπια.

Οι νέοι όμως, σε αντίθεση με εμάς που περιμέναμε και ελπίζαμε, σηκώνονται και φεύγουν απελπισμένοι και αηδιασμένοι από την εδώ κατάσταση. Και καλά κάνουν!! Αναζητούν ένα σταθερό, πολιτισμένο και με προοπτικές περιβάλλον για να ζήσουν και να δημιουργήσουν. Και καλά κάνουν!
6 χρόνια κρίσης και στην ουσία δεν έχει αλλάξει τίποτα. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από όσα είναι η αιτίες που μας οδήγησαν στην κατάρρευση.

Φίλε μου, Ηλία.
Το 1970 ήμουν φοιτητής - νομίζω το είπα πιο πάνω. Για την ακρίβεια, αποφοίτησα το '74, αν αυτό σου λέει κάτι. Ειναι λοιπόν φυσικό να έχω ακριβώς τις ίδιες απόψεις αλλά και την ίδια απαισιοδοξία. Κάποτε είχαμε όνειρα, κάναμε σχέδια, μερικές φορές και αγώνες. Υπήρχε ακόμα η ελπίδα να γίνει η Πατρίδα μας Κράτος. Διότι, κακά τα ψέμματα, ενώ αναμφισβήτητα υπήρχε και υπάρχει Ελληνικό Εθνος, δεν στάθηκε ποτέ δυνατόν να δημιουργηθεί Ελληνικό Κράτοε. Ποτέ.
Τώρα που παρα-μεγαλώσαμε , απλά το παραδεχτήκαμε. Παραδεχτήκαμε δηλαδή αυτονόητα πράγματα. Λες, πολύ σωστά, οτι ηλθαν τόσα χρήματα που θα μπορούσαμε να γίνουμε Ελβετία. Ομως, πραγματικό χρήμα, πραγματικός πλούτος δημιουργείται σε μιά χώρα όταν αυτή παράγει προιόντα της γης, τα καταναλώνει αλλά και τα εξάγει. Οταν το ξύλο το μετατρέπει σε χαρτί. Οταν το σιδηρομετάλλευμα το μετατρέπει σε Renault, σε Toyota, σε Mirage και σε γέφυρες. Πλούτος δεν παρήχθη ποτέ με δανεικά χρήματα τα οποία αντί να χρησιμοποιηθούν για δημιουργία, διακινούνται πληθωριστικά μεταξύ αγοραπολησίας μετοχών και επανατοποθέτησής τους στις τράπεζες των χωρών προέλευσής τους.
Μία ειδοποιός διαφορά μας από λαούς που έχουν δημιουργήσει Κράτος φαίνεται, πολύ απλά, απο τη "στάση" μας απέναντι π.χ. σε ένα Cayene (δεν εννοώ την πιπεριά): Οι άλλοι το παράγουν και το εξάγουν, ενίοτε το αγοράζουν ΟΤΑΝ το χρειάζονται. Εμείς το αγοράζουμε, χωρίς ΠΟΤΕ να το χρειζόμαστε - παρά μόνο για να το πάμε στη Μύκονο και να το κινήσουμε με πολύ μεγάλη προσπάθεια και άγχος στο δρομάκο μεταξύ λιμανιού της Μυκόνου και Ψαρούς.
Ακουσα κάποιον απο τους 300 σοφούς - που εμείς οι πιό σοφοί τους βάλαμε εκεί που είναι- να λέει με πολύ βαρύ ύφος: "Μα ξέρετε καμιά χώρα που δεν χρωστάε? Ξέρετε πόσο χρέος έχει η Ιαπωνία?" Και φυσικά, ο επίσης βαθύς γνώστης δημοσιογράφος, κατένευσε σιωπηλά, παραδεχόμενος τη σοφία του πολιτικού...Και ΔΕΝ τον άρπαξε απ'τα μούτρα να του πει " Ρε ηλίθιε, οι δρόμοι όλων των πόλεων σε όλες τις χώρες του κόσμου είναι γεμάτοι τογιότα, γιαμάχα. χόντα, ντάτσουν, ....,και τα σπίτια ολων των κατοίκων του πλανήτη γεμάτα sony. sony και sony..! Οσο χρέος και νάχει μια τέτοια χώρα, το εξυπηρετεί και με το παραπάνω αφού εξάγει προιόντα και εισάγει δολλάρια με τον τόνο. Ελεος, έλεος, έλεος..!"
Οσο για τα νέα παιδιά και την παιδεία... Οχι δεν λέω τίποτα. Ούτε έχει νόημα, λένε τόσο σοφά πραγματα οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, που εμείς απλά ακούμε με πολύ ... σεβασμό.
Ετσι λοιπον, φίλε μου, ζω με τις όμορφες αναμνήσεις των χρόνων που είχαμε παρέα τους 4Τ και τα ΕΝ ΛΕΥΚΩ . Τώρα χαίρομαι τις πιπεριές μου. Στο κάτω-κάτω ειναι κι αυτές Cayene!!!
Χαίρομαι που κουβεντιάζουμε,
Τάσος'

Φίλε Τάσο,
Γέλασα με τις Cayene!
Σε όλα έχεις δίκιο, αλλά τι να το κάνεις...
Μέχρι κάποια χρόνια πριν ήλπιζα ότι η κρίση θα καταφέρει να φέρει κάτι καλό. Σαρωτικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του κράτους και στον τρόπο σκέψης των πολιτών.
Φευ! Δεν έγινε τίποτα.
Όσοι μπορούσαν να βοηθήσουν και να αλλάξουν τα πράγματα μπήκαν στο περιθώριο, άνεργοι ή χρεοκοπημένοι, ενώ οι νέοι, μορφωμένοι και με όρεξη να δημιουργήσουν φεύγουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στο εξωτερικό.
Το Ελληνικό Σοβιέτ παραμένει εδώ ενωμένο δυνατό και απομυζά κάθε ισχνάδα της κοινωνίας, κάθε ελπίδα. Σαν τη γριά μάγισσα που ρουφά τα νιάτα από την όμορφη κοπέλα και αφυδατώνει ταχύτατα το δέρμα της για να κερδίσει η ίδια μερικές ώρες ψεύτικης νεότητας. Και μόλις την ξεκάνει αρπάζει ακόμη μία κοπέλα και συνεχίζει τη σφαγή.
Προσωπικά έχω χάσει κάθε ελπίδα ότι θα αλλάξει κάτι.
Μέμφομαι τον εαυτό μου, που αφού έβλεπα ότι δεν με σηκώνει ο τόπος, δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τους πολλούς, δεν είμαι του δημοσίου και της αραχτής δεν έφυγα για έξω εδώ και πολλά χρόνια.
Η μόνη άμυνα που έχω πλέον είναι να μαθαίνω συνεχώς και να αποκτώ εφόδια, παρά την ηλικία μου, με την ελπίδα πλέον να ψάξω αλλού τον τόπο που θα ήθελα να είναι η Ελλάδα.
Προσπαθώ κι ας φάω τα μούτρα μου...

Μ'αρέσει που ενώ μπήκα στο "καλλιεργώ" για να ζητήσω οδηγίες για τις καυτερές πιπεριές μου, βρέθηκα αναπάντεχα σε πολύ ωραία παρέα με ενδιαφέροντα πολυ κοντά στα δικά μου.
Αυτές τις μέρες ψάχνω τις ομάδες. Με μιά απ'αυτές έχω ήδη συνδεθεί - Αργία Μήτηρ Πάσης Κακίας.
Δεν έγραψα άκόμα κάτι, προσπαθώ να καταλάβω τον τρόπο λειτουργίας και τα θέματα που ενδιαφέρουν.
Αν και είμαι πολύ μεγαλύτερος, Ηλία, βλέπω με χαρά οτι δεν υπάρχει δα και χάσμα ιδεών και ενδιαφερόντων μεταξύ μας. Με παρηγορεί αυτό. Κατά σύμπτωση ήμουν κι εγώ στο εξωτερικό, έκανα μεταπτυχιακό στη χώρα των Cayene (και βέβαια όχι των πιπεριών, αφού σ'αρεσε και γέλασες). Βλακωδώς γύρισα πίσω. Στην επόμενη ζωή μου δεν θα το ξανακάνω.
Για να νομίζω οτι είμαι ακόμα νέος, κυκλοφορώ σχεδόν αποκλειστικά με μηχανή. Το αυτοκίνητο το χρησιμοποιώ κυρίως σαν προσωρινή αποθήκη για τα ψώνια της ημέρας, μέχρι δηλαδή το μεσημέρι που θα τα ανεβάσω στο σπίτι.
Πάω τώρα και στο forum καλλιεργητών να ενημερώσω κι εκει τους φίλους για την πορεία των πολεμικών πιπεριών μου.
Να τα λέμε,
Τάσος.

Χαίρομαι πάρα πολύ Τάσο που είσαι εδώ.

Πρόσθεσα κάτω από τη φωτογραφία με το F16 το σχόλιο που έκανε ο ΚΚ στο www.meta4four.gr/2015/05/10/paei-kairos-1 .
Και το σχόλιο είναι: "Στη Σούδα. Πτήση με F16 Block 52+ Από τις ωραιότερες μου αναμνήσεις".

Γιατί να υπάρχει χάσμα γενεών;
Η λογική, η κοινή λογική δεν μπορεί να έχει χάσμα.
Είναι σαν το g, σαν την επιτάχυνση της βαρύτητας, κοινή παντού στον πλανήτη γη.

Ή όχι;

Κάπου στον πλανήτη Γη υπάρχει μία μικρή χώρα που αγωνίζεται να μας πείσει για το αντίθετο...
Θα καταφέρει άραγε να νικήσει την κοινή λογική, τους κανόνες του σύμπαντος, επικαλούμενη ως δικαιολογία το ένδοξο παρελθόν και προσπερνώντας το γελοίο από όλες τις απόψεις, παρόν της;